Lögberg - 31.12.1936, Síða 2

9
LÖGBERG, FIMTTJDAGINN 31. DESEMBER 1936
Jón Thoráteinsson
HÓTELSTJÓRl
Þessi mæti maður lézt á Almenna sjúkrahúsinu í Winni-
peg, miðvikudaginn 9. sept., síSastl., 69 ára að aldri. Hann
hafði orðið fyrir slysi (beinbroti) nokkrum dögum áður og
J>að ásamt heilsubilun, sem hafði þjáð hann í meir en ár, leiddi
hann til bana.
Til Canada kom Jón þegar hann var 'um tvítugt, fátækur
að efnum eins og fleiri, sém fluzt hafa hingiað, en vinnufús og
með sterka löngun til að hafa sig áfram. Hann settist að í
Winnipeg og fór skömmu síðar að vinna hjá Patrick Shea,
bruggara. Þar byrjaði Jón sem vökumaður, en þegar hann
hætti var hann orðinn vélastjóri á verkstæði Sheas. Patrick
Shea og fólk hans fékk miklar ínætur á Jóni og hélt alt af vin-
áttu við hann. Það sæmdi hann dýrum og vönduðum gjöfum
og sýndi á ýmsa aðra vegu, að það hefði mikið uppáhald á Jóni.
Um aldamótin byrjaði Jón á reiðhjólaverzlun á Portage
Ave. Hann var lipur og áreiðanlegur í öllum viðskiftum og fór
svo brátt að hann hafði yfrið nóg að gera og efnaðist vel. Árið
1913 flutti Jón til Gimli, keypti þar Como Hotel og bjó þar til
dánardægurs.
Jóni þótti vænt um Gimli-bæ. Hann hafði oft gaman af
að segja frá því að hann varð til þess fyrstur Winnipeg íslend-
inga að, byggja sumarbústað á Gimli. Vegir voru oft illir yfir-
ferðar á þeim árum og samgöngur því frekar erfiðar. En Jón
hafði trú á þvi að Gimli-bær næði með tímanum vinsæld sem
sumarbústaður fyrir fólk í Winnipeg, og kom það á daginn. 1
nokkur síðustu ár æfinnar var Jón bæjarráðsmaður á Gimli, og
gegndi hann því starfi, eins og öllu öðru, sem hánn tók sér á
hendur, með ráðdeild og dugnaði.
Jón Thorsteinsson var skýrleiksm'aður mikill; hann hafði
yndi af bókum, var vandur að vali þeirra og las sér til gagns.
Flestir Islendingar eiga bókasafn; það er eitt einkenni þeirra.
BókaSafn Jóns var ekki stórt, en það var vandað. Hann var
ágætlega heima í fornsögunum og ljóðelskur með afbrigðum;
lét enda oft fjúka i kviðlingum í sínum hóp. Kærkomnari gjöf
en góða bók, gat Jón alls ekki fengið.
Skapgerð Jóns heitins var slik að gleðin og góðvildin héld-
ust þar ávalt í hendur. Hann Var örlátur maður og höfðing-
legur og taldi það sína æðstu sælu að færa vinum sínum og
sifjaliði hverjar þær fórnir, er hann var megnugur til. Þetta
var honum svo eðlilegt að vinstri höndin vissi sjaldn'ast um
hvað hin hægri gerði.
Jón var tvíkvæntur; fyrri konan hét Anna en hin síðari
Guðrún. Með fyrri konunni átti hann tvö börn, þau Guðmund
verksmiðjueiganda í Winnipeg, og Kristínu (Mrs. G. Knight)
í Sault Ste. Marie. Af seinna hjónabandi eru Anna, gift Harry
Feir að Gimli og Jónína Murray, einnig búsett á Gimli; Guðrún
og Gestur, bæði dáin fyrir nokkru. Uppeldissonur Jóns er próf.
Skúli Johnson, kennari við Manitoba háskólann.
Um það leyti að Jón flutti til Gimli, misti hann seinni
konu sína, og höfðu dætur hans, þær Mrs. Feir og Mrs. Murray,
á hendi með honum búsforráð jafnan síðan. Þær reyndust hon-
um ástríkar og nærgætnar og stráðu yl og birtu á æfibraut
hans til hinztu stundar; enda lét hann sér aðdáanlega ant um
hag þeirra og barna sinna allra.
Jón Thorsteinsson var prúður maður í fasi og fríður sýn-
um, andlitsdrættir reglulegir, augun gletnisleg en jafnframt
góðleg. Hann var ekki hár maður vexti en þéttbygður og sam
svaraði sér vel.
Við, sem áttum því láni að fagna að kynnast Jóni og eiga
hann að vini, geymum í heiðri minningu hans. Það fór saman
hjá honum að vera góður borgari, góður íslendingur og góður
maður.
J. G. J.
Píslarvœtti Péturs og
Páls postula
(Fraimh.)
V.
Haustið 66 fór Neró keisari til
Grikklands og stóð sú för fram á
vor 68. En ekki litni ofsókninni
gegn kristnum mönnum fyrir þvi.
Þeir atburðir, sem sagt verður frá
hér á eftir, gjörðust einmitt á meðan
hann var í burtu, eða “á dögum
stjómendanna,” eins og Klemens
rómverski ritaði Korintumönnum 30
árum síðar. Kemur það einnig heim
við umsögn Híerónýmusar kirkju-
föður, sem var um skeið ritari hjá
Damasusi páfa og þaulkunnugur
skjalasafni hans, en hann telur dán-
arár postulanna tveimu árum síðar
en Seneku, eða 67.
Að lokum tókst lögreglu Róma-
borgar að ná postulunum á sitt vald.
Engar sagnir eru til um það, með
hverjum hætti handtaka þeirra varð.
Það er jafnvel óvíst, að hermenn-
irnir hafi haft upp á fylgsni þeirra
og handtekið þá þar báða saman.
Hitt er fult eins líklegt, að þeir
hafi verið teknir hvor í sínu lagi,
þar sem þeir hafa verið að störfum
fyrir söfnuðinn, og þá Páll fyr. Því
að eftir 2. Tím. að dæma, virðist
fangelsisvist hans hafa verið nokk-
uð löng, enda var vandfarnara með
rómverska borgara en aðra fanga.
Það er ekki að efa, að síðari
fagnavist Páls í Róm hefir verið
ólíku strangari en hin fyrri. Þá
dvaldi hann í eigin leiguhearbergi,
tók á móti öllum þeim, sem komu
inn til hans, og prédikaði um guðs-
ríki og fræddi um Krist tálmunar-
laust. Nú var hann svo geymdur í
dýflissu, að vinur hans frá Austur-
löndum varð að gjöra langa leit að
honum áður en hann fyndi hann.
Hann var hafður í fjötrum eins og
illræðismaður, og því lengra sem
leið, því berara varð hvert stefna
myndi. Þeir fóru að hverfa frá hon-
um, sem áður höfðu þjónað honum
“Kreskes er farinn til Galatiu,”
skrifar hann úr varðhaldinu, “og
Títus til Dalmatíú.” Það hafa ver-
ið kristniboðsferðir., En Demas
yfirgaf hann “af þvi að hann elskaði
þennan heim” og vildi ekki hætta
lífi sínu lengur í þjónustu postulans.
Lúkas einn var eftir hjá honum.
Það hefðu orðið daprir dagar öðr-
um en þeim, sem lífið var Kristur.
Páll ritar Tímóteusi, vini sínum og
starfsbróður í Efesus, og biður
hann að koma til sin og taika Markús
með. Hann biður einnig um bækur
sínar að austan, hann ætlar söfnuð-
unum þann arf, og möttulinn sinn
langar hann til að fá fyrir veturinn.
Hann veit, hvað að fer. Ýmsar
myndir líða honum fyrir hugarsjón-
ir. Hann sér hátíðahöld, sem' lýkur
með því, að dreypifórn er færð.
Hann sr hermann, sem kippir upp
hælum og tjaldsúlu, vefur saman
tjald sitt og leggur upp á nýjan á-
fanga. Hann sér kappleikavöll, sem
verður sífelt stærri og stærri, unz
hann nær alla leið frá upprás sólar
til endimarka vestursins. Kristnir
skarar keppa fram, boðberar guðs-
ríkis á jörðinni. Við markið stend-
ur hann, sem verðlaunin veitir —
Kristur. “Það er nú svo komið,”
skrifar hann, “að mér verður fórn-
að eins og dreypifórn, og tíminn er
kominn, að eg taki mig upp. Eg hefi
barist góðu baráttunni, hefi fullnað
skeiðið, hefi varðveitt trúna. Og nú
er mér geymdur sveigur réttlætisins,
sem drottinn mun gefa mér á þeim
degi, hann hinn réttláti dómari, en
ekki einungis mér, heldur og öllum,
sem elskað hafa opinberun hans.” A
bak við þennan dýrlega bréfkafla,
sem vér eigum síðastan frá hendi
hins getið um leið. Eina fullnægj-
andi skýringin á því er sú, að þeir
hafi liðið í senn píslarvættisdauða
fyrir trú sínia.
1 öðru lagi helgar kristnin þeim
sama messudag, 29. júní. Sumir
ætla að vísu, að þá hafi bein þeirra
verið flutt til “húss Péturs” við
Katakomburnar á 3. öld, en hitt er
sennilegra, að dagurinn sé í raun og
veru ártíð þeirra. Því hefir erfi-
kenningin haldið fram, og í þessum
efnuim hefir henni trauðla skeikað.
Missir beggja höfuðleiðtoganna í
senn hlaut að greypast í minni safn
aðarins í Róm. Hitt hefði aftur á
móti verið ástæðulaust fyrir hann,
hefði hvor postulanna átt sína ár-
tíð, að færa þær til sama dags.
En sé dánardagur beggja 29. júní,
þá er ártalið ákveðið um leið, 67,
því að “dagar stjórnendanna” náðu
ekki yfir neinn annan 29. júní, eins
og sjá má af því, sem áður hefir
verið sagt.
Það var eðlilegt að stjórnendurn-
ir héldu áfram stefnu keisarans gegn
kristnum mönnum, og úr því að þeir
. , höfðu náð forystumönnum þeirra,
, , , , . | þa la beint við að þeir hroðuðu mah
■ 4 «, 1 , •— /, 1 y-1 « 4 4—, / I , , 4— n t 4* /, O C 'v I *-v-« 1 i
undiröldu enduróma frá 22. Sálipi,
sem Jesús hafði í huga á deyjandi
degi, og frá Fáðirvorinu.
Svo beið hetjan frá Tarsus dauða
sins eða réttara sagt hins nýja lífs.
Pétur postuli var síðar fangelsað-
ur og skemri dýflissuvist hans, en
verri. Það þurfti ekki langan mála-
rekstur né heldur var vandgert við
fiskimann austan úr Galíleu.
Eg hefi komið í myrkrastofuna,
þar sem hann hefir að líkindum
verið geymdur. Hún er við Capi-
tolium og Forum Ramanum og var
þar aðalfangelsi Rómaborgar lengi.
Hið efra er nú “Fangelsiskirkja
Péturs,” en um 12 fet niðri í jörð-
inni er dýflissa. Hrjúfir múrveggir
eru á allar hliðar, en steinhvelfing
yfir. Þrep eru niður að ganga, en
fyrrum voru fangarnir látnir síga
i’áls — til þess höfðu þeir fult
vald — og reyndu áð ganga milli
bols og höfuðs kristninni í Róm
með því að taka báða af lífi í senn.
Pétur postuli var leiddur til af-
töku á stað þann, er Naumachia
nefnist, rétt hjá Óbeliska Nerós, að
því er segir í fornri heimild. Er svo
núnar til tekið, að það hafi verið
milli tveggja smásúlna. En þessar
súlur hafa verið til marks um beygj-
una á hringbrautinni, sem vagnar
urðu að taka í kappakstri, og má
teljá það nokkdrn veginn víst, að
aftökustaðurinn hafi verið á hring-
leikasviði Nerós á Vatikanhálsinum.
Óbeliskinn hefir verið færður til og
stendur hann nú á miðju torgi Pét-
urskirkjunnar. En á staðnum var
fyrst reist basilika og altari henn-
ar sett sem næst þeim bletti, er Pét-
mður um luku. Niðn gjorðust um
, , , , | ur let hf sitt. Nu hvelfist Peturs-
langan aldur hrylhlegir atburðir. . • , • •,, ,. , ,
, Jkirkjan mikla yfir honum. Þar
Þar voru samsærismenn Catilinu , . . ,
, , . , r .._ _ ,, 1 hafði verið reistur kross og sast
kyrktir hver af oðrum. Þar let , . * _ ,, , . , °, .
, , T, , , , . I langt að, þvi að dyrlegt viðsym er
Marius svelta Jugurtu 1 hel. Þar r , . v - , « . .
, .. . . „ „ r . . af þessum stað um Romaborg. I riti
beið Vercingetonx Gallaforingmn
frá miðri 2. öld stendur þessi frá-
sögn um aftökuna: “Þegar Pétur
kom að krossinum, mælti hann: Úr
því að drotni mínum Jesú Kristi,
sem var hafinn á kross, er hann kom
af hirrini á jörð, hefir þóknast að
kalla mig með sama hætti frá jörðu
til himins, þá á höfuð mitt að snúa
til jarðar, en fæturnir mót himni.
Eg er ekki verður þess að hanga
eins á krossinum og drottinn minn.
Snúið krossinum við. Þá sneru þeir
við krossi hans og festu fætur hans
að ofan, en hendur að neðan.” Þessi
a frásögn hefir af mörgum verið talin
helgisaga, en ekki er víst, að svo sé.
A. m. k. getur Seneka þess, að hann
hafi séð margskonar krossa, og að á
sumum þeirra hafi höfuðin snúið
niður. En hvað sem um það er, þá
mun hún lýsa rétt auðmýkt Péturs
og hvernig hann hugsaði til sam-
fundar við drottin sinn fyrir hand-
Og þar var Simon Bar-Jónas kyrkt-
ur, sá er varði Jerúsalem lengst árið
70. Geigvænleg þögn grúfir yfir
þessari dimimu gröf, og það er eins
og fúlt loftið sá blandið skelfingum.
Hugurinn hopar undan skuggunum,
sem stíga fram, og vill út, í sólskin-
ið, eða inn í einhverja af kirkjum
borgarinnar. Dýrlegir helgidómar
líða fyrir innri augu og þau mæna
þangað. En er þessi ógnum þrungni
staður ekki einnig helgidómur, þótt
hann hljóti að greypast einn sér i
minningunni ? Hér var fyrsti
fanginn á pislarferli Símonar Pét-
urs með drotni sínum. “Herra,”
hafði hann sagt forðum “með þér er
eg reiðubúinn að fara bæði í fang-
elsi og dauða.” Nú stóð hann við
þau orð. Hvílíkt bænarmál og hve
brennheit tár hafa snortið þessa
köldu steina. Hann hefir ekki
framar hrokkið upp af svefni við .. * , . _ , _
, ... . „, r , , TT an jarðarmyrkrin. Þegar dauðastnð
asokumna: Simon, sefur þu. Hann , , , ,,, , ,
. r. .1 hans var a enda, var lik hans tekið
gat svarað hugrór spurmngunni:
Elskar þú mig? “Herra, þú þekkir
alt, þú veizt, að eg elska þig.” Það
leið óðum að því, að spádómsorð
Jesú við hann tækju að rætast:
“Sannlega, sfannlega segi eg þér:
Þegar þú varst ungur, gyrtir þú þig
og gekst hvert sem þú vildir; en er
þú eldist, muntu útbreiða hendur
þínar, og annar mun gyrða þig og
fara með þig þangað, sem þú vilt
ekki.” Krossinn beið hans,
VI.
Líflátsdagur þeirra postulanna,
eða hinn nýi fæðingardagur, eins og
sagt var oft um píslarvotta, mun
hafa verið hinn sami, 29. júni árið
67. Að því hníga tvenn rök.
í fyrsta lagi þau, að órofaþættir
ofan af krossinum og lagt í gröf
skamt frá.
Með Pál postula var farið út fyr-
ir múrana. Hann þurfti ekki sem
rómverskur borgari að þola smánar-
dauða í augsýn múgsins. Fáir menn
fóru með hann vestur eftir Via Os-
tiensis, sem liggur til hafnarbæjarins
Ostia, beygðu þeir svo af veginum
inn á mjóa götu og námu staðar við
3. mílusteininn frá Róm, undir furu-
tré. Engin orð Páls á deyjanda degi
hafa geymst til vorra daga. Hann
hefir ef til vill gengið þögull í dauð-
ann. Hann hrepti þann dauðdaga,
sem þótti samboðinn rómverskum
borgurum. Höfuð hans féll fyrir
sverði. Dreypifórnin var færð, sem
hann hafði sagt fyrir. Honum var
tengja saman nöfn þessara postula, búin gröf ekki langt þaðan, i stein-
r* t ♦— I • ,1 4— , , ,r 4- «4 4-» 4 4 4- „__ _ ___ í ...
sterkari og traustari en annara i
kristnisögunni. Og þó störfuðu
þeir hvor á sínu sviði að kristniboð-
inu, Pétur meðal Gyðinga og Páll
heiðingja. Þeir eru aðeins síðast
nánir samverkamenn í Róm nokkura
mánuði. Það eitt hefði ekki nægt
til þess að binda þá í slíkt bræðra
lag í hugum kristninnar, einstætt og
óhagganlegt, svo að varla var unt að
nefna þannig annan, að ekki væri
lögðu stæti, Via Valentiniana, skamt
frá Tíber. Þar hafa kristnir menn
jarðsett hann. Nú rís Pálskirkjan
mikla og fagra á þeim stað.
VII.
Minning'ardagur þessara atburða í
kristninni er 29. júní. En nú er
ekki lengur sungin Pétursmessa og
Páls í kirkjunum um land alt þann
dag. Nú biður landslýður ekki
framar þeirrar bænar, sem eg sá
krotaða víða á veggi í elztu sala-
kynnum Rómaborgar: Pétur og
Páll, biðjið fyrir oss. Það kann að
vera gróði í vissum skilningi, 'eins
og það var holt yfirleitt að losna við
dýrlingadýrkun kaþólskp kirkjunn-
ar. En þó fór þá talsvert af hveiti
með. Vér mættum vel og ættum að
halda þeim Pétri og Páli hátíð í
hjartanu minningardag þeirra, post-
ulunum mestu og píslarvottunum.
Vér verðum ríkari við það. Því að
það er satt, sem einn frumherji siða-
skiftanna með þjóð vorri sagði:
“Helga menn á fólk að taka sér til
fyrirmyndar i kærleika og trú.
Dæmi h^lgra manna eru hinir réttu
helgu dómar.”
Ásmundur Guðmundsson.
—Kirkjuritið.
Vingjarnleg rödd að
heiman
Borgarfirði 11. nóv. 1936.
Kæru Borgfirðingar!
Enn þá vil eg halda uppteknum
hætti og senda ykkur nokkrar lín-
ur vestur yfir hafið. Fyrsta og
helzta bréfsefnið eru mínar beztu
vinarkveðjur til ykkar allra Borg-
firðinga, sem alið manninn vestan
hafsins og sömuleiðis allra þeirra
íslendinga, sem þar búa og eg veit
nokkur skil á.
Nú er bjartur og sólríkur hrein-
viðrisdagur, himininn Itteiður og
ekkert ský á lofti. Fjöll og hálsar
blika fannhvít i sólarljómanum, en
láglendið með snjódílum, en autt að
mestu. Vegna þess að slíkir dagar
hafa þótt fágætir í haust, verð eg
að byrja bréfið með því að minn-
ast þessa bjarta dags, áður en eg
minnist storma og stórrigninga, sem
gengið hafa yfir í haust. En þótt
hausthret þessi hafi orsakað hér
yms óþægindi og vinnutafir, hafa
ekki hlotist hér til sveita tjón, svo
talist geti, af ofviðrum eða vatna-
vöxtum, en á því hafa Vestfirðing-
ar og Norðlingar fengið að kenna
i stórum stíl.
Sumarmánuðirnir til ágústloka,
voru ljómandi góðir, að örfáum dög-
um undanskildum. Töður náðúst
laufgrænar í hlöður og urðu í góðu
meðallagi að vöxtum. Meginhluti
heyskapar er nú af ræktuðu landi.
Engjaheyskapur varð endasleppur,
því frá byrjun sept. og fram yfir
réttir, kom varla þur dagur. Fjöldi
bænda hefir nú steyptar súrheys-
tófstir og fyllir þær með háartöðu i
haustrosunum, koma því óþorkar
ekki þeim bændum að tjóni, sem
geta umflúið þá með hey á þennan
hátt. Yfirleitt eru bændur hér vel'
undir vetur búnir hvað snertir hey
og önnur þau aflaföng, sem standa
í sambandi við jarðargróður. Ekk-
ert sýnist standa fyrir því að íslenzk
mold skili því öllu með fullum vöxt-
um, sem henni er trúað fyrir. En
jafnvægið imilli afurða verðlags og
vinnulauna hefir nú gengið úr
skorðum og af þvi leiðir að sveita-
bændur, sem ætla að hafa margt í
takinu, fara halloka hvað fjárhag-
inn snertir.
Mislingar gengu hér yfir í vor og
sumar. Vegna þess að það var um
hábjargræðistímann, voru þeir slæm-
ur gestur, en mannskæðir voru þeir
ekki í þessu bygðarlagi, en samt
þegar á alt landið er litið, hafa þeir
höggvið nokkur skörð og lagt að
velli fólk á bezta aldri. Ýmsir hafa
getað varið sig fyrir þeim, einkum
þeir, sem í afdölum búa. Er það
sumra skoðun að slíkar ráðstafanir
séu lika varhugaverðar, því af
reynslunni er það séð, að börnin
komast, yfirleitt, léttast út af þeim.
Einn bóndi í Hálsasveit, Sigurður
Bjarnason í Hraunsási, sem nú er
kominn hátt á sjötugsaldur, hefir
sloppið við mislinga þar til í sum-
ar. Lögðust þeir svo þunga á hann,
að tvísýnt var um líf hans og lá
hann lengi sumars, en mun þó loks
vera búinn að ná sér.
Nú fyrir tveim árum gaus upp
skæð lungnapest i sauðfé Jóns
bónda Hannessonar í Deildartungu.
Jón var einn f járríkasti bóndi í hér-
aðinu, átti á 7. hundrað fjár.
Lungnafar þetta var þá strax svo
stórvirkt, að það drap imeginþorra
þessa fjár á einu ári. Var margra
ráða leitað, en ekkert dugði. 1 fyrra
vetur fór veiki þessi að gera vart
við sig á ýmsum bæjum, og benti
þá alt til þess að hún hefði breiðst
út frá Deildartungu. En nú í sum-
ar virðist hún vera komin í algleym-
ing. þyí féð hefir hrunið niður, eink-
um fé Reykdæla. I fyrstu leit á
Arnarvatnsheiði, urðu þeir menn,
sem heiðina leituðu til Fljótstungu-
réttar, að lóga 40 f jár, sem ekki gat
gengið til bygða. Auk þess láu
dauðar kindur eins og hráviði, víðs-
vegar um heiðar og hálsa. Siðan féð
kom í bygð hefir það hrunið niður
á mörgum bæjum. Hefir þessi veiki
nú breiðst út um allar efribygðir
héraðsins, beggja megin Hvítár, en
allra skæðust er hún, enn sem komið
er, í Hálsasveit, Réykholtsdal,
Flókadal, Bæjasveit og Hvítársíðu.
Flest lömb komu heilbrigð af fjalli,
en fjöldi bænda hefir lógað þeim í
flesta lagi, af ótta við þennan vá-
gest, sem er nú þegar búinn að
leggja helming sauðfjár ýmsra
bænda að velli, en hjá stöku bónda
miklu meira. Er ekki annað sýnna,
en hér sé áður óþekt landplága á
ferðinni, sem bændurn stendur ógn
af og það ekki að ástæðulausu, þar
sem sauðf járræktin er sterkasti þátt-
urinn í landbúnaðinum. Nú í haust
er veikin komin í Húnavatnssýslu,
en þangað hefir hún borist með fé
úr liorgarfirði. Hefir nú prófessor
Níels Dungal tekið þessa veiki til
rannsóknar, en um árangur af þeirri
ranrisókn er enn óvíst. Margs er til
getið um það, hver sé rót til þessar-
ar veiki. Lungnaormar hafa lengi
þekst sem fjársýki, en aldrei með
slíkum ofsa, að þeir hafi drepið fé
hrönnum saman. Ein er sú tilgáta,
að karakúl-hrútur, frá Þýzkalandi,
sem kom að Deildartungu haustÆi
áður en veikin kom þar upp, hafi
flutt hana. Hrútur þessi var að
sumra sögn, lungnaveikur, fór þó á
fjall, en heimtist ekki um haustið.
Hér eru rniklar likur, sem vekja
sterkan grun, sem ekki er þó hægt
að sanna.
Til þess að geta staðið undir því
efnatjóni, sem af fjársýkinni leiðir,
eru bændur að auka kúabúin og
fjölga hrossum. Ennfremur er
kartöflurækt aukin af fremsta
megni og fleira matjurta. Þá eru
hænsni á hverjum bæ og gæsir eru
nokkuð víða aldar. Meðan jörðin
gefur af sér slíkan gróða, sem nú
á undanförnum árum, er ekkert
hallæri að óttast, þótt eitthvað gangi
skrikkjótt annað veifið. Það er
góðæri síðustu ára og öll þau lífs-
þægindi, sem áður voru óþekt, en
nú eru fengin í ótal myndum, sem
að miiklu leyti hefir útrýmt þeirri
nýtni og nægjusemi, sem hér var
áður ríkjandi, og sem fólkið undi
vel við meðan ekki þektist annað
betra. En þetta er aðeins önnur
hlið lífsins, því fólkið lifir ekki á
einu saman brauði. Á skóluin og
andlegri hressingu fyrir æskulýðinn
er nú enginn hörgull, þar sem auk
margra barnaskóla og heimiliskenn-
ara eru tveir skólar fullskipaðir í
héraðinu, bændaskólinn á Hvann-
eyri og héraðsskólinn í Reykholti.
Á Hvanneyri skeðu þau tíðindi í
vor, eins og eg hefi áður skrifað, að
Halldór Vilhjálmsson, skólastjóri,
lézt, og var að honum mesti sjónar-
sviftir, bæði fyrir heimili og hérað.
Hann var einn glæsilegasti héraðs-
H B C,,
The Government LJquor Control Commisslon
is not responslble for any statements made
herein as to the quallty of the liquor re-
ferred to.