Lögberg - 02.07.1936, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JÚLÍ, 1936
3
Athabasca, Alberta, þar sem þeir
búast vitS að verða eftirleiðis.
Mr. og Mrs. Oli Björnson, sem
hafa átt hér heima um nokkra mán-
uði, eru að flytja aftur til Marker-
ville, þar sem þau áttu heima áður.
Miss Olive Goodman lagði á stað
síðastliðinn sunnudag vestur á
Strönd, til að skemta sér í sumar-
fríinu.
Á sunnudaginn 21. júní hélt ís-
lenzki klúbburinn “Norðurljós”
skógargildi í Borden Park. Voru
flestir Islendingar sem hér eiga
heima þarna viðstaddir.
Ákvarðað hefir verið að halda hér
íslendingadag 2. ágúst, með líku
fyrirkomulagi og áður hefir átt sér
stað. Mun nefndin sem fyrir því
stendur, vinna til að vanda sem
bezt til þessarar samkomu. Líklegt
er að nefndin velji hinn fagra lysti-
garð, Victoria Park, til að koma
saman í.
Mr. Theodore Moore, sem hefir
átt hér heima hjá móður sinni, lagði
af stað nýlega til íslenzku bygðanna
í Saskatchewan, þar sem hann býst
við að verða til haustsins.
Samkvæmt nýútkomnu “City Di-
rectory” hefir fólki hér i boíginni
fjölgað um 1600 síðastliðið ár. Er
fólksfjöldi hér nú 81,612.
Mr. og Mrs. G. Stephanson i Red
Deer, Alberta, hafa gjört opinbera
trúlofun þeirra Ethel dóttur sinnar
og Dr. Ronald P. Rawlinson, B.Sc.
i Emmett, Idaho. Er hann sonur
Rev. og Mrs. F. C. Rawlinson í Eye-
brow, Sask.
Miss Ethel er sonardóttir Stefáns
G. Stephanssonar skálds. Er Miss
Stephanson útlærð hjúkrunarkona
og hefir haft stöðu við Misericordia
sjúkrahúsið hér í borginni siðan hún
útskrifaðist þar. Giftingarathöfnin
fer fram í Knox United kirkjunni 6.
júlí.
Aukakosningar fóru hér fram 22.
þ. m., til að kjósa þingmann í stað
W. R. Howson, sem sagði þeirri
stöðu af sér síðastliðinn vetur, er
hann var hafinn upp í dómarasæti,
af sambandsstjórninni. Þrír sóttu
um kosningu.
Dr. W. Morrish fyrir hönd liber.
ala, Miss Margaret Crang, lögfræð.
ingur, sem hefir haft sæti sem öld-
urmaður i 'borgarstjórninni siðast-
liðin 3 ár, sem “Peoples’ Candidáte”
og H. D. Ainlay, skólakennari, fyrir
hönd C.CiF. Atkvæði voru greidd
þannig: Dr. W. Morrish, 9,803;
Miss Crang, 6,129; H. D. Ainlay,
2,056; svo liberalinn náði kosningu,
og það stendur nú eins og áður var,
því Mr. W. K. Howson var liberal.
Ekkert markvert er ennþá að
gjörast hér á stjórnmálasviðinu.
Social Credit skútan bara rórillar í
sama stað, fer hvorki aftur á bak
né áfram.
Þetta geysimikla atvinnu prógram
sem fylkisstjórnin þóttist ætla að
byrja á 1. júní, þar sem 10-20 þús.
manns gæti fengið atvinnu og við-
unanlegt kaup, sem yrði borgað með
certificates sem stjórnin sjálf gæfi
út, og mætti brúka sem löglegan
gjaldmiðil. Ekkert af þessu hefir
komist í framkvæmd, engin atvinna
og engin certificates; samt hefir
stjórnin gjört ráð fyrir að það fari
á stað 1. júlí. Almenningur er mik.
ið til hættur að taka nokkurt veru-
legt mark á ráðagjörðum stjórnar-
innar.
Athafnamenn og bankar yfirleitt
neita að brúka þessi certificates
stjórnarinnar. Segjast verða að nota
aðeins löglegan gjaldmiðil í sínum
viðskiftum. Þeir benda stjórninni
á það, að þessi certificates hafi æfin-
lega reynst ónothæf áður, þar sem
þetta fyrirkomulag hafi verið brúk.
að, og hafi alstaðar verið lagt niður,
þar sem það hafi verið brúkað um
tíma. Þeir hafa skírteini úr ýmsum
áttum, þar sem hefir verið gjörð til-
raun að brúka þessi certificates; það
hafi reynst ónothæft og því verið
lagt niður aftur.
Þakklætisvert er það, að stjórnin
leitast við að koma á einhverjum
umbótum, en það verður að vera
gjört á skynsamlegan hátt. Það er
tilgangslaust, að byrja á umbóta-
tilraunum, sem hægt er að sjá í
byrjun, að komi í bága við núgild-
andi lög. Það verður að fá lögun-
um breytt fyrst, til þess að nokkrum
róttækum umbótum verði komið i
framkvæmd.
S. Guðmundsson.
Sjósókn frá Land-
eyjasandi
Hálfrar aldar minning.
Eftir Pétur Sigurðsson,
Vestdalseyri.
(Eftirfarandi frásögn um sjó-
sóknir frá Landeyjasandi er fróð-
leg og lifandi lýsing- á sjómensku,
sem mjög var stunduð til skamms
tíma í' Rangárvallasýsíu, en er nú að
líða undir lok. Hafa menn sagnir
af því, að 300 skip voru gerð út frá
sýslunni, og var það áhættusamur
atvinnuvegur og með fádæmum
mannskæður. Nú eru þar í hæsta
lagi 10-12 skip fyrir landi. Höf-
undur frásögunnar, Pétur Sigurðs-
son, skósmiður á Vestdalseyri i
Seyðisfirði er fæddur í Landeyjum
og uppalinn þar fram á unglingsár.)
Bændur í Hallgeirsey fyrir
50 árum.
Fyrir og eftir 1885 bjó í Hall-
geirsey í Austurlandeyjum Jón
Brandsson. Jón var búhöldur góður
og allvel f jáður. Á þeim tíma voru
3 búendur á Hallgeirsey: Jón bjó i
austurbænum, Einar í miðbænum og
Guðlaugur í vesturbænum. Var
samlyndi hið bezta milli búenda.
Þeir Jón og Guðlaugur voru for-
menn og áttu sinn áttæringinn hvor,
er þeir gerðu út, ýmist frá Vest-
mannaeyjum á vetrarvertíð eða frá
Landeyjasandi, þá er vertið lauk í
Vestmannaeyjum. Jón Brandsson
var hinn mesti fullhugi oð djarfur
til sjósóknar. Varð honum vel til
árum saman sömu
ávalt var aflavon á
að lálítill halli var upp á “kambinn.” | “hliðið,” því að beðið var lags ör-
Þegar sett var fram, var byrjað á skarnt utan við. Þegar við erum
því að snúa skipinu við, snúa fram. j komnir þar, kemur ólag, og er strax '
stefni til sjávar, var það kallað að augljóst, að skipið mundi lenda í
háseta; hafði
menn, því að
hans útveg.
Við Landeyjasand.
Vanalega var vertíð lokið í Eyjum
laust fyrir páska. Komu “landmenn”
þá “upp” sem kallað var, og réru frá
Söndunum. Það brást tæplega á
þeim árum, að fiskur gengí grunt
upp að Söndum, en hins vegar mikl.
um erfiðleikum bundið að komast út
vegna brims. Var oft teflt á tvær
hættur, er rtienn vissu af nógum
fiski rétt utan við boðana.
Þannig er háttað meðfram Sönd-
unum, að tvö sandrif eða grynning-
ar myndast skamt undan landi.
Ýtri grynningarnar nefnast “útrif,”
en þær sem nær eru nefnast “eyrar.”
Hér og þar á grynningum þessum
myndast alldjúpir álar, er nefnast
“hlið.” Þegar brim var eða “vond-
ur sjór,” braut á þessum sandrif jum,
og náðu brotin oft saman yfir “hlið-
ið” og þá ekki hægt að komast í
gegnum það nema með því hð “sæta
lagi.” Þegar braut á “útrifi,” var
sjór með öllu ófær. Auk þessa tví-
setta brimgarðs var brotið við land-
ið eða “landsjórinn” sem kallaður
var. Milli landbrotsins og eyrar-
brotsins var djúpt lón, nefnt “lega.”
Á “legunni” var oft seilaður fisk-
urinn úr skipinu og því lent tómu
upp i sandinn, en seilarnar dregnar
upp á eftir. Ýtti þá sjórinn vel á
eftir, er brotið reið að, en fast varð
að halda,, er út sogaði. Þegar lent
var, létu menn skipinu slá flötu; ef
það mistókst, gekk sjórinn yfir það
að aftan og fylti. Var það kallað
að fá “kæfu.” Um leið og skipinu
sló flötu, stukku vanalega 3 menn út
úr skipinu undir síðuna, er að sjó
vissi. Var það nefnt að “fara utan
undir,” en hlutverk þeirra, er það
gerðu, var að varna því, að skipið
“dytti á sjó,” sem kallað var, en ekki
mátti standa of fast undir skipinu,
er út sogaði, því að þá fór sjór inn
í það landmegin. Ekki var það fyr-
ir löðurmenni að standa utan undir,
enda til þess valdir beztu mennirnir.
Fengu þeir oft að “súpa sjó.” Það
var ekki eingöngu brotsjórinn, er á
land gekk, sem yfir þá skolaði, held-
ur og frákastið undan skipssiðunni.
Mjög var erfitt fyrir þá, er stóðu
utan undir, að halda fótfestu, því
að sjórinn gróf sandinn undan fót-
um þeirra.
Þótt einatt gengi erfiðlega að
lenda, var engu betra að komast út,
ef sjór var vondur. Það var þung-
ur setningur á áttæringunum í sand-
inum, þyngri þó upp en ofan, því
"bera við.” Skipið var sett á eikar-
hlunnum, voru krakkar og ungling-
ar látnir hlaupa með þá fram fyrir
jafnóðum og þeir losnuðu undan
skipinu að aftan. Var þetta erfitt
Verk fyrir þróttlitla unglinga, og oft
varð að hlaupa, ef vel gekk að setja.
Skipið var nú sett að flæðarmáli,
og var hver maður við sinn keip.
Fjórir beztu mennirnir voru fremst-
ir, tveir hvorum megin við stefnið,
áttu þeir að gæta þess, að skipinu
slægi ekki flötu, var það kallað “að
styðja framundir.”- Óðu þeir svo
langt út sem stætt var. Kom það
oft fyrir, að þeir gátu ekki komist
upp í skipið hjálparlaust, en héngu
á kinnungunum, þar til komið var
á flot, en voru þá innbyrtir. Oft
bar það við, að skipinu sló flötu upp
í sandinn, ef vont ólag kom, er ýta
skyldi á flot, vat1 það kallað “upp-
sláttur.”
Sjóferð.
Eg hefi hér að framan verið að
rifja upp ýmsar athafnir og hálf-
gleyimdar málvenjur samfara sjó-
ferðum á þessum tíma við Landeyja-
sand. Þó verður margt óskráð, sem
vert væri að bjarga frá gleymsku.
Nú vil eg segja frá einni sjóferð,
er eg tók þátt i, þá 15 ára, með
áðurnefndum Jóni Brandssyni. Það
mun hafa verið laust fyrir páska,
vermenn voru nýkomnir “upp” og
var þá strax farið að róa frá Sönd-
um. Snemma morguns var riðið til
sjávar, það mun vera tæp einnar
stundar reið frá Hallgeirsey. Veður
var gott, en brimhljóð 'heyrðist
heim, svo að auðsýnt var að sjór var
ekki “dauður.” Liklega hafa það
verið 4 eða 5 skip, sem öll notuðu
“hliðið,” sem þarna hafði myndast.
Á hverju skipi voru milli 10 og 20
manns, svo að þarna var all mann-
margt. Sást það brátt, er í sandinn
kom, að illfært var að komast út.
Stóðu menn í hópum niður við flæð-
arrnál, með handfærin á öxlunum og
nudduðu öngla sína úr sandi, er þeir
tóku í vinstri lófa, með sjóvetlingn-
um á hendinni. Urðu önglarnir gló-
fagrir og því freistandi fyrir þann
gula. Þetta nefndu menn “að bræða
’ann,” milda britnvaldinn.
Engum þótti viðlit að hreyfa skip
sín í þetta sinn, nema Jóni Brands-
syni. Kallar hann menn sína saman
og setur skipið að flæðarmáli. Á
hverju skipi voru svonefndir “bita-
menn,” vanalega þeir, sem álitið var
að bezt vit hefðu á öllu; voru þeir
eins konar ráðunautar formanns.
I
1 þetta sinn voru bitamenn hjá Jóni:
Þóroddur í Úlfsstaðahjáleigu og Jón
i Káragerði. Spyr nú Jón þá, hvern-
ig þeim litist á hann. Segir þá Jón
í Káragerði:
“Eg sé að komast má út, hvernig
sem gengur að lenda.”
Kallar Jón nú lagið og er skipinu
ýtt knálega út; tókst það vel. Er nú
róið út fyrir brimgarðinn svo sem
15 mínútna róður og þar rent fær-
um. Er ekki að því að spyrja, að
fiskur var á hverju járni. Dýpi var
þarna 10-15 faðmar. Var þorskur-
inn sprettharður og kipti fast i. Eg
var hálfdrættingur og sat í miðskut,
milli formanns og bitamanna. Brátt
fór eg að fá sjósótt og kastaði upp
ofan á hendur mér, er eg var að
draga. Einhver hásetanna sagði þá
við mig, að eg skyldi dýfa sjóvetl-
ingnum í sjóinn, sjúga úr totunni
og kyngja á móti uppsölunni. “Með
illu skal ilt út drífa,” hugsaði eg, og
reyndist mér ráðið allvel.
Það mun hafa tekið 3-4 tíma að
hlaða skipið, því að ekki var annað
gert en renna og draga, en fiskur-
inn afarvænn. Allar hinar skips-
hafnirnar stóðu í sandinum, og má
nærri geta, hvort menn hefðu ekki
reynt að komast út, ef fært hefði
þótt. Þegar Jóni formanni þótti
nóg komið í skipið, sagði hann, að
nú skyldu allir “hanka upp.” Var
því hlýtt tafarlaust. Síðan var róið
inn að brimboðunum og lagst þar
til að bíða eftir lagi gegnum “hlið-
ið.” Svo var brimið mikið, að
braut yfir milli “eyranna” í ólög-
unum. Eftir afstaðið eitt ólagið
kallar Jón, að nú skuli taka land-
róður. Óðar er skipið komið í
brotinu, enda varð sú raunin á.
Þegar eggþunnur öldufaldurinn
gein aftan við skutinn, kallar Þór-
oddur bitamaður til Jóns:
‘Það er of seint að snúa við nú,
bara halda áfram í drottins nafni,
heilla maður.”
Jón stóð við stýrið, þungur á brún
en athugull, og kallar til háseta
sinna, að hver skuli gæta sinnar ár-
ar, halda þeim hátt upp úr sjó, sVo
þær “ristu ekki í,” því að slíkt gat
snúið skipinu, er brotsjórinn flu^ti
skipið áfram með geysihraða. Ann-
að gat einnig orðið þess valdandi að
skipinu snéri, það var, ef stýrið
misti sjó, eða “skæri undan” eins og
kallað var. Hvorugt af þessu várð
þó í þetta sinn. Það braut rétt und-
ir miðju skipinu, og sjórinn fossaði
inn af hástokkum á bæði borð. Á
eftir þessu broti kom annar sjór, en
hann braut aðeins báðum megin við
skipið, en ekki undir því. Hefir það
eflaust orðið okkur til lífs í þetta
sinn. Sjálfsag4 hefir legið mjög
nærri, að skipið sykki þarna, því að
mikið var í því af fiski. Ausið var
með tveimur stórum trogum, og
þokaðist skipið hægt inn á “leguna,”
meira i sjó en á. Var nú þrifið til
seilanna og allur fiskurinn seilað-
ur. Var það fljótgert, enda engin
handaskol. Skipinu var nú lent
tómu, og gekk það vel, því að marg-
ar voru hjálparhendurnar í landi.
Voru nú seilar dregnar á land og
bjargað undan sjó.
Meðan á þessu stóð hafði slegið
á brimið. Réru nú öll skipin og Jón
Brandsson í annað sinn þenna dag.
Ekki leizt mér á að fara út aftur.
Var eg eftir í landi til að hjálpa
manni þeim, er átti að færa fiskinn
frá sjó, hærra upp. Atburðir dags-
ins voru likastir draumi, er eg var
að vakna frá. Seint var komið heim
þetta kvöld. Man eg vel, hve þreytt-
ur eg var þegar eg lagðist til svefns.
Brimhljóðið suðaði fyrir eyrunum,
en inn í þjð blandaðist köll og ýms
háreysti frá deginum. Og þótt eg
lokaði augunum, sá eg jafnskýrt alla
viðburði dagsins. Þegar eg dottaði
hrökk eg upp við að þorskurinn var
að kippa í færið mitt. Ef til vill
hefir skipsfélögum minum ekki
fundist mjög til um skakkaföll lið-
ins dags, en mér þótti sem eg hefði
komist í lífsháska. Og mér fanst
eg vera töluvert eldri og reyndari og
meiri maður en eg var um morgun-
inn þegar eg reið til skips.
Vestmannaeyjaför
Þegar menn réru frá Landeyja-
sandi og tvísýnt þótti um landtoku
þar aftur, bjuggust þeir eins við að
fara til Eyja, ef sjór versnaði. Var
það kallað “að leggja frá.”
Það var eitt sinn sem oftar, að
Jón Brandsson braust einn út. Út-
synningur var á og töluvert. brim,
sem jókst, er á daginn leið, svo að
ólendandi varð við sandinn. Fisk-
ur var tregur þenna dag, svo að Jón
vildi ekki “sitja” lengur, en segir við
menn sína, að þeir skuli “hanka
upp,” “og skulum við nú nota leiðið
og sigla til Eyja.” Eg held að öllum
hafi þótt þessi ráðstöfun góð; alt af
var gaman að koma til Eyja. Jón átti
sjóbúð þar, sem París hét. Mörg
hús í Vestmannaeyjum höfðu valin
nöfn i þá daga, svo sem London,
Batavía, Godthaab, Frydendal, Nöj-
somhed, Vananger. Nú var siglt
góðan byr og skreið vel. Var sung-
ið og spjallað, því að menn voru
glaðir, þó að Bakkus væri ekki með
i þessari för. Þegar við nálguð-
umst Eyjar, kom upp stórhveli fyrir
stafni. Þótti mér nóg um, enda
bætti það ekki úr, að einn hásetinn
segir:
“Við hljótum að lenda beint i gin.
inu á þessutn.”
Að likindum hefir hvalurinn ver-
ið ennþá hræddari við okkur en eg
við hann, því að hann stakk sér og
kom ekki upp aftur í nánd við skip-
ið. Var nú siglt beint gegnum
Faxasund, beygt við fyrir Yztaklett,
feld segl eða “slétt látið nær” eins
og það var nefnt, róið inn “leiðina”
og lent innan við Nausthamar, sett
upp skip og skorðað, síðan gengið
heim í Paris, kveiktur eldur á arni.
PHYSICIANS cund SURGEONS
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bidg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone 21 834—Office tlnmr 2-3
Heimili 214 WAVERLEY ST.
Phone 403 288
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone 21 834-Offlce timar 4.10-6
Heimili: 6 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Talsimi 26 688
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdðma.—Er a8 hitta
kl. 2.30 til 5.30 e. h.
Heimili: 638 McMILLAN AVE.
Talsimi 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakton
205 Medlcal Arta Bldg.
Cor Graham og Kennedy Bta.
Phoneo 21 212—21 144
Res. 114 QRENFELL BLVD.
Phone 62 200
Dr. S. J. Johannesson
Vlötalstíml 3—5 e. h.
218 Sherburn St.—Sími 30 877
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœtcnlr
41 FURBT 8TREET
Phone 36 127
SlmlS og semji8 um aamtalatlma
BARRISTERS, SOLICITORS, ETC.
H. A. BERGMAN, K.C.
Itlenxkur lögfrœOingur
Skrlfstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1656
PHONES 95 052 og 29 042
J. T. THORSON, K.C.
lslenxkur lögfmtOingur
800 GREAT WEST PERM. BLD.
Phone 94 668
BUSINESS CARDS
DR. A. V. JOHNSON
Islenzkur Tannlæknir
212 CURRY BLDG., WINNIPBXl
Gegnt pösthúsinu
Slmi 96 210
HeimiUa 32 322
Drs. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL
TRUSTS BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE 26 545 WINNIPEG
CorntoaU ^otel
Sérstakt ver8 6. viku fyrlr námu-
og fiskimenn.
KomiS eins og þér eru8 klæddlr.
J. F. MAHONEY,
framkvæmdarstj.
MAIN & RUPERT WINNIPEG
DR. T. GREENBERG
Dentist
Hours 10 a. m. to 9 p.m.
PHONES:
Office 36 196 Res. 51 455
Ste. 4 Norman Apts.
814 Sargent Ave., Winnlpeg
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur llkkistur og annast um ttt-
farir. Allur útbúnaður sá beztl.
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvarSa og legsteina.
Skrifstofu talslmi: 86 607
Heimilis talslmi: 501 562
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja htts. tJt-
vega peningal&n og eldsábyrgð af
öilu tœgi.
Phone 94 221
A. C. JOHNSON
907 CONFEDERATION LIFE
BUILDING, WINNIPEG
Annast um fasteignír manna.
Tekur a8 sér a8 ávaxta sparlfé
fólks. Selur eldsáhyrgð og bif-
reiSa ábyrgBlr. Skriflegum fyrir-
spurnum svara8 samstundls.
Skrifst.s. 96 757—Heimas. 23 822
ST. REGIS HOTEL
285 SMITH ST„ WINNIPEG
pœgilegur og rólegur bústaOur i
miObiki borgarinnar.
Herbergi $.2.00 og þar yflr; með
baðklefa $3.00 og þar yfir.
Ágætar máltlðir 40c—60c
Free Parking for Quests
hitað á katlinum og búist um eftir
föngum. Fór vel um okkur, mátti
hver lifa og láta sem vildi.
Ekki man eg, hve lengi við vorum
teptir “úti”, en vel man eg heim-
ferðina. Strax og leiði bauðst og
brim lægði var búist til heimferðar.
Oft er erfitt um það að segja í Vest-
mannaeyjum, hvort lendandi sé við
sandinn. Þó hafa menn allgott merki
um, hvort svo muni vera. Skamt
fyrir vestan Heimsey rís hár klettur
úr sjó, er Grasleysa heitir. Á kletti
þessum að vestan er sneiðing nokk-
uð hátt yfir sjávarmál. Ef brimið
gengur upp í sneiðingu þessa, er sjór
talinn ófær við Landeyjasand. Dag-
inn, sem við lögðum af stað, var
kominn austan strekkingur og leiði
því gott. Nokkuð af vörum var tek-
ið í skipið, og sumir hásetarnir
fengu sér á flöskuna. Mótvindur
var út Víkina og mikil kvika undir
Yztakletti, sem vandi er í austan-
átt. Róið var norður fyrir Faxa-
sker og þar sett upp segl. Fór vind-
ur vaxandi og risti skipið lengjur á
öldunum.
Með okkur var á skipi Guðmund-
ur Halldórsson frá Skíðabakkahjá-
leigu í Austur-Landeyjum. Guð-
mundur var einhver sá allra stærsti
maður, er eg hefi séð, og gildur að
sama skapi. Var hann töluvert
kendur og lét mikið yfir sér. Var
hann í austurrúmi. Þóroddur var
bitamaður, sem áður. Var hann
nokkuð drukkinn, því að góður þótti
honum sopinn sem fleirum. Þór-
oddur var á efra aldri og farinn að
láta sig. Á unga aldri hafði hann
verið snarmenni og þá ráðið niður-
lögum sér stærri manna. Um snar-
ræði hans á yngri árum heyrði eg
þessa sögu:
Fyrir Brydesverzlun í Vestmanna-
eyjum var faktor, er Sörensen hét.
Fóru margar sögur af fólsku hans
og niðingshætti við fátæka og um-
komulitla menn. Var sagt, að hann
hefði oft slegið menn og þá haft
búðarlykilinn í hnefanum. Eitt sinn
hafði Sörensen ætlað að slá Þórodd,
og seildist til hans yfir búðarborð-
ið, en Þóroddur snaraðist undir
höggið, inn yfir búðarborðið, tók
Sörensen glímutökum, keyrði niður
fall mikið og lét kné fylgja kviði.
Mun Þóroddur hafa gengið ræki-
lega frá honum, því að ekki hafði
hann lagt i Þórodd eftir þetta.
Þegar komið var miðja vega milli
lands og Eyja, lenti þeim saman í
orðasennu Guðmundi og Þóroddi,
urðu báðir brátt reiðir og flugust á
Framh. á bls. j