Lögberg - 07.07.1938, Síða 6

6
LÖGBÍIRG. FIMTIJDAGiNM 7. JÚLÍ, 1938
-—SKUGGINN—
Eftir GEORGE OWEN BAXIER
Einnig vissi hann vel, að það var langur
vegur frá að hann væri úr allri hæítu enn þá.
Enginn leitarmannanna mundi finna hann,
en það var til nokkuð, sem hét símskeyti, og
áður en næsti dagur væri liðinn mundi vera
kominn svo þéttur um hann vefurinn, að
vandi yrði að sleppa með óskrámaðan bjór-
inn. Helzt fanst honum ráð að stefna beina
leið til heimkynna sinna, þar sem enginn tæki
liann fyrir annan en Tom Converse, sem þeir
hefðu þekt í mörg ár. Bústaður föður hans
var bara í mörg hundruð mílna fjarlægð, og
reynsla síðustu daga hafði sýnt honum í tvo
heimana. Iiann var viss um, að sá fyrsti,
sem hann hitti, mundi senda honum kúlu, áu
þess að spyrja um leyfi.
Hjartað barðist í brjósti lians eftir þenn-
an voðalega flótta. Við það að þreifa í
hjartastað, heyrð'i hann skrjáfa í bréfi, í einni
svipan snerust hugsanir hans að öðru. Bréf-
ið — hið leyndardómsfulla bréf, sem hafði
verið kastað inn í herbergið til hans á veit-
ingahúsinu! Hann var þess fullvissari en
nokkru sinni áður, að það var fallega stúlk-
an á silfurgráa hestinum, sem hafði skrifað
bréfið og hent því inn til hans.
Aðeins einu sinni hafði hann lesið það,
en innihaldið hafði hreint og beint brent sig
í sál hans. Benn, sem var í fangelsi í Carl-
ton. — Það var svo biðjandi von um, að sá,
sem átti að tá bréfið, vildi frelsa þenna unga
mann. . . .
Hversu lengi sem Tom sat niðursokkinn í
þessar hugsanir sínar og kringumstæðúr,
vissi hann ekki; en þegar hann loks vaknaði
upp af þeim, hafði hann tekið fífldjarfa á-
kvörðun, sem hann gat ekki hætt við með
nokkru móti. Þessi stúlka hafði tekið hann
fyrir annan, en hún hafði bjargað honum frá
yfirvofandi hættu, og hún reiddi sig áreiðan-
anlega á, að hann hjálpaði henni í staðinn.
Hún þekti hann ekki — Tom Converse brosti
—, en einn góðan veðurdag mundi hann
standa augliti til auglitis við hana, og hversu
yndisleg tilfinning, að standa fyrir framan
liana og hafa uppfylt þá ósk, sem hún hafði
ætlað öðrum!
Hestur Skuggans var það, sem hann
reið, og allir álitu hann vera þenna leyndar-
dómsfulla mann. Hvers vegna ekki að halda
sér við efnið og kannske, — það var ekki að
vita, nema hann fengi líka launin, sem áttu
að falla í hlut Skuggans. Þetta var glæsilegt
hættuspil, en vert að tilraunin væri gerð,
vogun vinnur og vogun tapar. En þar fyrir
utan — hvort hann létist vera Skugginn eða
neitaði því, þá mundi árangurinn verða sami.
Honum var hvergi vært, fyr en hann hafði
sannað skýrt og skorinort, hver hann væri.
Auðvitað var ein leið fyrir hann, og það
var að sleppa Captain, sá hestur mundi als-
staðar gera hann að skotmarki morðkúlna
óvina Skuggans. En að láta Captain frá sér
—, Tom var viss um, að sig mundi dreyma
um hann alt sitt líf.
Leiðin, sem hann hafði farið, áleit hann
vera nálega þrjátíu og fimm mílur. Hann
hafði alt af haldið í suðvestur, og Carlton
átti að liggja þarna. Það gátu ekki verið
meira en tíu mílur þangað. Sjálfsagt mundi
hann komast þangað nokkrum klukkustund-
um áður en fréttin bærist um flótta hans-
Nú reið á að láta hendur standa fram úr erm-
um.
Enga ráðagerð hafði hann gert um,
hvernig ætti að vinna þetta verk. I}að varð
alt að fara eftir því, hvaða tækifæri byðust.
Sú hepni, sem hann hafði haft hingð til, gaf
honum von um, að hún mundi ekki verða langt
frá við þessa athöfn.
Hann lét hestinn brokka og hélt þeim
hraða, sem hann áleit að mundi nægja til þess
að hann mundi vera kominn til Carlton fyrir
hádegi. Captain var eins viljugur og hann
hefði verið nýtekinn út úr húsinu. Oftar en
einu sinni stökk hann af baki, einungis til að
dáðst að þessu dýri og skoða; en leit hans
að þreytumerkjum var árangurslaus.
Eftir þriggja tíma reið kom hanri á hæð;
þaðan sá hann lítið þorp, þar var takmarkinu
náð.
Carlton var mjög þokkalegur bær með
fáeinum stórum byggingum — skóla, banka
og svo mjög sérstætt hús, sem hlaut að vera
hið fræga eða alræmda Carlton-fangelsi.
Tom Converse teygaði að sér loftið.
Vissulega mundi enginn léttari í skapi fremja
innbrot en hann núna. Það var að uppfylla
ósk ungu stúlkunnar, sem setti alt annan svip
á það.
Svo hugfanginn og glaður var Tom í
huga sínum, að hann brosti við, rétti sig í
hnakknum og tók stefnuna niður í þorpið,
þar sem hann ætlaði að láta íbúana verða al-
mennilega forviða.
Nú fór hann fyrst að hugsa um, hvernig
hann ætti að ná Benn út úr fangelsinu. Hann
gat séð þaðan, sem hann var, að þannig bygg-
ing með þykkum granítveggjum og járngrind-
um fyrir öllum gluggum, var ekki liægt að
brjótast inn í með vasahníf. Það var aðeins
á einn hátt, sem það væri mögulegt. Það
var með dirfsku og snarræði og öðru ekki.
Hann varð að treysta því, að gæfan væri
með sér.
Einn hlutur var áreiðanlegur. Að ef
einhver var kominn á undan lionum og hafði
sagt frá flótta Skuggans, þá var úti um hann.
En fjarlægðin var svo mikil, að það gat varla
komið til mála. Það var enginn hestur jafn-
oki Captains.
Tom Converse reið inn á aðalgötuna í
þessu þorpi, alveg eins og hann hafði gert í
hinu þorpinu. En þá hafði hann bara ekki
haft hugmynd um, hvaða hættur ógnuðu lífi
hans. •
Það fór eins og hann hafði hugsað,
dirfsku liaus gerði menn svo hissa, að þeir
stóðu sem þrumulostnir. í’lólkið gat ekki
trúað sínum eigin augum. Að Skugginn
skyldi voga sér að ríða í gegn um þorpið og
það um hábjartan daginn. Tom Converse
hafði ekki riðið inn í bæinn úr þeirri átt, sem
hann kom. Þetta var eins og hvert annað
bragð, sem máske gat haft sína þýðingu
seinna meir. Kólkið átti ekki von á Skugg-
anum neðan úr bygðinni.
Sá fyrsti, sem sá hann, var smásnáði,
sem lá við götuna og lék sér við hund. Hann lá
grafkyr og glápti á gestinn með opnum
munni og starandi augum. Svo æpti hann
upp í loftið, hentist á fætur og ætlaði að flýja
í dauðans ofboði, en hætti samt við og stóð
gapandi og náfölur.
Tom Converse stöðvaði hestinn og kall-
aði: “Hvað er að þér, vinur? ”
“Ekkert. Eg hélt bara, að þú . . . að þú
værir annar. En þú ert ekki ...”
Drengurinn kom hægt nær, alveg lerk-
aður af undrun. Um leið byrjaði einhver að
kalla niður á götunni. Hann kunni því illa,
að menn biðu eftr honum til að athuga hann.
Það var smiðurinn og maður með honum,
sem höfðu rokið út úr smiðjunni, og svitinn
draup af báðum. Og á einu augnabliki voru
komnir um tuttugu menn hinum megin á
götunni. Þeir voru allir vopnaðir og smiður-
inn hafði orð fyrir hinum.
“Góðan daginn, félagi,” sagði hann.
í kringum þig og spyrjum?”
‘ ‘ Neðan frá Crayville. ’ ’
“Frá Crayville?”
“Já, eg ætla til Waterbury ...”
“Þá ertu að villast. Waterbury er ekki
a þessum slóðum. Þangað liggur alt annar
vegur.”
Hinir færðu sig nær, þeir gættu þess að
hafa nægilegt svigrúm til að geta náð skamm-
byssunni fram í flýti, og höfðu vakandi auga
á hverri hreyfingu hans. Tom Converse var
vi.ss um, að ef þeim fyndist eitthvað grunsam-
legt við skýringar hans, mundu þeir ekki vera
lengi að hugsa sig um.
“Það veit eg líka,” flýtti hann sér að
segja, um leið og hann bölvaði því innlega
með sjálfum sér, hvað hann væri ókunnugur
í þessu bvgðarlagi. “Eg gerði það með á-
settu ráði, að fara hér um. Eg þarf að tala
svolítið við sheriffann.”
“Sheriffinn?”
“Já, er það ekki Joe Shriner?”
Það var auðséð, að þessi spurning hafði
áhrif. Þeir störðu allr forviða á hann. 1-
myndun þeirra haíði farið með þá í gönur.
Maður, sem spurði eftir sheriffanum, hinum
hræðilega Joe Shriner, gat ekki verið Skugg-
inn. En grunur þeirra var samt ekki úti enn.
“Hvað heitir hesturinn þinn ?”
“Hann heitir Dandy.”
“Hann er fallegur; hvað er hann gam-
all?”
“Sex ára; eg fékk hann í fyrra.” , -
“Fyrst í fyrra? Jæja. Eigum við að
segja þér, hvers vegna við þyrptumst svona
í kringum þig ogspyrjum?”
“ Já, það vil eg gjarna, annars hélt eg,
að þetta væri vani hér í Carlton.”
Margir hlóu í hópnum, en voru nú alveg
friðsamir. Fyrir einni mínútu höfðu þeir
haft höndina á skammbyssunni, en nú skemtu
þeir sér við misskilninginn.
“Það var af því, að við héldum, að þú
værir Skugginn.”
Tom Converse var viðbúinn að taka þess-
ari skýringu. Hann sagði ekki orð. en í and-
litinu var sambland af hræðslu og undrun;
Jiann lék svo dásamlega, að allur grunur
hvarf á augabragði. Og hláturinn ómaði alt
í kringum hann.
“Jæja, þið getið tekið þetta fyrir gam-
an,” sagði Tom og dró andann léttara, —
“en það er ekkert gaman fyrir mig að vera
tekinn fyrir Skuggann. Mig langar ekki til
að fá kúlu í gegnum hausinn, áður en eg gæli
sagt til mín. En hvernig er það annars, er
eg svona líkur Skugganum eða hvað!”
“Þú skalt spyrja Mr. William, Skugginn
hefir einu sinni ráðist á hann. ”
Hvítskeggur einn, sem hafði verið ógur-
legastur ásýndum af þeim öllum, gekk nú
fram hálf hrifinn af að láta taka svona eftir
sér.
“Eg stóð bara og beið eftir, að þið ungu
mennirnir hefðuð lokið ykkur af,” sagði
hann. “Þessi maður er ekki líkari Skuggan-
um en eg. Skugginn er minst tveim þuml-
ungum hærri og töluvert gildari. Og Captain
— Captain, það er annað mál, mér sýnast
hestarnir mjög áþekkir ...”
“Eg hélt það hefði verið eftir sólarlag?”
sagði rödd í hópnum.
“Sólin var ekki alveg gengin undir. Það
var nógu bjart. Eg gat sagt ykkur það strax,
að þetta var rangt hjá ykkur, en mér fanst
gaman að láta fara um ykkur svolítið.”
“Jæja,” sagði Tom Converse, “nú verð
eg að fara og reyna að ná tali af sheriffanum.
Kannske ætti að setja auglýsingu á bakið á
mér um, að eg væri ekki Skugginn.”
‘ ‘ Það er hestinum að kenna, ’ ’ sagði gamli
maðurinn. “Hestur Skuggans heitir Cap-
tain og er kastaníubrúnn með svörtum blett-
um. Það er ekkert mjög sérstæðnr litur. En
reyndu nú að fara að hitta Joe Shriner. Það
er hann, sem er sheriffi hér í þórpinu og hefir
lyklavöldin að tugthúsinu.”
Nokkrir ungir menn vísuðu Tom niður
götuna að fangelsinu og yfirgáfu hann svo.
Það var svo sem auðséð, að þetta var
fangelsi. Það leit þannig út eins og það
mundi aldrei sleppa þeim manni, sem það
væri búið að ná inn fyrir sína veggi á annað
borð.
Hár, herðabreiður og mikilfenglegur
maður kom út á dyraþrepið og stóð þar og
glotti. Tom Converse leit upp og vissi sam-
.stundis, að þessi maður var enginn annar en
Joe Shriner sjálfur — hinn hræðilegi Joe
Shriner. Hann sá einnig, að hann mátti vera
vel á verði, ef hann átti að geta leikið á þenna
náunga. En hann var kominn til að sækja
Benn í tugthúsið, og hann skvldi líka ná hon-
um út, hvað sem það kostaði.
XVII.
Tom Converse tekur Benn út úr fangelsinu.
Að Joe Shriner var maður í orðsins
fylstu mérkingu, hafði Tom aldrei efast um,
af því að fólk nefndi nafn hans ætíð með svo
miklum ótta. Og á andliti hans og vaxtar-
lagi var auðséð, hvílíkt ógurlegt afl og harka
bjó í honum.
Pað var stærilæti, grimd og sjálfstraust
í svip hans þarna, sem hann stóð á þrepum
fangelsisin.s, þar sem hann var hinn ógurlegi
einvaldur. Carlton-fangelsi og æðsti maður
þess líktust hvort öðru. Bæði voru þau jafn
fráhjrindandi. Sjálfsírauist Tom Cbnverse
virtist minka við þessa valdsmannlegu mynd,
þó sagði undirvitundin honum, að Sliriner
mundi einnig hafa snögga bletti, sem hægt
væri að hitta á, þó líkaminn væri eins og úr
járni. Að minsta kosti þýddi ekki að hika
þessa stundina. Tom vai^ð að vera djarfur
og einbeittur, ef nokkuð átti að ávinnast.
Hann stökk af baki, hljóp upp þrepin og
staðnæmdist brosandi fyrir framan þenna
volduga mann.
“Þér lítið út alveg eins og faðir minn
lýsti yður fyrir mér, hinum mikla Joe
Shriner. ” sagði hann og reyndi að leggja alla
sína aðdáun í augnaráðið.
“Er það?” sagði sheriffinn án þess svo
mikið sem að lina á nokkrum drætti í and-
litinu.
“Hver ertu, mætti eg spyrja?”
“Eg er sonur Tom Campbell í Crayville.
Eg ætla til Waterbury, og pabbi sagði að eg
mætti til með að koma liér við og heilsa upp
á Joe Shriner. “Hann er orðinn mikill mað-
ur, ” sagði pabbi. “Þú verður að mæta hon-
um með virðuleik. ” ”
“Hm!” glotti hinn óraskanlegi og lét
þessa viðurkenningu hverfa eins og dropa í
haf hégómagirndar sinnar. “Ef J>ú ætlar til
Waterbury, þá hefirðu farið meir en lítið út
af stefnunni.”
“Það hefi eg,” viðurkendi Tom strax.
“En mér fanst það vera ómaksins vert,”
sagði hann með sínu undirgefna brosi.
“Það er fallegur hestur, sem þú ert
með,” sagði Joe Shriner.
“Við héldum fyrst, að þetta væri Skugg-
inn, sem væri að koma!” heyrðist alt í einu
fyrir neðan dyraþrepin. Það var drengur-
inn, sem hafði fylgt Tom, og langaði til að
vita, hvernig sheriffinn mundi taka honum.
“Skugginn ...” Það sljákkaði í Joe
Shriner. ‘ ‘ Skugginn — í Carlton ? ’ ’
Tom Converse sá, að fyrst núna hafði
þessum stóra manni dottið það í hug. Þrátt
fyrir það þótt honum stæði ógn af Shriner,
sá hann það, að hann var seinn að hugsa og
þurfti sinn tímá til að leggja tvo við tvo og
fá fjóra út. Svo Tom flýtti sér að segja,
þegar hann sá hið tortryggna augnaráð, sem
flaug frá honum til hestsins: “Það væri þó
óhugsanlegt, að Skugginn, þótt hugaður sé,
hætti sér inn á landareign Joe Shriners!”
Sheriffinn kinkaði kolli og hepnaðist að
láta ekki of mikið á því bera, hve varið hon-
um þótti í þessa gullhamra. Hann sneri
höfðinu lítið eitt og horfði á Tom með því
augnaráði, sem hefði getað verið velviljað,
en var til þess að aðgæta, hvort ástæða væri
til frekari grunsemda.
Hann gekk niður dyraþrepin, til hests-
ins og fór orðalaust að athuga hann. Það
rann kalt vatn milli skinns og hörunds á Tom
Converse. Það gat vel verið hugsanlegt, að
eitthvert auðkenni væri á hestinum, sem
mundi segja frá, hvaða skepna þetta væri.
Hið minsta mark á einhverjum hófnum, ein-
hversstaðar á húðinni, þá mundi vera úti um
hann á augabragði.
En Joe Shriner fann ekkert atliugavert,
hann rétti úr sér og gaf þeim, sem höfðu
safnast í kringum hann, bendingu um að fara,
og svo gekk hann hægt upp dyraþrepin aftur.
“Það þarf ekki svo mikið til þess að í-
myndunin hlaupi með fólk í gönur,” sagði
hann. “Altaf þegar það sér svona hest, held-
ur það, að þarna sé Skugginn. Eins og
Skugginn mundi voga sér inn í þorpið um
hábjartan daginn!” Og það var einskonar
bros sem kom á andlitið á honum.
“Það gerði hann nú í gær,” sagði Tom.
“Það er líklegast vegna þess, að fólk býst
við því sama í dag. En það þorp hafði held-
ur ekki annan eins sheriff og Joe Shriner.”
Sheriffinn afþakkaði hrósið með lítilli
handbendingu.
“Komdu inn fyrir,” sagð hann. ‘‘Eg
hefi fengið mér nýjan kassa með Havana-
vindlum, sem óþarfi er að fýla grön við.
Komdu og fáðu einn og segðu mér eitthvað
frá Crayyille. Þar var eg á bernskuárum
mínum.”
Tom sagði ekki neitt fyrst í stað, en lét
Joe Shriner hafa orðið. Það mundi koma
sér vel.
“Eg hugsa oft til Crayville,” hélt
Shriner áfram. “En eg efast um, að nokkur
muni eftir mér þar enn þá.”
Tom var ekki seinn að svara eins og
Shriner vonaðist eftir, nefnilega mótmælandi:
“Hvort þeir muna eftir yður?” sagði hann.
“Enn þann dag í dag gorta sumir af að hafa
xengið glóðarauga af Shriner sjálfum.”
“Jæja?” sagði sheiúffinn, auðsjáanlega
mjög ánægður. “ Já, já, maður var nú heldur
baldinn í þá daga. ”
Þeir gengu gegnum margar dyr með
þungum hurðum fyrir og síðan eftir mjóum
gangi, og loks inn á skrifstofuna. Það var
það skuggalegasta herbergi, sem Tom hafði
séð á æfi sinni. Það var í raun og veru ekki
annað en fangaklefi eða réttara sagt búr.úr
stálstöngum, sem mynduðu eins og net í loft-
inu. Tom hálf hikaði við áður en hann gekk
inn. Svo féll hurðin á hæla honum og söng
í málminum um leið.
Hann sá á augnaráði sheriffans, að enn
eimdi eftir af grun, svo hann fl’tti sér að
segja: “Þetta líkist.svo fangaklefa, að eg
var bara hálf smeikur að ganga inn fyrir,”
sagði hann hlæjandi.
Sheriffinn kinkaði kolli með dramblátu
brosi. “Yfirleitt er það þannig með fólk,
þegar það kemur hingað, að það verður hálf
hrætt. Mér finst gaman að sjá á því hræðslu-
svipinn, þegar það kemur inn.
En hvað sem því annars líður, þá hefir
enginn fanganna komist út gegnum skrifstof-
una mína. ”
T1 þess að veita orðum sínum meiri á-
herzlu, sló hann með heljarafli í borðið.
“Nei,” sagði Tom með aðdáunarróm.
“Það er nú enginn svo heimskur, að hann
reyni til að strjúka út í gegnum skrifstofu
Joe Shriners.”
Sheriffnn brosti. Hann fann áreiðanlega
mikið til sín eftir þessa viðurkenningu frá
hinum unga manni.
“Að minsta kosti hefir engnn komist
héðan út síðan eg tók við umsjón fangahúss-
ins. Ekki einn einasti, skilurðu það. Áður
fyr laumuðust þeir í burtu þrír og fjórir á
hverjum tveim mánuðum. Það er ekki af því,
að þetta séu alt eintómir innbrotsþjófar, sem
hér eru. Nei, það eru alt aðrar tegundir. Eg
gæti sýnt þér dálaglegan hóp ...”
“ Já, gerið þér það,” sagði Tom áfjáður.
Hann hætti samstundis. Hafði hann verið of
ákafur? Slönguaugu Joe Shriners hvíldu nú
stöðugt á honum.
Tortrygnin í þeim hleypti geig í Tom, en
hann hvarf von bráðar.