Lögberg - 04.01.1945, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 4. JANÚAR, 1945
“Aldrei, aldrei, elskan mín. Við áttum sömu
móðurina; hennar vegna skal eg annast þig, og
ekki síst núna, þegar þú þarfnast hjálpar og að-
hjúkrunar. Eg ætla ekki heldur að ásaka þig,
né ávíta. Kannske þú sért gift; segðu mér það
— þú mátt örugg treysta mér.”
Það var svo mikill innileiki í orðum og mál-
róm Miss Hope, að jafnvel hið harðasta hjarta
hefði ekki getað annað en komist við af þeim.
En Florence þagði og svaraði engu.
“Þú hefir búið yfir leyndarmáli. en eg hélt
að alt líf þitt væri sem opin bók. Láttu ekki
fleiri leyndarmál vera milli okkar. Hafðu fullt
traust til mín; þú skalt reyna að eg er þinn
trúasti vinur.”
“Eg get það ekki,” hvíslaði Florence. “Eg get
ekki sagt þér það. Leyndarmál mitt, er og verður
mitt; það deyr með mér. Ó, systir mín, bara eg
fengi að deyja.”
“Geturðu ekki sagt mér, hver er maðurinn
þinn eða elskhugi?”
“Eg get það ekki.”
“Viltu segja mér, hvenær og hvar eg get séð
hann. Hann hefur verið mjög kærulaus um þig,
vesalings barn.”
“Eg get ekki sagt þér neitt um hann, — ekki
eitt einasta orð. Spurðu mig ekki —”
Miss Hope var alveg stein hissa.
“Eg verð að vita um það Floyf” sagði hún
alvarlega. “Jú ert barn að aldri. Æ, að það skuli
vera til nokkurt slíkt varmenni, að steypa ungri
stúlku í glötun og eymd. Þú verður að segja
mér það, Floy, því þú verður að ná rétti þínum,
ef þú ert ekki gift. Kannske eg gæti neytt hann
til að giftast þér, en ef þú ert gift, þá að láta
hann viðurkenna að þú ert konan hans. Reiddu
þig á mig, elsku litla systir mín.”
“Eg get það ekki, Hope. Fólk talar um dauð-
ann; það væri léttara fyrir mig að deyja í sam-
anburði við það sem eg hefi liðið; og það sár-
asta af öllu er, að eg get ekki sagt þér leyndar-
mál mitt, þar sem þú ert mér svo elskuleg.”
“Það er þín vegna sem eg vil fá að vita það,
þúsund sinnum meira þín vegna en mín vegna.”
Florence svaraði engu frekar, aðeins — hún
gæti ekki — gæti ekki sagt neitt.
Þegar Miss Hope sá að hún vildi ekkert um
það segja, vildi hún ekki þreyta hana með
fleiri spurningum, og Florence hélt höndunum
fyrir augum sér.
“Hope”, sagði hún. “Eg er forhertur syndari.
Ef nokkur yðrun gæti bætt fyrir það, sem bjána-
skapur minn hefur valdið, ef nokkur sorg gæti
afþvegið yfirsjón mína, þá er sorg mín nægilega
bitur til þess. Vertu þolinmóð við mig. Eg hefi
ekki verið með sjálfri mér í marga mánuði. Eg
hef neytt mig til að tala og hlægja, þrátt fyrir
það að hjarta mitt var sundurkramið af kvíða
og harmi. Eg hef orðið að ganga með uppgerðar
gleðibros á andlitinu, sem hefur niður beygt
sálarkrafta mína, og átökin til að gjöra þetta,
hafa gjört mig brjálaða. Eg ligg hér og tala
við þig, en eg er brjáluð. Mér finst eg vera
margar mílur í burt frá þér — eg heyri til þín
eins og það sé fjarlægt bergmál; eg veit, að eg
verð altaf brjáluð; geturðu bjargað mér?”
Angist og hræðsla greip Miss Hope, því andlit
Florence, sem verið hafði- nábleikt, varð nú eld-
rautt, og æði og ósköp lýstu úr augum hennar,
og hendur hennar urðu brennandi heitar.
“Florence, þú verður að reyna að vera stilt,
annars verðurðu fjarska veik. Þú sérð, að við
getum ekki talað um barnið þitt, eins og ham-
ingjusamar konur tala um börn sín, en reyndu
að hugsa, að þessi veika lífsmynd, er þitt af-
kvæmi. Þetta barn á engan til að þykja vænt
• um, nema þig.”
Hún sá strax að Florence veitti þessum orðum
enga eftirtekt; hún var sem næst á landamær-
um hins skuggalega draumalands, sem er svo
náið sorg og ótta. Það var mikil hugfró fyrir
Miss Hope, er hurðin var opnuð og Dr. West
kom inn.
“Hún lítur illa út.” sagði hann. er hann laut
ofan að hinum hálf meðvitundarlausa sjúkling.
“Miss Hope, þetta ætlar að verða óbærilegt;
hún er búin að bera í huga sínum of lengi þetta
leyndarmál. Við verðum að fá hana flutta héð-
an, eins fljótt og möguiegi er.”
“Hefurðu getað útvegað okkur verustað.”
“Já, á kyrlátu, fallegu bændabýli hér í bygð-
inni. Fyrirgefið Miss Hope, eg leigði herbergi
þar fyrir gifta konu, því maðurinn hennar er
ekki heima, og eg hefi kallað systir þína, Mrs.
Maxwell. Það er ekki hægt að fá betri stað fyrir
hana, þó eg hefði sagt allt eins og er.”
' “Eg er þér innilega þakklát,” sagði Miss Hope,
í.veikum og kvíðafullum róm. Það var eitthvað
svo nýtt og óvanalegt fyrir henni — blygðun og
þakklæti —, hún sem hafði verið svo sjálfstæð
og óháð, og sem aldrei hafði þurft á hjálp
annara eða greiðvikni að halda.
“Eg vona að þið verðið ánægðar með staðinn.
Það er gömul kona, sem á húsið, hún hefur
litla umgengni við aðra, svo þið þurfið ekki að
vera hræddar um að hún beri út slúðursögur um
leigjendur sína.”
Miss Hope þakkaði honum aftur fyrir það sem
hann hefði gert fyrir þær. Læknirinn tók upp
úr vasa sínum lítinn bréfpakka.
“Af því eg vissi, að í þessum kringumstæðum,
munduð þið ekki geta hugsað nákvæmlega út í
þetta, datt mér í hug að taka þetta með mér.
Hann tók hendi Florence, og setti glóandi gull-
hring á þriðja fingur vinstri handar hennar.
Florence hafði enga meðvitund um það. Svo
sneri hann sér til Miss Hope.
“Systir þín er í rhikilli hættu, það er stríð
milli lífs og dauða.
Nokkrum mínútum seinna borgaði Miss Hope
hótel reikninginn, og bað um vagn til að fara
með sig og systir sína á járnbrautarstöðina.
“Látið keyra ykkur á járnbraútarstöðina,”
sagði læknirinn. “Ef einhver hér skyldi hafa
nokkurn snefil af forvitni um ykkur, þá nær það
ekki lengra; því þeir halda að þið séuð farnar
aftur frá Riversmead. Þið fáið ykkur annan
vagn frá járnbrautarstöðinni, og látið keyra
með ykkur út á Mill-Farm. Það er allt til reiðu
fyrir ykkur þar, og ykkur verður veitt hin
besta umönnun þar, því eg hef sagt húsmóður-
inni í húsinu að Mrs. Maxwell sé undir minni
læknis hendi.”
“Eg er svo þakklát fyrir að hafa fundið svo
góðan mann og vin, sem þú ert. Heldurðu að
það sé hættulaust fyrir systir mína, að flytja
hana.”
“Nei, hún veit ekki af sér, en hún fer með
þér hvert sem þú ferð með hana.”
Hann hjálpaði-Hope til að lyfta Florence upp
úr rúminu, og vefja sem best þykka gráa sjal-
inu utan um hana. Honum datt í hug gamla
dæmisagan, um manninn sem féll í hendur
ræningjum, og hinn miskunsama Samverja, sem
hjálpaði honum; hann var þó síst að líkja sér við
hinn miskunsama Samverja.
í hótelinu var svo mikil þröng, ys og þys,
að engin virtist veita því neina eftirtekt er
systurnar fóru, það var komið kvöld og orðið
dimmt. Þær biðu á stöðinni þar til önnur lest
kom inn, þá pöntuðu þær annan vagn, og óku
á stað til Mill-Farm.
K^öldskuggarnir huldu merkur og engi. Fugl-
arnir voru hættir að syngja, blómin höfðu hneigt
krónur sínar og lokað sér til svefns.
Lítill lækur rann um engið, en er kom nær
Mill-Farm, rann hann vítt út, sem stór fljót.
Kvöldið var svo yndælt, kvrt og rólegt, að
tár komu fram í augu Miss Hope. Langt inni í
skóginum söng næturgali, og fáeinar stjörnur
sáust til og frá á hinum myrkbláa himni yfir
höfði þeirra.
Æ, skyldi þetta þá enda svo, að öll þessi dýrð-
lega jarðneska fegurð sé systir minni töpuð!
Hvers vegna er það, að syndir' mannanna og
heimska, liggja eins og líkklæði yfir allri hinni
ólýsanlegu fegurð, sem guð — náttúran — hefur
skapað? Hún leit í andlit systur sinnar, sem
hvíldi við brjóst hennar. Florence vissi ekkert
um alla þessa fegurð — hinn fagra stjörnu-
skreytta himin, hinn milda lækjarnið, hin há-
vöxnu tré og stóru engi og merkur; af öllu
þessu misti Florence; hún var í hinu myrka
draumalandi, þar sem vitsmunirnir komast ekki
að.
Roðinn í andliti Florence hafði aukist, og yfir
hennar þrútnu og blóðrauðu varir komu stöku
samhengislaus orð, sem voru mestmegnis endur-
tekning um það, að þetta mundi drepa Hope,
er hún kæmist að því.
Þegar þær komu til Mill-Farm, leist Miss
Hope vel á sig þar. Það er svo rólegt og hljótt
þar, og svo sætur ilmur úr jörðinni Mrs. Ley-
bourne, húsmóðirin, tók á móti þeim, og vísaði
þeim til herbergja sinna.
“Systir mín er fjarska veik,” sagði Miss Hope,
með tár í augunum.
“Já, Dr. West sagði mér það. Hvað hún lítur
unglega út — alt of unglega til að vera gift.
Held hún sé nærri því barn að aldri!”
Miss Hope fékk hjartslátt við að heyra þetta.
Hún var í raun og veru bara barn að aldri.
4. KAFLI.
Tveimur dögum seinna situr Dr. West við
sóttarsæng Florence, án minstu vonar um, að
hún lifi til kvölds. Sólin skein inn í herbergið,
svo það varð að draga niður gluggatjöldin til að
verjast ofbirtu. Úti er hið indislegasta veður og
náttúran í allri sinni fegurð og sumarskrauti.
En inni í húsinu var sorg og eymd.
í fallegu vel uppbúnu rúmi, sem leit út eins
og hreiður, fyrir einhvern fugl, sem þyrfti ná-
kvæmrar umönnunar og meðhöndlunar við, lá
Florence. Blóðhitinn hafði gert hana næstum
alveg aflvana; hún var hætt að tala óráðs orð,
þó mátti merkja á hreifingu varanna að hún
vildi eitthvað segja, en það var ógreinanlegt.
Læknirinn laut ofan að henni, til að reyna að
heyra hvað hún var að reyna að segja.
“Það er gamla sagan,” sagði hann við Miss
Hope, sem stóð ofurlítið fjær. “Barnið mitt er
dautt!” Hvernig má henni hafa dottið það í
hug?”
Hann tók með mestu varfærni á slagæðinni,
og taldi hin afllausu æðaslög; svo vætti hann
varir hennar með sterkt lyktandi meðali.
“Það verður engin breyting ennþá,” sagði hann
við Miss Hope; “eg sagði konunni að hún skyldi
vera hér klukkan tólf.”
“Það er býsna hart,” svaraði Miss Hope, “og
þó er það, það besta sem hægt er að gera. Ef
vesalings systir mín deyr, vildi eg miklu heldu?
að barnið væri fóstrað upp sem minst á bæri,
þar til það er orðið það gamalt að það veki engan
grun. En ef hún lifir þetta af, þá má hún, hennar
sjálfrar vegna, ekki fá að vita að barnið sé
lifandi. Hún verður altaf að standa í þeirri mein-
ingu að það hafi dáið.”
“Já, það er ærið hart,” sagði Dr. West, “vesal-
ings litla hjálparlausa barnið!”
Miss Hope leit á hann tárvotum augum.
“Já, mér finnst það líka, miskunarlaust,”
sagði hún, “en hvað á eg að gera? Ef Florence
mín fær heilsuna aftur, þá getur hún tekið þátt
í samkvæmislífinu með vinum sínum, án þess
að neinn viti um leyndarmál hennar. Það gæti
og vel skeð að hún, eins og maður segir, ætti
eftir að verða hamjngjusöm. Þetta er allt skeð á
ókunnum stað, meðal ókunnugs fólks; það kemst
aldrei upp, og hún getur ennþá átt hamingju-
sama framtíð.”
Læknirinn hlustaði á þetta þegjandi, en leit
mjög alvarlega út.”
“Umönnun fyrir barninu er skylda, sem Guð
leggur hverri móðir á herðar, og undan þeirri
skyldu er ekki auðvelt að komast. Ást þín á
systur þinni hefir blindað þig.”
“Talaðu ekki svona,” sagði hún í bænarróm.
“Þú skilur það ekki. Setjum sem svo að við
höfum litla veralings barnið hjá okkur. Eg er
svo alveg viss um að Florence lifir það ekki af að
þetta hneyksli verði opinbert. Að minsta kosti
mundi hún aldrei verða það sem hún hefur
verið; hún yrði aldrei hamingjusöm aftur.”
“Hamingjan banni að eg dæmi hart eða til-
finningarlaust, en það kemur mér þannig fyrir
sjónir, að systir þín hljóti fyr eða síðar að líða
fyrir þessa yfirsjón sína. Ef það gildir missir,
álits og virðingar, þá verður hún að taka því,
sem eðlilegum afleiðingum.”
Miss Hope, hágrátandi, hljóðaði upp, fremur
en sagði, að nafn systur sinnar yrði að varð-
veitast alveg óflekkað, hvort hún lifði eða dæi.
Er hún sá læknirinn leit ennþá alvarlegri út,
sagði hún.
“í það minsta fyrst um sinn; bara fyrst um
sinn. Þegar eg finn að eg get sagt systur minni
eins og er, og annast barnið, þá skal það verða
gjört. Treystu mér til þess, læknir, allt sem
hægt er að gera með peningum fyrir barnið,
skal vera gert.”
“Peningar geta ekki keypt móðurást” svaraði
læknirinn.
“Bara um stundarsakir, bara stutta stund,”
sagði hún. “Eg lofa þér, að eg skal gera mitt
besta, þegar hún er komin til heilsu. Það er
bankað á dyrnar, það er líklega konan, sem þú
talaðir um, sem er að koma.”
“Já, það er Mrs. Elster, þú mátt treysta henni,
án alls efa. Hún er ung ekkja. Maðurinn hennar
varð fyrir járnbrautarlest, fyrir nokkrum mán-
uðum, og dó af meiðslum sem hann varð fyrir.
Hún á ungbarn tveggja mánaða gamalt, og vill
taka annað barn til að annast um.”
“Hefir hún gott orð á sér? Er hún blíð og
góð í sér,”
“Það getur þú sjálf dæmt um, Miss Hope.
Inn í herbergið kom þokkaleg og viðfeldin
kona. Hún var klædd í svartan sorgarbúning.
Hún gekk inn í herbergið hægt og stillilega,
því hún vissi, að sjúklingur var þar inni.
Miss Hope leist strax vel á konuna, hún fann
traust í hennar góðlega og vingjarnlega andliti.
“Dr. West, segir að þú viljir taka að þér
ungbarn — viltu gera það?”
Konan brosti góðlátlega og sagði í lágum róm.
“Já.”
“Mrs. Maxwell, systir mín er hættulega veik,
og þó hún lifi þetta af, tekur það langan tíma
þar til hún getur annast um barnið. Eg ætla því
að trúa þér fyrir því.”
Miss Hope fór, og kom að vörmu spori með
lítið nýfætt barn, vafið innan í sjal. Mrs. Elster
tók við því. Mrs. Elster spurði einkis frekar í
sambandi við barnið eða móðir þess, hún virtist
ekki þurfa þess; hvernig hún tók á móti barn-
inu, og lagði það blíðlega að vanga sér, og
kysti þetta litla andlit, gaf meira til kynna henn-
ar móðurlega eðli, en nokkuð annað hefði getað
gert.
“Það er ofurlítill drengur,” sagði Miss Hope,
“og eg óska eftir að hann verði kallaður Verner,
þegar hann verður svo gamall að skilja nafn.
Eg hefi mína eigin ástæðu fyrir því.”
Svo töluðu þær fáein orð saman um með-
gjöfina, og Mrs. Elster var hæst ánægð með
borgunina.
“1 hverri viku, meðan eg verð hér, skal eg
koma til að sjá barnið,” sagði Miss Hope, og
þegar eg er farin héðan, vil eg biðja Dr. West,
að líta inn til þín, af og til, til þess að sjá
hvernig barninu líður. Eg treysti því að þú
verðir góð og umhyggjusöm, við þennan litla
vesaling, Mrs. Elster. Eg treysti því.”
“Eg þarf varla að lofa því,” svaraði unga
ekkjan. “Eg er þakklát fyrir, að þú trúir mér
fyrir honum.”
MisS Hope tók skýluna sem var breidd yfir
litla andlitið hans. Litlu skæru augun hans voru
opin, og það var eitthvað í þessu litla andliti sem
hrærði hennar viðkvæmustu hjartastrengi. Hún
kysti innilega fallega litla munninn hans.
“Vertu sæll, litli ókunnugi gestur,” sagði hún,
og Dr. West, fékk miklu meira álit á henni er
hann sá hversu innilega hún komst við, að láta
barnið frá sér, og tárin sem hún feldi við skiln-
aðinn.
“Látum móðir hans sjá hann,” sagði Mrs.
Elster, og áður en læknirinn eða Miss Hope gátu
komið í veg fyrir það, hafði hún farið með barn-
ið til móður þess, og lagt hann við hlið hennar.
En hún var svo máttfarin að hún opnaði aug-
un aðeins eitt augnablik, og svo lokuðust þau
aftur.
“Litla barnið mitt er dautt,” hvíslaði hún svo
lágt, að varla heyrðist — barnið mitt er dautt.”
“Vesalings móðirin,” sagði Elster, “hvað hún
e,r ung og fríð.”
Eftir þetta fór Mrs. Elster frá Mill-Farm með
barnið. Miss Hope fylgdi henni til dyra, og að
skilnaði lagði hún bankaseðil í lófa Mrs. Elster.
“Það kom mér svo óvænt fyrir að systir mín
skyldi eiga barnið sitt núna, og svo langt í
burtu frá heimili okkar. Getur þú keypt allt,
sem þarf með handa barninu? Eg skal senda
þér meiri peninga, svo þú getir keypt allt sem
þarf handa því.”
Hún settist nú við sjúkrabeð systur sinnar,
henni hafði ekki dottið í hug hve stóra synd
hún hafði framið, og ekki heldur hugsað út í
það, hversu ömurlegt er í þessum heimi, og þá
ekki síður í öðrum heimi, að dylja yfirsjónir
sínar.
Dr. West laut kvíðafullur yfir sjúklinginn
sinn.
“Það er enginn bati ennþá. Það eru nú tveir
sólarhringar, sem hún hefur ekki sofnað dúr;
hún getur ekki lifað til annars kvölds. ”
Miss Hope kraup við sóttarsæng systur sinnar,
og af öllu hjarta að hún mætti lifa. Hún var
svo ung, svo fögur og elskuleg — það yrði of
þung byrði ef hún dæi.”
“Eg vildi gefa mitt líf, til að bjarga hennar
ef það væri hægt.” (
Samt sem áður var nú þetta líf sem hún bað
fyrir, orðið henni þyngri byrði en hún gat
borið.
Hún hrökk upp við merki sem læknirinn gaf
henni um, að láta ekki til sín heyra. Hún mátti
ekki gráta, né snökta, svo það heyrðist, því með
dauða þögn og kyrð var einasta vonin til að
sjúklingurinn gæti notið góðrar svefnværðar,
titringurinn í vörum sjúklingsins, hafði nú hætt,
og augun voru lokuð, og hendurnar sem hún
hafði ávalt haldið saman, láu nú aðskildar.
“Hún sefur,” hvíslaði læknirinn, “komdu
hingað Miss Hope, og sestu við rúmið hennar.
Hafðu þessa styrkjandi dropa við hendina og
gefðu henni þá undir eins og hún vaknar, gefðu
henni ekkert tækifæri til að tala við þig; gerðu
allt sem þú getur til þess að hún sofni aftur.
Eg verð nú að fara, eg hefi marga sjúklinga,
sem vonast eftir mér.”
Hann fór út úr herberginu, með svo mikilli
varúð sem mögulegt var, til þess að vekja ekki
sjúklinginn. Miss Hope settist nú við rúmið, og
gætti með hinni mestu nákvæmni systur sinnar;
hún hlustaði stöðugt eftir hennar veika andar-
drætti. Það leið fram yfir hádegi, en hún hreifði
sig ekki frá rúminu.
Mrs. Lybourn kom inn, með mestu armæðu
yfir því, að hún hefði ekkert borðað í dag, og að
hún yrði þó að koma og borða ofurlítinn mið-
dagsverð, en Miss Hope, bara gaf henni bend-
ingu um að segja ekki meira, og fara út. Dagur-
inn leið og sjúklingurinn svaf stöðugt rólegum
og friðsælum svefni.
Miss Hope var ákveðin í því að ofra hverju
augnabliki fyrir systur sína, hún hugsaði ekki
neitt um það að hún væri bæði svefn og matar-
þurfi, aðeins eitt augnablik opnaði Florence
munninn, og augnalokin hreifðust; Miss Hope
hlúði að henni og lagði höfuðið á koddann hjá
henni, og hún féll strax aftur í væran svefn.
Miss Hope var bæði svöng og þyrst, en hún
vissi að hver stundin, sem Florence svaf, hafð*
hina mestu þýðingu fyrir hana. Það var komið
kvöld, er Florence fór nokkuð að hreifa sig;
hún opnaði augun, og nú var blóðhitinn horfinr
úr þeim, þau voru bara döpur, eftir langvarandi
þjáningu og grát.
“Hope”, hvíslaði hún lágt, og systir hennar
laut ofan að henni, hrærð af fögnuði.
Það var sjáanleg undrun í hinu náföla andliti
Florence.
“Hope”, endurtók hún, “hvar er eg? Hvar hef
eg verið? Eg hef gleymt því.”
“Talaðu ekki Florence, drekktu þetta, og
reyndu svo að fara að sofa aftur.”
Hún drakk, eins og systir hennar bað hana,
svo lagði hún sig út af aftur. Það var auðséð að
hún hafði nú fengið fulla rænu, en minnið var
óljóst og reykult ennþá.
“Hope”, sagði hún enn í veikum róm. “hvar er
eg? Erum við á einhverjum ókunnum stað? Eg
man ekki eftir hvað héfur skeð.”