Lögberg - 07.11.1935, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. NÓVEMBER, 1935.
fí
Týnda brúðurin
Eftir MRS. E. D. E. N. SOUTHWORTH
Jú, nú hefi eg það! E|g læt miðann
detta eins og óvart, eða eins og eg hafi mist
hann upp úr vasa mínum, þar sem hann hlýt-
ur að finna hann. Jú, þetta er ráðið!” sa^ði
hún við sjálfa sig og lét miðann ofan á klút,
sem hún hafði í vasa sínum, og gekk inn í dag-
stofuna, til þess að bíða tækifæris. Það kom
líka bráðlega. Þegar hún kom inn í stofuna
stóðu þeir sjóliðsforinginn og prófessorinn á
miðju gólfinu í alvarlegri samræðu. Þeir
virtust í þann veginn að hafa lokið máli sínu.
því þegar hún kom inn og hafði sezt niður,
sag'ði sjóliðsforinginn:
Það er gott — eg skal líta eftir því,
Nanoe,” Hann togaði hattinn niður á höfuð
sér, og ætlaði út, en prófessorinn hlammaði
sér niður í stól, tók bók og þóttist fara að lesa.
‘‘Viltu ekki stanza eitt augnablik, frændi,
eg þarf að tala svolítið við þig,” sagði
Jacqueline, stóð á fætur og gekk til hans, og
á leiðinni tók hún klútinn upp úr vasa sínum
og lét miðann detta á gólfið. Dr. Grimshaw
hafði ekki haft augun af henni, og þegar hann
sá miðann detta á gólfið hljóp hann til eins og
hungrað ljón og steig ofari á miðann.
‘ ‘ Hvem d.....ertu að elta mig fyrir ? ’ ’
hreytti gamli maðurinn út úr sér, þegar hún
náði í hann.
‘‘Ó, eg bara ætlaði að biðja þig um að
segja vinnumanninum að þvo vel kerruhjólin;
það hefir ekki verið gert, en við Marian ætlum
að brúka kerruna í kvöld.”
‘‘Farðu til f......! Hvað varðar mig
um það?”
Jacqueline titraði af hlátri, og tilhlökkun
yfir að geta komið hrekkjabragði sínu svona
haganlega fyrir; hún sneri aftur inn í stof-
una, til þess að sjá hvernig Dr. Grimshaw
hefði orðið við.
Jacqueline varð alveg hissa að finna mið-
ann á gólfinu, þar sem hún lét hann detta.
Dr. Grimshaw stóð við skrifborðið sitt, og
horfði út um gluggann. Hún gat ekki séð
framan í liann. Hún beygði sig til að taka
upp miðann, en hafði naumast komið honum
í vasa sinn, áður en Dr. Grimshaw snéri sér
snögglega við og gekk til hennar og stað-
næmdist fyrir framan hana og horfði í andlit
hennar. Jacqueline næstum því rak upp
hljóð, það var eins og hún sæi vofu eða draug
standa fyrir framan sig, hann var nábleikur
í andliti og útlitið var hræðilegt. Hann leit
snöggvast í augu hennar, sagði ekki orð, fór
út úr stofunni og upp á loft. Jacqueline horfði
á eftir honum, hún vissi ekki hvað hún átti að
hugsa eða gera. Þegar hún áttaði sig, dróg
hún djúpt andann og sagði: ‘‘Nú sé eg hvað
hann hefir gert; hann hefir tekið blaðið upp
og lesið það, meðan eg var að tala við frænda,
og látið það svo detta niður á sama stað; eg
er alveg viss um a hann hefir gert það. Hvað
skyldi hann nú taka til bragðs? Það verður
eitthvað skrítið, það er eg viss um! Ó, hérna
kemur Marian, skyldi hún hafa saknað blaðs-
ins, og sé að leita að því. Látum mig sjá, eg
skal fara að eins og Grim. Eg læt það á
gólfið, þar sem eg tókk það upp, og minnist
ekki á að eg hafi fundið það.”
Þegar hún hafði tekið þessa ákvörðun,
þaut hún inn í dagstofuna, lét miðann detta
þar sem hús tók hann upp og var rétt í þann
veginn veginn að fara út þegar Marian kom
inn. Hún leit í kringum sig og kom auga á
miðann á gólfinu og tók hann upp sem fljót-
ast, eins og hún hefði fundið tapaðan fjár-
sjóð. Jacqueline gekk til Marian og bað hana
að koma upp á loftvmbð sér; hún sagðist ætla
að sýna henni ýmsa fallega muni, sem hún
hefði nýlega fengið úr kaupstaðnum.
Meira bar ekki til tíðinda, þar til að sezt
var að miðdagsverði, og öll fjölskyldan var
sezt að borðum, nema Dr. Grimshaw, sem ekki
lét sjá sig; það var sent boð til hans að koma
til máltíðarinnar, en hann kvaðst vera lasinn
og ekki vilja hreyfa sig.
Jacqueline nötraði milli vonar og ótta,—
einhver svo ömurleg óttakend greip hana, sem
hún gat ekki gert sér grein fyrir, og lagði.st,
sem lamandi martröð á hana, og gerði hana
þungbúna og kvíðandi fyrir einhverju, sem
hún gat þó ekki látið sér til hugar koma hvað
væri.
Að máltíðinni afstaðinni bað Marian frú
Waugh um kerruna, sem var óðar í té látin.
Jacqueline bjó sig til að fylgja Marian heim,
og að stundu liðinni voru þær tilbúnar og
lögðu á stað.
‘ ‘ Þú getur sagt Grim. ef hann spyr eftir
mér, að eg hafi farið með Marian til Old
Field, og að eg sé ekki viss um að eg komi
heim í kviild,” sagði Jacqueline er hún kvaddi
frú Waugh.
“Jacqueline mín, ef þér þykir nokkuð
vænt um mig, þá komdu strax til baka; og
komdu við á pósthúsinu í annari hvorri leið-
inni og taktu póstinn okkar heim með þér,”
sagði frú Waugh.
‘ ‘ Við skulum koma við á pósthúsinu núna
þegar við förum, það getur verið að eg eigi
þar bréf eða blöð, eg hefi ekki komið þar í
tvo daga,” sagði Marian.
“Hafðu það eins og þér sýnist, Marian
mín góð,” sagði frú Waugh. Að svo mæltu
skildu þær og Marian og Jacqu’eline óku á
stað.
Mundi þessar góðu manneskjur hafa
dreymt nokkuð um það, hversu margar vikur,
mánuðir og ár mundu koma og líða, þar til að
þær sæust aftur?
Þær keyrðu rakleitt aði póstafgreiðslu-
stöðinni í þorpinu. Oliver gamli hljóp ofan
úr vagninum og inn í pósthúsið til að spyrja
eftir póstinum. Þær biðu óþolinmóðar eftir
komu hans; það var enginn póstur þar til
Luckenough, sagði hann, en bara eitt stórt
bréf. Þetta stóra ‘bréf var til Marian. Hún
tók við því, og þegar þau voru lögð á stáð
aftur, fór hún að skoða það í króg og kring,
bæði frímerkin og utanáskriftina. Það var
frá útlöndum, sent frá London, og hún þekti
á utanáskriftinni rithönd síns elzta lifandi
vinar, prestsins, sem hafði veitt bróður henn-
ar hina síðustu þjónustu í fangelsinu og fylgt
honum til aftökustaðarins.
Augu Marian fyltust tárum er hún braut
upp innsiglið með skjálfandi héndi og fór að
lesa bréfið. Jacqueline horfði stöðugt á
hana í meir en hálfan klukkutíma, þar til að
hún fór að verða óþolinmóð, og sagði alt í
einu:
,“Hvað gengur að þér, Marian? Þú
skiftir litum á hverri mínútu; ýmist verðurðu
hvít eins og snjór eða rauð sem blóð í framan;
það er eins og þú getir ekki dregið andann,
og brjóstið gengur í bylgjum og augun full
af tárum; þú þrýstir höndunum saman eins og
þú sért á bæn, eða þú brosir og lítur til bim-
ins með hugann fullan þakklætis! Hvað mein-
ar öll þessi geðshræring?”
“Þa meinar það, kæra Jacqueline, að eg
ler áreiðanlega hin þakklátasta manneskja,
sem lifir á jörðinni, og eg skal segja þér á
morgun fyrir hvað eg er svona þakklát,”
sagði Marian með blíðubros á andlitinu. Hún
hafði líka yfir miklu að fagna og vera þakk-
lát fyrir, því bréfið var tilkvnning um að
henni hefði tilfallið stór auður, svo langt
fram yfir það, sem hún hafði nokkurn tíma
látið sig dreyma um að gæti komið fvrir.
Þegar hún var búin að lesa bréfið, hvarflaði
hugur hennar fyrst til Thurstons. Hjartað
hoppaði Ebrjósti hennar af fögnuði; nú gat
gamli maurapúkinn ekki staðið á móti gift-
ingu þeirra, nú gátu þau gert giftingu sína
öllum kunna undir eins; og Thurston væri
með því frelsaður frá freistingum, sem ef til
vildi gætu orðið á vegi hans, og áhyggjum og
efa var létt af brjósti hennar. “Já, eg skal
sannarlega mæta honum í kvöld; eg get ekki
beðið til morguns, að segja honum þessi bless-
uðu tíðindi, því þessi auður, sem mér hefir
hlotnast skal verða hans eign! Ó, hversu
fagnandi er ekki hjarta mitt yfir því að geta
fært honum þennan auð. Hversu mikið gott
getum við ekki bæði gert. Hversu marga bág-
stadda getum við ekki huggað ? ’ ’
Þessar hugsanir voru það, sem settu
yndisblæ á hinar fríðu kinnar hennar og milt
bros á varir hennar, og fyltu hin blíðu augu
hennar tárum og lyftu þeim til himins í þakk-
lætisfullri hrifningu. Hún braut þetta kær-
komna bréf vandlega saman og stakk því inn
á brjóst sér.
Að klukkutíma liðnum voru þær komnar
að Old Field. Það var komið undir sólarlag
og loftið var skýjað og leit út fyrir illviðri,
regn eða snjó, og þessvegna vildi Jacqueline
ekki standa við; hún skrapp bara ofan úr
vagninum til að tala fáein orð við Edith og
kyssa Miriam, og svo að kveðja þær allar
samstundis og halda á stað heimleiðis.
Marian fór inn til að hvíla sig ofurlítið
og búa sig undir að mæta Thurston á þeim
tíma, sem hann hafði tiltekið.
Á meðan þessu fór fram hafði Dr. Grim-
shaw legið í rúmi sínu í Luckenough, þar til
dimt var orðið; þá fór hann á fætur og ofan
í stofun, en mætti Maríu vinnukonunni í stig-
anum, sem brá svo við er hún sá hið æðislega
og ægilega útlit prófessorsins, að hún rak upp
hljóð, og ætlaði að hlaupa fram hjá honum,
en hann gekk í veg fyrir hana og spurði hana
í liöstum rómi:
“Hvar er frú Grimshaw?”
“Ó, herra minn!” hljóðaði hún upp hálf
stirðnuð af ótta við að heyra rödd hans, “hiín
er farin að heiman fyrir löngu síðan, með
úngfrú Marian.”
“Hvenær kemur hún heim; veiztu það?”
“ó, herra!” stamaði María út úr sér
skjálfandi af hræðslu; “eg heyrði hana segja
frú Waugh að liún mundi ekki koma fyr en á
morgun. ’ ’
“Svo,” sa^ði hann í dimmum og drunga-
legum róm, sem eins og kom neðan úr undir-
djúpunum.
Maria slapp frá honum og hljóp í einum
spretti upp á loft til frú L’Oiseau, til að leita
sér liughreystingar pg verndar hjá henni.
Klukkutíma síðar var Dr. Grimshaw
ferðbúinn, klæddur í þykka kápu, með stóra
^stormhettu á höfði sér, sem liuldi alt höfuð-
ið og andlitið, svo ekki sázt nema fyrir augum
og munni. Hann lét söðla hest sinn í skyndi
og steig á bak og reið áleiðis eftir veginum,
sem lá niður að víkinni.
24. Kapítuli.
Illviðrið var að færast nær; svartir ský-
flókar þyrluðust um loftið með feikna hraða
og breyttu lögun og mynduðu stundum sem há
fjöll, borgir eða aegilegir risar, sem seildust
með gráðugum krumlum eftir öllu, er fvrir
varð. Veðrið var að verða nýstingskalt og
krapið, sem var á jörðinni eftir sólhráð dags-
ins var að frjósa. Marian hljóp himinlifandi
af kæti og tilhlökkun yfir frosinn og klökugan
akurinn, sem lá niður að víkinni. Það var
ekki meira en svo sem fimtán mínútna greið-
ur gangur, en þegar hún kom niður að sjón-
um var orðið dimt. Þar var eyðilegt og öm-
urlega einmanalegt; hún gat naumast að-
greint láð og lög, þó sýndist henni eins og hún
sæi skip úti á víkinni skamt undan landi, þeg-
ar rofaði fyrir tunglinu á milli skýjabólstr-
anna. Til lands að sjá rann alt í eina óað-
greinanlega bendu: akrar og skógar, hæðir
og dalir, svo ekkert varð greint livað frá
öðru í svörtu næturmyrkrinu. Óveðursskýin
færðust stöðugt nær, og veðrið tók að hvessa;
stöku sinnum sást til tunglsins, þegar því brá
fyrir milli skýja en faldi sig óðar bak við
svartan flókann, eins og það væri á nálum
af ótta, og þyrði ekki að láta sjá sig. Ekkert
heyrðist nema öldugnauðið við ströndina og
vindhvinur í fjarska, sem þó var alt af að
færast nær. Þar var alt annað en skemtilegt
fyrir Marian einsamla að ráfa um þetta ömur-
lega eyðisvæði. En Marian var svo hug-
fangin af tilhlökkuninni um að geta sagt
Thurston hin miklu gleðitíðindi sem bréfið
færði henni og geta sem fyrst rofið þessa
þvingandi dul er þau urðu að lifa undir; að
hún fann ekki til hræðslu, þar sem lnin gekk
í myrkrinu, fram og aftur með fram strönd-
inni og beið eftir Tliurston. Þó flaug henni
í hug að eitthvað mundi hafa komið fyrir
Thurston, úr því að hann var þar ekki á þeim
tíma, sem hann hafði tiltekið, til að mæta
henni, en það var ekkert rúm í hennar göfugu
sál fyrir efa eða óþægilegar hugsanir, vonin
fögnuðurinn og ástarþráin bar alt slíkt ofur-
liði. Ef hugur hennar hvarflaði ’að samtali
þeirra um morguninn, og henni datt Angelica
sem snöggvast í hug, hvarf slík umliugsun
óðar fyrir liennar sterku von og einlægu ást.
Hún var að gera sér í hugarlund hversu undr-
andi og fagnandi að Thurston yrði, þegar
hún segði honum frá þessum auðæfum, sem
henni hefði á svo óvæntan hátt hlotnast, og
sem gerði þeim frjálst að lifa saman sem hjón,
og sem þau gætu varið sér til ánægju og öðr-
um til hjálpar; og hún stakk hendinni í barm
sér til þess að gæta að hvort bréfið væri þar.
Jú, bréfið var þar; hún fann það, hún þurfti
að vera viss um það, til þess að sanna honum
sögu sína og innsigla hamingju þeirra. Hún
var svo sæl í þessum hugardraumum sínum,
að hún gaf ímyndunaraflinu lausari taum en
hún var vön. Hún fór að byggja sér glæsi-
legar skýjaborgir um framtíðina, sem henni
fanst að hlyti að verða eins og líðandi lind í
sólríkum dal, ]>ar sem ekkert skygði á ham-
ingju hennar. Hún hugsaði sér að fara strax
rneð Tliurston til Englands, til að taka á móti
arfinum. Svo þegar þau kæmu heim, vonaði
liún að geta gert gleði þeirra og hamingju
ennþá fullkomnari með því, að gefa honum
það, sem hún vissi að þau þráðu svo innilega,
en sem kringumstæðurnar höfðu staðið í vegi
fyrir. Hana hafði oft dreymt um að sú fagn-
aðarvori hennar mundi rætast; en nú hoppaði
hjarta hennar af fögnuði vfif vissunni um
uppfylling þessarar indælu vona. Þá var það
Edith. Jú, hún skyldi sannarlega sjá um, að
lienni liði vel! Edith átti að njóta allra lífs-
gæða með lienni og þær ætluðu alt af að vera
saman eins og elskandi systur. Og Miriam;
já, henni skyldi verða veitt hið bezta uppeldi
og öll sú mentun og menning, sem mögulegt
væri, heima eða í Evrópu. Bara að Edith
vildi lofa Miriam litlu að fara með okkur til
Englands. En það var Thurston; já, umfram
alt Thurston, sem átti allan hug hennar á
þessari stundu.
Alt í einu var hún vakin upp af þessum
hugljúfu vonardraumum sínum, af stórum og
ísköldum regndropum, sem vinaurinn þeytti
mjög óþyrmilega í andlit henni. Honni brá
við og hún leit upp og hugsaði: hvað er það,
sem tefur Thurston, því kemur hann ekki?
Illviðrið er nærri því skollið yfir; hvar skyldi
Tliui-ston vera? Ef hann væri hjá henni,
mundi hún ekki hræðast illviðrið; hann mundi
skýla henni með kápunni sinni og regnlilíf-
inni og styðja hana með sínum sterka hand-
legg, á leiðinni heim að Old Field og þau
mundu komast í húsaskjól áður en illviðrið
skylli yfir. En hvar er hann? Hvað getur
'])að verið sem tefur hann? Hún horfði út í
dimmuna alt í kringum sig; en ekkert var að
sjá nema stöku grenitré, sem bar við hafið,
eins og ægilegar risavofur, sem mændu út í
myrkrið, eftir því að hremma eitthvað. Hún
hlustaði og hlustaði, en ekkert var að heyra
nema öldugnauðið við ströndina og vælið í
vindinum, sem rann saman í ömurlega sorg-
[blaiuþiin samhljóím, sem vakti hraslðslu og
kvíða í brjósti hennar.
Hvað heyrðist? Það var eitthvert ann-
arlegt hljóð; það var ekki ölduskvampið við
ströndina eða stormþyturinn í trjánum; hún
hlustaði og hún heyrði hljóðið nálægt; jú, hún
þekti ]>að, hún hafði svo oft heyrt líkt hljóð;
það var stöðugt og reglubundið áraglamur.
Hún heyrði að bát var rent upp í mölina og
því næst dreginn upp á frosið fjörugrjótið.
Marian horfði í áttina þangað sem hún heyrði
hljóðið, en gat ekkert séð. Hún dróg sig til
baka frá ströndinni hið fljótasta, í skjól við
stórt furutré. Illviðrið var skollið á og
stormurinn þeytti ísköldum vatnsgusunum í
andlit henni, svo henni lá við andköfum. Hún
togaði kápuhöttinn yfir höfuð sér og vafði
sjalinu fast að sér, til þess að skýla sér fyrir
illviðrinu.
Ó, hvar er Thurston; hvernig stendur á
því að hann kemur ekki? Hún ásakaði sig
fyrir að hafa farið að heiman. En gat hún
búist við þessu? Nei; því hún reiddi sig ó-
hikað á, að hann mundi standa við loforð sitt.
Það hafði aldrei komið fyrir áður að hann
hefði brugðist því, sem hann hafði lofað
henni. Hvað gat það verið, sem var því vald-
andi nú ? Ef hann hefði komið á þeim tíma,
sem hann lofaði, þá væru þau nú komin heim
að Old Field, og sætu sæl og ánægð við hlýjan
arineldinn. Kanske að hann hafi, þegar fór
að líta út fyrir vont veður, liugsað að eg
mundi ekki koma, og þess vegna liætt við að
i'ara. Nei, nei; það var óhugsandi, það var
svo ólíkt honum; nei, það gat ekki með nokkru
móti verið; og hún hratt þeirri hugsun undir
eins úr liuga sínum. Ilún vissi svo vel, að ])ó
hann hefði ekki haft nema óljósa ímyndun um
að hún væri þar og biði hans, hefði ekkert
illviðri komið í veg fyrir það, að hann héldi
orð sín, eins og hann hafði alt af gert. Nei;
það er áreiðanlega eitthvað, sem hann getur
ekki ráðið við, sem veldur því að hann er ekki
kominn. Og ef hann kemur ekki mjög 'bráð-
lega, þá hefir eitthvað mjög alvarlegt komið
fyrir hann. Veðrið hélt áfram að versna;
sjalið hennar var orðið gegnvott og liún af-
réð að fara heim.
Hún var rétt lögð á stað í áttina heim til
sín, þegar að hún heyrði þunglamalegt fóta-
tak rétt fyrir framan hig. Hún varð hrædd,
stáðnæmdist og liorfði út í náttmyrkrið. Það
var svo dimt að hún gat ekkert greint nema
mann í stórri kápu, sem kom á móti henni.
Hún þóttist viss um að það væri Thurston,
og flýtti sér til hans og sagði með ákefð:
“Tliurston, elsku Thurston!”
Maðurimi stanzaði augnablið, vafði fast-
ara að sér kápunni og starði á hana og stóð
lireyfingarlaus.
Því anzar hann henni ekki? Því talar
hann ekkert til liennar? Því stendur hann
svona lireyfigarlaus? Hvað er honum í hug?
Húii gat ekki séð í andlit honum, jafnvel þó
liann hefði ekki haft kápukragann fyrir and-
litinu; en liún sá að hann titraði allur, eins
og hann liefði fengið krampa.
Thurston, góði Thurston!” sagði hún
aftur,” og- færði sig nær honum.
Hann rétti alt í einu út hendina, til að
hrinda henni frá sér og hvæsti út úr sér eins
og hann stæði á öndinni: “Ekki ennþá—ekki
ennþá!” og hann titraði allur eins og strá,
að óviðráðanlegri æsing-u og hugarstríði.
Hvernig stendur á því að hann hagar sér
svona? Það hefir einhver óhamingja komið
fyrir hann'—það getur ekki annað verið!
Bara það væri þess eðlis að bæta mætti úr því
með þeim góðu fréttum, sem hún ætlaði að
segja honum. Með þessar hugsanir í huga
bjóst hún að fáðma hann að sér, en í því skall
á ofsa vindbylur með fossandi regni, sem
fylti augu hennar svo að hún gat ekki séð í
andlit honum. Hún gat með engu móti áttað
sig á þessu einkennilega háttarlagi hans, svo
hún færði sig nær honum, lagði hendurnar
um háls honum og hallaði höfðinu að brjósti
hans og hvíslaði með skjálfandi röddu:
“Ejlskulegasti Thurston, hvað gengur að
þér ? segðu mér það, því eg elska þig meir en
lífið í brjósti mér!”