Lögberg - 09.05.1946, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGLNN 9. MAÍ, 1946
7
Sagnir og sýnir
(Sagnirf skráðar af
síra Jóni Thorarensen)
•
VIÐVÖRUN
Haustið 1911 var eg búinn að
íá loforð hjá foreldrum mínum
um það að fara til Reykjavikur
og læra sund. Var dagur og stund
ákveðin, er leggja skyldi af stað.
Hlakkaði eg mikið til ferðarinn-
ar, því að mig hafði snemma
langað til þess að læra sund.
Daginn áður en leggja átti af
stað, var farangur minn hafður
til reiðu. Eg vaknaði snemma
um morguninn, er við áttum að
, fara, og vildi fá ferðafötin mín.
Þá mælti móðir mín: “Það
er óþarfi hjá þér, Björgvin minn,
að biðja um ferðafötin þín, því
eg læt þig ekki læra sund að
þessu sinni.
Eg varð alveg undrandi og
fyrir miklum vonbrigðum og
spyr: “Hvers vegna fæ eg ekki
að fara?” Þá mælti hún: “í nótt
dreymdi mig, að kom til mín
maður, sem mig hefir oft dreymt
áður, en eigi haft nein kynni af
hér í heimi, og hann mælti við
mig þessar Ijóðlínur:
“Ekki skyldi unglingstetur
undir haust og 'kaldan vetur
sundið læra, hann sonur þirnn.
Styrkjast höfuð og brjóst þarf
betur,
%
bilað flest við ofraun getur.
Svona, lærðu nú sannindin.
Eg vil geta þess, að síðar var
mér Ijóst, að mér var það fyrir
beztu, að eg fór efcki hina fyrir-
huguðu ferð.
(jFrásögn Björgvins Fi lippus-
sonar jrá Hellum).
+
Englabörnin
Ingibjörg Jónsdóttir, húsfreyja
á Hellum, var Ijósmóðir í Land-
sveit í fjöldamörg ár.
Hún var svo lánssöm í starfi
sínu, að engin kona dó af barns-
förum, er hún var sótt til.
Þegar hér var komið sögu, var
Ingibjörg orðin allt að því .elli-
hrum og átti erfitt með ferða-
lög.
Um þetta leyti bar svo við, að
kona ein í sveitinni átti von á
barni, og taldi héraðslæknir það
vera einungis fyrir lækni að
bjarga henni.
Nú var það nótt eina þetta
sumar, að Ingibjörgu dreymir,
að hún sé sótt og komin inn í
baðstofu til konunnar, er minnzt
hefir verið á. Er þetta stór bað-
stofa, og sér hún konuna liggja
innst að austanverðu, en ellefu
lítil börn liggja sofandi í rúm-
um víðsvegar um baðstofuna.
Sér hún, að konan er mjög kval-
in og komin að því að eiga barn-
ið. Þykist hún nú fara að hjálpa
konunni, og tókst henni að bjarga
henni og ná barninu. En þá brá
allt í einu svo við, að öll börnin
vöknuðu í baðstofunni og risu
UPP og urðu ásamt þvi nýfædda
að skínandi björtum englum.
Baðstofan, sængurkonan og allt
annað hvarf, en hún sá þau líða
upp ti'l himins og hverfa uppi í
heiðríkjunni. Var svo draumur-
inn ekki lengri. — Nú vikur sög-
unni til konunnar. Morguninn
nftir var hún orðin veik og mað-
or hennar riðinn af stað eftir
laekni. Litlu seinna þennan
niorgun kom móðir sængurkon-
unnar frá næsta bæ til þess að
hjúkra dóttur sinni á meðan.
t’ogar hún kom, sýndist h^nni
dóttir sín vera komin í opinn
dauðann. Þá mælti hún við
sjálfa sig: “Ingibjörg á Hellum
tók á móti 11 börnum hjá mér,
°g allt fór vel. Eg læt nú sækja
hana, hvað sem öðru líður. Og
svo fór, að Ingibjörg var sótt
þennan morgun frá þeim mæðg-
Urn í skyndi. Þegar hún kom
til sængurkonunnar; var hún að-
Iram komin. Þrátt fyrir alla
erfiðleika, er þarna voru, bar
*ngibjörg gæfu til þess að bjarga
konunni og ná barninu, er kom
liðið. Leið konunni eftir vonum
vel, þegar læknirinn fcom. Fór
svo Ingibjörg heim. Nokkru
síðar bað Ingibjörg dóttur sína,
Vilhelmínu á Hellum, að fara
fyrir sig yfir bók, sem hún átti
og hún hafði skrifað öll börn í,
er hún hafði tefcið á móti, frá
því er hún byrjaði fyrst ljós-
móðurstörfin. Kom þá í ljós, að
á öllurn þeim árum, sem hún
hafði gegnt því starfi, hafði hún
auk þeirra barna, er fæddust lif-
andi, tekið á móti ellefu and-
vana fæddum börnum áður, og
var þetta síðasta barnið, sem
hún Jtók á móti á ævinni.
Stóð heima talan við litlu
börnin, er hún sá í svefninum
breytast í engla og hverfa uppi
í blárri heiðríkjunni.
(Frásögn Björgvins Filippus-
stmar frá Hellum).
+
Konan á skipinu.
Árið 1904 var eg stýrim^ður
á Esther. Þegar fiskitíminn var
Lúinn um haustið, lágu skipin
á Reykjavíkurhöfn til hreinsun-
ar, áður en þeim var lagt í vetr-
arlegu.
Kvöld eitt Iþetta haust bar svo
við, að maður sá, er Björn hét
og var með mér á Esther, bað
mig að koma með sér um borð í
skipið Verðandi, sem lá hér úti
á höfninni.
Við fórum út á skipið kl. átta
um kvöldið. Var þá orðið dimmt.
Þegar upp á þilfarið kom, beið
eg aftur á skipinu um stund, þar
sem eg þelkkti engan um borð,
en félagi minn fór fram í lúkar
til þess áð tala við kunningjana.
Var hann svo lengi, að loks tók
mér að leiðast, svo að eg labbaði
fram á skipað og fór niður til
mannanna.
Eg gekk niður lúkarsstigann
þannig, að eg sneri baki að stiga-
num, þar ti'l er eftír voru tvær
tröppur. Þá sneri eg mér við, það
blöstu við mér opnar dyr, sem
hægt vor að fara um úr lúknar-
um og aftur í lest. Sé eg þá í
loftinu yfir vatnskassanum' í
lestinni koma í ljós eins og stóra
brjóstmynd af ungri stúlku, og
skín ljósið úr lúkarnum, sem
fremur var dauft, beint framan í
hana. Xemur mér strax í hug, að
hér sé eitthvað óvenjulegt að
birtast mér. En þar sem eg hafði
heyrt talað um áður, að sæi mað-
ur eitthvað slíkt, mætti hann ekki
líta af því, þá gaf eg mér ekki
tíma til þess að heilsa, svo að eg
gæti gengið úr skugga um, hvort
þetta væri missýning, og hafði
eg ekki af henni augun.
Sá eg nú konu þessa mjög vel.
Hún var á að gizka rúmlega tví-
tug, með móleit augu, mjög fög-
ur, fagurt nef og dökkjarpt hár.
Var hið fegursta samræmi í and-
liti hennar og hún með fríðustu
konum, er eg hefi séð. Þegar eg
hafði virt hana vel fyrir mér og
ekki litið af henni að minnsta
kosti í tíu mínútur, þá yrði eg
á mennina í lúkarnum og lit
snöggvast af stúlkunni, sem við
það hvarf og sást ekki síðan.
Segja þá mennirnir við mig:
“Á hvað varstu að horfa?” Eg
lýsti sýninni fyrir þeim og spyr
þá um leið, hvort þessi stúlka
hafi sézt hér fyr. Kváðu þeir
svo vera. Sögðu þeir það vera
munnmæli, er gengið hefðu milli
manna, að þá er skipið var byggt
og því hleypt af stokkunum,
hefði það fallið á hliðina og dóttir
eigandans orðið undir því og
látizt.
Varð svo þetta skip ekki gam-
alt hér við land, en talið var, að
innviðir úr því hefðu verið not-
aðir í annað skip minna, sem
byggt var hér, og var það í al-
mæli, að eftir það hefði þessi
fagra stúlkt sézt á því skipi. Eg
hefi nú stöðugt stundað sjó á
þilskipum í 51 ár, og eí þetta
eina einkennilega atvikið, sem
fyrir mig hefir komið á þessum
tíma.
Þess skal getið, að það var að-
eins í þetta eina skipfi, sem eg
kom um borð í skip þetta.
(Frásögn Guðmundar Guðna-
sonar, skipstjóra í Reykjavík).
Fagra konan í Landssíma-
húsfnu nýja.
Fyrsta veturinn, sem eg vann
í Landssímahúsinu nýja við
Tihorvaldsensstræti, var það
kvöld eitt, að eg var að fága
gólfið í sjálfvirkustöðinni í hús-
inu í vesturálmunni á annari
hæð.
Úr salnum liggja tvær tröpp-
ur niður í vinnustofuna, og var
eg fyrir neðan tröppurnar inni
í stofunni að þrífa þar tiL Allt
í einu finn eg, að einhver kemur
aftan að mér, og verður mér lit-
ið við. Sé eg þá konu standa á
efri tröppunni og halla sér upp
að veggnum. Kona þessi var há
og grönn, andlitið fölileitt, frekar
toginleitt og þó nokkuð feitlagið,
augun dökk og Ijómandi, hárið
fagurt, glóbjart og mikið, greitt
beint aftur og vafið í hnút í
hnakkanum.
Hún var kjólklædd, og virtist
mér kjóllinn vera úr rauðbrúnu
flaueli og síður; hann var rykkt-
ur uppi undir brjóstunum, en
féll niður í djúpum fellingum.
Kjóllinn ver efcki fleginn, en
hálsmálið ferkantað með breið-
um, gylltum rósaleggingum, og
•voru þær einnig á kjólfaldinum,
en miklu breiðari.
Ermarnar voru langar og
þröngar. Hendur hennar voru
hvítar, fingurnir langir og fram-
mjóir og með afbrigðum fagrir.
Kona þessi var, í einu orði
sagt, óvenjulega fögur og fyrir-
mannleg.
Hún hallaði sér upp að veggn-
um og hélt með vinstri hendi
kjólnum að sér.
Eg virti hana fyrir mér um
stund, og horfði hún rólega á
mig. Á milli okkar voru eitt-
hvað um þrír metrar. Allt í einu
deplaði eg augunum og leit þó
ekki af henni. Við það hvarf
hún alveg og að öllu leyti á auga-
bragði fyrir augunum á mér.
Þessari fögru sýn fylgdu hin
indælustu áhrif á undan og eftir.
Þess skal að lofcum getið, að
önnur kona, sem hefir verið í
Landssímahúsinu, hefir séð
þessa sömu konu og lýst henni
fyrir mér, og hefir sú lýsing
hennar varið á allan hátt ná-
kvæmlega eins og sú, sem eg
hefi hér frá skýrt.
(Frásögn Sigurveigar
Illugadóttur .
— VÍSIR.
NÝR DANSSALUR
Don Carlos auglýsir í þessu
blaði opningu á hinum veglega og
rómantíska borð- og danssal sín-
um að 650 Pembina Highway.
Byggingin, sem er alveg ný, er í
forn-evrópiskum kastalastíl, bæði
að innan og utan, nema hvað hún
er þeim fullfcomnari í því, að hún
veitir öll nýtízku þægindi. Þar
í Winnipeg en þó fyrir ntan Win-
nipeg geta menn notið þeirra
ágætustu máltíða, sem völ er á,
í ró og næði, undir áhrifum þau-
læfðrar hljómsveitar og í um-
hverfi sem minnir á forna frægð
er drengskapur riddaranna var í
heiðri hafður. Þar geta menn
stigið dans undir hinum róman-
tiskUstu áhrifum þar sem for-
tíðin blasir við auganu og sam-
einast nútíðinni i draumkendri
dáleiðslu. ,
Maðurinn, sem á þessa stofnun
og starfrækir hana, Don Carlos,
er íslendingum að góðu kunnur,
bæði hér í bænum og á Gimli,
þar sem hann hefir spiíkð með
hljómsveit sinni.
íslendingar, munið eftir Don
Carlos kastalanum, þegar þið er-
uð á ferð í borginni og þið sem í
borginni búið, minnist þess, að
þegar þið viljið hafa sérstaklega
mikið við, þá er Don Carlos kast-
alinn staðurinn, sem veitir ósk-
um yðar fullnægju.
Frá Vancouver, B.C.
1. MAÍ 1946
Nú er komið hér sólskin og
sumar. Þess ver getið í dag-
blöðunum nýlega, að það væru
yfir þrjátíu ár, síðan það hefði
verið eins mikil votviðra tíð eins
og var hér síðastliðinn vetur
og vor. Það er nú liðið og
gileymt-, því allireru að baða sig
í glaða sólskini nú á hverjum
degi.
Þann 16. marz lézt hér á St.
Paul spítalanum, Carl Freder-.
iok Frederickson, 58 ára gamall.
Hann lifa auk ekkjunnar einn
bróðir, Björn, og ein systir, Mrs.
B. Hjálmarson í Regina, Sask.
Ein systir, Mrs. B. Frederickson
í Ottawa, tvær systur, Mrs.
Thos. Gorvick, og Miss Ethel
Frederickson d Sastkatoon, Sask.
Fór jarðarförin fram frá útfar-
arstofu Simmons og McBride,
20. marz. Dr. H. Sigmar þjón-
ustaði við útförina. Carl Fred-
erickson var mætur maður og
vel látinn af öllum sem kyntust
honum, og kom það bezt í ljós
við jarðarförina. Það var efa-
laust sú fjölmennasta jarðarför
sem hér hefur verið hjá Islend-
ingum.
Þann 17. feb. lézt að heimili
sínu í Vancouver, Mrs. Þóra
Ingibjörg Paulson, 73 ára gömul.
Hún var ekkja Sigfúsar Páls-
sonar sem lézt fyrir mörgum
árum síðan. Hana lifa tveir syn-
ir, Lincoln í Vanoouver, Wash-
ington Thorn í Pinniohe, Sask.
og tvær dætur, Miss Rose Thorn
og Mrs. Harry Crane, báðar í
Vancouver. Dr. H. Sigmar þjón-
ustaði við útförina. Nokkur
fleiri dauðsföll hafa verið hér,
en þeirra hefur áður verið get-
ið í íslenzku blöðunum.
Þann 29. Marz hafði kvenfél-
agið “Sólskin” skemtisamkomu
og dans. Á skemtiskránni var:
1. Violin solo, Mr. John Finnson;
2. Upplestur, Mrs. Carol Lee; 3.
Einsöngur, Mrs. Anna William-
son; 4. var leikur “Ræninginn,”
sem hafði verið þýddur á is-
lenzku úr dönsku. Leikendur
voru: Mr. Einar Haralds, Mrs.
Þóra Orr; Miss Phillis Sigurd-
son; Miss Evelyn Askdal, og Mr.
Hetrmann Eyford. Tókst þeim
öllum vel og var því gefinn góð-
ur rómur. Inntektir við þessa
samkomu voru $108.00 og gen^ur
allur ágóðinn í elliheimilissjóð-
inn. Fólagskonurnar í “Sólskin”
hafa beitt sér fyrir því að hafa
spilasamkomu í heimahúsrun hjá
sér, og hafa komið inn fyrir það
$78.50. Á það einnig að ganga í
elliheimilis sjóðinn hér í Van-
couver. Með þessari starfsemi
sýnir félagið lofsverðan áhuga
fyrir þessu velferðarmáliefni,
hefðum við haft fleiri úr þeirra
félagi í elliheimilis nefndinni,
þá hefði því málefni verið kom-
ið lengra á leið, en ennþá hefir
verið gjört. Mrs. A. Le Messu-
rier stýrði samkomunni í fjær-
veru forsetans, sem er Mrs. Carl
Frederickson.
Á föstudaginn langa var mess-
að á íslenzku í dönsku kirkjunni.
Og var vel sótt. Á páskadaginn
messaði dr. H. Sigmar á þremur
stöðum, í Vancouver, Blaine og
Point Roberts. í Vancouver buðu
kvenfélágskonur safnaðarins öll-
um viðstöddum kaffi og veit-
ingar ,1 fundarsal kirkjunnar.
Var það mjög rausnarlegt, og
hafði Mrs. Jónína Johnston um-
sjón á því. Norsk stúlka, Miss
Harteiger frá Victoria, söng solo
bæði við messuna, og líka niðri í
veizlusalnum.
Mr. Magnús Matthíasson og
frú hans frá Reykjavík á íslandi,
hafa verið að heimsækja kunn-
ingja sína hér í Ameríku víðs-
vegar. Hann er sonur séra Mat-
thíasar Jochumsonar skáldsins
fræga, en frú hans er dóttir Ein-
ars Hi Kvarans, og er hún fædd
í Winnipeg, og er því Vestur-
Íslendingur. Hafa þau hjón ferð-
ast víða bæði í Bandaríkjunum
og í Canada. Hér í Vancouver
hitti Mr. Matthíasson einn skóla-
bróðir sinn frá ungdóms áfun-
um, Júlíus Thórsson. Höfðu
þeir báðir gengið á sama skóla
á Akureyri um eitt skeið. Það
þarf ekki að efast neitt um það,
að Mr. og Mrs. Thorsson hafi
tekið vel og myndarlega á móti
þessum gestum sínum. Mr. og
Mrs. Matthíasson voru við messu
á páskadaginn, og kynti dr. Sig-
mar þau í veizlusalnum, og
margir notuðu tækifærið til að
heilsa þeim hjónum og bjóða
þau velkomin. Þau eru nú á
heimleið aftur.
Þann 14. apríl komu nokkrir
vinir og kunningjar Ófeigs Sig-
urðssonar saman í húsi Mrs. I.
Jackson, í tilefni af því að þann
dag var Mr. Sigurðsson 84 ára
gamall. Voru þeir að árna hon-
um allra heilla eins og lög gjöra
ráð fyrir við slík tækifæri. Er
Mr. Sigurðsson vel hress og
heldur sér vel; hann er stálminn-
ugur og kann því frá mörgu að
segja sem drifið hefur á dagana.
Mr. Sigurðsson á marga vini og
kunningja víðsvegar, sem vilja
óska honum til lukku og bless-
unar í framtíðinni, á þessu 84
afmæli hans.
Sumarmála samkomu hélt
þjóðræknisdeildin “Ströndin,” á
Swedish Hall, 23. apríl; voru þar
samankomnir yfir 200 manns.
Forseti Strandar, próf. T. J. Ole-
son stýrði samkomunni. Á
skemtiskránni var: Söngur,
ræða, kvæði og upplestur.
Skemtiskráin hófst með því að
söngflofckur undir stjórn L. H.
Thorlakson söng nokkur lög, þar
á meðal “Vorið er komið” og
“ísland ögrum skorið.” Mr.
Thorlakson á miklar þakkir skilið
fyrir áhuga sinn fyrir söng með-
al Islendinga í Vancouver. Þar
næst las Andrés Eiríksson upp
hina bráðskemtilegu sögu Gests
Páksonar, Uppreisnin á Brekku;
Walter Johnson frá White Rock,
B.C., söng þá þrjú lög, þar á
meðal “Vorgyðjan svífur frá
suðrænum geim.” Kvæði kvölds-
ins flutti Ármann Björnsson,
eitt af okkar beztu fckáldum á
vestur ströndinni, og er það birt
á öðrum stað í blaðinu. Þá var
tvísöngur sunginn af Walter
Johnson og Elíasi Breiðfjörð frá
Blaine, Wash. Sungu þeir “Sól-
setur ljóð” og “Eg veit ei af
hversfconar völdum.” Er óhætt
að segja að söngur þessara
manna vakti aðdáun samkomu-
gesta, og voru þeir margsinnis
kallaðir fram. íslendingar eru
söngelskir; og snertu þessir
menn þá strengi í íslenzka eðl-
inu. Undirspil bæði fyrir kór-
sönginn og söng Walters John-
son og Elíasar Breiðfjörðs lék
Mrs. Henry Sumarliðason, og
leysti það, eins og vant er, pfýði-
lega af hendi. Mrs. Sumarliða-
son er ævinlega boðin og búin
til að aðstoða öll góð fyrirtæki,
og stöndum við Vancouver Is-
lendingar í mikilli þakklætis-
skuld við hana. Ræðumaður
kvöldsins var Dr. Ha'raldur Sig-
mar, forseti kirkjufélagsins lút-
erska, og prestur safnaðar þess
í Vancouver. Er þetta held eg
í fyrsta sinni sem dr. Haraldur
hefir talað á samkomu í Van-
couver. Var ræða hans bráð
skemtileg, og skörulega flutt.
Ekki skaðaði það heldur að séra
Haraldur fór með nokkrar visur
eftir K.N. og var eins og vant
er hlegið dátt að þeim. Að iok-
um söng Elías Breiðfjörð “Ætti
eg hörpu” og “Bí, bí og blaka”
og “Sólskríkjan.”
Forsetinn þakkaði fólki fyrir
að sækja svona vel samkomuna,
og öllum þeim sem höfðu hjálpað
til við þetta tækifæri. Líka gat
forsetinn þess, að allur arður af
samkomunni gengi til bóka-
kaupa í bókasafn það sem Strönd-
in rekur. Síðan fékk fólk sér
kaffi og veitingar, svo var dans-
að það sem eftir var kvöldsins.
Margir létu í Ijósi ánægju sína
yfir hvað þessi samkoma hefði
verið slkemtileg, og það má með
sanni segja að það var líf og
fjör í Vancouver Islendingum
þetta kvöld. (
Vonandi er að sem flestir land-
Strandar. Hún getur orðið stórt
ar í Vancouver gerist meðlimir
og öflugt félag, talsmaður allra
íslendinga þar ef.þeir styrkja
hana vel. Þessi samkoma er víst
fyrsta samkoma hér í Vancouver
sem má með sanni segja að hafi
verið al-íslehzk, þar var ekki
eitt orð á skemtiskránni nema
á íslenzku. Vonandi er að Strönd
in geti haldið margar slíkar
samkomur hér í framtiðinni.
Nú er hér í undirbúningi að
haldið verði skgargildi (picnic)
17. júní. Er ætlast til að öll ís-
lenzku félögin í Vancouver sam-
eini sig til að standa fyrir því.
Verður seinna skýrt frá því,
þegar búið'er að skipuleggja
prógram dagsins.
S. Guðmundsson.
Orðið “mazda”, sem stendur á
ljósaperum frá General Electric,
er nafnið á ljósguði Persa til
forna.

DON CARLOS BORÐ- og DANS Salurinn
Nýi borð- og danssalurinn að 650 Pembir|a
Highway verður opnaður 3. maí næstk.
þar sem menn njóta bezt reiddu máltíða, sem fáanlegar
eru í Winnipeg og skemta sér við dansleik undir forn-
Evrópiskum áhrifum.
Smekk-góðar og lystugar máltíðir, sem Mr. Tony
Lago, fyrrum yfirmatreiðslumaður á Fort Garry hótelinu
framreiðir.
Um þægindi og þjónustu sér yfirframmistöðumaður
okkar, Mr. Peter Smith, sem áður var í þjónustu Marl-
borough hótelsins.
Fyrir dansinum spilar DON CARLOS og hornleika-
flokkur hans, Maxine Ware aðstoðar.
Um músík við máltíðir á sunnudögum sér Harold
Green’s String Trio.
Don Carlos er vel þektur á meðal Islendinga. Hann
hefir spilað á Gimli við ýms tækifæri og nú ávalt fyrir
The Icelandic Canadian Club, þegar þeir þurfa á hljóm-
sveit að halda.
— Gleymið ekki staðnum —
DON CARLOS KASTALINN
650 PEMBINA HIGHWAY
Þar er rólegt — þar er gaman. Þar eru Ijúffengastar
máltíðir í Winnipeg.
Sími 44 597 — kallið upp í tíma, til að tryggja yður pláss.
E