Lögberg - 20.05.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 20. MAÍ 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eflir Edgar Wallace.
Henni datt fyrst í hug að snúa við og fara
út úr herberginu. Gæslukonan stóð fyrir hurð-
inni svo það áform var ógjörningur. Hann leit
út, sem þreyttur og svefnþurfi, og eitthvað
órólegur, að hún hélt. Hinn fríði og aðlaðandi
andlitssvipur hans, virtist nærri því hafa gjör-
breytzt.
“Góðan daginn,” sagði hann stutt. Málróm-
urinn var líkari lögreglumanns, en vinar.
Hún tók ekki undir, en stóð teinrétt fyrir
framan hann, með hendur fyrir aftan bakið.
Hann leit til konunnar við dyrnar og sagði:
“Þér getið farið, en biðið fyrir uta/i dyrnar;
eg hef nokkuð sem eg þarf að segja þessari
stúlku.”
Gæslukonan hvarf það bráðasta út úr dyr-
unum.
“Nú, unga vinstúlka mín, þér eruð í mjög
alvarlegum kringumstæðum. Eg er að reyna
að ímynda mér, að þér hafið ekki gert yður
grein fyrir hvað.þér hafið verið að aðhafast.”
Hinn fagri hreimur í málróm hans var horf-
inn. Hann talaði í djúpum alvarlegum róm,
þó ekki óvingjarnlegum. Hún veitti því eftir-
tekt, þrátt fyrir æsinguna sem fór sívaxandi
í huga hennar, eða hversvegna að hún skyldi
æsast svo mjög við að verða vör hans auð-
sjáanlega góða vilja til að hjálpa henni, hún
gat ekki gert sér grein fyrir því. Það eina sem
hún vissi þá stundina, var að hún hefði viljað
drepa hann.
“Eg veit hvað eg hefi verið að gera,” sagði
hún og var að dylja óstyrkleikann í rómnum.
“Eg var að keyra bíl að næturlagi, og hef
ejnhvernveginn óafvitandi komið yður til að
hata mig. Yður sjálfsagt langar að gera fyrir
mig, það sama og þér gerðuð fyrir Ronnie.”
“Þér ætlið þó ekki að segja að þér séuð sak-
lausar?” spurði hann blátt áfram.
“Eða að þér séuð fórnardýr lögreglunnar?
Viljið þér segja að þér hafið ekki brotið lögin?”
Hann beið með öndina í hálsinum eftir því
að hún neitaði því, en hún svaraði engu.
“Eruð þér þess meðvitandi að þér hafið
framið lagabrot?” endurtók hann.
“Eg svara því þegar dómarinn spyr mig
um það,” svaraði hún hryssingslega.
“Er yður ljóst að þér>hafið verið að flytja
til ýmissa staða, eiturmeðul?”
Varir hennar skulfu dálítið, en hún áttaði
sig brátt.
“í sannleika sagt, eruð þér ekki frumlegur,
Mr. Bradley! Það er það sem þér sögðuð mér
fyrir ári síðan, eftir að Ronnie var myrtur —
að hann hefði verzlað með eiturlyf, eruð þér
að láta í ljósi að eg sé að gera það'sama?”
Hann leit ögrandi á hana.
“Eruð þér?” Hún hvítnaði upp af reiði, gekk
að dyrunum, opnaði hurðina í krampakendu
fáti. Gæslukonan stóð við dyrnar, og hafði
höfuðið fast við dyrnar, eins og hana hefði
langað til að heyra hvað þau töluðu saman.
“Fylgið mér til klefans.” slypaði Anna næst-
i'm í bjóðandi róm.
“Hefir Mr. Bradley lokið samtahnu við
vður?” spurði gæslukonan.
“Eg hef lokið samtali við hann,” svaraði
Anna. Hún varð næstum fegin að komast í
einyeruna í fangaklefanum. Hún skalh af
reiði, og hefði þar verið nokkur tíl að svala
reiði sinni á, hefði hún gert það. Hvernig dirf-
ist hann að endurtaka gamla lýgi^ og svívirða
hana á sama hátt og hann hafði gert Ronnie!
Hvað svo sem skeður, og hvað sem kemur,
sekt eða fangelsi, þá jafnast það ekki við þá
niðurlægingu, sem þessi maður hafði steypt
henni í.
XII. kafli.
Bradley hafði fylgt henni út í biðsalinn, hann
yar hinn rólegasti, og enginn gat séð á andliti
hans merki þeirrar skelfingar sem hann þarð-
ist við í hjarta sínu. Þegar hann gekk inn í
réttarsalinn tók Simfnonds hendinni um hand-
legg hans.
“Læknirinn segir að Smith þurfi að fá ein-
hver sefandi meðul áður en hann kemur fyrir
réttinn.”
^Smith?” Brodley brá illa við, þegar hann
mundi-egtir því að hann hafði annað mál á
höndum sér, miklu hættulegra mál, en önnu
Perrymans.
Það hafði verið framið morð í síðastliðinni
viku; búðarmaður hafði verið drepinn, í der
mantabúð sem var rænd, morðinginn hafði
sloppið, en náðst síðar, og var settur í fang-
elsi. Bradley þekti hann sem eiturlyfja ’neyt-
anda, taugaveiklaðan vesaling, sem ef til vill
gæti rakið eyðileggingu sína til cocaine sölu
Mark Mc Gills.
“Þér höfðuð gleymt Smith, herra”. Simmonds
brosti að því hvað spurning sín var mikil
fjafstæða.
“Nei, eg hafði ekki gleymt honum.” sagði
Bradley ergilega. “Hann þarf hjartastyrkjandi,
hvað lengi getum við haldið honum uppi án
þess?”
“Hann er góður fyrir einn klukkutíma enn-
þá,” svaraði Simmonds.
Bradley kinkaði kolli.
“Eg skal komá því til leiðar, að hans mál
verði tekið fyrir næst,” hann var að fara þegar
Simmonds stöðvaði hann.
“Steen þarf að tala við yður, hann var send-
ur frá stöðinni hingað.” Bradley starði á
þennan undirmann sinn. “Steen-?” sagði hann
tortryggnislega. “Hvað er að?”
Simmonds hristi höfuðið.
“Eg held að það sé betra að þér sjáið hann.
Hann hefir bréf frá aðalskrifstofunni.”
Bradley hraðaði sér þangað sem maðurinn
beið hans, í sömu litlu stofunni, þar sem hann
hafði átt samtal við Önnu. Bradley fann þar
manninn sem beið eftir honum; hann sat á
stól, með báðar hendur á hnjám sér. Hann
var hár vexti og klunnalegur útlits, og yfir-
leitt ógeðslegur. Hann var í svörtum fötum,
sem voru of stór fyrir hann, um hálsinn hafði
hann hnýtt vasaklút. Hann stóð á fætur og
brá hendinni upp að enni sér.
>*Góðan daginn, Mr. Bradley. Þeir sögðu
mér að eg gæti fundið yður hér.” Hann tal-
aði með norður enskum hreim.
“Hvað gengur að Steen?” spurði Bradley.
Maðurinn reygði höfuðið aftur á bak.
“Eg þarf lögregluúernd, þér þekkið þá á
aðalstöðinni. Það er vegna þessa manns Libbitt,
þeir segja að vinir hans ætli að ná mér. Eg
skal ná þeim fyrst, hugsa eg.” Hann stamaði
þetta undarlega gaman út úr sér.
“Farðu til fangavarða skrifstofunnar,” sagði
Bradley. “Eg skal koma til þín þegar þessi
tvö réttarhöld eru búin.”
“Aðeins tvö í morgun,” sagði Steen, undr-
andi.
“Tvö sem nokkuð eru.” Bradley brosti með
sjálfum sér að því sem hann sagði. Jafnvel
Smiths málið var lítilsvirði í huga hans.
Hann var í réttarsalnum, þegar komið var
inn með Sedemann, hrikalegann og mikinn á
að sjá. Hann heilsaði dómaranum eins og
gömlum vini; viðurkenndi vissar yfirsjónir sem
'sér hafði orðið á nóttina áður. Minti lögreglu-
manninn, sem bar vitni gegn honum, á hvað
eftir annað, að bera ekki falskan vitnisburð,
því það hefði strax vondar afleiðingar. Þrátt
fvrir allar hógværar áminningar til lögreglu-
mannsins, var hann samt dæmdur til þriggja
vikna betrunarhúsvinnu. Hann tók dóminum
með mestu undirgefni, og þakkaði dómaranum
fyrir réttdæmið.
Réttarskrifarinn og Mr. Durther áttu hljóð-
skraf sín á milli. Bradley þekti lögmanninn,
sem vin Marks, og þegar hann heyrði þá nefna
Smith, fór hann að hugsa um, því Mark léti
sér það mál koma við. Það var mál sem hann
hélt að eins mikill maður og Mark, skifti sér
ails ekkert af. En hann fékk bráðlega skýringu
á þessu. Mr. Durther sneri strax að borðinu,
stm hann hafði setið við, eftir að farið var
burt með Sedemann. Nú var hann ekki sá
hrörlegi og riðandi maður, sem Anna átti tal
við.
“Áður en þér, herra dómari, takið fyrir
r.æsta mál,” byrjaði hann að segja í ákveðnum
róm. “Vona eg að yðar heiðvirðugheit gefi mér
leyfi til að leggja fram beiðni, sem hefir tals-
verða þýðingu fyrir mál, sem kemur fyrir
síðar. Þér minnist þess, að fyrir ári síðan,
beiddi eg um að mér yrði fengin viss skjöl,
sem eru eign skjólstæðings míris, Mr. Mark
Mc Gill, sem voru geymd hjá Elijah Josef,
sem var eiganddi að óðalinu Meyjastigar.”
Hvað gat Mark verið að brugga nú? Því valdí
hann einmitt þetta tækifæri til að minna á
hvarf Eli? hugsaði Bradley.
Dómarinn kinkaði kolli. “Eg minnist þess,”
svaraði hann.
“Lögreglan,” hélt Durther áfram, “tók húsið
undir sína umsjá, og eg ímynda mér að óðalið
verði undir þeirra umsjá, þar til hann verður
dæmdur dauður, í hæstarétti. Vér lögðum
fram svarin vitnisburð, manns sem heitir Sede-
mann, sem af mér óskiljanlegum ástæðum
mætti hér frammi fyrir yðar hágöfgi í morgun.”
“Eg man eftir þeirri eiðfestu yfirlýsingu,”
sagði dómarinn. “Hann sór að skjölin hefðu
verið skilin eftir í ógáti í húsi Elijah Josef.”
“Þau voru svo sem ekki mikils virði,” byrj-
aði lögmaðurinn, en dómarinn hristi höfuðið
og sagði.
“Það var ekki minn skilningur. Skjölin voru
legistur yfir nöfn og verustaði, efnafræðinga á
meginlandi Evrópu, og þess var getið tiJ, að
þessir menn hefðu byrgt Josef eða yfir-
boðara hans upp með eyturlyf, eða er það ekki
Mr. Bradley?”
“Jú, yðar háverðugheit.”
“Við getum sannað, sagði lögmaðurinn, “að
þessi nafnalisti er aðeins yfir menn, sem gera
heiðarleg og lögleg viðskipti.”
Nú skildi Bradley, að Mark hefði komist að
því, að lögreglan hefði fundið felustaðinn, og
væri við því búinn, og væri nú að byrja á
að verja það fyrir fram. Það var svo sem
satt, að skjölin, sem hann hafði falið nóttina
sem morðið var framið, voru til þess ger, að
sýna að Mark ræki lögleg viðskipti með blönd-
uð efni.
“Þetta er algjörlega undir lögreglunni kom-
ið,” sagði dómarinn. “Ef þeir álíta skjölin
mikils virði geri eg ekkert frekar.”
Hann leit til Bradley, sem stóð á fætur.
“Við höfúm ekki ennþá getað fengið þær
sannanir sem við þurfum, en eg álít^skjölin
mjög þýðingar mikil, og eg verð að mótmæla
beiðininni.”
Dómarinn gaf merki um að hann væri því
samþykkur, en Bradley sagði.
“Jæja, beiðninni er þá neitað.”
Mr. Durther var ekki viðbúinn því. Bradley
stóð aftur á fætur. «
“Eg vildi mega biðja yðar háverðugheit að
taka nú strax fyrir mál Williams Gharles
Smith. Eg var búin að biðja yðar háverðug-
heit að taka það fyrir seinna í dag, en fyrir
mjög knýjandi ástæðu verð eg að biðja um
að málið sé tekið fyrir strax. Það stendur
ekki yfir meir en fáeinar mínútur.”
Dómarinn gaf' aðstoðarmanni sínum merki,
og inn í dómsalinn kom í gegnum láar dyr
frá fangaklefa, lítill maður, bleikur í andliti,
og lögreglumaður við hvora hlið honum. Hend-
ur hans voru festar saman með handjárnum,
sem dómarinn veitti s^rax athygli.
“Er það nauðsynlegt að þessi maður sé
hafður í handjárnum?” spurði hann.
“Já, yðar háverðugheit,” svaraði Bradley.
“Hann hefir valdið okkur mikilla erviðismuna.”
Maðurinn starði á hann, og brosti svo illúð-
lega að skein í tennurnar.
Ákæran var lesin — að hann af yfirlögðu
ráði hefði myrt Harry Bendon, með því að
skjóta hann með skammbyssu, nóttina þann
13. apríl, í Fellon stræti í Sankti Marteins
þorpinu.
“Hefir hann löglegan umboðsmann,” spurði
dómarinn. Bradley bara hristi höfuðið.
“Nei, ekki að þessu sinni, það sem eg fer
fram á í dag er, að gefa formlega sönnun
þess að hann hefir verið handsamaður, og biðja
yðar háverðugheit að fresta máli hans til næsta
föstudags.”
“Fanginn reyndi að brjótast yfir girðinguna,
sem hann var látinn standa við.
“Ef eg næ nokkurntíma í þig Bradley, skal
eg rífa hjartað út úr brjósti þínu,” orgaði
hánn upp, fremur en hann talaði það, en hvað
meira að hann sagði gat enginn greint. Vitnis-
burðar lögreglunnar um handtöku þessa manns
var því næst lesinn upp, og farið með fang-
ann út úr dómsalnum.
“Hefir fangelsislæknirinn skoðað þennan
mann? Hann virðist undarlegur,” sagði dóm-
annn.
“Mér er sagt,” svaraði Bradley, “að hann sé
undir læknis rannsókn. Hann hefir óviðráðan-
lega löngun eftir cocaine, síðan hann var tek-
inn fastur, það er helmingurinn af vandræðun-
um, sem við eigum með hann.”
Dómarinn, mjög alvarlegur á svip.
“Sá fjöldi af glæpamönnum sem koma hér
fyrir réttjnn, eru á einn veg eða annan, eitur-
notendur. Það er í sannleika afar undarlegt.
Hvar fá þeir þessi eiturlyf? Það voru vana-
lega einhverjir óhamingjusamir ræflar, menn
og konur, sem notuðu það. Eg hefi aldrei heyrt
að menn eins og Smith hafi fallið fyrir því.”
“Það er nú selt eins og hver önnur vara,
um allt landið,” sagði Bradley.
Durther hljóp á fætur það bráðasta.
“Eg vona að þetta ljóta tilfelli sé ekki notað
til að hafa áhrif á dómgreind yðar háæru-
verðugheit, í öðru máli, sem nú kemur fyrir
réttinn. Mál önnu Perryman —”
“Mér er ekkert slíkt í huga,” næstum hreytti
Bradley út úr sér, en lögmaðurinn hélt áfram.
“Hin óhjákvæmilega afleiðing af því að koma
með Smith fyrir réttinn, og setja hans glæp
í samband við eiturlyfjanotkun, hlýtur að
vekja andstyggð og illhug — eg veit ekki hvaða
sakir að lögreglan hefir á móti Miss Perry-
man —”
Einhver kom við handlegg hans — Mark
Mc Gill hafði rétt.í þessu komið inn í réttar-
salinn, og settist hjá Durther. Bradley hafði
séð hann útundan sér, þegar hann kom inn.
“Látið það eiga sig,” sagði Mark.
Réttarskrifarinn, Bradley og dómarinn höfðu
stutt samtal sín á milli, 1 lágum róm.
Mark sagði meir við sjálfan sig en lög-
manninn.
“Hvað skyldi Bradley nú gera.”
, “Ef það sem þeir fundu í bílnum er cocaine,
þá er hann viss með að kæra hana fyrir að
hafa haft ólöglega meðferðis eiturlyf.”
“En fundu þeir það?” *
“Eg hefi ekki heyrt það,” sagði Durther.
“Allt sem eg veit, er að Bradley leitaði og
fann leynivasana.” Mark virtist verða áhyggju-
fullur.
“Hvaða dóm mun hún fá?”
“Þrjá mánuði, ef til vill sex mánuðí. Það
var auðvitað cocaine?” Mark kinkaði kolli.
“Hún vissi ekki af því.” Durtheú brosti að
þessari afsökun.
“Nei — hún vissi ells ekki til að 'það vajri
neitt falið í bílnum.”
Þeir hættu samtalinu, því samtali dómarans,
Bradley og réttarskrifarans var nú lokið, og
aðstoðarmaðurinn kallaði “Anna Perryman!”
Anna kom inn, kinkaði kolli til Marks, og
gekk svo rakleitt inn í yfirheyrslustúkuna, með
ofurlítið bros á vörum. Bradley hafði séð þetta
bros áður á andliti bróður l\ennar, hafði séð
hann ganga með sama kæruleysis svipnum inn
í stúku smánarinnar.
“Jæja, Mr. Bradley.” Það var Anna sem
talaði. Hann gat varla trúað sínum eigin aug-
um.
“Þér hafið nú komið mér þangað sem yður
langaði að koma mér. Þetta er víst mikill
gleðidagur fyrir yður.”
“Þér eigið ekki ekki að tala til neins í rétt-
inum nema mín,” tók dómarinn fram í.
Hún brosti napurlega.
“Góðan daginn yðar háverðugheit. Eg von-
ast til að mér ieyfist að segja fáein orð?”
Réttarskrifarinn leit á skjal sem lá á borð-
inu fyrir framan hann.
“Þér eruð kærðar um að hafa ekið bíl með
hraða, er öðrum stóð hætta af. Kannist þér
við að hafa gert það, eða ekki?”
Dómarinn tók aftur fram í.
“Það var eitthvert umtal um það í morgun,
að það væru fleiri kærur á móti henni. Eg
sé þær ekki.”
Þetta undraðist engin meir en Mark. Bradley
kinkaði kolli og sagði.
“Hún er ekki kærð um neitt annað, það
hefir ekki fundist neitt, sem réttlætti frekari
, ákæru.”
Það var Anna, sem fyrst áttaði sig.
“Þér eruð þó ekki að reyna að vera miskun-
samur? Eg hata yðar miskunsemi,” sagði
hún.
Dómarinn reyndi til að stöðva mælgi hennar,
en hún hélt áfram. Henni fanst hún stórlega
móðguð. Bradley var að ljúga! Hann var að
ljúga hennar vegna, og með lýgi sinni hafði
hann þózt taka málstað hennar, hún æstist við
þá hugsun. Hana langaði til að berja hann,
til að kvelja hann, eins og hann hafði kvalið;
eyðileggja hann, eins og hann hafði eyðilagt
— drepið — Ronnie. Um stund misti hún allt
vald á sér — gleymdi Mark og þeýrri hættu
sem hann var í, mu^di bara óvin sinn, sem
hefði komið henni þangað, sem hún nú var
stödd.
“Minn góði vinur, Bradley lögregluumsjónar-
maður, sem er svo ákafur í að hjálpa mér!
Hann er áreiðanlega að hjálpa mér inn í
fangaklefann!”
Durther, í ofsahræðslu, reyndi að stöðva
hana.
“Miss Perryman, ef til vill mundi vera
best —”
Hún benti honum að þegja.
“Leynilögregluumsjónarmaður Bradley hefir
verið mjög góður við mig!” Hún gat varla talað
fyrir reiði. “Eg veit ekki hversu oft hann hef-
ir reynt ao leiða mig inn á betri veg. Við
höfum oft mætst, átt smá samfundi, á mat-
söluhúsum, við miðdegisverð, og eg hef dansað
við yður, er ekki svo? Honum geðjast að mér
— hann sagðist vilja gera hvað sem væri
fyrir mig.”
Bradley stóð hreifingarlaus, en áhyggjufullur.
“Viljið þér ekki gjöra svo vel og hætta þessu
tali,” sagði dómarinn og reyndi að stöðva hana,
en árangurslaust.
“Eg þagna ekki,” hvæsti hún út úr sér. “Þeg-
ar maður eltir mig til að fá að halda í hend-
ina á mér, og hagar sér eins og ástfanginn
bjáni — en samt reynir að ná mér við fyrsta
tækifæri, sem honum gefst til að kasta mér
inn í óhreinan fangaklefa, hef eg fullan rétt til
að segja það sem mér býr í brjósti, og eg ætla
að gera það. Bradley rannsakaði bílinn minn
í nótt — hann segist ekki hafa fundið neitt.
hann lýgur því. Hann fann fimm pakka af
sacchadine!”
“Stiilið þér yður,” sagði Durther, hálfhrædd-
ur.
“Það var saccharine — og eg var að smygla
því! Hann veit að eg var að smygla því, en
hann stendur hér og lýgur — vesalings bján-
inn! Hann heldur að eg muni þjóta upp um
hálsinn á honum, í þakklætisskyni. Eg er að
segja yfirlögreglumanninum, hvaða tegund af
manni hann er — leynilögreglumaður, sem
eyðileggur sönnunargögn, bara af því að hann
er vitlaus eftir kvennmanni.”
Hún gat ekki sagt meira, hún stóð á öndinni
— undrandi yfir ofsanum í sér.
“Viljið þér gjera svo vel og þegja.”
Dómarinn var orðinn sárreiður; hann var
líka orðinn dálítið ruglaður í þessu öllu.
“Eg er búin að segja alt, sem eg vil segja.”
Durhter stóð á fætur og sneri sér að henni.
“Hafið þér mist vitið?” spurði hanh.
“Sjáið þér ekki hvað þér hafið gert?”
Dómarinn tók til máls og sagði. “Eg veit
ekki hvað allt þetta endaleysu bull meinar,
og eg get ekki tekið það til greina. Fleiri
kærur hafa ekki komið gegn yður. Meðgangið
þér að hafa ekið með þeim hraða sem öðrum
stóð hætta af?”
(Framhald)