Lögberg - 12.12.1946, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. DESEMBER, 1946
“Ó, treystu mér, Lewis,” bað hún svo
einlæglega. "Reyndu, vegna þeirrar
ástar, sem þú hefir borið til mín, að hafa
þolinmæði við mig, og treysta mér!”
“Hér eftir treysti eg engum”, sagði
hann. “Taktu aftur loforð þitt, Lilian
Cuming; þú hefur sundurmarið hjarta
sem treysti þér, þú hefur spilt og eyði-
lagt heillri mansæfi. Guð má ráða hvað
við mér tekur, er ég fer butu héðan; en
mér er nú sama um það. Þú hefur dregið
mig á tálar. Taktu við hringnum þínum.
Eg segi, vertu sæl.”
“O, Lewis, farðu ekki,” sagði hún í
bænarróm.” Gefðu mér lengri tíma —
yfirgeföu mig ekki svona!”
“Að gefa þér lengri tíma. gerir engan
mismun,” svaraði hann. Eg fer ekki fyr
en í fyrramálið; þá getur skrifað mér,
ef þú óskar að eg verði svolítið lengur
hér.”
Hann lagði hringinn á borðið, og lét
sem hann sæi ekki hennar útréttu hendi.
Hann leit til baka er hann gekk út úr
stofunni; hann sá hvar hún sat, yfir-
komin af harmi og sorg. hann varð að
viðurkenna með sjálfum sér, að hennar
fríða og góðmannlega andlit, bæri eng-
in merki um ótrygð né svik.
Hann gekk til Cumings lávarðar og
sagði formálalaust: “Eg fer burt frá
Elmwood í fyrramálið; eg verð að fara,
lávarður Cuming, — reyndu ekki að
tefja burtför mína.”
“Komdu og farðu, eins og þér bezt
líkar, Dare,” sagði lávarðurmn, alveg
hissa yfir þessari- skjótu ákvörðun hans.
“Það er okkur gleði að sjá þig, en harm-
ur að missa þig. Þú kemur kanske bráð-
lega aftur?”
“Eg skal skrifa þér eftir fáeina
daga,” sagði hann. “Eg verð að kveðja
lafði Cuming.”
Hún varð alveg steinhissa. Beatrice
og jarlinn fóru til hans — þetta kom
öllum svo óvænt og enginn vissi hvað
hafði komið fyrir. Hann var alt öðru-
vísi en hann var vanur að vera — næst-
um hranalegur og fráhrindandi.
Sir Thomas og konan hans fóru
heim til sín, og Beatrice; sem óttaðist
að það væri eitthvað ilt á ferðurn, stóð
upp og bauð góða nótt, og eftir fáar
mínútur voru þau tvö eftir, lávarðurinn
og móðir hans.
“Hvað hefir komið fyrir Mr. Dare,”
spurði lávarðurinn. “Eg hefi hlotið að
misskilja hann, eg var alveg viss um að
hann var ástfanginn í Lilian.”
“Hann er búinn að vera það lengi,”
svaraði lafði Edith brosandi. “Hafðu
ekki orð á því, Lewis er stoltur og stór-
látur. Mér dettur í hug að það hafi
orðið einhver lítilsháttar misskilningur
milli hans og Lilian, maður blandar sér
aldrei inn í slíkt. Hann kemur aftur
eftir fáeina daga, og þá verður alt
gleymt og gott. En það er nokkuð, sem
eg hefi ætlað að spyrja þig um, Ralph
— láttu þér ekki mislíka það, þó þér líki
það ekki, elsku sonur minn. Beatrice
á nú að giftast bráðlega — ætlastu til að
móðir hennai'verði við giftinguna?”
Lávarðurinn stóð upp og fór eins
og hann ávalt gerði, er hann var óróleg-
ur, að ganga um gólf.
“Eg hefi gleymt rétti hennar, móðir
mín,” sagði hann. “Eg get ekki sagt,
hvað eg ætla að gera. Það væri grimt
og óverðskuldað, að bjóða henni ekki,
en mig langar ekki til að sjá hana. Eg
hefi átt í hörðu stríði við tilfinningar
mínar, en eg get ekki fengið mig til þess
að mæta henni.”
“Og þó elskaðir þú hana svö heitt
einu sinni,” sagði hún.
“Já, eg gerði það,” svaraði hann.
“Vesalings Margrét!”
“Það er hræðilegt að lifa í óvináttu
og illhug til nokkurs manns,” sagði lafði
Edith — “og þá sérstaklega við konuna
sína! Eg get ekki skiliö það, Ralph.”
“Þú misskilur það móðir mín,” sagði
hann; “eg ber enga óvild til Margrétar.
Hún móðgaði mig — hún særði sóma-
tiifinningu mína — hún gerði mér þá
skapraun, sem eg get aldrei gleymt.”
“Þú verður þó einhverntíma að fyr-
irgefa henni,” sagði móðir hans, og því
þá ekki núna?”
“Nei,” svaraði hann, hryggur í huga.
“Eg þekki bezt sjálfan mig; eg veit hvað
eg get gert og hvað eg get ekki gert.
Eg gæti tekið konuna mína í faðm mér
og kyst hana — en búa með henni, það
get eg ekki. Eg skal fyrirgefa henni,
móðir mín, þegar alt manneðli yfirgef-
ur mig. Eg skal fyrirgefa henni á minni
síðustu stundu.”
38. Kafli.
/
Lilian Cuming var ekki ein af þess-
um konum, sem gera hávaða um það,
sem á móti blæs. Hún talaöi aldrei um
það, sem á móti blés, eða um að deyja,
eða við hafði slík óþolinmæðis orðatil-
tæki; en það var í hennar rólega milda
karakter slíkt djúp af þrautseigju og
þolinmæði, sem er mjög fátítt. Hún
hafði aldrei, ekki einu sinni með sjálfri
sér, viðurkent, hve heitt hún elskaði
Lewis Dare — hversu hver hennar hugs-
un og von var bundin við hann, og hvað
um sig yrði ef hún misti hann.
Henni kom ekki til hugar, að rétt-
iæta sig á kostnað systur sinnar; henni
var trúað fyrir leyndarmálinu og henni
kom ekki til hugar að segja frá því ; ef
hún hefði átt að velja um að deyja eða
opinbera leyndarmál Beatrice, hefði hún
heldur kosið að deyja, og það með fullri
vissu um, að hún gerði skyldu sína.
Þegar Mr. Dare sagði það hræðilega
orð, að hann hefði séð hana, datt henni
ekki í hug að reyna að fríkenna sig með
því að segja frá vandræðum systur sinn-
ar. Orð hans voru hræðilega bitur, svo
þau skáru hana í hjartað. Hún hafði
aldrei áður orðið fyrir fyrirlitningu og
hörðum ávítunum. En hvað gat hún
gert? Líf systur hennar var í hennar
hendi, og hún varð að leggja alt í söl-
urnar til að vernda hana.
Það var þessvegna, að hún gat af-
borið hinar hræðilegu ávítanir, og að-
eins einu sinni, er hún kvaldist af hin-
um skerándi ótta, að hún mundi missa
hann, varð henni að biðja rann að hafa
vorkunsemi með sér; en hann skeytti
engu bæn hennar. Hann dauðsærði
hennar viðkvæma hjarta með bituryrð-
um sínum; hann hræddi hana með of sa-
reiði sinni. Hún gat sagt honum alla
söguna, og hann hefði dáð hana meir
en áður, en hún var ákveðin í að gera
það ekki.
Hún var alveg yfirkomin af harmi og
sorg, sem svona alt í einu yfirféll hana.
Hún sá hann með þóttafullu látbragði
fara út úr salnum, og hún vissi, að ef
Beatrice vildi ekki leyfa sér að segja
honum eins og var, að hún mundi aldrei
sjá hann framar, svo hún fór upp í her-
bergi systur sinnar, og beið hennar þar.
Hún var nú orðin rólegri, þrátt fyrir
að hún var náföl í andlitinu. Henni fanst
að Beatrice gæti ekki neitað sér um að
segja Mr. Dare alt eins og var, þegar
hún segði henni ait sem skeð hefði. Svo
ætlaði hún að skrifa Mr. Dare, og segja
honum eins og var. Hann mundi þá ekki
fara burt frá Elmwood, hann mundi
elska hana meir en nokkru sinni áður,
sökum staðfestu hennar á hennar ægi-
legustu reynslustund.
“Láttu stúlkuna fara út,” hvíslaði
hún að systur sinni, þegar hún kom inn
í herbergið; “eg þarf að tala snöggvast
fáein orð við þig eina.”
Beatrice lét stúlkuna fara, og vék
sér svo að systur sinni.
“Hvað hefir komið fyrir þig, Lilian?”
spurði Beatrice. “Þú ert svo hræðilega
föl í andliti. Hvað hefir komið fyrir?”
“Beatrice,” sagði Lilian, “viltu leyfa
mér að segja Mr. Dare frá leyndarmáli
þínu? Þú mátt vera viss um að hann
þegir um það?”
“Lewis Dare!” sagði Beatrice, “nei,
undir engum kringumstæðum Hvernig
getur þér komið til hugar að biðja mig
um það, Lilian? Hann er vinur Mark-
hams jarls, og gæti ekki haldið því
leyndu fyrir honum. Hvernig stendur á
því að þú spyrð mig slíkrar spurning-
ar?”
“Mr. Dare sá mig í kvöld,” svaraði
hún; “hann gekk út til að fá sér ferskt
loft, og sá, að eg var að tala við Alfred
Hankins.”
“Hefurðu sagt honum nokkuð?”
spurði Beatrice, og varð sem snöggvast
ofsalega hrædd.
“Ekki eitt einasta orð,” svaraði
Lilian. “Hvernig hefði eg átt að gera
það, þar sem þú trúðir mér fyrir leynd-
armálinu?”
“Það er gott,” svaraði Beatrice og
dró andann léttara; “það gerir ekki
mikið til hvaða meiningu hann hefir um
það,” sagði hún.
“Hann hélt að eg hefði farið út til
að mæta einhverjum, sem eg þekti,”
svarað Lilian, og hún roðnaði af blygð-
un út að eyrum.
“Og hann varð hræðilega hissa, býst
eg við,” sagði Beatrice. “Kærðu þig ekki
um það; mér þykir mikið fyrir því, að
það skyldi hafa viljað svona til, en það
hefir engar afleiðingar. Eg er nú svo
nærri frelsi mínu og hamingju. að eg get
ekki tekið það nærri mér. Hann segir
engum frá því? Hann er of göfugur
maður til að gjöra það,” sagði Beatrice.
“Nei,” sagði Lilian, eins og í leiðslu,
“hann gerir það ekki.”
“Þú þarftu ekki að líta svona aumk-
unarlega út, Lilian.”
“Þú gleymir því, hvað hann heldur
um mig,” sagði Lilian. Hann með sinn
stranga hreinskilns karakter, hvað mun
hann hugsa um mig?”
Beatrice. hafði ekki hugsað um þá
hlið málsins. Nú varð hún alvarleg og
hugsandi. Það var rangt að misgruna
systur hennar.
“Mér þykir það fjarska leiðinlegt,”
byrjaði hún að segja, £n Lilian tók fram
í fyrir henni; hún gekk til systur sinnar
og laut sínu föla andliti ofan að hand-
legg hennar.
“Beatrice,” sagði hún, “þú verður
að gefa mér leyfi til að segja þetta.
Hann hugsar um mig: hann elskar mig.
Eg hefi lofast til að verða konan hans,
og eg elska hann — alveg eins mikið
og þú elskar Markham jarl.”
Slegin af ótta við að heyra þetta, sat
Beatrice þegjandi og hreyfingarlaus.
“Eg elska hann,” sagði Iálian; “eg
hefi ekki sagt þér það áður; hann sagði
að við skyldum ekki gera trúlofun okkar
opinbera fyr en þú værir gift. “Mér
þykir svo óumræðilega vænt um hann,
Beatrice — og þegar hann spurði mig
hver það hefði verið sem eg mætti við
skógarhliðið og hefði verið að tala við
gat eg ekki svarað neinu. Hann varð
afarreiður, ávítaði mig með hörðum
orðum, og þó gat eg ekki borið neina
vörn fyrir mig, né sagt honum hversu
ósönn ásökun hans var. Hann fer burt
héðan; hann vill aldrei sjá mig framar,
nema eg segi sér alt um ferð mína. Hann
hefir sagt það, og hann stendur við það.
Beatrice, á eg þá að missa hann, sem
eg elska af öllum hjarta mínu?”
“Það verður ekki nema um stundar-
sakir,” svaraði Beatrice. “Eg hata sjálfa
mig fyrir að vera svona sjálfselsk, en
eg þori ekki að láta Lewis Dare vita um
leyndarmál mitt. Hann er svo fljótfær
og óhlífinn, að hann mundi segja frá því,
undir eins og hann fengi að vita um
það. Manstu ekki hvað ha.nn sagði um
daginn, að það væri gott að hann ætti
ekkert leyndarmál, því hann gæti ekki
þagað um það.”
“Þitt leyndarmál mundi hann, mín
og þín vegna, aldrei opinbera,” sagði
Lilian.
“Jú, hann gerði það,” sagði Beatrice,
“og eg sem er svo nærri frelsi mínu og
hamingju! Ó, Lilian, þú hefir bjargað
mér einu sinni — frelsaðu mig nú aftur!
Ó, kæra Lilian, geymdu leyndarmál mitt,
þangáð til eg er gift. Eg skal lofa þér
því, að þá skal eg segja Lewis Dare alla
söguna, og hann elskar þig helmingi
meira á eftir. Geturðu gert þetta fyrir
mig?”
“Það er ekki rétt hans vegna — hann
hefir ástæðu fyrir tortryggni sinni —
það er óheiðarlegt af mér að dylja hann
sannleikanum í þessu máli,” sagði
Lilian.
“Önnurhvor okkar verður að fórn-
færast,” sagði Beatrice.
“Ef það verð eg, þá gildir það líf mitt.
Ef þú fórnar þér, þá varðar það aðeins
þrjár eða fjórar vikur. Á giftingardag-
inn minn &kal eg skrifa til Lewis Dare,
og segja honum hreinskilnislega frá öll-
um málavöxtum.”
“Því viltu þá treysta honum. en ekki
nú?” spurði Lilian.
“Af því, þegar eg er gift jarlinum,
er eg ekki framar hrædd við þetta
leyndarmál. Að þú gefir eftir þriggja
eða fjögra vikna ánægju til að tryggja
lífshamingju mína, er ekki svo mikið í
sölurnar lagt. Eg vil ekki segja meira.
Þú getur sjálf afráðið hvað þú gerir.”
“Nei,” sagði Lilian,” hrygg í hug.
“Eg get ekki fríjað mig af misgruninum,
nema með því að segja sögu þína, eins
og hún er, og þá að gera það á þinn
kostnað.”
“Látum þetta vera eins og það er,”
sagði Beatrice; “eg vona að seinna verði
eg megnug þess að þakka þér fyrir alt,
sem þú hefir gert fyrir mig — nú get eg
það ekki. Á giftigardaginn minn skal
eg segja Lewis Dare, að stúlkan, sem
hann elskar, sé sú heiðarlegasta og göf-
ugasta sem til er í öllum heiminum.”
“Það meinar ekkert til mín,” sagði
Lilian.
“En það bjargar mér,” sagði Bea-
trice, “frá óbærilegri sorg; en það þarf
ekki að valda þér sorgar, það verður þér
til gleði. Reyndu nú að gleyma þessu,
Mr. Lewis Dare getur ekki skilið hvernig
á þessu stendur. Hugsaðu til þess fagn-
aðar og sælu, þegar hann kemur aftur
og afsakar og biður þig fyrirgefningar.”
Hún rykti höfðinu aftur á bak, og með
fegurðar töframætti sínum lukkaðist
henni, eins og æfinlega, að hafa vilja
sinn fram, hún talaði svo um fyrir systur
sinni, þangað til hún hafði yfirunnið
mótstöðu hennar.
Þessi nótt varð ekki svefnsöm fyrir
Lilian. Hún lagðist fyrir. en hafði enga
ró; hún grét sárt og kom ekki dúr á augu.
Lewis Dare var ekki farinn um morgun-
inn; hann beið og vonaði, að Lilian
mundi koma'og biðja sig að fara ekki,
því hún mundi vilja segja sér hvernig á
þessu stóð.
En hann fékk ekkert orð frá henni,
um að sjá sig, svo hann lagði á stað.
Hann gat þó ekki annað, er hann fór,
en litið upp í gluggann á herbergi henn-
ar, en hann sá engan þar; blæjurnar
voru dregnar niður. Hann hafði litla
hugmynd um, hvernig og hversvegna
hann mundi, einhverntíma, koma þang-
að aftur.
Fimtudagsmorguninn rann upp heið-
ur og fagur; það var rétt eins og fegurö
haustsins vildi yfirgnæfa fegurð sum-
arsins. Beatrice hafði ekki sagt Lilian
hvenær hún ætlaði að mæta Hankins,
vegna þess að hún hélt, að hún yrði fyr-
ir hörðum álögum, og vegna þess að
hún vildi ekki láta neinn vita, hve lengi
hún yrði hjá honum. Beatrice bjóst við
óskemtilegum samfundi við hann, þó
hún þséttist viss um að bera sigur úr být-
um af samfundi þeirra.
Lilian var veik og gat ekki verið á
fótum. Það sem fyrir hana hafði komið,
var meir en hún gat afborið. Þegar her-
bergisstúlkan hennar sagði lafði Edith,
að Lilian væri lasin, fór hún strax til
Lilian og sagði henni, að hún yrði að
liggja í rúminu eins og Lilian ætlaði sér
að gera. Það voru ekki margir við morg-
unverðinn. Cuming lávarður var farinn
til Sir Heel, og lafði Edith vildi vera hjá
'Lilian. Jp,rlinn hafði brosað svo ánægju-
lega, er pósturinn færði honum ofurlít-
inn kassa. Hann bað Beatrice að ganga
út með sér — hann sagðist hafa nokkuð
sem hann vildi sýna henni. Þau gengu
út í listigarðinn og ætluðu að koma
bráðlega aftur.
Morguninn var unaðslega fagur, og
veðrið svo milt sem um hásumar, en
niðui'fallin lauf báru þó þess merki, að
haustið var komið. Þau settust undir
stórt og gamalt sedrus-tré, þaðan sáu
þau út á stöðuvatnið Fuglarnir sungu í
kringum þau, og sólin sendi sína hlýju
geisla á þau Út úr andliti Beatrice skein
ást og hamingja.
“Eg hefi hérna nokkuð handa þér,
Beatrice,” sagði jarlinn, og sýndi henni
ofurlítinn kassa. Þú mátt einungis
þakka mér fyrir það. með því að segja,
að það sem er í kassanum sé þér dýr-
mætara en alt annað.”
Hann opnaði kassann, í honum var
gullfesti, alVeg aðdáanlega falleg og
skrautlegt kapsel. Hún hljóðaði upp af
fögnuði og undrun og tók gjöfina upp til
að skoða hana nánar.
“Þakkaðu mér nú,” sagði jarlinn, á
þann rátt og með þeim orðum, sem eg
sagði þér.”
“Það, sem er í þessum kassa, er mér
dýrmætara en nokkuð annað,” sagði
hún.
“Þú veist það, Herbert, því þarf eg
að endurtaka það?”
“Vegna þess að mér þótti vænt um
að heyra þig segja það/’ svaraði hann.
“Mig langaði til að sjá mína stórlátu
kærustu lítilláta, sem allra snöggvast.
Mér þykir vænt um að hafa getað veitt
viltan fugl, sem enginn annar hefði get-
að handsamað.”
“Eg er ekki komin í neitt fuglabúr
ennþá,” sagði hún brosandi.
“Lofaðu mér að festa þessa festi
með kapselinu um hálsinn á þér, og lof-
aðu mér því, að þú skulir ekki taka það
af þér, hvorki nótt né dag, þar til við
erum gift.”
“Því er mér auðvelt að lofa,” svar-
aði hún, og laut höfðinu meðan hann
festi festina um háls hennar.