Lögberg - 02.07.1936, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JtTLf, 1936
Sir Gordon og Laurie Stewart
“Hvar er maðurinn minn?” spurði
fallega, gæfuríka konan; við hlóum öll að
spumingu hennar. Við vorum orðin svo
kunnug að við spauguðum saman af og lil, og
stríddum hvort öðru ofurlítið aðra stundina.
“Þér verðið að reyna alvarlega til að lifa
án hans í fimm mínútur. Hann gekk ásamt
fyrsta vélameistaranum inn í káetu skipstjór-
ans—eg sá þá fara þangað,” sagði frú Chap-
lin.
Nú bættist frú Hardross við. Hún ’var
verulega fögur í rúmgóða, hvíta morgunkjóln-
um sínum með bláu böndunum. Hún virtist
glöð yfir því að finna okkur, og brosti yndis-
lega j>egar eg rétti henni stól. Smátt og smátt
jókst vindurinn, svo loftið varð mikið ]>ægi-
legra.
“Enn sá dagur,” sagði frú Hardross,
“ætli við koinurn svo nálægt nokkurri ey, að
við getum fundið ilminn af blómunum?”
“Nei,” sagði frú Chaplin, “fvrstu blóm-
in sem þér getið glaðst yfir, finnið þér á Ind-
landi, há og skrautleg með fögrum litum og
ilmrík, alveg ólík blómunum á ættlandi okk-
ar.”
“Ó, sá sem gæti verið á landi, þó ekki
væri nema klukkutíma,” sagði Laurie liugs-
andi. Augu hennar voru rök og varir hennar
skulfu eins og á barni, sem verst gráti.
Frú Chaplin leit til hennar ástúðlega.
“Segið þér okkur hvernig bletturinn, sem
j)ér hugsið um, lítur út,” sagði hún.
Augu Laurie geisluðu af ánægju.
“Hvernig get eg gert það?” sagði hún.
“Aldrei hefir neitt skáld getað lýst fyrir
mér til fullnustu björtum og blíðum sumar-
degi úti á landi. Eg veit hvernig héraðið
lítur út, hvernig sólin leggur geisla sína svo
undur blíðlega á grashæðirnar, hvernig viltu
blómin gægjast út á milli hveitistönglanna,
hvernig viltu rósirnar vefja sig upp að girð-
ingunum og annarsstaðar, þar sem þær finna
stuðning og hvernig smárinn dreifir ilm sín-
um út , loftið og geri það svo viðfeldið. Inni
í græiyi skógunum eru rjóður, þar sem menn
geta hvílt sig, að hálfu leyti í skugga, og þar
getur maður í friði og ró hugsað um skemt-
anir og alvöru lífsins. Á slíkum stöðum fær
skáldgáfan rúmgott leiksvið og hjartað slær
sín eðlilegu slög. ”
“ ó, þér fáið mig til að þrá aftur að koma
til Englands,” sagði ifrií Ohaplinj Heflen
Leslie horfði á Laurie, eins og hún hefði tek-
ið lýsinguna úr hennar eigin huga.
“En,” sagði hún, “mér finst eg gæti
aldrei fundið neinn stað, þar sem eg vildi
heldur vera en hjá manni mínum.’ ’
“Eg þekki einn blett,” sagði Laurie,
sem bundið hefir sig fastan í huga mínum, og
orsakar }>að, að eg þrái alt af að koma þang-
að aftur, einkum, þegar við ferðumst í þess-
um steikjandi sólarhita. ”
“Lýstu honum fyrir okkur, góða, ” sagði
frú Cliaplin.
“Það er heimili föður míns—lítið hús,
inni í gamaldags garði/ 1 einu horninu er
stórt kastaníutré, hringinn í kringum það er
slétt, grasrvazin flöt. Skamt frá er brunnur,
gamaldags brunnur; kringum hann er neglt
saman ferkantað byrgi af borðum, og upp úr
hverju horni rís stólpi, en ofan á þessum fjór-
um stólpum hvílir þak, til skýlis fyrir regni
og snjókomu. 1 kringum þessa girðingu er
möl, og af því þar er ávalt rakt, vex þar sá
fegursti flauelsmosi sem til er. Vatnið, sem
maður nær með eins konar vatnsfötu, er kalt
sem ís og tært sem krystall. Þar er óvandað-
ur bekkur, búinn til úr greinum trjánna, undir
stóra trénu og rétt hjá rennur lítill lækur.
Þegar eg renni huganum til gamla brunnsins
og bekkjarins undir kastaníutrénu, gleymi eg
því alveg að eg er langt úti á hinu stóra hafi
í brennandi sólarhita ”
Frú Chaplin þagði, en frú Stanton sagði
svo vingjarnlega:
“En hvað þér hljótið að elska það, sem
þér lýsið svo eðlilega og fagurt,” en Helen
Leslie leit ánægðu augunum sínum upp og
sagði: ‘“Það er alstaðar yndislegt, ef við að-
eins erum með þeim, sem okkur þykir vænt
um.” Þessi orð endurkölluðust í minni mitt
við tækifæri, sem síðar átti sér stað.
Að lítilli stundu liðinni gerði majórinn
boð eftir konu sinn, og frú Leslie fór að leika
við börnin þeirra. Frú Chaplin, Laurie og eg
sátum kvr. Frú Ilardross horfði á eðallvnda
andlitið hennar frú Chaplin.
“Þér eruð svo hrygg og kvíðandi á svip-
inn, frú Chaplín, mitt í þessu glóandi spl-
skini. ”
Hún leit upp með þeim svip, eins og hún
hefði verið vakin af svefni.
“Bg sat og var að hugsa um drauminn
minn,” svaraði hún. “Þér megið ekki hlæja
að mér, Sir Gordon, en mig dreymdi svo ó-
notalega — draum, sem hefir gert mig
hrædda.”
“En þér leggið þó sannarlega engan
trúnað á drauma?” sagði Laurie.
“Nei, en þessi draumur hefir vakið hjá
mér kvíða. Eg mundi skammast mín að segja
slíkt við nokkurn annan en ykkur. Sir Gor-
don hefir verið mér sem bróðir, og þér Laurie,
})ér eruð í huga mínum sem elzta barnið mitt.
Eg ætla að segja ykkur hvað mig dreymdi.
Mér virtist skipið og alt sem á því var, horfið.
Eg sá engan mann, heyrði enga mannsrödd.
Sjórinn var rólegur, þungur og þögull, eins og
blýhaf, eg lá á honum og horfði til himins, þar
sá eg börnin mín, og þau litu niður til mín
brosandi. Eg var ekki druknuð og kveið
heldur ekki fyrir því að eg mundi drukna.
“Bömin héldu á kórónu, sem var þakin
með gimsteinum. Fjarlægðin milli mín og
himinsins var mikil, en þau biðu mín þar
samt. Svo fann eg að eg lyftist upp, en liggj-
andi eins og áður og horfði til himins. Mér
virtist eg svífa til himins í gegnum hreint
loft, en sjórnn lá kyr þar sem hann var. Eg
færðist nær og nær bömunum, og eg heyrði
glögt til þeirra. Eg lyfti upp höndunum og
kallaði: “Góðu börnin mín — elskulegu
börnin mín!” Svo vaknaði eg, heyrði báru-
skvampið og vissi að eg var á skipinu “ Water
Queen.”
Okkur kom saman um að draumurinn
væri markverður.
“Mér geðjast aldrei að sjónum,” sagði
Laurie, “ef eg kem nokkurn tíma á land, skal
ekkert fá mig til að fara aftur á sjóinn.”
, “Þér gleymið því, góða vina mín, að þér
verðið að breyta að óskum manns yðar ” sagði
frú Chaplin. Mér sámaði að þessi unga,
fagra kona, skyldi vera neydd til að hlýða
jafn hörðum og alvarlegum manni og Hard-
ross skipstjóra, en eg gat ekkert sagt og enga
hjálp veitt henni.
Nokkrum dögum síðar gekk eg fram hjá
káetu skipstjóra, og heyrði hana syngja þar
inni; mér varð það svo hugðnæmt, af því hún
söng ‘ ‘ Annie Laurie. ’ ’ Smátt og smátt urðum
við innilegir og trygir vinir. Alla hina löngu
tíma sem við vorum saman, féll ekki eitt ein-
asta orð né augnatillit á milli okkar, sem ekki
hefði þolað dóm engils. Maður hennar hafði
trúað mér fyrir henni, og það var heilög
skylda, sem eg hafði tekið að mér. Hún var
sú yndislegasta stúlka, sem eg hafði séð, og
eg bar sanna samhygð og meðaumkun til
hennar. Rödd hennar var mér kær, en eg
hefði mist virðinguna fyrir henni, ef hún
hefði sagt eitt orð, sem maður hennar hafði
ástæðu til að misvirða. Aldrei þrýsti eg
hendi hennar, nema sem merki hinnar hrein-
ustu vináttu; eg vissi að hugsanir hennar til
mín voru sem systur.
Svo var það kvöld eitt að veðrið breytt-
ist. Vindblærinn hætti, og þungur logndrungi
hvíldi yfir hafinu—fyrirboði storms. Eg tal-
aði við fyrsta stýrimann, og hann sagði mér
að skipstjóri hefði búið alt undir storm, en
þeir byggist ekki við að hann yrði afarsterk-
ur. Þesskonar stormar áttu sér oft stað í
Indverska hafinu. en voru aldrei langvarandi.
Bg vissi að engu þurfti að kvíða, því ‘“Water
Queen” hafði oft lent í slíkum stormum, og
þó var eg kvíðandi vegna Laurie. Hún var
nógu hrædd í logni og góðu veðri, hvað þá í
stormi.
Eg sá á andlitum farþeganna, að þeir
sögðu hvor öðrum að stormur væri í nánd’ og
eg leiddi Laurie burt frá þeim, svo hún skyldi
ekki heyra athugasemdir þeirra.
“Allir eru svo leiðinlegir í kvöld, Sir
Gordon, ” sagði hún; er nokkuð ilt í vænd-
um?”
“Það er líklega hitinn, sem gerir þá
daufa,” sagði eg.
Hún leit í kringum sig.
“En hvað alt hefir undarlega liti. Him-
ininn lítur út eins og hann ætli að detta ofan
á okkur, og sjórinn er eins og blýhaugur.
Mér finst líka einkennileg lykt af loftinu. Eg
er hrædd. ”
Eg leit á hana, hún skalf og var föl.
“Frú Hardross, ” sagði eg, “þér verðið
ekki hræddar þó að ögn hvessi og rigni, og þó
að eldingar sjáist?”
Um leið og eg sagði þetta, heyrðist þruma
í fjarlægð. Aldrei glevmi eg hve fast hún tók
í liandlegg minn og hve föl hún varð. Svo
hvíslaði hún að mér:
“Það er víst stormur í vændum- Sir
Gordon. Ó, guð minn, hvað á eg að gera?
Eg dey af hræðslu.”
Bg reyndi að hugga hana, en það var
gagnslaust.
‘ ‘ Leyfið mér að vera hjá yður, ’ ’ hrópaði
hún, “þá skal eg ekki vera hrædd.”
En eg efaðist um það, og áður en storm-
urinn byrjaði, reyndi eg að gera henni skilj-
anlegt hve stórkostleg sýn stormurinn á haf-
inu væri. Svarið sem eg fékk var angistar-
óp.
“Ó, eg er svo hrædd. Guð minn, hvað á
eg að gera?”
5. Kapítuli.
Stundu síðar var alt undirbúið til að
mæta storminum. — Skipið var undirbúið og
hver maður á sínum stað; farþegunum var
skipað að fara ofan og allir yfirmennirnir
uppi.
“Þetta verður hvorki sterkur né lang-
varandi stormur, skipstjóri, vona eg?” varð
mér að orði. því eg vorkendi konu hans. Hann
leit alvarlega á mig.
“Hann verður eins og allir stormar af
þessu tagi-” svaraði hann—“hamslaus á
meðan hann er, en varir ekki lengi. ”
En hvað frú Hardross mundi þjást.
Enda þótt skipstjórinn hefði skipað öllum far-
})egum að vera niðri, fór eg þó upp í þeirri
von að hann sæi mig ekki í myrkrinu. Yið
konu hans gat eg ekki talað, hún var í sinni
káetu, en eg vildi vera svo nálægt henni sem
eg gat, af því hún hafði mælst til að fá að
vera hjá mér meðan stormurinn stæði yfir, en
það var ekki mögulegt. Svo byrjaði voða-
legur stormur með þrumum og eldingum.
Eg vissi hve hrædd frú Hardross hlaut að
vera. Skipið veltist áhliðarnar á víxl, en
engin hætta var á ferðum, yfirmennirnir og
hásetarnir sýndu enga hræðslu. Eg var svo
nálægt káetunni sem eg gat. Einu sinni á milli
vindhviðanna og þrumanna heyrði eg sárt
vein, sem eins og gekk í gegnum mig. Eg
hafði enga heimild til að hugga hana í þess-
um kringumstæðum.
Aftur drundi stormurinn og eldingarnar.
svo mér lá við að ofbjóða, þó eg hugrakkur
væri. Á sama augnabliki opnuðust káetu-
dyrnar, og eg sá andlit sem mér trauðla
gleymist. Það var andlit Laurie- hvítt eins
og mjöll, og hræðslan skein á því öllu. Augun
eins og ætluðu út úr höfðinu og hún skalf öll
sem hrísla í vindi.
Þrátt fyrir storminn heyrðist hljóð henn-
ar.
“Eiríkur, Eiríkur, skipið sekkur! Eirík-
ur, Eiríkur, við erum að drukna. ”
Eg sá pg heyrði til hennar, en mátti ekk-
ert gera. Einhver af hásetunum hafði sótt
skipstjórann, því innan fárra mínútna kom
hann og þaut ofan; með óþolinmóðlegri fyrir-
litningu horfði hann á hina brjálsemislegu
hræðslu konu sinnar.
“Hvað er að?” spurði hann. “Hvað
viltu, Laurie?” hrópaði hann.
Hún leit á hann — aldrei hefi eg séð
liræðsluna jafn glögt. Hún lagði handlegg-
ina um háls hans og þrýsti sér að honum. Hún
var algerlega utan við sig af hræðslu.
“Bið erum að drukna, Eiríkur,” lirópaði
hún. “Ó- guð minn, hvað eg er hrædd. Skipið
er að sökkva.”
“Eh það rugl,” orgaði hann blótandi.
‘“Lofaðu mér að fara—þú ert vitlaus. Vertu
ekki slík raggeit.”
Bjarminn af eldingunum kom inn til
þeirra, og maður sá hana náföla, en hann
svipdökkan og hörkulegan.
“Þetta er þýðingarlaust, ” sagði hann og
reyndi að losa sig. “Farðu inn og legðu þig
í rúmið. Eg skal senda einhverja af konun-
um til þín. Það er þó bót í máli að enginn er
vitlaus nema þú. ’ ’
Einmitt á þessu augnabliki liallaðist skip-
ið afarmikið. Hún orgaði af hræðslu, eins og
hún hefði mist sjálfstjórn sína og skynsemi.
“Lofaðu mér að fara,” kallaði hann af-
arhátt. Þeir þurfa mín með uppi.” En hún
heyrði ekki til hans.
“Skipið sekkur. ” hrópaði hún.
Nú kallaði fyrsti stýrimaður á skipstjór-
ann afarhátt.
“Lofaðu mér að fara, ” sagði skipstjóri,
en hún hélt sér enn fastara í hann. “Sleptu
mér,” sagði hann með þeirri þrumurödd að
eg varð hissa, en hún linaði ekki á takinu.
Augu skipstjóra skutu eldingum af reiði.
Hann krepti hnefana og barði konu sína- svo
hún datt á grúfu á gólfið.
‘ ‘ Nú viltu máske lofa mér að fara, ’ ’ hróp-
liði hann í reiði sinni, tók hana upp og fleygði
henni á rúmið sitt, læsti svo dyrunum og stakk
lyklinum í vasa sinn, og þau svo upp á þil-
far.
Eg var utan við mig af hræðslu við að
sjá þetta, og gat ekki hreyft mig, en svo áttaði
eg mig. Eg verð að viðujkenna að mig lang-
aði til að fleygja honum í sjóinn, svo var eg
reiður við hann. Eg þaut upp á eftir honum í
því skyni að hefna fyrir hana.
Þegar eg sté á efstu stigarimina, fleygð-
ist skipið á hliðina svo snögglega, að eg datt
á höfuðið ofan, og lenti með ennið á neðstu
stigariminni svo hart, að eg féll í ómegin og
lá }>ar fram undir morgun- þegar einn af há-
setunum fann mig og bar mig til svefnklefa
míns.
Það var orðið albjart þegar eg vaknaði
og endurkallaði í huga minn voðasýnina frá
kvöldinu áður — vaknaði til að sjá sólina
skína, sjóinn rólegan og næstum öll spor
stormsins horfin.
Eg hugsaði um margt og mikið. Átti eg
að fara til hans og kalla hann þrælmenni?
Átti eg að segja honum með fyrirlitningu, að
eg hefði séð hann berja konu sína, og ef hann
gerði það aftur, skyldi eg drepa liann. Eg
hugsaði aftur og fram um þetta, en það var
gagnslaust. Eg gat ekkert gert. Hún var
kona hans, og enginn hafði heimild til að
skifta sér af viðskiftum hjóna. En eg ásetti
mér að reynast henni eins góður vinur og eg
gæti.
Morguninn var ljómandi fagur þegar eg
kom upp á þilfarið, og flestir af farþegun-
um voru þar. Sólin hafði þurkáð sjóinn af
þllfarinu víðast hvar. Eg sá skipstjóra um-
kringdan af kvenfólki. Frú Chaplin leit fyrir-
litlega á hann, frá Leslie liorfði undrandi á
hann. Hjartað í mér sló hraðara og hendurn-
ar skulfu, þegar eg sá hann. Eg heyrði frú
Chaplin segja við hann:
“Mér hefir verið sagt, skipstjóri, að kona
yðar hafi verið mjög hrædd í nótt. Var það
tilfellið?”
“Afsakið frú- en hver er það sem flytur
slíkt rugl?” sagði hann ákafur.
“Er það aðeins rugl? Mér þykir vænt
um að heyra ]>að, en þernah mín sagði mér,
að hún hefði heyrt vesalings konuna hljóða
af hræðslu — liljóða, eins og hún liði liinar
voðalegustu kvalir.”
“Frú, ” sagði skipstjóri, “kona mín hef-
ir enga heilbrigða skynsemi, hana skortir
hugrekki og sjálfsstjórn. Eg get ekki við því
gert þó hún hljóði eins og lafhrætt barn, ef
hún heyrir vindinn þjóta.”
“Þér hefðuð átt að láta hana koma lil
mín, eða að minsta kosti láta einhvern sitja
hjá henni; það hefði máske huggað hana ögn,
að hafa einhvern hjá sér sem væri góður og
vingjarnlegur við hana.”
“Er það skoðun yðar að eg sé ekki góð-
ur við hana?” spurði hann. “Það er ekki
hyggilegt að styð.ja hejimsku hjá nokkurri
manneskju, sem líkist brjálsemi.”
“Eg hefi sagt það áður, og segi það aft-
ur'” svaraði frú Chaplin, “að kona yðar er
alls ekki fær um að ráða við hræðslu sína við
sjóinn, og að ætla sér að þvinga hana til að
taka því með ró, er hér um bil hið sama og
svifta hana lífinu.”
“Þér talið býsna djarflega, frú,” sagði
skipstjóri, sem var orðinn fölur af reiði.
“Eg segi það sem satt er,” svaraði hún-
“Hvar er frú Hardross nú?” bætti hún við.
Hún sá mig og sagði:
“Góðan morgun, Sir Gordon, lánið mér
arm yðar. og við skulum svo reyna að finna
frú Hardross.”
Við urðum samferða til káetu skipstjór-
ans; eg beið fyrir utan meðan frá Chaplin
gekk inn. Það leið ekki á löngu þangað til
frúmar komu út. Fyrst kveið eg fyrir að
líta á andlit ungu konunnar. Það var fölt og
rólegt, en kvíði og kjarkleysi skein á svipn-
um. Við tókum þegjandi höndum saman.
Frú Chaplin talaði eins alúðlega við hana eins
og móðir, meðan við gengum um þilfarið.
‘ ‘ Þér megið ekki láta yður detta. í liug að
fara ofan slíkan morgun, frú Hardross-”-
sagði hún. “Við skulum setjast héma; eg
fann ágæta bók í ruslinu mínu, og eg ætla að
sækja hana. Við skulum lesa í henni okkur
til skemtunar. Sir Gordon verður lijá yður
þangað til eg kem aftur.”
Við sátum þarna tvö ein og horfðum á
hafið. Mið langaði til að taka í hvítu hend-
urnar liennar, sem höfðu haldið sér svo fast
við liinn grimma mann hennar, en eg gerði
það ekki.
“Þér hafið víst verið mjög hræddar?”
sagði eg.
“Já, ” svaraði liún, “nú veit eg svona
hér um.bil hvað það er að deyja af hræðslu,
áir Gordon. Eg yrði ekki svona hrædd ef
dauðinn kæmi skyndilega, en.hver vindbylur,
liver brak í skipshliðunum, leiðir mér fyrir
sjónir skelfingu druknunarinnar. Bg kvelst
af því hundrað sinnum.”
Eg vissi að þetta var satt og hafði mikla
meðaumkun með henni, en ekki sagði eg eitt
einasta orð' sem eg hefði ekki getað sagt til
hverrar annarar konu. Eg reyndi að hugga
hana eftir beztu getu, sagði henni að frú
Vann hefði skammað manninn sinn fyrir það,
að hann bað um konjak og vatn þegar storm-
urinn var sem mestur og fyrir það. að liann
talaði svo lélegt mál. Hún brosti svo yndis-
lega, alveg eins og þegar sólargeislinn skín á
spegilfagran ís. Ekki sagði hún eitt einasta
orð um manninn sinn, sem hafði bölvað
henni og barið liana.
Eg ber eins mikla virðingu fyrir kven
fólki og hver annar, og þó verð eg að segja
að þær liafa rýrt álit mitt á sér, þegar eg
hefi heyrt þær tala um menn sína. Mún skoð-
un er, að gift kona ætti aldrei að baktala
mann sinn eða opinbera galla hans, nema því
aðeins, að hann hefði breytt miskunnarlaust
við hana. Frú Hardross gerði það aldrei,
hvorki nú né síðar.