Lögberg - 22.07.1943, Blaðsíða 6

6
LÖGbERG. FIMTUDAGINN 22. JÚLÍ 1943.
Hin harðsnúna lögreglusveit
Eftir Edgar Wallace.
“Anna er til travala,” sagði Tiser. “Eg hefi
hugboð um að hún hafi ekki verið yður mjóg
eftirlát, kæri vinur. Og þar um skiftast leið-
irnar.”
“Hvernig vitið þér það?”
Tiser brosti. “Það er svo margt sem eg
heyri,” svaraði hann brosandi. “Það getur líka
stafað hætta af henni, væri ekki mögulegt
líka ” Hann rétti út handleggina og ypti
öxlum, og lauk ekki við setninguna. Mark
æddi að honum í ofsa bræði.
“Þér ætlið að sjá fyrir Brandley, og þér
ætlið mér að sjá fyrir stúlkunni.”
Tiser kinkaði kolli til samþykkis, um að
svo væri.
“ímyndið yður,” sagði hann með hægð, “að
stúlkan væri sökuð um höfuðglæp — van-
sæmd með almenníngs umtali — við Bradley,
sem aðalsaksóknara gegn henni, eg hygg það
mundi ganga nærri honum. Eg get ekki ímynd
að mér að hann gæti breitt yfir það, kæri
Mark.”
Mark horfði stöðugt á félaga sinn.
“Hafið þér ákveðið hvern á að myrða?”
spurði hann ísmeygilega. Tiser brosti mjög
ánægjulega.
“Það er auðveldasti parturinn af því,” sagði
hann, undirferilslega.
Mark hugsaði sig um eitt augnablik. og
sagði.
“Eg held að eg geti gefið yður betri ráð,
og valið til þess mikilvægari mann en þer
getið, getið til.” Mark fór inn í svefnherbergið
sitt, og reifaði áðra hendina, í umbúðum. Því
næst gekk hann út í forstofuna og barði að
dyrum hjá Önnu.
Hún kom sjálf til dyranna, en þegar hún
sá hann, og hvernig hann var útleikinn,
gleymdi hún því sem þeirra hafði farið á
milli.
“Hvað hefir komið fyrir hendina á yður?”
spurði hún. Hendin var vafin í þykkum um-
búðum, og hann hafði hana í svörtum siiki
fatla. '
“Það er ekkert. Eg var að koma hreyflinum
í bílnum mínum á stað, en sveifin hrökk til
baka; en þetta er ekkert. Munduð þér vilja
gera svo vel og vera skrifari minn, þar til að
hendin er orðin góð aftur? Það eru eitt eða
tvö áríðandi bréf sem eg þarf að skrifa.”
Hún var í efa um hvort hún ætti að gera
það; en hin eðlilega meðtilfinning hennar, til
að hjálpa honum, fyrst þetta hafði komið
fyrir, mátti sín betur, þrátt fyrir það, að innri
tilfinning hennar mælti á móti því.
“Eg kann ekki að brúka ritvél.”
“Það gerir ekkert til,” svaraði hann.
“Það eru bara eitt eða tvó stutt bréf sem
eg þarf að senda út strax; mér er það mjög
áríðandi.”
“Eg skal hjálpa yður með það, Mark,” sagði
hún, og fór með honum yfir í hans íbúð —
það var í fyrsta sinni sem hún hafði komið
þangað, síðan kvöldið sem Bradley kom þar.
Hann las henni hægt og rólega fyrir fyrsta
bréfið, það vár til manns í París, sem . hann
var að biðja að fresta heimsókn til sín, sem
var ákveðin á vissum tíma. Næsta bréfið •—
eg þarf að senda Tiser fáeinar línur,” sagði
hann dræmt.
“Eg þori ekki að síma, vegna þess að Bradley
vinur okkar er líklegur til að hafa einhvem
til að hlusta á skiftistöðinni. Byrjið það með
“Kæri vinur!”
Anna skrifaði eins og hann sagði henni
fyrir.
“Bætið þessu vjð,” sagði hann. “Eg hefi
nokkuð afar þýðingarmikið að segja yður.
Getið þér mætt mér í lystigarðinum, rétt á
móti drottningar hliðinu klukkan ellefu í
kvöld? einsamall.” “Þér þurfið ekki að sknfa
nafnið mitt undir það; hann veit frá hverjum
það er.”
Hún rétti honum bréfið og hann las það,
án þess að láta bera hið minsta á þeim
fögnuði, sem var í huga hans yfir áformi sínu,.
Bradley þekkir skriftina.
XXIII. kafli.
Það var ekki neitt sérstaklega óvanalegt
fyrir Önnu Perryman, að gera skrifstofustörf
fyrir Mark. Hann vildi helst aldrei skrifa
bréf sjálfur, og sökum hans sérstöku viðskifta-
aðstöðu, gát hann ekki haft, fastann skrifara
né hraðritara.
Önnu var ljúft að hafa eitthvað að gera,
þennan langa athafnaleysistíma, svo Mark
fékk henni nægilegt starf við að svara og
skrifa viðskiptabréf, sem voru vanalegs eðlis,
og fjölluðu ekki um neinar bannaðar vörur.
Það var vafalaiust að hann hafði byrjað við-
skipta starfsemi sína með því að smygla toll-
skyldum vörum, og hafði grætt stór fé á því.
Það leiddi hann til að fara að flytja inn og
selja alskonar eiturlyf, og honum hafði hepn-
ast svo vel að komast í kringum lögregluna
með það, og græða offjár, að hann var farinn
að verða óvarfærnari. Það var fyrst nú að hann
var farinn. að verða þess var. Hann var í
engum efa um það, hann vissi að lögreglan
fór sér hægt, og að þeir voru stöðugt að
króa meir og meir að sér. Það var ekki hægt
að sjá beinlínis að þeir væru áð ná honum
í gildru sína, en honum var full ljóst, að hans
var vandlega gætt, og að hann. var í sjálfu sér
fangi. Hann hafði sent ferðaleyfis skýrteinið
sitt til utanríkisstjórnardeildarinnar, til að fá
það endurnýjað. En hann hafði fengið það
svar, að sökum “vissrar óreglu”, sem væri í
sambandi við það, yrði töf á að endurnýja
það. Þetta var í sjálfu sér engin óþægindi
. fyrir hann, því Mark hafði tvö eða þrjú
ferðaleyfi, undir mismunandi nöfnum; en
hann vissi vel, að ef hann reyndi að komast
út úr landinu á einhverjum af þessum ferða-
leyfum, gæti slíkt valdið honum óbætanlegu
tjóni.
Anna var nú ekki honum til neinna hags-
muna, síðan hún var svipt keyrsluleyfinu, hún
var að verða honum til meiri og meiri hættu,
og hann varð með einhverju móti að koma
henni úr vegi.
Tiser, annað eins varmenni og hann var,
mundi hafa orðið skelkaður til dauða, ef hann
hefði getað skynjað hinar djöfullegu hagsanir,
sem vinur hans og félagi bjó yfir.
Mark bar ekkert hatur í brjósti til Önnu
þó hann væri búinn að ákveða að koma henni
í lífshættu. Það lá ekki nein illgirni til grund-
vallar fyrir þessari miskunarlausu ákvörðun.
» Hún var bara orsök, sem gat komið til leiðar
sérstökum afleiðingum. Hin sikjóta hrifning,
sem allt í einu hafði blossað upp í huga hans,
hafði kólnað eins fljótt aftur. í þessum anda
algjörðs kæruleysis lifði og dó Mark.
Hann braut bréfið vandlega saman, og lét
það í umslag, og skrifaði utan á það til
Bradley. Hann fór með strætisvagni, þar til
hann kom að næsta pósthúsi, og lét bréfið
í bréfageymir sem var Uftan á því, og brosti
mjög ánægjulega.
Stundu eftir að Anna hafði skrifað bréfið,
og var í herbergi sínu, að búa sig fyrir
skemtigöngu, hringdi síminn, og henni brá
dálítið við að heyra rödd Tisers í símanum.
Þessi smjaðrari hafði aðeins einu sinni áður
símað henni. Hann talaði í sínum vanalega
æsta málróm. Fyrsta setningin var svo mikil
þvæla, að hún gat ekki skilið orð af því sem
hann sagði, svo hún beiddi hann að hafa það
yfir aftur.
til Bristol. Viljið þér segja okkar góða
vin að eg misti af fyrstu lestinni, en eg fer
með miðdagslestinni. Eg reyni að ná honum
í síma. Þér vitið hvernig Mark er, kæra ung-
frú, — svo hræðilega einráður.”
“Vissi hann um að þér ætluðuð til Bristol?”
spurði hún.
“Ó, kæra litla vina mín, auðvitað vissi hann
það,” svaraði Tiser í skjálfandi róm. “Eg lof-
aði honum að fara klukkan tíu —”./
“Komið þér til baka í kvöld?” greip hún
fram í.”
“Annað kvöld — eg vildi koma til baka í
kvþld, en Mark — jæja, þér vitið hvernig
Mark er. Er nokkuð að frétta, unga vina mín?
Eg er svo niðurdreginn — eg er svo tauga-
veiklaður. Væri yður ekki mögulegt að tala
við okkar kæra Bradley og fullvissa hann um,
að það sé ekkert ilt að hafast að á heimilinu?
Lögreglan, er altaf á hælunum á þessum vesa-
lings óhamingjusömu drengjum; það er meir
en mér er skiljanlegt. Þessi Sedemann. er að
verða okkur til vandræða.. Eg er ekki viss
um nema hann sé að vinna,” hann lækkaði
róminn, “fyrir lögregluna. Þér segið Mark
þetta?”
Áður en hún gat svarað þessari romsu, hafði
hann lokað af símanum. Anna settist á stól
við skrifborðið sitt, hún hélt saman höndun-
um í kjöltu sér, og sat um stund hugsi. Mark
vissi það að Tiser var að fara úr borginni,
og vissi að hann kæmi ekki til baka fyr en
annað kvöld. Því var hann þá að skrifa hon-
um þetta bréf? og því hafði hann ávarpað
hann “Minn kæri vinur?” Hún vissi af því
sem Tiser sagði, að vinátta þeirra hefði kóln-
að, og að Mark var ekki, maður sem félli
fyrir tómum fagurmælum. Þegar hún fór að
hugsa meira um þetta, vissi hún glögt að
Mark skrifaði Tiser aldrei, og ef þetta bréf
\|ar virkilega til Tiser, því þá að setja mót
við hann í lystigarðinum? Lögreglunni var
kunnugt um að Tiser kftm oft til Marks, það
var ekkert leyndarmál um kunningsskap þeirra
Hún hugsaði, og velti þessu lengi fyrir sér,
þar til hún tók ákvörðun. Mark var úti, þjónn-
inn hafði sagt henni það, hann hafði farið út
fyrir svo sem stundarfjórðungi. Hún fór inn
í stofuna. Á borðinu lá skrifpappír og um-
slög, og í ruslakörfunni sundurrifið umslag.
Hún tók það upp, og sá orðið “Cheif’” — Mark
gerði altaf það feil að skrifa “e” á undan “i” í
orðinu “Chief”. Hún horfði undrandi á um-
slagið; en þá kom henni það sanna í hug.
Það vat auðvitað umslagið sem hann haíði
byrjað að skrifa útan á til yfirumsjónar-
mannsins Bradley, og hún skildi nú að hann
var að 9enda honum bréfið, sem hún hafði
skrifað. Hún reyndi allt hvað hún gat að
muna hvað hún hafði skrifað, en hún hafði
veitt því svo lítið athygli, að hún einungis
gat munað hvert efnið var. Það var bréf
skrifað með hennar hendi, og hafði verið
skrifað utan á það til Bradley — Bradley
auðvitað mundi þekkja hennar skrift, og mundi
koma á tilsettum tíma þangað í þeirri von,
að hún hefði einhverjar upplýsingar að gefa
honum. Hvað gat Mark gengið til að láta
hann koma þangað á tilsettum tíma? Það
ór hrollur um hana við þá tilhugsun.
Þegar þún kom aftur til herbergja sinna,
var síminn að hringja, það var Tiser aftur,
rödd hans talaði af miklum ákafa í gjallandi
, •
rom. t
“Eruð það þér, mín kæra Miss Perryman?
Eg ,er hættur við að fara til Bristol — eg er
orðinn svo hræðilega minnislaus — eg rétt
mundi eftir því í tíma, að Mark var búinn
að segja mér að hann ætlaði að senda mér
bréf í dag — áríðandi bréf.”
Það mátti sjá ofúrlítið bros kipra saman
varir hennar.
“Hvenær munduð þér eftir þessu?” spurði
hún.
Honum varð orðfall. — Hún spurði ekki
meir. •
“Rétt fyrir fáeinum mínútum; það er óþarft
að geta um það við Mark. Eg sendi annan
mann í minn stað.”
Hún brosti kuldalega, og hengdi upp hevrn-
artólið. Mark hefir símað til heimilisins til að
vita um ef Tiser væri farinn, og komist eftir
því hjá honum að hann hefði símað henni.
Hún gat ekki séð í hversu mikilli hættu að
hún var stödd. Það að slíkt bréf fyndist í
vösum Bradleys, dauðs, eða dauðsærðum hlaut
að valda morðkæru gegn henni, en hún hugs-
aði ekki út í það. Hún sá bara hættuna sem
Bradley var í, og reyndi strax að komast í
samband við lögreglustöðina. Bradley er úti,
svaraði skrifari hans, 9em virtist dálítið hissa
“Viljið þér biðja hann að síma til mín
strax og hann kemur inn?”
Hún gaf honum nafn sitt og símanúmer.
Henni fanst eins og undrunarblær í málróm
skrifarans.
“Já, Miss Perryman, eg skal gera það,” og
hún settist við símann til að bíða eftir að
heyra Bradley tala. Það var komið kvöld
áður en hana varði, og hún hafði ekki borðað
neitt síðan morgunverð, svo hún bjó sér til
svolítinn kvöldverð. Hún hafði látið þjónustu
stúlkuna fara, og gerði sjálf, það sem gera
þurfti. Hún hafði upp á síðkastið verið að líta
sér eftir íbúð annarsstaðar. Henni var ljóst,
að hún yrði strax að skilja við Mark og
hans félaga. Hún hafði lítið af peningum, þó
Mark hefði borgað henni vel, en hún hafði
ekki hugsað út í að fara sparlega með. Hún
gat farið aftur; til Frakklands og farið að
kenna, eins og hún gerði áður. Það fyreta sem
hún gerði, kvöldið sem Eli Josef kom þar,
var að skrifa til skólans í Autenil, og biðja
um að fá sína fyrri stöðu þar. Hún hafði
fengið bréf frá skólastjóranum, þar sem henni
var sagt, að skólastjórinn væri á ferðalagi í
Suður-Frakklandi, svo hún varð að bíða, þar
til að hún vissi um hvort sú leið væri opin
til undankomu fyrir hana
Klukkan var orðin fjögur. og hún hafði
ekkert heyrt frá Bradley. Klutokan sex sím-
aði hún til lögreglustöðvrainnar, en gat ekki
náð tali af manninum, sem hún hafði talað
við um morguninn. Bradley hafði sjálfsagt
komið inn og fengið bréfið. Hún spurði eftir
hvar hann mundi vera, en hún fékk enga
upplýsingu um það. Maðurifin sem hún tal-
aði við, sagði henni, að hann hefði aðeins
komið inn og stansað fáeinar mínútur og
mundi ekki hafa fengið orðsending hennar.
Eftir því sem lengur leið á kvöldið óx ótti
hennar. þegar klukkan var hálf ellefu, fór
hún í yfirhöfn sína, og gekk út. í dyrunum
mætti hún Mark, sem var að koma inn.
“Gott kvöld,” sagði hann dálítið hissa.
“Hvert ætlið þér að fara?”
“Eg ætla að taka mér ofurlítinn göngutúr,
til að hressa mig.”
“Eg skal koma með yður ef þér viljið.”
Hún hristi höfuðið.
“Eg held eg kæri mig ekki um að þér komið
með mér, Mark,” sagði hún brosandi.
Hennar glaðlega útlit og látbragð, vilti hon-
um sýn — enda var honum ekki ljúft, að hun
færi út, einmitt á þessum tíma.”
“Passið að lenda ekki í neitt slark,” sagði
hann glaðlega.
Þegar klukkuna vantaði fimmtán mínútur
í ellefu var hún komin að Anresi’s götu, og
þegar hún kom að hliðinu inn í garðinn heyrði
hún, sjúkravagnsklukkur hringja, og ákafur
hjartsláttur greip hana. Hún sá mann tilsýnd-
ar — það var garðvörðurinn — koma hægt,
en grunsamlega til sín.
“Hefir slys komið fyrir hér?” spurði hún í
óstyrkum róm.
“Já, maður var sleginn niður rétt hjá Marble
Arch. Eg held hann sé ekki mikið meiddur.”
Hún hneigði sig, en gat ekkert sagt, nema -
þakka honum fyrir, flýtti sér framhjá honum
og yfir veginn, og gekk dálítinn spöl. Það
var aðeins einn maður sem hún sá á gangi.
Hann fór framhjá henni, en leit til hliðar
til hennar, og var að byrja að segja eitthvað,
þegar hún alt í einu sneri í aðra átt. Þetta
var strákræfill sem hún var ekki mikið hrædd
við, ef hann vildi sýna nokkra áreitni. Hann
stansaði, efaði sig augnablik, og hélt svo leiðar
sinnar. Hvaðan mundi Bradley koma, og hvað-
an mundi árásin á hann verða gerð? Hún var
í engum min9ta efa um það, að hann var í
mikilli hættu. *
Lögreglumaður kom út úr dimmunni. Hún
varð svo himin lifandi glöð að sjá hann, og
svaraði hans nærgöngulu spurningum við-
stöðulaust.
“Eg skal segja yður jómfrú að þér ættuð
ekki að vera hér í garðinum, á þessum tíma
næt.ur.”
“Eg er að vonast eftir — vini mínum.” sagði
hún í lágum róm. Hún sá að hann rannsakaði
sig með augunum, og gat getið sér til hvað
hann hugsaði.
“Eg ráðlegg yður að farg. heim til yðar.”
Við þessa ráðleggingu var eins og hún
fengi innblástur og nýtt áræði.
“Eg er að bíða eftir að sjá Mr. Bradley,”
sagði hún, með öndina í hálsinum, og sá að
það hafði áhrif á manninn.
“Ó, eruð þér Miss —? Það er allt öðru máli
að gegna.”
“Eg vildi að þér væruð hér þangað til
hann kemur,” hélt hún áfram. “Eg — eg ætla
að vara hann við nokkru. Eg er hrædd um að
ráðist verði á hann.”
Maðurinn leit nánar á hana.
“Eg hefi séð yður áður — eruð þér ekki
sama stúlkan sem var fyrir réttinum fyrir
nokkrum vikum? Eg var einn af vitnunum
fyrir réttinum. Miss Perryman, er það ekki
nafn yðar?”
“Jú,” svaraði hún. Hann leit frá henni að
hliðinu, og virtist óráðinn í hvað gera skyldi.
“Vissi Mr. Bradley að þér ætluðuð að
koma?”
“Það held eg,” svaraði hún.
Rétt í þessu sá hún einhvern koma inn um
hliðið, hún tók snöggt viðbragð, og var áður
auga á festi kominn yfir strætið til hans
“Viljið þér finna mig?” sagði Bradiey í
skyndi.
“Hvað er í hættu. Eg fékk bréfið yðar ekki
fyr en klukkan hálf ellefu í kvöld, þegar eg
kom inn. Eg símaði yður en þér voruð vekki
inni.”
Þá veitti hann lögreglúmanninum eftirtekt.
“Því er hann hér?” spurði hann.
Hún sagði í sundurlausum orðum, því hún
hefði beðið lögreglumanninn að vera hér.
“Eg vissi ekki nema að þér þyrftuð á
hjálp að halda, Þér auðvitað senduð ekki
bréfið til mín?”
Hún hristi höfuðið.
“Mark gerði það?”
Spurningin gerði hana órólega, þar til nú
hafði hún ekki hugsað út í það, að hún gæti
verið að vinna Mark, óbætanlegt tjón, en það
vildi hún síst af öllu gera.
“Eg veit bara að eg skrifaði það. Og eg
fór að hugsa um að þér munduð hugsa að eg
hefði skrifað það til yðar —
“Hver gerði það?” sagði hann brosandi.
Hann leit nákvæmlega eftir, hvort hann
sæi til nokkurra mannaferða á veginum. Hann
sagði lögregluþjóninum að fara þangað sem
hann vísaði honum til, og veita alla þá hjálp
sem með þyrfti. Þér skiljið hvað eg á við?”
“Já, eg þekki yður, Mr. Bradley.”
“Góða nótt,” sagði Bradley og hló. “Eg veit
ekki að hvaða gagni að þér getið orðið fyrir
mig. Jú, þér g4tið gætt þess að engin liggi
í grasinu bak við mig.”
Lögreglumaðurinn hvarf það bráðasta.
“Nú Anna Perryman, hvað á eg að gera við
yður?”
“Haldið þér að hætta sé á ferðum?” spurði
hún hálf hvíslandi. Hann kinkaði kolli.
“Eg er hræddur um að svo sé. Mark vissi
að eg mundi þekkja rithönd yðar, og hann
dálítið meira — hvaða hug eg be£ til yðar,
Anna.”
Hún svaraði þessu engu.
“Viljið þér að eg fari í burtu?” spurði hún.
“Get eg ekki fundið annan lögreglumann
yður til aðstoðar?” Rétt í þessu sló kirkiu-
klukkan ellefu.
“Eg er hræddur um að það sé of seint nú,”
svaraði Bradley.
(Framhald)