Lögberg - 06.11.1941, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN G. NÓVEMBER. 1941
5
Þjóðræknisfélagsins, “Framtíð
íslenzkrar menningar í Vestur-
heimi.” Þau eru svona:
“Eitt sinn skal hver deyja,”
stendur þar. “Sérhverjum þeim
er til fullvitundar fæðist, er það
ljóst, hve órjúfanlegt islíkt lög-
máí er; það hamlar honum samt
ekki frá því að rækja skyldur
sínar við lífið, heldur styrkir
hann jafnframt miklu fremur í
lifsharáttunni:
Enginn fær mig ofan í jörð
áður en eg er dauður.
Hver helzt sem þau kunna að
vterða, þjóðernisörlögin, er biða
vor í þessu landi, þá skuldum
vér það uppruna vorum og ætt
að berjast fyrir sögulegri og
menningarlegri tilveru vorri eins
og sæmir ósöktum afkomendum
og sæmir ósýktum afkomendum
stofns.” —(Árdís).
---------V---------
M I N N I N G
Jórunn Hinrikson
Lindal
Eftir lí. M. H.
Það allra fyrsta, sem hún
mundi eftir voru öll þau ósköp,
sem faðir hennar las úr íslend-
ingasögunum á vetrarkvöldin
þegar hann hafði lokið gegning-
unum og útiverkunum, þar sem
hann bjó í Saskatchewan, og fylt
eldiviðarkassann, til þess að geta
haldið úti kuldanum þegar harð-
fennið þakti landið eins langt
og augað eygði. Svo koin að því
að hún fór að telja timana —
inánuðina vikurnar dagana til
sjötta afmælisdagsins sins; því
þegar hún væri sex ára mætti
hún fara að ganga á skóla. Það
var illa til fallið að þessi af-
mælisdagur skyldi verða að vera
í febrúarmánuði því mainma
hennar áleit að það væri nógur
timi fyrir hana að byrja skóla-
gönguna næsta vor.
En það voru svo mikil og auð-
sæ vonbrigði fyrir þetta áhuga-
ríka barn að fhðir hennar kendi
j brjósti um hana, og næsta
mánudagsmorgun eftir afmælis-
daginn lagði litla stúlkan af stað
og byrjaði nám sitt á alþýðu-
skóla bygðarinnar. Hún stund-
aði námið af kappi og las sjö-
unda og áttunda bekk á einu ári.
Að því loknu kvaddi hún
Churchbridge, og fór til York-
ton. Þar stundaði hún mið-
skólanám. Foreldrum hennar
þótti nóg um að láta hana byrja
á miðskóla svona unga — aðeins
tólf ára. En Jórunn Hinriksson
hafði nú lært svo mikið að ótal
margt fleira var að læra á lífs-
leiðinni en það, sem skólarnir
kendu. «
Og hún hefir altaf fundið ný
og ný viðfangsefni á lífsleiðinni
hvar sem hún fór.
Að enduðu miðskólanámi hóf
hún háskólanám og svo lög-
fræðisnám. Öll þrjú árin á laga-
skólanum var hún efst í bekk, ög
hlaut þau verðlaun, sem um var
kept.
Á meðan hún stundaði laga-
námið, giftist hún Walter Lindal,
sem sjálfur var lögmaður og
kominn heim úr stríðinu frá
Frakklandi, bilaður á heilsu:
“Þegar við byrjuðum lögfræð-
isstörf saman,” sagði Mr. Lindal,
“höfðum við eina litla stofu uppi
á elleftu hæð og leigðum þriðja
manni part af henni með skrif-
borði. Þetta kostaði okkur sama
sem ekki meitt, enda var það
hentugast, því við vorum alls-
laus. En það var skemtilegt.”
Lindal og Lindal höfðu síðar
aðra skrifstofu að Lundar og
fóru þangað einn dag í hverri
viku — sina vikuna hvort.
Ef til vill hefir Mrs. Linftal
átt yfir rökföstum hugsunum að
ráða og verið hneigð til þess
konar athafna þegar hún hóf
lögfræðisstörfin. Ef til vill hef-
ir staða hennar aukið og eflt
þessar meðfæddu vöggugjafir; en
hvað sem því liður þá er það
víst að öll þau ár, sem hún vann
i þjónustu fylkis síns og lands
síns voru hugsanir hennar sjálf-
stæðar og skírar eins og kristall-
ur; og henni var gefin sú mikil-
væga gáfa að eiga fullan vilja til
þess að hlusta og rökræða.
Það er í letur fært að hún hafi
aflað sér fjölda vina og tengt sér
þá svo sterkum vináttubönduin
að ekkert mátti slíta. Það er og
í letur fært að þegar hún átti
sæti í atvinnuleysisnefndinni og
eins þegar hún var fulltrúi sám-
bandsstjórnarinnar í nefnd
þeirri, sem sá um kenslu ungu
kynslóðarinnar, bæði fyrir fylk-
in og sambandið, þá kölluðu
skyldurnar hana oft til Ottawa.
Og í höfuðstað landsins man
fólkið eftir henni. Það man eftir
þessari fögru, tignarlegu og til-
komumiklu konu; þessari konu,
frá Vestur-Canada, hversu vel
hún bar sig og hversu prúð hún
var í allri framkomu. Það man
eftir konunni með yndislegu, sæ-
bláu augun, rmeð bjarta víkings-
hárið og þíðu og skæru röddina.
Hún var kunnug í Ottawa, þar
sem fjöldi fólks kemur í þeim
tilgangi einum að leita eigin
hagsiúuna — kunnug meða!
þeirra, sem þar voru aðeins í
þjónustuskyni. Hugur hennar
snerist um það hverju hún
mætti til vegar koma Iandinu og
þjóðinni til hagnaðar; landinu,
sem hún hafði lært að elska þeg-
ar öldur tilfinninganna höfðu
hrifið hana við heyrn og lestur
fornra sagna.
Ef hún lifir í minnum manna
í stórhýsum við skrautgötur
canadisku þjóðarinnar, þá lifir
hún ekki síður i hreysum fá-
tæklegra þorpa eða meðfram veg-
leysum afskektra sveitabygða,
þar sem hún átti stærstan og
sterkastan þáttinn í því að stofna
til fræðslu og kenna hinum
hjálparþurfandi þá list að hjálpa
sér sjálfur.
Mrs. Lindal hlaut einkennilega
uppskeru verka sinna þegar hún
lá látt en hugrökk og skoðana-
skír^ takandi tillit til annara þótt
hún vissi það að dauðinn beið
við dyrnar. Já, einkennilega
uppskeru og þar á meðal var
dýrgripur, sem mikilsverður var
hinum rómversku kaþólsku
systrúm er sendu hann — sendu
hann til þess að vinkona þeirra
mætti halda á honum í sinum
lútersku höndum.
Að kenna ungu kynslóðinni,
að vinna fyrir stríðið — berjast
með heilanum og hugsa um end-
urbætt skipulag að stríðinu
loknu — alt þetta var starí
hennar síðustu ár æfinnar.
En hún gerði fleira en vinna
í nefndum, þó hún oft vekti við
það fram yf.ir miðnætti. Og hún
gerði fleira en skrifa og svara
bréfum, þó hún einnig gerði það
bæði fljótt og samvizkusamlega.
Hún tók einnig þátt í leikfimi
t. d. knattleikum og skaraði þar
fram úr öðrum. Hún vann heið-
ursmerki í spilum ásamt Mr.
Lindal. Auk þessa lagði hún
stund á isundlist, garðrækt,
saumaskap, matreiðslu, o. fl.
Hún átti tvær litlar d'ætur til
þess að líta eftir; hún lék við
þær og þær fylgdu henni út og
inn og brutu heilann um það
hvaða skemtanir mömmu kynnu
nú að detta i hug Hæst.
Æfisól hennar er nú hnigin
til viðar einmitt þegar hún skein
hæst á lofti. Skuggarnir hvíla
þungt á vinum hennar, heimili
hennar og ástvinum; þeir hvíla
einnig yfir borginni hennar og
landinu hennar.
En minningin um hana skap-
ar hugrekki og sterka trygð:
“Þín minning lifir ástrík enn
sem andi ljúfur blær;
þó dauðinn taki annað alt,
hann aldrei henni nær.”
Sig. Júl. Jóhannesson
þýddi úr Free Press.
--------V---------
Lát merks Íslendings
Með því að ekki hefir verið
getið um lát Finns Finnson í ís-
lenzku blöðunum vestan hafs,
en hann var í fremstu röð þeirra
af íslenzkri ætt er riðnir hafa
verið við opinber störf í Ame-
ríku, vil eg birta hér þær upp-
lýsingar um hann er eg hefi get-
að fengið.
Finnur F'innson lézt í Detroit,
Michigan, 6. febr. 1941. Hann
var tengdabróðir hins alkunna
verkamannaleiðtoga F r i ð r i k
Fljózdal, er um langt skeið skip-
aði með heiðri forsetástöðu í
Brotherhood of Maintenance of
Way Employees en hefir nú sagt
af sér vegna aldurs. Finnur stóð
mjög framarlega í fylkingu í
þessum sama félagsskap eins og
það ber vitni um að hann var
ritstjóri að málgagni þess
(JournaD frá þvi i nóvember
1914 þar til í september 1940, að
þremur árum undanskildum.
Skipaði hann margar aðrar trún-
aðarstöður í félagsskap verka-
manna, og naut í hvivetna hins
bezta orðstýrs og álits.
Finnur var austfirðingur að
ætt, sonur Eiríks Finnssonar
bróður Sigfinns og Þórðar Finns-
sona er bjuggu í Fjallabygð ís-
'lendinga fyrir norðan Milton i
Norður Dakota. Lézt Þórður
þar, en Sigfinnur nálægt Wyn-
yard? Sask. Báðir kunnir sæmd-
armenn. Eiríkur fór til Noregs
sem ungur maður og ílengdist
þar. Þar fæddist Finnur 1881.
Fluttist hann þaðan til Banda-
ríkjanna árið 1900. Hafði hann
numið prentiðn í Noregi, en fékk
ekki atvinnu í þeirri grein hér.
Byrjaði þá að starfa fyrir járn-
brautarfélagið Canadian. North<-
ern. Átti góðan þátt í því að
koma rekspöl á verkamannafé-
lag meðal starfsmanna, er sinna
viðhaldi brautanna. Skipaði
hann eina ábyrgðarstöðu eftir
aðra innan þess félagsskapar og
fór sífelt vaxandi í áhrifum og
áliti. Átti í nokkur ár heima í
Warroad, Minnesota, en flutti
þaðan til Detroit, Michigan 1907.
Eftir það starfaði hann fyrir
allsherjar heildina sem Secretary
of the Joint Protective Board —
o;g síðar sem ritstjóri. Meðal
annara lofsamlegra ummæla um
starf hans og hann sjálfan að
honum látnum, farast blaðinu
er hann áður stjórnaði þannig
orð: “Það var viðurkent af
mörgum ritstjórum í öðrum fé-
lögum verkamanna við járn-
brautir, að blað hr. Finnsons
væri eitt af beztu verkamanna-
böðum í landinu.”
Finnur var kvæntur Oddnýju
dóttur Árna Brynjólfssonar og
Jónínu konu hans, sem nú eru
bæði látin. Voru þau ættuð úr
Axarfirði í Norður-Þingeyjar-
sýslu. Oddný er mesta myndar-
og atkvæða kona. Áttu þau
fjögur börn er öll lifa, tvær dæt-
ur og tvo syni. Dæturnar eru:
Mrs. Ralf Sloan og Mrs. L. H.
Riechle, báðar í Detroit. Er
Oddný nú til heimilis hjá Mrs.
Sloan. Synirnir eru: Harold,
starfsmaðuc hjá Western Electric
Co., og Einar F. í Bandarikja-
hernum, nú að Scott Field,
Illmois. K. K. ó.
--------V---------
Dánarfregn
Föstudaginn 24. október and-
aðist Jón Magnússon, á heimili
Mr. og Mrs. W. H. Hannesson á
Mountain. Jón sál. fæddist 6.
jan. 1865 á Hóli í Tungusveit i
Skagafjarðarsýslu. Hann kom til
Ameríku og hér til Norður Dak-
ota 1888. Árið 1896 giftist hann
eftirlifandi konu sinni Guðríði,
var hún ekkja Erlendar sál.
Pálmasonar og átti tvo unga
drengi er hjá þeim ólust upp.
Þau eignuðust eina dóttur, og
tóku síðar tvö börn til fósturs,
og ólu öll þessi börn vel upp og
gáfu þeim hið bezta heimili.
Bjuggu þau allan sinn búskap i
Akra-bygð og í grend við Vída-
linskirkju og voru meðlimir þess
safnaðar.
Jón var velgefinn maður og
drengur góður. Stundaði hann
störf sín af trúmensku og dugn-
aði. Hann var vinsæll í sveit,
enda var hann góður eiginmáður
og faðir og góður félagsmaður.
Organisti var hann um alllangt
skeið i Vídalíns-kirkju, og hafði
miklar mætur á söng og gaf sig
að því starfi sem laut að því að
efla áhuga fyrir sönglistinni.
Jón sál. var jarðsunginn frá
Vídalínskirkju mánudaginn 27.
október. Mrs. Sigmar söng sóló
við útförina. Hann var lagður
til hvíldar í grafreit Vídalins-
safnaðar. Séra H. Sigmar jar§
söng.
SEEDTIME
a/ncC
HARVEST
Bt ícHíl
Dr. K. W. Neatby
1 Dirtdcr, Agric%dtur<ú Drpariwunt
North-West Line Elevator* Association
GERMINA TION TESTS
Last year we installed in our
laboratory two modern germina-
There is so much weathered
grain in the country this year
that the demand for tests will
probably exceed th,e capacity of
our laboratory. The sooner
samples are sent in, therefore,
the better. Consult any grain
buyer of the line elevator com-
panies associated with this De-
partment. He will mail your
samples to us.
tors, each with a capacity of 300
samples in duplicate per week.
We undertook to test samples
of small grain seeds including
wheat, oats, barley, rye and flax.
Nearly 5,000 samples of seed
were sent in by line elevator
grain buyers for their customers.
The results were of great value
in assisting farmers to assess the
value of their own seed.
The germination tests are
avaiiable again this year. Sam-
ples of wheat, oats, barley rye ór
flax intended for sowing nexl
spring should be brought by
farmers to their local line line
elevatol agent as sjion as pos-
sible. Forage crop and vegetable
seeds will not be tested in our
laboratory, but must be sent to
the Government laboratories at
Calgary, Saskatoon or Winnipeg.
Sometimes cereal seeds exhibit
what is known as “dormancy”.
That is, seeds which are really
alive refuse to germinate,
especially in the autumn. This
means^. of course, that the true
viability of some samples mav
be underestimated. It so hap-
pens that this dormancy, or de-
layed germination, as it is some-
tirnes called, can be broken by
special pre-chilling treatment.
Thus, without pre-chilling, the
true germination percentage may
be underestimated.
We have now installed a
Frigidaire unit, specially built
for our purpose, which will en-
able us to pre-chill all samples
sent in for tests.
Dánarfregn
Þriðjudaginn 14. dktóber and-
aðist Þorbjörg Ásgrímsson á
heimili sínu vestur af Hensel.
N.I)., eftir stutta legu. Var hún
rúmlega níræð.
Þorbjörg Frðiriksdóttir Níelsen
fæddist á Hofi í Hjaltadal í
Skagafjarðarsýslu L marz 1851.
Foreldrar hennar Friðrik Nielsen
og Guðrún Halldórsdóttir. Hann
af dönskum ættum, en hennar
ætt úr Þingeyjarsýslu. Þorbjörg
giftist Magnúsi Ásgrímssyni i
október 1876; er hann látinn fyr-
ir tveimur árum. Þau hjón eign-
uðust 11 börn, 5 svnir dóu i
æsku og ein fulltíða dóttir dó á
fslandi, en 4 dætur og 1 sonur
lifa móður sína og eiga hér
heima í þessu ríki. Einnig lifir
dóttursonur er þau höfðu alið
uþp, Magnús að nafni. Þrjár
systur og tveir bræður lifa Þor-
björgíl.
Þorbjörg var mesta ágætis-
kona. Helgaði krafta sína fyrst
og fremst heimilinu og ástmenn-
unum, en var öllum góð, gest-
risin og velviljuð — vel gefin og
trú í sinni stöðu og störfum.
Fjölskyldan brá búi i Skagafirði
1914 og flutti til Ameríku, og
hefir síðan dvalið í Henselbygð-
inni hér og notið vinsælda í ná-
grenni sínu.
Útförin fór fram frá heimilinu
og Vídalínskirkju, sem hún til-
heyrði. Mrs. H. Sigmar söng
sóló við útförina. Séra H. Sig-
mar jarðsöng hina látnu, og var
við húskveðjuna aðstoðaður af
Æev. Mr. Gress frá Crystal, N.D.
The BUSINESS COLLEGE
OF TO-MORROW—
TO-DAY
WE CANNOT MEET THE DEMAND FOR OFFICE HELP,
And the demand is áteadily increasing.
We now feel confident in stating that any average boy or
girl can feel sure of a position at the end of his or her course.
In addition to the private demand for office help the
Dominion Government is engaging large numbers of clerks
and stenographers for the Civil Service.
The MANITOBA is especially well known for its training
for Civil Service positions.
Day and Evening
Classea
Evenings:
Mondays 'and
Thursdays
7.30 to 10 p.m.
1
m
flniTOBfl
comm€RcmL
COLL€G€
Premises giving
the most spacious
accommodation
per student in
Westem Canada.
Originators of Grade XI Admission Standard
334 PORTAGE AVE.
’ENTRANCE 4TH DOOR
WEST OF EATON’S
Phone 2 65 65
President, F. H. BROOKS, B.A., S.F.A.E.
V