Lögberg - 10.01.1946, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGIN M 10. JANÚAR, 1946
3
LÖGFRÆÐISLEGT
AFREKSVERK
(Frh. af bls. 2)
niður í leðjuna og lá þar skjálf-
andi eins og hrísla meðan hýð-
ingin fór frarn. Hljóð hans und-
ir vopni böðulsins gleymast mér
aldrei. Næst var saklaus maður
barinn, en ekkert hljóð heyrðist
frá vörum hans, meðan það fór
fram.
- y , i
Mig verkjaði í alla limi. Regn-
ið féll þungt og margfaldaði
vinnu erfiðleikana; augu mín
flutu í vatni af kvölum í höfð-
inu.
Að lokum var dagurinn á
enda og miskunnsama kvöldið
kom, en svo uppgefnir vorum
yið, að klukkutími fór í að staul-
ast til lestarinnar, sem flutti
okkur heim. Þegar heim kom,
féll eg út af vagninum og vegna
þess að mér var ómögulegt að
ganga eins. hratt og varðmann-
inum líkaði, hjálpaði hann mér
með nokkrum vel úti látnum
fótaspörkum; en þegar það frek-
ar seinkaði mér en flýtti, greiddi
Higginbotham mér þungt högg
aftan á hálsinn og spurði varð-
manninn um leið: “Hver djöfull-
inn er eiginlega að þessum hel-
vítis Gyðing?”
Eg hafði enga matarlyst og
skalf af kuldahrolli. Þegar fé-
l&gar mínir sáu ástand mitt, af-
klæddu þeir mig og þöktu mig
með fötum á strádýnunni minni,
ei þeir lögðu á gólfið. Næsta
morgun hafði eg megna hitasótt
°g þegar eg freistaðist að rísa á
fmtur, svimaði mig svo eg féll.
Félagar mínir drógu á sig
Jautu fatagarmana og fóru til
vinnu út í fenin, til þess að skapa
gróðahluti fyrir Putnam timbur-
felagið.
Eftir morgunverð kom
Gv«am' “.fIVað
y ingur, spurði hann.
o vei ur til að svara, 1;
kyr a gólfinu þar sem (
faíhð. “Eg skal láta þi
mer> sagði hann og g
kom aftur að vörm
eð svipuna í hendinni
grúfu á gólfinu, sv
w>nrkað! óÞyrmilega í
ehi mér þannig við. 1
®g var of veikur til að ge
íra mér> sá hann að ga-
Var að berja mann, se
reyfði legg eða lið, hæ:
oraðlega og fór með þe
nurn’ að annaðhvort yr<
er a hressari að morgni
revnd aUðUr’ 6n hvorUi
yndin, mór 1/-»**
Þó lifanki lð VGr’
e/ÍUn fanganna, er ótt,
hLT*ndi deyfa um
neimtaði að eg gæfi „
nutt og K , æíl s
aðl hann að láta va°
m“a vita ™ nstand „
Jg heyrði Hisginbotha
gegnum grindurnar til (
negra er J,j6naði sem dj
U ' . ^ymdu gleraugu
Gyðingsins þegar hann
er synist vera gull í u
mni.
+
Grímson lögmaður f
Elorída til að hefja :
eigin persónu. Hann
að í janúar 1923, me
skjalatösku.
hegar hann freistaði að fá
upplýsingar hjá Jones fógeta við-
komandi endursendingu bréfsins
eg avísunarinnar, rauk fógetinn
a fmtur, skelti skrifborðinu í lás
°g gekk burtu.
Mr. Grírnson uppgötvaði, að
Jones var aðalmaður í vissu sam-
s*ri, í hverju járnbrautarmenn
a flutningalestum gjörðu honum
aðvart um alla menn, er tækju
ser far með járnbraut endur-
gjaldslaust, svo hann gæti gjört
raðstafanir til handtöku þeirra;
Þa voru þeir dregnir fyrir hér-
aðsdómarann er gaf þeim kost á
a játa sekt sína og dæmdi þá
svo an allra umsvifa í fésekt eða
o°—-90 daga fangelsi.
Þeir, sem ekki gátu borgað
sekt innan tveggja daga, voru
sendir Putnam timburfélaginu,
er tók þá á leigu fyrir 25 dali á
mánuði, samkvæmt gömlum á-
kvæðum í lögbókum Florída
ríkis. Sem þóknun, borgaði fé-
lagið Jones fógeta 20 dali fyrir
hvern mann þeim afhentan, án
þess lög mæltu svo fyrir.
Ef Martin hefði fengið pen-
•ingana að heiman, hefði héraðið
fengið sitt 25 dala sektarfé og
hann verið látinn laus. En vegna
þessað fógetinn sendi bréfið til
baka og hann til félagsins, fekk
héraðið sína 25 dala leigu frá
Putnam og Jones sína 20 silfur-
peninga.
Við nánari rannsókn kom í ljós
að Putnam var 8,000,000 dollara
hlutafélag frá Wisconsin og
græddi stórfé á nauðungarvinnu
stolinna ógæfumanna er félag-
inu voru fengnir í hendur fyrir
örsmátt afbrot á ríkislöggjöf
Florída.
Mr. Grímson fór kyrlátlega út
í flóa og skógalöndin, þar_ sem
félagið hafði bækistöð sína og
Martin leið og dó. Lögmaðurinn
leitaði uppi sjónar votta og náði
skjallegum, eiðfestum vitnis-
burðum þeirra. Þessi varfærni
undirbúningur var hyggilega
ráðinn, því það fyrirbyggði að
verjendur gætu látið vitnin
breyta framburði sínum síðar.
Fullyrðingar vitnanna reyndust
réttar og staðreyndirnar urðu
blakkari en hann hafði búist við.
Grímson lögmaður gat engan
fundið, er gæti vísað á gröf
Martins, eða vissi hvort hann
hefði hlotið virðulegri útför en
húsdýr vanalega fá. Hann var
jarðaður rannsóknarlaust, án
greftrunarleyfis og dánarvott-
orðs, það sönnuðu heilbrigðis-
skýrslur Florída ríkis.
Þessi málsgögn voru lögð fyr-
ir ríkisstjórann og lofaði hann
að láta lögmann ríkisins leggja
þau fyrir yfirkviðdóminn . í
febrúar.
Yfirkviðdómurinn í Florída
kom saman eins og lofað var, en
gjörði ekkert í rnálinu. Þing
stóð þá yfir í Bismarck, N. Dak-
ota. Málsástæður voru lagðar
fyrir þingheim af Grímson lög-
manni, með þeirri ósk að þingið
sem heild, samþykti áskorun til
ríkisstjórnar Florída að hefja
rannsókn í fráfalli Dakota pilts-
ins og hlutast til um að sakborn-
ingum yrði refsað. Efri málstof-
an samþykti fúslega þessa áskor-
un — hina fyrstu þeirrar teg-
undar í sögu Bandaríkjanna.
Þetta vakti almenna athygli,
en sumir iðjuhöldar reyndu að
breyta þessu í skrípaleik og
töldu þingmönnum N. Dakota —
er flestir voru bændur — sæmra
að snúa heimleiðis og gæta svína
sinna.
Ríkisstjórinn í Florída, Cary
A. Hardie, lét í ljósi óánægju
sína í bréfi til Mr. Grímsons, er
hljóðaði þannig:
“Áskorun N. Dakota þingsins
til yfirvaldanna í Florída er ó-
tímabær og óréttlát gagnvart rík-
inu. Hinn eini tilgangur virðist
vera að sýna það í röngu ljósi.
Hér er tekin ein tilviljun sem
heildarundirstaða fyrir ákæru á
ríkið í heild. Þar sem um 1500
sakamenn er að ræða, er vel
mögulegt að misjöfn meðferð
hafi átt sér stað. En hvergi í
Bandaríkjunum er meðferð
fanga mannúðlegri en í Florída.”
Grímson lögmaður var kom-
inn í litlu héraðsskrifstofuna og
braut heilann um hver leið væri
greiðust í sókn þessa máls, en
allar áætlanir, er komu í huga
hans, kostuðu mikla peninga.
Hann hugsaði um Martin Tabert
og hina drengina er þjáðust und-
ir svipu böðulsins, hann dró
jafnvel upp mynd af sínum eig-
in sonum í þeim kringumstæð-
um.
Skrifborð hans var hlaðið lög-
bókum og skjölum. Hann hafði
vanrækt sín eigin viðskifti af
því hann lofaði Tabert fólkinu
að skiljast ekki við málið, fyr
en yfir lyki.
Honum kom í hug, að á dögum
Horace Greeley, Charles A.
Dana og Henry Watterson, gjörð-
ust sum voldug dagblöð formæl-
endur fólksins. Hann áleit mögu-
legt að enn mætti finna sum er
fylgdu þeim erfikenningum. Að
svo hugsuðu, sendi hann tafar-
laust símskeyti til tíu áhrifa-
mestu stórblaðanna í Banda-
ríkjunum. <
Þrjú þeirra svöruðu tafarlaust
og New York World tók áskor-
uninni að rita um málið. Blaðið
sendi strax mann til að kynna
sér allar kringumstæður. Með
þetta afl að baki sér, fór Mr.
Grímson aftur suður til Florída,
til þess í eigin persónu að leggja
fram sönnunargögn sín fyrir
viðkomandi yfirvöld og ríkis-
þingið, jafnvel þó hann áður
væri aðvaraður um að koma ekki
suður í annað sinn, án þess að
hafa líkkistu sína með í förinni.
Mr. Grímson flutti þjáninga-
félaga Martins suður til Florída.
Kostnaður, sem af því leiddi var
borgaður af samskotasjóði, er
fólkið í N. Dakota stofnaði í fé-
lagi með mörgum öðrum víðs-
vegar að, er þráðu að sjá sak-
borninga leidda fyrir lög og dóm
og hið viðurstyggilega fyrir-
komulag afnumið.
Lögmaðurinn vissi vel að hin
harðasta hríð í hans lögmanns-
tíð var í aðsigi. Stafford Cold-
well, ungur og efnilegur lög-
fræðingur frá Jacksonville,
Florída, var ráðinn honum til að-
stoðar við framlagningu vitnis-
burða.
Samúel McCoy var-sendur frá
New York World, til að vera
með Mr. Grímson og skrifa ein-
göngu um málið. Það var fyrir
hina ágætu lýsingu þessa máls,
að blaðið hlaut hina eftirsóttu
Pulitzer viðurkenningu fyrir ár-
ið 1923.
Frank Webb ritaði um málið
fyrir United Press, I. O. Irvin
fyrir Associated Press og Cole
Morgan fyrir Universal Press.
Með þessum dagblaða fulltrú-
um, flutti hér um bil hvert ein-
asta blað í Bandaríkjunum, Can-
ada og Mexico, fréttir um Tabert
málið.
Með slíkri athygli beindri að
ríkinu, sáu yfirvöldin og löggjaf-
arnir ekki annað fært en gjöra
eitthvað í málinu.
Áskorun N. Dakota sem ríkis-
stjórinn mintist á í bréfi sínu,
var hið fyrsta skjal, er kom fyr-
ir þingið í Florída í apríl. Gremja
mikil var í borginni, yfir því sem
kallað var slettirekuskapur N.
Dakota fylkis og lögmannsins er
nefndur var Mr. Grímson. Ef
nokkur maður var óvinsæll í
Tallahassee, þá var það hann.
Alt nema líkamlegar misþyrm-
ingar var notað til að draga úr
hugrekki hans og fá hann til að
stinga pappírum sínum ofan í
beigluðu skjalatöskuna — sem
hann ætíð bar undjr hendinni —
og halda heimleiðis til N. Dakota.
En hann var óttalaus. Hann
vissi að fólkið í héraðinu heima,
stóð með honum sem einn mað-
ur.
Hann hafði þegar sannað með
sjónarvottum að föngum var
misþyrmt, þar á meðal Martin
Tabert, Glen Thompson, Isaac
Herman Schwartz og mörgum
fleiri.
Vinir ríkisstjórans, timburfé-
lagið og þess auðugu bandamenn
voru sérstaklega gramir og reið-
ir, en Mr. Grímson hafði undir-
tökin og var albúinn í lokasókn-
ina; hugsunin um unga manninn
frá heimabænum hans, sem böð-
ulsverkfærið drap, hvatti hann.
Orðrómur var á sveimi í and-
dyrum Tallahassee hótelsins, þess
efnis að Mr. Grímson mundi vera
flugumaður frá Californíu, send-
ur til að sverta hið góða nafn
keppinautar þess — Florída. En
menn komust brátt að raun um
að hann var enginn leikbrúða í
höndum Californíumanna.
Svertingi nokkur, Arthur
Johnson að nafni, er var eitt
réttarvitnið, kvaðst geta fundið
grafarstað Martins. Nefnd í
málinu lét því hefja leitina með
Arthur í fararbroddi.
Mr. Grímson hafði mikinn á-
huga fyrir árangrinum og hafði
Degar varið miklum tíma í þá leit.
Vandamenn Martins þráðu að fá
lík hans flutt heim í héraðið.
Þegar leitarmenn komu að
götuslóða þeim er lá inn í fenja-
löndin, snöruðust átta menn fram
með skammbyssur við belti.
Einn þeirra mælti við Johnson:
“Ef þú hefir vit á að meta hvað
jér er fyrir góðu, þá segir .þú
ekki hvar þú grófst Tabert.”
Leitarstjóri kvað þennan mann
vera Capt. Bill Fisher, umsjón-
armann timburfélagsins þar í
héraðinu.
Svertinginn varð mjög ótta-
sleginn, en gekk þó fram og aftur
og litaðist um eftir grafarstaðn-
um. Að lokum kvaðst hann gef-
ast upp við leitina. Til þessa dags
er gröf Martins Tabert ófundin.
Eitt aðalvitnið, Jerry Poppell,
er áður kom fram fyrir rannsókn-
arnefndina, dó af eitri á leiðinni
fyrir yfirkviðdóminn, til að stað-
festa framburð sinn.
Málið í heild vakti slíka al-
menna athygli, að fólk úr öllum
stéttum þjóðfélagsins sendi
hvatningarskeyti. S a n n a^p i r
þyrptust að og uxu eins og snjó-
bolti í þýðviðri. Margir er höfðu
lent í sömu ógæfunni, undan-
farin ár, skrifuðu um sína eigin
reynslu. Sumir viðurkendu að
hafa gengið undir fölsku nafni
til þess að smán þeirra félli ekki
á vini og vandamenn.
Meðal margra annara bréfa,
fékk Mr. Grímson eitt frá Max
Grimm, 23 ára gömlum kynd-
ara á Mohawk hátelinu í Brook-
lyn. Hann var fangi í vinnubúð-
um T. J. Knabb, ráðherra og
efri deildar þingmanns, hér um
bil 30 mílur frá Jacksonville.
í dagbók sína reit hann 25.
desember 1921: “Jólin eru kvala-
staður hinna fordæmdu, með fá-
fræði, lijátrú, ótta og grimd alt
umhverfis. Getur þetta verið í
siðmentuðum hluta heimsins?
Ef svo er, fari þessi menning
norður og niður.”
Þessi athugasemd var rituð 6.
janúar 1922: “Núerum við leigð-
ir Putnam timburfélaginu í
Clara, Florída, 23 mílur frá
Perry. Komum til vinnubúðanna
í gærkveldi.”
Knabb senator var kallaður
fyrir rannsóknarnefndina til að
gefa skýringar á hans eigin
fangabúðum.
J. B. Thomas eftirlitsmaður
ríkisfangelsanna sagði nefndinni
að meðferð fanga í vinnubúðum
Knabbs væri mjög ómannúðleg.
Paul Revere White frá Wash-
ington, D.C., sagði frá sinni eig-
in reynslu í búðum Knabbs.
Jacksonville Journal flutti lýs-
inguna með svohljóðandi fyrir-
sögn, þvert yfir fyrstu síðu blaðs-
ins:
“Uppljóstranir gegn ríkisþing-
“manni. Ákæra um djöfullega
“meðferð í fangabúðum Knabbs.
“Húðstrýkingar; hold unglings
“rotnar.”
Svo heldur blaðið áfram:
“Vinnulaus unglingur var send-
ur þangað í sex mánuði af því
hann gat ekki borgað 25 dollara
sekt. Handtekinn þegar hann
var að leita að vinnu. Grimmi-
lega barinn af því hann gat ekki
dregið vagn gegnum fenin, jafnt
sterkari mönnum. Hýddur með
átta punda leðuról; blæddi und-
an hverju höggi. Hold á hönd-
um og fótum rotnaði af illri með-
ferð og klæðleysi. Alt þetta
gjörðist í fangabúðum T. J.
Knabb senator frá Macclenny.”
Mrs. Thelma Franklin, kona
póstmeistarans og kaupmannsins
í Glen St. Mary, sagði nefndinni
að algjör villimenska væri mann-
úðleg í samanburði við ástandið
í fangabúðum Knabbs. Allar til-
raunir verjanda að flækja hana
í framburði sínum, reyndust á-
rangurslausar. Hún kvaðst vita
um 9 dauðsföll meðal leigufanga
Knabbs.
Nefndin var búin að hlusta á
(Frh. á bls. 7)
Business and Professional Cards
DR. A. V. JOHNSON Dentist 506 SOMERSET BUILDING Telephone 97 932 Home Telephone 202 398 DR. A. BLONDAL Physician and Surgeon 602 MEDICAL ARTS BLDG. Sími 93 996 Heimili: 108 CHATAWAY Sími 61 023

Talslmi 95 826 Heimilis 53 893
DR. K. J. AUSTMANN Dr. S. J. Jóhannesson
Sérfrœðingur í augna, eyma, nef 215 RUBY STREET
og kverka sjúkdómum. (Beint suður af Banning)
704 McARTHUR BUILDING
Cor. Portage & Main Talsími 30 877
Stofutími 4.30 — 6.30 Viðtalstlmi 3—5 eftir hádegi
Laugrardög-um 2 — 4
DR. ROBERT BLACK Sérfrœðingur í augna, eyrna, nef og hálssjúkdómum. 416 MEDICAL ARTS BLDG. Graham and Kennedy St. Skrifstofusími 93 851 Heimasími 42 154 DR. E. JOHNSON 304 EVELINE STREET Selkirk, Man. Office hrs. 2.30—6 p.m. Phones: Office 26 — Res. 230

EYOLFSON’S DRUG Offiee Phone Res Phone
PARK RIVER, N. DAK. 94 762 72 409
islenzkxir lyfsali Dr. L. A. Sigurdson
F61k getur pantað meðul og 116 MEDICAL ARTS BLDG.
annað með pósti. Office Hours: 4 p.m.—6 p.m.
Fljót afgreiðsla. and by appolntment

A. S. B A R D A L Drs. H. R. and H. W.
848 SHERBROOK STREET TWEED
Selur ltkkistur og annast um út- Tannlœknar
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Ennfremur selur hann allskonar 406 TORONTO GEN. TRUSTS
minnlsvarða og legsteina. BUILDING
Skrifstofu talsínii 27 324 Cor. Portage Ave. og Smlth St.
Heimilis talsími 26 444 PHONE 96 952 WINNIPEG
Haldor Haldorson DR. J. A. HILLSMAN
byggingameistari Surgeon
Cor. Broadway and Edmonton
Winnipeg, Canada 308 MEDICAL ARTS BLDG.
Sími 93 055 Phone 97 329

INSURE your Property with Dr. Charles R. Oke
HOME SECURITIES Tannlœknir
Limited For Appointments Phone 94 908 Office Hours 9—6
468 MAIN STREET 404 TORONTO GEN. TRUSTS
Leo E. Johnsom, A.I.I.A. Mgr. BUILDING
Phones: Bus. 23 377 Res. 39 433 283 PORTAGE AVE.
Winnipeg, Man.

TELEPHONE 94 358 Legsteinar, sem skara fram úr.
H. J. PALMASON Úrvals blágrýti og Manitoba
marmari.
and Company Skrifið eftir verðskrá
Chartered Accountants Gillis Quarries, Limited
1101 McARTHUR BUILDING 1400 SPRUCE ST. SIMI 28 893
Winnipeg, Canada Winnipeg, Man.

Phone 49 469 J. J. SWANSON & CO.
Radio Service Specialists LIMITED
ELECTRONIC LABS. 308 AVENUE BLDG., WPG.
H. THORKELSON, Prop. Fasteignasalar. Leigja hús. Ot-
The most up-to-date Sound vega peningalán og eldsábyrgð.
Equipment System. bifreiðaábyrgð, o. s. frv.
130 OSBORNE ST., WINNIPEG PHONE 97 538

G. F. Jonasson, Pres. & Man. Dir. Andrews, Andrews,
Keystone Fisheries Thorvaldson and
Limited Eggertson
404 SCOTT BLOCK SIMI 95 227 Lögfrœðingar
Wholesale Distributors of FRESH AND FROZEN FISH 209BANK OF NOVA SCOTIA BG.
Portage og Garry St.
i Sími 98 291

Manitoba Fisheries Blóm stundvíslega afgreidd
WINNIPEG, MAN. THE ROSERY, LTD.
T. Bercovitch, framkv.stj.
Verzla I heildsölu með nýjan og Stofnað 1905
frosinn fisk. 303 OWENA STREET 427 PORTAGE AVE., WINNIPEG
Skrifst.sími 25 355 Heima 55 462 Slml 97 466

TJ HAGBORG IV n FUEL CO. n GUNDRY PYMORE Limited British Quality Fish Netting
• 60 VICTORIA ST., WINNIPEG
Dial 21 331 koHD 21 331 Phone 98 211
Manager T. R. THORVALDSON Your patronage wlll be appreciated

Argue Brothers Ltd. CANADIAN FISH PRODUCERS, LTD.
Real Estate, Financial, Insurance
J. H. PAGE, Managmg Director
LOMBARD BLDG., WINNIPEG Wholesale Distributors of Fresh
J. Davidson, Representative and Frozen Fish.
Phone 97 291 311 CHAMBERS STREET
Office Ph. 26 328 Res. Ph. 73 917