Lögberg - 02.07.1936, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JCLl, 1936
7
Sjósókn frá Land-
eyjasandi
Framh. frá bls. 3
í illu í austurrúminu. ÞaÖ var kom-
inn mikill sjór í skipiÖ, en aðgang-
urinn ekki greiÖur að austurrúmi.
Leizt mér ekki á blikuna og datt í
hug, að skipið mundi sökkva. Þór-
oddur beið lægra hlut fyrir Guð-
mundi. Þótti sumum hrikalegar að-
farir, er Guðmundur spenti sína
tröllslegu hönd yfir andlit Þórodds
—var hönd hans fult svo stór að
flatarmáli sem andlit Þórodds — og
keyrði hann niður í austurinn. Var
nú gengið á milli, rutt austurrúmið
og skipið þurausið. XJm leið og
Guðmundur slepti Þóroddi, greip
hann sjóvetling sinn, dýfði honum í
sjó og skelti í andlit Þóroddi. Var
útlit og ásigkomulag Þórodds hið
aumkunnarlegasta eftir viðureignina
við tröllið. Alt gekk slysalaust eft-
ir þetta, og höfðum við góða land-
töku. Þegar búið var að setja, fór
Þóroddur að kasta fúkyrðum að
Guðmundi, en honum var þá runnin
reiðin og fór undan i flæmingi. En
er Þóroddur ól á skætingnum, snýr
Guðmundur sér að honum og öskr-
ar fast við andlit hans:
“Far burt frá mér, andskoti!”
Hefir Þóroddi eflaust þótt köld
þessi kveðja og vildi ekki eiga meira
við Guðmund. Riðu menn nú heim.
Daginn eftir var veður gott. Voru
allir komnir snemma til skips. Há-
setar Jóns Brandssonar komu allir,
einnig Þóroddur, en daufur var
hann í dálkinn og óvenju fámáll. Var
nú róið, en fiskur var tregur um
daginn. Þóroddur sat á bitanum
undir færi sínu, eins og vant var, en
talaði ekki orð allan daginn. Ólafur
yngri i Hólminum sat á bita> gegnt
Þóroddi. Alt í einu tökum við eftir
því, að Þóroddur fer að hamast við
færið, keipar ótt og títt, en þó eins
og ósjálfrátt. Kallar þá Jón til Ól-
afs og biður hann að gæta að Þór-
oddi, það sé eitthvað að honum. Um
leið og Ólafur snýr sér að Þóroddi,
kastast hann í fang honum með
froðufalli, blár sem hel og allur lik_
ami hans er eintrjáningur.' Hann
hafði fengið ægilegan krampa. Þetta
var i fyrsta sinn, er eg sá mann í
slíku ástandi, og þótti mér meir en
nóg um. Þarna fékk Þóroddur þrjú
krampflog með stuttu millibili. Ekki
þótti Jóni formanni hyggilegt að
vera lengur á sjónum með Þórodd
svona veikan. Var því haldið til
lands hið skjótasta. Að líkindum
hefir ölvun Þórodds og viðureignin
við Guðmund daginn áður verið or-
sök krampans.
Druknun Jóns Brandssonar.
Ekki man eg hvaða ár Jón í Hall-
geirsey fórst með allri áhöfn rnilli
lands og Eyja. Eg var þá farinn úr
Landeyjunum. Maður af Suður-
landi, sem var á sjó á öðru skipi
þann dag er Jón fórst, sagði mér frá
því. Skip úr Landeyjum réru þá
frá Vestmannaeyjum og sóttu “und-
ir sand.” Var þetta seinni hluta
dags og vont í sjó, en fiskur nógur.
Sáu þeir það til Jóns, að hann setti
upp segl og sigldi “út.” Formað-
urinn áskipi því, er sögumaður minn
var á, mig minnir það væri Sigurð-
ur Þorbjörnsson frá Kirkjulands-
hjáleigu, hafði orð á þvi, að nú væri
réttast að “hanka upp” og hraða sér
áleiðis til Eyja, því að “hann væri
farinn að koma illa að” hjá Jóni
Brandssyni. Sáu þeir það til hans,
að hann “lét nær” úti undir Eyjum
og síðan sást ekkert til skipsins.
Töldu menn víst, að þar hefði skip-
ið sokkið, líklega fyrir ofhleðslu.
Þannig lauk æfi Jóns og hinna
hraustu háseta hans. Oft hafði Ægir
sýnt þeim í tvo heimana. Nú tók
hann þá alla í sinn víða faðm.
Drangaför.
Alllangt í vestur frá Vestmanna-
eyjum rísa háir klettar úr sjó, einu
nafni nefndir Drangar. Þó er einn
af dröngum þessum nefndur Ein-
arsdrangur. Hann er einn sér suður
af hinum dröngunum. í. ungdæmi
mínu var oft róið þangað frá Land-
eyjasandi, Var það kallað “að fara
til Dranga.” Þetta er löng sjóleið,
líklega 14-16 sjómilur. Við Dranga
voru i þá daga ágæt lúðu- og löngu.
mið. Þá var siður í Landeyjum, að
formenn gerðu hásetum aðvart með
því að “veifa.”
Uppi á þvi bæjarhúsinu, er hæst
var, var sett há stöng, löng ár eða
mastur og á hana fest einhver dökk
flík, t. d. skinnstakkur eða annað,
sem mikið fór fyrir. Ekki var þó
veifað alt af á sama bæjarhúsinu.
“Drangaveifa” var sett á öðrum stað
en “Eyjaveifa.” Þetta vissu allir
menn í sveitinni. Og af þvi hvar
veifan stóð, gátu þeir ráðið fyrir-
ætlanir formannsins. Ekki var far_
ið til Dranga nema veður og útlit
væri gott. Vanalega var farið seint
í maí eða snemma í júní. Það var
ekki venja i Landeyjum að hafa
með sér mat á sjó. í Drangaferð-
um var þó gerð undantekning. Þá
höfðu menn “Dranganesti,” bezta
matinn, sem til var á bænum. Marg-
ir hlökkuðu til þess að “fara til
Dranga.” í tilefni at einni slíkri
för orti Einar á Krossi þessa vísu:
Hvenær sem kallið kemur
kátur eg gegni því;
ekkert mig fjörgar fremur .
en fara skinnbrók i
og róa út á sjó,
lúðu og löngu draga
—lesin er þessi baga,
eg hana einn til bjó.
Einu sinni fór eg til Dranga með
Guðlaugi í Hallgeirsey. Það var
yndislegt vorveður, logn og blíða.
Komið var að Dröngunum snemma
morguns. Þar var líflegt um að lit-
ast, alt iðandi af hvítfugli, súlu og
tnáf, sem gerði sér gott af síldinni,
er óð ofansjávar. Ekkert blöskraði
mér eins og hvalavöðurnar. Það
var blástur við blástur, buslugangur
og sporðaköst. Var eg smeykur við
stórhvelin, er oft kornu svo nálægt
skipinu, að vel hefði mátt ná til
þeirra með ár. Veiði var sæmileg.
Mörg falleg lúðan var dregin. Það
var ekki vandalaust að draga stóra
lúðu. Þótt sæmilega gengi að draga
lúðuna upp að borði, mátti maður
eiga það víst, að þurfa að “gefa
henni” aftur til botns. Annars átti
maður það á hættu, að hún rifi sig
af, ef illa kynni að standa i henni.
Það væri synd að segja, að vel væri
tekið á móti blessaðri lúðunni, er
hún kom að borði. Fyrst var borið
í hana með ífærunni, síðan var hún
rotuð með hnallinum. Ifæran var
geysistór krókur agnhaldsins, en
hnalíurinn stór tréhamar. Vanalega
voru tveir um að innbyrða stóra
lúðu. Oft heyrði eg hermt eftir
karli einum, er dró stóra lúðu, en var
mjög óðamála:
“Æ,, æ, ó, ó, piltar, piltar! Komið
þið nú með öngulinn, ífæruna, hníf-
inn og hnallinn.”
Við “sátum” allan daginn og fram
á nótt. Þegar skyggja tók, gerði
austan brælu og þokusúld, en eftir
því sem dimdi, var sem hvalagangan
yrði meiri. Voru menn farnir að
tala um það sín í milli, að óvistlegt
væri nú við Dranga. í bitahúsinu
var hamar. Guðlaugur tók hann í
hönd og sat með hann lengi nætur
og lamdi á stóran naglahaus í há-
stokknum, til þess að fæla hvalina.
Svo fór að lokum, að hann skipaði
mönnunum' að “hanka upp ”
“Það er kominn góður austan-
kaldi, við skulum “setja upp” og
sigla heim, mér er ekki um að vera
hér lengur.”
Margir urðu þessu fegnir, eg þó
sjálfsagt mest. Sigldum við góðan
hliðvind upp undir sand. Með okk-
ur var á skipi ÍÓlafur í Ossabæ
(Vorsabæ). Ólafur var talinn rnjög
sjóhræddur. Menn voru stundum að
ympra á því við Ólaf, til að stríða
honum, því að hann þótti einfaldur,
að nú væri hætta á ferðum. Þá
sagði Ólafur:
“Eg er rólegur meðan Guðlaugur
er rólegur.”
Um Ólaf var þessi vísa ort:
Ólafur i Ossarann
ei veit þrjá í tölu,
kappar ættu að kjósa hann
kaftein fyrir Svölu.
Skip Guðlaugs í Ilallgeirsey hét
Trú, oftast kölluð Gamla trú.
Framan á bitanum á öllum skipun-
um' i Landeyjum var fjöl, nefnd
“bitafjöl.” Á fjöl þessa var skorin
visa, og nafn skipsins þá æfinlega
haft í vísunni.
Á bitafjölinni á Gömlu trú var
þessi visa, ort og skorin af Einari á
Bryggjum:
Hlunnadýrið heitir Trú
hafs er treður móa;
NUGA-TONE STYRKIR
LIFFÆRIN
Séu líffæri yðar lömutS, eCa þér kenn-
ið til elli, ættuð þér að fá yður NUGA-
TONE. pað hefir hjálpað mljðnum
manna og kvenna I síðastliðin 45 ár.
NUGA-TONE er verulegur heilsu-
gjafi, er styrkir öll líffærin.
Alt lasburða fólk ætti að nota NUGA-
TONE. Pæst f lyfjabúðum; varist stæl-
ingar. Kaupið ekta NUGA-TONE.
Við hægðaleysi notið UGA-SOL —
bezta lyfið, 50c.
veri hún i vernd Jesú
og virðar á sem róa.
Einar á Bryggjum var mesti
greindarmaður, söngmaður góður
og listaskrifari. Bræður hans voru
Símon í Miðey, Sigurður á Fagur-
hól og Einar í Vörurn í Garði, nafn-
kendur maður á sinni tið.
Helztu formenn í Landeyjum fyrir
fimtíu árum.
Að endingu vil eg geta stuttlega
helztu formanna í Landeyjum á
þessum tima. Auk bændanna í Hall-
kol, eða til þess að taka fisk. En
seglskipin eru horfin.
Jóni var það þegar ljóst að margt
mætti gera að hafnarbótum á
Stokkseyri, og var fyrsti maður að
stuðla að því að ráðist var í þær.
Fyrir hans tilliti voru bygðar þrjár
vörður, innsiglismerki, úti i skerja-
klasanum. 1905 voru útlendingar
fengnir til að dýpka höfnina og vann
Jón með þeim. Síðan 1923 hefir ver-
ið unnið endrum og eins í Stokks-
eyrarsundi að því að sprengja sker,
og hefir Jón líka unnið við það.
Hafa verið gerðar miklar umbætur í
sundinu, svo að innsigling er nú
hættuminni en áður, en þó má mikið
gera þar enn til bóta.
Þá var og Jón frumkvöðull að því
að hafist var handa um að gera
gömlu bryggjuna á Stokkseyri. Síð.
an hefir verið steypt stærri bryggja
utan um hana og ofan á hana og er
mikið mannvirki.
Frægastur verður Jón þó fyrir
geirsey, sem áður er getið, voru j
þessir helztir : Sigurður Þorþjörns- ' það hve mörgum mönnum hann hef-
son í Kirkjulandshjáleigu, mikill >r bjargað i sjávarháska.
Ef þú hittir Jón og ferð að tala
við hann um þessi björgunarafrek
dugnaðar- og áhugamaður. Mig
minnir að hann færist með hásetum
sínum við Landeyjasand. Þá má hans, er hann sagnafár og vill sem
nefna bændurna í Krosshjáleigu, ! minst gera úr þeim og framgöngu
Pétur og Jóhann. Pétur var mesti sinni.
greindarmaður, átti töluvert bóka- I Þó skal nú sagt hér frá tveimur
safn, en slíkt var ekki alment þá. i björgunum.
Ekki hafði hann kvongast, en bjó Það var 15. april 1898, snemma
ineð móður sinni og systrum. Móðir morguns að seglskip sást koma af
hans var Guðrún dóttir Páls skálda. hafi og hafði það uppi neyðarflagg.
Var hún talin góð ljósmóðir og Vindur var vestlægur og allhvass og
mörgum tók hún blóð, en slíkt var braut mikið á skerjunum.
algeng lækningatilraun í þá daga. Jón mannaði þá þegar bát og fór
Það kom oft fyrir, að torf var flutt út að skipinu. Það var franskt og
til Vestmannaeyja, því að engin hafði ætlað til Reykjavikur, en svo
torfrista var þar. Skip Péturs hét mikill leki hafði komið að þvi, að
María. Þótti- það fremur lélegt, það var nú komið að því að sökkva.
einkum að því leyti, að það lak mik- Vildu skipverjar ólmir sigla því í
ið-. Einu sinni er Pétur var búinn Hnd. En það var lífsháski að sigla
að hlaða Maríu með torfi, er fara skipinu svona á sig komnu inn um
átti til Eeyja, hafði einhver orð á Stokkseyrarsund, síðan milli skerj-
því, að þetta væri hættulegur farmur nnna þar og upp í sand. Jóni þótti
á svona leku skipi. Þá sagði Pétur: þetta viðurlitanúkið, svo að hann
“O, sei, sei, nei, torfið heldur að reri í land aftur til að ráðgast við
að innan, en sjórinn að utan, svo er nienn um hvað gera skyldi, og varð
það eins og járnskip.” I það úr að hann tók þetta að sér,
Oddur Pétursson á-Krossi þótti enda óvíst hvort mönnum yrði
góður formaður. Eg var með hon- þjargað á annan hátt. Og þetta
um eina vetrarvertíð í Vestmanna- tókst ágætlega. Hann sigldi skip-
eyjum. Margs mætti minnast frá inu gegnum boðana og kom því upp
þeim' tíma. Þá má nefna Jón yngri í fjöru með öllum mönnum heilum
frá Bakka. Um hann var þessi for- á húfi.
mannsvisa ort:
Með hlaupagóðan mastra hund
mætir engum skakka,
ötull vel um ufsa grund
yngri Jón á Bakka.
Fleiri menn en hér er getið feng-
ust við formensku, þó að þeirra sé
ekki minst, og verður hér að láta
staðar numið að sinni.
Pétur Sigurðsson.
-----Sunnudagsbl. Alþ.bl.
Hin sagan er um björgun skip-
verja af enska togaranum “Desde-
mona” frá Hull. Þeir mundu allir
hafa farist ef ekki hefði notið snar.
ræðis og áræðis Jóns.
Það var 14. marz 1906. Jón
vaknaði snemma morguns og ætlaði
að róa. Fór hann í sjóklæði og skip-
verjar hans og er þeir gengu niður
að sjónum heyrðu þeir skip blása í
sífellu e”.hversstaðar fvrir austan
c.g v?.. : eðbeyrt að það var í nauð-
um statt. Stökk Jón þá upp á sjó-
garðinn og sá ljós í brimgarðinum
austan við Stokkseyri. Skipaði
hann þá mönnum sínum að bera
heim lóðalaupana og vera fljótir,
llann heitir Jón Sturlaugsson og á |en sjálfur rauk hann niður í fjöru,
heima á Stokkseyri. Þar er hann j rak negluna í bátinn og hagræddi
fæddur og þar hefir hann alið allan öllu í honum.
aldur sinn. Hann er nú hartnær 68 j í sama bili kemur þar að maður
ára að aldri. I 45 ár hefir hann austan frá íragerði og segir að
stundað sjómensku óslitið og jafnan gufuskip sé strandað þar fyrir
verið formaður, fyrst á róðrarbát- framan. Biður hann Jón að koma
um, en síðan á vélbátum og varð orðum til formanns á vélbáti sem
hann fyrsti maðurinn á Stokkseyri lá við bryggjuna og biðja hann að
til þess að eignast vélbát. Þrjár koma austur.
Gamall hafnsögumaður
sem bjargað hefir 73 mönnum
í sjávarháska.
seinustu vertíðirnar hefir hann þó
verið formaður á róðrarbát, og haft
með sér 60—80 ára gamla háseta.
Jón eignaðist 10 börn og þar sem
svo stór barnahópur er á heimili, er
alt af líf og fjör. En nú eru öll
börnin flogin að heiman, og kyrt og
hljótt er í stóra húsinu hans Jóns
Sturlaugssonar, því að þar eru nú
aðeins þau hjónin og tvö gamal -
menni.
Jón hefir gégnt hafnsögumanns-
störfum á Stokkseyri um 44 ára
Jón svaraði stutt: Úr því að þú
ert sendur, þá farðu til hans og
segðu honum það sjálfur.
Voru nú hásetar hans komnir og
hrundu þeir skipinu fram. Settist
Jón við stýri, en þeir undir árar og
var róinn lífróður austur úr brim-
garðinum um Músarsund og alla
leið þangað sem togarinn var.
Sjór var vondur, austanskakki, en
ekki mjög mikið britn. Var þó ilt
að leggja að togaranum og vegna
þess að Jón hafði þá óvana sveitar-
skeið og farist það framúrskarandi menn fyrir háseta, þorði hann ekki
vel. Þeir, sem kunnugir eru á að eiga undir því. En ef hann hefði
J Stokkseyri vita þó, að það er eigi haft sína göntlu háseta (lóðsmenn)
lítið vandaverk. Og fyrstu árin var | kvaðst hann mundu hiklaust hafa
þangað mikil sigling, milli 10 og 20 lagt að skipinu.
seglskip á ári. Þá voru þar tvær
verzlanir, Ólafur Arason og Edin-
Englendingar höfðu sett út bát
og voru tveir menn komnir í hann.
| borg. Fengu þær sitt kolaskipið, ( Gaf Jón nú hinum bendnigu um að
sitt saltskipið og sitt tnnburskipið þeir skyldi hlaupa á bátinn, en sin-
hvor á ári, fyrir utan skip, sem fluttu J um bát lét hann róa aftur á bak að
1 matvæli og aðrar vörur, eða tókujbátnum. Voru þá í honum 12
' íslenzkar vörur. Nú koma þó gufu- , menn — öll skipshöfnin — og var
skip þangað við og við með salt og báturinn kominn að þvi að sökkva,
því að það rann inn i hann og út úr
honum, enda hafði báturinn brotn-
að mikið er honum var skotið fyrir
borð. Hlupu nú allir Englending-
arnir upp i bát Jóns og var þá ár-
um slegið í sjó og róið knálega frá.
En um leið kom ógurlegt ólag og
rann þá skipið út af skerinu, sem
það hafði hangið á, og sökk, svo að
ekki sá einu sinni á siglurnar. Skifti
þetta engum togum, og urðu Eng-
lendingar svo naumt fyrir að þeir
gátu ekki bjargað neinu, skipstjór-
inn hvorki skipsskjölum né neinu
verðmætu.
Nú bar vélbátinn þarna að. Hafði
hann orðið að krækja vestur úr, út
um Stokkseyrarsund og varð því
þetta seinni. Mundi hann hafa
konúð of seint til að bjarga mönn-
unum. Fóru nú nokkrir Englend-
ingar yfir á vélbátinn og var svo
haldið til lands. En hálfri stundu
síðar var allur sjór ófær og hauga-
brim komið.
Fyrir þetta afrek sendi breska
stjórnin Jóni heiðursgjöf, forkunn-
ar góðan sjónauka.
Jón hefir einnig verið sæmdur
riddarakrossi Fálkaorðunnar fyrir
afrek sín.
Vilji maður fá Jón til þess að
segja eitthvað frá sjóferðum sin-
um, þá svarar hann:
—Það er ekkert af þeim að segja.
Eg hefi alt af fengið gott sjóveður.
En svo er eins og eitthvert ský
dragi yfir svipinn og hann segir:
—Jú, einu sinni misti eg út mann.
Það var hérna í Stokkseyrarsundi.
Við vorum rétt komnir í sundið og
þá reið undir okkur holskefla og lá
við sjálft að báturinn stafnstingist
og við færumst allir. En þegar
bátinn rétti við og við gátum áttað
okkur, var eins mannsins saknað.
Honum hafði skolað útbyrðis.
Annað slys befir ekki hent mig á
sjóferðum minum, nema einu sinni
misti eg vélbát undan mér á Stokks-
eyrarsundi, en það var ekkert, þvi
að við komumst allir af.
—Lesb. Morgunbl.
TIL HALLDÖRS OG
RAGNHEIÐAR
HALLDÓRSSON
í Selkirk
í silfurbrúðka/itpi þeirra
4. april, 1936
Eg gat ei komið, góða vina mín,
á geislafögrum heiðursdegi þínum;
bólið mig geymdi sárri sveipuð pín,
og svanna fáa bar að garði mínum.
Eg man þær stundir, minnisstætt
það er
og margar geymdar liðnum tímans
bárum.
Þó gull ei fyndum, Guði treystum
vér
á gleði snauðum frumbyggjanna
árum.
Við saman vorum, sorgar raufstu
ský,
og samúð glæddir, auma náðir
hressa;
svo heitan kærleik hjarta berðu i
sem himna drottinn nær að styrkja
og blessa.
Þið standið trygg og stórsjó berjist í,
þó stormar hvíni aldrei reikað hafið;
sóma hlotið, sæmd og virðing því,
sigurmerki á lifsskjöld ykkar grafið.
Bróðurhönd þið blíða hafið rétt
þeim bágstöddu og máttarvana
stoðað.
Byrði þunga bezt svo mörgum létt,
á bjarma fögrum dagsins skýin
roðað.
Lifið svo í lukku, gengi og frið,
lánið stýrir mörgum tímans gæðum.
Manndómsperlum merkt er ykkar
svið,
sem myndar sjóð á fögrum dýrðar-
hæðum.
Yykkur drottinn annist lífs um stig,
eg óska þess og bið af klökku hjarta.
Kæra vina komdu og sjáðu mig
með kærum Dóra og sólskininu
bjarta.
Margrét J. Sigurðson.
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man......................E. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota..................R S. Thorvardson
Árborg, Man.....................Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man................*.......Snmarliði Kárdal
Baldur, Man...........................O. Anderson
Bantry, N. Dakota...............Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash................Thorgeir Símonarson
Blaine, Wash.....................Thorgeir Símonarson
Bredenbury, Sask.........................S. Loptson
Brown, Man............................. J. S. Gillis
Cavalier, N. Dak«ta..............B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask.................... S. Loptson
Cypress River . Man...................O. Anderson ]
Dafoe, Sask........................J. G. Stephanson ;
Edinburg, N. Dakota.............Jónas S- Bergmann ;
Elfros, Sask.................Goodmundson, Mrs. J. H.
Foam Lake, Sask ...............J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota................Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask.............................C. Paulson
Geysir, Man.....................Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man............................F. O- Lyngdal
Glenboro, Man.....................................O. Anderson
Hallson, N. Dakota...............S. J. Hallgrímsson
Hayland, P.O., Man............................Magnús Jóhannesson
Hecla, Man...................................Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.....................John Norman
Hnausa, Man. ........................B. Marteinsson
Ivanhoe, Minn.............................B. Jones
Kandahar, Sask.................. J. G. Stephanson
Langruth, Man.....................John Valdimarson
Leslie, Sask..............■:............Jón Ólafson
Lundar, Man..........................Jón Halldórsson
Markerville, Alta................................O. Sigurdson
Minneota, Minn.............................B. Jones
Mountain, N. Dak...................S. J. Hallgrimson
Mozart, Sask...................J. J. Sveinbjömsson
Oak Point, Man........................A. J. Skagfeld
Oakview, Man....................................Búi Thorlacitts
Otto, Man.......................... Jón Halldórsson
Pembina, N. Dak..............................Guðjón Bjarnason
Point Roberts, Wash....................S. T. Mýrdal
Red Deer, Alta........................C). Sigurdson
Revkjavik, Man........................Arni Patilson
Riverton, Man.....................Björn Hjörleifsson ;
Seattle. Wash..........................J. J. Middal
Siglunes, P.O., Man...........................Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man............................... Búi Thorlacius
Svold. N. Dakota.................B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask...................... J. Kr. Jobnson ;
Upham. N. Dakota................Einap J. Breiðfiörð
Víðir, Man.. . ..................Tryggvi Tngjaldsson 4;
Vogar, Man.......'..............Magnús Jóhannesson 1j
\Arestbourne, Man.............................. Jón Valdimarsson
Winnipegosis. Man..........................Finnhogi Hiálmarsson
Wvnvard, Sask......................J. G. Stephanson