Lögberg - 14.11.1946, Blaðsíða 6

Lögberg - 14.11.1946, Blaðsíða 6
c En það var ein manneskja sem sér- staklega veitti eftirtekt þeirri breytingu sem var orðin á Beatrice. og það var systir hennar. Hún saknaði hins glaða lundarlags, hinna fljótu svara og spaug- sömu orða, sem hafði gert heimilið svo anægjulegt; aftur og aftur hugsaði hún með sjálfri sér, að það væri eitthvað mjög alvarlegt sem þjáði systir sína. Lilian hafði sitt eigið leyndarmáþ en hun hafði ekki einu sinni þorað að hvisla því að sjálfri sér. Frá bernsku arum sínum var hún vön að láta Bea- trice ávalt sitja í fyrirrúmi. Ekki af því hún væri höfð útundan, en Beatrice var avalt veitt allt sem hún vildi, án undan- færslu eða tregðu, og með sínu mikla hfsfjön og glaðværð dró hún allra at- hygli til sín; svo Lilian var minni eftir- tekt veitt og gaumur gefinn. Lilian var bæði fríð og yndisleg, svo mild og með aðdáanlega fagurt gult hár. Andlitsdrættir hennar voru svo hreinir °S gáfulegir, að það hefði vel mátt hugsa sér að hún væri engill. Hennar fjólu- bláu augu svo mild og fögur, og hennar hvíta og fagurkúpta enni bar þess ljós- an vott, að á bak við það lá heill heim- ur djúpra hugsana. Fegurð hennar var að flestu ólík syst- ur hennar; hún tók engan með áhlaupi, eins og sagt er, en smátt og smátt vann hún hjörtu allra sem kynntust henni. Hún var mjög djúphugsandi, og frábitin öllu yfirlæti og stolti. Vndisleg, róleg og jafn óspilt af upp- hefð og meðlæti, eins og af sorg og mót- læti, hún var þolinmóð, með hógvært lundarlag; engin hafði séð Lilian nokk- urntíma önuga né hasta í orði við nokk- urn mann; öll tilvera hennar var friður og ró. Hún var gædd góðum gáfum. Hún hafði fjörugt og lifandi ímyndunarafl, sjaldgæfan og fagran ímyndunar hæfi- leika; en kannske var hennar bezta gáfa í því fólgin, að hún hafði svo inni- lega og djúpa samhygð með öllu sem hrærðist í náttúrunni. Þegar Cuming lávarður vildi hafa reglulegt glaðværðar samkvæmi, sendi hann eftir Beatrice; það var engin sem gat látið tíman líða eins fljótt og hún. Þegar hann óskaði hygginna og viturlegra ráða og sam- hygðar, þá sendi hann eftir Lilian. Það var ómögulegt annað en öllum þætti vænt um hana. Lewis Dare elskaði hana mjög ynni- lega. Það sem hann furðaði sig á, var að nokkur maður yrði skotinn í Bea- trice, fremur en Lilian. Stundum hugs- aði hann, að hún væri sérstaklega af forsjóninni ætluð sér — hún var svo sterk, þar sem hann var veikur fyrir; hennar rólega, blíða þolgæði, batt eða hélt geðofsa hans í skefjum; hennar blíða lítillæti sefaði og niðurbældi yfir- læti hans og stolt. Hún hafði miklu meiri áhrif á hann, en hann vissi um — eitt orð af vörum hennar var honum næg aðvörun. Hann eiskaði hana sökum hennar fögru og göfugu hugsana, og eigi síður fyrir hennar hreina og saklausa hjartalag, sem enginn skuggi var á — hjarta sem hinn spilti heimur hafði aldrei sært né skemmt. Lewis Dare hafði einkennilegar í myndanir um kvenfólk. Móðir hans hafði verið, á ungum árum, aðdáanlega fríð, og mikið hneigð fyrir samkvæmis og félags lífið. Það eina sem hún hafði innrætt honum var, hvernig hann ætti æfinlega að vernda sem bezt andlits fegurð sína, læra siði og venjur hins fína samkvæmislífs og halda sig að því. Hún hafði verið mjög hámóðins frú, en ávalt verið í peninga þröng. Það kom stundum fyrir að sonur hennar varð alveg sturlaðfur, er hann hugsaði til þeirrar undirferli og óvönduðu meðala, og bragða, sem hún beitti til, að geta haldið stöðu sinni og áliti í félágslífinu. Þegar hann kom til aldurs, og sá dá- lítið meira af heiminum, fékk hann hinn mesta óbeit á því. Þær konur og stúlk- ur sem tilheyrðu flokki móður hans, voru allar í endalausu kappi um að vera, hver um sig, stærsta stjarnan. Hann vissi að á meðal þeirra var nóg af öfund, afbrýðissemi, hneyksli og lýgi. þar til hann fór að hugsa, hvort allt kvenfólk væri þessu líkt. Hann var sjálfur sið- ferðisgóður og heiðarlega innrættur maður. Hann hataði allt fals og svik. Hann hafði skapað sér ákveðna ímynd- un um kvenfólk, og ákvarðaði að lifa og deyja ógiftur, nema hann fyndi stúlku sem svaraði til hugsjóna hans Lilian Cuming gerði það. Hann veitti henni nána eftirtekt; hún var sönn og einlæg eins og bjartur dagur. Hann heyrði hana aldrei segja neitt ósatt orð — ekki einu sinni neitt af þessum fölsku og ósönnu afsökunum, sem- er svo oft gert í félags og samkvæmislífinu. Hann hugsaði með sér, að ef nokkur stúlka væri fullkomin, þá væri það hún. Allt sem hann hafði nokkurntíma dreymt um eða vonað, það fann hann sameinað í henni. Hann ákvað með fullri alvöru, að hann skyldi reyna að vinna ást henn- ar. Fyrst skildi hún hann ekki, en smátt og smátt fór hann að leggja merki til þess að hennar unga hjarta vaknaði til meðvitundar. Það var svo fögur ástar þróun, eins og nokkur getur hugsað sér. Við að heyra fótatak hans eða málróm, roðhaði hún í andliti, og augu hennar blikuðu. Þegar hann slóð hjá henni og reyndi að lesa duldust hugsanir henn- ar, gat hún sagt eitt eða tvö orð, og hraðaði sér svo burt frá honum. Ef hann reyndi ti að fá hana ti að ríða út eða ganga með sér, bað hún hann að afsaka sig, og hún leit niður fyrir sig, og varir hennar titruðu. Hún vissi varla hvaða breyting var að verða á sér — því heimurinn og allt í kringum hana vav allt í einu crðið svo fallegt og glans- andi. óljós innri gleði, innri sæla hreifði sér í, hennar göfuga hjarta. Hún þráði hann, og þó var henni hálf óljúft að hann væri hjá sér. Þegar hann var ná- lægt henni, skulfu hennar nettu hend- ur, og hiti og roði kom í hennar yndis- lega andlit. Samt virtist hún vera svo ólýsanlega sæl. Lewis Dare veitti þessu öllu eftirtekt, og hann var alveg undrandi yfir, að þessi hreina og saklausa stúlka skyldi elska sig. Hvað hafði hann, nokkurn- tíma unnið til þess að fá slíkan dýrgrip? Með kynningunni við hana, fór hann að bera virðingu fyrir öðru kvenfólki. í henni hafði hann fundið hugsjón sína. Ef það skyldi nokkurntíma ske, að hann yrði fyrir vonbrigðum hjá henni, þá mundi hann álíta að allt í þessum heimi væri bara fals og tál; en það gæti aldrei skeð. Hvernig átti hann að segja, að hann elskaði hana? Það væri sama sem að hræða óttasleginn fugl með því að reyna að ná honum og setja hann í búr. Hann stóð feiminn og óframfærinn frammi fyrir hennar sæta sakleysi. En það kom að því, að hann ákvað að segja henni það sem honum lá þyngst á hjarta — er hann fann að hann hafði enga löngun til að lifa, ef hann ynni ekki ást hennar; hann vissi að það yrði aldrei um það að tala, að hann elskaði aðra stúlku en hana. Lewis Dare var ekki laus við að vera dálítið afbrýðissamur af Beatrice; en hann kom til að líða fyrir það síðar. Hann ímyndaði sér að hún bæri af Lil- ian. Hann hélt, ef hann talaði um ást sína á Lilian við Cuming lávarð, mundi hann vilja að báðar systurnar giftu sig sama daginn, og þá yrði aðdáunin öll með Beatrice, en hans fríðu og blíðu brúður yrði minni gaumur gefinn. “Það skal aldrei ske,” hugsaði hann; “Lilian skal hafa sinn eigin heiðursdag og sína aðdáun, án þess að þurfa að metast um það við neina aðra. Hún skal þá ein njóta aðdáunarinnar. Hann hugsáði sér að minnast ekki á neitt um ást sína á Lilian, við lávarð- inn, þar til Beatrice væri gift, sem átti að ske bráðlega; því jarlinn virtist ekki að geta verið eina stund burtu frá henni. Svo þegar þau væru gift og farin frá Elmwood, þá nyti Lilian ástar og aðdá- unar allra óskipt. Það var ekkert ann- að en stórlæti og metnaður, sem kom honum til þessa. Lilian gat ekki dulið ást sína. Hún lét í ljósi að hún elskaði Mr. Dare: hann var í hennar augum ekki líkur neinum öðrum. Hver var eins fríður og riddara- legur? Hún gat ekki varist þess að horfa á hann og virða hann fyrir sér; málrómur hans hljómaði svo milt í eyr- um hennar, og hafði svo mikil áhrif á hana, og hún var altaf að hugsa um hvort honum mundi ekki lítast á sig. Hún skildi ekki, eða hugsaði ekki útí, að hún var á vissum svæðum honum fremri; hún hafði enga hugmynd um, að hann leit upp til hennar, sem hug- sjónalegrar kvenlegrar fyrirmyndar. Hann var altaf í kringum hana og sýndi henni alla umhyggju og kurteisi; hann leitaði ráða hennar og samhygðar. Það var eins og honum lægi ávalt orð á vör- um, sem hann virtist að vilja segja, en sagði ekki. Hún lagði hvað eftir annað þá spurningu fyrir sig, hvort hann elsk- aði sig. Hún fékk nú bráðlega vitneskju um það. Af orðum Cuming lávarðar skildi Lewis Dare að gifting Beatrice ætti að fara fram í nóvember. Þá ákvað hann að sín gifting skyldi fara fram að vór- inu, þegar blómin og allur gróður stæði í blóma sínum, auðvitað yrði hann fyrst að fá samþykki hennar til að verða konan sín. Ágúst mánuður var liðinnn og haust blærinn á blómunum og laufum trjánna gáfu glögt merki um árstíða skiftin. Það var einn dag í september, að Lil- ian stóð einsömul á bakka hins djúpa og blikandi stöðuvatns. Mr. Dare sá hana þar, og hraðaði sér til hennar. “Hvað ert þú að hugsa svo alvarlega um, Lilian?’’ spurði hann. “Þú lítur út eins og þú sért svo áhyggjufull og sorg- mædd.” “Eg er að hugsa um Beatrice,” svar- aði hún. “Hún virðist að vera svo breytt, svo allt öðru vísi en áður. Eg get ekki skilið hver orsök getur verið til þess.” “Eg skil það,” sagði hann. “Hún er nú að því komin að breyta um lífshætti, frá því sem hún hefur vanist. Hún er nú að fara inní nýjan heim; svo stór tilbreyting getur valdið alvarlegum hugsunum.” “Hún elskar jarlinn,” svaraði Lilian henni fanst hún ennþá heyra orð syst- ur sinnar, er hún sagði: “Eg elska hann svo heitt, Lilian.” — “Hún getur ekki verið vansæl.” “Eg meina það heldur ekki,” svaraði hann, “en þungar hugsanir og fálæti stafa ekki ávalt af því að maður sé van- sæll. Æ, Lilian, mér þykir undarlegt ef þú hefur aldrei getað getið þér til um hvaða hugsanir fylla huga minn og hjarta? Eg efast um að þú vitir hversu mikið eg elska þig. Nei, snúðu þér ekki frá mér, og láttu þér ekki bregða svona mikið. í mínum augum ert þú hin sann- asta og göfugasta stúlka í heiminum. Eg elska þig svo heitt, Lilian, að allar hugsanir mínar og óskir dvelja hjá þér. Eg verðskulda ekki að vinna ást þína, eg veit það, þú ert mér svo miklu æðri; en ef þú vildir reyna, gætirðu kai^nske gert mig að þeim manni sem þú vildir. Heldurðu að þú gætir látið þér þykja vænt um mig?” Roða brá fyrir í hennar fríðu og sak- leysislega andliti, og hún leit framan í hann; hann las útúr hennar blikandi augum, hversu glöð hún var. En hún gat ekki sagt neitt; það var sem oröin dæu út á vörum hennar. Hann tók um hendur hennar og þrýsti þeim milli handa sér. Eg vissi að eg myndi gera þér bilt við, Lilian,” sagði hann blíðlega; “fyrirgefðu mér, ef eg hef komið ógæti- lega fram, að ætlast til þess að þú tækir mér strax. Reyndu fyrst hvort þú getur látið þér þykja vænt um mig, er tímar líða. Eg er viljugur til að bíða og reyna að standast það próf. og eg mundi álíta þeim biðtíma vel varið. Heldurðu að þér muni nokkurn tíma geta þótt vænt um mig?” “Mér þykir vænt um þig, nú strax,” sagði hún hiklaust. “Lofaðu mér þá, að þú viljir reyna að elska mig, viltu gera það? Eg skal gera alt sem þú óskar eftir; eg vil reyna að gera mitt bezta til að vera eins góður og göfugur og mér er mögulegt, eins og þú ert, þó eg geti það ekki nema að hálfu leyti. Elskaðu mig, mín dýrmæta Lil- ian — líf mitt og framtíð er undir þínu svari komið.” “Eg elska þig,” sagði hún, og hún vissi hversu mikið þetta orð meinti. Á þeirri hendi hennar sem hann hélt í, sá hann fallegan hring; það var stór perla sett í gull umgerð. Hann dró hringinn af fingri hennar. “Eg ætla að taka þennan hring, Lil- ian,” sagði hann, “og þegar Beatrice er gift, og farin héðan, ætla eg að biðja Cuming lávarð um samþykki hans, að þú verðir konan mín. Eg vil ekki gera það núna; við höldum trúlofun okkar leyndri um stund. Tvær ástasögur á sama tíma, er of mikið. Þú lærir að elska mig, og þegar vorið kemur, gerir þú mig kannske eins sælan, eins og Beatrice hefur gert Markham lávarð. Eg ætla að geyma hringinn, Lilian; þú ert perlan mín, og hringurinn minnir mig á þig. Til þess að gera mig alsælan verðurðu að segja, að þú sért í fyllsta máta ánægð.” “Eg skal segja meira en það,” svar- aði hún, með ánægju brosi á andlitinu, “eg er nú þegar búin að læra meira en helminginn af því sem þú beiddir mig að læra.” Hann kysti á hendi hennar, en hann þorði ekki enþá að kyssa á hennar blómlegu varir. “Eg get ekki þakkað þér nógu mikið, Lilian,” sagði hann í klökkum róm. “Eg skal lifa fyrir þig, Lily, og í gegn um allt mitt líf skal eg auðsýna þakklæti mitt. Eg vildi óska að það væri ekki svo langt til vorsins. Heldurðu ekki að þú verðir búin að læra til fulls, það sem eg bað þig um?” 34. Kafli Jarlinn var lengur en ráð var gert fyrir burtu frá Elmwood. Breytingar og fyrirkomulag hinna nýju byggingá, tók lengri tíma, fyrir hann að ákveða, en hann hafði gert ráð fyrir. Það liöu full- ar þrjár vikur áður en hann gat komið aftur til Elmwood, til kærustunnar sinnar. Þrjár vikur liðu og ekkert hafði skeð. Beatrice hafði vonað og beðið hvern dag, þar til hún var orðin alveg veik af hræðslu; hún var engu nær en áður, að komast útúr sínum torveldu kringum- stæðum. — Hún hafði ekkert getað fundið, né hugsað sér neitt ráð til þess að geta losnað við Hankins. Þegar jarlinn kom til baka, varð hann óttasleginn, að sjá hina miklu breytingu sem hafði orðið, á andliti Beatrice; en hann huggaði sig við þá hugsun, að hún elskaði sig svo mikið og hefði tekið svo nærri sér burtuveru hans. Hann kysti hana hvað eftir annað, en fölvinn hvarf ekki af andliti hennar, svo hann ásetti sér að fara aldrei framar frá henni. Allir á Elmwood fögnuðu komu jarls- ins, því hann var hvers manns hugljúfi, og fjölskyldan naut sín ekki án hans. Sama dagin og hann kom, átti hann tal við Cuming lávarð, og óskaði eftir að giftingin gæti farið fram, eins fljótt og mögulegt væri. Hann sagði að sér hefði liðið illa að vera burtu þá Beatrice, og að sér sýndist hún svo föl og þreytuleg. Hann spurði lávarðinn hvort hann vildi tilsetja dag í nóvember, eða kanské í enduðum október. “Það er best að dóttir mín til taki tíman sjálf,” sagði lávarðurin; “eg sam- þykki þann dag og tíma, sem hún tiltek- ur.” Jarlinn fór inn í samkvæmissalinrc þar sem hann hafði skilið við Beatrice, og sagði henni hvað faðir hennar hefði sagt. Hún brosti, en hann sá að varir hennar titruðu. Einungis fyrir mánuði síðan hefðu hin ástríðuþringnu ástar orð hans hljó- mað sem indælasta músík í eyrum hennar; nú bara hlustaði hún á það sem hann sagði, og reyndi til að líta út eins og hún átti að sér, en í hjarta hennar var einhver efi og hræðsla. “Þann 14. október,” gat hún loksins sagt. “Þetta er ágætt,” sagði hann himin- glaður, “eg fer nú og segi föður þínum frá þessu. Segðu nú ekki seinna að þú hafir farið að hugsa þig betur um, og þurfir að fresta því, eins og sumar stúlk- ur gera- Beatrice, segðu við mig: Her- bert, eg lofast til að giftast þér 14. október.” Hún endurtók orðin eftir honum. “Það verður þá nærri því kominn vetur,” sagði hann; blómin verða föln- uð og dáin og laufin fallin af trjánum; það getur, samt sem áður, enginn sumardagur verið svo fagur fyrir mig, eins og dagurinn sem þú giftist mér.” Hún horfði á eftir honum er hann fór út úr herberginu, og gaf frá sér lágt og sársaukakent hljóð.. Verðum við nokk- urntíma gift. Hún stóð upp og gekk út að glugganum og horfði á trén og grænu laufin, sem lágu visnuð á jörðinni í kringum þau, mundi hún nokkurntíma verða kona Markhams jarls. eða mundi hið dimma hneysu- og sorgarský verða fallið yfir hana, sem um alla tíð hyldi hana fyrir augum hans? Nei, ef hún bara hefði verið hyggn- ari, verið framsýnni! Hve heimskulegt og hættulegt þetta æfintýri hafði verið, sem henni hafði einu sinni þótt svo in- dælt! Hefði hún bara sagt föður sínum frá því!

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.