Lögberg - 12.05.1938, Síða 6

6
LÖGrBHRG, FIMTUDAGINN 12. MAÍ, 1938
r—SKUGGINN----------------------------,
l Eftir GEOfíGE OWEN BAXTER
x_____________________________________I
Áður en hún þekti manninn, þekti hún
hestinn. Glætan, sem var yfir rjóðrinu, var
nægjanlega mikil til þess, að hún gæti greint
hinar svartdröfnóttu rákir á brúnum feldi
dýrsins. Hún veifaði og hljóp nokkur skref
áfram á móti honum.
Alt í einu, áður en hún var komin nema
fáein skref inn í rjóðrið, kvað við riffilskot,
og rétt ó eftir því kváðu við tvö önnur. Hún
stóð sem steini lostin. Hún sá manninn hjá
hestinum hníga til jarðar, hæfðan af hinum
vanvænu kúlum, og nú kom hún auga á þrjá
aðra menn, sem hver frá sínum stað þaut yfir
rjóðrið í áttina til hins fallna.
Sylvía skynjaði þetta alt á fáeinum sek-
úndum, en áður en hún gæti ákveðið, hvað
til braðs skyldi taka, gerðist dálítið nvtt í
málinu.
Skammbyssuskot kvað við og rétt á eftir
annað. Liggjandi endilangur á jörðunni hóf
Skugginn skothríðina. Sá næsti af árásar-
mönnunum greip um öxl sér, riðaði og féll,
svo að segja í sama vetfangi hneig sá maður
til jarðar, sem kom úr gagnstæðri átt, en sá
þriðji þaut á stað og flúði í dauðans ofboði
inn í hið skýlandi myrkur skógarins.
Sylvía rak upp óp og hljóp áfram. En
liróp, sem hljómaði eins og öskur í kvöldu og
særðu villidýri, stöðvaði hana. Hiin sá
Skuggann dragast til hestsins, grípa dauða-
haldi í fætur hans og á þann liátt klifra upp í
söðulinn. Hún sá hann snúa sér við í áttina
til hennar og hrópa formælingu, sem hljóm-
aði eins og þruma í eyrum hennar. Formæl-
ingar yfir öllum konum og yfir henni, sem
hafði svikið hann í trygðum. Svo laut hann
fram í söðlinum, og augnabliki síðar var hann
horfinn í myrkrinu milli trjánna.
Mánuði seinna, áður en Chuck Parker
var orðinn jafngóður eftir sárið í öxlinni, og
áður en sárið á fæti Jess Shermans var gróið.
og áður en Harry Lang hafði náð sér eftir
hræðsluna, fengu þessir þrír ungu menn bréf
með þeirri ógnun, að einn góðan veðurdag
mundi Skugginn koma aftur og hefna sín á
þeim, af því að þeir hefðu verið nógu ragir til
að skríða á bak við konu.
Til Sylvíu kom hvorki bréf né skilaboð.
Fyrir hana voru lagðar spurningar hundruð-
um saman um það, hvernig maðurinn liti út,
sem enginn annar en hún hafði séð ógrímu-
klæddan. En hún svaraði þeim öllum með
því að hrista höfuðið. Varir hennar voru
lokaðar með sjö innsiglum, leyndarmálið var
eign þess manns, sem áleit hana hafa svikið
sig í trygðum.
III.
• Ókmmur maður.
Fyrri hluta dags eins tveim árum síðar
sat Algernon Thomas sheriffi á svölunum á
húsi sínu og virti fyrir sér götulífið í litlu
borginni Silver Top. Hann var ekkert töfr-
andi að útliti, lítið og skinhorað gamalmenni,
mjög skjálfhentur. En engu að síður var
Algie Tliomas sá mað'ur, sem einn gat haldið
uppivöðsluseggjunum í námaborginni í skefj-
um. Sagt var, að hann gæti gert hina ótrú-
legustu hluti með þessum skjálfandi höndum,
þegar á riði. Hann eyddi ekki tímanum með
kjaftæði, heldur tók til starfa. Og hann var
ekki seinn í snúningunum. Skammbyssan
hans misti aldrei marks.
Fyrir framan veggsvalirnar var bund-
inn reiðtýgjaður hestur. 1 heimsókn hjá
Algie Tliomas var einn af starfsbræðrum
hans, Joe Shriner, sem var sheriffi í borg-
inni Carlton.
Gestur hans stóð við og við upp af stóln-
um og gekk óþolinmóðlega fram og aftur um
veggsvalirnar, og settist að því loknu aftur
við hliðina á hinum sí-rólega Algie.
“Nú skal eg segja þér, hvað það er, sem
kom mér til að fara hingað,” sagði sheriff-
inn frá Carlton í einni af þögnunum eftir hið
eirðarlausa ráp hans. “Eg hefi nýlega frétt
af Skugganum.”
Um leið og liann sagði þetta laut liann
skyndilega fram og leit á Algie eins og mað-
ur, sem lítur á skotspón til þess að vita, hvort
skotið hefir hæft. En Algie hreyfði sig ekki.
Hann skotraði aðeins gömlu augunum sínum
á starfsbróðurinn, og hann kinkaði kolli varla
sjáanlega.
“Er sá náungi nú kominn aftur á kreik?”
spurði hann með sinni allra ljúfustu rödd.
Joe settist aftur á stólinn og andvarpaði.
“tínginn getur botnað í þér, Algie,”
sagði hann eftir drykklanda stund. “Annars
hefði eg haldið, að þetta væri frétt, sem gæti
lífgað þig dálítið.”
“Eg er sæmilega vel lifandi,” sagði
gamli sheriffinn. “En hvernig getur þú ver-
ið fullviss um, að það sé Skugginn, sem er á
kreiki?’ ’
“Uað er vegna hestsins hans,” sagði Joe
Shriner. “Dökkbrúnn hestur með svörtum
rákum. Eg var einu sinni að elta hann á
Rauðku þarna,” hann benti með höfðinu í
áttina til liestsins síns. “En hann lék sér að
því að komast undan á þeim svartdröfnótta. ”
Það ikti í gamla sheriffanum, þegar hann
heyrði þetta.
“Hann er þá víst aftur orðinn heilbrigð-
ur. Eg hélt nú annars, að það mundi líða á
löngu, þangað til við heyrðum eitthvað af
honum aftur. En eg hefi nú reyndar heyrt
ávæning af því, að hann sé ennþá tekinn að
myrða. ’ ’
“Aftur orðinn heilbrigður! ” sagði Joe
Shriner. “Það eru þó liðin heil tvö ár, mað-
ur, síðan hann fekk þessar þrjár kúlur í
kroppinn.”
.4 ‘ Tvö ár! ” endurtók Algie. ‘ ‘ Segir þú
tvö ár! Mér finst eins og það hafi gerst í síð-
astliðinni viku. Tvö ár!”
Haijn virtist undrast mikið, að svo langur
tími skyldi vera liðinn, að hann gleymdi al-
gerlega, livað þer voru a;ð tala um. Joe
Shriner glápti undrandi á hann, svo hristi
hann bara höfuðið.
“Svei mér þá, ef hann er ekki farinn að
ganga í barndóm,” tautaði liann með sjálfum
sér. Það var einasta skýringin, sem hann
gat fundið á skeytingarleysi Algies. “Hann
er ekki lengur sami maður og hann var einu
sinni, ’ ’ hugsaði hann. Og hátt bætti hann við
með illgirnislegri röddu: “Eg get séð, að
þetta kemur ekki neitt sérstaklega við þig.
Pú ert ánægður^ef þú getur haldið uppi reglu
á þessari liundaþúfu hérna. Þú skiftir þér
ekkert af því, sem gerist hér í nágrenninu.”
IIin gömlu augu Algies stöldruðu andar-
tak við fjarlægan, bláan tindinn á Samson-
fjallinu. Svo sagði hann og kinkaði kolli:
“Hvað mundir þú segja, Joe, ef bál sæ-
ist brenna á tindinum þama eitthvert kvöld-
ið? Það mundi verða umræðuefni fyrir
fólkið á þessum grösum.”
Joe Shriner kinkaði kolli. Það var al-
ment vitað, að Skugginn hafði tilkynt í bréf-
um sínum til mannanna þriggja, sem ráðist
höfðu aftan að honum, að þegar hann kæmi
aftur, skyldi hann tilkynna komu sína með
því að kynda bál á tindi Samson-f jallsins, svo
að hver og einn væri varaður við því, að nú
væri hann aftur meðal þeirra.
“Nú verð eg annars að halda á stað,”
sagði Joe Shriner. “Eg leit héma við að-
eins til þess að segja þér þessar fréttir af
Skugganum. Það gæti þó altaf átt sér stað,
að þú hugsaðir ofurlítið um það.”
Hann stóð á fætur og þreif hatt sinn.
Andartaki seinna sat hann á hesti sínum og
þeysti niður götuna, þar sem hann reið í
stóram boga, til þess að verða ekki á vegi'
tveggja reiðmanna, áður en hann hvarf í
þéttu rykskýi um leið og hann fór fyrir
hornið.
Algie Thomas þekti undir eins reiðmenn-
ina tvo, sem komið höfðu í ljós niðri á göt-
unni. Það voru tveir af verstu bardaga-
mönnum borgarinnar, Johnson og Alec Mc-
Gregor. En jiað var ekki að þeim, sem hann
beindi athygli sinni. Niður hlíðina fyrir end-
anum á götunni kom ungur maður. Hann
stökk klett af kletti, fimur eins og steingeit,
þangað til hann að lokum stökk niður á þjóð-
veginn. Algie fylgdi honum með augunum.
Ungi maðurinn hélt rakleitt til borgar-
innar og kom rambandi inn í götuna með
hálfvegis rtiðandi, hálfvegis líðandi göngu-
lagi, sem er sérkennandi fyrir æfða fótgöngu-
menn. Meðferðis hafði hann engan farangur,
en þó var eitthvað í fari hans, sem greinilega
benti í þá átt, að hann væri langt að kominn.
Hann var okki kominn langt niður eftir
götunni, þegar þar varð alt í uppnámi. í
fáum orðum sagt atvikaðist það þannig:
Ungi maðurinn hafði náð reiðmönnunum
tveimur og hafði gengið til hliðar vð þá. En
í sömu svifum snarsnerist hestur McGregors
við og sló með báðum afturlöppunum aftur
undan sér, svo að annar hófurinn fór ekki
nema þumlung frá höfði unga mannsins. Það
var svo spaugilegt að sjá ókunna manninn
stökkva til hliðar, að bæði McGr.egor og
Johnson urðu að halla sér aftur á bak í söðl-
unum og öskra af hlátri.
Það var auðsjáanlega ekkert f jarri unga
manninum að skoða þetta alt sem grín. Hann
hallaði höfðinu aftur og hló eins hjartanlega
og báðir reiðmennirnir. E(n honum varð þó
fljótlega ljós yfirsjón sín, þegar McGregor
lét hestinn ganga aftur á bak til hans og end-
urtaka árásina með hófunum á höfuð hans.
Ungi maðurinn vatt sér aftur fimlega til hlið-
ar, en í þetta skifti ógnaði hann reiðmannin-
um með kreptum hnefanum.
Gamli sheriffinn sá fram á, hvað verða
mundi. Ógnun með kreptum hnefa var ekki
vön því að ríða hávaðalaust af í Silver Top,
sérstaklega ef þessir tveir reiðmenn voru
annars vegar.
Atburðirnir niðri á götunni gerðust nú
með leiftur hraða. Alec McGregor svaraði
ógnun unga mannsins þannig, að hann lét
liina þungu svipu ríða þvert yfir andlit lians,
og ókunni maðurinn hikaði ékki eitt andar-
tak við að ráðast á liann.
Með stökki eins og villiköttur þaut hann
upp frá jörðinni og lenti svo að segja beint
framan í AIcGregor, áður en honum vanst
tími til að lyfta svipunni til annars höggs eða
taka upp skammbyssu sína. A næsta augna-
bliki voru báðir mennirnir skollnir af hest-
inum og ultu í fangbrögðum inn undir hest
Johnsons, svo að hann varð að fara aftur
á bak til þess að verða ekki fyrir. Varla var
hann vikinn til hliðar, þegar annar af bar-
dagamönnunum stóð á fætur. Hinn lá aftur
á móti grafkyr á jörðinni, barinn til óbóta
og meðvitundarlaus eftir hnefahöggin, sem
hann hafði lagt sig uudir. Maðurinn, sem lá í
götunni, var Alec McGregor, og það var þessi
kattliðugi, ungi maður, sem stóð á fætur.
IV.
Annar ókunnur maður.
Réttvísinni í Silver Top var framfylgt af
sheriffanum með aðferðum, sem í senn voru
gamaldags og virðulegar.
Tveim mínútum eftir að bardaganum var
lokið kom hópur manna á vettvgng eftir skip-
un frá Algie gamla, sem allan þenna tíma
hafði ekki hreyft sig frá stólnum sínum. Þess-
ir menn höfðu af miklum áhuga fylzt með
bardaganum frá veggsvölum hótelsins. Akaf-
ar hendur lyftu þeim Johnson og McGregor
upp og fóru með þá ásamt sigurvegaranum
fram fyrir Algie Thomas, sem hreykti sér á
veggsvölum húss síns eins og dómari í sæti
sínu.
Johnson og McGregor voru álíka tröll-
vaxnir, en á þessu augnabliki litu þeir út eins
og þeir hefðu verið lostnir eldingu og væru
enn ekki fullvissir um, hvaðan þessi elding
hefði eiginlega komið. Hvað unga manninum
viðvék, ofmetnaðist hann hvorki af sigri sín-
u-m né móðgaðst af því að tekið skyldi vera
fram fyrir hendurnar á honum áður en hann
væri ef til vill skilinn við andstæðinga sína.
Hann leit næstum því út eins og hann hefði
ekki tekið eftir þyrpingunni, sem safnaðist
utan um hann, heldur var hann önnum kaf-
inn við að busta sig og þurka ^lóðslettur af
hnúum' sínum með vásaklúti. Hin misþyrmdu
andlit á Johnson og McGregor báru ótvírætt
vitni um það, hvaðan þetta blóð væri komið.
1 fyrstu mælti Sheriffinn ekki orð frá
vörum. Alger þögn ríkti, sem nálgaðist há-
tíðleika, en áhorfendurnir biðu með öndina í
hálsinum eftir því, sem nú mundi gerast.
Mundi hann senda unga manninn í dýfliss-
una, eða mundi hann láta sér nægja að dæma
hann í sekt og vísa honum burt úr borginni
með alvarlegri áminningu? Hann gat gert,
hvað svo sem hann vildi. Nú tók liann til
máls.
“Alec,” sagði hann, “hvað hefir þú að
segja um þetta mál ? ’ ’
“Þessi þrjótur réðist aftan að mér,”
sagði Alec. “Hann sló mig áður en . . . .”
“Þú lýgur,” sagði sheriffinn með sínum
venjulega vingjarnleika. “Hvernig atvikað-
ist þetta?”
‘ ‘ Það sáuð þér sjálfur, ’ ’ sagði Alec, sem
nú var orðinn afundinn. “Eg get ekkert að
því gert, þótt illgirni hlaupi í afturlappirnar
á hestinum mínum.”
“Eg er ekki að spyrja að því, livernig
bardaginn byrjaði,” sagði Algie Thomas.
“Eg spyr aðeins, hvernig það atvikaðist, að
þú skyldir vera barinn í klessu af strák-
hnofcka eins og þessum þarna?” Ilann benti
á unga manninn. Stærðarmunurinn á honum
og hinum tveim andstæðingum hans var á:
berandi.
“Hann notaði einhver þorjiaraleg brögð
. . . .” byrjaði Alec.
“Mundir þú hafa nokkuð á móti því að
reyna þig við hann aftur, maður gegn
manni?”
Alec sneri sér við eins og hann ætlaði að
byrja þegar í stað, en það virtist hafa óþægi-
leg áhrif á hann, þegar hin bláu augu unga
mannsins mættu augnatilliti hans.
“Eg er ekki hræddur við að berjast við
nokkurn mann hér í borginni með skamm-
byssu,” sagði hann. “En eg hefi aldrei þózt
vera hnefaleikamaður.”
Það ikti hljóðlega í gamla sheriffanum
og hann þokaði höfðinu.
“Og hvað segir þú, Johnson?”
Johnson var öðruvísi gerður. “Látið
mig ná í hann einu sinni enn,” svaraði hann.
“Eg er ekki hættur við hann ennþá. Hníf
eða skammbyssu eða bara hnefana, það gildir
mig alveg einu — hann getur sjálfur valið.”
“ Jæja, ungi maður,” sagði sheriffinn við
ókunna manninn. “Hvað segir þú um þetiaf”
“Eg?” sagði ókunni maðurinn og leit
upp. “Það er nokkuð, sem þér verðið að
ákveða.”
Sheriffinn sat hugsi ofurlitla stund, en
þegar hann tók aftur til máls, var það ekki
til að gefa merki til nýs bardaga.
“Hann mundi berja úr þér líftórana á
tíu mínútum, Johnson,” sagði hann. “Hlust-
aðu heldur á það, sem eg segi. Haltu þér frá
honum. Og sama máli gildir með þig, Alec.
Eg sá, að hann fekk högg í höfuðið með skaft-
inu á svipunni. Eg þori að veðja- um það, að
hann hefir kúlu á höfðinu eins stóra og hænu-
egg. Og rákin eftir svipuhögg Alecs er enn
ekki horfin af andliti hans. En heyrðu —”
liann sneri sér skyndilega að unga manninum
— “hvað meinarðu með því að koma hingað
og gera óspektir í friðsamlegri borg?”
Ungi maðurinn liorfði fast í augu hans.
“Þér sáuð það sjálfur frá upphafi til enda,”
sagði hann. “Hvað meinið þér sjálfur?”
Eitt augnablik leit út fyrir, að þessi
beina og hiklausa spurning yrði til þess að
hleypa sherffanum upp, en þegar hann tók
til máls, var það ekki að unga manninum,
sem hann beindi orðum sínum.
“Alec og Johnson,” sagði hann, “eg liefi
lengi haft vakandi auga á ykkur báðum, og
eg er ekki sérstaklega ánægður með það, sem
eg hefi séð. Hvað eg nú vildi segja — eg
hefi þekt menn, sem höfðu sérstakt yndi af
því að ferðast að næturlagi. Eg hugsa, að
það væri holt fyrir ykkur báða að vera komna
burt úr borginni áður en dagur rennur upp á
morgun. Hafið þið skilið?”
“Heyrið þér nú,” byrjaði Johnson, “eg
get látið bjóða mér margt — sérstaklega
yður, sheriffi, en eg vildi bara segja . . .”
“Hyggilegra væri fyrir þig að segja ekk-
ert, Johnson, ” sagði gamli sheriffinn með
röddu eins og hann væri orðinn þreyttur á
þessu öllu. “Hvernig er annars með gráa
hestinn, sem þú áttir einu sinni ? Ilvað var
með hann, Johnson? Taktu heldur í hendina
á Alec og hypjaðu þig burtu.”
Enginn af áheyrendunum hafði minstu
hugmynd um, hvað sheriffinn meinti með
dylgjum sínum um gráa hestinn — en það
var nægjanlegt til þess að harðlæsa munn-
inum á Johnson. Hann olnbogaði sig með
McGregor á hælunum út úr mannþyrping-
unni og hvarf skömmu síðar inn í hótelið
neðar í götunni. Eftir var nú aðeins ungi
maðurinn sem miðdepill fyrir athygli allra,
en sheriffinn var ekki seinn á sér að beina
forvitninni í aðrar áttir.
“Hvyss .... livyss!” sagði hann eins og
hann væri að banda frá sér kjúklingum. “Eg
þarf að tala nokkur orð við unga manninn
hérna. Þið hinir getið farið héðan.”
Mannþyrpingin dreifðist, en frá vegg-
svölum hótelsins fylgdust menn með, hvað
gerðist í málinu.
Sheriffinn hvesti augun á unga mann-
inn, sem nú stóð einn eftir.
“Hvað ertu gamall, drengur minn?”
“Tuttugu og þriggja ára.”
“Tuttugu og þriggja ára? Sjáum til!”
Sheriffinn hló lágt eins og svarið skemti hon-
um sérstaklega vel. ‘ ‘ Og livað heitir þú þá ? ”
“Tliomas Converse,” svaraði ókunni
maðurinn.
‘ ‘ Tliomas Converse! Það er undarlegt
nafn. Komdu liingað upp til mín og fáðu þér
sæti og hvíldu þig stundarkorn, drengur minn.
Hvaðan kemur þú?”
“Eg er langt að kominn,” sagði hann og
hallaði sér aftur á bak í stólnum.
Sheriffinn brosti. Alt í einu rétti liann
fram skjálfandi hendina.
“Lofaðu mér að líta sem snöggvast á
byssuna þína, vinur minn.”
Tom Converse kiptist við. “Eg geng
aldrei með byssu á mér,” sagði hann.
“No, no,” sagði sheriffinn go lmiklaði
brýrnar. “Maðtir eins og þú þarf ekki á
by&su að halda, það er mikið rétt, en þú
mundir nú samt sem áður heldur vilja koma
á mannamót fatalaus en skammbyssulaus.
“Láttu mig sjá liana.”
Það var einhver valdsmannssvipur yfir
gamla manninum, sem Tom Converse vildi
ekki þrjózkast við. Eftir augnablik tók hann
fram skammbyssu, sem ekkert hafði borið á
fram að þessu. Hvar skammbyssan hafði
verið geymd, var ráðgáta; því að hreyfingin,
sem eigandinn notaði til þess að ná í hana
með, var snöggari en leiftrið. Það ikti á-
nægjulega í sheriffanum.
“Þú hefir mikla ánægju af þessu,” sagði
hann. “Af hverju stafar það? Ertu vanur
að ganga um og skjóta fólk niður með þessari
þarna?”
Blóðið hljóp fram í kinnarnar á unga
manninum, og hann deplaði augunum. “Eg
hefi aldrei skotið mann,” sagði hann. “Og
eg vona, að eg neyðist aldrei til að gera það.”
Það var bæði strangleiki og alvara í svip
sheriffans.