Lögberg - 31.08.1944, Blaðsíða 5

5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. ÁGÚST, 1944
Blikmyndir
af íslenzku þjóðinni á hinum ör-
lagaríku dögum í Maí og Júní
8.1.
Hjörvarður Árnason, sem var
á íslandi þegar þjóðaratkvæða-
greiðslan fór fram, komst svo að
orði í ræðu sem hann flutti á
lýðveldishátíð í New York :
“Mér er eins innanbrjósts í
dag eins og dagana er þjóðarat-
kvæðagreiðslan fór fram, þá
fanst mér að allir nema eg bæru
merki þeirra, sem greitt höfðu
atkvæði. Mér fanst sem allir
aðrir en eg héfðu tekið þátt í
því að gera þessa atkvæða-
greiðslu ódauðlega í sögu lýð-
ræðissinnaðra þjóða. Meðan á
þjóðaratkvæðagreiðslunni stóð,
fór eg í smáferð austur fyrir
Þingvelli. Á þjóðveginum var
nær óslitin röð bifreiða skreyttar
flöggum, sem voru á leið á kjör-
stað með kjósendur, en meðfram
þjóðveginum riðu bændur og
konur þeirra og hjú á kjörstað
á gæðingum sínum. Mér fanst
þetta hlyti einna helst að líkjast
hinum miklu krossferðum á mið-
öldum. Hugur og andi þjóðar-
innar stefndu að settu marki —
þarna þreifaði eg á því, hve hið
sameiginlega áhugamál þjóðar-
innar steypti hénni í órjúfanlega
heild.”
Hannes á Horninu, sem skrifar
fyrir Alþýðublaðið, bregður upp
þessari mynd af hátíðinni á
þingvöllum 17. Juní:
Þegar eg er að skrifa þetta,
er komið fram yfir miðnætti, að-
faranótt mánudags. Ég var að
koma heim. Það er búið að
draga fána af stöngum víðast
hvar. — Fólkið hefur verið að
streyma heim eftir götunum.
Það er að komast kyrrð á og
eg sit hérna við skrifborðið mitt
og er að reyna að safna saman í
huganum þeim heildaráhrifum,
sem eg varð fyrir undanfarna
daga, í Reykjavík og á Þingvöll-
um. Mér finnst það svo áríðandi
fyrir mig að geta kallað fram í
hugann sem sannasta og bezta
mynd, í fyrsta lagi vegna þess,
að ég vil ekki skrökva að ykkur
lesendum mínum, og í öðru lagi
vegna þess, að ég vil ekki skrök-
va að þeim, sem um alla fram-
tíð leita í blöðunum að myndum
frá þessum merkustu tímamótum
í sögu íslenzku þjóðarinnar.
ÉG ÞREIFAÐI eftir föngum á
slagæð fólksins, bæði hér í bæ-
num og á Þingvöllum, og ég vil
byrja með því að segja það, að
bjartsýni mín hefur aukist um
Þjónusta
heima fyrir
Þegar nú stríðssókn Canada
hefir náð hæsta stígi og þörf
in á mönnum, byssum og
skotfærum fer vaxandi, er
erfiðara að halda í horfinu
heima fyrir, heldur en það
er á friðartímum. Við iðnað,
verzlun, flutninga, er nú ó-
vanara starfsfólk að koma í
stað þeirra manna, sem nú
eru að beita tækni sinni í
þágu alvarlegri verkefna.
Þess vegna biðjum vér yður,
er þér pantið úr EATON’S
vöruskránni, að vera hjálp-
leg, þannig að forðast eins
og mögulegt er að tvöfalda
verkið. Tíminn er dýrmæt-
ur. Það er hægt að spara
hann, ef þér lesið vandlega
“Leiðbeiningar um pantan-
ir” á gulu blaðsíðunum í
vöruskránni og skrifið vöru
pantanir yðar eins nákvæm-
lega og þér getið, greinið
frá vöruskrá númeri, hvað
mikið, stærð, lit og nafninu
á hverjum hlut ásamt blað-
síðutali í vöruskránni og
verði.
Vér treystum á samvinnu
yðar!
'**T. EATON
EATON’S
allan helming þessa daga. Mér
finnst að ég lifi meðal góðs fólks!
Mér finnst, að ég geti treyst sam-
ferðafólki mínu! Getur meiri
gæfu en að trúa á samferðafólk
sitt og treysta því? Haraldi Guð-
mundsyni, þeim gáfaða manni,
tókst í ræðu sinni, við stjórnar-
ráðið á sunnudaginn, að segja í
einni setningu, fullkomna stað-
reynd. Hann sagði eitthvað á
þessa leið: “Fólkið, íslénzka þjóð-
in, hefur skapað þetta lýðveldi.
Það hefur skapað þessa hátíð.”
EN ÉG HITTI LÍKA fátæka
barnakonú á sunnudagsmorgun-
inn, sem ekki hefur gengið á
skóla og hefur eytt lífi sínu í
þjónustu barna sinna og heim-
ilis síns. Hún gaf mér setning-
una, sem mér finnst að sé tákn-
ræn fyrir öll þessi hátíðahöld.
Hún sagði: “Allt fór svo vel, af
því að fólkið var svo gott.” Hún
var á Þingvöllum, í tjaldi, að-
faranótt laugardags í slagviðr-
inu. Hún var með börn og átti
við margvíslega erfiðleika að
stríða vegna veðurfarsins: “Það
gerði ekkert til,” sagði hún. “All-
ir hjálpuðust að, allir brostu til
manns, allir véku úr vegi, allir
voru glaðir.”
FÓLKIÐ FÓR NEFNILEGA
EKKI til Þingvalla að þessu
sinni, til þess fyrst of fremst að
skemta sér. Það fór þangað til
þess að vera vottar að örlaga-
ríku spori í sögu þjóðar sinnar,
til þess að heita því, á þessum
stað, að vera þjóð sinni og landi
sínu gagnlegur þegn. Inni fyrir
var hlýja og þel, þó að kápan
væri rennandi blaut og regnið
streymdi jafnvel niður bert bak
og brjóst, innan klæðanna.
ÞAÐ VAR FÖGNUÐUR meðal
þessara mörgu þúsunda, sem
klæddu brekkurnar á Þingvöll-
um þennan rigningardag. Já,
klæddu brekkurnar. — Þegar ég
loksins náði í bifreið og gat ekið
nálægt staðnum, sá ég fjærri
mér yfir brekkuna, þar sem
fólkið sat — og það var eins og
yfir að líta skrúðgarð. Ég greindi
í fjarlægðinni varla andlitin, en
litauðgin var svo mikil — og það
var furðulegt, hversu fánalitirn-
ir voru yfirgnæfandi, þegar
maður leit yfir mannhafið. Blátt,
rautt og hvítt. Aðrir litir hurfu
íbakgrunn jarðarinnar og berg-
sins. Þetta var fögur og tilkomu-
mikil sjón. Þetta var — hvern-
ig á ég að koma orðum að því?
— mosaik — eins og eitt af feg-
urstu málverkum Kjarvals.
“TÁR HIMINSINS” döggvuðu
Þingvöll, fólkið og fánana. Ég
er ekki frá því, að það hafi verið
þessi tilfinning, sem var ríkust
í hugum fólksins. Þetta kom
mér á óvart. Þegar ég ók eftir
Almannagjá á laugardagsmorg-
uninn og sá umflotin tjöldin,
Öxará kolmórauða og reiðilega
og fólkið hrakið og blautt, datt
mér ekki annað í hug, en að skap
þessværi eins. En brosin, sem
ég fékk gegnum rúðuna frá fólki,
sem fór báðum megin vegarins,
gaf mér annað til kynna.
OG MÉR ÞÓTTI GAMAN AÐ
ÞVÍ, þegar bifreiðin var að
þræða gegnum manngrúann á
þröngum veginum, er ungur
piltur sló flötum lófa á aurvar
bifreiðarinnar og kallaði: “Enga
frekju á Þingvelli í dag.” Hann
var rennandi blautur, leiddi unn-
ustu sína eða konu — og hún
var í rennblautri kápu og rjótt
andlit hennar var vott, en bæði
voru þau glöð í bragði. Á brún-
ni rétt hjá Valhöll hitti ég lítinn,
kvikan mann og gráskeggjaðan.
Hann sagði: “Rigningin, uss, það
er bara betra að fá blessaða rekj-
una. Þingvellir eru bara fall-
egir í svona rigningu. Ég kom
hér fyrst 1930 og ég varð að
koma núna. Ég hélt aldrei að ég
myndi fá að upplifa þessa stund.”,
Ég spurði hann hvað hann væri
gamall. “Ég er á því sjötugasta
og níunda,” sagði hann. Svo
kippti hann í blautt hattbarðið
og hljóp við fót burtu frá mér.
Hátíðahöldin í Reykjavík á
sunnudaginn, báru sama svip og
hátíðahöldin á Þingvelli. Þarna
var fólkið sannarlega sjálft. Það
bjó börn sín hátíðaskrúða. það
tæmdi heimilin. Áttræð kona,
sem ekki hefur komið niður í
bæ í mörg'ár, fór með áttræð-
um manni sínum ofan af Grett-
isgötu, um allan miðbæinn, að
Alþingishúsinu, um Austurvöll
og eftir Austurstræti og heim til
mín, vestast í bæ — til að hvílj*
sig, áður ert þau legðu aftur í
gönguförina heim til sín í Aust-
urbænum. Og hvernig sem á því
stendur, þá held eg að heimsókn
þessara öldruðu vina minna,
muni alltaf verða bundin beztu
minningunum, sem eg á frá þess-
um hátíðahöldum.
Og blessuð börnin í skrúð-
göngunni! Það var sama blóma-
breiðan, aðeins enn fegurri á
Stjórnarráðsblettinum. umhverf-
is styttu Hannesar Hafsteins —
eins og eg sá í brekkunni' á
Þingvelli. Og svo breyddi fyrsti
forsætisráðherra íslands, leiðtog-
inn og skáldið, út lófann, eins
og hann vildi segja: “Sjáið blóm-
in ykkar”, — og mér datt í hug
ljóðlína hans: “Þá hugsjónir fæð
ast fer hitamagn um lönd”.
Þetta allt fann eg, þegar eg
þreifaði á slagæð fólksins í
Reykjavík og á Þingvelli 17. og
18. júní 1944, þegar lýðveldið var
endurreist og fyrsti forseti ís-
lands var kosinn.
Hannes á horninu.
Alþýðublaðið.
Víkverji skrifar í
Morgunblaðið.
Margar skemtisögur eru sagð-
ar frá þjóðhátíðarhöldunum hér
í bænum og fyrir austan. Margar
urðu til vegna veðursins. Það er
t. d. sagan um félaga hestamanna
félagsins Fáks, sem fóru ríðandi
á Þingvöll. Sagan segir, að þeir
félagar hafi búið vel um sig í
Almannagjá aðfaranótt laugar-
dagsins, en svo fór alt á flot hjá
þeim, eins og fleirum. Gaus þá
upp sá kvittur, að búið væri að
breyta um nafn félagsins og til-
gang og nú væri það sundfélag.
Eftirfarandi saga á að hafa
gerst á þjóðhátíðinni á Þingvöll-
um 17. júní:
í mannþrönginni við þinghald-
ið stóð maður, nokkuð við ald-
ur. Hann virtist vera einn síns
liðs. Þrír menn, klæddir her-
mannabúningum, gengu framhjá
gamla manninum, eða stóðu
skamt frá honum. Þá heyrðu
þeir, sem nærstaddir voru, að sá
gamli tautar fyrir munni sér,
en nógu hátt til að hinir einkenn-
isklæddu gætu heyrt:
“Hvað eru þeir að flækjast
hérna, þessir hermenn. Getum
við ekki einu sinni fengið að
hafa þenna dag í friði fyrir her-
mönnum?”
Ekki hafði sá gamli fyrr slept
orðinu, en einn hinna einkennis-
klæddu snéri sér að honum og
sagði á hreinni íslenzku:
“Æ, vertu ekki að þessu. Við
erum íslendingar eins og þú og
höfum fullan rétt að vera hér
eins og aðrir! Má eg ekki taka
í hendina á þér, gamli minn, og
óska þér til hamingju með lýð-
veldið.”
Það má geta nærri, að það kom
á nöldurseggin við þessa kveðju,
en hann var þó nógu mikill mað-
ur til að svara:
“Jæja, eg óska þér .þá til ham-
ingju með daginn.”
Hér og þar
“Drottinn er minn hirðir, mig
mun ekkert bresta. Á grænum
grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,-þar sem eg
má næðis njóta. Hann hressir
sál mína, leiðir mig um rétta
vegu fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt eg fari um dimman
dal óttast eg ekkert illt, því að
þú ert hjá mér, sproti þinn og
stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir
féndum mínum;
Þú smyr höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla
æfidaga mína,
Og í húsi Drottins bý eg langa
æfi.”
Davíðssálmur bc.
“En hvað mér þykir vænt um
þetta. Eg hef oft óskað eftir að
eiga þenna sálm einmitt svona,”
sagði tiltölulega ung kona í vetur,
er henni var gefinn tuttugasti
og þriðji Davíðssálmurinn sér-
prentaður á skrautblaði.
Ósjálfrátt tók eg að velta því
í huga mínum hvar eg hefði
heyrt farið með þenna sálm, svo
sem eg mundi bezt eftir. Vita-
skuld man maður ekki öll slík
tilfelli, en nokkur eru mér sér-
staklegá minnisstæð. Aðeins
fá þeirra nefnast hér.
Fyrir all mörgum árum var
íslenzkur kennimaður að em-
bætta við útför ungbarns, á ís-
lenzka tungu. Hann fór með
sálminn yfir hinu liðna barni,
rétt áður an það var borið út.
í silfurbrúðkaupi, sem þáver-
andi þingmaður vor, Wilhelm
H. Paulson stýrði, fyrir nokkrum
árum síðan, viðhafði hann sálm-
inn áð upphafsmáli, þá líka á
íslenzku.
Þegar útfararathöfn lávarðar
Tueedsmuir var útvarpað, heyrði
maður að sálmurinn tuttugasti
og þriðji var viðhafður yfir lík-
börum hins dána merkismanns.
Þá vitaskuld á enska tungu.
Fleiri eru tilfellin, sem standa
mér í minni þessu viðvíkjandi,
sem sýna göfgandi aflið sem
sálmurinn á. Hann er ein af
þessum voldugu máttarstóðum
mannlegs lífs, sem allir ættu að
eiga í minni sínu.-------
Arnsúgur
Þegar eg var barn og verið
var að syngja Passíusálmana á
föstunni, fann eg til sérstakrar
gleði, er til stóð að syngja sálm-
inn: “Að kvöldi Júðar frá eg
færi.” Ef til vill, hefir einhver
þáttur gleði minnar verið sá, að
nú var að styttast þessi sérstaki
alvörutími, kveldlestrarnir nær
því búnir. Annað það, Páskar
voru nærri, þar með sól og sum-
ar í "állri þeirri dýrð, sem líkleg
var til þess að fylgja því. En
það var ábyggilega sterkasti
strengurinn, sem sálmurinn sjálf-
ur sló í.sál minni, því mér fanst,
jafnvel þá, að hann lyfti mér til
flugs yfir alt, sem nálægt var.
Vitaskuld er það þessi hrifning,
sem grípur hugi manna, alt í
gegn, meira og minna, er um
Passíusálmana ræðir. Það er
hún sem heldur þeim sígildum
í hugum manna. En þessa til-
finningu hefi eg ávalt haft sér-
staklega sterka, er um þenna
sálm ræðir, fremur jafnvel en
a ð r a r þær mörgu perlur, er
f i n n a s t í Passíusálmunum.
“Landsdómarinn þá leiddi,” er
annar sálmur þar, sem svipuð
óhrif hefir. Heyrt hefi eg fólk
ipinnast á fyrnefnda sálminn,
“Að kvöldi Júðar”, og dá hann
með sömu hrifnnigu og gerði vart
við sig í huga mínum þegar á
barnsaldri. En það var ekki fyr
en eg las ritgerð Gríms Thom-
sem um Hallgrím Pétursson (frá
1887), að eg fann orð yfir orsök
þeirrar hrifningar, sem grípur
mann við lestur eða heyrn þessa
dýra máls. “Arnsúgur” nefnir
þessi höfuðsmaður það.
Honum farast orð á þessa leið:
“En þegar harðara er farið og
dreginn er arnsugurinn í kveð-
skapnum, þá er Hallgrímur Pét-
ursson auðþektur hverjum þeim,
sem farinn er að kynnast honum.
Enginn af sálmaskáldum vorum
nær honum að þessu tvennu, há-
leitri einfeldni og tilbreytni hug-
myndanna; hann heggur ekki oft
í sama farið, og er sannur meist-
ari í því að heimfæra trúarlær-
dómana og hina helgu sögu upp
á atburði mannlífsins, sveigja
henni að tilfinningum mannsins,
finna nýjar hliðar á því alþekta
og gefa hinu hversdagslega
helgidagsblæ. Ellegar hann safn-
ar mörgum geislum heilagrar
ritningar í einn ljóskjarna, eins
og í 48. passíusálminum um
Krists síðusár, sem máske auk
líksöngssálmsins “Alt eins og
blómstrið eina”, er hans fagrasti
sálmur.”
Niðurlagsversið í sálminum er
svona:
Hjartans instu æðar mínar
elski, lofi, prísí þig,
en hjartablóð og benjar þínar
blessi, hressi, græði mig;
hjartans þýðar þakkir fínar
þér sé, gæzkan eilífleg.
Hver sem athugar þó ekki sé
nema þetta eina vers, getur fund-
ið “arnsúginn” í því.
Margir fagrir, íslenzkir sálm-
ar hafa verið bæði ortir og þýdd-
ir, síðan Grímur Thomsen skrif-
aði álit sitt um skáldskap Hall-
gríms Péturssonar, en það virðist
ekki hafa haggað Hallgrími neitt.
Einn meðal margra er sálmur-
inn: “í fornöld á jörðu”, eftir
séra Valdimar Briem. Ef til vill
er ekki súgurinn eins mikill um
sálminn og um þann er fyr var
nefndur, en svif er mikið á hon-
um samt og svo er enn eitt merki-
legt við hann og það er spádóm-
urinn sem í honum felst og virð-
ist vera svo djúpsóttur í sálarlíf
höfundarins, að manni finst að
hann hljóti að tala þar af sann-
heilagri andagift. Það er þetta
vers, sem eg sérstaklega á við:
Það blómgast og vex
og æ blómlegra rís,
í beiskjandi hita, í nístandi ís;
af lausnarans blóði það frjóvg-
aðist fyrst, ,
þann frjóvgunarhraft eigi getur
það mist. (Sálm. nr. 180.)
MINNISV ARÐI—DÓMKIRKJ A
1 fréttur frá íslandi hefir mað-
ur nú oft séð þess getið, að til
stendur að reisa Jóni biskup Ara-
syni minnisvarða um miðja
þessa öld. Það er fallegt. Hitt
langar mig til að segja í skjóli
við íslenzkt uppeldi og tungu, að
þá væri fjarska ánægjulegt að
sjá endurreista Dómkirkjuna í
Reykjavík, fyrir eða um sama
leyti. Marteinn Lúter lét að vísu
ekki líf sitt fyrir trú sína, en
þjáningar þær og eldraunir, sem
hann gekk í gegnum finst mér
að hljóti að hafa gengið næst því.
Þó er hitt ennþá meiri orsök, að
“það er ekki síður vert að gæta
fengins fjár en afla þess.”
Rannveig K. G. Sigurbjörnsson.
Frá Magnúsi
sálarháska
Magnús hét maður; var hann
vanalega kallaður Magnús sál-
arháski. Það er haft eftir hon-
um sjálfum, að tilefnið hafi
verið það, að hann hafði alltaf ó-
beit á sjóferðum og sagði, að það
væri sálarháski að fara á sjó.
Magnús var alþektur flakkari,
en stundum hefir hann þó verið
við slátt á sumrum, því að til
þess er tekið, hve góður sláttu-
maður hann var. Honum beit
langt um betur en nokkrum öðr-
um, er menn höfðu sögur af;
hann gat eggjað allskonar járn,
og þekkti af lyktinni, hvort það
var bitjárn eða ekki. Það var
siður hans að brýna þrjá fyrstu
virka daga vikunnar; sumir
segja að hann svæfi mánudag--
inn, en 3 seinni daga sló hann
vikusláttinn.
Einu sinni lagðist Magnús út
á Hveravöllum. Neyddist hann
þá til að stela. Hafði Magnús
síðar sagt þannig frá því, sem á
daga hans dreif í útilegunni:
Hann náði golsóttu lambi og
skar það með eggsteini “og þá
sagði blessað lambið me, en þá
var enga miskunn að finna hjá
Magnúsi”. Er það síðan haft að
orðtaki. Lambið ætlaði hann að
sjóða í hver, en þegar hann var
búinn að láta það í hverinn, þá
sökk allt nema lungun; hann
náði þeim, og lifði á þeim í viku.
Aðra vikuna kvaðst Magnús
hafa lifað á munnvatni sínu,
þriðju vikuna á guðsblessun, og
það hefði verið auma vikan.
Hann fór því næst til byggða og
endaði þannig útilega hans.
Magnús var hræddur við alla
valdsmenn. Einhverju sinni var
hann staddur í Keflavík. Kaup-
menn þar sögðu honum, að
sýslumaðurinn væri á ferðinni
þangað. Bað Magnús þá í öllum
bænum að fela sig. Þeir sögðu
að það væri mjög erfitt; þó væri
tiltök að fela hann í ámu, sem
stóð þar niður undir sjó, og
varð það að ráði, að Magnús
skriði í tunnuna, en þeir létu slá
botn í hana aftur. Nú láta kaup-
menn mann sem átti að vera
sýslumaðurinn ganga ofan að
tunnunni og fara að tala um að
illt sé að finna ekki Magnús.
Loks fer sýslumaður að biðja
kaupmenn að selja sér tunnu, en
þeir segja að tunnurnar séu full-
ar. Sýslumaður slær þá með staf
sínum í tunnu þá, er Magnús er
í, og heyrir tómahljóð, segir
hann að ekki sé þessi notuð.
Kaupmenn færast undan að
selja honum hana. Verður sýslu-
maður þá reiður og spyr byrstur,
hvort þeir dirfist að neita sér
um tunnuna, og verða kaup-
menn að láta undan, en segja um
leið, að illt muni að koma tunn-
unni í Hafnarfjörð. Ekki segir
sýslumaður að slíkt muni verða
að vandræðum; hún muni reka
inn í Hafnarfjörð, og setur fót-
inn í tunnuna, svo hún veltur
ofan brekkuna að sjónum. Þeg-
ar tunnan var á veltunni ofan að
sjónum, fór að heyrast brak og
brestir í henni og þegar hún var
komin ofan í sjó, springur botn-
inn og kemur Magnús út. Bíður
hann ekki boðanna, en hleypur
allt hvað af tekur burt. Hvergi
stanzar hann fyrr en í Hvassa-
hrauni; þar bað hann' um að
gefa sér að drekka.
Þegar manntal var tekið, vildi
Magnús hvergi láta skrifa sig;
þann dag sem verið var að taka
manntalið var hann að ganga
um gólf upp á Vatnsskarði milli
Skagafjarðar og Húnavatns-
sýslna.
Einu sinni gisti Magnús um
nótt á Hjalllandi í Vatnsdal; um
morguninn er sagt að Magnús
hafi komið út og mælt: Ekki
get eg dáið hér. Gekk hann þá
fram að Hvammi, þar sem
Björn Blöndal sýslumaður bjó;
hafði hann þó jafnan forðast að
koma á höfðingjabæi. í Hvammi
kom Magnús í stofu. Hékk speg-
ill þar á vegg. Er mælt að
Magnús hafi brugðið nokkuð, er
hann sá sig í speglinum, og að
hann hafi þá sagt; “Nei, ertu þá
kominn hérna, komdu saell”.
Hann var þá spurður, hverj-
um hann væri að heilsa, og
sagði hann þá: “Dauðanum
hann er kominn í augun á mér”.
Hann var þá heilbrigður, en eft-
ir tvo daga dó hann í Hvammi.
Svo er sagt, að þegar Magnús dó,
á'tti hann eigur nokkrar, og gaf
Blöndal sýslumanni þær; en
sýslumaður annaðist útför hans.
(Handrit séra Benedikts Þórð-
arsonar).
Ung stúlka kærði pilt fyrir
það, að hann hefði verið of nær-
göngull við sig. Málafærslumað-
ur hans reyndi með öllu móti að
flækja stúlkuna með spurning-
um: “Þér segið að hann hafi
stundum setið of nærri yður?”
— “Já”, segir stúlkan og roðn-
aði. — “Hvað nærri?” — “Svo
að við sátum bæði á sama stóln-
um.” — “Og þér sögðuð að
hann hefði tekið utan um yður
með handleggjunum” — “Nei,
ekki sagði eg það.” — “Hvernig
var það þó?” — “Eg sagði að
hann hefði lagt báða handlegg-
ina utan úm mig.” — “Og hvað
gerði hann svo?” — “Svo
faðmaði hann mig að sér.” —
“Gerði hann það fast?” —; “Já,
ákaflega fast svo mér lá við að
hljóða.” — “Af hverju rakstu þá
ekki upp hljóð?” — “Af því að-
af því ..?” — “Nú, nú, engar
vífilfengjur; svarið þér undir
eins.” — “Af því eg var hrædd
um að hann mundi þá sleppa
mér!” — Hlátur kvað við um
allan salinn.