Lögberg - 22.05.1941, Blaðsíða 7

7
^Baráttaá hafmu
—* Barátta í
hjartanu”
Ræða vígslabiskups, séru
Bjarna Jónssonar við minn-
ingarguðsþjónustuna um
skipshöfnina á b. v. Gull-
fossi.
NauÖa bárum bæg þú herra,
burtu fári skæðu hrind, /
harmatárin heitu þerra,
hjarta»árin mæddra bind.
Drottinn hár, á hverri tíð,
hagstæð árin gef þú lýð;
banaljár er beittur slær oss,
bættu þrár og himni fær oss.
Hver sem kemur, sé blessaður
í nafni Drottins. Frá húsi
Hrottins blcssum vér yður.—
Sálm. Dav. 118. 26.
Sorgbitnir vinir koma hingað í
'lag. Til hvers koma þeir hingað?
Til þess að fá huggun á heilög-
stað, huggun frá Drotni.
Er hægt að setja eitthvað ann-
að í stað hjálpar og blessunar
hans?
Velkomnir ástvinir látínna
sjómanna, velkomnir i hús
Hrottins, þar sem sorgin á að
kiæta hugguninni.
Vér hljótum oft andvarpandi
aÖ spyrja:
6, maður, hvar er hlífðarskjól
á dauðans skuggaströnd?
Og hvar er sæl við sólarstól
"Vor sjúk og dauðþreytt önd.
Þannig er spurt. En eg flyt
frér fagnaðarboðskap frá Guði.
Til þe ss kem eg hingað i dag.
flyt þér, sorgbitna sál, þenna
boðskap: Drottinn er hér. Hann
er hér nú. IJér — og nií er tæki-
^®ri til þess að mæta Guði, og
^eyra Guðs hjarta slá. En segja
^Oenn þá ekki daprir og niður-
beygðir: “Mitt duft er fast við
áauðans stíg”? Má ekki margur
^gja nú í dag: “Mér ofbauð hve
'*hur kraftur kulnar fljótt fyrir
^aldri feigð.”
Hvernig á eg að geta ilyft huga
ír,inum til himins? Er ekki eðli-
legt, að sorgin lormi lofsöngs-
Þróttinn?
Eg hendi sorgbitnum vinum
111 hans, sem segir: “Komið til
árm, allir þér, sem erfiðið og
kuoga eruð hlaðnir, og ég mun
Veita yður hvild.”
En það er eins og hann gæ
1)liist við þessu svari: “Byri
111,11 er of þung, til þess, að e
geti farið langt.”
Þess vegna segir hann: F.
ke>n til yðar.
Það er gott að mega koma t
lr>s trúa vinar, mega fá hjál]
að er enn meira, að hann sku
k°nia til vor.
Hetta er huggunin. Þetta er 5
u8gunarboðskapur, er eg fh
^ður í dag: Drottinn kemur.
, ^etta er fagnaðarerindi kris
ludómsins: Guð kemur til þín.
Þetta er kærleikur Drottin
sem elskar að fyrra bragði.
Móðirin segir við grátam
^arn sitt: “Eg kcm til þín
annig fer Guð að í fullkomnui
sl<ilningi.
^ Guð býr á háum stað, en han
einnig í hinu lága. Pei
be9na er hann hér i dag. Drot
lrin niætir í dag sorgbitnum vii
Um.
4
Bað er sorgarstund i Guðs
húsi'
Hér rikir sorg vegna þess hve
ýran fjársjóð hafið heimtar af
°ss.
Það eru miljónir manna, sem
a,úrei sjá hafið.
Vör sjáum það. Vér byggjum
hnfgirta láð. Vér höfum svo
séð himininn hláan og spegl-
andi Sfe jrn y^r höfum einnig
h1 séð hafrótið. Vér höfum
^eyrt þjóta í storminum og vit-
, • ‘Vú á sjómaðurnn i baráttu
1 nótt'
^jómaðurnn veit af eigin
^eynd, hvert starfið er. og hver
fa,áttan er. Hann gleðst yfir
he«nrð hafsins, er “frið við sjón-
r,n8 fannkrýnd blánar fjall-
rónd móðurlands.”
LÖGBEEÖ, FIMTUDAGINN 22. MAI, 1941
En hann sór svo oft hinar
æstu öldur og hamfarir hafsins.
Hann gerir meira en að sjá og
horfa, þar er hann hermaður i
þungu stríði. í þeim orustum
hefir sézt kjarkur hetjulundar.
Úti á hafinu er mörg baráttan
háð.
Mörgum hraustum drekti dröfn-
in,
djúpið á sinn val.
Daglega bætist við þann val.
Nú rætast orð Drottins, er
hann talar um angist meðal
þjóðanna í ráðaleysi við dunur
hafs og sjávar. Hann- gerir ráð
fyrir þrengingunum, er hann
segir: “Menn munu gefa upp
öndina af ótta og kvíða fyrir því,
er koma mun yfir heimsbygðina,
því að kraftar himnanna munu
bifast.”
Megum vér ekki á þessum
tímum oft hugsa til þessara
orða?
En hann bendir oss um leið á,
hvað vér eigum að gera. Vér
eigum að lyfta upp höfðum vor-
um og líta til hans, treystandi
því, að vor og sumar taki við
af vetrinum.
Vorið kemur. En vér fáum
ekki gleymt vetrarhríðinni.
Vér höfum vaknað í nætur-
myrkrinu og heyrt þyt storms-
ins. Þá hugsum vér til sjómann-
anna. Vér hugsum um leið til
þeirra. sem heyja baráttuna
heima. Það er tvennskonar bar-
átta hjá hafsins sonum, og hjá
ástvinunum, sem heima bíða.
Barátta á hafinu. Barátta i
hjartanu.
Æðir ósjór, öldur stríða himni
mót,
hrynja faldar;
vini vora í vota gröf
dregur dröfn, deyjandi sjálf.
En um leið blása aðrir storm-
ar. öldur rísa himni mót frá sál-
um mannanna, því “annar bylur
stormar yfir djúp, það eru stun-
ur vorar.”
Þessar stunur búa nú í mörg-
um hjörtum. Það er náið’sam-
band milli baráttunnar á djúpi
sjávarins og djúpi sálarinnar.
l>að er rétt sem sálmaskáldið
segir. er hann í sömu andránni
nefnir hið mikla djúp og hið
litla tár.
4
“Gullfoss” náði ekki aftur
höfn. Vaskir synir ættjarðar-
innar komu ekki aftur heim.
Nítján hraustir drengir urðu
herfang dauðans.
“ó, að hetjurnar skuli vera
fallnar.”
Kjarkmiklir menn, trúir í
starfi, hugrakkir í stríði, ástúð-
legir í lífinu, skildu ekki heldur
í dauðanum.
Erfið var biðin á heimilunum,
hjá elskulegri konu, börnum.
foreldrum, systkinum, tengda-
foreldrum og ástvinum öllum.
Hjá öllum bjó þessi spurning
með von og ótta: Kemur hann ei
senn?
Dagarnir liðu, og vonin um
jarðneska endurfundi dó i
brjóstum ástvinanna. Vér höf-
um heyrt um þessa baráttu og
verið vottar að henni. Nú breytt-
ist gleðinnar heimkvnni í sorg-
arrann.
4
En nú erum vér komin í helg-
an rann.
“Glaður varð eg. er þeir sögðu
rið mig: “Göngum i hús Drott-
ins.” Þessi orð kunnum vér.
En eg veit, að hér hefir dregið
ský fyrir gleðisól og að vér
komum í dag i Guðs hús með
angurblíðri sorg, og erfitt er að
heilsa gleðinni. Vér komum
hingað með sérsauka vorn.
Hjartað kennir til. En eg gleðst
yfir því, að ekki er hægt að
byrgja fyrir oss útsýnið inn^ í
himininn.
Trúin sér eilíft Ijós, og minn-
ingarnar tala sitt helga mál.
Þetta hvorttveggja stuðlar að því,
að brosið fær að skina gegnum
tárin.
Eg heilsa sorgbitnum vinum
hér í dag, þeim, sem hér eru, og
þeim, sem eru oss í anda sam-
einaðir.
Frá húsi Drottins blessa eg
yður.
Eg skila kveðju frá honum,
sem er Guð allrar huggunar.
Drottinn er hér, og vill tala við
þig.
Hann heyrir stormsins hörpu-
slátt.
Hann hefir hlustað eftir því,
sem bjó í hjarta sjómannanna á
hinni skelfilegu nótt, hann hefir
hlustað á þá í storminum.
En hann hlustar einnig á þig,
hlustar eftir andvarpi sorgar-
innar.
Hann heyrir barnsins andardrátt.
Hann\ heyrir sínuin hiinni frá
hvert hjartaslag þitt jörðu á.
Hann hilustar á bæn þína á
þessari stund.
Eg bendi þér til hans. Eg
bendi þér á hið stöðuga. Alt er
fallvelti háð hér í heimi. En
Guðs orð er stöðugt.
Þetta Guðs orð segir við mig:
“Hugga þú.” Segir við oss öll:
“Huggið hver annan.”
Eg segi við hina sorgbitnu,
biðjandi um huggun frá Guði:
“Horfið upp frá höfum nanða.”
Sjálfur Drottinn vor Jesú
Kristur og, Guð faðir vor, sem
elskaði oss og gaf oss í náð eilifa
huggun og góða von, hann huggi
og styrki hjörtu yðar.
Hér ríkir samúð með sorg-
bitnum vinum — og vér vott-
um útgerð skipsins samúð vora.
Minnumst þess, er fyrir oss er
brýnt í Guðs orði, að þetta er
sú dýrkun, sem er hrein fyrir
Guði, að vitja ekkna og munað-
arlausra í þrengingu þeirra.
Snúum huga vorum í bæn til
hans, sem er verndari ekkna og
faðir föðurlausra. Það segir svo
í Guðs orði: Drottinn rekur rétt-
ar munaðarleysingjanna og ekkj-
unnar.
Þau fyrirheiti hefi eg svo oft
séð rætast.
Felum oss Drotni. Heill hverj-
um, sem getur sagt: Eg er Guðs
og Guð er minn, Guði frá mig
ekkert skilur.
Minnumst með þakklæti hinna
látnu sjómanna og felum Drotni
ástvini hinna dugmiklu manna,
sem voru trúir í starfi sínu alt
til* dauða.
4
Vér minnumst sjómannanna,
sem dáð hafa drýgt heimilum og
þjóð til heilla.
Vér biðjum í dag fyrir Beim-
ilum þessara látnu vina. En um
leið fyrir þjóðinni. Hvað er
þjóðin? Hin mörgu heimili.
4
Hvar ætlar þjóðin að leita
hjálpar á þessum alvörutimum?
Heyrir þjóðin, að Drottinn er að
kalla? Þekkir þjóðin sinn vitj-
unartima?
Viljum vér, hin islenzka þjóð,
helga oss Guði, i gleðinni og í
velgengninni, svo að vér séum
blaktandi strá, að vér deyjum,
ef Guð er ei ljós það og lif, sem
að lyftir oss duftinu frá?
Vill þjóðin vera kristin þjóð
cða ekki?
Vill hin uppvaxandi íslenzka
kynslóð muna nú eftir skapara
sínum áður en vondu dagarnir
kunna að koma, svo að vér vit-
um, hvar vér viljum vera í sól-
skininu og í vetrarhríðinni?
Viljum vér samhuga vera í einni
fylking, starfandi að velferð
þjóðar vorrar?
Vér sjáum, hve mikið tjón oss
er búið við missi hinna dáð-
rökku drengja.
Vér finnum í hve mikilli þakk-
arskuld vér erum við sjómanna-
stéttina.
Véf vitum, að “sjómannslíf i
Herrans hendi helgast fóstur-
jörð.”
Vér erum vottar að starfi og
fórn hinna nýtu ættjarðarsona.
En viljum vér þá ganga fram,
í einingu og bróðurhug, styðj-
andi landsins heill, biðjandi:
Ein trú, eitt ljós, einn andi
1 einu fósturlandi.
Viljum vér strengja þess heit,
að vera með Drotni, og , studdir
af honum, reynast trúir synir
og dætur ættjarðar vorrar, er
vér heyrum brimgnýinn í bylgj-
um hafsins og háreystið í þjóð-
unum?
Viljum vér þá vera í ljóssins
fylking? Viljum vér á þessum
baráttu- og stríðstímum ganga
til sigurgjafarinnar, eins og hin-
ir drenglunduðu fslendingar, sem
á alvarlegum tímamótum þjóð-
arinnar helguðu sig Guði, og
gengu tiil sigurgjafar fyrir aug-
liti hans, eins og sagt er frá, er
kristin trú festi rætur í hugum
manna á helgum stað þessa
lands.
Gefumst Guði, og biðjum:
Hlífi þér, ættjörð, Guð i sinni
mildi.
4
Blessaðir i nafni Drottins séu
ástvinir hinna látnu sjómanna.
Segjum með trú og trausti:
f hendi Quðs er hver ein tíð
í hendi Guðs er alt vort stríð.
Hið minsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
Blessuð minning er tengd við
hvert nafn.
—ýMbl. 22. marz).
Eyjólfur
Guðmundsson,
Hvammi
Hvað 'svo hátt gnestur?
Héraðs varð brestur,
féll und Skarðsfjalli
foringinn snjalli.
—'Hljótt er að Hvanimi,
hniginn ’inn rammi
lýða langslyngi
Landshöfðingi.
Þeim var þor gefið,
—það vitni stefið—
afrend með orka
öllu að storka:
Gugnun og gorti,
geigvænum skorti,
sveitar sandfoki
og svartaroki.
Virtist varbúinn.
Vóru mótsnúin
örlög öndverðu,
alt sitt gerðu.
—Braust í bjargkreppu,
bar þunga slcreppu
hugsandi, hljóður
heim til móður.
Þá var þungt sporið.
Þá var hart vorið.
Sveit lá í sárum
á svölum árum.
—’Hafð’ann heit unnið:
Hvergi skal runnið,
örbirgð andæfa,
svo yxi gæfa.
Heitið var haldið.
hófst enn mót baldið
örlaga andviðri
í athöfn miðri:
Skjótt nam jörð skjálfa,
skelfdi það bjálfa,
hús bænda hrundu,
hörmungar dundu.
Mest sín þá mátt’ann.
Marga stund átt’ann
þunga á þeim tíðum
með þrautum stríðum.
þamt hann fram sótti,
sumum víst þótti
fremur frábitinn
fámáll oddvitinn.
Bar ei á borðin
blaðurs mörg orðin,
andi einráður,
engum háður.
Vildi’ann víst ráða,
vekja til dáða,
efldur í aktaumum
illum mót straumum.
Oft ei aldæla,
ei þótti sæla,
válegt að vonuin,
vinna mót honum.
Þreytti með þögli
þróttlitils mögli,
reyfður raunspeki.
ríkur að þreki.
Djörf var samt dáðin.
Djúpt stóðu ráðin
kaldur með kraftur:
Komu’ upp hús aftur,
sultur sár teptur,
sandurinn heptur.
Hjarnaði hagur,
hækkaði dagur.
Einstakt var annað,
er það fljótsannað —
býlum frá braski
bjargaði — og hnjaski.
Ei sér á gæddi,
eða neitt græddi,
en — sveitar setur
voru setin betur.
Sá hann sveit gróa,
sand í grund frjóa,
framtak frítt rísa,
— fordæmið visa.
Leit hann sjóð safnast,
sveitahag jafnast,
sá hann bú batna
og bölið sjatna.
Aldar kvað andi:
Austur á Landi,
einn hóf upp merki
oddvitinn sterki.
Hefir ’ann hreppinn
hafið svo keppinn
til vegs með vitnæmi
—varð nær einsdæmi.
—Að sér vel ugði.
ótrygt margt hugði,
glögt lét grön sía
glat tímans nýja.
Velja úr vildi,
viðsjárnar skildi,
rökvís að rjúfa
reyk löðurkúfa.
^ Svo hann sveit stýrði,
svo hann mál skýrði,
Landhrepp svo leiddi,
lýð hans veg greiddi,
óska sér ætti,
öfunda mætti,
þvældur á þingi
þjóðarforingi.
—Hans er hlaup runnið
Hlutverkið unnið,
goldin lífs gjöldin,
góð hinstu kvöldin.
—Höfugt á hnakka
hetjan lögst rakka,
sterk á stund nauða,
stór jafnt i dauða.
Skoðið þenna nýja ódýra
Trailer-Baler
Sérhver bóndi getur keypt sér Baler
tHér er á ferð nokkuð alveg nýtt og hagkvæmilegt . . .
ðdýr og hagkvæmilegur trailer-baler, sem llður áfram á
tveim hjðlurn með togleðurshringum, kemst allsstaðar að
fyrir aftan bíl eða litla dráttarvél, tekur greiðlega til starfa
með orku frá sinni eigin loftkældu vél; vinnur verk sitt af
fylztu nákva:mni; ákjósanleg við drýli og hlöðuhinding.
Komið og skoðið þetta verlcfæri hjá næsta Case umboðs.
manni; veitið athygli hinum olíuböðuðu gírum og öðrum full-
komnustu sérkostum.
Miðstöðvar fyrir úrvals heyskaparáhöld
pessar Case oliubaðs hályftu
hesta-sláttarvélar eru frægar
um alt fyrir það hve léttar þær
eru t meðförum. Hin nýja 4-
bolta hliðar-afgreiðslu hrífa, er
gíruð fyrir nýtlzku dráttar-
vélarhraða. Skoðið' einnig hjá
Case umboðsmanni aðrar hrifu-
tegundir, hlaðara og fððurskera
. . ; Pér getið verið vissir um
hin fullkomnustu gæði án auka-
kostnaðar.
r
Calgary, Edm(mfon
Rcgina, Saskatoon
Winnipeg, Toronto
Hér er sérstœtt vln,
Rom aS dómi hinna
skarpskypnuHtu
manna, jafnast ú
Titf hin beztu inn-
fluttu vín a# þvf
er vibkemur gœft-
um, Ijúffengl og;
braftrðmildi, ok ....
vejfna þesH að það
er framleitt í Can-
ada, er það langt-
um ódýrara en
önnur vfn.
JORDAN WINE
COMPANY, LTD.
Jordan, Canada
I JORDAN'S
challenge
J n\nu stoci
1 QueddV
CIOM
This advertisement is not inserted by O.L.C.
Commission. The Commission is not re-
sponsible for statements made as to
quality of products advertiséd.
Virðingu vafinn
var ihann burt hafinn.
Lýðir heitt lof’ann,
Landsveit tók ofan.
—Blásna grær barðið,
ber við djúpt skarðið,
'—hrundi stór hilla.
Hver mun það fylla?
Búfræðslu bjálfa,
bjargráða kálfa,
landsjóðs með lalla
—léti eg alla,
gæfi Guðs kraftur
garpinn lífs aftur.
—Gerðist hér gifta.
—Gott væri að skifta.
Kolbeinn Högnason.
* —(Lesbók).