Lögberg - 03.10.1946, Blaðsíða 6

Lögberg - 03.10.1946, Blaðsíða 6
u LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. OKTÓBER, 1946 I Margrét Werner Ef hann færi til “Elms,” búgarðs Werners, fyndi hann hana ekki þar, og varla neinstaðar annarstaðar heldur, og að hann mundi ekki leggja kapp á að leita hana uppi, til að fá hana til að efna sitt heimskulega loforð. í versta til- felli, ef hann fyndi út að hún væri dóttir Cumings lávarðar, þá mundi staða henn- ar í mannfélaginu hræða hann frá því að leita eftir henni. Þe^sar hugsanir komu sjaldan í hug hennar, en er þær gjörðu vart við sig, kom hún þeim sem fljótast útúr huga sér, en samt sem áður gat hún ekki annað en minst þess sem þægilegrar tilbreytni og nýungar, i hinu tilbreytingarlausa lífi á afskektu smábónda býli. Jariinn var ekki viss um, hvort hann í hringiöu glaumlífsins í London, gæti fengið þetta spursmál afgjört, sem nam- ingja hans, eða óhamigja snerist um, eða láta það bíða þangað til Ralph lá- varður færi heim til Elmwood, og fylgja honum þangað. Hann valdi hið síðara. Sumarhitarnir voru að byrja; kornið áökrunum var að verða full þroskað, og það var farið að aka heyjum inn í hlöð- urnar, og ávaxta trén svignuðu undir þunga ávaxtanna, og 15. júlí, daginn sem Beatrice hafði hálfvegis kviðið fyr- ir — var liðinn. Hún var óróleg og kvíð- in, er dagurinn rann upp, og hrökk við og bliknaði, er dyra klukkunni var hringt, eða hún heyrði þungt fótatak. Hún hló að sjálfri sér, er dagurinn var liðinn. Hvernig átti hann annars að finna hana? Hvað áttu þau sameigin- legt, hún, dóttir Cumings lávarðar, hann Alfred Hankins/skipstjóri á voruflutn- ingaskipi? Elkkert annað en barnalegt, og heimskulegt loforð — umbeðið í fljót- færni, og veitt í hugsunarleysi. Þremur dögum áður en Cuming lá- varður fór heim frá London, fór hann eftir gefnu loforði, til að mæta nokkrum vinum sínum á vissu matsöluhúsi. Með- an hann var þar, kom ungur herramað- ur þar inn, sem veitti honum svo nána eftirtekt; þessi ungi maður var frekar hár vexti og samsvarandi þrekinn, prúð- mannlegur og hinn göfugmanniegasti á að sjá; á andliti hans voru skjót svip- brigði sjáanleg, sem bæði sýndu ein- beitni og viljaþrek, og svo aftur mildi, sem broshýrt konuandlit. Lávarðurinn veitti honum nána eftirtekt; honum fanst að það vera eitthvað sem hann þekti í þessu andliti, og hinum fagra og mjúka limaburði þessa manns. “Hver er þessi maður?” spurði hann einn af vinum sínum. “Eg hef annað- hvort séð þennan mann áður, eða mig hefur dreymt hann.” “Er það mögulegt að þú þekkir hann ekki?” sagði vinur hans; “það er Lewis Dare, frændi þinn, ef mér skjátlast ekki.” Gleði og sársauki háðu stríð í hjarta lávarðarins. Hann mundi eftir Lewis, frá því fyrir löngu síðan, áður en hann hraktist burt fyrir fljótfærnis giftingu sína, sem varð honum svo örlagarík. Lewis hafði verið um tíma hjá foreldr- um hans á Elmwood; hann mundi eftir honum sem fögrum og góðum dreng, mikillátum og kappgjörnum, ljónhuguð- um og gjafmildum. Hann var einlægur í lund og hataði öll launbrögð og leynd- armál; hans stærsti galli var, að hann var fljótfær og óhneigður til kaldrar og rólegrar yfirvegunar. Á þeirri tíð var Lewis Dare fátækur, nú var hann erfingi að Elmwood, titlin- um og öllu sem því fylgdi. Ralph lávarð- ur hugsaði með sársauka til þess að hann átti engan son, til að erfa óðalið og titilinn. Þessi laglegi drengur, sem nú var fullvaxinn, fallegur maður, ætti einhverntíma að setjast í sæti hans. Lávarðurinn stóð upp, og gekk til hans og lagði hendina á herðar honum. “Lewis,” sagði hann, “það eru mörg ár síðan við höfum sézt. Manstu ekki eftir mér, Lewis?” Hann leit rólega framan í Ralph lá- varð, og svaraði stillilega: “Nei, eg get ekki munað til þess, að eg hafi nokkurn- tíma séð þig.” “Þá hlýt eg að hafa breyzt mikið,” sagði lávarðurinn; “þegar eg sá þig síðast, Lewis, varstu ekki nema tólf ára gamall, og eg gaf þér dálitla vasa- peninga þann dag, er þú fórst í skól- ann; George Winthrop var með þér.” “Þú er þá Ralph Cuming lávarður,” Sagði Mr. Dare. “Eg kom hingað til London, einungis til að finna þig.” Það brá roða fyrir í andliti hans, og hann rétti fram hendina. “Eg hef þráð að sjá þig,” sagði lá- varðurinn; “en hef verið lengi utan- lands. Við verðum að kynnast betur, því þú ert, samkvæmt lögunum, erfingi minn.” “Þinn, hvað?” spurði Mr. Dare, undr- andi. “Erfingi minn,” svaraði lávarðurinn. “Eg á engan son; eignir mínar eru ætt- areignir, og þú ert sá sem skyldastur ert mér.” “Eg hélt að þú ættir heila tylft erf- ingja,” sagði Mr. Dare. “Eg man að eg hefi heyrt að þú hafir gifst á svo róm- mantiskan hátt. Nú um stund heyri eg ekki meir um annað talað, en hina fríðu Miss Cuming.” “Eg á engan son,” sagði lávarðurinn angurvær. “Eg skrifaði þér í vikunni sem leið og beiddi þig að koma til mín. Áttu nokkurt fast heimili?” “I^ei,” svaraði ungi maðurinn glað- lega. “Móðir mín býr í Cowes, og eg hef verið hjá henni.” “En hvar áttu heima núna?” spurði lávarðurinn. “Hjá kaptein Purdy; eg hef lofast til að vera nokkra daga hjá honum,” svar- aði Dare, sem virtist að komast í vöfl- ur. “Eg vil ekki biðja þig um, að brjóta það loforð,” sagði lávarðurinn; “en viltu hafa kvöldverð með okkur í kvöld, og koma svo til okkar á Elmwood, þegar þú ferð frá Mr. Purdy?” “Já, með mestu ánægju,” sagði Mr. Dare. Svo fóru þeir báðir saman útúr matsöluhúsinu. “Eg verð að kynna þig lafði Cuming og dætrum mínum,” sagði lávarðurinn, er þeir gengu út saman. “Eg er búinn að vera svo léngi í burtu brá ættingjum og vinum. að það virðist næstum eins og undarlegt að eg eigi nokkra ættingja og vini.” “Eg gat aldrei skilið hvemig að þú gazt verið svona lengi í Afriku, þar sem þér gat liðið svo miklu betur heima,” sagði Mr. Dare. “Veistu ekki neitt um orsakirnar til þess? Hefurðu ekki hyrt af hverju eg fór að heiman og var utanlands?” spurði Ralph. “Nei,” svaraði Mr. Dare; “faðir þinn bauð mér aldrei til Elmwood, eftir að þú varst farinn þaðan.” Ralph lávarður sagði honum í fáum orðum, að hann hefði gift sig á móti vilja föður síns og óskum, og hann hefði aldrei fyrirgefið sér það. “Og þú gafst allt upp,” sagði Mr. Dare, “— heimili vini og ættingja, fyrir ást á konu? Hún hefur þá sannarlega verið þess verð að vera elskuð.” Lávarðurinn fölnaði í andliti við þessi orð, eins og höggprms biti. Var Margrét verð slíkrar ástar? Hafði hún verið verð þess sem hann lagði í sölurnar fyrir hana? “Þú ert erfingi minn,” sagði hann al- varlega, “— mitt nánasta skyldmenni; áður en þú verður tekinn inn í f jölskyldu mína, verð eg að segja þér, að eg og konan mín höfum verið aðskilin í mörg ár, og verðum aldrei saman #aftur. Nefndu hana ekki á nafn við mig — það ýfir upp gömul sár.” Mr. Dare virti fyrir sér þetta sorg- mædda andlit; nú gat hann fyrst skilið hrukkurnar á því. “Nei, eg skal ekki gera það,” sagði hann. “Hún hefur hlotið að vera — ” “Elkki eitt einasta orð um hana,” tók Ralph lávarður framí. “Láttu engar ill- ar hugsanir um hana koma þér til hugar. Hún yfirgaf mig af sínum egin frjálsum vilja. Móðir mín býr hjá mér; henni þykir vænt um að sjá þig. Gleymdu ekki að koma klukkan sjö, á mínutunni.” “Eg skal ekki gleyma því,” sagði Mr. Dare, hryggur í hug yfir óláni síns gamla vinar og ættingja. “Á leiðinni heim til sín, vaknaði í fyrsta sinn, eftir mörg ár, mildari til- finningar í huga hans til Margrétar. “Hún hefur verið — hvað — hvað í- myndaði Mr. Dare sér um hana?” Gat það verið, að fólk hefði sömu hugsun og Mr. Dare, um hana, af því að þau voru aðskilin — að allir álitu að það væri Margrét sem verðskuldaði ómildan dóm, já, kannske áleit að hún hefði hafst eitthvað glæpsamlegt að? Hún, sem aldrei hugsaði um nokkurn mann nema hann; var almennings álitið og orðróm- urinn, að eigna henni lesti sem hún var saklaus af? Vesalings Margrét. Hún birtist nú í allri sinni æsku fegurð og fríðleik fyrir hans innri sjónum, hennar einfalda ásty-, tilbeiðsla og traust. Ef það hefði verið eitthvað annað, hvað helzt annað en það sem aðskildi þau, hefði Ralph fyrir- gefið henni á sama augnabliki. En er hann hugsaði til þess er hún stóð á hleri er hann talaði við Miss Newton, kólnuðu tilfinningar hans undireins. “Nei, nei,” sagði hann, “eg get ekki gleymt því. En það skal enginn sýna Margréti vanvirðingu né fella ósanna dóma á hana. En eg get ekki tekið hana að hjarta mér, né í hús mitt aftur. Á síðasta augnabliki æfi minnar skal eg fyrirgefa henni.” 26. Kafli Lafði Cuming virtist sonur sinn líta út þennan dag, alvarlegri og áhyggju- fyllri en vanalega, en hún gat ekki fund- ið neina sérstaka orsök til þess. Hún vissi ekki hve mikið að það kvaldi hann, að þessi'ungi og vel upp- aldi maður ætti að vera erfingi hans, hve sárt honum sveið að eiga ekki son, sem gæti tekið við eftir hann, og hve glaður að hann hefði verið að eiga eins efnilegan son, eins og Lewis Dare var. Hann átti tvö börn, sem einhvern- tíma yrðu að fara frá EHmwood og fá sér annað heimili. Þetta stóra, gamla hús, og allur hinn dýrmæti eigindómur, allt skyldi falla í hendur ókunnugum, nema Lewis giftict annari hvorri dætra hans. Lafði Cuming fékk grun um hvað það mundi vera, sem lá honum svo þungt á hjarta, er hann sagði henni, að hann hefði fundið Lewis Dare, og að hann yrði til kvöldverðar með þeim. “Eg var að gera mér í hugarlund, að Beatrice mundi geðjast vel að honum,” sagði lafði Cuming, “en það kemur víst aldrei til þess. — Jarlinn af Elkhorn er orðinn á undan. Eg vona að hann verði ekki skotinn í henni; það yrði bara von- brigði fyrir hann.” “Það gæti viljað til að honum litist á Lilian,” sagði lávarðurinn. “Já,” sagði hún, “okkar elskulega sæta Lilian; hún virðist næstum of hrein og saklaus fyrir þennan heim.” “Ef báðar giftast, þá verðum við bara tvö ein, móðir mín.” “Já,” svaraði hún; “alveg alein,” og orðin stungu hann í hjartað. Hún sá þreytu og þjáningar merki á hans góð- mannlega andliti. Var lífið orðið von- laust fyrir son hennar — á hans aldri, er aðrir menn böðuðu.í hamingju og á- nægju. Ef elskuleg kona hefði skreytt heimili hans, glatt hann og styrkt, og krýnt líf hans með ást? Nú var hann einsamall með auðæfi sín og tignar stöðu! Gat það verið mögulegt, að eitt svo þýðingarlítið atvik, hefði getað vald- ið svo sorglegum afleiðingum! Hugsa sér, ef Ralph hefði farið að viturlegum ráðum föður síns — ef hann hefði hætt að hugsa um Margréti, og gifst Ethel Newton, hversu ólíkt hefði líf hans þá orðið, auðugt af blessun og hamingju, og laust við áhyggjur og so*gir. Lafði Cuming gat ekki varizt tárum, er hún hugsaði um þetta. Hún gekk til hans og lagði hendina á herðar honum. “Ralph,” sagði hún, “eg skal gera mitt bezta til að gera heimilið eins á- nægjulegt og hægt er. Þinna vegna vildi eg óska að öðruvísi væri ástatt.” “Sussu, móðir mín!” sagði hann í mildum róm, “hér hjálpa engin orð. Eg verð að uppskera, eins og eg hef sáð til. Ávöxtur óhlýðni og táldrægni getur aldr- ei orðið blessunarríkur. Eg held að slæm breytni hafi sitt eigið sraff í för með sér. Vorkendu mér ekki — það gerir mig taugaveiklaðan. Eg get borið forlög mín.” Lafði Cuming var glöð er hún sá Lewis Dare; henni hafði altaf litist vel á hann, og var nú sérstaklega glöð yfir, að nú var hann orðinn fullvaxinn, fall- egur ungur maður. EJr hann sá systurn- ar, féll hann í undrun yfir fegurð þeirra og fríðleik. Þær brostu til hans, og réttu honum sínar mjúku hvítu hendur. “Eg er alveg ruglaður af þessari miklu lukku,” sagði hann; “allir'kunningjar mínir öfunda mig; fólkið hættir að kalla mig Lewis Dare; það verður talað um mig sem frænda ungu Cuming systr- anna. Eg á hvorki bróðir né systir, og það er auðvelt að hugsa sér, hvaða lukka það er, að komast inní slíkan f jöl- skyldu hring.” “Og vera þar velkominn!” bætti Bea- trice við. Mr. Dare hneigði sig djúpt. Fýrst hélt hann, að sér fyndist meira til um hina glæsilegu fríðu Beatrice; hennar ein- arðlega framkoma og hispurslausi tals- mái hreif hann. Það var svo uppörf- andi að mæta slíkri stúlku; hugsanir hennar voru svo frumlegar. Jarlinum af EHkhorn var og boðið til þessa kvöldverðar, og þá sá Mr. Dare það, sem Beatrice jafnvel vildi halda leyndu fyrir sér sjálfri. “Eg skal ekki stranda á þessu skeri,” hugsaði hann. “Þegar Beatrice Cuming talar við mig, horfir hún í augu mér, hún brosir, og virðist ekki vera vitund feimin við mig; en er jarlinn talar við hana, snýr hún sér ofurlítið til hliðar, og lítur niður fyrir sig. Að því er eg get séð, hefur hún meiri áhuga fyrir hon- um en nokkru öðru.” Smátt og smátt fór hann að veita hinu fríða og blíða andliti Lilian meiri eftirtekt, og hún vann brátt hjarta hans. Það var mikill munur þeirra systra. Beatrice vann, ef svo mætti segja, ást karlmanna með áhlaupi. Fegurð henn- ar og glæsimenska blindaði þá og her- tók; en Lilian var alt öðruvísi. Fyrst veittu allir Beatrice meiri eftirtekt, og sýndu henni meiri aðdáun og lotningu, en systir hennar. En Lilian vann aðdáun er menn kyntust henni, og virtu fyrir sér fegurð hennar og framkomu. Marg- ir, sem fyrst veittu henni enga eftirtekt, af því þeir voru svo hrifnir að hennar glæsilegu systir, enduðu með því. að á- líta hana fríðari og elskulegri. Þetta kvöld stóðu systurnar sarnan, 4 og jarlinn og Mr. Dare voru þar hjá þeim. Beatrice hafði verið að syngja, og loftið í salnum virtist titra af tónun- um frá hennar tilfinningaríku söng- rödd. “Þá syngur eins og Sirene (hafgúa)” sagði Mr. Dare; hann hélt að hann mætti segja slíkt, gamalt lofsyrði við hana; þau voru líka skyld. “Nei,” sagði Beatrice, “það getur skeð að eg syngji vel — það er sem eg held sjálf. Hjarta mitt er fullt af músik, sem streymir yfir varir mínar; en Sirene er eg ekki, Mr. Dare. Eg hef aldreí heyrt að Sirene væri með dökkt hár og dökk- ar augnabrýr, eins og eg.” “Eg vil segja að þú syngir eins unaðs- lega og seyðkona,” sagði jarlinn, og hélt sín lofsyrði ættu betur við. “Það er ekki heldur satt, Elkhorn jarl,” svaraði hún, en hún hló ekki að honum eins og Mr. Dare. “EJf eg væri seyðkona,” sagði hún, “skyldi eg syngja óskablómin mín til mín, og þetta blóma- glas til mín. En nú verð eg að fara og sækja þau sjálf. Hver getur hafa valið þessi blóm?” Hún gekk yfir gólfið, að litlu skraut- legu borði, og tók þar kostulegt blóma- glas, fullt af blómum. “Sjáðu,” sagði hún, og snéri sér að Mr. Dare, “hvítt lyng, hvítar rósir, hvít- ar liljur, ásamt bleikgráum blómum! Það er engin mótsetning í slíku. Hugs- aðu þér hvaða mismun að glóandi epla- blóm og blóðrauð verbana mundu gera.” “Þér geðjast ekki að svona kyrlátu samræmi?” sagði Mr. Dare og brosti, og hugsaði hve líkt þetta væri hennar karaktérslega upplagi.. “Nei,” svaraði hún, “eg vil sláandi andstæður. í mörg ár var líf mitt lit- laust, og eg þráði að fá eitthvað litsterk- ara.” “Nú hefurðu fengið það,” sagði Mr. Dare, rólega. “Já,” sagði hún, og leit á hann sínum glampandi augum, “eg hef nú fengiö það, og ætla aldrei að tapa því aftur.” Jarlinn hlustaði grandgæfilega eftir hverju orði, sem hún sagði, og var í efa um, hvort það táknaði ást, þetta glans- andi rauða, sem nú hafði sett svo nýjan lit á hennar áður litlausa líf. Hann stundi við þungt, er hann komst að þeirri niðurstöðu, að svo mundi ekki vera, og a þessi glæsilega stúlka mundi ekki kæra sig um hann. Beatrice heyrði hann stynja og hraðaði sér til hans. “Hugsar þú eins og eg,” spurði hún jarlinn. “Kýst þú þér ekki líka annað en einveru og tilbreytingarleysi?” “Eg?” spurði jarlinn, “eg kýs mér það sem þú kýst þér, Miss Cuming.” “Mann, umfram allt annað,” hvíslaði Mr.‘ Dare að henni brosandi. Þegar Mr. Dare gekk heim þetta kvöld, hugsaði hann lengi og alvarlega um þessar ungu stúlkur, frændkonur sínar. Hvaða dul var yfir þessu glæsi- lega heimili? spurði hann sjðlfan sig. Hvar var kona lávarðsins? Hún sem átti að hafa sitt virðingarsæti við borð- ið — móðir barnanna hans? Hvar var hún?

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.