Lögberg - 28.01.1937, Blaðsíða 6

6
LiÖGBEBGr, FIMTUDAGINN 28. JANÚAR 1937
Þræli Arabahöfðingjans
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
1 sal þessum var einnig geymt ýmiskonar
heríang frá íjölmörgum ránsferð.um. Loft
og veggir var tjaldað dýrindis glit- og mynda-
vefnaði. Á steinflísagólfinu lágu skrautlegar
gólfábreiður í fimm lögum, hvert ofan á öðru;
þar voru teppi frá Kúrdistan, Soumak, Bok-
haia og gömul tei>pi frá Kalín, ómetanlegir
dýrgripir. Allstaðar var fult af vopnum,
byssum, slkammbyssum, stæltum sverðblöð-
um, stuttum og löngum, bognum og beinum,
með gulli og gimsteinum skreyttum skeftum
og lijöltum. Auk þe&s' var þar fjöldi allskon-
ar hluta, sem helzt hefðu átt heima í skrifla-
búð. Þar voru allskonar úr og klukkur,
standmyndir og skrín úr eir, útskornar dósir
úr fílabeini, áttaviti af skipi liafði einnig vilst
svona langt afleiðis, — hnakkar, beizli, svip-
ur, fíiatennur úttroðnir dýrahausar, ítölsk
brynja og hjálmar frá krossfaraöldinni, hill-
ur fullar af bókfelli og handritum — alt þetta
hreif huga vísindamannsins Caverly með á-
girnd og forvitni.
Á löngu útskomu borði í miðjum saln-
um hafði miðdegisverður Tagars verið fram-
reiddur.
Nú var Tagar risinn upp af legubekkn-
um og gekk fram og aftur um gólfið með heila
hænu steikta í annari hendinni, en potaði bog-
sverði sínu út í loftið með hinni.
“Líttu á!M kallaði hann í skipunarróm,
er Caverly smeygði sér úr hælalausum skón-
um og gekk inn í salinn. Inn í salinn hafði
verið borið allstórt búr fult af lifandi mús-
um. Troðið hafði verið í allar rifur og sprung-
ur í salnum, og svo hafði músunum verið
slept út. Tagar var nú í óða önn að búa sig
undir stríð — með því fyrst og fremst að
troðfylla sig með mat, og því næst að æfa sig
í vopnaburði — hvorttveggja í einu.
Mýsnar hlupu dauðliræddar í allar áttir,
um alt gólf og uppeftir veggjum til að leita
sér smugu, en Tagar var allsstaðar á eftir
þeim með hárbeitt bogsverðið. Ein af þessum
vesalings smákvikindum ætlaði að forða sér
yfir gólfkodda. Bogsverðið hvein í loftinu,
•er Tagar sneið músina sundur í tvent. Inn á
milli reif hann hænubrjóstið sundur með tönn-
unum og hrækti út úr sér um öxl því, sem
hann gat ekki gleypt í sig. “Svona á að fara
að því!”
Hann hjó nú hausinn af þremur músum
hverri á eftir annari með þvílíku grimdar-
æði, að betur hefði átt við á ljónaveiðum. Ein
músanna hafði reynt að klifra upp eftir vegg-
teppi, önnur hljóp yfr matborðið, og sú þriðja
hafði hlaupið alla leið upp í hásæti Tagars
og sat þar tístandi af hræðslu. Þetta var alt
of stórfenglegur dauðdagi fyrir svona lítil
og vesöl kvikindi.
Fjórða músin slapp undan sökum þess,
að einhver kom í dyrnar og hrópaði kveðju
sína.
Tagar glefsaði munnfylli sína af steiktu
hænunni og lét bogsverðið síga. “Ef það er
Ali Móhab, skaltu koma inn!”
Það var Móhab. Hinn gamli veðurbarði
hermaður fór úr skónum og gekk inn í salinn.
Á eftir honum kom Lorg, hræddur og hik-
andi, þar næst Mótlag hinn eineygði, Mansor
og enn þrír, fjórir aðrir af ægilegustu her-
mönnum Tagars. Hér átti bersýnilega að
halda herráð.
Tagar þurkaði sér um munninn á silki-
erminni.
“ Jæja, þá erum við hér saman komnir til
að ráðgast um, hvernig við bezt getum stútað
Z aad.
Hann leit í kringum sig og virti fyrir sér
hina sólbrendu hermenn sína. Svo sneri hann
sér alt í einu að Caverly og lyfti annari auga-
brúninni. “Sídí Sassí hefir ef til vill ein-
hverja uppástungu?”
Caverly gekk nokkur skref fram og aftur
og var hugsi. Svo nam hann skyndilega stað-
ar fyrir framan Lorg.
“Hvemig var það annars, þegar félagar
þínir voru drepnir, og hvíti þrællinn komst
undan, stóð vindur þá af þér eða á þig?”
“Á mig, Sídí,” svaraði Lorg.
“Fanstu lyktina af úlföldum Zaads?”
“Nei, enga lykt nema lykt eyðimerkur-
innar.”
“Það var þá engin þorstalykt af þeim?”
“Þeir hljóta að hafa verið nýbúnir að
drekka, Sídí. Annars hefði verið þorstalykt
af þeim, ’ ’ svaraði Lorg.
Caverly litaðist um og varð þess var að
allir störðu á hann forvitnisaugum. “Hf úlf-
aldarnir hafa verið nýbúnir að drekka, er það
sönnun fyrir því, að £aad hefir verið nýlagð-
ur á stað í leiðangur,” mælti hann. “Hann
hefir því verið á útleið, en ekki heimleið.
Hann mun því vafalaust verða á sveimi um
eyðimörkina næstu daga og hafa gát á ferða-
mönnum.”
“Það er rétt,” sagði Ali Móhab í viður-
kenningarróm. • /
Caverly leit hvast til Tagars og mælti
í ásökunarróm. “Þú hefðir átt að gera árás
á hann þegar í gærkvöJdi í stað þess að sitja
að sumbli.”
Tagar vrar sem púðurtunna og eldneisti,
ef nokkur áræddi að finna að gerðum hans.
Hann þaut upp eins og elding, en í stað þess
að beina reiði sinni að Sídíanum lét ’hann
hann bitna á liinum vesæla Lorg.
“Hvers vegna sagðirðu mér ekki undir
eins, að úlfaldarnir hefðu verið írískir og ó-
þrevttir,” öskraði Tagar.
“Mér datt það ekki í hug,” svaraði Lorg.
“Jæja —svo þér datt það ekki í hug!”
Tagar varð enn þyngri og ískyggilegri á
brúnina.
‘ ‘ Þér datt lieidur ekki í hug að spyrja
mig!” mælti Lorg lieimskulega.
Tágar fékk nú eitt tiyllingskastið, er
stundum gat grijiið bans og svift hann allri
vútglóru. Iíann þreif svipu á borðinu og sló
af öllu afli. Smellurinn af hinni þungu, ósút-
uðu leðuról þvert yfir bert andlitið á Lorg
var svo andstyggilegt hljóð, að allir hrukku
við.
“Eg skal kenna þér að segja mér fyrir,
hvað eg eigi að hugsa!” öskraði hann.
Lorg stóð eins og steingerfingur. Blóðið
vrall út úr djúpri fleyðru þvert yfir liægra
kinnbeinið. Andlit hans var alveg hreyfing-
arlaust, og sáust engin svdpbrigði á lionum.
’l'agar þeytti svipunni frá sér, þvert yfir
salinn. Þessi æðisköst runnu venjulega undir
eins af honum, er hann var búinn að vinna
eitthvert illvirkið. “Þetta færðu fyrir að tala
of hratt, en ríða of seint,” sagði hann í ofur-
lítið spakari róm. “Þú átt ekki að skifta þér
af, hvað Tagar hugsar. Þú átt aðeins að
hlýða skipunum Tagars. Hefðirðu riðið
harðara, þá hefðir þú fært mér þrælinn aft-
ur. ”
Caverly stóð þögull og horfði á. Hann
opnaði og krepti hnefana á víxl. Hann hafði
aldrei séð neitt eins andstyggilegt á æfi sinni.
Hann hugsaði með sér, að vel gæti svo
farið einn góðan veðurdag, að honum yrði
það óblandin ánægja a vera við beiðni Nökhlu
um að drepa Tagar.
Það varð dauðaþögn í salnum eftir þenn-
an viðburð, og menn skotruðu augunum hver
til annars. En alt í einu glumdi við raust
Tagars sigrihrósandi: ‘ ‘ Við teflum fram öll-
um riddaraliðum vorum og ríðum af stað í
kvöld og girðum fyrir, að Zaad nái heim aft-
ur til Khadrim. ”
“Nei,” mælti Rainy kuldalega.
“Hva. . .!” Tagar varð svo steinhissa á
dirfsku Sídíans, að kjálkar hans smullu sam-
an eins og tóubogi. “Segirðu nei!”
“Að ráðast á mannfjölda á bersvæði er
ámóta og að elta býílugur,” svaraði Caverly
og brosti yfirlætislega. “Þeir dreifast í allar
áttir, en flokkast saman aftur óðar, er elting-
unni léttir. Ef maður ætlar sér að vinna á
þeim, verður að hringsitja þá!”
Tagar var brúnaþungur og alt annað en
áre'nnilegur. “Þú hefir ef til vill eigin upp-
óstungu?”
“Láttu mig fá ofurlítinn umhugsunar-
frest, faðir minn, þá skal eg segja þér, hvað
mér lízt í þessu máli.”
Caverly litaðist um og lét augun hvarfla
um allan salinn án þess að festa þau við
nokkuð sérstakt. Ilann hafði auðvitað sínar
eigin áætlanir, og fyrst og fremst var það til-
gangur hans að koma sjálfum sér og Bó
Treves heilum á hófi úr greipum Tagars
Kreddache og út fyrir takmörk veldis hans.
Það var aðeins ein hugsanleg leið til þess
að komast burtu úr þessum fjarlægu og af-
skektu eyðimerkurvinjum. Hann varð á ein-
hvern hátt að fá forustu riddaradeildar og
leggja síðan í leiðangur svo langt út á eyði-
mörkina, að hann að lokum- næði saman við
útverði menningarinnar. Það var eini mögu-
leikinn — einasta vonin um að geta bjargað
sjálfum sér og Bó. EJn áður en þetta væri
framkvæmanlegt, varð hann að fá ótakmark-
að vald yfir herdeild, sem fús væri að fylgja
honum, hvert sem væri. En til þess að ná
þessu takmarki varð hann fyrst að sýna og
sanna dugnað sinn og herkunnáttu.
Það var ef til vill, er öllu var á botninn
hvolft, heppni fyrir hann, að þessi forni
fjandskapur á milli Tagars og ^aads hafði
blossað upp á ný einmitt núna. Nú gefst ein-
mitt tækifæri til að sýna, að hann var fær um
að stjórna heilum hóp eyðimerkurhermanna.
Sjálfur hefði hann alls ekki haft rreitt á móti
því, að þessir tveir gömlu ræningjahöfðingj-
ar tættu hvor annan sundur, en hann varð nú
samt að neita sér um þá ánægju. Herferð
þessi og bardagi mátti ekki halda áfram nema
að vissu marki, og ekki hársbreidd út yfir
það. Þetta var annars allflókið málefni og
erfitt viðfangs. Tilgangur hans var að sýna
Tagar, að hann væri duglegur herforingi, sem
væri fullfær að taka að sér stjórn á ræningja-
llokk Gazim-vinjar, en á liinn bóginn varð
hann að forðast að sýna alt of mikinn dugnað
og herkænslru, svo að hann ef til vill ynni á
Zímd og tæki fanga. Hann varð um fram alt
að forðast það, að Lontzen yrði tekinn til
fanga.
1 þessu var hættan fólgin. Það væri alt
of mikil áhætta að láta Tagar sjá þennan
hvíta mann og yfirheyra hann, því svo færi
hann að brjóta heilann um strokuþrælinn. Og
enn meiri hætta mundi stafa af Lontzen.
Caverly þekti Lontzen nægilega vel til þess
að vita, að honum var alls ekki að treysta, er
hugleysið og síngirnin næðu tökum á honum.
Yrði hann handtekinn, myndi hann annað-
livort verða gerður að þræl eða dæmdur til
dauða, og Caverly vissi vel, hvernig Lontzen
myndi reynast í þeim kringumstæðum. Hann
myndi þá sárbæna þá um að láta sig lifa, og
hann myndi skírskota til þess, að liann hefði
verið góður vinur Sídíans. Hann myndi því
ekki liika við að ljósta upp öllu því, er snerti
dauða Sídíans. Maður sá, er brugðist liafði
ungri stúlku á hættunnar stund, myndi ekki
hika við að svíkja hvern sem væri, ef hann
með því gæti bjargað sjálfum sér.
“Nei. Tagar mátti með engu móti kló-
festa Lontzen!
Það var því alt af teflt á tvær hættur,
hvernig sem Caverly færi að því. En honum
virtist, að sú leið, er hann hafði hugsað sér,
væri einasta leiðin, og hann vonaði að geta
hagað seglum á þann hátt, að það kæmi hon-
um að lialdi. Hann sneri sér snöggt við og
horfðist í augu við þá, er biðu svars hans með
eftirvæntingu. Hann stakk báðum þumal-
fingrum undir mittislinda sinn og mælti:
‘ ‘ Hlustið á ráð mitt! Við tökum ekki all-
an herinn með okkur, en aðeins sjötíu og
fimm manns. Hinir verða að vera eftir og
verja Gazim, ef svo kynni að fara, að Zaad
gæti snúið á okkur og komist fram hjá okkur í
eyðimörkinni.”
“Og hvað svo, sonur sælH” spurði Tag-
ar með ískyggilegri kurteisi.
Caverly leit rannsakandi í augu Tagars
en er hann svaraði, leit hann um öxl til Ali
Móhab, hins gamla víghauks eyðimerkurinn-
ar. Hann fann það á sér, að úr þeirri átt yrði
hann helzt að vænta þess stuðnings, er hann
þurfti á að halda.
“Mér hefir verið sagt,” mælti Caverly
ennfremur, “að landslagið fyrir norðan
Khadrim sé allháar sandöldnr. Mér hefir
einnig verið sagt, að þar sé stór uppþornaður
árfarvegur, sem liggur í aust-vestur um hálfa
dagleið frá Khadrim. Þessi farvegur kvað
vera alldjúpur og þannig lagaður, að allmikill
liðsfjöldi geti hæglega falið sig þar.”
“1 þeim farvegi geta þúsund manns hæg-
loga falið sig,” mælti Ali Móhab.
“Svo skiljum við úlfalda okkar eftir á
öruggum stað,” mælti Rainy, “og setjum
nokkra menn til að gæta þeirra. Því næst
dreifum við okkur eftir árfarveginum, felum
okkur þar og bíðum. Tveir eða þrír af okkur
ríðum svo af stað og leitum uppi Zaad og
menn hans.” Caverly starði á veggteppin
stóru, eins og hann sæi þar greinilegt landa-
bréf yfir þetta landsvæði. “Þessir tveir eða
þrír menn eiga svo að vera útverðir okkar, —
og beita.”
“Og ginna hann þangað, sem hinir
bíða?” spurði Tagar, sem nú tók að fá áhuga
fyrir þessari nýju áætlun, svo að hann
gleymdi móðguninni.
“Já, — ginna Zaads-menn með sér í
sjálfheldu.”
“Bíddu nú!” kállaði Ali Móhab upp.
“Hefir nú Sídíinn hugsað þetta nógu ræki-
lega? Gáðu að, Zaad hefir ekki meira en
helminginn af liði sínu með sér. Það eru því
að minsta kosti sextíu eða sjötíu manns eftir
í Khadrim, og þá eigum við að baki okkur
aðeins hálfrar dagleiðar f jarlægð! Zaad get-
ur kallað þá til hjálpar með spegilmerki eða
reykmerki. Og hvernig fer þá . . .?”
“Já, hvernig fer þá?” endurtók Caverly
og brosti.
“Sérðu það ekki, heimskinginn þinn!”
öskraði Tagar. “Hermennirnir frá Kliadrim
munu ráðast á okkur að aftan, og að framan
mun Zaad sækja að okkur með fimtíu manns.
Við myndum verða í klípu, milli tvfeggja elda,
og það væri dásnoturt!” Hann gretti sig
háðslega framan í unga manninn. “Þú ættir
framvegis að hafa vit til að þegja og láta
reynda menn og skynsama tala.”
“Fyrirgefið herra,” mælti Ali Móhab, er
hafði virt Caverly nákvæmlega fyrir sér.
“Var þetta öll áætlun Sídíans?”
“Nei, það var það ekki. Þetta var að-
eins byrjunin!”
“Svo-o?” urraði Tagar.
“Eg er einmitt við því búinn, að Zaad
gefi mönnum sínum merki. Bg er við því bú-
inn að heimaverðirnir í Khadrim geri útrás
og ráðist á okkur að baki. En er þeir koma
— ” Caverly opnaði báðar hendurnar eins og
töframaður, sem er að sýna, að það sem hann
liélt á rétt áður, sé nú horfið á dularfullan
hátt — “er þeir koma, — þá erum við þar
ekki.” *
“Jæja, þá erum við þar ekki!” Hinn
gamli liarðúðugi stríðsmaður strauk skegg
sitt. ‘ ‘ Hvar erum við þá ? ”
“Útverðirnir verða að sjá um, þeir geti
gint Zaad í gildruna skömmu fyrir sólarlag,
hvorki fyr né seinna,” sagði Caverly. “Svo
gefur Zaad heimamönnum sínum merki og
varalið lians kemur þegar frá Kliadrim. En
áður en það kemur að árfarveginum, er orðið
koldimt, og' á meðan höfum við liægt og gæti-
lega læðst upp úr farveginum og til úlfalda
vorra og erum komnir á bak. Þegar svo báð-
ir flokkar Zaads hittast í myrkrinu, erum
við komnir langt að baki þeim. Við erum
þá einmitt í þann veginn að klifra yfir hina
varnarlausu múra í Khadrim. ”
Það varð dauðþögn um hríð. Svo kast-
aði Ali Móhab höfðinu aftur á bak og hló.
Skellihló og' rak svo upp aðdáunaróp mildð.
Tagar var ekki eins fljótur að átta sig.
Það var eins og fífldirfskan í áætlun þessari
ruglaði hann í fyrstu. Hann leit á Ali Mó-
hab. “Lízt þér vel á uppástunguna?”
“Vel?” Móhab lamdi hnefanum á lærið
á sér. “Iíún er skrambi sniðug. Það er
Allah sjálfur, sem blásið hefir syni þínum
þessu í brjóst.”
Nú tók að blika og leiftra í köldum augum
Tagars.
“Jæja, þá fylgjum við þessari áætlun!”
mælti hann ákveðið. “Þú, Ali Móhab, verður
'þá einn þeirra, sem átt að ginna fjandmenn-
ina í gildruna. Svo getur þú sjálfur kosið
þér aðstoðarmenn. ’ ’
Hinn gamli víg-glaði ræningi lagði lóf-
ann á enni sér og beygði sig djúpt fyrir Cav-
erly. “Salaam aleikum, Sídí!” mælti hann.
‘.‘Mér væri það mikill heiður, ef þú vildir fara
með mér! ’ ’
‘ ‘ Með mestu ánægju! ’ ’ Caverly gætti þess
vel að láta ekki bera á gleði sinni og geðs-
hræringu. Ilann dauðlangaði til að reka upp
fagnaðaróp. Alt snerist á betra veg en hann
hafði þorað að vænta. Ef þeir tækju Khad-
rim og skildu samtímis eftir nægilegt varnar-
lið í Gazim, þá yrði Zaad lokaður úti í eyði-
mörkinni og ætti við þorsta og sult að etja.
Bæði þorpin voru vel víggirt og of byrg af
matvælum til þess, að hægt væri að vinna þau
í stuttri umsát. Zaad mundi því — heldur en
að deyja úr hungri og þorsta — leita með
menn sína til fjarlægra vinja og búa sig þar
undir nýja árás. 0g þá yrði Lontzen að
fylgja með Zaad.—
Ali Móhab litaðist um og leit á hvert
andlitið af öðru. Hvöss augu hans námu
staðar við Mansor, þrælasvipu-vörðinn.
“Heyrðu!” sagði Móhab og glotti illilega.
Mansor hafði ekki orð á sér að vera hugrakk-
ur, og hann vildi helzt vera laus við þennan
hættulega heiður. “Heyrðu, Mansor, þú átt
að vera þriðji parturinn af þessari átu.”
Svo var þá þetta klappað og klárt. Tagar
gerði sínar fyrirskipanir, og herráðsstefn-
unni var slitið.
Seinni liluta dagsins var alt á tjá og
tundri í Gazim. Hermennirnir voru að týgja
sig í óða önn. Það ískraði í brunnvindunum,
er verið var að fylla hina stóru vatnsbelgi.
Úlföldunum var skipað í raðir, og vatn sett
fyrir þá. ‘ ‘ Drektu og vertu sterkur! ” Bvssu-
skfeti glumdi á steinbrúnni, ilskór skrjáfuðu
í sandinum. Hverfisteinarnir skræktu undir
sveðjum og sverðum. Fóðurpokar og mal-
töskur voru á ferð og flugi. Klyfja-úlfald-
arnir rumdu og stundu, meðan verið var að
reyra liinar þungu byrðar á þá. Hróp og köll,
söngur og hlátrasköll glumdu við hvívetna, og
inn í alla þennan hávaða fléttuðust kveinstaf-
ir og sorgarhljóð kvennanna.
Sólin var sígin að sandbrún í vestri, er
ytri hliðum Gazim var hrint upp á víðan
vegg. Tagar Kreddache reið fremstur. Á
hægri hönd honum reið Caverly, en AIi Mó-
hab á vinstri. Herfáninn með slöngufánun-
um fimm blakti yfir höfði hans. Á eftir þess-
um þremur komu úrvalshermenn í tveimur
röðum.
XII.
Herferðin.
Gazim-vinjarnar hurfu brátt í voldugri
víðáttu sandauðnarinnar. Þessi litli græni
blettur var svo afar lítilfjörlegur í saman-
burði við umhverfið, að það var hreinasta
furða, að hann skyldi nokkurntíma hafa fund-
ist. Á alla vegu breiddi sandauðnin úr sér —
hin ægilega og ógnarvíða eyðimörk Sahara.
Um sólarlagsleytið voru hermennirnir
komnir langt út á eyðimörkina. Nú höfðu
'þeir síðasta klettariðið með hinum óskemti-
lega vegvísir langt að baki sór.