Lögberg - 26.09.1946, Síða 6

u
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. SEPTEMBER, 1946
Margrét Werner
heyra eitt orð frá þessum fallegu vör-
umum. Lafði Durham fylgdi honum
þangað sem Beatrice stóð, og kynti
hann, með fáeinum kurteysum orðum.
Jarlinn var orðlagður fyrir sína ljúfu
framkomu, við hvern sem var. Hann
vissi ávalt hvað hann ætti að fá sér til
umtals efnis, og hvernig að haga sam-
talinu; en er þessi skæru augu horfðu á
hann, stóð hann orrðlaus og sneyptur.
Árangurslaust reyndi hann að segja fá-
ein orð; hann blóðroðnaði í andlitinu,
og Beatrice horfði steinhissa á hann.
Gat þessi herra, sem horfði svo blíðlega
á hana, verið jarlinn af Elkhorn sem
enginn gat skilið neitt í?
Loksins gat hann farið að tala um
þetta virðulega samkvæmi og indæli
dagsins. Eins fljótt og leiftri brigði fyr-
ir hafði hún spurt hann með augunum,
hvort hann hefði ekkert að tala um?
Hann stóð um stund við hlið hennar,
eins og hálf utan við sig af hrifningu og
aðdáun. Hann talaði við Lilian og Lafði
Cuming. Beatrice lét sér fátt um finn-
ast alla þá kurteysi og lotningu sem
hann sýndi henni. Jarlinum var þetta
alveg nýtt; hann hafði ekki átt slíku að
venjast, af tignum meyjum. Loksins
spurði hann: “Verður þú aldrei leið á
blómum og veizlum, Miss Cuming?”
“Neí,” svaraði hún, “eg gæti aldrei
orðið leið á blómum; hver gæti orðið
það? Hvað veizlum viðvíkur, þá hef eg
aðeins verið í fáum, en mér líkar betur
sú síðasta en sú fyrsta.”
“Æfi þín hefur líklega verið öðruvísi
en mín; eg hef verið í veizlum og sam-
kvæmum árið út or árið inn,” sagði
hann.
“Eg hef lifað meðal blómanna, en ekki
í veizlum ” svaraði hún. “það eru hug-
næmar nýungar fyrir mig.”
“Eg vildi óska að eg gæti sagt það
sama. Mér skyldi þyjíja vænt um ef þú
gætir kennt mér það.”
Hún hló að þessu, og hljómfegurð
hlátursins hreif jarlinn ennþá meir.
Hann útvegaði fallegasta listibátinn,
og gat fengið Beatrice til að iofa hon-
um að róa tvisvar með sig yfir vatnið.
Hann sleit upp fagra vatnslilju og gaf
henni. Þegar þau lentu leitaði hann að
hinum indælasta bletti sem þar var að
finna, og lét hana setjast þar. Honum
geðjaðist engu síður að hennar glað-
væra og frjálsmannlega viðmóti, en
líkams fegurð hennar. Hann hafði aldr-
ei mætt slíkri stúlku sem henni. Hún
roðnaði ekki, og leit ekki út fyrii að
veita neiná sérstaka athygli alúð hans
og umhyggju, né láta í ljósi nein tilfinn-
inga svipbrigði, sem var svo alvanalegt
meðal ungra stúlkna sem hann þekkti.
Hún virtist aldrei hugsa um að
muna að hann var jarlinn af Elkhorn;
hún gerði heldur ekkert til að laða hann
nær sér. Löngu áður en dagurinn var
liðinn, sagði hann við sjálfan sig, að nú
hefði hann mætt forlögum sínum,
og þó það tæki *ár að vinna ást hennar,
mundi hann álíta að þeim tíma væri vel
varið — að hún væri eina stúlkan í öll-
um heiminum fyrir sig.
Ralph lávarður hafði litla ánægju af
þeirri eftirsókn, sem jarlinn sýndi í því
að kynnast honum, eftir að þeir höfðu
verið kynntir hvor öðrum, reyndi jarl-
inn að vinna kunningskap hans á ýmsa
vegu. Hann leitaði ráða ti! hans í einu
og öðru, og eftir veizluna í listigarði
lafði Durham, tók hann upp reglubundn-
ar heimsóknir til húss lávarðarins. Lafði
Edith leizt vel á hann, en hún átti bágt
með að finna út hvor systranna það var,
sem hann sóttist eftir.
Þessi torskildi jarl, sem hafði orðið
svo mikil vonbrigði f jölda tiginna mæðra
og dætra þeirra, fann nú, að hann var
algjörlega sigraður.
Hann var í efa um hvernig sér mundi
takast, og þorði varla að vona, að sér
myndi heppnast að vinna ást hinnar
fríðustu og gáfuðustu stúlku í London.
Hann var þögull og óframfærinn í nær-
veru hennar, en veik helzt máli sínu að
Lilian.
Allt tísku fólkið í London varð meir
en lítið hissa, er jarlinn af Elkhorn opn-
aði sitt skrautlega hús fyrir gesti, unair
umsjón og gæzlu föðursystur sinnar,
sem var bæði fríð og elskuleg. eldri
kona. Hann sendi út fjölda boðsbréfa
til vina sinna, og bauð þeim á dansleik
í höll sinni.
Það urðu strax margar getgátur um
hvað jarlinn meinti með þessu, og mikil
var hrifningin, er Cuming lávarður, með
bros á andlitinu, rétti móður sinni boðs-
bréfið.
“Þú ferð náttúrlega þangað,”sagði
hann. “Við erum ekki boðin neitt annað
þann dag. Sjáðu um að stúlkurnar líti
eins vel út, eins og hægt er.” *
Hann var mikið upp með sér áf dætr-
um sínum. Lilian var svo fögur og elsku-
leg, í hvítum silkikjól, með uppáhalds
perkirnar sínar. Beatrice, eins og fursta
frú, í hvítum kniplinga kjól, settan dem-
öntum til og frá. Cuming demantar
skreyttu og hár hennar, og svo hafði
hún kostbært demanta band um háls-
inn, og demanta armband, og í hend-
inni hafði hún vönd af hvítum liljum
og rauðum rósum. Dansleikurinn mundi
verða stór viðburður, sem vekti hina
stærstu eftirvæntingu hjá öllum, og hið
stóra spursmál var, með hverri mundi
jarlinn hefja dansinn? Hjörtu allra
stúlknanna slóu óreglulega við umhugs-
unina um það.
Þessu spursmáli var brátt svarað,
þegar Beatrice Cuming gekk inn í dans
salinn, gekk jarlinn strax til hennar, og
bað hana að lofa sér að dansa fyrsta
dansinn við hana. Hún vissi ekki hve
mikið að slík kurteysi og viðhöfn meinti.
Hann var í efa um, er hann leit á hana,
hvort hún, hin fínasta og bezta dans
drottning, mundi nokkurntíma elska
sig — hann hélt að það væru sama sem
engar líkur til þess að hún mundi nokk-
urn tíma kæra sig um hann. Þa<5 var
fyrst þetta kvöld, sem hann snart hið
stolta hjarta hennar. •
Hún hafði alstaðar að, heyrt jarlinum
hrósað — hans miklu auðæfum, gáfum,
persónuleika og riddaralegri framkomu.
Beatrice virti hánn fyrir sér og veitti nú
fyrst eftirtekt hans göfuga og tignar-
lega útliti; hann var ekki, eftir því sem
vanalega var álitið, fríður, en náttúr-
an hafði svo augljóslega markað á and-
lit hans göfgi og heiðarlegheit. Því næst
hugsaði hún um — og það kom henni
svo óvart — að jarlinn af Elkhorn, sem
var í svo miklu áliti og eftirsóttur, valdi
hana með sér til þess að hefja þennan
mikla dansleik. Hún sá bros á andlitum
vinstúlkna sinna, og heyrði nafn sitt
nefnt í sambandi við nafn hans.
“Kæra Miss CumingJ’ sagði lafði Em-
érson, “þú hefur sannarlega afrekað
furðuverk, að yfirvinna hinn óyfirvinn-
anlega. Eg veit að hundruð hefðar
meyja hafa brosað til jarlsins, en
árangurslaust. Hvaða töfra meðal hef-
ur þú brúkað til að leggja hann að fót-
um þér?”
“Eg vissi ekki að hann væri fyrir
fótum mér,” svaraði Beatrice. “Þér er
víst gjarnt til að tala í líkingamáli, lafði
Emerson.”
“Þú munt komast að því, að eg hef
rétt að mæla,” svaraði lafðin. “Gleymdu
því ekki að eg var sú fyrsta til að óska
þér til lukku.”
Beatrice undraði sig yfir því, ef nokk-
ur tilhæfa væri í þessu. Hún leit aftur
á hann. Sannarlega mátti hver stúlka
vera stolt af að vera elskuð af slíkum
manni. Hann sá tillit hennar og roðn-
aði í andliti. Hann kom strax til henn-
ar.
“Miss Cuming,” sagði h-ann, undur
vingjarnlega, “þú sagðir mér um dag-
inn að þú héldir mikið uppá blómstur.
Ef þú hefur ekki komið í blóma húsið
hérna, má eg þá fylgja þér þangað?”
Hún tók feimnislega hans útréttu
hendi, og þau leiddust gegnum marga
skrautlega sali, og inní hið svala, ilm-
andi blómahús.
í miðju húsinu var gosbrunnur sem
spýtti upp vatninu, með þægilegum stöð-
ugum nið, og lamparnir geisluðu eins
og bleikar stjörnur, meðal hinna mörgu,
mismunandi lita.
Beatrice varð frá sér numin af slíku
safni hinna fegurstu og fáséðustu
blóma. Röð eftir röð af hinum fáséð-
ustu og mest eftirsóttu blóma. Beatrice
fanst mest til um blóm frá Ausur Ind-
landi, sem gaf frá sér sætari ilm en hún
hafði nokkru sinni áður fundið. Þau
héngu niður eins og gyltar klukkur und-
ir stórum laufum sem skýldu þeim.
Hún stóð frammi fyrir þessari fegurð í
þeigjandi aðdáun.
.“Þér lýzt á þetta blóm?” sagði jarl-
inn.
“Það er það fegursta blóm, sem eg
hef séð,” svaraði hún.
Hann tók strax eina fegurstu grein-
ina af þessari dýrmætu plöntu. Hún
hljóðaði upp af undrun og ótta yfir því,
að hann hefði misgripið sig í því að slíta
grein af þessari dásamlegu plöntu.
“Ó,” sagði hann, “ef öll þau blóm
sem eru hér, yrðu pressuð saman í eitt
einasta blóm, væri það þó allt of léleg
gjöf handa þér.”
Hún brosti að þessari hæversku, og
hann bætti við: “Eg skal altaf láta mér
þykja vænt um þessa jurt, og gæta
hennar vandlega.”
“Hvers vegna?” spurði hún, eins og í
hugsunarleysi.
“Vegna þess að þér lýzt svo vel á
hana,” svaraði hann.
Þau stóðu hjá þessari fögru plöntu,
og Beatrice snerti með mestu gætni
hinar gullnu klukkur, með fingrinum.
Það var eitthvað dularfullt við þetta
blómskrúð, sem hafði áhrif á hana. Hún
gat ekki skilið hversvegna henni fanst
skvampið í gosbrunninum svo hljóm-
fagurt, hversvegna að henni fundust
blómin svo miklu fegurri, meðan jarlinn
talaði við hana. Hún var elskuð áður.
Hún hafði heyrt mikið um ást, en hún
hafði sjálf aldrei til fulls skilið hvað það
eiginlega var. Hún hafði enga hug-
mynd um hví hún, eftir stutta stund,
leit niður fyrir sig, og mætti ekki augna
tilliti jarlsins — því hún varð heit og
rjóð í andliti, og svo strax aftur náföl;
því orð hans vöktu nýjan og sætan hljóm
í hjarta hennar — hljóm sem aldrei dó
út, fyr en —. “Má eg biðja þig um eitt
blóm — aðeins eitt — til minnis um
þessa indælu stund,” sagði jarlinn eftir
stutta þögn. Hún sleit eitt blómið af
hinni indælu gullnu jurt, og rétti honum.
“Þér finst eg kannske forvitinn og
framur,” sagði hann; “en, má eg spurja
þig, hvort þú hafir nokkurntíma gefið
nokkrum öðrum blóm?”
“Nei,” svaraði hún.
“Þá þykir mér helmingi vænna um
það,” sagði hann.
Jarlinn geymdi andlega hið gullna
blómstur, sem Beatrice gaf honum. Sá
tími kom, að hann hefði heldur viljað
missa hvaða kostbæran hlut sem var,
úr eigu sinni, en blómið.
Spurning hans vakti óró í huga henn-
ar, þyí sem snöggvast hvarflaði hugur
hennar til Alfred Hankins. Líðandi
stund huldist undir blæju endurminn-
inganna; hún sá andlit hans, er hann
rétti henni hina viðkvæmu lilju: það fór
hrollur um hana, er hún mintist þess,
eins og helkuldi dauðans hefði gripið
hana — og lávarðurinn tók eftir því.
“Þér er kalt,” sagði hann, “hvað eg
er ónærgætinn að halda þér svona lengi
hér!” og hann hjálpaði henni tii að
leggja hið dýra kniplingasjal yfir herðar
henni. Hún gleymdi þessu bráðíega, og
þau fóru aftur inn í danssalinn. En jarl-
inn hélt sig stöðugt nálægt henni.
“Skemtirðu þér vel á dansinum, Bea-
tricb?” spurði faðir hennar, er hann
bauð henni góða nótt.
“Já, sannarlega vel, pabbi,” svaraði
hún. “Þetta hefur verið skemtilegasta
kvöldið á æfi minni.”
“Eg get getið mér til ástæðunnar til
þess,” hugsaði Cuming lávarður, með
sjálfum sér, er hann kysti hana og bauð
henni góða nótt; “þetta verður ekkert
leiðinlegt og leynilegt ástamál.”
Hann varð ekkert hissa á því, að jarl-
inn var sá fyrsti til að heimsækja hann
daginn eftir dansinn; og sá seinasti til
að fara.
Alla nóttina hafði Beatrice verið að
dreyma þetta göfuga andlit, sem eins og
fylgdi henni; hún gat ekki gleymt því.
Hún, sem annars kærði sig ekki um
skjall og fagurgala, gat nú ekki annað
en munað hvert orð, sem jarlinn hafði
sagt. Gat það verið mögulegt að hann
hefði verið að gefa í skyn, að hann hefði
mætur á henni?
Jarlinn hefði getað komizt hjá mörg-
um áhyggju stundum, ef hann hefði
getað séð hvernig hin gullnu blóm sem
hann hafði gefið henni, voru geymd.
Löngu seinna fundust þau meðal verð-
mætra smámuna, sem minna á kær
augnablik sem ungar stúlkur halda.svo
mikið upp á.
Þegar jarlinn var farinn, og Ralph lá-
varður var einn þjá móður sinni, snéri
hann sér til hennar með meira ánægju
bros á andlitinu, en hún hafði áður séð. *
“Mér virðist það vera afgert mál,”
sagði hann; Beatrice verður Ijómandi
sem lafði Elkhorn. Hann er einhver fín-
asti ungra manna í London, og ágætis
maður. Æ, móðir, e ger svo glaður að
yfirsjón mín kemur ekki í veg fyrir ham-
ingju barnanna minna. Hér er ekki um
ætternismismun að ræða.”
“Nei,” svaraði lafði Cuming. “Eg er
ekki hrædd um Beatrice; hún er of stór-
lát til að gera nokkuð rangt.”
25. Kafli.
Úr þessu var gerð ljómandi ástarsaga
meðal samkvæmis fólksins í London.
Beatrice fór að hugsa um hvort að jarl-
inn mundi vera alvarlega ástfanginn í
sér. í þetta sinn var það ekki neinn
barpaskapur; hún gerði sér ljósari grein
fyrir hvað það meinti. Beatrice áleit
það, að elska einusinni, væri það sama
sem að elska altaf með sama innilegleik,
sem kaldlyndar heimskonur gætu ekki
skilið.
Nafn jarlsins var að verða mest áber-
andi í landinu, og Beatrice hugsaði varla
um neitt annað en hann. Hann fór að
trúa því að von sm væri ekki árangurs-
laus; hennar fríða og einarða andlit
ljómaði meir en áður, er hann talaði við
hana, en hún horfði aldrei í augu hans,
og henni varð erfitt að tala í nærveru
hans. Jarlinn veitti því eftirtekt, og dró
sér geðfeldar ályktanir af því.
Nú fyrst fann hann til gleði og ánægju
yfir að hafa erft svo stórkostlega mik-
inn auð og háa stöðu; áður hafði hann
ekki matið það svo mikils. Nú gladdi
hann sig við umhugsunina um, að geta
látið eins fríða og í alla staði framúr-
skarandi konu eins og Beatrice Cum-
ing njóta þess með sér. Hann hafði ekki
mikið sjálfstraust. Stundum efaðist
hann um að hann yrði lánsamur. Það
var uggur í huga hans um, hvort sér
auðnaðist að fá heiðarlega kærleiks-
ríka konu.
Ralph lávarður hafði brosað í kamp-
inn í margar vikur að hinum fagra
“sjónleik,” sem leikinn var, rétt fyrir
augum hans, og lafði Edith furðaði sig
á hve lengi jarlinn dró, að bera upp bón-
orðið, og fá jáyrði hinnar fegurstu og
tignarlegustu stúlku í samkvæmislifinu
í London.
Það leið enginn dagur svo jarlinn
fyndi sér ekki eitthvað til erindis til að
sjá Beatrice. Hann þreyttist aldrei á að
finna út hvar næsti dansleikur yrði
haldinn, eða tónleika hús, er hún vildi
sækja. Hann fylgdi henni eins og skugg-
inn hennar; hann var aldrei sæll nema
þegar hann var hjá henni. Hann
dreymdi hana á hverri nóttu, en hann
var ragur við að spurja hana hvort hún
vildi verða konan sín; hann var við því
búinn, að ef bónorði sínu yrði hafnað, að
þá skyldi hann aldrei framar sjá hana.
Frá almennu sjónarmiði var jarlinn
mjög efnilegur og fríður maður, góð-
legur, heiðarlegur ungur maður; gáfað-
ur en dálítið einkennilegur í skoðunum;
göfugur og gjafmildur, og mjög mikill
lista vinur og verndari. Beatrice áleit
hann sem 'fyllstu fyrirmynd alls sem
er göfugt og verðskuldar aðdáun. Hún
hafði sigrað hjarta hans. Hún elskaði
hann, og sagði við sjálfa sig, að hún
vildi heldur elska hann, jafnvel þó hún,
sem kona hans, nyti ekki þeirrar ástar
og virðingar sem hún verðskuldaði, en
vera kona annars manns sem tilbæði sig
og dýrkaði.
Hún hafði marga aðdáendur. Hún var
fríðleiks perlan í samkvæmis lífinu. Ef
hún hefði verið hneigð til daðurs, hefði
hún ekki notið slíkrar aðdáunar. Herr-
unum fanst eins miki til um hennar
hlutdrægnislausu framkomu og yfirlæt-
isleysi í því, hvernig hún tók kveðjum
þeirra, eins og fegurð hennar.
Stundum var Beatrice viss um að
jarlinn elskaði sig; en svo greip hana
ótti allt í einu, og efinn varð yfirsterk-
ari í huga hennar. En um eitt var hún
aldrei í neinum vafa um, og það var um
ást sína til hans. Ef þessi ástardraum-
ur hennar væri aðeins ímyndun ein, og
reyndist ósannur, og að hann bæði
hennar ekki fyrir konu, þá ákvað hún
með sjálfri sér að giftast engum öðr-
um manni.
Minningin um Alfred Hankins ásótti
hana ekki oft, og aldrei með ótta né
kvíða. Samfundir hennar við hann,
fanst henni nú meir sem óþægilegur
draumur, en virkilegleiki. Gat það ver-
ið mögulegt, að hún, Beatrice Cuming,
dóttir svo göfugs og mikilláts föður, svo
virt og dáð sem hún var, að hún hefði
nokkurn tíma verið svo grunnhyggin
eða heimsk? Minningarnar um það
komu henni til að blygðast sín. Hún
þoldi ekki að hugsa um það, og rak allar
minningar um Alfred Hankins úr huga
sínum.
Hinn 15. júlí nálgaðist; þessi tvö ár
voru næstum liðin, en hún kveið ekkert
fyrir því. Það gat eins vel verið að hann
kæmi aldrei til baka, eða hann gæti
fundið hana, eða að hann hefði gleymt
henni, þó það væri ekki líklegt, er hún
mintist orða hans og augnatillits.