Lögberg - 14.08.1947, Blaðsíða 6

fi
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. ÁGÚST, 1947
(Ensk saga)
HVER VAR
ERFÍNGINN?
G. E. EYFORD, þýddi
Það hlaut að vera sterkur maður sem
réri bátnum, því hann skreið áfram
með undra hraða. Dora sá hann glögt.
Hún sá hans beru og sinasterku hand-
leggi, og þegar hann laut áfram til að
taka áratökm, var eitthvað í þeirri
hreyfingu, sem minti hana á sér svo
kæra persónu, að hún fékk hjartslátt.
Hún stóð upp og horfði með miklum
áhuga á bátinn, þar til hann hvarf fyrir
tanga sem skagaði út í fljótið. Hún beið
árangurslaust, og sá ekki meira til
bátsins, en litlu síðar heyrði hún háa
hlátra, svo hún vissi að báturinn hafði
lent.
Með veikri von og kvíða, settist hún
aftur, á trjábolin, og reyndi árangurs-
Jaust til að stööva hjartsláttin sem
liafði gripið hana. Alt í einu heyrði hún
nafn sitt nefnt, það var málrómur Miss
Edith, en svo undarlega breyttur. Nú
var engin falskur hljómur í málrómn-
um, heldur glaðvær, hreinn og fagur.
“Dora! Dora! Hvar ertu?”
Það var enginn vegur fyrir hana að
komast hjá því. Hún vissi að hún yrði
að fara, en hún beið við í þrjár mínút-
ur. Svo stóð hún rólega á fætur og gekk
til gestanna; hún sá að þeir höfðu allir
sest niður. Lávarður Cunningham og
Sir Portman láu í grasinu og reyktu
vindla. Kvennfólkið í skrautbúningum
sínum, sat saman í hóp skamt frá þeim,
og skamt þar frá sat Miss Edith með
bolla í annari hendinni. en með hníf í
hinni; hún sneri sér að manni, sem sat
og borðaði. Þó hann sneri bakinu að
Dora, þekkti hún hann; það var Fred
Hamilton. Hann hafði farið úr hvíta
flannels jakkanum. Hann borðaði með
góðri lyst.
“Já, betra seint en aldrei,” heyrði
hún hann segja, og við hvert orð er hún
heyrði hann segja, hoppaði hjartað í
brjósti hennar, eins og það vildi svara
honum.
“Eg sá að ég gat fengið mig lausan,
svo ég tók fyrstu lest til Richmond, og
þar fékk ég að vita hvert þið hefðuð
farið, ég náði mér í lítinn bát, og nú er
ég hér,” sagði hann.
“Já, rétt í tæka tíð til að þvo upp leir-
tauið,” sagði Cunningham. “Við höfum
étið öll jarðarberin, villimaður, og það
er ekki mikið eftir af ísrjóma heldur. —
Það er heppni fyrir þig, að það er dá-
lítið eftir af skorpusteik.”
“Kærðu þig ekki um, hvað hann seg-
ir, Mr. Hamilton,” sagði Edith í sínum
sætasta og mildasta málróm. “Mér
þykir svo leiðinlegt að þú komst svo
seint, en láttu það ekki reka á eftir þér.
Þú hlýtur að vera fjarska þreyttur. —
Lofaðu mér að gefa þér dálítið af sauð-
arlæri og tungu.”
Hún skar sjálf kjötið og lét bitana á
diskinn hjá honum.
“Láttu mig ekki gera skarð í gleðina,
láttu mig ekki verða orsök til að spilla
skemtuninni,” sagði Fred á sinn alvar-
lega hátt. Haltu áfram með leikinn;
hvað var það — kyssa á hringinn?”
Allir hlógu, því í picnici hlæja menn
að öllu.
“Eg kveið fyrir að ég mundi ekki
koma fyr en allt væri upp jetið,” sagði
Fred.
“Lofaðu mér að gefa þér kampa-
vín,” sagði hún, og rétti honum fullan
bikar.
Fred tók við bikarnum og bar hann
að munni sér. í því leit Miss Edith upp
og sá Dora standa hreyfingarlausa
eins og myndastyttu; hún gaf henni
bendingu um að koma til sín, og Dora
fór eins og ósjálfrátt yfir til hennar, og
stóð þar andspænis Fred Hamilton.
Fred sat og horfði á botninn á bik-
arnum, en svo leit hann upp, og rak
upp hljóð, lét bikarinn detta og hljóp
á fætur. Hissa og náfölur horfði hann
á hið þreytulega andlit Dora.
“Hamingjan komi til!” sagði Cunn-
ingham; “hvað er nú að þér, villimaður?
Hefir eitthvað bitið þig?”
Miss Edith leit af einum á annan, —
Dora var föl og undrleit, og Fred stóð
þar eins og steingerfingur.
“Dora,” stamaði Edith. “Hvað er
þetta?”
Fred áttaði sig brátt.
“Það er líkt slíku fólki sem þið eruð;
vissuð þið elíki að þið létuð mig setjast
á mauraþúfu? Hvað sagðir þú, Miss
Rusley? Eg bið fyrirgefningar; en það
fór ekki mikið af víninu niður, og ekk-
ert brotnaði,” sagði hann.
Hann beygði sig og tók upp bikar-
inn.
Miss Edith hló.
“Eg gat ekki skilið, hvað hafði komið
fyrir,” sagði hún. “Voru það virkilega
maurarnir sem bitu þig?”
“Það er Fred líkt,” sagði Sir Port-
man, með mestu rólegheitum. “Hann
er aldrei ánægður nema hann geti brot-
ið eitthvað. Eg get fullvissað ykkur um,
að hann brýtur fleiri glös í klúbbnum
en nokkur annar.”
“Já, ég hefi æfinlega verið klaufi,”
sagði Fred og bældi niður í sér hlátur-
inn. Miss Edith brosti til hans.
“Þú hefir gert vinkonu mína, Miss
Nichols, dauðhrædda. — Dora, þessi
alvarlegi herra er Mr. Hamilton,” sagði
E'dith.
Fred hafði gefið henni tíma til að ná
valdi yfir sér, svo hún gat nú verið ró-
leg fyrir framan hann. Hann hneigði
sig og horfði á hana, eins og hann þyrði
ekki að trúa sínum eigin augum.
“Fyrirgefðu mér; ég er kanske nokk-
uð klaufskur, en ég brýt ekki eins mik-
ið tg þeir segja. Er meira kampavín til
hérna, Miss Rusley? Eg veit að ég
verðskulda ekki meira —”.
Miss Edith kom með flösku, og beiddi
Dora að hella í bikarinn, og brosti. —
“Það er satt, hann veröskuldar það
ekki, en við viljum vera náðugar við
hann.” Dora tók flöskuna og laut nið-
ur er hún helti í bikarinn, og Fred stóð
fyrir framan hana, svo liann gat skýlt
hennar skjálfandi höndum fyrir augum
þeirra sem hjá voru.
Hendur hans skulfu líka, og hjartað
barðist í brjósti hans. Alt annað en
hún, var sem þoka fyrir augum hans.
Var hann að dreyma, eða var þetta
raunveruleiki? hann gat varla trúað
því, honum fanst hann ekki vera viss
um, hvað hann sá; honum fanst að
hann yrði að snerta hana.
Hann rétti sína skjálfandi hendi
fram með mikilli varfærni og snerti við
hendi hennar. Hún leit strax á hann —
löngu, sorgmæddu tilliti, eins og hann
hefði meitt hana. — Já, það var hún.
Það var Dora, stúlkan frá Sylvester
skóginum.
Hann dró þungt andann, og lyfti bik-
arnum að vörum sér og tæmdi hann í
einum teyg. Svo settist hann aftur og
tók diskinn sem hann hafði verið að
borða af, næstum án þess að vita, hvað
hann gerði. Honum fundust hlátrarnir
í kringum sig hásir og leiðinlegir, lauf-
in á trjánum sýndist honum visin, og
hinn silfurskínandi vatnsflötur á fljót-
inu, fanst honum litlaus; allar hugsanir
hans og minningar hvörfluðu til baka,
til litla stöðuvatnsins í Sylvester skógi,
þar sem hann sat undir tréhu hjá þess-
ari töfrandi, ungu stúlku.
“Nei, sjáið þið!” sagði Cunningham;
“hér situr villimaðurinn og borðar í
ákafa ekkert!”
Fred gat ekki annað en hlegið; hann
fann, hvað hann var alveg utan við sig.
Hann varð að hressa sig upp, þó ekki
fyrir annað, þá hennar vegna.
“Eg hefi líklega fengið sólsting,”
sagði hann glaðlega og leit á tóman
diskinn.
“Þeim, sem leiðist að sitja og horfa
á villimanninn og hans siðlausa borð-
hald, vil ég ráðleggja að fjarlægja sig,”
sagði Cunningham og stóð á fætur. “í
alvöru sagt, ef einhver langar til að
skoða hina skrautlegu höll, sem er hér
skamt frá, þá eru opnar dyr fyrir okk-
ur að fara þangað. Eg fyrir mitt leyti
vildi heldur taka mér róðrartúr.”
Þessari uppástungu var vel tekið; —
flestir vildu sjá höllina, svo það lagði
á stað í tveimur bátum þangað.
Lafði Monrte, Miss Rusley, tvær aðr-
ar stúlkur, Dora og Hamilton fóru
ekki. — Hamilton lét sem hann æti og
drykki, og Miss Rusley, sem lá á hnján-
um fyrir framan hann, þreyttist aldrei
á að bjóða honum meira og meira. —
Dora sat ofurlítið fjær, og hlustaði með
mestu athygli á hvert orð er hann
sagði. —
Alt í einu setta hann diskinn frá sér,
eins og honum hefði komið eitthvað
stórt í hug. “Þökk fyrir, ekki meira,
annars verð ég of þungur fyrir litla bát-
inn minn. Get ég hjálpað ykkur til með
að pakka dótinu í körfurnar?”
Miss Rusley vildi ekki heyra að hann
snerti á því. “Nei, þú skalt livíla þig og
reykja pípuna þína,” sagði hún, “og
horfa á okkur. Dora, komdu, ég veit að
þú vilt hjálpa okkur.”
Dora vaknaði í skyndi upp af draumn
um sínum og lagðist á hnén til að safna
saman diskum og bollum, meðan Miss
Edith og hinar fóru að sækja körfur til
að láta leirtauið í. Fred notfærði séi*
þetta tækifæri. Hann laut áfram og
hvíslaði:
“Dora!”
Hún sneri sínu föla og dreymandi
andliti að honum.
“Já!”
“Ert það þú sjálf? Hvernig komstu
hingað? Er mig að dreyma?”
“Það er ég,” sagði hún í lágum og
mildum róm.
“En — en,” sagði hann. “Hvernig
stendur á því að þú ert hér? Eg vissi
ekki að þú værir í London. Eg hefi leit-
að þín.”
Hjartað í brjósti hennar hoppaði
upp af fögnuði. Hann hafði leitað að
henni.
“Eg hefi leitað þín alstaðar, Dora. —
Hélstu að ég mundi ekki koma aftur?
Eg kom að húsinu þínu í Sylvester
skógi —”
“Já, sagði hún, óþolinmóð eftir að
heyra meira.
“Eg fann húsið tómt, þar var enginn.
Þú varst farin burtu, nei, það var eng-
in lifandi manneskja þar, og ég vissi
ekki, hvað ég átti að gera. Svo ég fór
til London, og — ég leitaði þín á allan
hátt. Gat þér komið til hugar að ég
mundi gleyma þér, eins og þú hefir
gleymt mér.”
Hún roðnaði og horfði á hann með
ásakandi augnaráði.
“Gleymt honum!”
“Eg get ekki skilið þetta,” hélt hann
áfram og horfði á hana með alvöru og
ynnilegleik.
Hún brosti ofur milt. Hjarta hennar
var fult fagnaðar og gleði, allar hjarta-
taugar hennar titruðu af frið og fögn-
uði; hún heyrði varla hvað hann sagði.
Orðin, “ég hefi leitað að þér,” endur
hljómuðu í eyrum hennar.
“Eg get varla skilið þetta; mér finst
það meir sem draumur en raunveru-
leiki,” sagði hann.
Fred leit yfir til þeirra, sem voru að
pakka ofan í körfurnar, hann sá að þær
voru rétt búnar að því, og mundu koma
og aðskilja þau, sem nú höfðu fundist.
“Hvar heldurðu til? Ertu bara í
heimsókn?”
“Eg er hjá Mrs. Lamonte,” sagði
Dora lágt.
Fred varð alveg hissa, og var nærri
því búinn að missa pípuna út úr sér.
“Hjá Mrs. Lamonte?” sagði hann í
niðurbældum róm.
“Hjá móðir George?”
“Já, og hún hefir verið ósköp góð við
mig.”
Fred starði stein hissa á hana.
“George góður við þig!” sagði hann í
sorgarróm. “Hvað meinar þú með því?
Er mig að dreyma?”
“Það var hann, sem kom til okkar,
ásamt móður sinni,” sagði Dora, óró-
leg yfir að sjá illan grun leggjast sem
skugga yfir andlit hans.
“Eg skil ekkert í þessu,” sagði hann
í bitrum róm. “George — George!
Hvernig gat hann vitað að þú varst
til?” —
“Einhver vinur hans sagði honum
það; ég skil ekki vitund í því. En það
er víst, að hann hefir einhversstaðar
fengið vitneskju um það. Mér líkar
ösköp vel við Mrs. Lamonte.”
Fred hneigði sig.
“Já, hún er vönduð kona. En George
—” og svo strauk hann hendinni yfir
enni sér.
Dora horfði óttaslegin á hann.
“Ertu reiður?” spurði hún.
“Reiður! Reiður við þig!” sagði hann
og hallaði sér að henni með einlægri
huglátsemi. “Hvernig gætir þú látið þér
koma slíkt til hugar? Nei, ég er ekki
reiður; en ég get ekki ráðið þessa gátu.
En hugsaðu ekki um það! Líttu ekki
svona sorglega út, mín kæra — Miss
Nichols, meina ég — ef þú vissir hvern-
ig ég hefi leitað um alt eftir þér, og —
og hvaða bjáni ég hefi verið.”
“Eg hélt að þú hefðir gleymt mér,”
sagði Dora, auðmjúkt og huglátsam-
lega.
Það brá fyrir leiftri í augum Freds.
“Eg hefi ekki gleymt þér, eitt einasta
augnablik — ekki eitt einasta! Dora,
ég — ó, og þarna ertu.”
Hann var neyddur til að þagna, er
Miss Edith og hinar konurnar komu.
“Hvað eigum við nú að gera?” sagði
Miss Edith brosandi. “Það er margt af
fólkinu farið á stað til að skoða höll-
ina. Eigum við að bíða eftir þeim eða
fara á móti þeim ? ”
Fred vildi ekki fara.
“Það kemur brátt aftur,” sagði hann
aannars hugar; hann gat ekki litið af
Dora, og dáðist í huga sínum að fegurð
hennar og íríðleik. Bara að þær færu
allar og lofuðu þeim að vera eftir! Hann
hafði svo margt að segja henni, og svo
margs að spyrja hana.
Miss Edith sýndi þess engin merki
að hún vildi fara neitt; hún lagðist nið-
ur í grasið hjá þeim, og fór að tala við
þau.
Því hafði hann róið einn á bát upp
eftir elfunni? Því hafði hann ekki verið
með þeim? Því gat hann ekki komið
eins snemma og hinir gestirnir? Hún
lagði ekki mikinn trúnað á, að hann
hefði haft nokkuð sérstakt að útrétta,
sem þurfti að tefja hann. Fred svaraði
bæði seint og óákveðið hinum ýmsu
spurningum sem hún lagði fyrir hann.
Að síðustu veitti Miss Edith því eftir-
tekt, live hann var utan við sig, og fór
þegjandi burt frá honum.
Dora sat þar stein þegjandi; hún
horfði út á fljótið; allur hugur hennar
var hjá honum, sem hún hafði búist
við að sjá aldrei framar. Hún beið þess
með óþreyju að heyra hann tala, og er
hann tók til máls, hlustaði hún eftir
hverju orði sem hann sagði, eins og líf
hennar væri í veði. Hún titraði af til-
hugsuninni um að hann mundi snerta
sig. Framkoma hans gerði hana rólega
og sæla. Hve hann var fallegur, þar sem
hann lá í grasinu, og sneri sínu útitekna
andliti að henni; en hún þorði ekki að
horfa stöðugt á hann, þó þaö væri
hennar innilegasta ósk.
23. KAFLI.
Tveir bátarnir lögðu af stað ofan
fljótið, og sem snöggvast fanst Dora
að byrði hefði verið lyft af sér. Svo voru
leirtaus- og matarkörfurnar bornar út
í -þriðja bátinn og kvenfólkið tók sér
far með honum.
Fred stóð við skut bátsins og tók
í hendina á Dora til að hjálpa henni upp
í bátinn.
“Gættu þín,” sagði hann hátt, en
sagði svo í lágum rómi: “Eg mun hitta
þig í Richmond.”
“Ætlar þú að róa til baka til Rich-
mond, villimaöur?” spurði Cunning-
ham, og það var eins og hann öfundaði
Fred af því að róa sér einn á báti.
Fred vék sér strax að honum og
sagði:
“Nei, ég skal taka þitt pláss í þess-
um bát, ég sé að þig langar til að róa
mínum bát. — Komdu þá,” og áður en
Cunningham hafði tíma til að afþakka
tilboðið, hafði Fred næstum hent hon-
um upp í litla bátinn, og hljóp svo sjálf-
ur upp í bát Miss Edith.
Nú hvarf allur þunglyndisblær af
andliti hans. Hann sat rétt fyrir fram-
an Dora; svo þegar hann laut áfram til
að taka áratakið, snerti hann nærri því
við kjólnum liennar.
“Mér þykir vænt um að þú komst í
bátinn til okkar,” sagði Miss Edith.
“Mér þykir líka vænt um að vera
hér,” sagði Fred, en hann horfði altaf
á Dora.
“Svo róum við,” sagði Fred, og tók
hreystilega í árina.
“Ekki neinn lífróður,” sagði Sir Port-
man, “það hafa ekki allir risavöðva
eins og þú.”
Fred var nú í góðu skapi og réri af
öllum mætti, með sínum sterku hand-
leggjum, berum upp fyrir olnboga.
“Hve þetta er indælt kvöld,” sagði
Miss Edith. “Vill engin syngja?”
Það var auðvitað engin þar sem
vildi syngja.
“Syngdu svolítið, kæra barn,” sagði
Edith við Dora; “Eg sé það á andlitinu
þínu, að þú getur sungið. Þú getur ekki
gert þér í hugarlund hve fagur söngur
hljómar fallega á vatninu.”
“Ó, nei, nei,” sagði Dora; hún var alt
of hæversk til þess, að fara að syngja
þar í bátnum.
Fred leit upp.
“Syngdu,” sagði hann stillilega og í
bænarróm.
Það var eins og henni fyndist hann
skipa sér að syngja; hún leit á hann
með auðmjúku tilliti, sem sagði, að hún
vildi gera eins og hann beiddi, og hún
byrjaði að syngja söngin, sem hún hafði
heyrt hanii syngja úti í Sylvester skóg-
inum hjá henni.