Lögberg - 14.11.1935, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. NÖVEMBER, 1935.
Vígsluræða séra Matth-
íasar Jochumssonar
flutt 12. maí 1867.
Himneski huggari, líknari og
lausnari send þinn lifandi anda nið-
ur í hjörtu vor á þessari heilögu
stund. Vér velkjumst hér í syndum
og sorgum þessarar veraldar, jafn
óstöðugir, veikir og vantrúaðir í
gleðinni sem í sorginni. Að sönnu
kennir oss þitt blessaða Evangelium,
að sönnu þykjumst vér einatt finna,
að vér séum hér í útlegð og á hrakn-
ingi, að vér séum hér ofurseldir i
synd, sorgum og tárum, en annar
dýrðlegri heimur sé yfir oss eða \
jafnvel í kringum oss og inst í anda
vorum þar sem huggunin og sœlan j
búa, og lífsins eiginlega fylling sé j
það líf, sem þessi sýnilega veröld á
ekki til, og gteur ekki gefið oss. En
nú biðjum vér, að þú sannfcerir oss
um þetta. Já, liimneski, almáttugur
guð, taktu skýluna frá vorri trúar-
sjón og sannfœrðu oss—ekki einasta
um það, að sælunnar bústaður, frek_
ara vort blessaða ríki, sé yfir oss og í
himnanna himnum hjá þér, heldur á
meðal vor, i hjarta og hugskoti voru.
Sannfœrðu oss um þetta, en einnig
um það, að vér séum í sorglegu á-
standi, og að vér sitjum hér í dauð-
ans skugga, nema því aðeins að vér
finnum með hjartanlegri iðrun og
harmi, að vér séum fyrir þér volaðir,
berir og naktir, og flýjum á vœngj-
um lifandi trúar i faðm honum, sem
þú sendir oss til endurlausnar, hon-
um sem kom til vor sakfallinna og
Utilmótlegra aumingja, kallaði til vor
og sagði—Komið til min, allir þér,
sem erviðið og þunga eruð þjáðir, ;
eg vil endurncera yður. Bænheyr
oss, lifandi guð, sannfær oss, svala |
oss og blessa oss með anda þinnar j
cilifu náðar í Jesú nafni. Amen.
GuðspjalliS (Jóh. 16., 16-23)
með því að gera þá vara við það sem
óumflýjanlegt sé, heldur og með
voninni um, að þeir muni sjá hann
aftur lifandi, upprisinn með sigri
og vegsemd, og að guðs heilagi andi
muni koma yfir þá og fylla þá lifadi
anda heilagrar djörfungar og gleði.
Þó hættir hann enn ekki að boða
þeim sorgina, því hann sér alt hið
ókomna og hans kærleiki leynir því
ekki: Hann boðar þeim enn vonda
daga, þegar vantrúin og ilskan taki
að ofsækja og hrella þessa saklausu
menn, og vonskan og Djöfullinn fer
að hlakka yfir benjum þeirra og
blóÖi. En heyriÖ! Þá bætir hinn
guðdómlegi kærleiki þessum orðum
við: Fagnið þá og verið glaðir, því
yðar verÖkaup er mikið á himni.—
Ó! látum oss ekki efa, að þessi orð,
sem eru fyrirheiti huggunarinnar,
rætist eins fyllilega,' og sorgar spá-
saga guðs sonar rættist, svo þar ekki
vantaÖi upp á neinn hinn minsþi
depil. Hér átti frelsarinn tal við
sína nánustu ástvini, hetjurnar, sem
hin guÖdómlega opinberun var nú
að brynja út móti helvítis sterku
hliÖum, sem með sinni einföldu pré-
dikun um Krist og hann krossfestan
átti hð sigra hinn volduga, kalda og
eigingjarna Rómverja, sannfæra
hinn stjórnlausa Grikkja, seín
grobbaði af speki sinni, og menta,
upplýsa og helga ótal aðrar heiðnar
þjóðir. Fyrir þessum mönnum pré.
dikaði Jesús sér í lagi þetta sinn, og
þótt vér að mörgu leyti getum stílað
til vor huggunarorð guðspjallsins,
þá hefi eg á þessari hétíðlegu stund
valið mér önnur orð Jesú, samkynja
orð og þau, sem standa í guðspjalli
þessa dags, en sem beinlínis eru stíl-
uð til allra manna, og því einnig til
allra vor, þessi orð Jesú: Komið til
min, allir þér, sem erfiðið og þunga
eruð þjáðir; eg vil endurnæra yður.
Guð minn ! láttu mín veiku orð gefa
þér dýrÖina, og vitna um þína ríku
náð og miskunn.
Inngamgur
MeÖan Drottinn vor gekk i kring
og kendi, talaði hann gjarnan um
sorg lifsis og harmkvæli, og sýnir
með því jafnt speki sína og kærleika
og sína líknarfullu hluttekningaf-
semi við oss mennina. Allar tár-
anna uppsprettur stóðu ávalt opnar
fyrir hans himneska miskunnarauga,
og þaðan lét hann sífelt streyma
líknandi og huggandi geisla, til að
sefa sorganna öldur og bera hörm-
unganna höf. (í hinu upplesna guð-
spjalli heyrðum vér kafla af hinni
löngu, hjartnæmu huggunarræðu,
sem drottinn að skilnaÖi hélt fyrir
sínum nánustu vinum á jörðinni).
Hann fann fyrir fram alla sorg læri.
sveina sinna, í sínu kærleiksríka
hjarta; hann fann sér sjálfum svíða
þeirra beiska söknuð, sem þá mundi
kvelja, þegar þeirra dýrðlegi lávarð-
ur yrði frá þeim skilinn, og af guð-
lausum mönnum dreginn til dóms
sem illvirki, og kvalinn opinberlega
með hinum smánarlegustu pynding-
um, og í augsýn allrar Jerúsalems-
borgar krossfestur úti á hinu hrylli.
lega Golgata. Þetta voðalega sorg-
arefni sér nú herrann fyrir höndum
lærisveina sinna, og hann heldur því
ekki leyndu fyrir þeim, heldur segir
þeim alt hvað fyrir liggi. — En, sjá!
hann huggar þá líka, ekki einasta
Útleggingin.
Eins og kuldinn skiftist á við hit-
ann, eins og myrkrið eltir ljósið,
eins skiftist sorgin á við gleðina,
eins eltir mæða munað í mannlegu
hjarta. Já, vér getum bætt við og
sagt, að þótt gleðin og munaðurinn
gleymi að gjöra til.muna vart við
sig, þá bregst þó sorgin ekki, þessi
þrautgóða og árvakra fylgikona
mannkynsins, sem sjaldan að stað-
aldrj fæst til að skilja við oss, þang-
að til augu vor eru brostin. Jafn-
snemma og lífsengillinn kveikir ljós
þessa heims, kemur líka hinn dapri
engill sorgarinnar, og helgar oss
hrygðinni, og barnið í höndum ljós-
móðurinnar grætur og veinar, eins
og það taki við öllum harmkvælum
móður sinnar, álíka og kvisturinn á
þornandi grein tekur strax við sjúk.
dómseðli viðarins. Síðan koma
bernskuárin, sem menn kalla hinn
fagra, glaða og léfta kafla af æfinni,
og í sannleika hefir Drottins réttláta
niðurröðun séð um, að sakleysis
aldur mannsins skuli og vera sætasti
aldur hans. Þó eru eigi hin fríÖustu
blóm, og því ekki heldur æskunnar
gleðirósir, ávalt án þyrna og aldrei
var það ungmenni til, sem ekki grét,
aldrei náði nokkurt mannsbarn
þroska í veröldinni, nema hinar ungu
kinnar þess yrðu jafnaðarlega vökv-
aðar táranna dögg. Að eg ekki tali
um alla þá smælingja, sem eymd og
örbirgð, eður ónáttúra og varmenska
hinna eldri hafa umsnúið bernsku
árunum fyrir í sífelt volæði og grát,
sem máske ekki hefir lint alla æfina.
Guð gæfi að slíkt — að þvi leyti sem
mönnum er sjálfrátt, hvergi þurfi að
hrópa hefnd í himininn, því sannar.
lega segi eg yður, þar mun hin eilífa
réttlætishönd koma þungt niður.—
Þegar nú æskan er liðin, þá koma
hin eftirþreyðu fullorðinsár, og nú
langar mann til að reyna, hvað lífið
er, og hvað það hafi að geyma. Líf-
ið er enn þá sem ókunnugt land!
Æskumaðurinn er eins staddur á
hafi úti, og sér álengdar hin sól-
roðnu fjöll hins eftirþreyða lands-
ins, og tekur nú skorpuna að sínu
ímyndaða ljósi. En stiltu þig, ungi
vin! Vittu, að ekki er alt gull,
sem glóir, þvi töfrandi ímyndun
gyllir þér alt of mikið þessi fjöll,
auk þess, sem slíkir staðir eru fæst.
um byggilegir. Ef þér hlotnast að
ná landi þinu, mun útsýnið breytast;
þá taka sólfjöll þínað lækka, og holt
og hrjóstur að byrgja þér mesta út-
sýnið. í sannleika skaltu vita að þetta
land mun bera þér þyrna og þistla,
og dagar þínir þar munu verða
þér mæða og erfiði. Þvi gleymir þú
að horfa til himinsins? Veiztu ekki,
að lífið er alt af reginhaf, himin-
ljósin þurfa ávalt að lýsa og rétta
veg þinn, og leiÖarsteinninn að sýna
þér stefnuna. Og himinljósin tákna
guð og hans orð, og leiÖarsteinninn
er sonur guðs, sem kom í heiminn til
að leiða þig úr villumyrkrum til
guðs. Já, öll æfi mannsins er marg-
föld sorg, tár og erfiði. En máske
þú, sem nú stendur í broddi lífsins,
gefir lítiÖ fyrir slíka kenningu, af
því að þú hefir ekki af sorgum að
segja. Vel má svo vera, en þú skalt
vita, að sorgin stendur ekki fjarri
þér, og hún getur heimsótt þig enn
þá í dag. Þá skaltu vifa, að þeir
dagar biða þín, þegar þú munt fá
orsök til að sýta og gráta. Engum
er sorg og hrygð vísari en þeim, sem
ungur sökkur sér niÖur í glaum og
gjálífi, sem lán og munaður hefir
leikið við, svo hann hvorki hefir
haft vilja né tíma til, að venja sig
við lífsins skuggahlið. Vei þeim
manni, þegar hinir vondu dagar
koma — þegar árin taka að fjölga,
bakið að bogna, heilsa og þrek að
þverra, þegar tímans sviplegu um-
breytingar fara áð kenna honum
fyrir alvöru, hvað þessa heims lif í
raun og veru sé, þegar reynslan
Ioksins er búin að kenna honum,
hvernig gæði þessa heims eru frá
honum tekin, ástvinirnir, heilsan,
auðurinn, hrósið, ánægjan, lífsgleð-
in. Og hvað hefir veröldin loksins
fram að bjóða þeinLmanni, sem bú-
inn er með lífsbikarinn? Hvað ann-
að, en nokkur tár, þegar bezt lætur,
og svo hjúpinn, náf jalirnar og gröf.
ina? Þú, himinsins bjarta dagsljós,
hversu margar tárperlur hefir þú
ekki gegnum skinið, síðan þú fyrst
sendir geisla þína niður á táruga
hvarma mótlættra manna; og þú,
dimma nótt! Hve margar þegjandi
stunUr geymir þú ekki í þínu djúpa
skauti. Hversu margt harmanna
dauðastríð hefir eigi verið háð bak
við þín svörtu skuggatjöld? Hver
vill varðveita hjarta vort fyrir hrell-
ing og sorg ? Hver vill heyra stunur
vorar í glaumi dagsins, eða hlusta á
andvörp vor í næturkyrðinni ? Hver
vill staðnæmast hjá eymdabeð vor-
um, þegar mennirnir ganga frá, og
vér stynjum einir eftir á hinni vondu
tið ? Það vitum vér, og eg skal vitna
það; en fyr en vér svörum oss,
skulum vér spyrja: Hvar er upp-
spretta allrar sorgar, og hver er hún,
og hvar er endi hennar, og hvar er
huggunin og endurnæringin ? Guð
gæfi, að oss aldrei gleymdist i sorg-
inni, að spyrja fyrst þessarar spurn.
ingar: Hvar og hver er uppspretta
sorgarinnar ? Svo heyrið þá: upp-
spretta sorgarinnar er í mannsins
breyska hjarta, og uppsprettan sjálf
er syndin. Og þótt aðrir svari þessu
ef til vill öðruvísi, þótt heimskinginn
komi og segi, að sorgin spretti af
vitinu; og vitringprinn segi, að hún
spretti af heimskunni, þá svörum
vér óhræddir hinu sama, því vér
trúum vitnisburði guðs orðs, vér
trúum reynslunni og vér trúum sam.
vizku vorri, og önnur vitni þurfum
vér ekki—önnur vitni köllum vér
falsvitni í þessu máli. Laun syndar-
innar eru dauðinn, segir guðs orð,
og dauðinn merkir í guðs orði hér
og viÖar, alt sem af spillingu getur
leitt þessa heims og annars. Er þá
ekki auÖsætt, að alt böl, beinlínis
eður óbeinlínis, er af þessari rót
runnið? Er ekki sjálft hið náttúr-
lega útvortis og ósjálfvalda böl upp-
haflega sprottið þar af, að vér vegna
syndarinnar erum háðir dauðleikans
lögum og hlutskifti ? Eða játum vér
ekki og finnum vér ekki, að vegna
breyskleika vors og syndsamlegra
girnda, sé mæðan og sorgin oss ann-
að hvort nauðsynleg eða óumflýjan-
leg. Nauðsynleg er sorgin oss, þeg-
ar gleðin ætlar að villa oss og tæla,
frá uppsprettu hinnar sönnu gleði,
vorum góða guði og föður. Já,
sorgin er einmitt náðargjöf guðs og
typtunarmeistari til að vekja hinn
andvaralausa, stilla hinn gjálífa,
styrkja og sannfæra hinn hverflynda
og ístöðulausa. Og þannig snýr dá.
semd Drottins bölvun í blessun, og
breytir eiturdreggjum syndarinnar í
heilnæman lyfjadrykk. En alt fyrir
það----syndin er allra eymda upp-
spretta, og hefir sína hegningu í sér
sjálf. Eða hvað er bersýnilegra af
daglegri reynslu? Verða ekki glæp-
irnir glæpamönnunum til bölvunar,
ef ekki meÖ þessu, þá með hinu mót.
inu? Verða ekki svikin og lýgin á
einhvern hátt að snöru þeim, sem
bruggaði þau? Verður ekki hinn á-
gjarni að lokum aumari og auðvirði-
legri en nokkur þræll, af því að hann
er auðsins þræll og sjálfs síns níð-
ingur? Snýst ekki sællífi og mun-
aður upp í þau lífsleiðindi, sem eru
verri en hungur og þrosti ? Eða þá
ofdrykkjan! Hversu margar sorgir
hafa eigi hlotist af ofdrykkju ? Hver
getur, hver þolir að telja slíkt og
reikna? Ofdrykkjusyndin má öllum
vera bersýnilegt dæmi upp á synd-
arinnar ótæmandi eymda-uppsprettu.
Já — syndin er uppspretta sorgar-
innar, — syndin hefir sín sorglegu
laun með sér,—syndin er lands og
lýða töpun. Hjún hertekur guðs-
myndina í manninum, skynsemina
og frjálsræðið, því hver sem synd-
ina drýgir, hann er þræll syndarinn-
ar, og hún íeiðir oss frá guði út á
lastanna veg. Hún veldur oss þús-
undfaldri sorg í lífi og dauða.
^iiniiu]iiniinnni!inniiiniit!ii!i!iiiiiiTi!nininiiniiiiiiiiii!ii[!ii[:iiiiiii!ii!!iniiiiii:!!!!iiiiiiiiiii[i!i!iiinii!ii!imt!n[iini!n!!iii!i!iiii!iii!i!iiii[ii!!i!niiii.iiniininmiiiRiin]innmnniimniinmmiiniinniniin)iniminHiniiimmnimnnnniiimmi![!niin!imi!miiinnnMnmimi!i!minn![iii[!n!i!i!im=_
I THOSE WHOM WE SERVE |
IN THE FIELD OF COMMERCIAL PRINTING S
AND PUBLISHING BECOME LASTING FRIENDS =
BECA USE— |
OVER THIRTY YEARS EXPERIENCE IN ENGRAV- ||
ING, PRINTING AND PUBLISHING IS PART OF =
THE SERVICE WE SELL WITH EVERY ORDER §j|
WE DELIVER. =
| COLUMBIA PRESS LIMITED |
695 SARGENT AVENUE - WINNIPEG - PHONE 86 327
^Iiuiiimiiiii[iiiiiiiiiii|ij;«n;»[iii[iiii iiniiii iiiiii 1—II!
Hver er nú hin þyngsta sorg
mannsins og hin óbærilegasta i líf-
inu? Það er, að bera uppsprettu
allrar sorgar í hjartanu og vita það
ekki eða skeyta því ekki, að vera
þræll syndarinnar og þó blindaður á
báðum augum, að vera ber og nak-
inn, lemstraður og yfirgefinn, en
þykjast þó heill og hraustur, að
standa sem bersyndugur tollheimtu-
maður frammi fyrir hinum altsjá-
anda dómara, með faríseans dramb,
og geta ekki upplyft augunum til
uppsprettu allrar liknar, náðar og
miskunnar og sagt: Guð, vertu mér
syndugum líknsamur! Hin grátleg-
asta sorg er það, að vera kominn
langt frá föðurhúsunum með hinurn
fortapaða syni, lifa þar á dreggjum
lífsins eður drafi svínanna, og geta
þó ekki gengið í sig og sagt: Faðir,
eg hefi syndgað i himininn og fyrir
þér. Þetta ástand mannsins er
miklu þyngra, en það taki tárum.
Alt annað böl er létt, heilsusamlegt
og bærilegt—þetta er óbærileg, djöf-
ulleg eymd. — Ó, þú góði, líknsami
faðir himins og jarÖar! yfirgef eng.
ann, þvi oss er það alveg óbærilegt.
Send þú oss heldur eitt mótlætið
þyngra en annað, sem vér þá meg-
um vakna og sjá og gráta vora
þyngstu eymd, vort óbærilega sorg-
arefni — syndina, er slítur oss eilíf_
lega frá allri von, allri hugsvölun,
allri líkn, allri sælu. Ó, kenn oss að
varðveita sífeldlega lifandi þá sann-
færingu í vorum hjörtum, að vér
séum sekir fyrir þér, villuráfandi,
berir og naktir, en að syndajátningin
og iðrunin sé hið eina lífsmeðal í
vorri dauÖans sorg, hið eina meðal
til að fá raunaléttir, huggun og sælu.
Nú höfum vér þá nokkuð athug-
að, í hvaða ástandi vér eigum að
vera, þegar vér komum saman til að
hlýða á fagnaÖarerindi guðs sonar.
Erum vér þá þegar meðtækilegir ?
erum vér andlega volaðir? Erum
vér þjáðir af syndinni ? Getum vér
ekki lengur sjálfir borið byrðina?
Ó, kom þú, minn Jesú, kom til mín,
kom þú með ásján hýrri,
því aðeins kann eg að koma til þín,
að komir þú til min fyrri.
Kom þú, og svala mæddurn mér,
margskyns synda eg okið ber,
endurnær mig náð nýrri!
Ó, ætlið ekki, kristnir menn, að
prédikun um afturhvarfið sé oss
ekki öllum jafn viðkomandi. Sann-
arlega er hún oss öllum jafnt við-
komandi, og hún hlýtur að bergmála
í hjartarótum hverrar lifandi sálar.
“Guð gjörir ekki að gamni sér
glæpamönnum að hóta, kalsmælgi
honum og engin er, að þú megir
miskunn hljóta.’’ Guðs reiði yfir
syndinni, segir ritningin, brennur
alt til neðsta helvítis. Syndin leiðir
nagandi Arm inn í hjartað, sem að
eilífu mun æ saman skriða aftur til
að pína oss, nema guðs sonar kraft-
ur komi til að sundurmola hans höf-
uð. Þessi ormur er syndarinnar
fóstur; hið guðdómlega réttlæti
dregur sig þá ekki lengur í hlé, held-
ur oþinberar samvizku mannsins,
gegnum hið skelfilega tákn, sem
guðs orð kallar eld, sem eigi verði
slöktur.
(Ó, skyldi oss nú enn eigi skiljast
hver að sé uppspretta vorrar þyngstu
sorgar ? Skyldi eigi sálir vorar þeg-
ar vera farið að þyrsta eftir svölun.
arlindinni, skyldi oss nú eigi finnast
dýrmætt að mega koma til Jesú og
heyra þessi hans lífsælu orð : Komið
hingað allir, sem erfiðið og þunga
eruð þjáðir, eg vil endurnæra yð-
ur ?).
Oss mönnunum þykir það starf,
að ei^fa að hugga sorgbitna bræður,
næsta erfitt, og oft óþægilegt, og
ýmsir viðhafa ýmsar aðferðir. Tvær
eru helztar: annað hvort að taka
sjálft sorgarefnið fyrir, útlista hið
sameiginlega og óumflýjanlega í
slílcum atburðum og kjörum, ef ske
mætti, að hinn syrgjandi sansaðist,
við sameiginlegt böl; eða þá menn
fara sem lengst frá sorgarefninu og
tala um. alt annað, ef ske mætti, að
sorgin þar með dreifðist og, ef ekki
gleymdist, þá samt truflaðist við
þetta eða hitt, sem sá er huggar finn.
ur hinum til raunaléttis. Báðar
þessar huggunaraðferðir geta að
vísu verið góðar, ef tilgangurinn er
góður, og hjartað fult af hluttekn-
ingu; en slík huggun er þó jafnan
veik og ónóg. Því það er auðvitað,
að þar sem djúpir harmar eru fyrir,
þar geta mennirnir lítið að gjört, úr
því flest veraldarinnar yndi verður
þá svo sem einskis virði, eða er það
ekk; oftast svo í mannlegu lífi, að
þegar sorgin kemur, þá vilja and-
vörpin komast upp og tárin fá sinn
frjálsa gang. Og þegar drottinn
vor talar um eymd og sorg vor
mannanna til þess hann geti huggað
oss, þá víkur hann ekki langt frá
efninu, talar og ekki um óviðkom-
andi hluti, svo sem til þess að láta
oss gleyma sjálfum oss. Nei, hann
hittir strax hjartað, sýnir oss strax
uppsprettuna, svo að vér þar í get-
um séð vora réttu mynd, hann af-
færir oss öllum dularbúningi, og
sýnir oss og segir oss, að guð hvorki
þekki oss né taki móti oss, nema vér
NUGA-TONE ENDURNÝJAR
HEILSUNA
NUGA-TONE styrkir hin einstöku
ltffæri, eykur matarlyst, skerpir melt-
inguna og annað þar að lútandi. Veitir
vöðvunum nýtt starfsþrek og stuðlar að
almennri velltðan. Hefir oft hjálpað.
er annað brást. Nokkurra daga notkun
veitir bata. NUGA-TONE fæst hjá lyf-
sölum. Gætið þess að kaupa aðeins ekta
NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
sjálfir höfum séð vort eigið eðli,
vora grátlegu nekt; hann sýnir oss
sorgina beinlínis. Gjörið iðrun og
yfirbót, segir hann; öxin er þegar
reidd að rótum trésins, og hvert það
tré, sem ekki ber góðan ávöxt, etc.
Heyr þú, kristinn maður, hér
skipar guð sjálfur þér að hryggjast,
heyrirðu orð hans? skilurðu þau?
Ó, litutn í kringum oss, sjáum oss til
skelfingar, hvað manneskjurnar
lieyra illa og skilja illa. Skygnumst
inn í vort eigiÖ hjarta, og hlustum
þar vel eftir, svo vér með ugg og
ótta heyrum og skiljum þessa hróp-
andans þrumurödd, hvar hún ómar
með dauðans þunga í sálum vorum.
Þegar skruggan dunar, verða menn
felmtraðir, og flúa í felur, ef þess
er kostur; en þegar réttlæti drott-
ins allsherjar dunar af himni, þá
daufheyrast margir. Af hverju
kemur sú fyrirmunun inn í hjörtun?
af því djöfullinn blindar þá svo þeir
ímynda sér, að annaðhvort sé hér
ekkert að óttast, ellegar að náðin sé
þeim svo nærri, að alt af sé manni
innan handar að ná í hana. En þá
væri réttlæti ekki réttlæti, synd ekki
synd, og sorgin ekki sorg. Ó, hversu
oftlega erum vér ekki langt frá þvi
að þekkja sjálfa oss, hversu langt
erum vér ekki oft frá því, að þekkja
hin svörtu undirdjúp syndarinnar
og dauðans. Hversu oft erum vér
langt frá því að geta skilið og með-
tekið þetta Jesú evangelíum: Komið
hingað þér, sem erfiðið og þunga
eru þjáðir, eg skal endurnæra yður.
—Æ, það er svo oft, að vér annað
hvort ekki skiljum eða misskiljum
þessi orð, er Kristur kallar erfiði og
þunga. Vér heimfærum þessi orð
svo oft upp á annað böl, en það eina
rétta; en í sannleika er ekki annað
böl til en syndin; því ef þessu böli
er af oss létt, og vér fáum guðs náð
og kærleika, hvað getur oss þá
brostið, ef guð er með oss, segir
postulinn, hver getur þá verið á
móti oss, hver mun skiíja oss við
kærleika Krists, þjáning eða þreng-
ing, eða ofsókn eða hungur eða nekt
eða háski eða sverð? Fyrst að eg
er fullviss um, að hvorki dauði né
líf, hvorki englar né höfðingjadæmi,
hvorki hið nærverandi né hið ó-
komna, hvorki hæð né dýpt, né
nokkur önnur skepna mun geta
skilið oss við guðs kærleika, sem er
í Kristi Jesú, drotni vorum, Komið
því allir, sem erfiðið og þunga eru
þjáðir, og látiÖ endurnæra yður;
þorsta yÖar og þrá eftir friði við
guð getur enginn bætt nema hin ei-
lífa svölunarlind sjálf. Komið,
meðan frelsarinn kallar, komið fyr
en sorganna straumar vaxa yður
yfir höfuð og skola yður burtu. Ó,
þeir eru fljótir að vaxa, áður en
yður'varir hafið þér ekkert viðnám.
Komið með öll yÖar tár, söknuð og
sorg og breiskleika, og biðjið guðs
góða son um endurnæring og hvíld.
Hann vill meðtaka yður alla, því að
fyrrabragði korn hann og bauð oss
endurnæringuna; hjá honum er
huggunin, hjá honurn endar öll sorg,
því hjá honum er uppspretta lífsins.
Æ, komum, og tökum gefins lífsins
vatn. Ó, minn guð, sýndu oss vora
sönnu sorg, syndina, svo að öll önn.
ur sorg hverfi, en þessi eina sorg
þrýsti oss til að flýja meðan tími
er til í þinn blessaða föðurfaðm.
Kom lífgun lýða
lífs þá endar mál,
vitnisburð blíðan
ber í vorri sál,
æðsta gleði að eiga
erfa sá hér grét,
það á dauða degi
deyfir sorgarhret.
' Hjálparbrunnur helgasti,
heyr því munninnn biðjandi;
arfleiðslunnar innsigli
á mitt hjarta set. — Amen.