Lögberg - 09.04.1942, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. APRÍL, 1942
3
Konan hans var af spönskum
ættum og skildi hún ekki eitt
einasta orÖ af ensku. Þaö kom
fljótt í ljós, að hún hafði aldrei
áður setið á hestbaki, þó maður
hennar væri góður reiðmaður.
Fjóla, konan min, er alvön hest-
um, enda notuin við hesta fyrir
líkamsæfingar á sumrin, og
skemtum okkur betur á hestbaki
en í hílum. Pað liggur þvi í
augum uppi, að Fjóla reið í
broddi fylkingar og gerði Mexico
félaginn alt, sem i hans valdi
stóð, til þess að reyna að fylgj-
ast með. En eg — ó, hlutverk
mitt varð það, að líta eftir
spánsku frúnni! Fyrst gekk alt
vel, að minsta kosti á meðan
við höfðum hallann á móti okk-
ur; en þegar á sléttlendi kom,
var það eðlilegt fyrir hestana,
að fara hraðar, og þar sem hest-
ur spánsku frúarinnar var alls
ekki vakur, var það einkennileg
sjón, að sjá hana lyftast upp og
altaf hitta hnakkinn með öllum
likamsþunga sínum. En nú tók
verra við: hvert skifti sem hún
hitti hnakkinn, byrjaði hún að
gefa einkennilegt hljóð frá sér.
Að fyrstu var þetta líkt dálitlu
sönglagi, nJi i>ú, oh pú pú pú,
°hpú! En þegar hún byrjaði á
því, að öskra þetta lag, stöðvaði
eg hestana. Eg hefi enga hug
uiynd um það, hvað hún þyrjaði
uú á að segja mér. Hún sagði
það með veikri röddu, með biðj-
andi láguin tónuin, svo talaði
hún hærra og að lokum með
hjölluhreinum skipandi tónum.
Hún lirosti — hún hló og hún
grét. Og á meðan á þessu stóð,
notaði hún, hendurnar eins fim-
lega og tunguna. Hún benti nið-
ur á götuna og svo á næsta
augnabliki í allar áttir og með
hverri handarsveiflu ski/fti hún
um svip. Að lokum komst eg
að þeirri niðurstöðu, að hún
væri að mælast til þess, að við
snérum við, til borgarinnar. Eg
var með “hálfuin huga.” Mér
þótti það ekki vel við eiga, að
snúa til baka, með þessari ó-
þektu frú og skilja við konuna
mina með Mexico félaganum,
sem eg þekti alls ekkj. Að lok-
um afréð eg að snúa við og
hjálpa henni til baka til gisti-
hussins. Þegar hestarnir urðu
varið við það, að við vorum á
heimleið, fóru þeir hraðar, og
þar sem spánska frúin hafði
ekkert taumhald á hesti sínum.
hrasaði hann en hún steyptisl
yfir makkann á honum og af til-
viljun svo faglega, að skrípa-
leikarar leikhúsanna hefðu ekki
getað gert það betur, því hún
hom niður sitjandi. Svo fórnaði
hún höndunum upp til hestsins,
sem stóð yfir henni og lagði sig
svo á bakið, eins og jörðin undir
henni væri þægilegur legubekk-
Ur. Hún hafði fallið í ómegin.
Auðvitað hraðaði eg mér af baki
°g batt hestana svo að þeir gætu
e'hki hlaupið frá okkur og nú
hyrjaði eg á þvi að stumra yfir
Húnni. Hún opnaði bráðlega
augun og Jeit á mig og hestana,
sem stóðu þarna hjá okkur. Svo
hyrjaði hún að tala og um leið
henti hún á hestinn, sem hún
halði fallið af. Hún var bros-
andi og sveiflaði hendinni í
hringa og eg tók það svo, að hún
v*ri að segja mér frá því, hvern-
hún hefði kollveltst i gegnum
Joftið þangað til hún hitli jörð-
*ua. Hún benti á bletlinn við
hhðina á sér, þar sem hún lá.
harna hafði hún komið niður
°g svo strauk hún sitjandann á
sJáifri sér. En er hún fann til
sársauka eftir fallið, í vöðvuin
þeim, sem liöfðu fyrst hitt jörð-
lna, þagnaði hún á augabragði,
hrosið hvarf og krainpadrættir
^Uynduðust við munnvik hennar
°g nú byrjaði hún að gráta.
Tárin flóðu niður um kinnar
hennar og svo kom ein þulan
enn. Hún talaði nú í einkenni-
•egum, sundurlausum setning-
um og gleypti andann á milli
orðanna, krepti hnefana og benti
a hrossin, sem stóðu þarna hjá
°kkur hreyfingarlatis og svo
strauk hún aftur bakhluta lik-
ama síns. Að líkindum var hún
nú að segja mér, hve mikið hún
hefði meitt* sig og að þessi ótta-
lega skepna, reiðhesturinn henn-
ar, væri orsökin að þessum ótta-
legu óhöppum.
Það var farið að skyggja af
degi og mér leist alls ekki á
blikuna. Hún virtist alveg vera
ákveðin í þvi, að liggja þarna
um ótakmarkaðan tima og þeg-
ar eg var að reyna til þess, að
gera mig skiljanlegan um það,
að við yrðum nú að halda áfram
til borgarinnar, hristi hún höf-
uðið og svo kom ein af þessum
löngu þulum hennar, með alls-
konar sveiflum með höndunmn
og endalausum svipbreytingum.
Að lolvum varð þolinmæði ininni
um of boðið. Eg þreif frúna
upp og kastaði henni ómjúklega
i hnalekinn á hesti hennar. Þetta
skeði alt í svo fljótu bragði, að
frúin gat ekki áttað sig á því,
hvað komið hefði fyrir, fyr en
hún var í hnaltknum. En þar
sem eg haifði staðið við öfuga
hlið hennar þegar eg lyfti henni
upp, hafði eg kastað henni öfugt
i hnakkinn, svo bak hennar sneri
til makka hestsins. Auðvitað
hefði eg leiðrétt þetta mistak
mitt, ef þess hefði verið kostur,
en svo varð ekki. Á því augna-
bliki er frúin varð vör við það,
að hún var í hnakknum aftur,
greip hún báðum höndum í ól-
arnar, sem lágu undir taglið á
hestinum og hélt sér þar dauða-
haldi. Eg tók því taumhöldin
stökk á bak á minn hest og
leiddi hest frúarinnar niður
brekkurnar, áleiðis til borgar-
innar. Eg varð fJjótlega var við
það, að frúin var í minni hættu
að sitja öfugt í hnakknum, en
hún hefði verið, ef hún hel'ði
setið hestinn á vanalegan hátt.
Það var nú engin hætta á þvi,y
að hún steyptist fram yfir mak ka
hestsins á meðan hún hélt sér í
taglólarnar.
Þegar við komum til balca til
gistihússins, fann eg Mrs. Pálmi
þar með félaga hennar. Þau
höfðu farið aðra leið til baka og
biðu nú óþreyjufull eftir komu
okkar. Þegar þau sáu spánsku
frúna öfuga í hnakknum, héldu
þau strax, að hún hefði meiti
sig hættulega og var maður
hennar fljótur til þess, að taka
hana af baki og spyrja hvernig
á þessu stæði. Nú byrjaði
spánska frúin á því, að sliýra
manni sínum frá æfintýri sínu,
og það gerði hún af mestu snilli,
því þó að eg sliildi ekki eitt ein-
asta orð af þvi, sem hún var að
segja, voru svipbrigði hennar svo
skiftarík i samræmi við sveiflur
lianda hennar og hreyfingar lík-
ama hennar, að freleari útskýr-
ingar virtust ekki nauðsynlegar.
“Hvað er hún að segja?”
spurði Mrs. Pálmi manninn
hennar.
“Rétt núna er hún að reyna að
telja mér trú um það, að maður-
inn ,þinn sé hetja,” svaraði
Mexicobúinn og leit til mín í-
skyggilega.
“Hvað þá?” spurði Mrs. Pálmi
undrandi.
Seinna um lvvöldið hlóum við
öll að þessum atburði yfir fáein-
um vínkollum þar sem spánslui
frúin sat betur í söðlinum en
Mrs. Pálmi.
Brautin, sem liggur frá Taxco
til Acapulco er ekki góð. Hún
er of þröng og vegna þess, aö
rigningasamt hafði verið á þessu
svæði, höfðu lausir steinar og
smáskriður fallið yfir veginn úr
hlíðunum fyrir ofan brautina.
Ennfremur hafði vatnstraumur
eytt jarðlögunum undir sement-
þekjum brautarinnar svo að
menn urðu að aka bílunum, á
slikum stöðum, með mestu var-
kárni. Þrátt fyrir það, kom-
umst við slysalaust til Acapulco.
Þessi staður hefir varla meira
en 15,000 íbúa og virtist mér
fólkið sem þar lifir, vera ein-
kennileg blanda af Svertingjum,
Indíánum og Hvitingjum. Út á
klettaröðlinum, sem stendur
lengst til hafs, eru mörg aðsetur
ríka fólksins, ekki aðeins frá
þessu bygðarlagi, heldur og frá
öðrum löndum; jafnvel auð-
rnenn frá Evrópu eiga þar heim-
ili. Höfnin er ágæt og svo djúp,
að hafskip geta jafnvel legið við
fjörusteinana. li’yrir þessar á-
stæður er þar því mikil umferð,
því þar er viðkomustaður á milli
Suður- og Norður-Amcríku við
Kyrrahafið. Loftslag borgarinn-
ar virtist mér ekki gott. Það er
bæði heitt og rakasamt. Svitinn
storknar á líkama manna svo
menn finna til þess, að þeir
þurfi að baða sig á hverri
klukkustund. Allur gróður á
þessu svæði, er því reglulega
“tropical” eða hitabeltisgróður.
Götur borgarinnar voru óhreinar
og framúrskarandi ósléttar. Úli
á tanganuin, þar sem auðfólkið
lifir, var þó alt fágað og fagurt.
Líklega er aðalástæðan fyrir þri,
að Acapulco er svo mikið heim-
sótt af ferðafólki frá Bandaríkj-
unum, sú, að sjórinn við þessar
strendur er svo fullur af alls-
konar fiskategundum, og að það
er tiltölulega auð\relt að veiða
fiskinn. Seglfiskarnir eru þó
aðal fiiskitegundin, sem menn
skemta sér við að veiða. Þetta
eru stórir og miklir fiskar. Það
er alls ekki auðvelt að draga þá
innbyrðis, jafnvel þó þeir 'hafi
svelgt iingulinn, venga afls þeirra
og hörku. Fiskar þessir eru
veiddir frá stórum mótorbátum,
sem liafa rúm fyrir fjóra gesti
eða fiskimenn, bátstjóra og véla-
meistara. Venjuleg leiga fyrir
þessa bála er 125. Mexico doll-
arar á dag, og þar sem þeir veiða
hér um bil 15 til 20 mílur frá
landi, er ekki hægt að áætla
minna lyrir en 10 til 12 tíma
útivist. Menn taka því nesti með
sér, sem gistihúsin útbúa fyrir
þá, og eru því dagarnir á hafinu
mjög hressandi og skemtilegir ef
eðrið er gott. Allir þessir bát-
ar hafa sólhlífar svo menn
skinnbrenna ekki á meðan þeir
eru úti á hafinu.
Á gistihúsinu Las Palmas í
Acajndco, kyntist eg, fyrsta dag-
inn, sem eg dvaldi þar, manni
frá Argentínu í Suður-Aineríku,
Dr. F. J. Weil. Hann var þar
á skemtiferð með konu sinni. f
raun og veru var heimili hans i
New York, N.Y., því hann \iar
einn af fjármála-sendiherrum
Argentínu i Washington. Eftii
að hafa haft tal við hann um
kvöldið og hlustað á margar góð-
ar upplýsingar um Argentínu,
lifnaðarhætti þar, o. s. frv., og
gefið honum aftur nokkrar upp-
lýsingar uin mitt eigið ættland,
afréðum við að taka inótorbát til
leigu og faria í fiskileiðangur
daginn eftir. Báturinn, sem við
leigðum var einihver allra glæsi-
legasti og fljótasti báturinn þai
á höfninni og bátstjórinn var
orðlagður fyrir heppni sína í
ifiskiveiðum. Þrátt fyrir það, var
hann einhver hinn allra ískyggi-
ílegasti félagi, sem eg hefi séð.
Andlit hans bar tvö heljar-mikil
ör og fram armleggur hans bar
einnig ör eftir djúpt sár; þar að
auki hafði hann mist þrjá fing-
ur af hægri hendi sinni. Það
var l>ví auðséð, að þessi félagi
hafði víða verið, þó að hann
væri tæplega yfir þrítugt að
aldri. Þegar hann var að beita
önglana fyrir okkur, spurði eg
hann hvernig hann hefði mist
fingurna. “f verksmiðju i Dc-
troit,” sagði hann blátt áfrain og
hélt áfram að beita önglana.
“Það lítur út fyrir, að ]>ú hafir
átt þátt í stjórnmálum þessa
landis, ef eg dæmi eftir örunum á
andlitinu á þér?” spurði eg.
Nú brosti hann. “Eg var einu
sinni í dáliitluin bardaga,” sagði
hann og benti á annað örið á
andlitinu á sér. “Hitt örið er
eftir kærustuna mína,” bætti
hann svo við, eftir litla þögn.
“Mjög góð stúlka,” sagði eg lágt.
“ó,” sagði hann, “það var í raun
og veru alt mér að kenna, eg
þekti systur hennar ekki frá
henni sjálfri, svo hún varð
öfundsjúk. Hún tók því sverð
eins vinar míns, með þelm á-
setningi að enda líf mitt með
því, en eg sá hana útundan mér
og vék mér til bliðar, svo aö
oddurinn á sverðinu rispaði að-
eins vangann á mér. Það var
alt og sumt.”
“En hvernig stendur á örinu
á fram-armlegg þínum?” spurði
«g-
“ó, það var í raun og veru
djúpt sár, sem greri seint,” sagði
hann og nuggaði örið með vinstri
hendinni. “Þegar eg sættist við
kærustuna mína, eftir að sárið á
vanganum á mér var gróið, varð
systir hennar öfundsjúk og særði
mig í fimm stöðum á likama
mínum, með einu af þessum
sværðum, áður en eg gat tekið
það af henni.”
Mér var hlátur í huga, en eg
slilti mig, því margir Mexico-
búar fyrirgefa það seint, ef menn
hlæja að einlægni þeirra. Eg
spurði þvi blátt áfram: “En
hvað gerðir þú við kvenmann-
inn eftir morðtilraun hennar?”
“Eg barði hana þangað til að eg
féll í ómegin af blóðmissi frá
sárum mínum,” isagði hann og
andlit hans varð ákaflega hörku-
Jegt.-----
Þegar við konium hér um bil
10 miílur út á hafið, var undir-
alda mikil þó að veðrið væri gott.
Báðar konurnar, Mrs. Pálmi og
Mrs. Weil, urðu sjósjúkar og
lögðu sig því niður á þægilega
legubekki, sem þar voru, en við
Dr. Weil og eg, héldum áfram
við fiskiveiðarnar. Við höfðum
litla heppni i þetta sinn, sem' or-
sakaði gremju mikla hjá for-
manni okkar. Hér varð eitt-
hvað til bragðs að taka. Hann
byrjaði því á því, að hrækja á
beituna, 'áður en hann beitti
önglana. Þegar það dugði ekki,
kastaði hann beitunni aftur fyrir
'sig með hægri hendi og greip
hana með vinstri hendi sinni,
þegar hún flaug yfir vinstri öxl
hans. Svo hrækti hann á hana
aftur og beitti önglana. Þegar
það varð til einskis, beit hann
skarð úr beitunni, tugði það og
át, kysti öngulinn, beitti hann
og kastaði honum svo útbyrðis.
Það dugði. Þá sneri hann sér
mjög hróðugur að okkur Dr.
Weil og sagði:
“Sáuð þið hvernig eg taldi
fiskinum trú um það, að beitan
væri góð!”
(Niðurlag nœst)
Örstutt œfiminning
um íslenzka merkiskonu
Sigurlaug Jónína Rögnvalds-
dóttir Kristjánsson, dáin 13.
marz 1940, lí Vancouver, B.C.,
tæplega 55 ára gömul.
Jónína (eins og hún var ætíð
nefnd á sínu heimili) var fædd
9. maí 1885, á Sævarlandii í Ytri
Laxárdal í Skagafjarðarsýslu á
fslandi.
Foreldrar hennar, Rögnvaldur
Guðmundsson og Helga Jóhanns-
dóttir, fluttu til Ameríku árið
1889, eftir 4 ára búskap heima,
og settust að í Kienora, Ontario,
í Canada, og bjuggu þar 24 ár.
Þarnæst fluttu þau vestur á
Kyrrahafsströnd, í janúar 1913,
og settust að í Vancouver, B.C.,
þar dvöldu þau rúmlega 3 ár.
Jónína giftist i Winnipeg í júlí
1910, Stefáni Kristjánssyni
(húsasmið) og þar munu þau
hafa búið fyrstu 2 árin. En svo
fluttu þau sig til Vancouver, B.C.
árið 1912, og voru þar næstu 4
árin. Þar næst settust þau að í
smábæ 312 mílur norðar með
ströndinni, sem nefnist Ocean
F'alls. Þar fékk Stefán atvinnu
við húsabyggingar, og það sama
ár iflutti öll fjölskyldan frá Van-
couver til Ocean Falls. f O. F.
munu þau hafa búið í 5 eða 6 ár.
En um 8 ár á Hunter-eyjunni,
þar sein íslendingabygðin var
þá, — um 25 mílur vestur sjó-
leiðis frá O. F. En foreldrar
Jónínu voru kyr í O. F. þar sem
Rögnvaldur hafði stöðuga at-
vinnu á pappirsgerðar-myllunni
hjá tengdlasyni sínum, Cecil
Knapp, sem var þá einn af yfir-
verkstjórum 1 myllunni. En
haustið 1930 flutti öll familían
aftur til Vancouver og settist þar
að — og er hér enn.
Faðir Jóninu dó í Ocean Falls
7. marz 1930, og var þess getið i
Lögbergi það saina ár—æfisögu-
brot eftir Bjarna Lyngholt, og
visast hér til þess, til leiðrétt-
ingar við þessi ummæli min, sem
fyrir gleymsku sakir og ófull-
komnar upplýsingar, eru ináske
óviljandi þó, óábyggileg í vissum
atriðum.
Svstkini Jónínú sál. voru sem
hér segir: Tihómas, giftur hér-
lendri konu, býr í Vancouver;
Guðmundur, dáinn í Vancouver
1920, ógiftur; Soffía, gift Cecil
Knapp Bandarikjamanni, [>au
búa í Camas, Wash. og eiga 3
börn.
Börn Jónínu og Steifáns eru
þessi: Jóhann Friðrik, nýlega
giftur canadiskri konu; Margrét
Lilja, gift hérlendum inanni,
C. E. Cross, hann er hér póst-
maður og á sitt eigið heimili, og
hjá Margréti dótturdóttur sinni
dvelur nú Helga í hárri elli. Þar
næst er Kristán Helga, gift
Canadamanni; Thómas Guð-
mundur, giftur hérlendri konu,
hann vúnnur við skógárhögg
norður með strönd, um bústað
hans er mér ókunnugt.
Jónínu sál. sakna allir, sem
henni kyntust, því hún var val-
kvendi, og velmetin af öllum,
skyldum sem vandalausum.
Þessvegna þakka eiginmaður og
börn hennar og eftirlifandi móð-
ir, fyrir umliðnar sælustundir. og
móðurlega ást og umhyggju til
æfinnar enda, og geyma lofs-
verða minningu hennar til æfi-
Joka.
P.S.—Þessi uinsögn hefði átt
að komast á prent fyrir tveimur
árum siðan, en ýmsra orsaka
vegna hefir það fyrirfarist (eða
glevmst).
Með innilegri vinsemd til allra
hlutaðeigenda.
Þ. K. K.
Vancouver, B.C.,
i marz 1942.
Frúin:—Jæja, þér eruð lniin
að ráða yður hjá henni frú
önnu. Sögðuð þér henni, að þér
hefðuð Verið hjá mér í þrjár
vikur?
Stúlkan: — Já, og hún sagði,
að eg þyrfti engin frekari með-
mæli, fyrst eg hefði tollað það
lengi hjá yður.
Business and Professional Cards
Legsteinar sem skara framúr Úrvals blágrýti og Manitoba marmari Skrifið eftir verðskrá THE WATCH SHOP Diamonds - Watches - Jewelry Agents for BULOVA Watches Marriage Licenses Issued
GILLIS QUARRIES, LTD. 1400 SPRUCE ST. Winnipeg, Man. Thorlakson & Baldwin Watchmakcrs and Jewellers 699 SARGENT AVE., WPG.

J. J. SWANSON & CO. LIMITED 308 AVENUE BLDG., WPEG. • Thorvaldson & Eggertson Lögfrœöingar
F&stelgnas&l&r. Leigja hfls. Dt- vega peningalán og eldsábyrgC, bifreiCaábyrgC o. s. frv. PHONE 26 821 300 NANTON BLDG. Talslmi 97 024

Dr. P. H. T. Thorlakson DR. A. V. JOHNSON
205 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy SU. Phone 22 866 Dentist 9
C Rea. 114 GRENFELL BLVD. Phone 62 200 506 SOMERSET BLDG. Telephone 88 124 Home Telephone 27 702

DR. A. BLONDAL Physician & Surgeon 602 MEDICAL ARTS BLDG. Slmi 22 296 Heimili: -108 Chataway Slmi 61 023 A. S. BARDAL 848 SHERBROOOKE ST. Selur llkklstur og annast um út- farir. Allur útbflnaCur sá be*U. Ennfremur selur hann allskomu- mlnnlsvarCa og legsteina. Skrifstofu t&lslml 86 607 Heimills talslml 501 662
H. A. BERGMAN, K.C.
itlenzkur löofrœBinour
9
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P.O. Box 1856
Phones 95 062 og 39 043
Dr. S. J. Johannesson
215 RUBY STREET
(Beint suSur af Banning)
Talsfmi 30 877
•
ViCtalstimi 3—-5 e. h.
Arthur R. Birt, M.D.
605 MEDICAL, ARTS BLDG.
Winnipeg
Lækningastofu-sfmi 23 703
Heimilissfmi 46 341
Sérfrœöingur í öllu, er aö
húösjúkdómum. íýtur
ViCtaistlmi: 12-1 og 2.30 til 6 e. h.
EYOLFSON’S DRUG
PARK RIVER, N.D.
tslenzkur lyfsali
Fólk getur pantaC meCul og
annaO meC pösti.
Fljót afgreiOsla.
—^-----------------------
Peningar til útláns
Sölusamningar keyptir.
BújarCir til sölu.
INTERNATIONAL LOAN
COMPANY
304 TRUST & LOAN BLDG.
Winnipeg
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Gr&ham og Kennedy SU.
Phone 21 834—Office tlmar 2-4.1«
•
Helmill: 214 WAVERLEY ST.
Phone 403 288
Winnipeg, Manitoba
DR. ROBERT BLACK
SérfræOingur I eyrna, augna, nef
og háissjflkdömum
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham & Kennedy
ViCtalsUmi — 11 til 1 og 2 tll 5
Skrifstofuslmi 22 251
Heimiilsslml "401 991
Office Phone Pe- phone
87 29? 72 409
Ðr. L. A. Sigurdson
109 MEDICAL ARTS BLDG.
Office Hours: 4 p.m.—6 p.m.
and by appolntment
DRS. H. R. & H. W.
TWEED
Tannlœknmr
9
406 TORONTO GEN. TRU8TS
BUILDING
Cor. Port&ge Ave. og Smith St.
PHONE 26 645 WINNIPEG
ST. REGIS HOTEL
286 SMITH ST„ WINNIPEQ
•
Pœgilegur og rólegur hústaöur
4 miöhiki borgarinnar
Herbergi 32.00 og þar yflr; meC
baOklefa $3.00 og þar yflr.
Agætar máltíClr 40c—60c
Free Farking for G-uests