Lögberg - 28.07.1938, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. JÚLÍ 1938
QiMieniftiM
1 Wi'WM ■ Eftir GEORGE C )WEN j 11 BAXTER |
Skugginn hristi höí'uðið hlédrægnislega.
“Eg er haltur,” sagði hann. “Eg er enginn
maður til þesskonar starfa. En eg efast ekki
um, að þeir nái í Skuggann. 1 þetta skiftið
sleppur hann ekki.”
“Heldurðu það?”
“Já. Þeir þurfa ekki annað en ríða í
námunda við hús Plummers og bíða þar. Það
er óhætt að treysta því, að Skugginn lætur
ekki .standa á því að gorta af því við kærust-
una, hvernig hann bjargaði bróður hennar.”
“Það er mjög sennilegt. En ætli lionum
sé ekki ljóst, að þeir bíði hans þarT”
“Skugginn er nú ekki að hugsa um slíka
smámuni. Auk þess býst hann við, að hans
verði leitað hérna í fjöllunum, en ekki hjá
Plummer. ”
Að mæltum þessum orðum reikaði Jim
Gochrane áfram innan um mannfjöldann, en
ekki voru liðnar nema fimm mínútur, þegar
þessi ‘eigin ráðagerð hans mætti honum í
veitingasal gistihússins. Þessi ráðagerð
hafði gripið svo mikið um sig nú þegar, að
allir álitu sjálfsagt, að liðið færi fyrst heim
til Pluminers og leitaði Skuggans þar.
Orðrómurinn um, að hægt mundi að hitta
Skuggann þar, mundi brátt berast til eyrna
gamla sheriffanum, og hann mundi fylgja
bendingunni. Sér til mikillar ánægju komst
Skugginn að því, að hann var ekki settur í
samband við orðróminn eða skoðaður sem
upphafsmaður hans. Hann gekk upp tröpp-^
urnar til herbergisins, þar sem sheriffinn var
nú önnum kafinn við að velja í lið sitt.
I sömu svifum kom maður út úr herberg-
inu, bölvandi og augsýnilega mjög móðgaður.
“Það er ekki til neins,” sagði hann við
Jim Cochrane. “Þeir hafa ákveðið að taka
ekki fleiri. “Þeir vilja ógjarnan, að heið-
urinn hlotnist of mörgum. Það var hestur-
inn minn, sem þeim leizt ekki á, sögðu þeir,
en eg hefi nú mínar skoðanir á því máli. Það
er fjandi hart, að Algie Thomas skuli hegða
sér á þennan hátt.”
Hann hélt bölvandi leiðar sinnar. Það
var í hæsta máta einkennilegt, að allir skyldu
telja það víst, að nú mundi Skugginn nást!
Jim Cochrane opnaði dyrnar og gekk
inn. Litli, gamli sheriffinn sat í stól með
hendurnar aftur á hnakka, en Joe Shriner
stóð á gólfinu, skuggalegur og gremjufullur
á svipinn, og starði út í horn.
Þegar Algie Thomas kom auga á Skugg-
ann, var eins og lifnaði yfir ,honum.
“Sjáum til,” sagði hann. “Þér gætið ef
til vill sagt okkur, hvernig auðveldast væri
að ná í Skuggann?”
“Eg gæti ef til vill stungið upp á leið,”
svaraði Jim Cochrane. “En mér dettur ekki
í hug að vera að ráðleggja mönnum eins og
yður og Shriner eitt eða annað. Eg ætlaði
aðeins að spyrja um, hvort eg gæti komist
að í liði ykkar. Annars æski eg ekki. ’ ’
Sheriffinn brosti og það brá fyrir gietni
í brosinu.
“Hvað gengur^ að yður, Cochrane?”
spurði hann. “Þér vitið að eg var að njósna
um yður. Haldið þér, að þér getið laumast
inn í lið mitt og brugðið fæti fyrir mig þegar
þér sæjuð' yður leik á borði og óþægilegast
væri?”
Skugginn bliknaði ekki einu sinni gagn-
vart þessu ótvíræða vantrausti.
“Þér haldið, að eg sé hugleysingi, skilst
mér?” sagði hann. “En einmitt þess vegna
vil eg sýna yður að það er lið í mér. Gefið
mér eitt tækifæri, þá skal eg sanna það. Svo
er neínilega mál með vexti, að eg hefi hugs-
að mér að setjast að á þessum slóðum. Mér
geðjast vel að fólkinu hérna og bygðarlaginu
yfirleitt, þess vegna vildi eg gjanian, að þér
bæruð traust til mín, sheriffi. Ef eg gæti
bygt á yður, þá kærði eg mig kollóttan um
hvað aðrir segðu um mig. Eg kem hingað til
þess að biðja um að fá að gera mitt ýtrasta.
Lofið þér mér að reyna. ”
Sheriffinn var greinilega undrandi yfir
þessari frjálsmannlegu framkomu. Hann
stóð á fætur og gekk til Skuggans. “Lags-
maður, ” sagði hann með rólegri rödd, “eg
veit ekki, hvað það er, sem þér hafið fyrir
stafni. En eitt skal eg segja yður í fullri ein-
lægni: Ef þér fáið að taka þátt í þessum
eltingaleik, þá verður það undir minni ums já.
Það verður haft eftirlit með yð'ur. Það skul-
uð þér gera yður ljóst.”
Skugginn kinkaði kolli. “Eg verð að
sætta mig við það,” sagði hann.
“Mér dettur ekki í hug að halda því
fram, að eg sé nokkur engill, en mér leikur
liugur á, að þér hættið að tortryggja mig. Eg
er að hugsa um að gifta mig og setjast að
hérna. ”
Sheriffinn klóraði sér í hökunni. “Lofið
þér mér að sjá skammbyssuna yðar,”’sagði
hann.
Jim Coohrane rétti honum skammbyss
una og sheriffinn veitti því eftirtekt með sínu
glögga auga, hve hljóðlega og leiftursnöggt
hann tók hana upp. Hann rannsakaði vopnið
nákvæmlega. Skammbyssunni var vel haldið
við, og handjjangið bar menjar eftir mikla
notkun. Sheriffinh rétti Skugganum hana
aftur og andvarpaði.
“Hafið þér sama hestinn og eg sá úti í
skóginum ?”
“ Já,” sagði Skugginn.
“Nú er bezt fyrir yðtir að tala við Joe
Shriner. Eg hefi ekkert á móti því að taka
yður með, en Joe hefir yngra auga en eg, og
hann hefir með-ákvörðunarrétt. Lítt þú
snöggvast á hann, Joe.”
Joe Shriner stikaði fram í herbergið og
virti fyrir sér hið gulleita andlit Jim Coch-
rane með grimdarlegu augnatilliti sínu. Að-
eins dauði þess manns, sem hafði auðmýkt
Joe Shriner með því að brjótast inn í Carlton-
fangelsið', gat svalað hefndarþorsta hans.
Fram að dauðastundu þess manns mundi Joe
Shriner fyrirlíta hvern einasta mann í ver-
öldinni, af því að allir höfðu heyrt talað um
hið auðmýkjandi ástand, sem hann hafð'i
fundist í.
“Hefir glæpamaðurinn, sem við erum að
leita að, nokkru sinni gert þér mein?” spurði
hann.
Þetta var fyrsta spurningin, sem hann
hafði borið upp fyrir hverjum þeim, sem sótt
hafði um að komast með.
“Já,” sagði Skugginn.
“Hvað hefir hann gert þér ?”
Augu Jim Cochrane skutu neistum. “Það
var dálítið út af stúlku einni,” sagði hann.
Joe Shriner starði eitt augnablik á hann,
svo kinkaði hann kolli ánægður.
‘ ‘ Það er gott, ’ ’ sagði hann. ‘ ‘ Hafðu hest
þinn tilbúinn. Við förum að leggja á stað.
Eig held, að bezt sé að fara til búgarðsins
hans Plummers. Það gengur orðrómur um
það, að hægt sé að búast við Skugganum á
þeim slóðum. ”
Skugginn svaraði með því að kinka kolli
og brosa. Svo fór hann. Þetta hefði ekki
getað gengið betur fyrir honum.
Inni í herberginu hristi Algie Thomas
gamli sitt vitra höfuð.
“Hvað er nú að?” spurði Shriner.
“Mér lízt ekki á þennan náunga, sem nú
var að fara.”
“Hvað skyldi vera út á hann að setja?”
“Listinn yfir mennin er tilbúinn. Hann
er þrettándi á listanum. ”
XXIII.
Með leiftwrhraða.
Það voru þrettán menn, sem riðu út úr
Carlton-þorpinu. Heillahrópin fylgdu þeim.
Og það voru þrettán menn, sem undir mið-
nætti staðnæmdust fyrir utan heimili Plumm-
ers, þar sem Sylvia og Benn komu auga á þá
úr fylgsni sínu á hæðinni.
“Það er Algie Thomas,” kallaði gamli
sheriffinn og reið að glugganum, som
Plummer hafði opnað. ‘>Við komum ekki til
að gera þér mein, Plummer, heldur til að
forða þér frá óhamingju.”
“Það veit eg, Thomas,” sagði Plummer.
“Segðu mér bara, hvers þú óskar.”
“Fyrst og fremst vil eg þá vita, hvort
Sylvia dóttir þín er í herbergi sínu. ”
“Það hugsa eg, að hún sé. Nei, það er
líka satt, hún gekk út sem snöggvast, hún gat
ekki sofið. Það getur vel verið, að hún s«
ekki komin aftur.”
“Viltu gæta að því, hvort hún er í her-
berginu ?’’
“Halló — Sylvia!” kallaði Plummer.
Nei, hún er þar ekki. En nú skal eg aðgæta
þetta. ”
Hann hvarf úr glugganum, og skömmu
seinna sáu þeir, að kveikt var ljós í gaflher-
bergnu. Ekki tíu sekúndum seinna heyrðu
þeir hræðsluóp þaðan. Plummer opnaði
gluggann upp á gátt.
“Hún er farin, sheriffi. Hún er horfin.
Bn hún hefir skilið eftir bréf, þar sem hún
segir frá, að hún . . . nei, eg skil ekki, hvað
þetta á að þýða. Það er líkast því, sem hún
sé gengin af vitinu. ’ ’
Svar sheriffans var skipun til manna
sinna: “Við náum í hana aftur. Herðið
ykku'r, piltar!”
Joe Shriner hafði gefið fordæmið. Þegar
hópurinn nam staðar, hafði hann ekki eirð í
sér til að vera kyr, heldur lét hestinn tölta í
hring. Og einmitt þegar sheriffinn gaf skip-
un sína, var hann svo lánsamur, að eygja eitt-
hvað, sem var á hreyfingu uppi á hæðinni,
samt hálfhulð af kjarrinu.
Samstundis keyrði hann sporana í kvið-
inn á hestinum, svo að hann þaut á stað upp
bæðina, ens og ör væri skotið. Hann gerði
hinum ekki kunnugt, hvað hann hafði séð með
nokkurri bendingu eða kalli. Ef það, sem
hann hafði séð á hreyfingu þarna uppi, var
reiðmaður, vissi hann fullvel, hver það var,
og þá vildi hann einnig hafa heiðurinn af að
berjast við hann og taka hann til fanga.
En varla vár hann kominn á fulla ferð,
er heyrðist lítið hræðsluóp frá kvenmanni.
Þetta, sem sást svo ógreinilega uppi á hæð-
inni, greindist nú í tvent, — tvo reiðmenn,
sem hleyptu út úr kjarrinu og niður hæðina
hinum megin.
Joe Shriner var aldrei þessu vant fljótur
að hugsa, hann fór ekki að tef ja tímann með
að taka upp skammbyssuna, heldur hallaði
sér áfram á hestinum og reyndi að halda
jafnvæginu, þannig að sem léttast væri fyrir
dýrið. Hesturinn hljóp því upp hæðina túns
og hann væri í veðhlaupi.
A hælum lians kom allur liópurinn. Gleði-
óp þeirra gáfu til kynna, að þeir hefðu einnig
komið auga á flóttamennina. En á undan
reið Skugginn með kvenmann, sem hann ætt-
aði að stela frá heimili sínu. Hvað stoðaði nú,
að Captain væri frár á fæti þegar hann þurfti
að fylgjast með hesti, sem var miklu. seinni.
Benn Plummer nísti tönnum, þegar hann
hélt aftur af hiesti sínum, sem var vanur að
fá að spretta úr spori undir svona kringum-
stæðum. A eftir þeim kom hópurinn eins og
svartur bakki, sem færðist nær hverja sek-
úndu. Bláfótur var góður hestur, en komst
ekki í hálfkvisti við Captain. Arangurslaust
notaði stúlkan bæði svipu og spora. Bláfótur
hristi faxið og drógst stöðugt aftur úr.
Benn Plummer greip til skammbyssu
sinnar. Hann sá, að nú eða aldrei var tíminn
kominn fyrir hann að sýna vaskleik sinn og
vinna viðurkenningu Skuggans. Ef hann léti
ná þeim og taka Sylviu gæti hann aldrei vænst
þess, að hinn mikli maður kallaði hann vin
sinn.
Sylvia Rann — hin hugrakka Sylva —
sýndist þegar vera að gefast upp. Hún not-
aði bæði svipu og spora, en aðeins með hálf-
um dugnaði. Jlvernig gat Benn vitað, að hún
þráði, að sér yrði náð og færð aftur heim.
Miklu frekar gat hún felt sig við að verða
kölluð fyrir rétt — miklu heldur það, en að
komast leiðina á enda og bindast glæpamanni.
Hún blessaði í huga sírium Bláfót, sem sýndi
Ijóslega, að hann gat ekki aukið meira hraða
sinn.
Benn hrópaði til hennar: “Geturðu ekki
komið honum úr sporunum.”
“Hann vill það ekki,” svaraði hún, “halt
þú áfrarn og bjargaðu sjálfum þér, það gerir
ekkert til með mig. Það er enginn sem getur
.gert mér neitt.”
“Eg yerð lijá þér. Eg læt heldur skjóta
mig en bregðast þér. Heldurðu að eg vildi
koma aftur til Skuggans og segja honum, að
eg hafi skilið þig eftir? Eg verð hér, þó að
. líf mitt sé í veði. Þeir skulu taka mig á undan
þér.
“Nei, nei, Benn!”
, “Eg segi jú, eg hleyp ekki frá þér á
þenna hátt. Þeir mega gera við mig hvað
sem þeir vilja.”
Sylvia stundi. Hún vissi, að Benn var
þannig skapi farinn, að hann mundi gera al-
vöru úr hótuninni, og nú ákvað hún að láta
hestinn gera eins og hann gæti. En hún gat
ekki gert Bláfót að flugvél, og þegar hún leit
um öxl, sá hún Joe Shriner koma upp hæðina
berjandi fótastokkinn og á eftir allan hóp-
inn á harða stökki. Eftir eitt augnablik
mundu þeir byrja að skjóta.
Þá heyrði hún Benn kalla með hásri,
stynjandi röddu:
“Snúðu niður að limagirðingunni, Syl-
via.. Bláfótur getur stokkið. Hann getur
stokkið yfir, ef hann þorir það í þessu mvrkri.
Ertu hrædd? Þorir þú það, Sylvia?”
Hún hlýddi og sneri til vinstri. Þau
höfðu riðið snarbrattan fjallsrana, og fyrir
framan þau var brekka, sem endaði með
kjarri og runnum, þar næst var blettur með
limagirðingu alt í kring og svo afgirt svæði
með gaddavírsgirðingu. Það var geysilegt
hættuspil, að ætla yfir þetta í næturmyrkrinu.
En til allrar hamingju var gaddavírinn
strengdur á gilda rafta, svo aÖNBláfótur átti
að geta séð þetta nógu snemma.
Einhvers konar örvæntingar-hugrekki
var komið' í Sylvíu. Þessi vilti flótti hafði
komið blóðinu til að fossa í æðum liennar, og
hugsunin um, að um væri að tefla líf Benn
Plummers, kom henni til að leggja út í hvaða
hættu sem væri. “Hvernig er þinn hestur,”
spurði hún.
“Það er ekki hestur, það er flugvél,”
sagði Benn Plummer móður. “Það er
Captain. ”
Nú mundi hún það. Þetta var Captain.
Hún gat ekki á sér setið að skotra til hans
augunum, jafnvel á þessari stundu angistar
og hræðslu gat hún ekki annað en dáðst að
léttleika og fegurð hans í öllum hreyfingum.
En Bláfótur, hvernig skyldi honum takast.
“Komdu, komdu!” sagði hún hvetjándi.
Svo þutu þau niður brekkuna eins og hvirfil-
bylur, í áttina til limagirðingarinnar.
Það lá ekki vel á sBláfæti. Hann hægði
á, þegar hann sá girðingarnar, en sá sam-
stundis, að hraðinn var of mikill til að stöð'v-
ast. Svo stökk hann. Arangurinn varð sá,
að hann sló með hófinum í tréspíru og braut
hana í sundur, eins og það væri eldspýta.
Hann reigði sig í stökkinu og setti hausinn
aftur. Hann var, eins og sagt er, bálvondur.
Það var ekki unga stúlkan, sem hann var illur
út í, þótt hún hefði sífelt notað á hann svipu
og spora, nei, hann var reiður við tréð, sem
hann hafði rekið löppina í. Er hann kom
niður, hentist hann upp aftur alveg eins og
bloti. Sylvia varð að ríghalda sér, til að
lianga á baki. Xað var óskiljanlegt, hvernig
dýr með annan eins líkamsþunga gat stokkið
svona.
Alveg við nefið á þeim var önnur girðing.
Stökkið yfir fyrri girðinguna hafð'i með sam-
einuðum hraða af reiðinni niður brekkuna
komið l>eim inn í miðja girð'inguna. Captain
frýsaði meira að segja um leið og hann stökk,
en kom samt mjúklega niður og tölti áfram.
Þá var það Bláfótur. Hann vaggaði sér
fram og aftur, eins og væri verið að draga
upp fjöður, teygði úr langa hálsinum sínum,
og svo stökk hann. Krafturinn var svo mik-
ill, að Sylviu fanst hún alveg fara upp í skýin.
Á meðan hann sveif í loftinu, rak liann fót-
inn í einn raftinn og sveif svo niður í falleg-
um boga.
Alveg á hæla honum kom sá fyrsti af
þeim, sem eltu. Hún sá hann fljúga yfir fyrri
girðinguna, en við þá næstu heyrðist brak og
brestir, og maður og hestur duttu niður. Um
leið hljóp skot úr skammbyssunni, sem reið-
maðurinn liafði í hendinni. Það var Cooli-
rane, sem féll.
Hópurinn á eftir, sem sá hann detta,
sneri til vinstri til að reyna að finna hlið, að
komast í gegnum, meðan Skugginn lá í hálf-
gerðu roti, svo raknaði hann við, reis á fætur
og riðaði á fótunum.
Ógurleg örvænting greip hann. Hann varð
að halda áfram. Hann varð að ná þeim, hvað
sem það kostaði. Hann varð sannfærður um,
að það var Tom Converse, sem brokkaði á
undan með Sylviu, sem nú þegar hafði brugð-
ist honum vegna annars manns.
Helst vildi hann drepa þau bæði. En
fyrst og fremst Tom Converse — og helzt
fyrir augunum á hfenni. Hún mundi ekki bíða
með að koma upp um hann og segja frá, hver
hann var. Hver mundi trúa henni? Hver
mundi leggja eyrun að jafn ótrúlegu og því,
að Skugginn væri í fylgd með þeim, sem eltu
Skuggann?
Brennandi hatur og afbrýðisemi lijálp-
uðu til að skýra hugsanir hans. Hann sá
hestinn, sem hafði brugðist honum á úrslita-
stundinni, standa skjálfandi við lilið sína, lút-
andi höfði og leitandi eftir liendi hans, eins
og hann vildi biðja fyrirgefningar.
Svarið, sem hesturinn fékk, var blóts-
yrði Skuggans um leið og hann stökk á bak.
Hann skyldi fá þetta borgað, svínið að tarna.
Hann skyldi halda áfram, þar til hann
springi.
Honum varð nú ljóst, hverju hann hafði
tapað, þegar hann sá flóttamennina hverfa
fyrir næstu holtabrún, á meðan félagar hans
keptust við að sleppa styztu leið í gegnum
þessar ófærur.
Skugginn þaut af stað á hestinum, með
slíkum hraða, að á nokkrum mínútum mundi
hann vinna upp töfina.
Ný von fæddist í huga Jim Cochrane.
Ilann hafði tapað í fyrstu tilrauninni, en í
næstu skyldi hann vinna. En hvers vegna
hafði hann ekki notað skammbyssuna, þar
sem hann var svona nálægt þeim, áður en
hann datt?