Lögberg - 29.04.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGLERG. FIMTUDAGINN 29. APRÍL 1943.

Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
Anna var glöð að komast burt frá þeim og
loka hurðinni á herbergi sínu. Tiser var hin
virkilega mynd þessa ljóta leiks,sem þeir léku.
Hann var altaf drukkinn, altaf kjaftandi, ó-
svífni hans og hræsni, voru hvorutveggja jafn
viðbjóðsleg. Anna sá í þessu samtali spegil-
mynd af samræðum þeirra á liðnum árum.
Hún fór nú inn í sín herbergi. Þjónustu stúlk-
an hennar hafði skilið eftir kvöldverð á borð-
inu í stofunni, > en var farin. Hún var ekki
svöng, og lét matinn bíða, þar til hún hafði
baðað sig og skift klæðum. Það var nú liðið
meir en ár frá því Ronnie var drepinn. Hún
xeyndi að bæja burt úr huga sér hinu blinda
og óskynsamlega hatri, sem hún hafði á þess-
um óviðfeldna þjóni laganna, sem brautst út
hjá henni, í bituri;i fyrirlitning, og fast settri
ákvörðun að koma fram hefndum gegn honum
við fyrsta tækifæri. Hún hafði mynd af Brad,
sem hún hafði klipt úr dagblaði, og til þess
að hún skyldi ekki gleyma áformi sínu, hafði
nún sett myndina í tvöfaldan ramma bar sem
hún hafði mynd af Ronnie á móti hans, þar
sem þeir horfðu hvor á annan. Myndin af
Ronnie var vangamynd, brosmild og góðleg,
með eld æskunnar í augum. Brad, — morð-
ingi, mannhatari —; hún horfði oft tímum
saman á þessar myndir. Hún átti í sáru hugar-
stríði er hún reyndi að berjast á móti minn-
ingunni um afdrif bróður síns, en hún hafði
svo mikla sjálfs stjórn, að hún gat setið og
horft á morðingja bróður síns, með bros í aug-
r.m, eins og allt væri gleymt.
Hún vissi að honum geðjaðist vel að sér,
hún vissi það frá því þau sáust fyrst, en hann
hafði aldrei látið neitt meira í ljósi við hana,
en að honum geðjaðist vel að henni. Hann
var umhyggjusamur um hana, og sýndi henni
ein-læga samhrygð í sorg hennar. Aldrei fyr
en þetta kvöld hafði hann minnst á Mark Mc
Gill, þó hann hefði oft minnst á Ronnie. Einu
sinni hafði hann sagt við hana. “Hann lenti í
höndum slæmra manna, veslings Ronnie. Eg sá
hann sökkva dýpra og dýpra í vondan félags-
skap, eg gerði mitt ítrasta til að bjarga hon-
um, ef hann bara hefði sagt' mér á hversu
hættulegt stig hann var kominn, hefði mér
líklega tekist það.”
Meðan hún var að klæða sig, hafði hún ramm
ann með myndunum af Ronnie og Brad fyrir
framan sig á borðinu. Hún ýgldi sig ofurlítið
í andliti, er hún strauk hárið frá enni sér.
Hafði hún nú verið eins vitur og hún hélt? Hún
hafði ekki komizt að neinu; var engu nær en
fyrst er hún sá Bradley. Mark var vanur að
spyrja hana, er hún hafði mætt Brad-ley, hvað
hann hefði sagt, en hún hafði ekki komist að
neijnu, og ' gat ekkert sagt honum meira en
hann vissi.
Bradley var ekki af höfðingjum kominn,
hann var sonur hjólaviðgerðamanns úti á lands-
bygðinni, sem hafði varið frístundum sínum
í að kynna sér líf og háttu fuglanna. Móðir
hans var verkamanns dóttir. Það að vera af
verkafólki komin, var nóg efni til hvíslinga og
slúðurs, á meðal heldra fólksins í þá daga.
Hann byrjaði að vinna fyrir sér ungur, sem
fjósadrengur, en tók skjótum framförum í ýms-
um störfum, og aflaði sér víðtækrar mentunar,
áður en hann gekk í leynilögregluliðið. Hann
hafði sterka hneigð til lærdóms og menta.
Maður gæti vel ímyndað sér að á -miðnæturgöng
um sínum hefði hann verið að hafa yfir í
huga sínum, hinar óreglulegu sagnir í frönsku,
og nota frístundir sínar til að lesa lögfræðisleg-
ar -kennslubækur, eða aðra fræði er honum
mætti að gagni koma. Þegar hann var tuttugu
og tveggja ára, var hann gerður undirforingi í
leynilögreglu-liðinu, tuttugu og þriggja var
hann gerður marskálkur. Hann var sendur til
Mesopotamiu, sem yfirmaður Brezku leynilög-
reglunnar þar, og eftir fárra ára veru þar, er
hann kom aftur til Scotland Yard, kunni hann
Arabisku, bæði að tala og skrifa. Hann kom
með ofurlítið, fornfálegt Arabiskt bókasafn.
sem hann hafði lánað. Hann hafði lært tvær
rýjar aðferðir til að opna lása, af Arabiskum
innbrotsþjóf, sem nefndist Ali íbn Assullha.
Hann getur vel hafa verið háttsettur embættis-
maður í Belgrad.
Anna var að ljúka við að borða, og var að
hita sér kaffi, þegar Mark símaði til hennar.
“Eg veit ekki hvað gengur að Tiser, hann
sýnist vera alveg brotinn niður. Hann hefir
haft of mikið að hugsa og gera, þarna í Hvíld-
arheimilinu, og eg er hræddur um að sá fé-
lagsskapur hafi slæm áhrif á hann. Eg vona
að hann hafi ekki valdið yður áhyggju.”
Hann heyrði hana hlægja, og það gerði hann
rólegan.
“Eg hefi ekki hugsað um það síðan. Mér
geðjast ekki mjög vel að honum. Hann er of
drykkfeldur, og mér líkar ekki drykkfelt fólk.”
Mark mumblaði eitthvað um að hann legði
of mikið á sig, og bætti því við að hann hefði
sent hann aftur til hvíldarheimilisins. Hann
mintist ekkert á Eli Josef. Það var svo margt
í fari Marks, sem Önnu fannst, aðdáanlegt,
en þó kynlegt. Hver annar en hann mundi
hafa varið þúsundum dollara af gróða sínum,
þó ólöglegur kynni að vera, til hressingar og
siðbetrunar hinum óhamingjusömu lögbrjótum.
Það var eitthvað óvanalegt, en þó eitthvað
stórmannlegt í því. Mark hafði keypt gamla
byggingu, sem var í niðurníðslu, óg lét gera
við hana, og breyta, í það, sem hann kallaði
“Hvildarheimili”. Hann keypti ný og þægileg
húsgögn í hvert herbergi, fyrir mikla peninga.
Hann ætlaði þennan stað fyrir verustað gam-
alla lögbrjóta og glæpamanna; þar sem þeir
gætu fengið fæð^ og húsnæði fyrir mjög litla
borgun; það var að minsta kosti það sem
hann sagði nágrönnunum, og fólk trúði.
“Heimilið, það er uppáhaldið mitt”, var
Mark vanur að kalla það, og þó hann þyrfti
?ð leggja til þess tuttugu og fimm þúsund á
ári, áleit hann þeim peningum vel varið.
Anna áleit þetta aðdáanlega fallega gert af
. honum, og bauðst til að vinna þar eitt kvöld
í viku, til að hjálpa til með húshaldið, en hann
aftók það með öllu.
“Eg vil ekki að yðar nafn verði tengt við
mitt, eg get fallið í hendur lögreglunnar hve-
nær sem er, og eg vil vernda yður frá því.”
Þetta göfuglýndi var svo líkt Mark, og hún
dáðist að hon-um.
“Komið þér með kaffið yðar hingað vfir,
eg þarf að tala meira við yður.”
Hann beið við dyrnar til þess að taka við
kaffibollanum frá henni.
“Tiser er að verða meir og meir ómögulegur
— eins og hann er farinn að drekka, væri betra
að hann væri dauður. Eg verð að líta mér
eftir öðrum ráðsmanni.”
“Mér geðjast ekki að honum.” sagði Anna.
“Eg er glaður að heyra það. Eg hafði fjand-
ans erviðleika með hann, eftir að þér fóruð.
Hann fékk annað brjálæðiskast — skyndilög-
reglan! Hann heldur að lögreglumenn séu i
hverjum bíl, sem hann sér á strætunum. Hann
vill losast út úr félaginu, og eg er að hugsa
t:m að láta hann fara, nota þetta tækifæri.”
“Eg skil, að þér munuð hafa allslags menn
í þjónustu yðar. Eg hef mætt sumum af þeim,
sem komu mér all skrítilega fyrir sjónir, þeir
eru ekki líkir sætmetiskaupmönnunum? — en
eg hef aldrei skift mér neitt af þeim. En eg
hefi altaf haldið að Mr. Tiser væri meinleysis
maður, en mér geðjast hann samt ekki.”
Það var eins og Mark yrði hálf hissa á því
er hún sagði.
“Hann er allgóður náungi; en jafnvel beztu
menn geta haft til að svíkja, eða hafa af við-
skiptavinum sínum. Eg hef aldrei álitið mig,
sem stórsyndara, og eg býst við að hann geri
það ekki heldur. Þetta minnir mig á, að eg
þarf að biðja yður að fara ofan til Oxford í
nótt, með ofurlítinn böggul. Eg skal gefa yður
uppdrátt af veginum, og sýna yður hvar þeir
bíða yðar.”
“Á móti skyndilögreglunni!” svaraði Anna.
Honum stökk ekki bros.
“Eg treysti á vinskap yðar við Brad. Hann
hefir ekki áræði til að taka yður til fanga, en
ef hann skyldi gera það — jæja, eg treysti
yður Anna. Það yrði allstór hópur af fólki sem
sett yrði inn ef þér segðuð til þeirra.”
Hún brosti fyrirlitlega.
“Ef eg talaði; Mark. Þá hefðyð þér lögregl-
una ekki fjær yður.”
Það var skuggalegt í stofunni, nema dauft
glæta sem lagði frá borðlampa, sem stóð á
skrifborði Marks. Nóttin var köld, og hlýjan
frá eldstæðinu var vel þægileg. Hún sat á
láum stól og rétti hendurnar mót hitanum frá
eldstæðinu. Hún sat lengi, og starði hugsandi
í glóðina.
“Er það ekki undarlegt, í hvert sinn sem
minst er á Eli Josef —”
“Eli Josef virðist vera orðin að nokkurs-
konar aðsókn”, svo breytti hann umtalsefni, en
aðeins um stund. Aftur snerist samtalið að
gamla Gyðingnum, sem átti meyjastigann, og
að hversu hrörlegt hús það væri.
“Eruð þér vissir um að Eli Josef sé dauður?”
Hann dró djúpt andann. Engin vissi betur
en hann að Eli Josef var dauður.
VII. kafli.
“Eg,” þá heyrði hann símann hringja inni í
sverfnherbergi sínu. Það voru tveir símar þar.
Annar hringdi djúpu skerandi hljóði, og það
var síminn sem Mark vildi helst aldrei heyra.
Hann hafði ágæta umboðsmenn um alt landið
í þjónustu sinni. En hversu langt frá því að
eiga skilið það nafn fyrir heiðarlega atvinnu,
er annað mál. Þeir voru vanir að síma honum,
eftir númeri, sem ek-ki var í símabókinni.
Hann fór og lokaði dyrunum á eftir sér.
Anna leit upp er Mark kom til baka.
“Á eg að fara til Oxford, eða eitthvað ann-
að?”
“Eg veit ekki,” svaraði hann í hörkulegum
lám, svo hún horfði á hann undrandi.
“Hefir eitthvað komið fyrir, Mark?”
“Ekki neitt mikið — aðeins einn af mönnum
mínum sagði mér að skyndilögreglan hefði
rétt núna farið út, og gæti komið hér er minst
varði.”
Mark hnipraði sig upp í legubekkinn, kross-
lagði hendurnar á brjóstinu, og hengdi niður
höfuðið. Hann leit út eins og maður sem hefði
vonda kveisu. Anna rauf þögnina og sagði.
“Getið þér reitt yður á manninn sem sím-
aði? Haldið þér að lögreglan komi í nótt?”
Hann kinkaði kolli. “Eg veit ekki hvar hann
komst að því, en eg man ekki til að hann
hafi sagt mér ósatt.” Og eins og hann alt í
einu gerði sér grein fyrir hvar hann var stadd-
ur, og hvaða hætta vpfði yfir honum, hljóp
hann á fætur. “Þér skilduð kassan eftir í bíln-
um auðvitað? Eg skal fara ofan og sjá um það.”
“Þurfið þér mín með?” Hann bara hristi
höfuðið neitandi.
Hann bjó á neðsta lofti, og hann hafði gang
þaðan út í bílskúrinn, sem var baka til við
bygginguna. Hann fór í gegnum þröng göng,
sem láu frá eldhúsinu út í bílskúrinn. Honum
var óhætt að snúa á ljósunum, því svartar
blæjur voru fyrir þeim.
Bíllinn var þar, eins og Anna hafði s-kilið
við hann. Hann tók lykil úr vasa sínum, lauk
upp bakhurðinni, og tók út kassann og fallhlíf-
ina. Hann læsti hurðinni aftur, tók fallhlífina
: og vafði henni saman í hnykil. Þá tók hann
kassann. Á honum var rennilok, sem einnig
þurfti að opna með lykli. Hann tók upp úr
kassanum tuttugu og fimrn smábögla, vafða i
þunnan b-láan pappír. 1 einu hcjrni bílgkúrsins
var hylki úr galvanized járni, í það láu stór-
ar járnpípur, bæði frá gólfi og lofti. Hann
opnaði stálhurðina sem var á hylkinu, og leit
vandlega inn í það. í neðri enda pípunnar var
vel felt lok, sem hann tók upp og skoðaði vand-
lega. Lokið var líkast og það væri diskmynduð
salthel-la, hann sneri því gætilega, og það
fylti sem best út í lægri enda pípunnar, ofan
á það lagði hann svo þessa tuttugu og fimm
smábögla, mjög vandlega, og læsti hurðinni.
Hann tróð fallhlífinni í ruslakassa sem þar
var, sem hann tók með sér inn í eldhúsið. í
staðinn fyrir vanalega eldstó, var hólkmynd-
að hylki, og inn í það fleygði hann kassanum
með fallhlífinni í og lokaði hylkinu. Því næst
dró hann til hliðar lítið rennilok, tróð þar inn
eldfimri uppkveikju, kveikti svo á eldsoítu, og
horfði á meðan kviknaði í kassanum, dró svo
lokið fyrir eins og það var.
“Lofum þeim nú að koma.”
Þegar hann kom inn aftur, sat Anna á stól
við arininn, studdi olnboganum á kné sér, og
hélt báðum höndum fyrir andlit sér. Hún leit
upp og sá að eitthvað hafði komið fyrir.
“Ef lögreglan kæmi hér og fyndi eitthvað?
Hvað mundi það meina fyrir okkur?” spurði
hún blátt áfram.
“Eg hef verið að lesa um helstu tilfelli sem
hafa komið fyrir lögregludómstólana af því
tagi nýlega. Þeir dæma sjaldan fangelsisvist
fyrir fyrsta brot; það er vanalega sekt, sem
r.emur fjögur hundruð dollars. Auðvitað, það
væri hræðilegt fyrir yður — eg meina, það
opinberaði atvinnu yðar — en það væri ekki
hægt að álíta það sem hræðilegt hneyksli; væri
það?” Hún beið eftir svari, en er hann þagði,
hélt hún áfram.
“Mark, þér hljótið að hafa mikið meiri við-
skifti en eg hjálpa yður með. Pakkarnir eru
svo litlir, að það borgar ekki fyrir bílinn. Eg
er að hugsa um að eg sé yður meiri kostnaðar-
auki, en svarar því gagni sem eg vinn yður.
Eg veit að það eru ekki öll yðar — hún hikaði
við — viðskipti, en með tveggja eða þriggja
shillings hagnaði á hverri únáu, þá er það
varla tilvinnandi.”
Mark hafði alla tíð verið hræddur um, að
þessi forvitni mundi fyr eða síðar brjótast út
hjá henni, og sökum þess svaraði hann hálf-
vegis út í hött.
“Þér vinnið einungis í lítilli deild, af við-
skiptasambandi voru,” svaraði hann önugt.
“Félagssamband vort er miklu stærra og víð-
tækara en þér getið séð. Það er ekki vegna
þess að eg ætlist til nað þér hafið með höndum
mikla flutninga — þér eruð mér þarfar á marg-
ann annan hátt. Það eru svo fáir í þessu
t'élagi sem eg þori að treysta. Þér þekkið
hvernig mín aðstaða er. Eg hef verið opinskár
við yður um þessi mál. Tollsmygling er eins
stórt brot gagnvart lögunum eins og innbrots-
þjófnaður. Eg er ekki að segja að það sé. Þér
getið haft yðar eigin skoðanir á þVÍ.”
“Auðvitað hafið þér það.”
“Veslings Ronnie hefir þá verið lögbrjótur,
og það er eg líka. — ímyndið yður að eg sé
að rpissa kjarkinn? — Nei, eg er upp með
mér af stöðunni.”
“Hún, upp með sér af því —” Hann hafði
ekki svarað spurningu hennar að fu-llu.
Áður en hún gat haldið lengra, heyrði hún
símann hringja í svefnherbergi Marks, og hann
tór þangað. Hann hafði gert samning við hús-
vörðinn um, að allir óvanalegir gestir er spyrðu
eftir sér, segðu honum til nafn-s síns, því þó
hann hefði marga þjóna fóru þeir allir burt að
kvöldverði loknum, og hann var búinn að fá
reynslu fyrir því, að gæslumaðurinn kom í
veg fyrir margar óþarfaferðir hans til dyr-
anna. Hún heyrði hann tala í sundurslitnu
máli, og loksins sagði hann.
“Já, látið þér hann koma inn.” Á skrifborð-
inu hans voru tvær ýtur, sem lokuðust þegar
barið var á ytri, eða úti hurðina. Hún heyrði
spurt í djúpum róm hvort eigandinn mætti
koma inn, og þegar hann kom inn í forstofuna,
sneri Mark ýtunni til baka.
“Komið þér inn,” sagði hann í sterkum róm.
Maðurinn sem inn kom gat verið á hvaða
aldri sem vera skal, milli 60 og 80 ára. Hann
var bersköllóttur, og skein á skallann eins og
hann hefði verið smurður með gljávaxi. Skegg
hans var snjóhvítt, og náði niður á maga. Hann
var óvanalega hár vexti og beinvaxinn, herða
breiður og sterklegur. Hann hélt í annari hendi
á, sem einu sinni hafði verið hvítur topphattur,
en var nú orðinn marglitur. Hann var í úlster-
frakka, sem var farinn að snjást fremst á
qrmunum. Skórnir hans voru gamlir og bættir.
Hann skimaði augunum drembilega um stof-
una.
“Góð hæð undir loft, drengur minn — eg
hef ekki séð hærra til lofts, nema í höll vinar
míns, greifans af Bona-Marfosio.”
Hann horfði á Önnu og strauk sitt mikla
yfirvararskegg.
“Þekkið þér greifann, ungfrú? Mikill hunda-
og kvennamaður —”, Óþolinmæðin skein út úr
augum Marks. Að síðustu spurði hann.
“Hvað er það sem þú vilt mér?”
Mr. Philip Sedeman lagði hattinn sinn á stól.
“Verndarmaður okkar litla félags veiktist alt.
í einu mjög hættulega. Hann er auðvitað ekk-
ert nema — meðlimur, eins og hinir góðu
félagar okkar eru.”
“Veiktist?” spurði Mark áhyggjufullur.
“Valdi mig til að fara á fund vors aðdáan-
lega velgerðarmanns, með þessi sorglegu tíð-
indi,” hélt patríarkinn áfram, eins og engin
hefði tekið fram í fyrir honum.
“Hversu lengi hefir hann verði veikur?”
Gamli maðurinn leit upp í loftið. “Það gat
hafa verið tvær eða þrjár mínútur áður en eg
gaf mig fram af frjálsum vilja til að fara á
fond yðar, og segja yður frá því. Kostnaðurinn
á strætisvagninum var talsverður, en það er
nokkuð sem við ræðum ekki um. Maður með
mínurn lærdómi og stöðu mun varla láta af
sér spyrjast að hann fari að gera tal út úr slík
im smámunum, aðeins átta pennies, og eg þori
að segja, að maður sem þér, látið yður ekki
muna um slíkt.” Hann skotraði augunum til
ónnu, svo mildum sakleysislegum augum, eins
og hann væri heilagur maður.
“Hvað gengur að honum — Tiser meina eg?”
spurði Mark, og horfði ómildum augum á
komumanninn. Aftur horfði Mr. Sedemann upp
í loftið, eins og hann væri að vonast þaðan
eftir innblástri.
“Ervitt hugarástand — og sumir mundu
kalla það, sem einkenni verstu tegundar af
óráði, eða æði,” sagði hann með hrygðar keim
í rómnum. “Eg held sjálfur, að það sé ekkert
hættulegra en vanalegt ölæði.”
“Ölæði,” endurtók Anna, hissa.
“Hann hefir klyfrað upp yfir áttunda mark-
ið. Eg var í efa um að hvort væri hyggilegra
að fara til yðar, eða hvort eg ætti að leita uppi
ungu stúlkuna, sem hann er oft með, af dýpstu
ást og aðdáun, að eg held. Þér hafði kannske
seð hana — hún er ljósleita sjálfsmorðið.”
Þrátt fyrir það að Anna vissi að áhyggjur
voru stöðugt að hlaðast á Mark, og honum leið
ekki vel, gat hún ekki að sér ger.t að hlæja.
“Hvað er ljósleita-sjálfsmorðið?” spurði hún.
“Hún litar hendur sínar,” svaraði Mr. Sede-
mann.
Mark sagði harkalega. “Jæja Sedemann, eg
skal koma,” og gekk snúðugt að dyrunum, og
opnaði hurðina.
Sedemann tók upp hatt sinn, strauk. vand-
iega af honum með olnboganum, strauk skegg
sitt, og kastaði mæðilega öndinni.
“Kostnaðurinn, án þess að reikna tímann,
eru skitin átta pence,” nöldraði hann.
Mark tók silfurpening úr vasa sínum, og
næstum fleygði honum til Sedemanns.
Hann kvaddi önnu með mörgum beygingum,
gekk svo að dyrunum og sneri sér að Önnu.
“Guð varðveiti þinn inngang og útgang,
fagra blóm,” sagði hann næstum með skáld-
legri tilgerð.
“Farðu út!” hreytti Mark út úr sér, en gamli
maðurinn brá sér ekki og fór út með hægð.
“Hvar er hann?” spurði Anna Mark, þegar
hann kom inn, og hafði fylgt þessum undar-
lega gesti sínum til dyra.
“Er Mr. Tiser mjög veikur?”
Mark ypti öxlum. “Eg veit það ekki, og
skipti mér ekkert af honum.” Hann fór inn í
svefnherbergi sitt, og hún heyrði hann kalla
upp símanúmer. Hann lagði frá sér símatækið,
gekk að dyrunum og lokaði hurðinni; Mark var
óvanur þessu, og það vakti óróa í huga hennar,
því hún ímyndaði sér að hann hefði ekkerl
leyndarmál sem hann þyrfti að dylja fyrir sér,
en hún veitti því eftirtekt, að hann hafði
tvisvar, þetta kvöld, gætt þeirrar varúðar að
láta hana ekki heyra samtal sitt yfir símann.
(Framhald)