Lögberg - 13.02.1947, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGLNN 13. FEBRÚAR, 1947
a.
u
AHUGAMAL
rVLNNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
RT. HON.
ELLEN WILKINSON
LÁTIN
Síðastliðinn fimtudag lézt
BUen Wilkinson, mentamálaráð-
gjafi í brezka Táðuneytinu, 55
®ra að aldri. Aðeins tvær 'konur
hafa átt sæti í brezka ráðuneyt-
inu: Miss Margaret Bondfield í
ráðuneyti Ramsay MacDonaild og
Miss Wilkinson í núverandi
stjórn Bretlands.
Miss Willikinson var komin af
verkamannastétt Hún var ágæt-
UTn námshæfileikum gædd; eftir
að hún útskrifaðist úr alþýðu-
skólanum og miðskólanum, hlaut
kún námsverðlaun, sem gerðu
henni mögulegt að sækja hás'kól-
ann í Manchester og ná þar
nieistaraprófi. Eftir það tók hún
að sér kenslustörf, en brátt sner-
föt hugur hennar að stjórnmál-
Um- Hún fékk áhuga fyrir því, að
ðæta kjör verkafólksins og tók
mikilvægan þátt í verkalýðs-
hreyfingunni. Hún var kosin á
þing af hálfu verkamannaflokks-
ins, árið 1924.
Miss Wilkinson var rauðhærð
°g smávaxin, aðeins fjögur fet
°g níu þumlungar, en hún var
hinn mesti skörungur og lét sér
ekki alt fyrir brjósti brenna. Á
þhigum komst hún oft í orðakast
við forustumenn mótstöðuflokk-
nnna og bar otftast hærri hlut í
þeim orðasennum, því hún var
°rðfim með afbrigðum. Ef henni
þótti mikið við liggja, ritaði hún
einnig um málið í blöð og tiíma-
rit og var þá ekki myrk í máli,
enda stóð mótstöðumönnum
hennar stuggur af hinni hérbeittu
tungu hennar og hvassa penna.
Miss Wilkinson hafði vitanlega
niestu andúð á stéttaskipting-
unni í brezku þjóðlífi. Þegar
hvenherinn var stofnaður á Bret-
i&ndi 1938, var það ætlunin að
fá 20,000 konur til að innritast
°g skipa 60 konuir til að veita lið-
inu forustu. 26 þeirra kvenna, er
valdar voru sem fyrirliðar, báru
titla og flestar hinar voru af
hinum svokölluðu beztu ættum,
eða af æðstu stéttinni. Þetta
fanst Miss Wilkinson óréttlátt
°g Óþolandi; hún veittist þegar
^ hermálaráðgjafanum, Hore-
úelisha, á þinginu og spurði hann
Vort hann áliti viturlegt að velja
sem fyrirliða aðeins konur úr fá-
*nennri stétt er væri samkvæmis
aefileikum gæddar, þar sem í
hvenhernum væri konur af öll-
Urn stéttum. Þá greip Lady
ancy Astor fram í viðræðurnar
°g spuæði: “Reynir hin virðulega
þingkona af öllum mætti, að fá
^erkakonur til þess að innritast?’’
Miss Wilkinson var ekki lengi að
Svara: “Ekki meðan þær eru í
öndum stéttar-klíku sem þinn-
ar'” Umræðurnar hitnuðu; áður
en iauk varð Miss Wilkinson til-
neydd að biðja þingforseta atfsök-
hnar fyrir það að ásaka Hore-
eliáha um ósannsögli; hún lét
ekki þar við sitja en skrifaði
hapra háðgrein, þar sem hún
^ti þessum kvenfyrirliðum úr
®Óri stéttinni sem aulalegum
Srautarheilum, með enn aulalegri
atta á höfði, er gæti ekki einu
Slnni sett af stað dansleik án þess
a borga stórfé til að fá einhvern
11 að skipuleggja hann.
Miss Wilkinson átti marga ó-
Vmi> sem vænta mátti, en hún
naut líka einlægrar virðingar og
^^far tfjölda fólks, einkum úr
Venkalýðsstéttinni. Sem menta-
nlaráðgjafi setti hún sér það
^arkmið að vinna að því að eng-
líln nnglingur tfæri á mis við
entun, aðeins vegna fjárskorts.
estar umbætur síðari ára, á
^entamála fyrirkomulagi Breta|
voru henni að þakka; hún var
nýlega búin að koma 'því í gegn
að skólaskyldu aldur á Bretlandi
var hækkaður frá 14 ára upp í
15 ára.
Með Ellen Wilikinson er faliin
frá ein af merkustu 'konum þess-
arar aldar.
Um rithöfunda í Winnipeg
af íslenzkum ættum
William Arthur Deacon, for-
seti Canadiska rithöfunda félags-
ins var nýlega á ferð hér í borg-
inni, og skrifaði síðan langa grein
í Toronto Globe and Mail um
rithöfunda Winnipegborgar. Út-
dráttur úr þessari grein birtist í
Winnipeg Tribune 1. febr. Þar
er minst tveggja Islendinga, er
gefið hafa út bækur á enskiri
tungu, og eru ummælin þessi:
“íslendinga líta réttilega á
Winnipeg sem aðra stærstu höf-
uðborg sína. Þeir hafa um alda-
raðir framleitt heima í eylandi
sínu merkilegar evrópiskair bók-
mentir; þar af leiðandi hafa kom-
ið fram á sjónarsviðið frá Win-
nipeg, canadiskir rithöfundar af
íslenzkum ættum. Það er sér
kennandi fyrir Islendinga og
Winnipeg, að hið bezta rit er út-
skýrir lögin um hin nýju cana-
disku þegnréttindi er bókin eftir
Walter J. Lindal dómara, Cana-
dian Citizenslnip and Our Wider
Loyalties.”
“Laura Goodman Salverson,
höfunduir skáldsögunnar The
Vikirxg Heart (1923), sem enn
einu sinni er verið að endur-
prenta, varð fyrir slæmu áfalli
þegar heimili hennar að 291 Oak-
wood Street skemdist mikið af
bruna fyriir tveimur árum. Tvö
fullgerð handrit brunnu ásamt
mörgu öðru, er til ritsmíða henn-
ar heyrði. Mrs. Saiverson lætuir
uppskátt um aðeins eitt verkefni,
sem hún hefir nú með höndum,
en það er þýðing úr sígildum ís-
lenzkum bókmentum á danska
tungu.”
Regluheimili
Ejtir Kristínu í Watertovon
Svo kom alt í einu óhapp fyrir
með atvinnu mannsins míns. Þá
langaði mig til að hætta við öll
mín góðu áform. “Nei, eg má það
ekki; ef það gjörir börnin mín
gæfusöm að gjöra mitt bezta í
daglegu stríði lífsins, þá skal eg
halda áfram,” hugsaði eg.
Áður en mánuðurinn var lið-
inn, var þetta óhapp orðið okkur
til hamingju og meiri inntekta.
Þriðju vikuna tók eg það fyrir
að tína saman alt í húsinu, sem
gagnslaust var, gamlar tuskur
og Skó. gömul blöð og rit, eld-
gamlar bækur o. s. frv. Þetta rusl
brendi eg eða seldi þeim, sem
kaupa þessháttar. Eg fann í því
mikla framför, að hreinsa öll
skot, skápa, skúffur og hillur,
og eyðileggja alt, sem þar laust
var. Þetta gerði eg meira og
minna á hverri viku.
En eitt var það, sem mér fanst
eg ekki hafa tíma til að gjöra,
en það var að skúra gólfin dag-
lega; sú regla þurfti að komast
á. Þá kom mér til hugar að
gjöra þetta seinast á kvöldin,
þegar allir voru gengnir til hvíld-
ar. Þetta var stór dygð, en eg
var búin að sjá að það er gæfu-
vegur að reyna að gjöra rétt, svo
eg tók þetta fyrir. Þegar eg kom
ofan á morgnana og sá öll gólfin
hrein, fanst mér eg vera í nýju
húsi með nýjum vonum.
Úr borg og bygð
Mr. G. L. Jöhannson ræðis-
maður íslands og Danmerkur.
kom heim á laugardaginn úr
ferðalagi um Austur Canada,
Washington, D.C. og New York.
•♦■
Athygli skal leidd að því, að
afmælissamkoma Betel verður
haldin í Fyrstu iútersku kirkju á
mánudags'kvöldið þann 3. marz
næstkomandi, undir umsjón hins
eldra kvenfélags safnaðarins;
verður hið bezta til samkomunn-
ar vandað. Skemtiskrá auglýst
í næsta iblaði.
V*
Rev. Martin, prestur við Grace
kirkjuna í þessari borg, sýnir í
Fyrstu lútersku kirkju að kveldi
þess 18. þ. m., 1600 feta fiilmu í
litum, af Ástralíu, sem tekin var
í nýlegri för hans þangað til
lands; á undan sýningunni
skemtir Mr. Alvin Blöndal með
einsöng.
♦
The Junior Ladies Aid of the
First Lutheran Churoh will hold
their regular meeting on Tues-
day, February 18th in the Church
parlors.
+
Sáðdegis þann 25. jan. gaf séra
V. J. Eylands saman í hjónaband
Mr. Ghristopher S. Midford og
Miss Rannveigu Danielson. Voru
brúðhjónin aðstoðuð af Mr.
Keith Wadsworth og Miss Sig-
ríði Danielson. systur brúðarinn-
ar. Mr. Midford var í flugher
Canada í stríðinu. Hann er son-
ur Mr. og Mrs. C. J. Midford í
Selkirk. Brúðurin er fósturdótt-
ir Mr. og Mrs. Th. K. Danielson
að 1007 Ashburn St., Winnipeg.
Þar fór athöfnin fram. Að gift-
ingunni afstaðinni fór fram mjög
myndarleg veizla. Var hinn
stóri kjallarasalur vel prýddur
og sátu þar að kveldverði um 40
manns. Mælti Dr. Sig. Júl. Jó-
hannesson fyrir minni brúðar-
innar en Mr. J. G. Johannsson,
móðurbróðir brúðgumans mælti
fyrir minni hans. Fyrst um sinn
verður heimili brúðhjónanna að
Birds Hil'l, Manitoba.
•♦•
Gefið til “Sunrise Lutheran
Camp” í landnemasjóð Gimli
prestakalls frá kvenfélaginu
“Framsókn”, Gimli, $5.00, í minn-
ingu um Mrs Guðveigu Egils-
son.
Kærar þakkir,
Sigríður Sigurgeirson.
Nú tók eg eftir því, að eldri
drengurinn minn fór að verða
hugsunarsamari við venkin sán,
höggva við í eldavélina og bera
hann inn; hann var láka hrein-
látari með sjálfan sig.
Næsta regla var að finna pláss
og staði tfyrir alla hiluti og láta
ekki fatnað liggja í hrúgum hing-
að og þangað Eg byrjaði í eld-
húsinu á áhöldunum og ílátun-
um, og sá þá að eg hafði of margt
af ýmsurn hlutum. Eg seldi það,
sem eg ekki þurfti, og fann rétta
staði fyrir ait, sem eg þurfti að
brúka daglega við eldamensk-
una.
Næst tók eg til í stofunni, og
fann staði fyrir tfatnað. Fata-
dyngjur láu hér og þar í hornum
og á stólum. Eg fann mörg göm-
ul föt. sem ebki var hægt að
brúka; eg aðskildi þetta hvað frá
öðru og brendi það útslitna,
klippti bætur úr því, sem sbárra
var og bætti það hálfslitna, lét
svo stækba klæðaskápa og
geymdi þar allan fatnað, svo ebk-
ert lægi í kring.
Nú tók eg eftir því að stúlk-
urnar mínar fóru að hjálpa mér
við að strauja, laga hluti smekk-
lega í húsinu og þurka ryk af
húsgögnum. Nú var eg líka
miklu þolinmóðari við börnin en
eg hafði áður verið. Maðurinn
minn fór að vera heima á kvöld-
og þeim þótti svo vænt um það.
in og jafnvel ieika við drengina,
Þá fór eg að skiija hve mikils
vert það er að eiga regluheimili.
(Framh.).
Á mynd þessari yzt frá hægri, sézt Mr. Justice Dysart kanzlari Manitobaháskólans,
ásamt öðrum háttsettum borgurum, þar sem hann veitir móttöku tíu þúsund dollara
gjöf til hinnar æðstu mentastofnunar fylkisins frá Brewery Products Limited í
Winnipeg.
ÍSLENDINGAMÓTIÐ 1947
Þann 24. þ. m. verður margt um
manninn í Winnipeg. Þá hetfst
hið árlega þing Þjóðræknisfélags
íslendinga í Winnipeg. Það hefir
lengi verið siður að deildin Frón
stæði fyrir Islendingamótinu,
sem að jafnaði er haldið í sam-
bandi við þingið. Þetta ár verð-
ur engin undantékning frá því
sem verið hefir, enda hefir
stjórnarnefnd deildarinnar ekki
verið aðgerðarllaus. Nefndin er
minnug þess að íslendingamótið
hefir lengi verið stærsta og vand-
aðasta sam'boma ársins á meðal
fslendinga í Winnipeg. Með
þetta í huga vildi nefndin að
þessi fyrirhugaða samkoma yrði
ékki eftirbátur þeirra er á undan
hafa farið. Nefndin álítur að
enginn verði fyrir vonbrigðum
hvað skemtiskrána snertir, en
urn það getur hver dæmt bezt
sem mótið sækir. Þessari stað-
hæfingu ti'i stuðnings þarf ekki
nema að geta þess að hr. Valdi-
mar Björnson frá Minneapolis
flytur aðalræðuna. Eins og mörg-
um er kunnugt, sem blöðin lesa,
hefir Valdimar starfað sem full-
trúi Bandaríkjanna á Islandi
undanfarin ár. Þá sakar það ekki
að Valdimar giftist íslenzkri
stúlku í Reykjavík, sem mun
fylgja honum hingað norður.
Valdimar hefir verið falið að
bera kveðjur frá stjórn íslands
tiil Vestur-íslenidinga á þessu
þingi Þjóðræknisfélagsins, en
konu hans vill nefndin skoða sem
boðbera vináttuþels Austur-Is-
lendinga til þjóðbræðranna
vestra. Þeir eru eflaust margir,
sem ekki hafa átt því láni að
fagna að hlusta á Valdimar, en
þeir munu fáir, sem ekki er það
kunnugt, að faðir hans, Gunnar
B. Björnsson, og synir hans allir,
undantekningarlaust, eru án efa
mestu mælskumenn, sem nú eru
uppi meðal Vestur-Islendinga.
Enginn lifir á brauðinu einu
saman, segir máltækið, og á það
við ræður líka. Nefndin hefir
því séð fyrir því að fleira yrði
til skemtunar. Fyrst og fremst
hefir Karlakór íslendinga í Win-
nipeg undir stjórn S. Sigurðsson-
ar verið fenginn til að skemta
fólki með íslenzkum söng. Karla-
kórssöngur hefir lengi verið
eftirlæti íslendinga, eins og vin-
sældir þessa flokks sanna bezt.
Það þætti varla boðleg íslenzk
samkoma, ef ekki væri farið með
frumort kvæði. Páll S. Pálsson
hefir að þessu sinni orðið við
beiðni nefndarinnar og lofast til
að fara með kvæði. Hann er
að margra dómi — og var nefnd-
inni það fullljóst — í fremstu
röð þeirra áslenzkra skálda, sem
nú eru uppi í Vesturheimi.
íslenzka þjóðin hefir jafnan
verið elsk að orgelspili. Þar sem
gert er ráð fyrir því, að íslend-
ingamótið verði haldið í kirkju
Fyrsta lúterska safnaðar fanst
nefndinni sjálfsagt að færa sér
það í nyt að kirkjan á eitt það
bezta pípuorgel, sem til er í
þessari borg. Organisti kirkjunn-
ar, Haröld Lupton; hefir því verið
beðinn að skemta með orgelspili.
Þá gefst mönnum einnig tæki-
færi að hlýða á ungan söngmann,
sem vakið hefir sérstaka eftirtekt
þetta síðasta ár. Jón Nordal, sóló-
isti Karlakórsins, auk þess, sem
hann syngur með kórnum, mun
og skemta með einsöng.
Þá má ekki gleyma því, að dans
verður stiginn í Good Templara
húsinu frá kl. 10 til 1. Ben Rod’s
Red River Ramblers spila.
Nefndinni þykir líklegt — og
vonast eftir — að allir Islending-
ar sem geta komið því við, sæki
Isilendingamótið — íslenzkustu
skemtunina á árinu. Takið eftir
auglýsingu í næsta blaði.
Stjórnarnefnd Fróns.
ATVIKAVÍSUR
Eftir PÁLMA
Úr bréfi til gamals vinar
Lífsins gráttu’ ei liðna stund,
lúna sáttur hrestu;
tefðu hátta-tíma blund,
taktu þátt í flestu!
Stjórnmála-tafl
Stórveldanna tefla tröll,
taflið; — “Valdalotning.”
Peðin þeirra U.N. öll
eiga að verða — drotning!
Úr bréfi
Skiftir þú við lyga-laup
láttu ei hug þinn falla;
reyndu að hafa hesta-kaup
hrekkja-laust við alla.
Illu trúðu um aðra seint,
oft má sannleik skarða:
„ Gullið er í eldi reynt,
— ekki á mælikvarða!
•♦-•♦■•f-f-f-f-f-f-f-f-f-f-f-f-f
Verzlunarmennlun!
Hin mikla nývirkni, sem viðreisnarstarf-
ið útheimtir á vettvangi iðju og framtaks,
krefst hinnar fullkomnustu sérmentunar sem
völ er á; slíka mentun veita verzlunarskól-
arnir. Eftirspurn eftir verzlunarfróðum mönn-
um og konum fer mjög vaxandi.
Það getur orðið ungu fólki til verulegra
hagsmuna, að spyrjast fyrir hjá oss, munn-
lega eða bréflega, varðandi námskeið við
helztu verzlunarskóla borgarinnar.
THE COLUMBIA PRESS LTD.
COR. SARGENT AND TORONTO ST., WiNNIPEG