Lögberg - 29.01.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIM'i UDAGINN 29. JANÚAR, 1948
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Það er ekki neinum vafa bundið, að
Montrose hefði getað framkvæmt þá
löngun sína að koma Mulready í burtu
að því er til líkamlegra burða hans
kom, en konu sinnar vegna stilti hann
sig og umbar Mulready með eins mik--
illi hógværð og honum var unt. Eftir alt
þá var vera gestsins á heimilinu meira
þreytandi fyrir konuna hans, en hann,
því eins og Lesbia hafði sagt, þá minti
Mulready frúna altaf á sorgaratburð-
inn mikla í lífi hennar, og þess vegna
vildi hún að Mulready færi sem fyrst í
burtu frá Breiðavatni. En hafði hún
nokkra aðra ástæðu til þess að óska að
hann færi sem fyrst í burtu af heimil-
inu? Það var spurningin sem Montrose
var altaf að spyrja sjálfan sig að, og
grunurinn um það, að þessi ófágaði gest
ur hefði náð einhverju valdi yfir konu
sinni sem gerði honum mögulegt að
fiðra sitt eigið hreiður á hennar kostn-
að. Hann vissi, að lögfræðingafélagið
Bowles og Mulready var ekki í miklu
áliti á meðal þektra lögfræðifélaga í
borginni, en samt virtist Mulready hafa
nóg fé til að eyða, og tapa, því hann
spilaði iðulega fjárhættuspil við menn
sem áttu yfir miklu fé að ráða og tap-
aði tíðum stór-upphæðum og borgaði
þær möglunar- og tafarlaust eins og
slíkt væru smámunir einir fyrir hann.
“En það er máske fé skjólstæðinga
hans sem hann leikur sér þannig með”,
hugsaði Montrose. “Það er ekki ólíklegt
að hann komist undir hendur laganna.
Hann er Hrafn sem er að reyna að vera
páfafugl, og við vitum hvernig sá leikur
vanalega endar”.
Mulready hafði verið tíu daga í heim-
sókn sinni á Breiðavatni þegar upp úr
sauð.
Montrose, sem hafði brugðið sér til
bróðurins , að líta eftir veðreiðahesti,
er hann átti og verið var að temja með
hestur bróður hans, óom heim til sín
áður en á honum var von og gekk hvat-
lega til lestrarsals síns og opnaði án
þess að gjöra vart við sig.
“Það er betra barns þíns vegna”,
heyrði hann Mulready segja. Montrose
gekk snúðugt inn í herbergið. Hér var
þá nokkuð sem hann gat fest fingurnar
á. Mulready hafði í hótunum við konu
hans með óþolandi ribbalda orðum. —
Sumir menn verða háværir og hrotta-
legir þegar þeim rennur í skap. Mont-
rose var ekki- í þeirra tölu. því reiðari
sem hann varð, þeim mun kald-rólegri
varð hann. Hann gekk rólega þangað
sem Mulready sat. Einblíndi Mulready
á Montrose og á hestakeyrið sem hann
hafði í hendinni, og var ekki laust við
að um hann færi geigur ragmennisins.
Frú Monrose sat skammt frá Mulready
og voru augu hennar tárvot og grát-
þrungin. — Þögn, þung og djúp, ríkti í
salnum í nokkrar sekúndur. Montrose
leit til konu sinnar, og svo á Mulready,
og þau öll þrjú sem þar voru inni, fundu
til þess að árekstur var óumflýjanlegur.
“Hvað er það, sem konunni minni er
betra að gjöra barnsins síns vegna?”
spurði Montrose í föstum og ákveðnum
rómi. —
“Eg — var að ráðleggja —”, byrjaði
Mulready.
“Fyrirgefðu aðdróttunina”, bætti
Montrose við.
Frú Montrose varp öndinni mæðulega
og sagði: “Willie, Willie, gjörðu það mín
vegna að segja ekki meira”.
Montrose sló keyrinu nokkrúm sinn-
um á fót sér og Mulready stóð upp af
stólnum sem hann hafði setið á og setti
hann fyrir framan sig og greip báðum
höndum um bak stólsins. Ástæða hans
fyrir þeirri breytingu var auðsæ. Hann
óttaðist að Montrose mundi berja sig
með keyrinu, og þá mundi stóllinn reyn-
ast handhægt vopn til varnar.
“Mamble, viltu segja mér hvað þessi
maður hefir verið að segja við þig?”
spurði Montrose.
í stað svars, setti ákafan'grát að frú
Montrose og Mulready fór að ókyrrast.
“Hundurinn þinn”, mælti Montrose og
sneri sér að Mulready, ég skyldi gefa
þér ráðningu með keyrinu sem ég held
á, ef ég vissi ekki að slíkt varðaði við
lög, og að þú mundir nota þér þáð til inn-
tekta á einn, eða annan hátt. En eitt
get ég gjört og ætla að gjöra og það er,
að reka þig út úr húsi mínu samstundis”.
“Willie!” stundi frú Montrose upp. —
meira gat hún ekki sagt sökum æsingar-
ástands þess sem hún var í.
Hr. Mulready sem stóð á bak við stól-
inn og var orðinn sannfærður um að
hann þyrfti ekki að óttast hirtinguna
sem honum stóð stuggur af um tíma,
herti nú upp hugann og hreytti illkvitn-
islega út úr sér:
“Húsið þitt, hr. Montrose? Mér hefir
skilist að þú værir með það, og alt ann-
að, upp á náð konu þinnar kominn. Eg
veit ekki hvað það er, sem að ég hefi
sagt þér til móðgunar, og þér skal aldrei
haldast upp að vaða yfir mig með yfir-
gang og óþokka — nei, aldrei skal þér
takast það!”
Það voru nokkrar fljótar sviftingar.
Stóll féll á gólfið og Montrose greip helj-
ar taki í hnakkadrambið á Mulredy. —
Lögfræöingurinn stimptist við, bölvaði
og hótaði, en Montrose rak hann á
undan sér eins og fis til dyranna, með
grimmilegum ánægjusvip á andlitinu út
af hinni ómannborlegu aðstöðu Mul-
ready. — Þegar út úr lestrasalnum kom
rak hann gest sinn svo að segja í fang-
ið á Daniels vínráðsmanni sínum, sem
rétt í því að þeir komu út í ganginn fyr-
ir utan lestrarsalinn, var að ganga á
milli borðstofunnar og eldhússins og
sem eðlilega varð ekki lítið forviða á að
sjá einn af húsgestunum þannig leikinn
af húsbónda sínum. ✓
“Þú þekkir andlitið á þessum þorp-
ara, Daniels”, sagði Montrose og hristi
höfuð Mulready framan í vínráðsmann-
inn, til þess að hann gæti betur munað
eftir því. “Gefðu öllum þjónum á heim-
ilinu fyrirskpun um að láta hann aldrei
koma hér inn fyrir húsdyr síðar”.
Án þess að gefa Daniels nokkurt
tækifæri til að svara þessari einkenni-
legu fyrirskipun nokkru, hélt Montrose
ferð sinni áfram og rak Mulready blót-
andi og hótandi til dyra kastalans. — Á
leið þeirra í gegnum kastalann, urðu
tveir þjónar varir við ferð þeirra og
Lesbia, sem kom út úr hliðar-herbergi,
þegar hún heyrði stimpingarnar, og
stundi þungann, er hún sá hvað um var
að vera.
Þegar út úr dyrum kastalans kom,
slepti Montrose takinu á Mulready og
mælti:
“Farðu! Ef þú kemur hingað aftur, þá
húðstrýki ég þig”.
Mulready sneri sér að Montrose,
öskurauður, og hvæsti:
“Þú, umkomulausi alsleysingi, sem
þiggur náðarbrauð þitt frá hendi veg-
lyndrar konu þinnar —”.
Lengra komst málsnild Mulready
ekki, því Montrose greip aftur í háls-
málið á honum og hratt honum fram af
húströppunum, og rétt í því, bar séra
Willoughby þar að, og skildi auðvitað
ekkert í þessum viðskiftum.
Hr. Mulready reis á fætur, lagaði á
sér kragann og leit þangað sem fjand-
maður hans stóð, öskugrár í framan.
“Fyrir þetta skaltu borga, hrópaði
hann. “Þú skalt borga”, endurtók
hann og steitti hnefann í áttina til
Montrose í hinum grimmasta hefndar
hug. —
Montrose, á meðan að þessu fór fram
hafði kallað á eina af þjónum sínum til
sín og beðið hann að sækja hatt Mul-
ready, sem eftir hafði orðið í bókahlöð-
unni og þegar að þjóninn kom með hatt-
inn, henti Montrose honum á eftir eig-
andanum, sem svo hafði sig á burtu.
“Eg var að reka þennan mann í burtu
af heimilinu”, mælti Montrose og sneri
sér að Willaughby, “fyrir að misbjóða
henni dóttur þinni”, en gaf tengdaföður
sínum lítið meiri upplýsingar um, hvað
fyrir hafði komið.
Séra Willoughby var ljóst að hann
hefði heimsótt Breiðavatns-fólkið á
óhentugum tíma. Kvaddi eftir litla bið
og fór. Eftir að hann var farinn fór
Montrose á fund konu sinnar sem enn
sat inni í lestrasalnum; eftir hálfan
klukkutíma kom hann út aftur og bar
þá andlit hans vott um geðshræringu,
sem honum var mjög ótítt að sýna.
Honourable William Montrose leit út
eins og maður sem óttinn hefir gripið
á vald sitt.
IX KAPÍTULI
Kórónu-gistihúsið
Hr. Mulready gekk ofan stiginn
langa, ofan að staðar-hliðinu, og var
í hinu versta skapi. Hann bölvaði
Montrose biturt, óg hann bar þyngri
hug til hans, en hann hafði borið til
nokkurs manns áður. Hann hafði síst
átt von á slíkri meðferð frá þeim kald-
lynda manni sem naumast skifti sér af
honum, og sem virtist láta sér lítt við-
komandi hvað kona hans aðhafðist á
meðan að hún gaf honum næga pen-
inga til að vasla með.
Þetta hafði því komið Mulready
mjög á óvart og hann var sár gramur,
og það sem verst var, að hann hafði
verið gjörður að athlægi og svívirtur
fyrir augum vinnufólksins á Breiða-
vatni. Svo hann ásetti sér að hefna sín
grimmilega, og að Montrose skyldi fá
að sjá eftir þessu frumhlaupi sínu.
Hann var enn í æstu skapi er hann
gekk út um kastala hliðið og eftir veg-
inum fram hjá kirkjunni og til Kórónu
gestgjafahússins. Þar bað hann um
prívat herbergi og fékk það, og gekk
þar fram og aftur um gólf og horfði
með starandi augum í kringum sig en
sá þó ekkert, ekki einu sinni úttroðna
fuglshami á veggjunum, eða myndina
af George konungi III., sem þar hékk
ásamt mynd af drottningu hans. Hann
vissi naumast af sjálfum sér, þar til að
þjónn kom inn til hans með skrif-
pappír og vatnsglas af brennivíni og
sódavatn.
Mulready drakk úr brennivínsglas-
inu í einum teig og bað um annað. —
Þegar þjónninn færði honum það, sett-
ist hann niður við borðið sem stóð við
gluggann í herberginu ,ög fór að skrifa.
Hann skrifaði stanslaust um stund,
svo leit hann upp og sat hugsi um
stund með endann á pennaskaftinu
upp í sér.
“Nei”, sagði hann við sjálfan sig. —
“Þetta dugir ekki, ég verð að gjöra
þetta torskildara. Það dugir ekki að
gjöra það of ljóst, ef ég skyldi þurfa
að breyta um skoðun. Hann lagði bréfið
frá sér og bað þjóninn að færa sér
meira brennivín, sódavatn og vindil. Á
meðan að hann var að tæma vínglasið
og reykja vindilinn, gekk hann aftur og
fram um gólfið í herberginu.
Vínglösunum sem hann pantaði hjá
þjóninum fór fjölgandi, því það tók
all-mikið af sterku áfengi til að friða
hinn órólega huga hans svo að hann
gæti náð jafnvægi hugsunar sinnar, og
hjá honum þegar að henni kom, og
hann hélt áfram vínnautninni, svo að
síðustu, þegar að hann lauk við bréfið
sem hann var að skrifa, þá gjörði hann
það með þoku kendri hugsun, og
syngjandi höfuðverk.
Mulready hringdi herbergis-bjöllunni.
Hann ávarpaði þjóninn sem inn kom
og spurði:
“Hafið þið sjóforingjaskrá?”
“Já, herra”, svaraði þjónninn sem
áleit það hina mestu ókurteisi að við-
kenna að Kórónu-veitingahúsið hefði
ekki á reiðum höndum, hvað helst svo
sem gestir þess þyrftu á að halda. Ef að
Mulready hefði spurt um, hvort til væru
hvítir fílar, þá hefði svar þjónsins að
líkindum verið hið sama; hann hefði
aðeins komið til baka eftir stutta
stund og tilkynt gestinum, að maður-
inn í no. 4 hefði farið út með hann. En
það vildi nú svo til að sjóforingja-skrá-
in var til, sem þjónninn furðaði sig þó
á, og hann tók hana og afhenti hr.
Mulready með nokkrum myndugleika
svip. —
“Er það nokkuð annað sem þú þarfn-
ast?” spurði þjónninn.
“Já”, svaraði Mulready. “Sendu létti
vagn eftir farangri mínum upp að
Breiðavatni undir eins”.
Svo fór Mulready að athuga sjó-
foringja-skrána og rendi augunum upp
og ofan registerið.
“Eg skal láta þá skrækja”, tautaði
hann. “Eg hata hvern einasta og einn
þeirra. Hér kemur það Drake. A. S.-
459. Það er maðurinn sem ég er að leita
að, yfirlætis merkikerti, sem sagði
mér, að leggja höfuðið á mér í bleyti,
Drake, A. S.’\
Hann fletti upp blaðsíðunni sem til-
tekin var í regestrinu. “Láttu mig sjá”,
tautaði hann. H. M. S. Sharpnel ”Eg
kæri mig ekki um nafn kafteinsins; Hér
kemur það. Lautenant Archibald S.
Drake.
Með hótunum um hefnd á hendur
Montrose-hjónunum og öllu þeirra
skylduliði og fyrirlitningar bríxlum í
sambandi við Archibald Drake, skrifaði
hann utan á bréfið sem hann hafði ver-
ið að skrifa til Drake,, Lautenants á H.
M. S. Sharpnel. Setti bréfið innan í um-
slagið og féll svo steinsofandi fram á
borðið.
Kveldið var hlýtt og glugginn í her-
bergi hans var opinn, að öðru leyti en
því að vírnet var fyrir glugganum að ut-
an. En undir glugganum að utan lá Há-
stræti sem var steinlagt. Hr. Mulready
hafði ekki sofið þannig lengi, þegar að
maður stansaði úti fyrir glugganum og
gægðist inn um vírnetið. Það var Mont-
rose, sem hafði getið sér þess rétt til
að hann mundi geta náð fundum Mul-
ready á gistihúsinu. Hann leit á Mul-
ready, þar sem að hann svaf, sá sjóliðs-
foringja-skrána og skrifpappír á borð-
inu og gekk hratt inn í gestgjafahúsið.
Hr. Montrose var of hátt settur í
tignarstiga lífsins, til þess að nokkrar
athugasemdir yrðu gerðar við athafnir
hans á gestgjafahúsinu. Ef að hann
óskaði eftir að fara inn í einkaherbergi
manna, þá var það ekki á valdi þjón-
anna að synja honum þess. Hann gekk
því rakleitt að herbergisdyrunum þar
semg Montrose svaf inni, opnaði þær,
gekk inn ,og lét dyrnar aftur á eftir sér.
Montrose var í æstu og órólegu skapi
er hann gekk inn herbergisgólfið og
þangað sem lögfræðingurinn svaf fram
á borðið. Montrose tók í öxlina á hon-
um og hristi hann, en Mulready muldr-
aði eitthvað í barm sér.
“Drukkinn!” tautaði Montrose við
sjálfann sig. “Eg verð víst að bíða þar
til að rennur af honum. Skyldi hann
vilja hlusta á heilræði? Ef ekki —”.
Montrose tók að ganga fram og aft-
ur um herbergisgólfið og var mjög
eirðarlaus.
“Það væri betra fyrir hann sjálfann,
ef hann fengist til að hlusta á heilbrigða
skynsemi”, hugsaði Montrose með
sjálfum sér. Hann gekk að borðinu og
leit á pappírsblöðin sem voru dreifð út
um það, en gat ekki fundið neitt sem
Mulready hafði skrifað, nema part af
bréfi til hans sjálfs, með sundurlaus-
um aðdróttunum og hótunum. Montrose
tók það bréf, reif það í smátætlur og
fór út úr herberginu.
“Eg er hræddur um að hr. Mulready
líði ekki vel”, sagði Montrose við gest-
gjafa hússþjónanna, og spurði: “Ætlar
hann að fara til borgarinnar í kvöld?”
“Hann sagðist ætla að fara með síð-
ustu járnbrautarlestinni”, svaraði einn
af þjónunum. “Hann hefir pantað'kveld-
verð klukkan sjö, og bað mig að sjá um
að farangur sinn yrði sendur á vagn-
stöðina. Sjálfur sagðist hann ætla að
ganga þangað.”
“Það er ágætt”, sagði Montrose, “þú
þarft ekki að geta um að ég hafi komið.
Eg þurfti sem sé, að tala við hann áður
en hann færi í burtu, en ég get skrifað
honum um erindið“; og Montrose gekk
út auðsjáanlega í þungum þönkum.
Á sínum tíma vaknaði Mulready og
var klukkan þá orðin nærri sjö. Svefn-
inn hafði jafnað hann, og hann las yfir
bréfið sem hann hafði skrifað Laute-
nant Drake, sem hafði legið undir höfð-
inu á honum á meðan að hann svaf. —
Hann stakk bréfinu í vasa sinn og sett-
ist svo einsamall að kveldverði. Klukk-
an níu um kveldið borgaði hann reikn-
ing sinn við gestgjafahúsið og tók að
búa sig til burtferðar á járnbrautar-
stöðina.
Hér um bil um sama leyti gekk mað-
ur út á kastalasvalirnar á Breiðavatni
og eftir að líta nákvæmlega í kringum
sig, eins og til að ganga úr skugga um,
að enginn hefði orðið var við sig, gekk
hann niður kastalatröppurnar og gekk
hratt eftir kastala-stignum, út um
kastalahliðið og út á flötina grænu í
skemtigarðinum. Það var farið að
skyggja af nóttu og hann gekk hratt,
unz hann kom að garði sem lá meðfram
vellinum. Hann hljóp meðfram garðin-
um, og þegar garðurinn þraut, þá með-
fram limgarði. Montrose, því þetta var
hann, hélt áfram fram með limgarðin-
um, þar til að hann kom að opi, sem út
um mátti sjá brautina sem lá frá Kór-
ónu-gistihúsinu og til bæjarins.