Lögberg - 27.01.1938, Blaðsíða 2

9
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JANÚAR 1938
Mælt fyrir minni “Skuldar ”
á 50 ára minningarhátíð
30. desember. .
líjtir Gunnlaug Jóhannsson.
Ef að mér hefSi veriS ætluS heil
kvöldvaka, þá hefSi það verið santi-
gjarnt, þá rnanni er uppálagt aS
konia irneS 50 ára sögu þessa félags,
en nú er mér gefin hálf klukkustund,
þarafleiSandi verSur frásögn mín í
fáum orSurn.
Fyrir allmörgum árum gaf einn
athugull “landi” álit sitt um Good-
templararegluna meS þessum orSum
hér í Winnipeg:
Þú steigst upp frá öldutm, þá ófær
var sjár,
og ógn-storma fárviSris lægðir,
þú hraktir burt skýin, svo himinn
varS blár,
og heli frá mannlífi bægSir ;
þú þýddir burt klakann og þerraSir
tár,
en þjóS-vandri hörmung ei vægðir.
Þ. I3. Þ.
Nú lítum vér til baka yfir hálfrar
aldar starf og stríð vor íslendinga í
þessu landi og minnumst þeirra daga
þá fyrstu samtökin voru gjörS, meS
félagsmyndun, til aS "reisa viS hina
föllnu og verja aSra falli”; það
leyndi sér ekki hversu tnikla ófar-
sæld, að mannfólkið var aS steypa
yfir heimilin sín og landið sitt, með
vínnautninni, langt fram úr hófi á
þeim árum.
MikiS mannval af íslendingum
voru forvígismenn i bindindisbar-
áttunni og héldu sumir þeirra því
starfi áfram svo lengi sem þeim ent-
ist aldur og samtökin þessi fyrstu
hafa haft þýSingarmikla blessun i
för uneS sér, bæði í því aS minka
vínbrúkun og bjarga mörgum manni
og fjölskyldum frá tímanlegri og
andlegjri ófarsæld.
ÞaÖ var siðla sumars, 27. septem-
ber 1888, þá stúkan Skuld var mynd-
uð með 23 stofnskrár-meðlimum, og
upp frá þeim tkna til þessa dags,
hafa félögin tvö, Skuld og Hekla,
haldiS bindindismerkinu á lofti —
og einmitt fyrir þaS, að stúkurnar
liafa veriS tvær, þá hefir samkepn-’
in haldist við, santfara bróðurlegri
samvinnu um aðalmálefniS.
Einn göfugur þáttur í starfsemi
stúkunnar, var sjúkrasjóSsmyndun-
in og stöðugt viðhald þess sjóðs,
meS því einu augnamiði, að hjálpa
veikum og nauðlíSandi meSlimum—
og hefir sú hjálpsemi numiS nokkr-
um þúsundum dala og haft mikla
blessun í för meS sér, og nú einmitt
í þessu samhandi, skal eins atviks
getiS, sent mér er enn í minni, þótt
langt sé nú um liðið. ÞaS var
nokkrmm mánuðum áður en stúkan
fór á staS með myndun sjúkra-
sjóSs, að samskot voru tekin á stúku-
fundi tii aS hjálpa veikri félagssyst-
ur, sem þurfti 25 dala hjálp, og þá
“hatturinn” var borinn í kring,
laumaSi einn piltanna 10 dala seðli
i samskotin; var þaS Mr. Albert C.
Jónsson, sem þá tilheyrÖi félaginu,
og sem sýndi okkur hinum hvernig
viS ættum að gefa, og hafi hann
kæra þökk fyrir.
Eitt annaS, sem stúkan Skuld
beitti sér fyrir meS aðstoð systur-
stúkunnar Heklu, var stofnun
barnastúku; var Skuld aðeins
tveggja ára þá þaS verk var hafiS,
meÖ góðum árangri — en því miÖur
hefir þaS starf veriS forsómað á
seinni árum, meir en skyldi.
Heimilisfang Skuldar mun hafa
veriS sem næst þannig: Fyrst var
hún stofnuS i gamla félagshúsinu á
Jemima stræti (Elgin) hér í Winni-
peg, en skömmu seinna flutti hún
sig austur á Albert Hall á móti bæj-
arhöllinni, hvar hún hafSi fundi
s4na i tvö ár svo flutti hún aftur
vestur á Ross stræti, i fundarsal,
sam kallaSur var Assiniboine Hall—
og nú þá stúkan var fullra 4 ára,
skifti hún um bústaS aftur og flutti
sig yfir strætið í North West Hall,
eign GuSmundar kaupmanns Jóns-
sonar, á suðvesturhorni Ross og Isa-
bella. Var það ágætt samkomuíhús
og um leiS þaS langbesta heimTÍli,
sem félagið hafSi átt á þessum upp-
vaxtarárum, og leigan mjög rýmileg,
3 dalir fyrir hvert fundarkvöld.
Ekki var nein kyrstaða hjá stúk-
unni á þeim árutn, því þegar hún var
vart 3 ára, braust hún fram í þvi
aS afla sér f jár og koma á fót bóka-
safni, íslenzku- b<')kasafni, og sam-
kvæmt reglugjörS urSu meðlimir aS
borga 75c fyrir notkun bókanna um
ár hvert og enginn mátti hafa eina
bók meir en viku, ella greiða sekt
fyrir hvern dag.
Talsvert var nú reynt til á þessu
timabili að útbreiSa regluna; voru
menn sendir út frá stúkunni Skuld
til Arygyle-bygSar, meÖ góðum á-
rangri, og þar sett á stofn bindindis-
stúka, og ennfremur í Selkirk og
norÖur á Gimli, og enn aðra viS Is-
lendingafljótiS.
Þegar Skuld var komin á 8. áriS,
fór hún aS hreyfa þéirri hugmynd,
hvort ekki væri nú hugsanlegt að
koma sér upp fundarhúsi; var þá
nefnd sett á stað og Heklu boÖið aÖ
vera meS, en mörg ár liðú, svo lítiÖ
var gjört, þvi hvorug stúkan átti fé
aflögu, en mörgum er það minni-
stætt hversu góðar undirtekti-r aS
þetta iinál fékk, ekki sízt þá ungfrú
Christiana Thomsen ( nú frú Ohis-
well) lagÖi fram eitt hundraS dala
gjöf til fyrirtækisins. Nokkrum ár-
um seinna gaf sú kona annaS hundr-
aSiS og svo hið þriðja.
Eins og áður er drepið á, er mér
óhætt aS fullyrÖa, munu allir hinir
betri og mest metnu tslendingar
hafa beitt sér fyrir í bindindismálinu
á fyrstu starfsárum reglunnar, og er
sú staðlhæfing ekki úr lausu lofti
tekin, því enn eru geymdar funchr-
bækur og nafnaskrár félagsins. En
þvi miÖur lýtur svo út að talsvert
margjr hafi gefist upp, og enn aftur
öSruim fundist aÖ æfilangt bindindi
vera helzt til þvingandi; eitt er víst,
aS þá félagiS var 8 til 10 ára, mink
aði meÖlimatalan til stórra muna, en
þá vildi Skuld það til lifs, aS bind-
indishetjan Sig. Júl. Jóhanneson
kom þá að heiman með sinum eld-
móði og óviÖjafnanlegri mælsku,
sem hreyf fólkiS’svo, að nú streymdi
það inn í stúkuna á ný, með nýjuim
hugsjónum og starfsþreki, var þá
mörgum drykkjumanninum bjargað
úr klóm Bakkusar á einn eSa annan
veg, því ef aS stúkunni hepnaðist
ekki aS hjálpa náunganum i félag-
inu, þá var haft saman fé, og borg-
að fyrir hann á Gold-Cure eSa
Keeley-Cure lækningahælinu, og
hepnuðust þær tilraunir oftastnær,
enda kostaði það íslenzku stúkurn-
ar talsvert mörg IhundruS dali.
Þegar stúkan var 11 ára gömul,
breytti hún um fundarkvöld; höfðu
fundir veriS á mánudöguim, en þá
voru þeir færSir til miÖvikudags, og
hafa oftast verið haldnir þann dag.
Á því ári var kosin nefnd til að
koma á fót leikflokki innan stúk-
unnar og voru eftirfylgjandi í þeirri
nefnd:
Dr. Sig. Júl. Jóhannesson, ungfrú
Rósa Egilsson, GuSjón H. Hjaltalín,
frú N. Benson, Erlendur Gislason,
frú Carolina Dalman, Ólafur Egg-
ertsson og ungfrú Jónína Jónsdóttir.
Vegna tímaleysis er mér ekki hægt
að gjöra grein fyrir starfi þessarar
nefndar, en talsvert tókst stúkunni
um nokkur ár í því aS sýna leiklist-
ina, með lofsamlegum árangri.
Til frekari skýringar á starfs-
mönnum stúkunnar, mætti eg nefna
hverjir voru settir í fastar nefndir
þá stúkan var nærri 11 ára.
Fjánmálanefnd:
Jón A. Blöndal, Gunnlaugur Jó-
jhannson og Sigurbj. Kristjánsson.
Frógrammsnefnd:
Ólafur Eggertsson, DavíS Jónas-
son, og ungfrú Sigríður Hördal (nú
Mrs. S. K. Hall).
Húsnefnd:
Magnús Jónsson, Halldór Jóhann-
esson og Gísli Goodman organisti.
Sjúkranefnd:
Frú Carolina Dalman, ungfrú
Sigurlaug Johannesson, ungfrú
Christian Thomsen, Ásbjörn Egg-
ertsson, Albert Jónsson og Kolbeinn
ÞórSarson.
Svo fer eg aftur nokkur ár til
baka og gjöri grein fyrir hverjir
voru fulltrúar eSa erindrekar á
Stórstúkuþing, sem baldið var í
júnímánuðo úti i sveitaþorpinu
Stonewall áriS 1890, Skuld var þá
nálega 2 ára: ,
Magnús Paulson, Einar Hjörleifs-
son, Jón Blöndal, Wilhelm Paulson
og Paul S. Bardal, og til vara voru
þessir: Andrew Freeman, frú N.
Benson, FriSrik Sveinsson og ung-
frú Sigurbjörg Stephenson.
Ennfremur mætti eg bregða upp
ofurlitlum nafnalista þeirra manna
og kvenna, sem unnu meÖ alúÖ og
áhuga í félaginu og skipuÖu þar
trúnaðarstöðu. 1 marz 1892 voru
eftirfylgjíandi settir í embætti af
umboSsmanni Jóni Blöndal:
F.Æ.T.—Jón J. Júlíus
Æ.T.—Magnús Pálson
Rit.—Runólfur Runólfsson
A.R.—ungfrú Margrét Stephensen
F. R.—Kristian Ólafsson
Gjaldkeri—GuSjón H. Hjaltalin
Kap.—Lngfrú Ghristian Thomsen
Dr.—ungfrú Ingibj. Johannesson
A.L.—ungfrú Sesselja Thorgeirson
V.—Benedikt Benson
U.V.—-Arni Eggertsson
G. M. Ungl. stúkunnar—Gunnl. Jó-
hannsson.
Þá stúkan var byrjuÖ 5. árið, var
myndaður söngflokkur aS nokkrum
meðlimum, með Halldór Oddson
sem kennara, var hann organisti fé-
lagsins í mörg ár og var vel laginn
til kenslu; hann lék einnig á gítar og
veitti miörgum tilsögn i músík; var.
þaS ekki svo sjaldan á fundum stúk-
unnar, að 2, 4 eÖa 6 léku á hljóS-
færi, og riian eg þar eftir, í þeim
hóp, ungfrú ASalbjörgu Benson og
ungfrú GuSrúnu Jdhnston, Halldóri
Oddson og Hirti Lárussyni. Svo
þaS gefur aÖ skilja, aS skemtanir
voru oft mjög góðar á fundum okk-
ar með margbrotnum hljóðfæra-
slætti og miklum söngkröftum innan
okkar véijanda, þá skemtu einnig!
ýimsir með upplestri, t. d. Wilhelm
Paulson, Einar Hjörleifsson, Jón
Blöndal, Ólafur Thorgeirsson og Jón
Ólafsson. Margir voru einnig vel
máli farnir, svo ekki vas hörgull á
hæfilegleikum í þá daga. — Já!
bræður og systur, vér megum sakna
ungdómsára stúkunnar Skuldar.
Undir aldamótin árið 1898, vorum
vér Goodtemplarar fyrir því láni,
að vera heimsótt af góSum gesti,
og var þaS ungfrú Ólafia Jóhanns-
dóttir, heiman af íslandi, mun hún
ávalt talin ein af merkustu konum
landsins, fyrir sitt mikla og göfuga
starf í þarfir bindindismálsins og
kristinnar kirkju. Tóku báÖar ísl.
stúkumar mjög sómasamlega á móti
henni, og færSu henni að gjöf vand-
að gullúr. Að skilnaði flutti ungfrú
Ólafía einkar fagurt erindi og á-
hrifa mikiS, á G. T. samkomu.
Síðla vetrarins 1904 kom upp tals-
vert áberandi ágreiningur í stúkunni,
svo margir meðlimir gengu úr, og
mynduÖu aðra stúku, sem kölluð var
ísland. GjörSi Skuld skömmu
seinna þá fundarsamþykt, aS aldrei
skyldu trúmál vera rædd eða viS
þeim snert á fundum framvegis, og
hefir stúkan haldiS það heit síðan,
“því brent barn forðast eldinn.”
Á árinu 1905 voru fest kaup í lóÖ
þeirri, sem G. T. liúsið stendur nú
á, verÖiÖ var $1,225, °S á næsta ári,
1906, var byrjað að byggja. Vitan-
lega voru það stúkurnar báSar Skuld
og Hekla, sem áttu þar jafnan hlut
að imáli, og nú var vel unniÖ, og all-
ir voru samtaka, því nú áttu draum-
ar vorir aÖ rætast. í mörg ár höfS-
um vér verið á hrakningi og orSiS
aS sætta okkur við lélega fundarsali,
og oft verið vegalaus, en lengi búin
aS ala þá von í brjósti, að vér Good-
templarar ættum okkar eígiS heimili
á hentugasta stað í borginni.
Nú hafSi okkur verið sýndur upp-
dráttur af bygingunni og bygginga-
meistarinn reiknað út allan tilkostn-
aðinn, sem átti ekki að fara fram
úr 18 þúsundum, og húsið mundi
hafa sæti fyrir 1,000 manns, 600 í
efri sal og 400 í þeim neSri. Nú
áttum við lóÖina skuldlausa og þegar
húsiS væri komið upp, mundi bind-
indisstarfið halda áfram hröSum
skrefum. Stúkurnar kusu nú fjár-
sögnunarnefnd, og hver stúka safn-
aði 4,000 Dölum á því ári og þó varð
byggingarnefndin aS taka talsvert
peningalán gegn veði í byggingunni.
Á þessu viðburðaríka ári voru
þessir í framkvæmdarnefndinni •
hannes Sveinsson, Bjarni Magnús-
son, Jón T. Bergmann.
Þá flutt var í nýja húsiÖ á Sar-
ment, f jölgaði meSliimum í Skuld til
stórra muna gengu þá inn i félagiS
yfir 40 manns á fyrsta fundinuin og
þá var flutt frumort kvæSi af Dr.
Sig. Júl. Jóhannessyni, sem hljóS-
aöi á þessa leið:
1 KVÖLD
Þú auga spegill hafs og himin ósa,
lát huga vorum birtast nýja öld,
þú brennidepill allra lífsins ljósa,
ó, leyf þú hverjum geisla inn í kvöld.
Því hvenær hefir sól i manna minni
með imeiri gleði laugaS himintjöld,
á nokkurt HS í allri sögu sinni
jafn sigurfræga stund og vér i
kvöld.
Þú eyra, miSill hugans lielgidóma,
þú hljóðsins GuS meS þúsund tóna
völd,
þú trúi greinir allra lifsins óma
veit unaSs röddum greiða leiS í
kvöld.
Þú tunga, megin túlkur mannsins
sálar,
sem tilfinningum gefur regin völd,
til kyns frá kyni, andans eldi strjálar
lát örvar þínar snerta djúpt i kvöld.
Því það er tunga, vernd af heitu
hjarta,
sem hefir barist fimta part úr öld,
og reynt að tengja trausta skilda
parta
a traustum stað og sigraS hér
kvöld.
ÞaS kostar afl aÖ slíta sterka strengi
og stööuglyndi aS brjóta gömul völd.
En frónska þrekiS hefir lifaS lengi
og lifir enn, það sannast hér í kvökl.
Nú hefir steini verið rutt úr vegi
og vit og eining hlotiS starfagjöld;
aS berjast saman fram aS dauSadegi
við drengskap vorn þaS sverjum hér
í kvöld.
AS nokkrum vikum liSnum var
annar gleSifundur hjá stúkunni
Skuld, og mælti þá frú Carolina
Dalman fram þessi erindi:
ILeilir sitjum hér í kvöld
íheimamenn og gestir,
vandamenn og vinafjöld
velkamnir sem flestir.
Þetta er okkar heimahöll
hana sjálfir bygðum;
lögSum til þess eitthvað öll,
eining svo aS trygSum.
Ásbj. Eggertsson, G. M. Bjarna-
son, Sigfús Jóelsson, Magnús Jóns-
son, Gunnl. Johannson; og frá
Heklu: Kristian Stefánsson, Jó-
Hér við stöndum hliÖ við hliö
heillaríkir, —■ snauSir;
Islendingar viljum við
vera lífs og dauSir.
Reynt hefir veriS með þessum fáu
orðum aS skýra ySur frá þeim störf-
um ,sem Goodtemplarar hafa haft
tneÖ höndum, en þó er eitt enn, sem
mér er ekki úr minni liSið, og skal
því stuttlega að því mikið. Fyrir 20
árum siSan gekst stúkan Skuld fyrir
skólakenslu, meS aSstoð stúkunnar
Heklu; var þaS laugardagsskóli fyr-
ir islenzka unglinga, sem byrjaður
var og haldið var viS nokkra vetur.
Var G. T. húsiS lánað endurgjalds-
laust og kennarar fengnir, og þær
bækur, sem nauÖsynlegar þóttu. Var
aSsókn talsverð og fyrirtækiS mikils
metiS. Nú hefir þjóSræknisfélagið
eins og kunnugt er, tekiÖ að sér
þessa kenzlu á Jóns Bjamasonar
skólanum, og haft þaS lofsverÖa
starf meS höndum í mörg ár.
ÞS er næsta erfitt vegna tíma-
leysis hér í kvöld, aÖ minnast starfs-
manna reglunnar á þessu langa tíma-
bili; að .vísu hefir nokkurra verið
minst sem gengu inn í Skuld fyrir
40 til 50 árum síSan og unnu að
bindindismálum með lífi og sál, og
vér, sem hér erum nú, og lítum til
baka yfir árin, finnum oss í stórri
þakklætisskuld viS þá hina mörgu
og mætu menn og konur, sem byrj-
uSu bindindisstarfið, komu þvi á
góSan rekspöl og leiðbeindu þeim er
síSar komu í trú, von og kærleika.
Auk þeirra, sem þegar hafa verið
nefndir í þessu erindi, vil eg nefna
þessa þrautseigu starfsmenn: Klem-
ens Jónasson, Þorgils Ásmundson,
frú Lára og séra Jón Bjarnason,
Guðm. Félsted, frú Jónína Júlíus,
Jóhannes Eiríksson, frú Margrét
Sveinsson, séra Hafsteinn Péturs-
son, frú Margrét Stephensen, Sveinn
Sveinsson, ungfrú Elinora Júlíus,
séra Runólfur Félsted, frú Sesselja
Eggertson, Jón J. Bíldfell, frú Ing-
unn og séra Rúnólfur Marteinsson,
frú GuSrún og Halldór Bardal,
Finnur Jónsson, B. T. Björnson, frú
Jónína Lambourne, GuSm P. Thord-
arson, Halldór Thorolfson, ungfrú
Stefanía Josephson, frú Gróa og
Sveinn Pálmason, Frank Frederick-
son, frú EngilráS Dalman, Runólfur
Nevíland og LúÖvík Laxdal. Einnig
eru ótaldir svo margir liSsmenn og
foringjar, sem staÖiS hafa í stríS-
init síÖastliÖinn aldarf jórSung:
Frú Margrét og Arinbj. I’ardal,
frú Hálldóra og GuSm. M. Bjarna-
son, frú GuSlaug og Sig. Oddleifs-
son, frú Tlhorunn og Hannes Ander-
son, Soffanias Thorkelsson, Stefán
Baldvinsson, frú Jóhanna Cooney,
Ásm. P. Jóhannsson, frú Sigurfinna
Cain, frú Anna Ólafsson, frú Sús-
anna GuSmundson, Pétur SigurÖs-
son, trúoSi, frú Anna Jónatansson,
Dr. B. B. Jónsson, Jóhannes Jóns-
son, séra Sveinbj. Ólafson, frú Þór-
unn Rose Johannson, Dr. B. J.
Brandsón, frú Katrín Josephson, frú
Guðbjörg Brandson, Lúðvík og
Skúli Torfason, frú Gíslína Björn-
son, frú Ásdis Jóhannesson, frú
GuSrún S. Jóhannsson, ungfrú
Steina Þórarinsson, frú Henrietta
Johnson, ungfrú GerSa Magnússon,
Eggert M. Eggertsson, frú Petrea
Eggertson, frú Johanna Holm, frú
SigríSur og Einar Haralds, Helgi
Jónsson, Bjarni Skaftfeld. frú Jóna
og Sigurjón Björnsson.
Og nú á siSustu tíu árunum liefir
félaginu bæst margir ötulir og góSir
liSsmenn, og þará meSal er Carl
Finnbogason einn þeirra; er hann
tvímælalaust tveggja .manna maki aS
hverju sem hann gengur.
Mér yfirsást i byrjuninni, að geta
þess aS þrir af stofnendum stúkunn-
ar eru hér meS okkur í kvöld: Dr.
B. B. Jónsson, fyrsti skrifari félags-
ins, Jón Blöndal og frú Halldóra
Bardal.
Það lítur máske svo út, sem eg
Lífsreglur.
Áfram og aldrei aS vikja,
aldrei sitt málefni að svíkja;
áfram, og allir samtaka,
einlægt að starfa og vaka.
Enginn má aftur úr dragast,
enginn má rifast né jagast,
allir hver öðrum aÖ liði
í eining, kærleik og friSi.
SegiS hver öSrum til synda
en sízt til að æsa upp vinda,
heldur i lag öllu hrinda,
heilaga vandlæting kynda.
Þannig skal beina og benda,
byrja, hald’ áfram og enda
samtök og samvinnu alla,
sigra eSa i valköstinn falla.
KomiS öll hingað í höllina okkar á
kvöldin,
hjörtu vor gleðja sig bezt, þegar
mestur er fjöldinn;
CialdiS þið “reglunni” vegsemdar-
veizlu og minnist
á verkahring þennan, já hvar sem
þið sjáist og finnist.
Og svo verSa þá niSurlagsorðin
þessi: Goodtemplarahúsið, sem hér
var bygt aS tilhlutan Skuldar og
Heklu, hefir haft stórmikla þýðingu
i þessari borg; fyrst og fremst hefir
þaS veriS heimili þessa félagsskap-
ar og í öðru lagi eini samkomustaS-
urinn fyrir íslendinga, aS undantek-
num kirkjunum, og má því skoSast
frá þjóSrækriislegu sjónanniSi, þýS-
ingarniikið i fylsta máta, eða hefir
nokkurt félag reist Islendingum veg-
legri minnis- eða þjóÖræknisvarÖa
hér vestanhafs, en Templarahöllin
er hér í Winnipeg, og nú á þessum
tímamótum þegar vér lítum til baka
yfir starf félagsins og okkar 50 ára
stríð, þá getur það ekki dulist
nokkrum manni, að talsvert mikil
og heilbrigS viðleitni hefir verið hér
aS verki í bindindisáttina, samfara
íslenzkri þjóðrækni og þrátt fyrir /
fáliSaðar félagsdeildir þann dag í
dag, þá erum vér vongóðir, aS hin
kristna kirkja og almenningur snúist
væri að gleyma þeim tveimur stúku- iS liS imieÖ Goodtemplara-reglunni,
systrunum, sem burt eru farnar úr
vorum hópi, en sem unnu .öSrutn
betur svo lengi sem lífiS entist; sú
fyrri var Ingibjörg Jóhannesson,
eSallynd kona og ákveSin í allri
sinni framkomu, i Skuld skipaði hún
sæti umboSsmanns í langa tíS, og í
ótal nefndum sjálfri sér til sóma og
félaginu til blessunar, og viS burtför
sína héSan ánafnaSi hún Suld og
Heklu sína hundraS dalina hvorri í
sinni erfSaskrá.
Hin konan var frú Carolína Dal-
man, sem var ljósberi G. T. reglunn-
ar og kristinnar kirkju á meðal vors
fólks; hennar viljaþrek og fórnfýsi
samfara góSum gáfum, verSur oss
jafnan ógleymanlegt. Hún var rit-
stjóri stúkublaðs Skuldar í 20 ár,
og kendi þar margra grasa, því þrátt
fyrir háan aldur og sín heimilisstörf,
kom Ihún ávalt meS stjörnuna sina
(stúkublaSiÖ) ,sem lýsti jafnan upp
skammdegiskvöldin og kom öllum í
gott skap með fyndni, orShepni og
skáldskap og nú skal einu erindinu
hennar frú Carolínu skotiÖ hér inn
í þessa frásögn:
svo að vort góSa málefni vinni sigur
aS lokum.
Ungur ástfanginn maSur leitaSi
ráða hjá föður sínum um það, hvaS
hann ætti að láta grafa í hringinn,
sem hann ætlaSi aS gefa unnustu
sinni.
“Eg veit ekki,” sagði gamli mað-
urinn. “HvaS segirðu um setningu
eins og þessa: “Þetta á aS minna
þig á mig?”
Ungi maðurinn tók heldur dauft í
þessa tillögu, en féllst þó á, aS bezt
niyndi að láta grafa þetta i hring-
inn. /
Unnustan varS ekki litið hissa,
þegar hún fékk hið þráða fingur-
gull og las áletrunina, sem hljóðaSi
svo: “Þetta á að minna þig á hann
pabba.”
Simbi og Tumi óku í bil upp í
sveit, og voru ýmist á hægri eða
vinstri vegarbrún. “HeyrSu, lagsi,”
sagði Simbi, “þú ekur hálf-klaufa-
lega, eSa finst þér það ekki?”
Þá mælti Tumi: “HvaS er þetta,
eg sem hélt að þú værir við stýriS.”
Verzlunarmentun
Óumflýanleg nú á tímum!
Vaknandi viðskiftalíf krefst vaxandi vinnukrafts. Við-
skiftavenjur nútímans krefjast sérþekkingar á öllum
sviðum. Þessvegna er verzlunanmentun blátt áfram
óumflýjanleg. Enda er nú svo komið, að verzlunar-
skólanám er talið óhjákvæmilegt skilyrði fyrir atvinnu
við skrifstofu- og verzlunarstörf.
UNGIR PILTAR og UNGAR STÚLKUR, sem ætla
sér að ganga á verzlunarskóla (Business College) í
Winnipeg, ættu að spyrjast fyrir á skrifstofu Lög-
bergs; það verður þeim til drjúgra hagsmuna.
Komið inn á skrifstofuna, eða skrifið
The Columbia Press Limited
Lj
TORONTO og SARGBNT, WINNIPEG