Lögberg - 06.11.1941, Blaðsíða 3

3
Ef þú hefir aldrei orðið veik-
ur, aldrei legið rúmfastur svo
mikið sem einn dag, hefir þú
vissulega farið mikils á mis í
lífinu. Þess vegna skaltu ekki
láta hugfallast, þó að veikindi
sæki þig heim. Hver veit, nema
þau kunni að opna augu þín fyr-
ir ýmislegu, sem þér hefir aldrei
fyr hugkvæmst. Þau eru vís tii
að kenna þér margt, sem þú
hefðir aldrei lært, ef þá hefðir
sífelt notið hestaheilsu. Þú get-
ur vafalaust breytt böli veik-
indanna þannig. að það verði
þér til gæfu. —(Samtíðin).
--------V--------
Einar A. Melsted
fslendingar hafa mist úr hópi
sínum einn tilkoinumesta og líko
einn fallegasta fslending hér
vestra við fráfall Einars Melsted.
Var hann svo höfðinglegur og
víkingslegur í sjón að hann vakti
athygli allra, sem að sáu hann.
Einar Alhert Melsted lézt á
heimili sínu þrjár og hálfa mílu
Einar Albert Melsted
suðvestur af Garðar á sunnu-
dagsmorguninn 28. september,
eftir viku tíma legu, en nokkur
ár af bilaðri heilsu.
Einar fæddist 4. júlí 1866, og
var því 77 ára þegar hann dó,
að Guðmnndarstöðnm i Köldu-
kinn í Suður-Þingeyjarsýslu.
Foreldrar hans voru hjónin
Magnús Grímsson frá Krossi í
Ljósavatnsskarði og Elin Magn-
úsdóttir frá Sandi í Reykjadal.
Frá Guðmundarstöðum fluttust
þau að Halldórsstöðum í sömu
sveit og lifðu þar þangað til að
þau fóru til Ameríku. Einar
misti föður sinn þegar hann var
sex ára. Giftist Elín móðir hans
aftur. Hét seinni maður hennar
ólafur Jónasson.
Til Améríku flutti þessi fjöl-
skylda 1876 og settist að skamt
suður af Gimli. Nefndu þau
þetta heimili sitt Melstað og tóku
svo þetta nafn fyrir ættarnafn.
Voru minnistæð árin þar norður
frá fyrir harðindi og bóluveik-
ina. x
f febrúar 1881 flutti þetta fólk
suður til Garðarbygðar í Dakota
Territory. Mun það hafa verið
þeir Jóhannes og Magnús, elztu
bræðurnir nú báðir dánir, sem
drifu í að koma þessu í fram-
kvæmd. Var Einar of ungur tií
að taka rétt á landi þá, en þegar
hann var orðinn nógu gamall
tóku þeir Benedikt bróðir hans
og hann lönd vestur á Fjöllum,
eins og það er kallað. Voru þessi
lönd nálægt Osnabrock. Brutu
þeir þar jörð og sáðu hveiti. Eftir
tvö sumur af frostum, sem eyði-
lögðu uppskeru þeirra, hættu
þeir við þessi lönd.
Einar keypti sér tvö lönd undir
Pembina fjallabrúnunum í Garð-
arbygð, fagran stað, sem var svo
heimili hans þaðan af. Hann
var kjark- og dugnaðarmaður og
búnaðist honum vel frá fyrstu.
Bygði hann þar stórt hús, sem
hefir ÖIl þægindi svo sem raf-
magnsljós; vatnsveitu og annað,
sem mörg bændaheimili fara á
mis við. Voru aðrar hyggingar
þar stórar og heimilið reisulegt.
Frá fyrstu var Einar með aldin-
garð þar sem uxu epli og aðrir
ávextir, sjaldséð enn í bygðinni,
og sérstaklega svo á frumbýlings-
árunum. Fyrir utan heimalönd-
in átti Einar aðrar landeignir i
bygðinni, og uin tíma höfðu þeir
verzlun í Edinburg, Benedikt
bróðir hans og hann.
Enginn, sem man eftir Einari
á hans yngri árum getur annað
en munað eftir því hvað hann
keyrði æfinlega fallega og fjör-
uga hesta og hvað það var glæsi-
leg sjón að sjá þegar þeir þutu
með hann yfir jörð og snjó. í
þreskingu var hann æfinlega, að
manni fanst, með villings tryppi,
sem flestir hefðu verið hræddir
að keyra, en Einar hélt þeim í
skefjum með einni hendi og
sýndist með hugann alstaðai'
nema á tryllingunum.
í sjón var Einar bæði myndar-
legur og friður. Var hann stór
og vel vaxinn, hárið var svart,
augun mjög dökk og tindrandi,
svipur og framkoma hans voru
tignarleg. Hann var einkenni-
legur að sumu leyti. Hann hugs-
aði dálitið öðruvísi en aðrir,
hafði sérlegt orðaval og var ofl
gaman að hlusta á hans hug-
myndir eins og þær komu fram
í hans óvanalega orðasamsetn-
ingi. Eins og margir íslendingar
sýnast vera, var Einar frá því að
vera já-já-maður. Stundum fanst
manni hann vera þver hara til
að vera öðruvísi en fólk ætlaðist
til af honum og var auðséð hvað
hann hafði gaman af því.
Barngóður og brjóstgóður var
hann en góðverk sín auglýsti
hann aldrei; hefði eflaust þver-
neitað þeim, ef einhver hefði
kært hann um þau. En þeir
vita bezt hans rausnarskap og
hjálpsemi sem nutu beggja.
Einar giftist Aðalbjörgu Krist-
insdóttur ólafssonar 8. júli, 1897.
Eignuðust þau tvo syni: Leó og
Stefán. Aðalbjörg dó 21. janúar,
1905 frá þessum drengjum korn-
ungum. Var Stefán bara tveggja
ára.
í annað sinn giftist Einar Val-
gerði Burns frá Birningsstöðum
í Eyjafirði 1. apríl 1906. Dó hún
13. september 1913 frá hóp al'
litlum drengjum. En Einar hélf
heimilið fyrir syni sína með
kjark og dáð. Veit maður að
það hafa verið erfiðir dagar.
Synir Einars eru: Leo, sem
vinnur fyrir Standard Oil Com-
pany í Edinburg; Stefán, sem í
nokkur ár hefir verið fyrir búi
föður síns, er hann giftur Lily
Anderson frá Mountain, eiga þau
eina dóttur, önnu Aðalbjörgu;
Magnús, sem er í Californíu, gift-
ur Thelmu Lane frá Grafton;
Albert og Friðrik, sem eru báðir
heima; Vilhjálmur, giftur Eldu
Giere og búa þau skamt frá
Edinburg; Bjarni, kaupmaður í
St. Thomas, giftur Fern Burglass
frá Grand Forks, eiga þau einn
son, Einar Bjarna.
Einn bróðir lifir Einar. Er
það Benedikt Meisted í Garðar-
ijygð.
Útför Einars var fimtudaginn
2. október frá heimilinu og Garð-
arkirkju. Séra Haraldur Sigmar
jarðsöng og talaði bæði á ís-
lenzku og ensku. Voru sex synir
Einars líkmenn, sá sjöundi,
Magnús, gat ekki verið viðstadd-
ur. Eru allir synir hans mestu
myndarmenn og allra beztu
drengir.
Lengi mun minning Einars lifa
í Garðarbygð, í bygðinni sem var
aðeins að myndast þegar hann
kom þangað unglingur. Árin ern
orðin sextíu síðan. Margs er að
minnast. Þökk fyrir samferð-
ina, skemtunina og endurminn-
ingarnar, kæri nágranni.
Kathryn O. Thordarson.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN G. NÓVEMBER. 1941
Kristín Þorsteinsdóttir
Sigurðson
(1869 — 1941)
Þann 23. júní 1941, andaðist
að heimili sínu í íslendinga
bygðinni í Alberta fylki, húsfrú
Kristin Sigurðson. Hún var kona
ófeigs bónda Sigurðsonar, sem
allir Vestur-íslendingar kannast
við, einkum frá því er hann
Kristín Þorsteinsdóttir Sigu-rðson
hafði með höndum framkvæmdir
í að reisa St. G. St. minnisvarð-
ann “í reitnum inn við ána.” —
Heimili þessara ágætn hjóna hafa
líka ótal íslenzkir ferðamenn
gist.
Kristin sál. var fædd 1. marz
1869, að Mýrarseli í Húsavíkur-
sókn í Þingeyjarsýslu á fslandi.
Faðir hennar var Þorsteinn
Snorrason bónda á Stórubrekku
í Hörgárdal, Guðmundsonar
bónda i Fornahaga i sömu sveit,
Rögnvaldssonar, Arnfinnssonar,
Jónssonar. Kona Guðmundar
Rögnvaldssonar og móðir Snorra,
var Guðrún Guðmundsdóttir,
fvarssonar. Kona Snorra á
Stórubrekku, var Guðrún Gunn-
arsdóttir, ljósmóðir. Bjuggu þau
Snorri og Guðrún allan sinn bú-
skap á Stórubrekku. og þóttu
merk hjón. — —- Móðir Kristin-
ar var Sigurveig Jóhannesdóttir
Kristjánssonar Jósefssonar, frá
Halldórsstöðum í Reykjadal i
Þingeyjarsýslu. Kona Jóhannes-
ar, og inóðir Sigurveigar, var Sig-
urlaug Kristjánsdóttir, bónda á
Breiðumýri í sömu sveit.
Snemma á búskaparárum sinum
flutti Jóhannes Kristjánsson að
Laxamýri, sem í hans höndum
varð að viðkunnu höfuðbóli.
Sonarsonur hans, Jóhann skáld
Sigurjónsson gerði síðar garðinn
frægan víða um lönd.
Þau Þorsteinn og Sigurveig
bjuggu fyrst í Aðalreykjadaln-
um, síðan að Langavatni i
Reylcjahverfi og siðast þrjú ár
að Brekknakoti í sömu sveit. Þar
andaðist Þorsteinn frá konu og
þrem dætrum, Kristínu þá 10
ára, og Jóhönnu og Snjólögu
Guðrúnu.
Þá flutti Sigurveig með dætur
sínar til sonar síns frá fyrra
hjónabandi, Halldórs Egilsson-
ar, er bjó að Kagaðarhóli í Ás-
um í Húnavatnssýslu. Eftir sjö
ár flutti hún aftur norður að
Laxamýri.—Þá var Kristín dótt-
ir hennar farin að vinna fyrii
sér sjálf.
Árið 1889 fór stór hópur af
Þingeyingum til Ameriku. Á
meðal þeirra voru Kristín Þor-
steinsdóttir og Ásmundnr Krist-
jánsson frá Máná á Tjörnesi.
Móðir Ásmundar var Guðrún
Andrésdóttir frá Héðinshöfða á
Tjörnesi. Þau Ásmundur og
Kristín voru gefin saman i
hjónaband af séra Jóni Bjarna-
syni 5. des. 1890. Fyrst bjuggu
þau i Winnipeg, og Ásmundur
stundaði húsabyggingar. Siðan
stunduðu þau búskap í Argyle-
bygðinni; um nokkur ár, en
fluttu þaðan til Alberta, árið
1900.
Þau Ásmundur og Kristín
námu land í Markerville bygð-
inni, og bjuggu þar um sjö ára
bil. Síðan áttu þan heima í
Markerville bænum. Ásmundur
var niesti* hagleiks og dugnaðar-
maður, en heilsubilaður um
margra ára skeið, og dó í apríl
1925.
Börn þeira hjóna voru fjögur,
og öll vel gefin. Sigrán, Mrs.
Plummer, var mikilsmetin
kenslukona í Calgary, — dáin
fyrir tveim árum síðan. Vil-
hjálmur dó 21 árs, eftir lang-
vinnan sjúkdóm. Jóhanna var
kenslukona í Calgary, nú gift J.
S. Johnson, að Markerville, og
á 2 börn. Edward, yngstur, er í
hernum i Englandi^ nú á annað
ár.
Rristin sál. giftist eftrilifandi
manni sínum, ófeigi Sigurðssyni,
4. júlí, 1926 og bjó með honum
á landnámsjörð hans til dauða-
dags. Yfir heimilinu hvíldi snilli-
blær atorku og ráðdeildar sam-
fara fegurðarsmekk. Gesfrisnin
var einlæg og ótakmörkuð. Hjón-
in voru svo samtaka og svo ung
í anda. Þau nutu sameiginlega
svo mikillar ánægju, t. d. af
ferðalögum vestur á Kyrrahafs-
strönd, og heim til íslands 1930.
Kristín sál var fríð kona, smá-
vaxin og nett, og prúð í allri
framkomu. Hún bar það með
sér að hún hafði notið góðs upp-
eldis. Alla æfi hafði hún mesta
yndi af bókum, — sérstaklega
þó af skáldskap, og bréfin henn-
ar báru vott um athygli og góðan
skilning og göfugan
hátt. Hún var með
velvirk og unni fegurmnm í
smáu og stóru. Samúð hennar
með þeim, sem áttu erfitt var
næm, og trygglyndið áberandi.
Eg „fann t. d. að hún lét mig
njóta þess að við vorum úr sania
héraði og fólk okkar til vina
ættjörðinni. Hún skrifaði mér
ágæta lýsingu af heimferðinni
1030; henni var létt um að skrifa
og kom mæta vel fyrir sig orði.
—En mest dáðist eg að henni
í sorgum og missi. Þá var hún
svo norræn — svo stilt og hetju-
leg — skrifaði engin æðruorð, en
alt bar vott um lotningu fyrir
höfundi lifsins, og örlögunum,
svo torskilið sem lögmál það þó
er? hverri syrgjandi sál.
Þessarar ágætu íslenzku konu
og móður er sárt saknað, en um
leið af djúpri ást og virðingu
þakkað æfistarfið í vestræna
landnáminu.
Jakobina Johnson.
SeatHe, Wash. ,
i október 1941.
hugsunar-
afbrigðum
fegurðinni
•f -f 4-
KRISTÍN ÞORSTEINSDÓTTIR SIGURÐSON
Við minnumst þin ljúft i ljóði
og lítum á sætið þitt auða.
Með næmleika núnustu vina
við nefnum ei sorg eða dauða,
—og höfnum því hugsana snauða.
Við dáumst að dygðum og þreki,
í daglegri umhyggju þinni.
Þú annaðist ástvini þína
sem eldur í hjarta þér brynni,
þó bærir þú söknuð í sinni.
Við þöldcum þér dýrmæta dæmið,
—og dagsverk þitt mæt hlýtur gjöldin.
Því áhrif þín örvandi geymast,
og eigi mun húmt bak við tjöldin,
þar ástúðin ein hefir völdin.
Við söknum — en syrgjum þó eigi,
er sólin um kvöld gengur undir.
Því máttug er vissan um morgun.
—Og morgunsins endurfundir
sálunnar sælustundir.
Jakobina Johnson.
GÓÐ OG MERK KONA GENGIN
DAGBJÖRT THORSTEINSON
Hinn 12. júní síðastl. var ein hin mætasta kona i
mannfélagi Vestur-lslendinga kölluð af lávarði lífsins
héðan af strönd tímans heim til föðurhúsanna himnesku.
Þann dag kvaddi Dagbjört Thorsteinson þetta líf eftir
78 ára og næstum 8 mánaða dvöl hér.
Hún var fædd 18 18. október 1862 að Vík í Mýrdal.
Faðir hennar hét Dagbjartur Hafliðason en móðir hennár
Gróa Magnúsdóttir. Þá bjuggu i Vík Gunnlaugur Arn-
oddson og kona hans Elsa Dórotea Þórðardóttir. Hjá
þeim hjónum var Dagbjört ásamt móður sinni til heimilis
og naut þar hinnar ástúðlegustu aðbúðar þar til hún á
25. aldursári fluttist vestur um haf til Ameriku, ásaml
unnusta hennar, Helga Thorsteinssyni^ sem einnig ólst
upp í Vík frá 12 ára aldri. Fóru þau alla leið vestur að
Kyrrahafi og settust að í Victoria, B.C. Þar giftust þau
Dagbjört og Helgi ári síðar 22. desember, 1888. Um sex
ára tímabil eftir gifting þeirra dvöldu þau í Victoria, en
fluttu þá til Point Roberts, Wash., árið 1894, og settust
þar að á fjörutíu ekrum í blindskógi. Nokkurum árum
s.einna fengu þau heimlisrétt á þvi landi, og fyrir iðju-
semi dugnað og forsjálni þeirra breyttist eyðiskógurinn
í blómlega bújörð. Þau voru bæði hneigðari fyrir land-
búnað heldur en borgarlif, og undu vel hag sínum í nýja
heimkynninu og áttu þar stöðugt heima fram að dánar-
dægri Dagbjartar síðastl. sumar.
Þeim hjónum Dagbjörtu og Helga fæddust sjö börn.
Tveir drengir dóu á unga aldri, en fimm börn eru enn á
lífi og syrgja ástríka móður. Þau eru: Elsa Dórotea
Piper, gift efnafræðing í St. Louis, Missouri; Guðrún, gift
Ben Thorðarsyni, verzlunarmanni á Point Roberts; Gróa;
gift séra Kolbeini Sæmundssyni í Seattle; Jónas og Gunn-
laugur, báðir kvæntir og búsettir á Point Roberts. öllum
tengdabörnum sínum var Dagbjört heitin sem bezta móð-
ir, enda var hún af þeim bæði elskuð og virt.
Dagbjört var góðum gáfum gædd, og mjög bókhneigð.
Hún átti mikið af góðum bókum enda þó hún tilheyrði
lestrarfélagi bygðarinnar og ætti þar aðgang að flestum
islenzkum bókum. Hún var skrifari þess félags um langt
skeið, og var það vel fallið þxi hún skrifaði ágætt íslenzkt
mál og fagra rithönd, þrátt fyrir það þótt hún, eins og
svo margir aðrir af þeirri kynslóð er hún tilheyrði, aldrei
hefði tækifæri til skólagöngu. Hún var af náttúrunnar
hendi gædd ágætum hjúkrunarhæfileikum, og kom það
sér oft vel, eigi aðeins fyrir hennar eigin fjölskyldu, held-
ur og einnig fyrir aðra út í frá, því oft var til hennar
leitað af nágrönnum og bygðarbúum er þá skorti góð ráð
og aðstoð. Og ávalt var hún reiðubúin að leggja fram
alla þá hjálp er hún gat í té látið. Marga liknarförina
fór hún að sjúkrabeði samferðafólks síns. Á frumbýl-
ings árum bygðarinnar þegar lítið var um læknishjálp
var hún oft fengin til að vera við barnsfæðingar og fórst
henni það mæta vel, þó ekki væri hún “lærð” í yfirsetu-
fræði. Hún var einnig ávalt tilbúin að rétta hjálpandi
hönd þeim? sem efnalega áttu við örðugri kjör að búa en
hún sjálf. Hennar mesta yndi virtist vera að gjöra öðrum
gott ineð þeirri hógværð, Ijúfmensku og lítillæti er gjörir
hjálpina velkomna og sæluríka þeim er hennar þarf með.
Eiginkona og heimilismóðir var Dagbjört svo góð að fáar
finnast slíkar. Hpn var kristin í. þess orðs dýpstu og
fegurstu merkingu. Trúin hennar á Guð og frelsora
sinn var fögur, göfug, hjartfólgin og traust. Sú trú var
henni styrkur, huggun og leiðarljós í straumhvörfum
langrar og margvíslegrar lífsreynslu. Að kynnast Dag-
björtu voru dýrmæt hlunnindi. Að kynnast henni var að
fá ljósa hugmynd um og fagurt sýnishorn af hverjir eru
ávextir sannrar kristinnar trúar. Þeim er þessar Iinur
ritar finst að við Dagbjörtu heit. eigi orðin, sem skáldið
okkar góða kvað um móður sína:
“Eg hefi þekt marga háa sál,
eg hefi lært bækur og tungumál,
og setið við lista lindir;
en enginn kendi mér eins og þú
hið eilífa’ og stóra, kraft og trú,
né gaf mér svo guðlegar myndir.”
Hún var jarðsungin frá kirkjunni á Point Roberts,
að viðstöddu miklu fjölmenni, af séra K. K. ólafssyni, 16.
júní siðastl., og lögð til.hvíldar í grafreit þeirrar bygðar,
sem hún hafði í 47 ár átt heima i og auðgað með mann-
kostum sinum og áhrifum.
Blessuð veri minning hennar! Við? sem áttum því
láni að fagna að kynnast henni og eiga samleið með
henni um þenna jarðlífsdal, söknum hennar sárt, en lyft-
um þó þakklátum hjörtum til Guðs fyrir að hafa fengið
að njóta hennar hér og fyrir vonina um að fá að mæta
henni aftur þar, sem ástvinir þurfa aldrei að skilja.
“Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alt og alt.
Gekst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar-hnoss þú hljóta skalt.”
Kolbeinn Sæmundsson.
Námsskeið! Námsskeið!
Nú er sá tími árs, sem ungt fólk fer að svipast um
eftir aðgangi að verzlunarskólum borgarinnar; enda
sannast þar hið fornkveðna, að ekki er ráð nema í
tima sé tekið. Það borgar sig fyrir yður að finna oss
að máli eða skrifa oss viðvíkjandi verzlunarskóla
námsskeiðum; vér getum veitt yður þau hlunnindi,
sem í hag koma. Símið eða skrifið við fyrstu hentug-
leika. Upplýsimgar á skrifstofu Lögbergs!
THE COLUMBIA PRESS LIMITED
695 SARGENT AVENUE, WINNIPEG