Lögberg - 24.07.1947, Blaðsíða 6

« LÖGBERG, FIMTUDAGLNN 24. júlí, 1947
>*"■■■ . 1 — I ■' ■' ' ' ' —<m~' I ..1.1 ■ ■ i ■ ... I , r ----
Fyrst í stað gat hann ekki séð Miss
Edith, en er hún kom fram frá lauf-
skrúðinu sem næstum huldi hana, og
gekk á móti honum, með mildan roða
í andlitinu, varð hún nærri því eins hrif-
in og Dora var, er hún sá hann fyrst.
Nóttina, sem hún neyddi hann til að
láta sig aka heim með hann, hafði hann
íítið tekið eftir henni, en nú sá hann,
eins og í fyrsta sinn, að hún var forkun-
ar fríð, og klædd dýrindis búningi.
4‘Þrátt fyrir mótþróan sem var í huga
hans var hann í efa, og það var auð-
séð í útliti hans og framkomu.
Og Miss Edith, þó hún myndiVel eft-
ir andliti hans frá því er hún fyrst sá
hann, og það hefði ávalt síðan staðið
henni fyrir hugarsjónum, lét hún þó
enga undrun í ljós. Þrátt fyrir það að
hann leit út eins og hann væri ýlgdur,
já, nærri því eins og hann væri reiður,
fanst henni hánn ennþá laglegri, en hún
hafði hugsað sér hann.
“Þetta var mjög vingjarnlega gert af
þér, Mr. Hamilton’, sagði hún og talaði
fyrst, því Fred hafði bara hneigt sig
fyrir henni.
“Vingjarnlegt”, sagði hann blátt á-
fram á sinn vanalega hátt.
Miss Edith hugsaði sig um, og nú, ef
til vill í fyrsta sinn á æfinni jjrosti hún
feimnislega.
“Eg heyrði — mér var sagt — að það
væri eins erfitt að fá Mr. Hamilton til
að koma á dansleik, eins og prins af
konunglegu blóði.-’
“Það er satt; það er ekki ginnandi
fyrir mig, ég dansa ekki,” sagði hann
ofur rólega. “Það er —”
“Þá var það þeim mun vingjarnlegra
af þér að koma,” sagði hún, sem nú
hafði náð fullu valdi yfir sér og brosti
til hans, slíku brosi, sem mennirnir í
klúbbnum höfðu talað svo mikið um.
Fred leit á hana; já, hún var í sann-
leina aðdáanlega fríð, og það var heil-
mikil glettni í þessu brosi hennar.
“Eg vil segja,” sagði Hamilton, “að
maður getur prísað. sig sælan af að fá
tækifæri til að koma hér.
“Mér var sagt, að þú segðir aldrei
hæverskt orð til neinnrar manneskju,”
sagði hún.
“Það er eins og einhver hafi gert sér
ómak til að útmála mig, sem regluleg-
an hrotta og rudda,” sagði Fred og hló.
“Var þér ekki sagt líka, að ég byggi
í trékofa úti í skógi, og lifði á villidýr-
um?” spurði hann.
“Eins og villimaður,” sagði Edith og
brosti; hún hafði heyrt, að félagar hans
kölluðu hann bæði “Villing” og “Villi-
mann”.
Fred varð eldrauður í andliti, en svo
sigraði bros hennar, og hann hló.
“Já, það er það, sem vinir mínir
segja; ég er ósvífin maður. “Eg.er alt
of meinlaus til að vera villimaður, Miss
Rusley; ég skal að minsta kosti ekki
rífa af þér hárið.”
“Það myndi ekki gera mikið til, þeir
búa nú orðið til svo fallegt gerfihár.“
Fred leit á hennar fagra og þykka
hár, sem var í svo yndislegum bylgjum,
og brosti.
“Kanske þú rífir ekki af mér hárið,”
sagði hún. “Þú gerir mig hrædda með
því að horfa á mig, eins og þú gerir.”
Fred hló upphátt.
“Nei,” sagði hann, “jafnvel villi-
manni væri ómögulegt að sýna svo
mikið vanþakklæti. Eg er kominn hér í
kvöld til að þakka þér, Miss Rusley,
fyrir þá góðvild sem þú sýndir mér, og
segja þér, að mér þyki mjög fyrir að
ég skyldi verða til að valda þér svo
mikillrar fyrirhafnar og umstangs!”
Hann brá lit, þrátt fyrir að andlit
hans var mjög útitekið. Miss Rusley
leit niður fyrir sig.
“Það er langt frá því að ég gerði mér
nokkra fyrirhöfn,” svaraði hún; “‘ég
var hrædd um að þú hefðir meiðst. Það
var mjög ógætilegt af ökumanninum
mínum.”
“Nei, það var alt mér að kenna,”
sagði Fred í iðrunartón. “Eg —”
“Segðu mér ekki meira,” sagði Edith
milt og vingjarnlega, og snerti hand-
legg hans með fingurgómnum.
Fred leit á hana og mætti augnatil-
liti hennar, sem bar vott um leyndan
áhuga, svo hún varð að líta niður fyr-
ir sig.
Þau höfðu staðið nærri hinum stóru
og þéttu burknum, og á bak við burkn-
ana sat Dora; hún heyrði ekki einung-
is hvert orð sem þau sögðu/heldur sá
hún og hvert augnatillit þeirra.
Náföl og naumast gat dregið
andann, stóð hún þar; hjartað barðist
í ákafa í brjósti hennar, og hún horfði
stöðugt í gegnum laufið á andlit Freds.
Hana langaði til að flýja þaðan, en hún
gat ekki hreift fæturna. Nærvera hans
og málrómur hélt henni fastri, eins og
hún væri’ bundin.
Henni fanst, að ef hann sneri sér og
sæi sig, þá yrði hún að fylgja honum
hvert sem hann færi, þó það svo væri
til enda veraldarinnar, ef hann segði:
“Fylgdu mér!”
Margar mótsettar hugsanir stríddu
uin yfirhöndina; æst gleði yfir því, að
hann var svo nærri henni, og ómót-
stæðileg þrá eftir, að hann sæi sig, en
svo á sama augnabliki óánægjutiifinn-
ing, sem hún vissi ekki að var afbrýðis-
semi.
Hún var að hugsa um, hvað þau væru
falleg, þar sem þau stóöu og töluðu
saman. Miss Edith, þessi stórauðuga
stúika, klædd liinum Jlegursta búningi
og með allt gimsteinaskraut sitt, og
hann með brUnt, sólbrent andlit og
fögru og skæru augu, og sterklegan
líkaina, sem bar langt af hinum karl-
mönnunum. Hvað þau virtust að samT
svara hvert öðru. En því brosti Miss
Rusley svoleiðis til hans, eins og hún
geröi? Það var ekkert undarlegt að
það glaðnaði yfir honum; hver gat
staðið ósnortinn fyrir framan töfrandi
brosi?
Nú hóf hljómsveitin leik sinn og lék
vals, og minti það hana á, hvar hún
var. Hún færði sig lengra til baka, svo
hún sæist ekki.
“Það er verið að byrja dans,” sagði
Fred á sinn vanalega hátt. “Eg hefði
spurt þig, hvort þú vildir gefa mér
þennan dans, en ég get ekki dansað
í kvöld. Eg er syrgjandi eftir nýlátinn
ættingja. En láttu það ekki hindra þig
frá að taka þátt í dansinum.“
“Það er fín bending til mín,” sagði
hún, “en mér þykir fynr því að þú skul-
ir hafa slíkt til að hugsa um. Það var
sagt í fullri alvöru, þegar ég'sagði, að
það hefði verið vingjarnlegt af þér að
koma hingað. Eg vona að það hafi ekki
veriö neinn náskyldur þér sem dó?”
“Nei, ekki náskyldur,” sagði Fred,
“en hann var kær vinur minn; hann
hafði svo oft verið mér sérlega góður og
hjálpsamur.”
Miss Rusley hneigöi höfuðið, og tal-
aði í samhygðar róm.
“Eg sé, að ég má ekki neyða þig til
að dansa; og ég misvirði það ekki við
þíg, þó þú farir nú strax héðan. Hefði
ég bara vitað —”.
Nú gat Fred farið; því gerði hann
það ekki?
“Eg þakka þér,” sagði hann; “þó ég
dansi ekki, vil ég þó vera hér dálitla
stund ennþá, ef þú vilt leyfa það.”
Miss Rusley kinkaði kolli til sam-
þykkis.
“Þakka þér fyrir,” sagði hún næst-
um svo þakksamlega, eins og hann
hefði sýnt henni stór sóma. Það var aö
minsta kosti það, sem Dora fanst. —
í þessu kom hinn stóri — eða réttara
sagt hinn litli hertogi, með bros á and-
litinu, til Miss Rusley.
“Er ég svo hamingjusamur, að þú
hafir ekki lofað neinum þessum dans,
Miss Rusley?”
Hún leit á dansspjaldið sitt, og hélt
því þannig, að hann gat ekki séð á það,
og hristi höfuðið.
“Mér þykir fyrir því; en ég býst við
að kavaler-inn minn komi þegar minst
varir,” svaraði hún.
Hertogin hneigði sig og færði sig
fjær henni án þess að líta á Fred, sem
stóð þar rólegur.
Dora skildi og vissi, að Miss Rusley
hafði ekki lofað neinum þessum dansi,
en hafði bara komið hertoganum frá
sér, til þess að geta verið hjá Fred. —
Við það magnaðist afbrýðin í huga
hennar. Það var sem þrengdi að hjarta
hennar, svo hún settist niður í stól og
hélt höndunum fyrir andlitið.
Hvaða rétt hafði hún til að vera þar,
hún, þessi fáfróða skógarstúlka, meðal
þessa tigna fólks? Jafnvel þó hann sæi
hana, mundi hann ekki kannast við
hana, og þó hann gerði það, mundi
hann ekki eyða einasta augnabliki til
að horfa á hana, eða tala eitt einasta
orð við hana, þegar svo fríð stúlka,
eins og Miss Rusley, hans vegna hafði
neitað að dansa við hertogann.
* Alt í einu misti hin skrautlega dans-
sýning allan ljóma og ánægju fyrir
henni; músikin varð sem hjáróma garg
’ í eyrum hennar, öll dýrðin var horfin
og hún þráði að vera komin aftur í Syl-
vesterskóginn.
“Dans kavalerinn þinn virðist ekki
vera að flýta sér,” sagði Fred Hamil-
ton; hann hlýtur að vera einkennileg-
ur glópur.”
Miss Edith hló og settist í lítinn
legubekk fyrir framan burknirunnan.
“Eg fyrirgef honum,” sagði hún og
dró kjólinn til hliðar svo Fred gáeti
setst hjá henni.
Fred settist, en ekki þakklátlega, en
hæversklega. Hún þagði eitt augnablik,
en sagði svo:
“Eg hefði átt að senda vini þínum
líka boðsspjald, en ég mundi ekki hvað
hann heitir.
“O, Edward Newton,” sagði Fred og
leit upp. “Eg er hræddur um að hann
hefði ekki komið. Hann fer aldrei í
samkvæmi — að minsta kosti ekki í
svona samkvæmi, Miss Rusley. Hann
er mennta- og umbótamaður og leitar
ekki annarsstaðar eftir skemmtunum.
Hann heitir Edward Newton.”
“Hann er víst góður vinur þinn, er
ekki svo?”
“Já, sá besti vinur sem nokkur getur
átt,” svaraði Fred rólega, “betri en
bróðir.”
“Þið búið saman?” sagði Miss Rusley
með ákafa, sem skar Dora í hjartað,
þar sem hún sat, og hlustaði á samtal
þeirra; það var eins og Miss Rusley
hefði gleymt henni.
“Fred kinkaði kolli. “Já, við búum
saman,” svaraði hann; “við höfum gert
það í fleiri ár, og gerum altaf, vona ég,
þangað til —”. Hann þagnaði.
“Þangað til dauðinn — var það sem
þú ætlaðir að segja?” sagði hún.
“Nei, ég meinti það ekki,” svaraði
Fred blátt áfram. “Eg vildi segja,
þangað til að ég færi að ráðum hans,
og gengi í herinn.”
“í herinn!” endurtók hún og sneri sér
að honum.
Fred brá lit.
“Já,” sagði hann ákyeðið, og þó
hann segði ekki meira, vissi Edith nú,
að hann var fátækur og hafði áhyggj-
ur. —
Það var hér um bil það sem þurfti
til að fullkomna æfintýrið. Hann var
fátækur og-í kröggum, en hún rík og
vissi ekki hvað kröggur voru. Því gat
hún ekki sagt það, sem hún vildi svo
gjarnan segja:
“Þú þarfnast peninga. Sjáðu til, ég
er hér, sem hefi meiri peninga en ég
viti til hvers ég á að nota þá; taktu eins
mikið og þú þarft af mínum peningum,
og það gerir mig sæla!”
En hún bara hugsaði þetta, en sagði
ekkert.
“Það er að verða heitt hér; það er
kominn tími til að fara burt úr borginni.
Maður fer nú að þrá að sjá hinar grænu
mertyir og engi og sjóinn,” sagði hún
alt í einu.
■ “Já,” sagði Fred.
“Við erum hérna í London,” sagði
hún, “af því faðir minn er svoddan
bóka grúskari og verðpr að vera nærri
hinum stóru bókasöfnum — ef hann
getur ekki notið þeirra, þá er eins og
hann sé ekki framar til. Eg get ekki
haft það á samviskunni að slíta hann
burt frá hinu stóra, brezka bóka- og
listasafni; en við njótum tímans eins
vel og hægt er. í morgun höfðum við
gesti á lystibátnum okkar, úti á vatn-
inu, og förum við til Richmond. Hún
beit í brúnina á blævængnum sínum,
og beið þess að hann myndi spyrja sig,
hvort hann mætti vera með í förinni.
“Viltu slá til og koma með okkur?”
spurði hún loksins.
Fred svaraði ekki strax.
“Já, með ánægju,” sagði hann loks-
ins. —
Þessi stúlka hafði það við sig, að
vera hrífandi og yndisleg, enda gerði
það brátt vart við sig. Öll framkoma
hennar var öðru vísi en þeirra hefðar-
meyja sem aldar voru upp við sam-
kvæmislífið í London. Það var fríðleiki
hennar og hispursleysi, er vakti aðdá-
un hans.
“Eg skal koma,” endurtók hann og
leit í kringum sig.
“Hvaðan hefirðu fengið öll þessi
blóm, burkna og pálma?” spurði hann.
“Það eru hér nokkrar tegundir sem ég
aldrei hefi séð í London?”
“Líkar þér þessi blóm? Við komum
með mörg af þeim með okkur yfir hafið,
hin hefi ég fengið hér í höfuðstaðnum,
með því að leita eftir þeim — að minsta
kosti hefir vesalings Mrs. Noble gert
það.”
“Því segirðu vesalings?” spurði
hann.
“Vegna þess að liún er háð þeirri
óhamingju að vera stalla mín, og ég
þreyti hana til dauðs,” svaraði hún.
“Það er þægilegur dauði,” sagði
Fred.
“Þakka þér fyrir, þetta er annað
hrósyrðið, sem þú hefir sagt við mig,
sagði hún.
“Það er hitinn sem gerir það,” sagði
Fred kæruleysislega, en eins og hann
sagði það, mátti taka það á tvo vegu.
“Þú getur fundið.ís á bak við knippl-
inga tjaldið, það er kæliskápur þar.”
“Á ég að sækja ís handa þér?”
spurði hann.
“Já, þökk fyrir.” Hún benti honum,
hvar hann ætti að fara milli hinna störu
laufplantna. Hann varð að ganga fram
hjá henni, en honum vildi það slys til,
að hann rak sig á pálmagrein, sem svo
kipptist til baka, og nokkur lauf festust
í hárinu á Miss Edith.
Hún gaf frá sér lágt hljóð, svo hann
leit við.
“Eg bið fyrirgefningar,” sagði hann,
„lofaðu mér.” Hún beygði höfuðið að
honum og hló. Fred losaði hið fagra og
silkimjúka hár hennar frá laufunum,
sem höfðu festst í því, en svo varð hon-
um önnru skyssan á, að flækja hárið
um fingur sér. Hann fann hennar mjúka
og fagra andlit við hendur sér, og blóð-
ið í æðum hans komst í örari hreifingu.
Miss Edith leit upp; hún var föl í and-
liti og augun voru döpur.
“Eg héld þú sért á leiðinni með að
reita af mér hárið,” sagði bún eins og
við sig sjálfa.
“Mér þykir svo mikið fyrir að þetta
skyldi koma fyrir,” sagði hann í veik-
um og mildum róm. *
Miss Edith leit niður fyrir sig og dró
þungt andann. Stuna, sem nærri því
var eins og bergmál af henni sjálfri. Er
hún leit upp, sá hún hvar Dora sat, þar
sem hún hafði skilið við liana, með
hendurnar í kjöltu sinni.
“Ó, barnið mitt,” sagði Edith, “ég hefi
nærri því—”.
“Já, þú hafðir gleymt mér,” sagði
Dora með einkennilegt bros á andlit-
inu. —
Miss Edith roðpaði út að eyrum og
leit á hana. Dora var föl í andliti og aug-
un starandi eins og hún væri yfirkomin
af þreytu og jóningum.
“Fyrirgefðu mér, barnið mitt,” sagði
Miss Edith. “Þú ert náhvít í andliti —
þú ert þreytt. Það er svo heitt, bíddu!
Það verður strax komið með ís.”
“Nei, nei,” sagði Dora og hrökk við.
“Viltu gera svo vel að fara frá mér —
láttu hann ekki koma hingað — ég
meina —”, stamaði hún. “Eg vil helst
fá að vera ein. Farðu og dansaðu, Miss
Edith.”
“Hve hrædd geit þú ert,” sagði Edith
eins og til að hressa hana upp. „Sittu
þarna á bak við plönturnar. Vertu ekki
hrædd; ég lofaði að sjá um þig.“
“Eg er ekki hrædd,” sagði Dora ró-
lega; en ég vil heldur —”
Miss Edith reyndi að tala kæruleysis-
lega og fitlaði við blævæng sinn.
“Tókstu eftir manninum sem ég var
að tala við, kæra Dora?”
“Já,” sagði hún rólega.
“Finnst þér hann ekki fríður og
fallegur?”
Hjartað barðist svo í brjósti Dora,
að hún átti bágt með að segja nokkuð.
“Jú”, sagði hún loksins.
“Hvað þú ert köld,” sagði Edith, og
lét vel að henni. “Hversu kalt, já, mín
kæra Dora, hann er sá langfallegasti
allra þeirra ma'nna sem hér eru.”
“Já,” sagði Dora angurvært.
Miss Edith horfði undrandi á hana.