Lögberg - 29.01.1948, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. JANÚAR, 1948
7
FRA ISTANBUL OG ANKARA
Bréfakaflar frá frú Guðrúnu de Frontenay
í*6gar de Foníenay sendiherra
°9 frú hans fóru héðan vorið
1946, kom það iil orða að þau
s^ndu Morgunblaðinu fregnir af
v©ru sinni með Tyrkjum. Nú hef-
ir Morgunblaðið fengið bréf frá
sendiherranum, þar sem hann
l®iur vel yfir líðan þeirra þar
syðra. en þykir hann hafa verið
illa fjarri Heklugosinu og þeim
nátiúruviðburðum öllum. Hann
^iður blaðið að flytja öllum kunn
ln9ium og vinum kveðjur þeirra
l'ióna og láia þá jafnframi viia
að póslgöngur þangað suður efi-
lr séu sæmilegar, og færi batn-
®ndi. Bréf eru þetta 10—13 daga
a leiðinni milli Reykjavíkur og
Ankara en blaðasendingar um
brjár vikur.
^rn Fonieney hefir seni kunn-
Í^gium sínum hér all-mörg frélla
réf síðan þau hjón komu suð-
Ur iil Tyrklands. Hér birlasi
n°kkrir kaflar. sem ialasi hefir
*il að Morgunblaðið birii og eru
iil Vilhjálms Þ. Gíslasonar
skólasijóra og konu hans.
Ankara 10. mars.
Hér erum við í dásamlegri vor
Hðu, líkast hásumri á íslandi
°S njótum sólarinnar og hins
l®ra fjallalofts. Við erum öll við
goða heilsu. Faeðan er þrungin
fjörefnum, grænmeti og ávext
m í miklu úrvali. — Við borðum
avexti með hverri máltíð
Preytumst aldrei á því.
og
en
og
Hér er lífið með því móti, að
veizslur eru fínar og all-fjöl-
^ennar °S glaumur og gleði, en
a milli rólegt, eins og maður
Vaeri uPpi í sveit. Fer ég því oft
snemma að hátta, enda þarfnast
j^aður meiri hvíldar hér
eima, loftið er svo sterkt
eitt. Við lifum yfirleitt mjög
eilsusamlega. Það eina, sem ég
efi áhyggjur af, er vatnið. Það
fr. Sv° hart og loftið svo þurt, að
onundið þornar, hversu vel sem
a því er hlúð. miskunnarlausar
nrukkur setjast í það.
Erfitt mál
Okkur líður öllum ágætlega.
..höfum sigrast á byrjunar-
0r ugleikunum^ fyrst og fremst
erfiðleikum málsins. Tyrknesk-
an var algerlega óskiljanleg, og
J°ldi af annarlegum og ókunn-
nöfnum, sem við þurftum að
®ra, og þau eru snúin. Samt
®rði ég fljótt þau nauðsynleg-
stu og nú er ég farin að kunna
rafl í málinu. Maður fær ótrú-
Q6ga fljótt æfingu í því að skilja
S gera sig skiljanlegan. Við
^o um t. d. eldabusku, sem skil-
r ekkert nema tyrknesku og ég
Seri það stundum að gamni mínu
sk'/a*a kana íslenzku, hún
efi1 Ur kana eins vei og dönsku
a frönsku. — Franska er ann-
s mest töluð hér meðal út-
mganna.
margir lífinu hér með ró og jafn-
aðargeði.
Veizlur
Eg nefndi veizluhöld og mann-
fagnað. Tyrkir kunna vel að
halda veizlur og gleðjast. Þeir
eru fyrirmannlegir og kurteisir,
og við höfum hitt hér margt
lærðra og gáfaðra manna. Við
höfðum t. d. þann heiður, að
hafa utanríkisráðherrann og frú
hans og fleiri stórmenni í veizlu
á dögunum. Við höfum auðvitað
tekið á móti mörgum gestum,
svona um 80 manns í hvert sinn,
og svo smá miðdegisveizlur og
hádegisboð. Eg verð að segja að
heimili okkar er ekki síður ÍS'
lenzkt en danskt. Hér eru marg'
ar myndir frá íslandi og spyrja
því margir um það, en fáir hafa
kunnað nokkur skil á landinu
eða haft um það einkennilegar
og fjarstæðar hugmyndir, og
undrast það að svo fámenn þjóð
skuli vera sjálfstæð.
Já, hér er margt um dýrðir hjá
höfðingjum og fulltrúum lands
og þjóðar. Við vorum nýlega í
veizlu hjá ráðherra. Þar var eitt
af þeim fallegustu matborðum,
sem ég hefi séð, knipplingar,
silfurdiskar, fögur glös, gull-
skraut. Flest af þessu var gamalt,
frá tímum hinna miklu soldána.
Kræsingar voru miklar og fal-
lega framreiddar, svo að unun
var á að horfa. — Tyrkir eru á-
gætir matreiðslumenn. Eg efast
um, að nú sem stendur, á þess-
um tímum skorts og ömurleika,
sé eins vel borðað í nokkru
landi og í Tyrklandi. Hér eru
líka margir feitlagnir og þykir
ekki löstur eða óprýði, hvorki á
konum né körlum.
9inu
A tori
Her er yfirleitt dýrt að verzla,
n®gt að fá mikið og margt.
^ eykvfking^r mundu njóta þess
geta keypt hér í Ankara, en
o sérstaklega í stóra basarnum
1 Istambúl.
®g er rétt í þessu að koma úr
erzlunarferð á torginu. — Það
^ afar skemtilegt, stórt torg,
um ^nseg^ af grænmeti, ávöxt-
> grjonum og baunum s,em ég
, ann ekki nafn á, lifandi hæns,
krydd O. s. frv.
j Hiistjórinn okkar og Eric litli
ara með ,sá fyrrnefndi túlkar og
la Par mér við kaupskapinn. —
Qarna er mikið líf, hróp og köll
g Ur miklu að velja. Þar er
argt mismunandi fólk saman
°mið, vel klætt eða illa til fara.
Vergi hefi ég séð eins fátæklega
^ ®tt fólk, garmarnir stagbættir,
0 a bót ofan, og bera ekki leng
r bæturnar. Þetta er ein hlið
nísins
er ein
og'þessu líkt er eitthvað
Konungsmóltökur
Fyrst ég á annað borð er farin
að tala um veizlur, verð ég að
segja frá þeirri, sem forsætisráð
herrann hélt fyrir konunginn
í Transjordaníu. Hún var það
fullkomnasta, sem landið gat
veitt. Boðið var milli 400 og
500 manns, borgin öll upplýst,
ljóskastarar á fallegustu bygg-
ingunum og minnismerkjunum.
Þegar gestirnir gengu inn í mót-
tökuherbergið var sterkum ljós-
um varpað á þá ,svo að demant-
ar og djásn kvennanna glitruðu
og glömpuðu á móti orðum karl-
mannanna. Konur þessa lands
eru mjög skrautgjarnar og skart
miklar, elska sterka liti og allan
íburð. — í veizlunni var borðað
af gulldiskum og allur borðbún-
aður hinn fegursti, frá soldána-
tímanum. Konungurinn og fylgd
arlið hans var í arabiskum bún-
ingum og eru þeir fagrir og taka
sig vel út.
I hádegisverði hjá persneska
ambassadornum hitti ég Sara-
joglu, fyrverandi forsætisráð-
herra, hann var borðherra minn.
Hann er óvenjulega gáfaður og
skemtilegur maður. Hann hélt
uppi samræðunum við borðið á
svo meistaralegan hátt, að ég
hefi sjaldan eða aldrei heyrt
annað betra. Vona að sjá hann
bráðlega hér hjá okkur. Tyrkir
eru, held ég, yfirleitt gáfaðir. —
Þeir eru skemtilegir, margir
spilamenn góðir og bridge mikið
spilað.
Við Bosporus
Uskudor 13. júlí.
Við höfum verið í Miklagarði.
Það er mikil og fögur borg, með
fjörugu og glæsilegu lífi og
menningu, listum og bókment-
um og fornum minjum.— Hér
eru æfintýralegar og fagrar
hallir, eins og úr 1001 nótt.
Nú erum við flutt ‘hingað —
til Uskudor— yfir sundið, Asíu-
megin við Bosporus. Búum í
gömlu, fallegu tyrknesku húsi.
sæll garður, alltaf hægt að finna
svalan stað, svo hitinn kvelur
okkur ekki. Húsið stendur hátt,
útsýnið er með því fallegasta,
sem hægt er að sjá. Beint á móti
okkur blasir við gamla Con-
stantínopel, með Sofiu mosk
unni, Ahmed soldáns moskunni,
gömlu soldánshöllinni og mína-
rettum út um allt. Um sundið er
mikil skipaferð og margt um
báta, pramma og skemmtisnekkj
ur. —
Ferðasaga
Ankara, 11. nóv
Mig langar til að segja ykkur
frá ferðalagi, sem við fórum
seinni partinn í maí í vor. — Við
lögðum af stað kl. 5 um morg'
uninn, 2 bílar. Við vorum nokkr-
kunningjar saman, útlendir
diplomatar og tyrkneskur Amb-
assador, sem var heima um
tíma.
Það var dimmt, þegar við lögð
um af stað, en brátt tók að daga
og Anatólska hásléttan, ber og
hrjóstug með háum fjöllum og
löngum, hreinum línum, birtist
okkur. Þegar sólin reis úr viðum,
vorum við stödd á háu fjalli. —
Sólargeislarnir gyltu landslagið
dásamlegur friður og tign ríkti
yfir öllu. Það var eins og helgi-
athöfn, sólin með sínum lífgef-
andi geislum vekur jörðina af
svefni. Allt andar friði og sam
ræmi.
Við ókum áfram yfir fjöll og
dali, gegnum smáþorp með litl-
um leirkofum og fátæku fólki.
Brátt fór landslagi ðað breytast.
Það varð gróðursælla og betur
ræktað. Man ég eftir einu smá-
þorpi í fögrum dal, fjöllin voru
dumbrauð með gisnum trjá-
gróðri og minnti það mig á mál-
verk eftir Ásgrím Jónsson, eins
og hann málaði síðustu árin, sem
ég var heima. Þegar við vorum
komin hálfa leið að hafinu varð
allt í einu gróðursælla, dalir, vel
ræktaðir, með ám, sem gáfu skil-
yrði fyrir gróðri. Allstaðar, þar
sem vatn er, er gróður.
allskonar blómum og svo hafið.
fegurð gaf það alls ekki eftir
frönsku Miðjarðarhafsströndinni
og hafði það fram yfir, að það
var ósnert af mannahöndum. —
Eg man að ég sagði: “Enginn
garðyrkjumaður gæti búið til
svona fallegan garð„ hvað mik-
ið sem hann reyndi”. Náttúran
er öllum fremri, ef hún fær að
vinna í friði. Við ókum í tvo
tíma á þessum vegi fram með
hafinu og komum svo til Yalova,
sem er snotur, lítill hafnarbær.
“ISLENZK RÉTTRITUN”
Við Marmarahaí
Næst, þegar við stönsuðum,
fundum við að loftslagið var
breytt. — Við fundum angan af
hafinu. En sú dásemd, eftir sjö
mánuði í þurru fjallalofti. Þeir,
sem alltaf búa við sjóinn, eiga
erfitt með að ímynda sér, hvað
breytingin er mikil. — 1 Ankara
er afar þurrt, til dæmis, þegar
við hengjum þvott til þerris,
þornar hann á einum til tveim
tímum.
Svo komum við til Ismit, sem
liggur við Marmarahafið, en hún
er talsverð iðnaðarborg. — Þar
biðu okkar tveir menn, sem áttu
að fylgja okkur, því að við höfð-
um fengið sérstakt leyfi til að
aka veg, sem annars er lokaður
almenningi, vegna þess að þar
hefir herinn lokað svæði.
Þetta var skínandi fallegt
landslag, hæðir, þaktar skógi,
Heilsuböð við heilar laugar
Þaðan fórum við og skoðuðum
Yalova böðin, en þau lét Ata-
Turk byggja. Þar eru heitar lind
ir, sem eru notaðir til heilsubæt-
andi baða og til drykkjar í lækn
ingaskyni gegn sjúkdómum. Þar
er geisistórt og viðhafnarmikið
gistihús með nýtízku aðferðum
í sambandi við böðin og væri of
langt mál að fara að lýsa því.
Þarna var íbúð, sem Ata-Turk
hafði notað og stóð hún auð.
Hann hafði einnig sitt eigið bað
Lyfta gekk niður í kjallarann
en þar var stór, hringmynduð
laug úr marmara með öllum inn
réttingum til baða. — Allt stend-
ur þetta óhreift Forsetinn einn
getur notað þetta, ef hann kem
ur þangað. Þetta er stærsta og
íburðarmesta baðhótel Tyrk-
lands. Þar eru heitu böðin og
Marmarahafið nálægt, svo hægt
er að taka sjóböð. Þangað fóru í
fornöld stórmenni frá Mikla-
garði til að leita sér heilsubóta.
Sagt er að hin fræga keisarafrú
Þeodosia hafi farið þangað með
föruneyti sínu og var það um 4
þúsund manns. Umhverfi er
þarna fagurt, en nokkuð innilok
að, þar sem þetta er í dal. Þar
hlýtur að vera mjög heitt á
sumrin.
Kvöldfegurð
En ferðinni var heitið lengra,
svo að eftir tveggja tíma dvöl
var aftur lagt af stað. Var nú far
ið að halla degi og við fórum
aftur inn í landið. Sáum við sól-
ina eldrauða og stóra hníga í
hafið. Kvöldroðinn gyllti him-
inn, haf og hæðir. Kvöldkyrðin
ríkti yfir öllu. Við vorum nú orð
in þreytt og hætt að tala mikið
saman. Það var orðið dimmt og
vegurinn snerist í ótal bugðum,
óendanlegur, að því er mér virt-
ist, upp og niður hæðir. Við sá-
um ekki lengur landslagið. —
Seinna ók ég oft þennan, sem er
skínandi fallegur og liggur um
eitt af gróðursælustu héruðum
landsins. En í birtunni frá bílljós
unum tók ég eftir trjánum með-
fram veginum. Þau urðu svo lif-
andi, voru ekkert sérstaklega
stór, en bolirnir svo einkenni-
lega myndaðir, teygðir og snún-
ir. Þetta voru olíuviðartré. Að
lokum komum við um 11-leytið
að áfangastaðnum.
Undir þeirri fyrirsögn, er grein
Lögbergi 15. jan., eftir P. B.,
skynsamleg og skilmerkileg eins
og vænta mátti. í endi greinar-
innar, skilst mér, höfundurinn
mælist til að fleiri leggi hér orð
belg. Og fyrst það yrðu einu rit
aunin fyrir þessa ágætu hug-
vekju, ætti enginn að telja eftir
sér að verða við ósk hans. En þó
ég taki hér í sama streng og P.B.,
get é gekki lagt þá alvöru og vit
til málánna sem grein hans á
skilið. Og er vonandi að aðrir
verði til þess, rrtenn og konur
sem eiga mun hægra um tungu-
tak en ég, og sem geta samvizku-
samlega ritað heilar blaða-opn'
ur, og jafnvel bækur og samið
tvítugar drápur án þess að binda
sig við málfræði og svokallaða
réttritun. Því þannig er flestum
löndum íslenzkan í blóð borin.
Eins og bone-setters meðal
Mennóníta, sem setja beinbrot
án þess að hafa hugmynd um
hvernig beinið er skapað eða
hvort það er brotið, en eru bone-
setters af guðs náð.
Já, það má svo heita, að heill
mannsaldur sé liðinn, síðan um-
ferðarkennari á íslandi sagði
mér til í íslenzkri réttritjm. Og
þó sú tilsögn væri stopul og ég
aðeins barn að aldri, gleypti ég
í mig heilmargar réttritunar-
Jæja, nú er bezt að slá botninn
í þetta, þó að margt sé enn ósagt.
Hér er svo margt að sjá, fróðlegt
og fallegt. En alltaf leitar samt
hugurinn heim. Eg bið kærlega
að heilsa öllum vinunum í
Reykjavík.
Mbl., 24. des.
Marmari við Lýsuhól í Staðarsveit
Um allar jarðir, svo að segja, því Hér er þægilegt, ströndin alveg
er nú ver og miður. Samt taka ' fyrir neðan húsið, stór, skugg-
Borað hefir verið eftir heitu
vatni að Lýsuhól í Staðarsveit á
Snæfellsnesi. Hugmyndin var
að fá þar nægilegt heitt vatn til
upphitunar skólahúsi. Af jarð-
myndunum í yfirborði var álitið
að þarna myndi vera allmikill
jarðhiti fyrir.
1 einni borholunni sem þar hef-
ir verið gerð, var komið niður
á marmara, skamt neðan við yf-
irborð. Var lag það um 4 metra
á þykkt.
Marmari ei^ krystall kolasúrt
kalk. Hafa marmaramolar fund-
ist hér og þar á landinu áður. En
ekki er blaðinu kunnugt að nokk
ursstaðar hafi marmari fundist
svo mikill í stað, að nokkru veru
legu nemi. Ekki er heldur vitað
hve lag það, sem þarna fannst
við borun, er stórt um sig. En áð-
ur en það er vitað, er ekki held-
ur hægt að segja neitt um það,
hvort marmarafundur
komi að nokkru gagni.
Mbl., 9. des.
þessi
Maður nokkur hældi sér mjög
af því, hve góðir stofnar stæðu
að honum. Þreyttist hann aldrei
á að vegsama forfeður sína.
— Þú minnir mig á óupptekna
kartöflu, sagði kunningi hans
eitt sinn við hann.
— Nú, hvernig ætlarðu að
skýra það?
— Það bezta af þér er grafið
í jörðu.
reglur og hlaut 6 við próf! — Og
hélt ég þessar reglur vera eins-
konar hæzta rétt tungunnar
líkt og Helga-kverið var Krist-
indómnum og margföldunar-
taflan töluvísindunum. Réttrit-
un sú sem mér var þannig
kennd, munu hafa verið lík og
sú, sem P. B. minnist á í upp-
hafi greinar sinnar. Voru reglur
þær sumar hverjar mjög ein-
strengdar, og því auðvelt að
fylgja þeim. T. d. mátti aldrei
fella úr einn af tveimur radd-
stöfum framan við eignarfalls
s-ið, hvort sem mér féll það bet
ur eða ver. Á þeim árum var ég
gott barn og trúði öllu sem mér
var sagt. Datt ekki einusinni
hug að hnýsast eftir hvort rétt-
ritun mín var í samræmi við
það sem ég las í bókum. 1 þessu
trúnaðartrausti rumskaðist ég
fyrst í þessu landi, þegar ég sá
J. Magnús Bjamason rita Geysis
bygð — með einu g-i. — Þá mun
ég hafa mist rétt-trúnað minn á
íslenzkar ritreglur. Að minnsta
kosti var ég til í alla vantrú í
þessum efnum þegar kom í
skóla til séra Friðriks Berg-
manns. Enda mátti ég taka mig
til og af-nema sumt gamalt en
læra annað nýtt. Enn lærði ég
ýmsar reglur, en nú voru taldar
fram margar undantekningar, og
voru þær oft mér óskiljanlegar.
T. d. skyldi ég nú héðan í frá
rita é í stað je og stundum í stað
jö. í æsku var mér kennt að rita,
gjöra, kjöi, smjör. Nú lærði ég
að rita, kjöt, smjör, gera. Aldrei
varð mér full ljóst, því þessi
þrjú orð lutu ekki sömu lögum,
en skildist þó, að væru þessar
ágætu fæðutegundir ritaðar
smér og ket, mundu þær missa
næringargildi sitt! Að leggja
þetta og annað á minnið, vor-
kenndi séra Friðrik okkur ekki,
og lá þó mikið við; gleymdum
við boðorðum hans. “Að muna,
að muna, þar á ríður lífið sjálft”,
var slagorð hans. Ekkert minna!
Minnisleysi dróg til dauða, ef
það var þá ekki beinlínis dauða-
sök. En ég átti bágt með að taka
þessu alvarlega, fremur en öðru
sem mér hefir verið kennt síðan
um tvítugt. Eingin bylting gerð-
ist í réttritun minni, en að eins
glundroði, sem ég býst aldrei
við að greiðist úr, og sem er í
fullu samræmi við rit-regluleysi
það, sem P. B. kvartar undan. —
Tel ég þó víst að séra Friðrik var
sér þess ekki meðvitandi, að
hann væri að hræra í mér hvað
íslenzkar ritreglur snerti, eins og
hann hrærði í grautarpotti trn
málanna. Var hann þó í orði
kveðnu miklu ákveðnari og or-
þodox í íslenzkunni, en í trúnni.
T. d., var það ósvinna sem gekk
glæp næst, að rita nokkra mynd
sagnarinnar að hafa eins og hinn-
ar, að hefja. Eins var hann rétt-
trúaður á “hreint mál”. T. d. var
sögnin að brúka óhæf, í flestum
tilfellum og í rauninni hið
mesta grófmæli. “Við eigum að
brúka sögnina, að nola”. Jafnvel
vörum séra Friðriks fór
hreint mál” stundum út um
þúfur. “Þetta er það svívirðileg-
asta trikk, sem hér hefir verið
leikið”, varð honum eitt sinn að
orði þegar hann kom inn í
kennslusalinn og sá togleðurskó
með tveimur sykurmolum í, sem
Fiddi Bjarnason hafði laumað
upp á kennaraborðið.
Eftir námið hjá Friðrik sat lít-
ið í mér af ritreglum þeim, sem
ég svelgdi á íslandi, nema sú, að
aldrei skyldi rita einn eða fleiri
hljóðstafi með breiðu hljóði fyr-
ir framan ng og nk. Enn bar ég
respekt fyrir þessu grundvallar-
lögmáli, sem virtist eins ábyggi-
legt og margföldunartaflan. En
svo bregðast krosstré sem önnur
tré. Ekki leið á löngu, að ég fór
að efast um óskeikulleik ng-nk
reglunnar. Eg fór að lesa Þor-
stein Erlingsson. En eins og
menn vita var hann svo viltur,
að eingin bönd héldu honum, og
þá ekki heldur ng-nk formúlan.
1 fyrstu fannst mér þetta brot
Þorsteins jafn óguðlegt eins og
innihald kvæða hans. En brátt
spiltist ég af öllu saman, og hefi
ekki verið hörundsár, í þessum
efnum síðan, og stendur á sama
þó mér verði á, að stafa sama
orðið á fleiri en einn hátt. Og
fylgja hér sumar ástæðurnar
fyrir þessu kæruleysi mínu:
l'. Helztu rithöfundar íslenzku
þjóðarinnar virðast ekki binda
sig við aðrar ritreglur en sínar
eigin, og þær lauslega. T. d. virð
ist Þ. E. hafa ætlað sér, að kasta
z-unni út úr stafrófinu, þó sézt
hún í Þyrnum — 1918 — blað-
síðu 151. —
“Og þér munu allir unna bezt”.
2. Prentvillur eru svo algeng-
ar og sjálfsagðar í Vestur-ís-
lenzkum blöðum og bókum, að
prentaranum má reikna allar rit-
villur til saka, þó höfundurinn
sé valdur að þeim. Á hinn bóg-
inn þýðir lítið að vanda sig, þeg-
ar öllu er útdjöflað í prentuninni
hvort sem er.
3. Orðabókarleysi. íslending-
ar eru líklega sú eina menning-
ar þjóð og bókmenta, sem ekki
á sæmilega orðabók yfir móður-
mál sitt. Cleasby er orðinn forn-
gripur að innihaldi og eins þeg-
ar til kaups og sölu kemur. Þá er
Zoega bókin, sem ég heyri svo
aldrei á minnst, að mér detti
ekki í hug svar Árna gamla á
Vigri, þegar séra Rúnólfur fór
fram á, að hann gengi í Gimli-
söfnuð. Nærri má geta hvort
þjóðinni skortir lærdóm eða fé
til að gefa út sómasamlega orða-
bók. Hitt hugsa ég mér líklegra,
að þeir sem mestu ráða um þessi
efni, kæri sig ekki um að múl-
ainda tunguna við dauðan bók-
staf, heldur lofa henni að leika
lausum hala í fullkomnu frelsi.
En þá eru þeir, sem rita frjálsir
að stafsetja skrif sín eins og þeim
sýnist. En þó manni gremjist
orðabókarleysið, er athugavert,
að norræn tunga náði góðum
þroska löngu áður en Cleasby og
Zoega urðu til.
4. Nú orðið liggur mér í léttu
rúmi, hverskonar ritreglum sá
fylgir, sem eitthvað hefir að
segja. Hitt þykir mér mun leið-
ara, að þeir virðast oft hafa orð-
ið sem lítið hugsa og loðið. Þess
vegna get ég varla hugsað mér
skrif eftir P. B. svo illa komið af
prent og ritvillum, að mér væri
ekki bein unun í að lesa það.
22. jan., 1948.
J. P. Pálsson
1330 Hampshire Road,
Victoria, B. C.