Lögberg - 24.07.1947, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. júlí, 1947
Utvarpsræða eftir séra Albert
E. Kristjánsson
Flutt í Winnipeg 29. júní 1947.
Mér hefir ekki verið sagt neitt
fyrir um, hvað ég eigi að tala
hér í kvöld, eða hvernig ég eigi
að haga orðum mínum. Þetta
er í fullu samræmi við það kenn
ingarfrelsi, sem okkar kirkja
hefir frá öndverðu gjört að
grundvallaratriði. Eg flyt því
mitt mál á eigin ábyrgð og til-
heyrendur mínir eru jafn frjáls-
ir að því, að samþykkja eða
hafna hverju atriði fyrir sig eft-
ir því sem vit og samviska hvers
um sig býður þeim. Þetta gjöra
þeir einnig upp á eigin ábyrgð.
Eg get þó naumast sagt, að ég
hafi valið ræðuefni mitt í kvöld.
Hitt mun réttara, að ég sé knúð-
ur til að tala um eitt mál vegna
þess, að það er hið mest aðkall-
andi mál þessara tíma og um
leið það mál sem þyngst ligg-
ur á hugum og hjörtum manna
um heim allan. Þetta mál er:
“Friður á jörð”. Á lausn þessa
máls hvílir, í bókstaflegum skiln
ingi, líf mannkynsins á jörð-
unni. Þetta er öllum þörra
manna ljóst. En þrátt fyrir
þetta óttast menn að stríð sé
óumflýjanlegt og flestar ráðstaf
anir þeirra er ríkjum ráða miða
að því, að vera sem best vígbún-
ar. Herstöðvar eru byggðar víðs
vegar um heim. Farið er fram á
að lögbjóða herskyldu á friðar-
tímum. Haldið er áfram að búa
til atomsprengjur o.s. frv. — í
stuttu máli: Vígbúnaður fer
fram og stríðsráðstafanir eru
gjörðar um heim allan á meðan
fulltrúar þjóðanna sitja á ráð-
stefnum í þeim tilgangi. að
semja frið og skipuleggja frið-
samlegt samlíf þjóðanna, er vara
skuli um aldur og æfi. Hvernig
stendur á þessari ægilegu mót-
sögn? Svo margt kemur hér til
greina, að ókleyft er að taka það
alt fram í einni stuttri ræðu.
Verð ég því að binda mig við
það, sem mér finst einna mestu
máli skipta í bráð.
Trygve Lee, æðsti embættis-
maður hinna “sameinuðu þjóða’,’
sagði, í ræðu sem hann flatti
hér í Winnipeg fyrir skömmu,
að það sem tefði mest fyrir
skipulagningvaranlegs friðar í
heiminum, væri það, að menn
væru altaf að tala um stríð. í
þessum fáu og einföldu orðum
felst auðvitað mikið meira en í
fljótu bragði kann að virðast. —
Hér verð ég aðeins að biðja menn
að velta þeim rækilega fyrir sér
og leitast við að kryfja þau til
mergjar. En ég vil vekja þessa
spurningu: Hvað veldur því, að
þrátt fyrir það að menn þrá
frið og skilja það að varanlegur
friður er lífsspursmál fyrir
mannkynið, tala þeir þó ekki um
frið eða gjöra ráð fyrir friði,
heldur tala þeir um stríð og bú-
ast við því? Frá mínu sjónar-
miði séð, veldur það mestu, að
vissir hagsmupaflokkar, sem
haldi hafa náð á stjórnarvöldum
stærri þjóðanna, skipa sínum
eigin hagsmunum og yfirráðum
hærri sess en friðinum og að
þeir kjósa heldur stríð/en frið,
ef sá friður fæst ekki nema með
því að fóma þessum hagsmunum
og yfirráðum. Þess vegna sitja
'þeir nú á seiðhjalli og upp af
þeim seiði rýkur eiturgufa sú,
er hefir loft altaf læviblandað.
Þeir hafa tekið í sína þjónustu
flest þau tæki er boð bera milli
maanna og þjóða. Þessi tæki eru
svo notuð til þess, að skapa tor-
tryggni, öfund og hatur milli
vissra þjóða, með það eitt fyrir
augum að enginn friður skuli
verða saminn nema þeir einir
setji skilmálana. Fram að þessu
hefir samsæri þeirra gegn frið-
inum heppnast svo vel, að all-
ur þorri manna þorir ekki leng-
ur að trúa því, að friður sé mögu
legur, þó þeir að hinu leytinu
sjái ekkert fyrir nema opinn
dauðann. Menn ráfa því í þessu
myrkri vonarsnauðir og úrræða-
lausir. Héfji nú, samt sem áður
einhverjir upp raust sína og
finni einhvern veg til þess að
láta til sín heyra, eru orð þeirra
afvegafærð, þeir sjálfir gjörðir
tortryggilegir, bornar á þá fals-
aðar sakir og þeir þannig hrædd
ir af hólminum eða þeim á ein-
hvern hátt komið fyrir kattar-
nef.
Hér verð ég að láta eitt dæmi
nægja því máli til sönnnnunar
að rógburður milli manna og
þjóða sé eitt aðalvopn þeirra
sem meta annað meir en frið-
inn.
Þið hafið öll heyrt talað um
“járntjaldið” mikla, sem Rússar
eiga að hafa dregið. fyrir dyr
sínar, svo ókleyft sé að fá rétta
vitneskju um það sem fram fer
“bak við tjaldið”. Þetta tjald
er hin mesta töfrasm(ð og þarfa
gripur, því í skjóli þess veitist
mönnum réttur til þess, að giska
á, hvað sé að gerast í Rússlandi.
“Tjaldið” sjálft ber vitni um
það, að hverskonar svikráð séu
brugguð að baki þess og þá líka
ofur auðvelt að leggja alt út á
verri veg sem út undan því kann
að gægjast. Enda er það óspart
gjört.
Nú er þó sá galli á þessu, að
fjöldi manna hefir ferðast um
Rússland og sagt frá því sem
fyrir augu og eyru bar og brýtur
frásögn þeirra flestra mjög í bág
við þær fréttir sem við fáum
daglega í gegn um blöð okkar og
útvarp. En þá er tekið til ann-
ars ráðs. Það verður uppvíst um
alla þá sem hafa eitthvað gott
um Rússa að segja, að þeir eru
allir kommúnistar og það er fyr-
ir löngu búið að sanna okkur
það, að kommúnisti getur ekki
satt orð talað. Til að gefa þessu
enn meiri áherslu, höfum við
einhvern veginn getað smyglað
fáeinum sannleikselskandi fregn
ritur’um inn fyrir “tjaldið“ og
þurfa þeir oftast ekki nema fáa
daga til að átta sig á öllu og
finna það, sem þeir voru sendir
til að finna. Sumir þeirra, sem
hafa farið upp á eigin reikning.
hafa þó reynst óþægir Ijáir í
þúfu. Meðal þeirra er maður að
nafni John L. Strohm. Hann
var ritstjóri sveitablaðs í Banda-
ríkjunum er heitir Prairie
Farmer og talinn góður
Rebublicani í pólitík. Haann fór
víða um Rússland síðastliðinn
vetur og segir svo frá því sem
hann sá og heyrði. Eg las hrafl
úr frásögn hans í Seattle Star
og var leitast við, í ritstjórnar-
dálkum blaðsins að v(kja öllu
því til verri vegar sem hann
sagði gott um land og þjóð. En
hvað um “járntjaldið”? Mr.
Strohm fann það hvergi. Hann
segir að sér íiafi verið leyft að
fara hvert sem hann vildi og
tala við hvern sem hann vildi.
Aðeins eitt skilyrði var sett, en
það var: „Seg þú bara satt”. Nú
hefir hann ráðist í að gefa út
bók um ferð sína af því hann
gat ekki þolað þá meðferð sem
frásögn hans varð fyrir í hans
eigin landi. Er hann sýnilega
þannig gerður, að honum fanst
óhugsandi að uppfylla ekki þetta
eina skilyrði, sem Stalin setti
honum. Bókin hans heitir: Just
tell the Truth”, er gefin út af
Scribners og kostar $3.50.
En hvað er þá um þetta mikla
„járntjald". Það er skemst frá
að segja, að það var smíðað suð-
ur í bænum Fulton, í Missouri-
ríki og Winston nokkur Churc-
hill er hinn afar hugkvæmni
listamaður, sem smíðaði það.
Á þessum grundvelli eru svo
reistar óheillastefnur, eins og til
dæmis, hin svonefnda Truman-
kenning. Eg gjöri ráð fyrir að
flestum þeirra, sem á mál mitt
hlýða í kvöld, sé ljóst hver hún
er, enda ekki tími til að gagn-
rýna hana hér. En engum með-
algreindum manni getur dulist,
að væri hún víðtekin í þeirri
mynd sem hún hefir enn komið
fram, leiðir hún óhjákvæmilega
til þess að skifta heiminum í
tvær andvígar herfylkingar, sem
fyr eða síðar er ætlað að há úr-
slita orustuna, og hvað sem
hver segir geta úrslitin ekki orð-
ið nema ein — tortíming mann-
kynsins.
Að sporna við því að sl(kar
“helstefnur” verði ríkjandi með
okkar þjóð — og hér gildir hið
sama um Bandaríkin og Canada
— er hið brýnasta verkefni allra
velviljaðra manna. En einkum
ætti kristin kirkja að skipa frið-
armálunum efst á dagskrá sína.
Það er hennar verkefni, sérstak-
lega að hreinsa hið andlega
andrúmsloft af eitri haturs, tor-
tryggni og öfundar milli
manna og þjóða og að afhjúpa
vægðarlaust hverskonar lygi og
rógburð er valda kunna því
hugarfari er leiðir til slysa og
tortímingar. Til hvers er að
flytja innfjálgar prédikanir um
sáluhjálp og syndaþvott á með-
an mannkynið er að ráða sjálfu
sér bana? Þessi tími krefst þess
af kirkjunnar mönnum að þeir
flytji boðskap friðarins, sann-
leikans og mímnúðarinnar án
ótta og án undandráttar. — Við
hlið þeirra standa spámenn og
spekimenn liðinna alda. Drottinn
talaði til Jesaja spámanns og
sagði: “Kalla þú af megni og
drag ekki af”. Lífsreynsla hinna
fomu Hebrea lagði þeim í munn
•spakmæli og boðorð. Eitt þess-
ara boðorða á sérstaklega við
mál mitt í kvöld. Það hljóðar
svo: Þú skalt ekki ljúgvitni
bera gegn náunga þínum”. Væri
þessu boðorði almennt hlýtt,
mundi leiðin verða stórum greið
ari til samkomulags og friðar.
Jesús sagði: “Til þess 'er ég fædd
ur, að ég beri sannleikanum
vitni.” Ef nú allir kappkostuðu
að leita sannleikans í hverju
máli, myndi hinn óhugsandi og
óbyrgðarlausi fréttaburður, sem
eyru okkar eru fyllt með dag
eftir dag, ekki lengur verða
okkur til truflunar og ásteiting-
ar í viðleitni okkar til að skapa
nýjan og betri heim. Páll postuli
gefur þessum orðum frekari á-
herslu með því að taka fram
hina knýjandi ástæðu fyrir sann
söglinni. Hann segir: “Afleggið
lygar og talið sannleika hver við
sinn náunga, því vér erum
hvers manns limir”.
Það er mér sönn ánægja, að
geta sagt frá því, að kirkjan í
Bandaríkjunum hefir vaknað
til meðvitundar um köllun sína
á þessum örlagar(ku tímum. —
Síðastliðinn vetur og vor hafa
hin ýmsu kirkjufélög, í blöðum
sínum og tímaritum, hiklaust for-
dæmt þær stefnur og þann anda
sem ég hefi verið að vara við í
kvöld. Á þingum sínum hafa
þau bent á þá hættu sem stafi
af Trumans-kenningunni og af
hvers konar kúgunarvaldi, sem
þing og stjórn er að löghelga í
landinu. Þingsályktanir kirkju-
þinga, er í þessa átt ganga, hefi
ég séð frá Methodistum, Baptist
um, Congregationalistum. —
Presbyterum, Biskupakirkjunni,
Universalistum og Unitörum. —
Sem við var að búast hefir þetta
ekki gerst þegjandi eða mótþróa
laust og er þess að vænta að
hinir djarfmæltari prestar muni
verða að gjalda afhroð nokkurt
í embættismissi og ofsóknum af
hendi þeirra leikmanna sem
hugðust eiga kirkjumar og prest
ana. Þessi sama saga er nú að
gjörast í hinni Unitarisku
kirkju, sem þó hefði mátt
ætla að ekki væri búin að gleyma
hvar hinir fyrstu leiðtogar henn
ar höfðu skipað henni stöðu í
baráttunni fyrir sannleikanum
frelsinu og mannúðinni. Eg á við
þá Chauning, Parker, Emerson,
Samuel J. May, Harase Mann,
og fleiri. Þeir höfðu ætlað sér og
sinni kirkju að standa í fylking-
arbrjósti í hverri slíkri baráttu
— og hvergi annars staðar. En
nú hefir það komið í ljós að í-
haldið, sem nú er nefnt “ein-
staklings framtakið”, er blindað
af Mammons-dýrkun, náð þeim
tökum innan þessarar kirkju að
bersöglir prestar hennar, knúðir
af nauðsyn þessa tíma, verða að
leggja alt í hættu til að vera
fyllilega trúir köllun sinni. Eg
trúi þtú fastlega að sigurinn
verði þeirra og að þessi kirkja
rísi upp á ný, íklædd sinni fyrri
frægð og prýði. Annars get ég
ekki séð annað fyrir en að hver
sú kirkja sem nú daufheyrist við
kröfum tímans sé þegar dauða-
dæmd. En hver af þjónum kirkj
unnar er nú að fást um smá ó-
þægindi eða skeinur og sár 1 bar-
áttunni fyrir tilkomu Guðsríkis-
ins? Hver okkar, hvort sem
hann er prestur eða leikmaður
—: hver okkar hinna eldri að
minsta kosti — dirfist nú að
leggja fáein .vonarár skamm-
vinns jarðlífs síns á metaskálar
á móti lífi og velferð óbor-
inna kynslóða? Eg vildi mega
svara: enginn.
Þegar við nú lítum yfir ástand
ið í heiminum eins og það er,
finst mörgum vonlaust um að
okkur takist að “vinna friðinn”,
eins og komist var að orði, þeg-
ar það var orðið ljóst að við
mundum vinna stríðið. Með allt
það fyrir augum, sem ég hefi
bent á og margt fleira, er hníg-
ur í sömu átt; er þá hægt að
færa nokkur skynsamleg rök að
því að friðarvonir fjöldans geti
rætst? Eg svara þessari spurn-
ingu hiklaust játandi. — Við
gelum "unnið friðinn’' og það er
mín trú, að við gjörum það. Vil
ég nú taka fram hið helsta af
því, sem ég byggi þessa trú mína
á. —
Það er þá fyrst, að óhugsandi
er að stórþjóðimar leggi út í
stríð hver móti annari næstu 5
til 10 árin, að minsta kosti. Þær
gjöra það ekki vegna þess að
þær geta það ekki. Alveg eins
og hinir fornu bardagamenn
urðu að láta sár sín gróa áður
en þeir lögðu út í næsta hildar-
leik, svo verða einnig þjóðirn-
'ar að taka hvíld frá hernaði á
meðan sárin eru að gróa. Og
þau sár sem þjóðirnar biðu í
síðasta stríði, eru svo djúp og
margháttuð, að þau verða ekki
grædd á skemmri tíma en ég
hefi tekið til. Þessi “náðarstund”
veitist okkur því til að “vinna
friðinn”.
Grundvöllinn að þessu starfi
höfum við þegar lagt með mynd
un félags hinna sameinuðu
þjóða — United Nation Organiza
tion. — Þó að okkur kunni að
finnast lítið um samkomulag á
þingum þess félags enn sem
komið er, megum við ekki láta
það valda óhug okkar eða von-
leysi. Hitt er meira um vert að
menn hafa tekið þá áðferð upp
að ræða ágreiningsmál sín aug-
liti til auglitis, í stað þess að
gjöra út um þau með atom-
sprengjum og eiturgasi. Eg hefi
stun^um orðað það svona, í
samræðum við þá sem óttast
deilurnar: svo lengi sem þeit
halda áfram að rífast, er öllu
óhætt.
Hin, því nær óhugsandi ó-
skammfeilni íhaldsins, þar sem
það nær völdum í bráð, er eitt
af þeim táknum tímanna, sem
ég trúi að verði friðarvinunum
að vopni áður en lýkur. Hvers
konar þvingunarlög eru nú sam-
in og samþykkt í Bandaríkjun-
um og Canada og lögunum beitt
á fasistiskan hátt. Þetta gengur
nú þegar svo langt í Bandaríkj
unum, að menn eru farnir að
spyrja hver annan, hvort þeir
menn, sem með völdin fara, séu
búnir að tapa vitinu, og svarið
hjá ýmsum er, já. íhaldinu ligg-
ur við sturlun af ótta, ótta fyrir
því að ríki þeirra sé að leysast
upp um heim allan. Þess vegna
taka þeir til örþrifaráða og sum
þessara ráða eru þannig að þau
hljóta að flýta fyrir falli þeirra.
Sannast þá á þeim hið forn-
kveðna: „Þá, sem guðirnir vilja
Safnar tónlistarverkum
V estur-íslendinga
Icelandic Canadian club hefir
tekist á hendur að safna tónlist-
arverkum, sem samin hafa ver-
ið af Vestur íslendingum þeim,
sem fæddir eru í þessu landi og
einnig þeim sem komu á unga
aldri frá íslandi. Verður safnað
bæði tónsmíðum sem komið
hafa út á prenti og einnig þeim
sem eru aðeins í handriti. Er
hugmyndin að gefa út bók sem
innifelur sýníshorn af verkum
tónskáldanna og stutt æfiágrip
um hvern þeirra.
Við þekkjum öll nokkra af
þeim sem hafa gefið sig við
tónlistarsmíði og hlotið viður-
kenningu fyrir. En við skiljum
einnig að margir eru þeir sem
lítið tækifæri hafa haft til þess
að efla meðfæddar gáfur á
þessu sviði, en hafa þrátt fyrir
það fundið sig knúða til þess að
semja lög, þó í óþroskuðu formi
væru. Til þessa fólks viljum við
einnig ná, því starf þeirra hef-
ir þýðingu að því leyti sem það
gefur í ákyn, hvað víðtæk þessi
listhneigð er í eðli ísl. þjóðar-
brotsins hér. Það er því mjög
áríðandi að vernda þessi verk
frá glötun og geyma þau, svo að
afkomendur íslendinga skilji og
meti þær gáfur og þær list-
hneigðir sem þeir hafa hlotið í
arf frá forfeðrunum. Meðvitund
in um arfinn getur áreiðanlega
orðið þeim hvöt til þess að efla
og styrkja listir meðal sinnar
samtíðar.
Til þess að þetta tónlistarsafn
Vestur-íslendinga geti orðið sem
fullkomnast, verðum við að njóta
samvinnu almennings. — Allir
þeir sem hafa vitneskju um tón-
'listastarf einhvers, þó ófullkom-
ið megi teljast, eru því beðnir
um að gefa oþkur upplýsingar;
og sérstaklega eru aðstandendur
tónskálda sem liðin eru, beðnir
að láta af hendi verk þeirra og
aðalatriði lífs þeirra. í bréfum
sem send verða út til allra þeirra
sem hægt er að ná til nú þegar,
verður skrá yfir þær upplýsing-
ar sem óskað er eftir.
Icel. Can. club vill draga at-
hygli að því að með því að ljá
þessu verki lið er almenningur
að leggja sinn skerf til menn-
ingarstarfsins meðal okkar Vest-
ur-íslendinga. Mrs. Louise Guð-
munds sem sjálf hefir unnið
verðlaun oftar en einu sinni fyr-
ir tónlistarsmíði, er aðal drif-
fjöðrin í því að koma þessari
hugmynd í framkvæmd, og er
hún formaður nefndarinnar sem
höndlar þetta mál. En allir sem
einhverjar upplýsingar geta
gefið, eru beðnir að snúa sér til
Mrs. G. H. Palmer, 690 Strath-
cona St„ eða Mrs. E. Richard-
son, 851 Home St. Winnipeg,
fyrir 15. ágúst n.k. — Tónverk
skal senda með ábyrgðarpósti —
registered mail — og einnig
mynd af tónskáldinu.
Fyrir hönd nefndarinnar,
Hólmfríður Danielson
Þjóðræknisrækt
Vestur-íslendingar hafa jafn-
an sýnt það, bæði í orði og verki
þegar á hefir reynt, og eitthvert
gott málefni, sem stuðnings
þurfti með og snerti Island og
íslenzku þjóðina, að þá voru
þeir fljótir til þátttöku, og sýndu
með því ást sína og virðingu fyr
ir ættlandi sínu og uppruna. —■
Þessi þjóðernisrækt á sér djúp-
ar rætur í sálarlífi allra sannra
íslendinga, hvar sem þeir dvelja
og ala aldur. Þjóðræknin hjá
slíkum mönnum blossar ekki
upp annað veifið, og hjaðnar
niður hitt veifið, eins og annars
er títt um tilfinningar manna,
ættjarðarástin er erfðakostur
frá forfeðrum vorum. Hún brenn
ur eins og helgur eldur í hjört-
um íslands bestu sona og dætra.
Um meir en hálfrar aldar
skeið hafa íslendingar, bæði í
Bandaríkjunum og Canada, hald
ið samkomur og sérstaka þjóð-
minningardaga. Þessar íslenzku
samkomur og hátíðahöld hafa
átt þátt í því að kynna ísland
og þjóðina út á við meðal ensku
mælandi og annara þjóðabrota,
sem steyptst hafa hér saman á
meginlandi Vestur-álfu heims.
Allar þjóðir, sem hingað hafa
flutt frá öðrum löndum, hafa
sín sérkenni og halda hátíðlega
minningardaga einu sinni eða
oftar á ári, í virðingarskyni við
ættland sitt og þjóð; þetta er af
öllum merkari menntamönnum,
álitinn kostur á öllum innflytj-
endum, og einmitt hjá þessu
fólki finnast oft trúustu og at-
hafnamestu borgarar þessa
lands.
Vér skulum því muna það,
góðir Islendingar, að varðveita,
sem lengst hin bestu þjóðarein-
kenni vor, og fjölmenna á þá
staði, sem íslendingadagar eru
haldnir, mæta þar ættsystkin-
um okkar og vinum og sýna með
því virðingu vorum íslenzka
norræna kynstofni. 1 þessu sam-
bandi vil ég hér með minna á
Islendingadaginn, sem haldinn
verður sunnudaginn 3. ágúst
n. k. við “Silver Lake”, Wash.
Þar hafa Seattle-íslendingar og
þeirra vinir komið saman fyrsta
sunnudaag í ágúst mánuði í 24
ár. — Staðurinn er guðdómlega
fagur frá náttúrunnar hendi, og
hafa því allir unun af útsýninu-
(Frh. á bls. 7)
afmá, svifta þeir fyrst vitinu”.
Eg vil aðeins benda á eitt enn:
Nú þessa síðustu daga hefir það
komið greinilega 1 ljós, að fylgj-
endur Trumans-kenningarinnar
eru lagðir á flótta. Þeir eru að
sönnu að reyna að breiða yfir
þettað með því að láta svo líta
út að þeir hafi aðeins gjört lítils-
háttar breytingar til bóta. Sann-
leikurinn er sá, að með því að
kalla Rússa á fund með sér í
París til að athuga kenninguna,
hafa þeir opinberað öllum heimi,
að þeir hafa horfið frá hinum
upprunalega tilgangi sínum. Hér
hefir það sannast, að nógu á-
kveðin og víðtæk mótmæli geta
orkað því að breyta stefnum og
straumum.
Tíminn leyfir mér ekki að
telja fleiri af þeim táknum tím-
anna, sem til þess benda að enn
megi takast að skipuleggja þenn
an heim þannig, að þjóðirnar
geti lifað saman í einum heimi
í friði og sátt hver við aðra.
Eg sagði áðan að nú væri „náð-
arstund”. Á því, hvemig við not
um þá stund, hvílir nú velferð
og, ef til vill, líf mannkynsins á
jörðinni. Enginn okkar, hversu
umkomulítill sem hann er, get-
ur með öllu komist hjá ábyrgð
í þessu efni.
Förum þá að ráði Trygve Lee
og hættum að tala um stríð, en
tölum í þess stað um frið. Styrkj
um hvern þann mann og hverja
þá stofnun, í orði og verki, sem
berst fyrir friðarmálunum. Forð
umst það að bera óvildarorð
milli þjóðanna. Kostgæfum að
leita sannleikans í öllum mál-
um. Styrkjum trú hvers annars
á sigur hins sanna og góða. —
Gjörumst ótrauðir boðberar
allra þeirra mála sem til friðar
heyra. Nú er það ekki nóg að
biðja með máttlausum vörum:
til komi þitt ríki. Nú er það kraf
ist af okkur að leggja það fram
sem við höfum til að greiða götu
þess. “Greiðið veg Drottins,
gjörið beinar brautir hans .
hrópar hinn forni spámaður
enn til allra manna.
“Sælir eru friðflytjendur, þv*
þeir munu Guðs börn kallaðir
verða.”