Lögberg - 27.01.1938, Page 7

LÖOBERG, FIMTUDAUÍNN 27. JANÚAR 1938
7
Sjálfstœði kirkjunnar
IJað gegnir liinni mestu furðu,
hve niargir þeir, seni i raun og veru
vilja halda við kristni í landinu, láta
sig engu skifta það ófrelsi, seni
kirkjan á nú við að búa af hálfu
rikisvaldsins. Hún er sem sé hin
aumasta ambátt ríkisins. Alþýða
manna virðist hafa gleymt því, að
kirkjan er í eðli sfnu og samkvæmt
hlutverki sínu algjiirlega sjálfstæð
stofnun, jafnrétthá ríkinu. Henni
er ætlað að gengsýra ríkið, vera
nokkurs konar sál þess og samvizka.
En slíkt getur 'hún því aðeins, að
það virði hana sem jafningja sinn
og veiti henni sem rúmast athafna-
frelsi.
Kirkjusagan sýnir það áþreifan-
lega, að kirkjumálaástand okkar er
óhafandi, enda óhugsandi til lang-
frama.
Hér skal aðeins stokkið á stiklum
yfir aldirnar.
Upphaflega er kirkjan ríki í rík-
inu, eins og á sér stað um rómversku
kirkjuna enn á voruim dögum, sem
liefir algjöra sjálfstjórn allra sinna
mála. Og þetta er bæði eðlilegast
og happadrýgst, þegar á alt er litið,
að mínu viti.
Hinsvegar fylgir því óneitanlega
vissir kostir, þar sem svo stendur
á, að kirkjan er þjóðkirkja eða ríkis-
kirkja. Hæði á hún þá greiðan að-
gang að öllum þegnum þjóðfélagsin:
og nýtur að ýmsu leyti stuðnings rík
isins og verndar. En þetta er því
aðeins, að um raunverulega þjó
kirkju sé að ræða, þ. e. að allur al-
menningur beri hana á höndum sér.
j’eir keisarar, sem fyrst tóku
kirkjuna upp á arma sína, voru að
vissu leyti sigraðir af henni. Þeir
vildu framgang kristindómsins í
ríkjum' sínum. Þegar það viðhorf
breyttist og ríkisvaldið fór framar
öllu að nota sér kirkjuna hugðar-
efnum sínum til framdráttar, án
þess að bera hennar mál fyrir
brjósti, hófst aldalöng frelsisbarátta
kirkjunnar, sem lyktaði með sigri
hennar. Gekk baráttan þá raunar
út í öfgar, þar sem hún snerist að
lokum um full yfirráð kirkjunnar
yfir riíkinu á miðöldunum, án þess
að kirkjan væri þeim völdum vaxin.
Ekki verður því neitað, að Lúther
var mikilmenni. Hann stóð einn
gegn heiminum í Worms, og sagan
segir, að hann hafi grýtt blekbytt-
unni í hausinn á sjálfum myrkra-
höfðingjanum. Margt sá hann sann-
ar og réttar en móðurkirkjan. En
varla gat hann gert meira glapræði,
en að fá þjóðhöfðingjunum í hendur
*ðstu völd kirkjudeildar þeirrar,
sem við hann er kend. Var þó
Eúther nokkur vorkunn, þvi að
Þjóðhöfðingjarnir, sem hann rétti
stJornartaumana voru siðbótinni
fylgjandi og einlægir kirkjunnar
menn. En hann hefði mátt vera þess
fullviss, að svo myndi ekki ætíð
Ver^a, að ríksvaldið væri kristið, og
fært um að stjórna þannig málurn
'rkjunnar, að bæði hlytu blessun af.
ú er skemst frá því að segja, að
1 o kar landi er þessum málum svo
'Omið, sem var á ríkiskirkjutknan-
um. þegar einna verst gegndi. Er
k'1^ drotni lengur yfir
r junni eins og það hefir gert frá
d°Kum siðskiftanna.
yrst er 4 því að taka að það er
pmbert leyndarmál, að kirkjan er
*ms >J^kirkja að nafni þvi þeir
gerast æ fleiri, sem láta sig kirkju-
uahn engu skifta, eða eru beinlínis
n v’fr kr>stmdóminum. Og þó
’ga þessir menn flestir að lögum
dóms rCtt U ^ rá8a málum
domsms og kirkju og hinir sem
l,nna þeim af alW-, rt ’
ur vel henti sig
ao Alþmgi verði oe
™ seni verkast vi,l svo tkip*
að a lagalegan hátt drepi alt lif
kirkjunnar í dróma, eða reki hana
jafnvel allslausa út á gaddinn
Reynsla undanfarinna ára bendir
meira að segja í þá átt, að svo kunni
að fara innan skamms. Þarf ekki
annað en minna á svo alkunnug
dæmi sem þau, að hlutur kristin-
dám'sihs er gerður æ minni í skólun-
um, sífelt er talað um að fækka
prestunum, og sjálf höfuðborgin er
hlægilega vanrækt að því er snertir
kirkjubyggingar og prestsþjónustu.
Þá er það ekki síður umhugsunar-
vert, að ekkert virðist vera því til
fyrirstöðu, að til kirkjumálaráðherra
veljist ekki aðeins "trúleysingi,”
heldur hatrammur andstæðingur
kristindómsins. Og þó hefir hann,
Iögum samkvæmt, æðsta valdið í öll-
um kirkjumáluim. Hann á að skipa
prestana, samþykkja trúarbækurnar,
leyfa helgisiðina, leggja til hvað
veitt sé til kirkjumálanna o. s. frv.
Þetta er sannast sagt hin mesta
fjarstæða. Engir myndu mæla þvi
bót, að opinber lögbrotsmaðtir væri
dómsmálaráðherra, og væri það þó
sönnu nær, þar sem ríkið sjálft setur
lögin, og hefir rétt til að fram-
kvæma þau eftir vild sinni. En
kirkjan er sjálfstæð stofnun, sem
ríkið hefir í eðli sínu engan rétt til
að umskapa, heldur hefir tekist á
hendur að styðja, til þess að hún
fái notið sín.
En hvað á það lengi að ganga, að
ríkið fari með kirkjuna eins og þeg-
ar illa var farið með hreppsómaga
í gamla daga? Hve lengi ætla kirkj-
unnar menn að líða það, að hlutur
þeirra sé gerður verri og verri, þó
þeim sé lofað að lifa af náð, að
nafninu til ?
Iívenær er kontinn tími til, að
prestar og söfnuðir risi einhuga upp
og krefjist fulls sjálfforræðis kirkj-
unnar? Jafnréttis hénnar við ríkið,
og þess sambands eins, sem báðum
er til gagns og sóma?
Eg hefi að nokkrtt lýst því í
Prestafélagsritinu 1928 hvernig það
sæwband mætti vera, og ætla ekki
að endurtaka það hér.
Nú vildi eg það eitt segja, að tím-
inn virðist sannarlega fullnaður til
að kirkjan rétti sig úr kútnum, og
slíti sig úr bóndabeygjunni. Og fái
hún ekki sjálfsforræði, verður hún
að heimta skilnað.
Mörgum finst þetta voðalegt orð.
Þeir þora ekki að hugsa til skiln-
aðar — vegna peninganna. En —
rnínir elskuðu, — þeir verða enn
minni, ef ríkið hrindir kirkjunni frá
sér, eins og gerst hefir í sumum
löndum undanfarin ár.
Og þegar eg hugsa til þeirra
kirkjunnar manna, sem slyngastir
“diplomatarnir” þykjast vera, og
ætla sér að halda uppi kirkjunni með
því að skríða fyrir ríkisvldinu, þá
kemur mér altaf i hug sama myndin.
Eg sé Höskuldsstaðakirkju á grunn-
inum, riða til í ofsaroki. Og mér er
sem tveir eða þrír menn sperrist við
að halda henni niðri, með því að
toga sinn í hvort hornið.
Eg held að það sé raunverulega
ekki á manna valdi, að halda kirkj-
unni við lýði. Og fari svo, að hún
hrynji til grunna, ef hún missir af
stuðningi ríkisvaldsins — þá látum
hana fjúka.
Eg óttast það ekki svo mjög. Hitt
er eg hræddari um eins og sakir
standa, að við kaupum þjóðkirkju-
nafnið of dýru verði, —- kaupuni
það lífi hinnar sönnu kirkju, —
þeirrar seni rekur erindi Jesú Krists.
Þessvegna vil eg að við kirkjunn-
armenn vöknum af svefni og endur-
heimtum frelsi kirkjunnar.
Næsta vor á að kalla saman
kirkjuþing, sem að undangengnum
umræðum í söfnuðunum heimtar
sjálfstjórn kirkjunnar í sérmálusn
hennar, eða að öðrum kosti skilnað
ríkis og kirkju. Og sýnist þá rétt
að kirkjan fái þær eignir sínar, sem
ríkinu hefir til þessa þótt sér sæma
að fara með eins og það ætti þær.
Slíku máli er eg viss um að fylgir
gifta og aukið fjör til handa kirkj-
unni, því þá býðst ekki aðeins tæki-
færi til að tala á kirkjufundum,
heldur til að hefja þar framkvæmdir
til heilla þjóðinni.
Gitnnar Arnason,
frá Skútustöðum.
—Morgunbl. 24. des.
Olafía Stefánsdóttir
Hún er fædd 20. júlí 1859 og dáin
5- febrúar 1937.
Foreldrar hennar voru merkis-
hjónin Stefán Ólafsson og Ólöf
Magnúsdóttir, búandi að Kalmanns-
tungn, ólst ólöf upp í foreldrahús-
U,n’_ >ar til hún giftist Birni Jóns-
sym frá Skáney í Borgarfjarðar-
>su Björn og ólafía bjuggu á
moti foreldrum hennar í Kalmanns-
tungu eitt ár, fluttust síöan að
Hamraendum í StafhoUslungum og
bjuggu þar 4 ár við góð efni. Árið
1886 fluttust þau til Kanada, til
Winnipeg í Manitoba; réðst Björn í
járnbrautarvinnu, en Ólafía varð
eftir í Winnipeg. Björn hélt bráð-
lega til Þingvallanýlendunnar og
nam sér þar land, kom fjölskylda
Björns á eftir honurn, þegar liann
Ciafði komið upp nauðsynlegustu
peningshúsum og öðrum umbótum.
Heimili þetta héldu þau hjón í 39
ár, og komust þau í góð efni; voru
þau atorkusm og samhent í hvívetna.
Þegar aldur færðist yfir þau, brugðu
þau búi og voru á veguim barna
sinna; voru þau síðast hjá Stefáni
syni sínum og Jórunni konu hans,
sem stóðu fyrir útför þeirra.
Ólafiu er þannig lýst af þeim, sem
til þektu: “Hún var gervileg kona
þegar í æsku; sýndi hún það í einu
og öllu, að ekki var lítið í hana
spunnið, hún var vön gestrisni frá
æsku og hélt þeim hætti alla æfi,
enda ekki lött af manni sínum, sem
var samhentur henni i þvi sem öðru
Börn eignuðust þau hjón n, þar
af lifa: Stefania Jónína, ekkja séra
Hjartar Jö Leó, að Lundar, Jón,
búndi við Churchbridge, giftur Rósu
Einarsdóttur, Ólöf Emilía, gift Guð-
mundi Camoens Helgasyni í Church.
bridge, Þórunn, gift Guðmundi Ól-
afssyni Johnson í Winnipeg; Stefán,
gifttir Eybjörgu Jórunni Eyjólfs-
dóttur við Churchbridge, og Hall-
dór, ógiftur að Lundar.
Ekki mun þörf að lengja lýsingu
þeirra hjóna Björns og Ólafar fyrir
þeim, sem þektu til þeirra, þó vil eg
víkja að því, sem sagt er um þau í
söguþætti Þingvallabygðar:
"Drjúgan þátt hefir Björn tekið
í félagsmálum bygðar sinnar, bæði
andlegum og veraldlegum. Er það
einkenni þeirra hjóna, að veita af
alvöru lið þvi, sem þau álíta að bet-
ur sé. Gestrisni og viðfeldni er
þ.eim hjónum eiginlegt að sýna öllum
sem til þeirra koma, og sömuleiðis
að rétta Ihjálparhönd, þar sem þau
vita að þess er þörf.”
Ólafía misti mann sinn 5. febr.
1934.
Auk rösklegs framgangsmáta til
orða og verka, er Ólafíu lýst á
þessa leið:
Það gat engin verið betri móðir
börnum sínum en Ólafía, hún vildi
alla hluti fyrir þau gera, og alt leggja
í sölurnar fyrir það, sem mátti verða
þeim til gagns og gleði; svo var um
alla hluti, sem stuðluðu að velferð
heimilisins; ágæt eiginkona og fram-
úrskarandi til dugnaðar til allra
hluta og framkvæmda utan og innan
heimilisins, og rétti hverjum hjálp-
arhönd, sem þess þurfti. Líka
studdi Björn hana að þessu með at-
orku þess manns, sem hefir stælt
krafta sína við sjó og kyljur við
strendur íslands. Minnist eg þess
er eg sá Björn í fyrst sinn, að mér
þótti maðurinn mennilegur með af-
brigðum og konan hans ekki siður;
þóttist eg sjá i svip þeirra hjóna
sérkenni hinna þolgóðu afltauga,
sem halda saman heild þjóðfélagsins.
Man eg líka hve hlýlega þau hjón
viku að malum Konkordía safnaðar;
minnist eg þeirra hjóna með hlýleik
og söknuði í hvert sinn, er eg lít
sætið, sem þau hjón eitt sinn skip-
uðu reglulega innan kirkju.
Jarðneskar leifar þeirra hjóna
hvíla í grafreit Þingvallasafnaðar,
er hvíla þeirra helguð hlýjum endur-
minningum vina og vandamanna.
S. S. C.
Cameron Bay
Eg gat þess fyrir nokkru í Lög-
bergi, að Mr. Axel Johnson, sem þá
var nýkominn heim frá Cameron
Bay, þar sem hann var síðastliðið
sumar, ætlaði sér að segja lesend-
uin Lögbergs eitthvað af því sem
bar fyrir augu hans og eyru, þar
norður frá. Eg læt hann sjálfan
segja sögu sina og aðeins færi hana
í Ietur.
# # #
“Síðastliðið vor vistaði eg mig hjá
“The Northern Transportation Co.”
til að vinna á bátum félagsins, sem
ganga á Great Bear Lake út frá
Cameron Bay. Eg lagði á stað með
nokkrum félögtun mínum frá Ed-
monton 21. júni s.l. í flugvél, og var
ferðinni heitið til Cameron Bay, sem
er 900 loftmílur fyrir norðan Ed-
monton, en ef sú leið er farin land-
vegmeð járnbraut til Waterways og
svo vatnaleiðina þaðan, þá eru það
1400 mílur og tekur um þrjár vikur
að komast þangað, ef ferðin gengur
vel. Flugvélin varð að lenda tvisv-
ar til að fá gasolíu, en aðeins var
stanzað nokkrar mínútur í hvert
sinn. Það var ekki gott útsýni
þenna dag, og var flogið svo hátt,
að það var ekki gott að geta séð
neitt til landslagsins, sem við flug-
um yfir, að sjá niður var helzt eins
og þar væri breitt út stórt landa-
bréf, vötn og steerri ár sáust, hitt
alt aðeins eins og flátneskja. Eftir
níu tíma flug lentum við í Cameron
Bay.
Þarna er aðeins smáþorp, búð
Iludsons Bay félagsins, pósthús,
katólsk kirkja, R.C.M.P. stöð, Mis-
sion skáli og útvarpsstöð. Stendur
þorpfð við Cameron Bay, og tekur
þorpið nafnið af firðinum.
Þarna byrjaði eg að vinna á bát-
um félagsins, við að flytja mulið
málmgrjót frá Eldorado námunni til
viss staðar, þar sem aðrir taka við
farminum og flytja þeir það til
•Waterways, svo er það flutt þaðan
með járnbraut til Port Hope,
Ontario, þar sem eru myllur, sem
skilja málminn frá grjótinu. Til
baka fluttum við vörur af öllutæi til
námunnar. Eldorado náman er sjö
mfílu-r frá þorpinu, og er alveg á
vatnsbakkanum; alstaðar þar i kring
eru klettar, og aðeins nokkrar krækl-
óttar hríslur, sem vaxa upp úr
sprungum hér og þar. Enginn jarð-
vegur eða rnold, aðeins mosi ofan á
klettunum hér og þar. Göng, um
500 feta löng, hafa verið grafin inn
í klettinn, þangað sem málmurinn
er; er það alt unnið úr stálhörðum
klettinum. Málmurinn, sem þarna
er að finna, er silfur, kopar og
radíum. Þarna er grjótið mulið í
sand, og er alt sett í poka, sem vigta
frá 115 til 150 pund, og er það alt
flutt út í pokum.
1
Um 126 manns vinna við námuna,
nótt og dag, sjö daga á viku, árið út
og árið inn. 8 klukkutímar eru
dagsverk, og þeir sem vinna niðri í
námunni, mega ekki vinna lengur en
átta tíma i einu, en þeir, sem vinna
ofanjarðar mega vinna eins lengi og
þeir sjálfir vilja, því nóg er til að
gjöra.
Kaupgjaldið er hér $4.50 á dag,
eða fyrir hverja 8 tíma vinnu, fyrir
almenna vinnu, og svo upp, fæði og
húsnæði er frítt, sem er alt hið
bezta, gott fæði og nóg. Verka-
mennirnir sofa i stórum herbergjum,
fjórir i hverju herbergi, og er rúm
fyrir hvern einn út af fyrir sig. Alt
plássið er upplýst með rafmagnsljós-
um og heit og köld steypiböð æfin-
lega til fyrir hvern sem vill. Allar
vélar við námuna eru knúðar áfram
með rafmagni, eru allar byggingar
hitaðar með gufu. Eins og eg gat
uim áður, þá er útvarpsstöð í Cam-
eron Bay og mörg radió, svo verka-
mennirnir geta altaf heyrt hvað er
að gjörast í umheiminum. Svo
fá þeir vanalega póstinn sinn viku-
lega, með flugvélum, sem altaf eru
á ferðinni, og námufélagið sér um
það fyrir alla þá, sem vinna við
námuna. Verzlun hefir námufé-
lagið á staðnunn, er selur allar þær
vörur, sem verkamennirnir þarfnast,
og er prísinn hérumbil hinn sami og
í Edmonton, að viðbættu flutnings-
gjaldi.
]>að kom sjaldan fyrir að eg sæi
þar nokkra fugla, aðeins nokkrar
gæsir, og er vist ekki mikið af þeim
á þessum slóðum. Ekki sá eg held-
ur neina stunda fiskiveiðar í vatn-
inu, aðeins fáeina Indíána stöku
sinnum, og er það sjálfsagt vegna
þess að þar sé ekki mikið um fisk.
Eg sá í einuim stað dálitinn garð, og
hafði moldin verið flutt langt að,
og hafði verið breidd út á klettinn.
—Alítur þú það væri álitlegt fyrir
unga og hrausta menn, að fara þang-
að norður til að freista lukkunnar?
—Já, ef þeir eru ungir og hraust-
ir og heilsugóðir til að byrja með.
Eg held að þarna sé góð framtíð
fyrir verkamanninn. AJstaðar er
verið að finna nýjar námur, og það
er mikið verk við það að flytja inn
allar þær nauðsynjar, sem þarf, og
svo að flytja út alt málmgrjótið, eins
og nú er gjört. Ekki vildi eg ráð-
leggja neinum að fara þangað norð-
ur, nema með því móti, að vista sig
áður hjá einhverju félagi hér, og
hafa vinnuna vísa þegar þangað
kemur. Eg varð fyrir slysi i haust
og varð að koma tij Edmonton til
að vera undir læknisiændi um tinia.
Eg fer aftur norður strax og lækn-
irinn gefur mér fararleyfi.”
S. Guthnmnlsson.
Isak og Jóakiiii sátu saman við
veizluborðið. Alt í einu lýtur Jóa-
kim að vini sínum og hvíslar, að nú
hafi 'hann klófest þrjár silfurskeið-
ar og tvo forka og stungið þeim i
bakvasann á buxunum sínum. Litlu
síðar fara menn að halda ræður,
syngja einsöng eða skemta á annan
hátt. Að lokurn kveður ísak sér
einnig hljóðs og segir:
“Hátvirtu veizlugestir! Eg er þvi
tniður hvorki fær til að syngja eða
halda ræðu, en eg hefi ofurlítið
fengist við sjónhverfingalist og gæti
ef til vill sýnt ykkur eitthvað af því
tægi.”
"Já-Já! Sjónhverfingar! Sjón-
hverfingar!’’ lirópuðu gestirnir, hver
í kapp við annan.
“Nú, jæja,” sagði ísak. "Þá tek
eg hér af borðinu þrjár skeiðar og
tvo forka og læt í vasa minn og svo
segi eg: “Alt í lagi!” og rétti upp
hendurnar, búið; og nú munuð þið
finna skeiðarnar og forkana í buxna-
vasa þessa heiðursmanns, seim situr
hérna til vinstri handar við mig.”
Þá féll Jóakiin i öngvit, en tsak
þakkaði fyrir sig og bauð góða nótt.
Legðu aldrei mikið erfiði á þig til
þess að elta strætisvagn eða stúlku.
Hvorttveggja kemur von bráðar
aftur.
“The Endevour,,
(Framh. frá bls. 3)
heilsusamlegt andlegt fóður; það er
reynt að gera samsteypu leirs og
gulls, hornir í fagrir litir, svo mis-
snvíði sjáist engin á yfirborði;
kristileg framsetning boðuð í nýrri
og gagnstæðri merkingu; ótal hjá-
guðum liampað fyrir sjónum manna
í nafni aíheilags Guðs og frelsara
ntannna.
Efunarstefnu þessari eins og öllum
stallsystrum hennar á liðnum öldum,
er samkvæim't innri tómleika skapað-
ur stuttur aldur; þó dugar ekki að
standa með hendur í vösum.
Hér er því verkefni fyrir ung-
/
mennafélagið að taka upp verk, þar
sem þá eldri dagaði upjii, og halda
þvi fram til þrautar. Guð muti sam-
kvæmt loforði sínu gefa sigurinn, en
það krefur röskleika, djörfung og
fórnfýsi.
Góður er grundvöllurinn, sem
bygt er á ; aldrei mun hann bregðast.
Eitt mundi reynast vel félags-
skapnum, það er að taka hliðsjón aí
starfi ungmennafélaga lútersku
kirkjunnar hérlendis, sem hafa nú
þegar náð allháum aldri, og sem
hafa komist yfir mikla reynslu
þekkingu þá er okkur skortir.
Eg bið velvirðingar á bendingu
þessari, en eg hygg að ef hún væri
tekin til greina, að það yrði að all-
miklum notuim, og til vaxtar og
viðgangs félagsskap okkar.
Lengi lifi þessi göfugi félagsskap-
ur og hið nýstofnaða málgagn hans.
N. S. C.
+ Borgið LÖGBERG !
V
INNKÖLLUNAR-MENN LÖGBERGS
Amaranth, Man..............B. G. Kjartanson
Akra, N. Dakota...........B. S. Thorvardson
Árborg, Man...............Tryggvi Ingjaldson
Árnes, Man.................Sumarliði Kárdal
Baldur, Man....................O. Anderson
Bantry, N. Dakota........Einar J. Breiðfjörð
Bellingham, Wash............Arni Símonarson
Blaine, Wash. .............Arni Símonarson
Bredenbury, Sask..................S. Loptson
Brown, Man. ....................J. S. Gillis
Cavalier, N. Dakota.......B. S. Thorvardson
Churchbridge, Sask................S. Loptson
Cypress River, Man...............O. Anderson
Dafoe, Sask.................J. G. Stephanson
Edinburg, N. Dakota........Jónas S. Bcrgmann
Elfros, Sask.......Mrs. J. H. Goodmundson
Foam Lake, Sask..........J. J. Sveinbjörnsson
Garðar, N. Dakota..........Jónas S. Bergmann
Gerald, Sask......................C. Paulson
Geysir, Man..............Tryggvi Ingjaldsson
Gimli, Man.....................F. O. Lyngdal
Glenboro, Man....................O. Anderson
Hallson, N. Dakota.......S. J. Hallgrimsson
Hayland, P.O., Man.....Magnús Jóhannesson
Hecla, Man...............Gunnar Tómasson
Hensel, N. Dakota.............John Norman
Husavick, Man.................E. O. Lyngdal
Ivanhoe, Minn......................B- Jones
Kandahar, Sask.............J. G. Stephanson
Langruth, Man. ...........John Valdimarson
Leslie, Sask..................Jón Ólafsson
Lundar, Man..................Jón Halldórsson
Markerville, Alta. ...........O. Sigurdson
Minneota, Minn.....................B. Jones
Mountain, N. Dak..........S. J. Hallgrimson
Mozart, Sask............J. J. Sveinbjörnsson
Oak Point, Man................A. J. Skagfeld
Oakview, Man. ...............Búi Thorlacius
Otto, Man....................Jón Halldórsson
Point Roberts, Wash...........,'S. J. Mýrdal
Red Deer, Alta................O. Sigurdson
Reykjavík, Man................Árni Paulson
Riverton, Man..........................Björn Hjörleifsson
Seattle, Wash...................J. J. Middal
Selkirk, Man.............................Th. Thorsteinsson
Siglunes P.O., Man........Magnús Jóhannesson
Silver Bay, Man............................Búi Thorlacius
Svold, N. Dak. ...........B. S. Thorvardson
Tantallon, Sask...............J. Kr. Johnson
Upham, N. Dakota...........Einar T. Breiðfjörð
Víðir, Man...........................Tryggvi Ingjaldsson
Vogar, Man............................Magnús Jóhannesson
Westbourne, Man............................Jón Valdimarsson
Winnipegosis, Man.......Finnbogi Hjálmarsson
Winnipeg Beach................F. O. Lyngdal
Wynvard, Sask...............J. G. Stephanson