Lögberg - 12.11.1942, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. N&VEMBER, 1942
Þegar eyðimörkin blómgast
21. KAPITULI
Þær keyrðu heim til- íbúðar Miss Belling-
ham og Nancy sagði í huganum við sjálfa sig:
“Svo grunur minn hafði þá rétt fyrir sér
— einhverju er vissulega ábótavant.” Frá
þeirri augnabliksstund er hún nú háfði litið
Pauline brá Nancy í brún út af svipbreyting
hennar. Hin skarpa sjón hennar tók þegar
eftir skuggunum neðan við augu ungu stúlk-
unnar og taugaósytrknum er á hana virtist
sækja.
“Jæja,” sagði hún glaðlega. “Hverjar eru
svo allar fréttirnar? Hafa stundirnar reynst
þér ánægjulegar?”
“Ekki neitt sérstaklega.” Pauline fann nú
skyndilega glögt til þess með sjálfri sér, að
hún gæti ekki leikið neitt yfirskynshlutverk.
Hér var að lokum samúðarrík kvenvera, mann-
eskja, sem hún var viss um að skilja myndi
raunir hennar. Hún sagði svo:
“Eg hefi átt erfiðar þrautastundir. Alt
sem öfugt gat gengið, hefir þannig leiðst út.
Hefir þú ekki frétt um háðungina, sem eg
bakaði mér með því að fara út til skemtistund-
ar með Prinz Hasseim?” Það var sár kjökurs-
hreimur í rödd hennar, svo við lá að hún
misti vald á tilfinning sinni. Og Nancy flýtti
sér að svara: “Eg heyrði eitthvert heimsku-
þvaður. Var Cherry þar ekki líka?”
“Jú — en þar sem eg er okkar eldri —”
“Hvaða hégómi!” svaraði Miss Bellingham
með áherzlu. “Finst þér ekki þú mættir segja
mér alt eins og er um þetta?”
En Pauline gerði sér samstundis/ grein
fvrir því, að það gæti hún ekki gert án þess
að koma upp um Cherry, og óskaði þess með
sjálfri sér, að hún hefði ekkert minst á þetta.
Og til hvers væri það líka? Hún yrði sjálf
að yfirbuga þessi vandræði sín.
“Eg hefi eiginlega frá engu að skýra. Við
fórum út til miðdegisverðar og þaðan svo á
eftir í Lotus danssalinn. Eg vissi ekki að fólk
væri svona umtalsgjarnt. Gertrude frænka
varð bálreið, en svo virðist, sem hún sé nú
búin að jafna sig aftur.”
“Það er svo,” sagði Nancy, og hugsaði enn-
íremur með sjálfri sér: “Sé þetta alt og sumt,
þá skiftir það litlu. En hér kemur margt fleira
til mála, og eg hygg að Cherry, litla yndið hans
John bróður míns, sé eitthvað við það riðin.”
Nú var komið inn með teið, og Nancy spyr svo:
“Hefir þú orðið vör við eða hitt Abdel?”
“Ekki — eða eð sá hann bara í svip að
Sbepheards, er eg sat þar að máltíð með Henry
frænda —” Hún þagnaði, beit á vörina og
sneri sér undan til að dylja tárin, sem þrengdu
sér fram í augu henni. Á næsta augnablikinu
hafði Nancy vafið hana örmum og Pauline
hallaði sér með grátekka niður á öxl eldri
stúlkunnar, er með samúð hlustaði á raunir
hennar. En jafnvel þá hlífðist Pauline við að
blanda Cherry þar inn í.
Eg var flón,” stamaði hún, “að láta mér
nokkurn tíma detta í hug að honum væri ekki
sama um mig. Hví hefði honum líka átt að
vera það? Og nú — er svo um einhverja aðra
að gera.”
“Eigir þú við Tania Vereker,” sagði Nancy,
“þá vertu ekki með neina flósku. Hún hefir
áJíka mikið tækifæri til að ná aftur haldi á
Abdel, eins og eg hefði til að giftast honum.
Þetta er ekkert nema elskendanna missætti.
En þú segist sjálf hafa sagt honum, að nú væri
ekki framar ástæða til að opinbera trúlofan
ykkar — hver bjóst þú við að afleiðing þess
yrði, eins og þá stóð á um hugsanir hans?”
“Mér leið svo hörmulega,” svat-aði Pauline
og brá klút á augu sér.. Henni var algerlega
ómögulegt að byrgja alveg fyrir sér hina skyn-
samlegu rökfærslu vinkonu sinnar. “Eg gat
bara ekki setið á mér,” viðurkendi hún.
“Abdel bað þig að giftast sér — og er hann
mótmælti því að þú létir bendla nafn þitt —
enda þótt ósaknæmt væri — við þennan unga
mann, hvers orðspor að því er kvenfólki við-
kemur er öllum kunnugt, lézt þú honum skilj-
ast, að þú kærðir þig ekki um að giftast hon-
um—”
“En mér datt það aldrei í hug —” greip
Pauline fram í og leit óttaþungnum augum
til vinkonu sinnar. “Hann — hann gaf mér
ekkert tóm til að afsaka mig. Eg — vissi einu
sinni ekki að við ættum að fylgjast með prinz-
inum—”
“Það grunaði mig,” hrópaði Miss Belling-
ham sigrihrósandi. “Það var alt litlu skjátunni
Cherry að kenna—”
“Nei!”
“Pauline!”
“En, ó!” veinaði PauliÁne og veifaði hend-
inni vandræðalega, “eg ætlaði ekki að láta
þér skiljast þetta — eg veit bara ekkertt hvað
eg er að segja. Og Nancy —• eg lofaði. Eins
og þú ert lifandi manneskja verður þú að lofa
mér því að segja ekki eftir Cherry.”
“Eg skal ekki gera það,” sagði Nancy af-
dráttarlaust. “Með þeim eina skilmála, að þú
segir Abdel það sjálf —”
“En það get eg ekki,” hrópaði Pauline.
‘Tlvernig ætti eg að geta fengið mig til slíks?
Hann hefir sýnt mér, að honum sé ekkert ant
um mig — eg gæti ekki elt ’hann og beðið
hann að taka mig í sátt við sig aftur.”
“Jæja, en þú mátt ekki búast við að hann
komi til þín, nema þú gerir það. Eg held
mikið af honum, en eg veit þó að hann er hin
þrályndasta mannvera. Gætir þú ekki litið á
þetta frá hans sjónarmiði?”
“Eg — held það.” Sár stuna skrapp fram
af vörum, Pauline. Og svo: “Er það satt,
Nancy,” spurði hún, “að hann sé í raun og veru
Englendingur?”
“Hann er auðvitað fæddur af enskum for-
eldrum,” svaraði Nancy. “Hamingjan góða!
En þú vilt þó ekki láta mig trúa því, að þu
hafir ekki vitað það?”
“Heldur þú eg hafi verið að fást um það
liverrar þjóðar hann væri?” -spu-rði Pauline i
gremjutón. “Eg hefði ekkert tekið mér það
nærri, þótt hann hefði lokað mig inni í kvenna-
búri.” ’
Nancy hló ögn kaldnæðnislega. “Abdel
var, sem þú iiú auðsjáanlega ekki veizt, aðeins
tveggj*a ára, þegar hin yndislega móðir hans,
þá ekkja eftir fyrirliða í brezka hernum, gift-
ist Ibramin Amin-Razam, sem var mjög ásjá-
legur og aðlaðandi maður í egypska félagslíf-
inu. Hann var síðasti liður ættbálks síns, og
til þess að viðhalda ættarnaíninu helgaði hann
sér á formlegan hátt til eignar hinn enska
stjúpson sinn. Og þrátt fyrir það þótt dreng-
urinn sækti lokamenían sína til Englands og
Frakklands, var hann alinn upp samkvæmt
öllum erfikenningum og venjum þeirrar ættar,
er hann þá í raun og veru skyldi teljast sem
sannur hluti og arfþegi í.
Það var mjög hugsjúk og niðurbrotin
Pauline, sem sneri aftur á leið til heimilis
írænda síns.
Gertrude tengdafrænkan fór enn í mið-
degisverðar heimboð þá um kvöldið. Cherry
iét þess einnig getið, að hún ætlaði að heiman
— til að hitta kunningjahóp, og keyrði á stað
þangað í leigubifreið.
Pauline settist ólundarlega niður við sauma
sina.
Eftir stundarkorn kom Hamza inn til henn-
ar með þá tilkynning að hennar væri beðið við
símann. “Tafarlaust — til mjög áríðandi við-
tals.”
“Hver kallar?” spurði hún.
“Miss Cherry,” var svarið. “Og hún seg-
ir, að ef eg komi ekki samstundis með yður að
símanum, þá skuli hún drepa mig þegar hún
komi heim.”
Pauline hraðaði sér að símanum.
Hún kannaðist varla við lágu örvænting-
arröddina, en henni barst um símann Og sagði:
‘Heyrðu, fljótt. Eg er stödd í hraéðilegum
kröggum — hér hjá Hasseim —”
“Cherry!”
“Hlustaðu á mig! Eg er hér í utanbæjar
heimkynni hans; og —*■ Polly, eg kvelst af
dauðans ótta. Einhver verður að sækja mig
tafarlaust. Náðu í John Bellingham. Segðu
honum hvað sem þér sýnist — komdu aðeins
með hann. Eg þori nú ekki að tefja lengur.
Hann er að koma aftur. Það er ætlast til eg
sé að síma til mömmu og segjagt vera nú stödd
hjá vinstúlku minni: Skilurðu það?”
“Já. En hvar ertu?”
“í einka verustað hans, sem er einhvers-
staðar utan —” Símasambandið var þarna af-
krækt.
Pauline bað um tenging við símann hjá
Nancy.
“Það er Pauline, sem kallar,” sagði hún.
“Er hægt að ná í John bróður þinn?”
“Hann er, kæra, mín, í margra mílna fjar-
lægð,” svaraði Nancy. “Gæti eg orðið þér að
liði?”
“Nei, eg þarf einkis. Cherry símaði mér
um skilaboð til hans.”
“Hann kemur ekki aftur fyr en eftir tvo
daga,” svaraði Nancy. “Hvernig líður þér?”
“Mér líður vel. Þykir slæmt að eg ma
ekki tefja tímann eitt augnablik —” Og svo
rétt í því hún ætlaði að loka símanum, bætti
hún við: “Nancy, eg kalla ef til vill bráðlega í
þig aftur — verður þú þarna?”
“Já, eg verð hér.”
Pauline hugsaði nú: “Eg 'gæti farið sjálf,
ef eg aðeins vissi hvar þessi einka-verustaður
Hasseims er.” Hún nam skyndilega staðar, er
henni hugkvæmdist að hún vissi af einum
manni er hjálpað gæti, og að nú væri enginn
tími til að fást um eigin tilfinningar — Abdel!
“Ef eg aðeins vissi hvar hans er að leita í
k'völd!”
Eins og nú á stóð var Abdel á kafi í ann-
ríki þetta kvöld og sat síðla að verki heima
hjá sér. En jafnvel þrátt fyrir annríkið gerði
hann sér grein fyrir því að eins og hjá honum
stæði grannvaxin, aðsækin skuggavera. Hann
hafði aldrei áður vitað hvað það þýddi, að láta
stúlkuandlit trufla hann við starf sitt.
Skrifarinn kom nú inn til hans og virtist
eitthvað vandræðalegur á svipinn.
Abdel sagði: “Eg hefi, Faran, ekki enn
lokið við það. sem eg hefi verið að gera. En
skiljið þér þessi blöð hér eftir til undirskrift-
ar —”
“Þau eru hér til reiðu.” Skrifarinn lagði
blaðabunkann á borðið. Og sagði svo í lágum
rómi: “Það er kominn hér kvenmaður til að
ná tali af yður —”
“Að finna mig? Á þessum tíma kvölds?”
Abdel leit ergelsislega á borðklukku sína. “Mér
er ómögulegt að veita nokkrum gesti nú við-
töku. Til þess er eg í alt of miklu annríki.”
“Eg talaði sjálfUr við stúlkuna og sagði
henni það,” svaraði skrifarinn. “En hún neit-
ar að hverfa á braut. Hún segir að erindi sitt
sé mjög áríðandi, og biður þess að mega ná
tali af yður fáein augnablik. Þetta er Miss
Pauline Bassett.”
Abdel leit á hana, er hún gekk til hans yfir
skrifstofugólfið, og tók eftir hve föl hún væri
í andlitinu og reyndi auðsjáanlega að bæla
niður æsta geðshræring sína.
“Mér fellur það illa — að ónáða yður
svona fyrirvaralaust,” sagði Pauline mæðilega.
“En — erindið er hræðilega áríðandi, og þér
eruð eini maðurinn, sem mér gat hugkvæmst
að leita til. Eg þarf að biðja yður að segja
mér hvar einkaíbúð Hasseims er, og hve skjót-
lega eg geti komist þangað.”
Á næsta augnablikinu vatt hann sér nær
henni, og þótt hún eins og ósjálfrátt hrykki
undan honum, lagði hann hendurnar á axlir
henni og starði reiðiþrungnum og blossandi
tortryggnisaugum niður til hennar. “Hví vilj-
ið þér fá að vita þetta?” spurði hann.
“Af því eg verð að komast þangað tafar-
laust,” svaraði hún. “Gerið svo vel að segja
mér það,” bætti hún við. “Það er afskaplega
áríðandi. Eg kom til yðar, af því mér gat
ekki hugkvæmst neinn annar, er hjálpað gæti.”
Hann svaraði: “Ef þér segið mér til hvers
þér viljið komast þangað, þá-skal eg segja yður
það sem þér viljið fá að vita — en skiljið það,
að þér getið ekki farið þangað fylgdarlaust.”
“Cherry er þar alein hjá honum, og —
einhver verður að fara til hennar. Hún sím-
aði mér fyrir klukkutíma síðan og bað mig að
ná í John Bellingham. ann er fjarverandi, og
þér eruð eini maðurinn, sem mér gat dottið
í hug til bjargar. Svo eg tók bifreið hennar
og flýtti mér á yðar fund, en það eina sem þér
gerið er að eyða nú tíma mínum til einskis.”
“Litla flónði!” hrópaði Abdel. “Jæja þá,”
bætti hann við, “eg skal fara með yður til
hennar.”
22. KAPÍTULI
Innan fimm mínútna voru þau komin upp
í bifreið hans og lögð á stað eftir veginum, er
lá út úr bænum meðfram fljótinu.
“Hvað lengi hefir þessi kunningsskapur
staðið milli Cherry og Hasseim?” spurði hann
hörkulega. “Vissuð þér ekki betur en styðja
að því—?”
“Styðja að því!” endurtók hún. “Eruð þér
— alveg frávita?”
Hann svaraði henni með því að spyrja enn:
‘ Hvers ráðstöfun var förin til Lotus — fór
Cherry þangað með yður, eða fylgdust þér
með þangað eins og henni til umsjónar?”
“Eg — vildi heldur að þér spyrðið Cherry
um það,” svaraði Pauline.
Hann hleypti brúnum og skildi vel að hann
hefði fengið ljóst svar. Hann skyldi vissulega
spyrja Cherry — litla lygarann! En í þetta
sinn yrði hún að segja honum sannleikann!
Þau keyrðu nú áfram þegjandi. Eftir
stundarkorn hægði hann á bifreiðinni og nam
svo brátt staðar framan við lítið og lágreist
hús, hálfhulið frá veginum af skugga pálma-
bjarkanna. “Það er bezt, Pauline, að þér bíðið
hér í bílnum,” sagði Abdel. “Eg skal koma
með frænku yðar hingað eftir örfáar mínútur.”
Hann hvarf svo inn í pálmavðiarskuggann.
Pauline virtist það óratími er hún sat þarna
alein. Svo sá hún Abdel koma, og Cherry við
hlið honum. Það var lúpuleg Cherry, sem
orðalaust kom inn í bifreiðina, en vafði frænku
sína örmum og féll í grát.
“Elskan,” sagði Pauline innilega, “vertu
ekki að gráta. Nú er þetta á enda.”
“Á enda!” snökti Cherry. “Svo er það —
vissulega. Eg skal aldrei framar líta við hon-
um.”
Þegar þau stönzuðu við Bassetts heimilið
sagði Abdel: “Eg ætla, með leyfi, að koma
Ljóðagull
Sveinbjörn Egilsson—
KVÆÐI
Ei glóir æ á grænum lauki
sú gullna dögg um morgunstund,
né hneggjar loft af hrossagauki,
né hlær við sjór og brosir grund.
Guð það hentast heimi fann,
það hið blíða
blanda stríðu;
alt er gott, sem gjörði hann.
Ei heldur él frá jökultindi
sér jafnan eys á klakað strá,
né nötrar loft af norðanvindi,
sem nístir jörð og djúpan sjá.
Guð það hentast heimi fann
það hið stríða
blanda blíðu;
Alt er gott, sem gjörði hann.
Því lyftist brún um ljósa daga,
þá lundin skín á kinnum hýr;
því síkkar hún, þá sorgir naga
og sólarljós með gleði flýr.
Hryggðin burtu hverfur skjótt,
dögg sem þorni
mær á morni,
unz hin raka nálgast nótt.
I
Þú, bróðir kær, þó báran skaki
þinn bátinn hart, ei kvíðinn sért;
því seíur logn á boðabaki,
og bíður þín, ef hraustur ert.
Hægt í logni hreifir sig
sú hin kalda
undiralda,
ver því ætíð var um þig.
inn með ykkur; ef þið látið mig annast um
málalokin, hygg eg mér takist ef til vill að
gera Mrs. Bassett rólega með afstöðu ykkar —
sem stendur, að minsta kosti.”
Hamza opnaði húsdyrnar,, en Cherry
smeygði sér fram hjá honum, þaut upp stig-
ann til herbergis síns, áður en Mrs. Bassett var
komin fram í forstofuna.
“Pauline! Hvar hefir þú verið —?” sagði
Gertrude tengdafrænkan, en, þagnaði er hún
leit ferðafélagann, sem hjá Pauline stóð í for-
stofunni.
Abdel mælti: “Gott kvöld, Mrs. Bassett —
mér þykir vænt um að hafa getað lagt henni
ofurlítið lið. Miss Cherry leið ekkert vel og
simaði frænku sinni, sem fór svo með mér
til að sækja hana.”
“Cherry var þá með þér?” sagði Gertrudfc
írænka í undrunartón. “En eg hafði enga
hugmynd um að þér myndúð verða þar, Sir
Abdel.”
Án þess að renna nokkurn minsta grun í
það hvar þetta “þar” myndi hafa átt að vera,
þá svaraði hann vingjarnlega: “Mér þykir
vænt um að svo var. í raun og veru fanst mér
að Miss Pauline mætti ekki þurfa að keyra
heim aftur, eg fékk hana til að skilja eftir
bílinn — sem eg skal sjá um að komið verði
aftur með á morgunmálinu — og keyrði svo
heim með þær í minni bifreið.”
“Hvar er Cherry — er hún veik?” spurði
Mrs. Bassett í skipunartón.
“Nei. Eg er viss um að hún sé eiginlega
ekkert veik,” sagði Pauline. “Henni var —
eitthvað ómátt — fékk snert af einu sinna
höfuðverkjarkasta, og svo—hugði eg réttara að
skreppa yfir um og sækja hana.”
“Margfaldar þakkir, Sir Abdel,” sagði Mrs.
Bassett. “Með yðar samþykki ætla eg nú að
fara upp og vitja þessa barns míns. Pauline,
gefðu Sir Abdel —”
“Ekkert, verið svo væn,” greip hann fram
í, “eg verð að fara tafarlaust á stað aftur.”
Hann rétti frúnni hönd sína. Góða nótt. Góða
nótt, Miss Pauline,” og aftur fann hún nú hlýtt
tak hans um hönd sér. Er hann var svo kom-
inn fram að dyrunum sneri hann sér að þeim.
“Þér gleymið ekki gildinu hjá mér annað
kvöld, vona eg?” spurði hann. “Minnist þess
að eg tel upp á komu yðar — ykkar allra.”
Hurðin lokaðist á eftir honum, en tengda-
frænkan Gertrude hraðaði sér á leið upp stig-
ann og Pauline varð ein eftir í ganginum.
“Ykkar allra!” Var það aðeins hugarþrá
hennar sjálfrar, er hún heyrði í þessum orðum
hans, eða hafði í augnaráðinu, er hann leit ti1.
hennar. verið eitthvert hugarskeyti? En hefði
hann haft nokkuð að segja við hana, myndi
hann vissulega hafa gert það, þegar þau sátu
tvö ein saman í bifreiðinni á leið út eftir
fljótsbakkanum.