Lögberg - 28.01.1937, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. JANúAR 1937
5
um og halda dálítiÖ áfram í sömu
átt og beygja svo til hægri. Eg
geröi þetta, en gat ekki séÖ annað
en eg stefndi þar í beinharÖan hús-
vegginn. Hélt eg samt áfram, og
áður en eg vissi af, stóð eg í einu
horni Markúsartorgsins.
Það verður mér alt af ógleyman-
leg sjón!
Eg, sem hafði verið að paufast
þarna í þessum þröngu smugum rétt
að segja koldimmum, eins og eg
væri í einhverju hættulegu þjófa-
bæli, stóð nú alt í einu á glæsileg-
asta og höfðinglegasta torgi, sem eg
hefi nokkurntíma séð. Hundruð eða
þúsundir ljóskerja vörpuðu birtu
yfir torgið. Það er um ioo faðmar á
lengd og nokkru minna á breidd.
Fram með báðum hliðum eru hallir,
ein hvoru megin, sem ná alla leið-
ina, með súlnagöngum yfir gang-
stéttunum. Fyrir endanum, þeint
niegin sem eg var, var enn ein höllin
nieð súlnagöngum. En fyrir hinum
endanum gat að líta heldur en ekki
glæsilega sýn, Markúsarkirkjuna
frægu og Kampaníluna, eða klukku-
turninn mikla. Alt torgið fult af
skrautbúnu fólki eins og veizlusal-
ur. Hingað og þangað voru veit-
ingastaðir á torginu til hliða, og
blandaðist hljómlistin frá þeim sam-
an í undarlega suðu eða klið, sem
stóð eins og hljómgrunnur bak við
skvaldrið á torginu. En yfir hvelfd-
ist suðræni næturhimininn, er virtist
biksvartur, með tindrandi stjörnum.
Var þetta virkileiki eða var það
draumur ? Hafði eg orðið uppnum-
inn til einhverrar annarar stjörnu?
Morguninn eftir lagði eg leið
mína fljótlega út á Markúsartorg.
Það var nú að vísu nokkuð öðruvísi
útlits en um kvöldið. En ekki varð
eg þó fyrir vonbrigðum. Það var
aðeins öðruvísi fegurð. Hljómlist
var nú engin, og fólkiö var ekki eins
skrautklætt. En nú voru komnir
nýir gestir, sem ekki höfðu verið á
torginu um kvöldið, og það eru dúf-
urnar frægu. Eg fékk mér náttúr-
lega eiríhverjar baunir eða niais til
þess að gefa þeim, eins og aðrir. Og
ekki stóð á dúfunum. Á svipstundu
var eg bókstaflega talað þakinn i
dúfum.
Eg gafst nú samt skjótlega upp á
þessari skemtun, enda hafði eg nóg
verkefni og tíminn var stuttur. Eg
byrjaði á því að skoða kirkjuna.
Hún er ekki mjög stór, eftir því sem
annars er um að gera á ítalíu, en
skraut hennar er svo íburðarmikið
og næstum að segja æfintýralegt, að
því fá engin orð lýst, hvort sem lit-
ið er á línur eða litaskraut. Þar eru
kúplar og hvelfingar, súlur úr marg-
litum steinum og tiglamyndir úti og
inni. Þá fór eg upp í topp á klukku-
turninum, og er þaðan dýrlegasta
útsýni yfir borgina alla. En þó
leynir hún þaðan sínu megin ein-
kenni, síkjunum. Ekki einu sinni
síkið mikla, Canale Grande, sézt
þaðan, svo háar eru hallirnar báðu-
megin, en fegurst er að sjá út um
eyjarnar og rifin, alt í kring, og
niður á MarkúsartorgiÖ fast við.
Ef maður beygir til hægri út af
Markúsartorginu, fram með Markús
♦ Borgið LÖGBERG!
arkirkjunni, kemur maðtir á annað
torg, talsvert minna en Markúsar-
torgið. Fyrir öðrum enda þess er
sjórinn og á vinstri hönd er glæsi-
legasta höll Feneyja, og líklega ein
af glæsilegustu höllum í veröldinni,
Hertogahöllin. Er önnur meginhlið
hennar að þessu torgi, en hin út að
sjónum. FramhliÖarnar hvíla neðst
á súlum, en fyfir neðan þær tekur
við samfeld hlið, ofurlítið mislit,
með afarstórum en fáum gluggum í
röð, og er svipur allrar hallarinnar
afburða tígulegur og hreinn. Her-
togarnir í Feneyjum hafa líklega
verið með stoltustu mönnum, sem
uppi hafa verið og þeim hefir tekist
aÖ setja mót sitt á þessa höll og alt
umhverfið, svo aÖ aðdáanlegt má
heita. Höllin er reist i ferhyrning
og er fagur garður í miðju. Höllin
er annars full af listaverkum, og í
raun og veru ekki annað en lista-
verkasafn.
Frá þessari höll er brú, yfirbygð,
yfir síkið bak við. Þessi brú er
fræg orðin og hefir fengið nafnið
Andvarpabrúin. Við hinn enda
hennar tekur við vistarvera eða vist-
arverur, sem eru heldur ólíkar dýrð-
inni í höllinni. Þetta eru hin al-1
ræmdu fangesli hertoganna, og er
þar svo ógurlegt umhorfs, að varla
er á færi taugaveiklaðs fólks að
koma þar. Og þetta er engin þjóð-
saga. Hér hafa menn legið og svo
að segja rotnað lifandi, eða verið
teknir af lífi, horfið. I einum klef-
anum var gólfiÖ hallandi og í einu
horninu dálítill bolli höggvinn í gólf-
ið. Þar hafa blóðstraumar runnið.
Eoftið er ótrúlega fúlt og hrollkalt
þarna inni í þessum múruðu skáp-
um.
Mér létti, þegar eg var kominn út
úr þessari voðalegu vistarveru og
fann blessaða ítölsku sólina verma
mig aftur og gat hrist af mér alla
þá andstygÖ, sem gagntók mig í
þessum kvalastað. Skil eg varla í
öðru, en það hafi blandað galli i
gleðibikar einhvers, sem hefir setið
í veizlusölum hallarinnar, að vita af
þessum vistarverum og þeim, sem
þar voru aÖ rotna lifandi, fáein
skref frá glaumnum og gleðinni.
Svo fór eg að skoða bæinn. Það
var svo sem ekki aðeins leiðin frá
gistihúsinu að Markúsartorginu, sem
var öll í þessurn smugum, heldur sá
eg nú, að öll borgin var svona bygð.
Samgöngurnar eru allar á sikjunum,
nerna fyrir gangandi fólk. Það ryðst
eftir þessum smugum og verður vant
að rata, en fyrir ókunnuga er það
algerlega frágangssök, að rata í
þessum geilum. Það er nokkuð
einkennilegt, að í borg, sem hefir
h. u. b. 150,000 íbúa, skuli ekki vera
nokkur einasti vagn. En þaÖ er af
þeirri gildu ástæðu, að ómögulegt er
að koma vögnum fyrir í þessum
smugum. Auk þess eru brýrnar yfir
síkin, eins og eg gat um áðan, allar
þannig, að þær eru með tröppum
báðumegin, og kæmist enginn vagn
yfir þær.
Það er einkennilegt að ganga urn
þessar götur. Ein aðalgatan liggur
út frá Markúsartorginu út að Rialto
brúnni. Hún er líklega um tveir
faðmar á breidd, og þar eru helztu
verzlanirnar. Hefi eg sjaldan séð
aðra eins kös af fólki, aðra eins
bendu. Því að það er ekki nóg með
mannf jöldann, Iheldur eru kaupmenn
með vörurnar á götunni og reyna að
troða þeim upp á þá, sem um ganga,
og halda þindarlausar ræður. Einn
ungan mann sá eg, sem hamaðist svo
að tala fyrir vörum sinum, og reyndi
svo á röddina, að eg skil ekki annað
en að hann sé orðinn mállaus núna,
ef hann hefir haldið eins áfram.
Eg var allan daginn á ferðinni.
Þar eiga t. d. bæði fransiskusar-
munkar og dóminikanar kirkjur,
sem eru með stærstu kirkjum í
heimi, og eru þær skreyttar yndis-
legum málverkum. Þar eru og í
nándinni glerverksmiðjur, einhverj-
ar þær frægustu í veröldinni.
Um eftirmiðdaginn skrapp eg með
gufubát út á Lídó, rifið út viÖ
Adríahafið. Þar er frægasti bað-
staður í Evrópu. Er það með blóm-
legustu stöðum, sem eg hefi séð,
lystigarðar og glæsileg gistihús, og
heilar borgir af baðklefum. Er eng-
in furða, þó að mönnum finnist þeir
fá bót margra meina á slíkum stað,
við blátært hafið og blikandi sól en
golan frá hafinu svalar án þess að
geta kælt mann um of. Enda veitir
borgarbúum ekki af að hafa eitt-
hvað annað en sínar þröngu smugur.
—E>völ. des. 1936.
Jól í Svíþjóð
Það er í rauninni ekki hægt að
lýsa jólum í Svíþjóð svo, að það
verði nokkuð tæmandi lýsing.
Jól eru altaf að vísu jól, hvar á
hnettinum sem þau eru.—Kjarni
helgarinnar er altaf sá sami, og
þessvegna verður geðblærinn,
andrúmsloftið yfir jólunum al-
staðar eitthvað líkt, en umhverfi
og aðstæður eru býsna drjúgum
að skapa ýmiskonar siði og venj-
ur.
Það, sein gerir það ennþá erf-
iðara að lýsa sænskum jólum til
nokkurrar hlítar, er það, að Sví-
þjóð er mörg lén eða héruð, sem
hvert um sig kappkostar að vera
ekki eftirbátur hinna um það, að
varðveita alt það, sem heitir forn-
ir siðir eða venjur. Þannig eru
siðvenjur og ýmiss bragur næsta
ólíkur í ýmsum héruðum, og
gildir það ekki sízt uin jólasiðina
og jólavenjurnar.
Þessi rækt hefir einnig dregið
fram og skerpt einkenni bygð-
anna, svo að þau hver um sig eru
nokkuð alment viðurkend og tek-
in gild. Til dæmis er einkenni
Smálendinga talið harðfylgi og
dugnaður, “settu Smálending a
sandauðn og hann skal komast
þar af” er einn málshátturinn,
sem Svíum er tamur. Norrlend-
ingurinn fær orð fyrir að vera
stórbrotinn og einarður; Varm-
lendingurinn fyrir að vera við-
kvæmur, hugsjónaríkur og skáld-
hneigður (þaðan er Selma Lager-
löf) o. s. frv., o. s. frv.
f höfuðborginni mætast allir
straumar, ekki sízt fyrir jólin.
Járnbrautarlestirnar, sem renna
inn í höfuðstaðinn, eru þéttskip-
aðri en ella. Það er fólk hingað
og þangað af landinu. Sumir af
því, að þeir eiga ættingja í höf-
uðborginni, sem þeir ætla að
njóta jólanna með, og enn aðrir
af einskærri löngun til að heyra
ysinn og þysinn af jólaerlinum,
þar sem hann er mestur.
En það er ekki aðeins fólkskös
og búðargluggar, skreytingar og
erill, sem bendir til jóla. Ymiss
félagsskapur, svo sem kvenfélög
líknarfélög o. s. frv., notar tæki-
færið bæði til þess að minna á
tilveru sína og auka sjóð sinn, og
til að auka jólablæinn og jóla-
andrúmsloftið með allskonar
sýningum og útsölum.
I einum af hinum stóru sölum
Ráðhúsbyggingarinnar í Stokk-
hólmi er sýning harla merkileg
og fróðleg, sérstaklega fyrir út-
lending. — Það iná næstum segja,
að þarna hafi á einu gólfi verið
hægt að ferðast um alla Svíþjóð.
Landslagið gat að vísu ekki að
líta þarna, en fólkið, filað er að
segja kvenþjóðina og það, hvernig
hún býr börnum sinum og
skylduliði jól á heimilunum.
Salurinn var þakinn borðum,
og hvert einstakt borð tilheyrði
einhverju af hinum mörgu lén-
um eða héruðum Svíþjóðar, og
skyldi sýna, hvernig hvert sér-
stakt hérað byggi sitt jólaborð,
bæði að borðbúnaði, ljósum,
fæðutegundum o. s. frv. — Bak-
aði eitt héraðið brauð sitt kringl-
ótt, þá bakað iannað það fers-
trent og það þriðja með allskon-
ar ‘ útskurði og “figúruverki.”
Manni fanst beinlínis sumstaðar
sem maður væri kominn á ís-
lenzkan sveitabæ og sæi laufa-
brauðið gamla, haglega gert og
með mikilli nákvæmni.
En í kring um hvert borð var
fleira; þar var ýiniss heimilisiðn-
aður, dúkvefnaður, stjakar,
krukkur og kerti, sem hvert um
sig hafði sitt lag og einkenni í
sínu héraði. — Það var greini-
lega gefið til kynna með áletrun-
um, sem hengu niður úr loftinu,
hvaða héraði hvert einstakt borð
tilheyrði — ,og að baki hvers
borðs stóð yngismær, klædd í
“]ijóðhúning” sins héraðs, og ým-
ist útskýrði varninginn — það
Sem ekki skyldi seljast, eða bauð
hitt til kaups.
í öðrum sal til hliðar voru veit-
ingar fram bornar, og réði hver
og einn, úr hvaða héraði hann
valdi þær, því að hver þjónustu-
stúlka hafði einkennisstafi sins
héraðs á búningi sínum; — og
var þá b'orið á borð það, sem
tíðkast um jólin v í því sérstaka
héraði — ekkert var látið vanta.
Á ineðan veitinganna var notið,
komu fram yngismeyjar og yngis-
menn, auðvitað í “þjóðbúning-
um” og sungu jólasöngva og léku
jólaleiki hinna ýmsu sérstöku
héraða.
Þegar út kom aftur fanst að
minsta kosti mér, útlendingnum,
sein eg væri að koma úr löngu
ferðalagi. Mér fanst eg hafa ver-
ið jólagestur úti í bygðum Sví-
þjóðar, við vötn og víða skóga.
Eitt var að minsta kosti að
læra af þessari sýningu, hversu
ræktarsamir Svíar eru við bygð-
arlög sín, siði sína og venjur.
Við hjónin vorum boðin út á
aðfangadagskveld. Þegar við vor-
um á leiðinni í boðið, var kyrðin
að færast yfir; flestir, sem við
mættum, voru prúðbúnir, og voru
á leiðinni þangað, sem þeir ætl-
uðu að njóta jólanna. Annar
svipur var kominn vfir, og stjörn-
urnar, marrandi vegurinn og
hvítglitrandi trén, alt virtist hafa
íklæðst þeiin svip, sem við nær
ósjálfrátt tengjum einmtit við
jólin. — Leið okkar lá meðfram
stóru sjúkrahúsi, þar skinu dauf
1 jós í gegnum gluggatjöldin;
hvernig þeim var innanbrjósts,
sem þar lágu á beðjum sínum,
skal ekki sagt, en eg ímynda mér,
að flestir þar hafi einnig eign-
ast sín jól — og ef til vill ekkert
síður helg jól en ýmsir hinna,
sem frjálsir gátu farið alla sinna
ferða. — Ef slökt var og glugga-
tjöldin dregin frá, þá horfðu þús-
und stjörnur inn í stofurnar; ef
ekki var slökt, voru kertaljós
tendruð og helgi og friður skap-
aðist í hlýjum bjarmanum.
ökutækin fóru rólegar og hljóð-
legar, og þar sem fleiri voru á
ferli sainan, töluðu menn lágt og
stillilega—hávaði heyrðist hvergi.
Þegar við vorum komin á á-
kvörðunarstaðinn, stakk hús-
bóndinn upp á því, að við skyld-
um ganga til kirkju, og þegar við
vorum komin það nærri, að við
vorum farin að berast með
straumnum kváðu alt í einu við
kirkjuklukkurnar úr öllum hlut-
um borgarinnar. — Það var vold-
ug samhringing. — Klukkan var
orðin sex, það voru komin jól
um gjörvalla Svíþjóð. Um kirkj-
una bárust tónar orgelsins, og
tvö grenitré sitt hvoru megin við
kórinn sendu ótal litla kertaloga
upp i blávaka hinnar leyndar-
dómsfullu jólahelgi.
Þegar heim kom var sezt að
jólaborðinu, þöktu ljósum, og það
fvrsta, sem á borð var borið, var
hinn fasti sænski jólamatur, sem
mér var sagt, að væri á hverju
sænsku jólaborði og hefði verið
um aldaraðir. Þessi matur er
svonefndur “lútfiskur”. Það er
fiskur, sem búinn er að liggja
nokkurn tíma í kalkvatni með
sódaupplausn. Eg hafði aldrei
bragðað hann fyr og satt að
segja fanst mér þetta algerlega
bragðlaust, og eg held, að Svíum
hafi fundist það sjálfum, því að
aldrei sézt hann þar á borðum i
annan tima. En sem sagt, frá
þeirra sjónarmiði: Án lútfisks
engin jól — enn eitt dæmið um
fastheldni þeirra við alla forna
siði.
Þegar við loks kvöddum, var
komið fram yfir miðnætti, en
árla skyldi risið að morgni.
Því er nefnilega þannig varið,
að með Svíum fer hátíðlegasta
25 oz. $2.15
40 oz. $3.25
G&W
OLD RYE
WHISKY
(Gamalt kornbrennivín)
GOODERHAM & WORTS, LIMITED
Stofnsett 1832
Elzta Afen&isgerð í Canada
Thls advrertisement is not inserted by the Government Ijiquor Control Commission. The
Commis.sion is not responsibie for statements made as to the quality of products advertised
jólamessan fram klukkan hálf
sex á jóladagsmorgun. En kluklc-
an hálf fimm þennan jóladags-
morgun var kirkjan orðin troð-
full af fólki, og þeir munu hafa
verið margir, sem voru komnir
þangað klukkan fjögur um nótt-
ina. Samt rúmar þessi kirkja,
sem eg hefi í huga, um 3000
manns í sæti.
Það birtir ekki um það leyti
fyr en kl. 9—10 að morgninum,
svo að náttmyrkur er yfir, þeg-
ar fólk kemur til þessarar messu,
— en þegar komið er að kirkj-
unni, standa þar við gaflinn út
frá fordyrinu, sitt til hverrar
handar, gríðarmikil ker á undir-
stöðum, en upp úr þeim teygja
sig eldtungur hátt í loft upp og
breiða æfintýraiegan roða upp
eftir allri kirkjubyggingunni og
yfir kirkjufólkið, sem flykkist
þangað úr ótal strætum, er þarna
mætast.
Þetta er svo einkennileg og
æfintýraleg sjón, að manni verð-
ur það að staðnæmast, til að átta
sig á, hvort þetta sé draumsýn,
eða veruleikur.
Þegar komið er út úr kirkj-
unni að lokinni jólamessunni,
mætir manni annað undrunar-
efnið; það er enn dimt yfir og
hvar sem maður fer um borgina,
hvort það er framhjá stórhýsum
eða smáhýsum, þá blakta í hverj-
um glugga frá kjallara til kvists,
á bakhlið sem forhlið — tvö eða
þrjú litil kertaljós. — Þannig
heilsa Svíar helgi jólanna, með
þvi hver fyrir sig að vísa leiðina
með ljósum inn i sitt hús og sitt
heimili.
Leið okkar lá út úr borginni,
þangað sem glitrandi snæviþak-
inn skógurinn teygði greinar sín-
ar mót alstirndum himni. Þar
var þögn og undrafegurð. Helgi
jólanæturinnar titraði um hauður
og höf.—Kirkjuritið.
Garðar Svavarsson.
Frœndur okkar á
Hjaltlandi
Hjaltlendingar eru fastheldnir
við fornar venjur, segir maður
að nafni Peter A. Jamieson, sem
hefir ferðast um Hjaltland oftar
en einu sinni og kynst vel landi
og þjóð. En þó er þar alt breyt-
ingunum undirorpið, eins og ann-
arsstaðar. Nýtízku vélar eru
teknar í notkun meira og meira
með ári hverju, dráttarvélar eru
nú notaðar til þess að brjóta
landið og draga plóga, en notkun
handverkfæra minkar. Spuna-
vélunum fjölgar. Rafmagn er æ
meira notað til ljósa. Og svo
mætti lengi telja. En margt er
enn í sömu skorðum og fyr á tím-
um. Það eru 200 mílur til meg-
inlandsins og storinar tíðir á sigl-
ingaleiðum frá Skotlandi norður
til Shetlandseyja eða Hjaltlands.
Þrátt fyrir hættar skipagöngur
og margskonar framfarir halda
Hjaltlendingar enn trygð við
inargar fornar venjur. Þeir eru,
eins og kunnugt er, af norrænu
bergi brotnir, og þar er enn
hreinn og norrænn svipur á
inörgu andliti. Og mál Hjalt-
lendinga er enn auðugt af orð-
um, sem komin eru úr norrænu.
Enn má sjá þar fleytur, sem eru
í laginu eins og langskip víking-
anna, enn eru á smáum stöðum
á Hjaltlandi fornlegir lampar í
notkun, sem lýsi er notað í til að
væta kveikinn. f sveitunum not-
ar fólk enn víða kúskinnsskó af
svipaðri gerð og alment voru not-
aðir í sveitum á íslandi, áður en
gúmmískófatnaðurinn kom til
sögunnar. Og á mörgum sveita-
heimilum er rokkurinn í notkun
allan veturinn, kambar og vef-
stóll, og alt að kalla til fatnaðar
unnið á heimilinu. Og víða eru
steinkvarnir enn í notkun og
korn malað til heimilisþarfa, eins
og þegar við, sem erum komin á
fimtugsaldurinn, vorum krakkar
í sveit.
En því fer fjarri, að Hjaltlend-
ingar séu ekki framfaramenn.
Það er bara enn svo ástatt þar,
að hið gamla lifir viða góðu lífi
við hlið hins nýja. — framfar-
irnar sýna meðal annars aukna
rafmagnsnotkun og véla. Og þá
eru Hjaltlendingar ekki lítið
hrifnir af útvarpinu. Þar eru nú
um 700 viðtæki í notkum
Fólkið lifir aðallega á landbún-
aði og fiskveiðum. Búskapurinn
er í smáum stíl og bændur hafa
fæstir nema 2—8 ekrur lands
hver. Kýrnar eru frekar smáar
vexti og litlu Hjaltlandshestana
höfum við öll heyrt getið um.
Það er ákaflega vor- og sumar-
fallegt á Hjaltlandi. Hjaltlend-
ingar kalla ekki vorið “spring”,
eins og Englendingar, heldur
“voar”, og þarf engum blöðum
upp að fletta um upprunann, og
þegar kindurnar eru reknar í
réttirnar, þegar kemur fram á
vorið, taka konurnar við að
“roo”, þ. e. rýja féð. Af 12,000
konum á Hjaltlandi er sagt, að
helmingurinn vinni að fram-
leiðslu úr ull árið um kring..
Hjaltlendingar selja ullarfram-
leiðslu fyrir 80,000 sterlingspund
á ári. Litlu stúlkurnar á Hjalt-
landi læra snemma að stiga rokk-
inn og spinna, stundum eru þær
aðeins 7—8 ára, þegar þær byrja.
Síldarmiðin við Hjaltland eru
auðug og þangað sækja síldveiði-
skip frá ýmsum þjóðum, holl-
enskir og þýzkir togarar, norskir
vélbátar og skozk og brezk rek-
netaveiðiskip. Færeyingar sækja
þangað líka og fleiri þjóðir. Er
þá oft mikið um að vera, þegar
sildin veður, alveg eins og við
Norðurland á sumrin. Og þegar
skipin eru búin að fá fullfermi,
er haldið til Leirvikur.
Þar er einnig hið nýja við hlið
hins gamla. Bílarnir þjóta um
göturnar, en þar eru líka vagnar,
sem litlir hestar draga. Þar, eins
og í Reykjavík, eru fríðleiksmeyj-
ar prúðbúnar, eins og þær væru
nýkomnar frá París, en lika
margar konur, ungar og gamlar,
í heimaunnum fatnaði.
Þegar eg fór frá Hjaltlandi
seinast, snemma að morgni, segir
Jamieson, sá eg gamla konu
ganga að hóp barna og ávarpa
þau með þessum orðum:
“Gud dag, bairns.”
Og þau orð munu ekki þurfa
skýringar við.—Jólabl. Visir.
Síðustu fréttir
Þau tíðindi hafa gerst, að Mr.
John Hargrave, foringi Social
Credit hreyfingarinnar á Bret-
landi, og um hríð einkaráðunaut-
ur Aberharts forsætisráðherra í
Alberta, er lagður af stað heiin á
leið frá Edmonton og þvær með
ötlu hendur sfnar stjórnmála-
fálmi Mr. Aberharts, er hann tel-
ur stefna eitthvað annað en í
sanna Social Credit átt. Kom at-
burður þessi mönnum mjög á ó-
vart, með þvi að Mr. Aberhart
hafði persónulega “bestilt” þenna
sérfræðing frá Lundúnum.
* * *
Herréttur í Moskva hefir ný-
verið fundið seka seytján nafn-
kunna stjórnmálamenn, rúss-
neska, um landráð og samsæri
gegn Stalin stjórninni. Meðal
þessara manna er blaðamaðurinn
víðfrægi Karl Radek. Líklegt þyk-
ir að sömu örlög bíði þessara
manna og Sivineoffs og félaga
lians i ágústmánuði i fyrra.
★ *
Hingað er nýkominn til borg-
arinnar að tilhlutan Sambands-
stjórnar, Mr. D. A. Skelton, sér-
fræðingur frá Bank of Canada,
til þess að kynna sér fjárhag
Manitobafylkis. Að loknu starfi
sinu hér fer Mr. Skelton til Re-
gina til þess að inna af hendi
hliðstæða rannsókn í S a s k -
atchewan. Er svo litið á, sem
telja megi þetta fyrirboða þess,
að Sambandsstjórn sé nú albúin,
að hlaupa undir bagga með þess-
um tveim fylkjum.
* ★ *
Um 750,000 manns á flóðs-
svæðum Bandarikjanna, eiga nú
sem stendur ekki skýli yfir höf-
uð. Á þriðja hundrað hafa týnt
lífi en eignatjón er lauslega met-
ið á $300,000,000.
FJÁRFRAMLOG
Finangis til landvarna heima-
fyrir
Á mánudaginn var lýsti for-
sætisráðherrann, Rt. Hon. W. L.
MacEenzie King vfir því í þing-
inu, í tilefni af fyrirspurn frá Mr.
Woodsworth, að hin aukna fjár-
hæð til landvarnarmála gilti ein-
ungis um varnirnar heima fyrir,
en ætti ekkert skylt við þátttöku
í neinu Evrópustríði. Það væri
þingsins að kveða á um það,
hvort Canada nokkru sinni tæki
þátt í nokkru stríði eða ekki, og
það alveg án tillits til þess, hvað
aðrar brezkar þjóðir kynnu að af-
ráða, sagði Mr. King.