Lögberg - 05.02.1948, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. FEBROAR, 1948
TÖÐUGJALDADAGURINN
Eftir PALMA
í>ó að ég hefði verið mjög hrif-
inn af tilhugsuninni um það, að
töðugjaldadagurinn væri bráð-
lega væntanlegur, gat ég ekki
leynt því fyrir sjálfum mér, að
kúturinn hans pabba míns árið
áður, hafði orðið mér að miklu
áhyggju-efni við sama tækifæri.
Eg vissi að þessi kútur var nú
aftur fullur af brennivíni, og að
pabbi minn geymdi hann upp á
loftinu yfir smíðaherberginu
sínu. Það var heldur ekki nein-
um vafa bundið, að hann mundi
aftur verða opnaður á hinum
eftirþráða töðugjaldadegi. Auð-
vitað var honum nú Guð-velkom
ið, að taka sér í staupinu, á þess-
um degi, en að tæma kútinn til
botns, fanst mér að mundi ekki
verða honum til góðs. Þessar
ályktanir dró ég frá því ,að síð-
astliðið sumar, hafði hann orðið
sjúkur og rúmfastur á eftir töðu-
gjaldaglaðværðinni. — Reyndar
var ég aldrei á því hreina, hve
mikið pabbi gamli hafði drukkið,
því gestir höfðu komið, sem
höfðu ekki farið án þess að hafa
verið gefið í staupinu. Sérstak-
lega var það þó Hinrik frá
Tindum sem hafði fengið drjuga
sopa úr kútnum.
En það var nú annað mál: —
Þræta hafði komið upp á milli
karlanna um það, hvort brenni-
vín væri betra eða verra, ef það
væri keypt úr tunnum á kútinn
eða þá í tilgerðum flöskum. —
Pabbi gamli hafði haldið því
fram, að tunnu-brennivínið væri
betra, en Hinrik bar á móti því,
og hélt fram flösku-brennivín-
inu. Að lokum fór svo, að Hin-
rik bauð pabba að fylgja sér yf-
ir hálsinn og smakka á flöskunni
sinni, svona aðeins til saman-
burðar.
Þetta var nú góð tillaga, og svo
fylgdi pabbi gamli Hinriki yfir
að Tindum til þess að smakka á
flöskunni hans. Ekki leiddi þetta
þó til samkomulags, því þegar
pabbi hafði smakkað á flöskunni
hans Hinriks, þóttist hann hafa
óhrekjandi sannanir um það, að
brennivínið í kútnum væri betra,
og til þess að sanna það bauð
hann Hinriki að fylgja sér til
baka, og smakka nú aftur á kútn
um. . Þessu ferðalagi héldu þeir
svo áfram það sem eftir var af
deginum fram á miðja nótt, án
þess að hafa komist að neinni
niðurstöðu né samkomulagi um
það, hver þeirra hefði betra
brennivín. Eftir hverja ferð,
höfðu þeir að meira eða minna
leyti gleymt því, hvernig bragð-
ið var að kútsbrennivíninu, eða
þá flöskubrennivíninu, og svo
komust þeir að þeirri skynsam-
legu niðurstöðu, að mætast á
miðri leið á milli bæjanna, og
taka sér sameiginlega sopa úr
kútnum og brennivínsflöskunni
til náins samanburðar. En þarna
fundust svo báðir karlamir stein
sofandi, morguninn eftir, og auð-
vitað var ekki deigur dropi eftir
í flöskunni né kútnum.
En afleiðingarnar urðu ekki
góðar. Pabbi minn hafði orðið
dauðveikur, og ég hafði verið
hræddur um það, að hann mundi
aldrei komast til heilsu aftur. Og
þó ég nú fagnaði komu töðu-
gjaldadagsins sem hátíðar, var
ég samt mjög kvíðafullur vegna
kútsins.
Veðrið hafði verið gott alla
vikuna en nú var fimtudagur. —
Það voru því beztu útlit fyrir
það, að taðan af túninu mundi
verða að fullu hirt fyrir næst-
komandi sunnudag, en það var
dagurinn sem mamma hafði sett
fyrir “töðugjöldin”. Hún hafði
verið önnum kafin við undir-
búning fyrir þennan dag, en
þrátt fyrir það, hafði hún hjálp-
að við heyþurkinn.
Eg man eftir því, að ég var að
rifja flekk á norðurhluta túnsins,
þegar ég tók eftir því, að maður
kom gangandi suður yfir mýrina
í áttina til mín. Það var auðvit-
að sjaldgæft að gestir bæru að
garði um miðja viku, þegar allir
voru uppteknir við vinnubrögð.
Einnig þótti mér það mjög at-
hugavert, hvernig komumaður
þessi hagaði ferðum sínum. Hann
nam við og við staðar, og starði
niður fyrir sig. Sveiflaði hann
höndum sínum í allar áttir og
hélt svo áfram um stundarsakir
og nam svo aftur staðar.
Þar sem þessi aðkomumaður
var ekki langt frá mér, er ég
hafði lokið við að rifja flekkinn,
ásetti ég mér að bíða eftir hon-
um, til þess, að svala forvitni
minni um það, hver þessi ein-
kenriilegi maður væri. Eg þurfti
ekki lengi að bíða, því strax og
hann kom auga á mig, gekk hann
beint og hiklaust í áttina til mín.
Þrátt fyrir sumarhitann sem þá
var, sá ég að aðkomumaðurinn
hafði þykka skygnishettu á höfði
sér og rauðröndóttann ullarklút
um hálsinn. Á fótum sér hafði
hann verpta leðurskó og sokkar
hans voru utanyfir buxnaskálm-
umum hans og náðu til knés. —
Hann var gráklæddur og voru
föt hans talsvert slitin, en þó gata
laus eða óbætt.
Þegar hann var í 20 feta fjar-
lægð frá mér, ávarpaði hann mig
á venjulegan hátt og byrjaði svo
strax á því að segja mér frá ferð-
um sínum. Hann hafði komið frá
næsta bæ, og svo hafði hann lagt
langa lykkju á leið sína, því hann
hafði séð naut sem var að róta
upp moldarbarði, og hafði hann
óttast að þetta naut mundi ráð-
ast á hann, ef að það kæmi auga
á hann. Svo leit hann heim að
bænum og upplýsti mig um það,
að hann hefði ákveðið að dvelja
nokkra daga hjá foreldrum mín-
um og hvíla sig. “Þú ert sonur
Jóns og önnu”, sagði hann, “og
ég þekki alt móðurfólk þitt mjög
vel. Einar móðurafi þinn frá
Bólu, var ágætis skáld og fræði-
maður. Það var sagt um hann,
að hann hefði “vitað lengra en
nef hans náði”, því hann var
mjög forspár, og hann var kallað-
ur galdramaður”. Við gengum
nú áleiðis til bæjarins og á leið-
inni talaði hann án afláts og
skifti oft um efni, svo það var
stundum ekki auðvelt fyrir mig
að fylgjast með því sem hann var
að segja. Það var ekki fyr en ég
var kominn heið að bænum, að
ég kom því við að spyrja hann að
nafni. Hann nam staðar og starði
undrandi á mig, eins og hann
gæti ekki áttað sig á því, hvort
ég væri með fullu viti. Svo sagði
hann: “Eg hélt að allir þektu
Símon Bjarnason! Eg er Simon
Bjarnason”. Eg roðnaði og leit
leit niður fyrir fætur mínar. Eg
hlaut að vera framúrskarandi fá-
fróður, að hafa spurt þennan
mann að nafni, en satt að segja
var ég engu nær, eftir að hann
hafði sagt mér hver hann væri.
En Simon virtist fljótlega fyrir-
gefa mér fávizku mína og hélt
áfram: “Auðvitað ert þú ungur.
Eg hefði átt að taka það til
greina. En ég taldi víst að þú
hefðir heyrt það, að ég væri á
ferðinni og þá að sjálfsögðu
mundi líta inn til foreldra þinna.
Eg er viss um að þú hlýtur að
hafa heyrt getið um Símon
Dala-skáld”. Nú opnuðust himn-
arnir fyrir mér. Eg hafði marg-
sinnis heyrt getið um Símon Dala
skáld, en ég hafði aðeins þekt
hann með því gerfinafni. — Eg
kunni þar að auki fjölda margar
af umferðavísum hans sem hann
hafði gert við ýms atvik og einn-
ig hafði ég lesið margar rímur
eftir hann. Eg starði á hann undr-
andi og stamaði feimnislega: —
“Auðvitað hefi ég heyrt getið um
Símon Dala-skáld — en ég vissi
ekki að hann væri Bjamason”. —
Símon hló. Augu hans voru á-
kaflega fjörleg þegar vel lá á
honum. “Þú hélzt líklega að ég
væri sonur Bólu-Hjálmars’, sagði
hann; “margir hafa getið þess til.
En þetta álit á víst rót sína að
rekja til þess tíma, er ég var tek-
inn fastur í Reykjavík, og orti
mig út úr fangahúsinu þar. — Eg
hafði verið á dálitlu slarki og
var auðvitað fullur. Eg sagði
þeim að ég væri sonur ’Bólu-
Hjálmars, því allir þektu Bólu-
Hjálmar. Hann var kraftaskáld.
Eg gerði þá þessar vísur:
“Sonur Hjálmars ef ég er
sem allan tálma greiðir,
skulu álma hlynir hér
Heljar skálma leiðir.
Svo að kvarti sveina val
síst með hjarta linu:
Ilt og margt ég yrkja skal
inn í svartholinu”.
Svo dansaði Símon í kringum
mig glaður yfir því, að hafa ryf j-
að þetta atriði upp í huga sínum.
“Þeir voru hræddir við Bólu-
Hjálmar og létu mig fara, en
vísurnar bárust um alt landið,
og oft síðan hefi ég heyrt þess
getið til, að ég sé sonur Bólu-
Hjálmars”.
Auðvitað tóku foreldrar mín-
ir vel á móti Símoni og það var
engin þörf fyrir hann að biðjast
gistingar. Hann var talinn góður
gestur.
Daginn eftir meiddi ég mig í
fæti og varð ófær til verka. Þrátt
fyrir eymslin og heltina varð
það nú bót í máli, að ég gat ver-
ið með Símoni allan daginn. —
Símon var að mínu áliti yfirnátt
úrlegur maður. Á þeim dögum,
hvað mig snerti, var skáldskap-
ur Símonar alveg óviðjafnanleg-
ur. Engin þjóð heimsins hafði
mann sem gat staðið honum á
sporði. Að geta kastað öllum
hugsunum sínum fram í fögrum
stuðlum, var list sem fáir kunnu.
Eg hafði margsinnis reynt að
gera vísu sjálfur, en það hafði
altaf verið örðugleikum bundið,
en stundum hafði mér þó tekist
það nokkurnveginn. En nú var
ég með Símoni og svo gengum
við báðir út á túnið og settum
okkur niður undir einum bólstr-
inum þar. Símon var í bezta
skapi og svaraði öllum spurn-
ingum mínum með mestu ná-
kvæmni. Eg varð mjög hrifinn
af þolinmæði hans og vizku.
Fyrir þessar ástæður þótti mér
sjálfsagt, að ég yrði að gera vísu
um hann. Hann var Skagfirðing-
ur og auðvitað var það mjög á-
ríðandi að það birtist í vísunni.
Miðstuðull vísunnar varð því að
ríma við skaga, og svo var nafn
Símonar alveg nauðsynlegt. Hér
var því úr vöndu að ráða, en að
lokum, eftir miklar áhyggjur og
umsvif, varð eftirfarandi vísa til:
Símon fagurt blys sitt bar,
bjart um haga jarðar;
ýmsir braga öðlingar,
eru Skagafjarðar.
Eftir að ég hafði haft vísuna
yfir með sjálfum mér, til þess að
fullvissa mig um það, að allir
stuðlarnir væru nákvæmlega
réttir, herti ég að lokum upp
hugann og hafði vísuna yfir. Þó
að þessi vísa hefði nú ekki mikið
til brunns að bera, nema ef til
vill rímið, hældi Símon mér mjög
mikið fyrir vísuna, og svo gerði
hann á augabragði þrjár vísur
um mig með svipuðu sniði. Nú
fanst mér ég vera mikill maður,
þar sem Símon hafði ekki ein-
ungis hælt mér, heldur einnig
gert vísur um mig.
Nú fór ég að segja Símoni frá
ýmsum kviðlingum sem ég
hafði heyrt og virtist hann fylgj-
ast vel með flestu því sem ég var
að segja honum. Svo varð löng
þögn og Símon fór að raula vís-
ur fyrir munni sér eins og venja
hans var, þegar hann var einn.
Eg var að hugsa um það, hvort
ég ætti að þora að segja honum
frá einu leyndarmáli mínu, sem
ég hafði ekki einsinni þorað að
minnast á við mömmu mína. Það
var ef til vill synd að tala um
þetta leyndarmál og því lá það
mjög þungt á huga mínum. Að
lokum styrktist áræði mitt svo
mikið ,að ég afréð að leysa frá
belgnum.
“Símon, — ég veit nokkuð”,
sagði ég.
Hann leit upp og hætti að
raula.
“Hvað þá?” spurði hann.
“Passíu-sálmarnir?”
Símon starði undrandi á mig.
“Hvað gengur að þeim?”
“Hefir þú lesið þá?” spurði ég.
Nei, það hafði hann ekki gert.
Hann hafði aðeins heyrt þá
sungna.
“Rímið er ekki gott. Eg hefi
fundið þar margar bragarvill-
ur”. Eg var víst blóðrjóður, og
ég hélt höfðinu lágt.
“Það er ómögulegt! Hallgrím-
ur Pétursson var ágætis skáld”,
sagði Símon, og það var auðséð
á honum, að hann hélt að ég
væri of ungur til þess að dæma
um slíka hluti! Það særði til-
finningar mínar, og ég gat ekki
skilið í því, hvers vegna Símon
gat látið sér detta í hug, að ég
gæti farið með rangt mál eða
verið ósanngjarn í dómum mín-
um. Hafði ég ekki gert góða vísu
um hann fyrir stundu síðan? Eg
sótti því Passíusálmana. Eg hafði
markað margar línur sem mér
þótti vera stirðar og ekki rétt
rímaðar, sem ég las nú og virtist
bráðlega, að hann féllist á skoð-
anir mínar. En þegar við kom-
um að einu erindi í bókinni þar
sem “stoð” og “Guð” var rímað
saman, þá spratt Símon upp og
veifaði höndunum í allar áttir og
hrópaði:
“Nú er ég alveg hissa yfir
Passíusálmunum! ”
Þar sem ég hafði nú sannað
mál mitt ,varð ég talsvert hróð-
ugur yfir þessu. Eg varð nú á-
ræðisfullur og öruggur. Eg
spurði Símon því, hvort hann
hefði lesið Davíðssálmana í
Biblíunni. Símon starði imdrandi
á mig. Nei, hann mundi ekki eft-
ir því, hvort hann hefði lesið þá.
Eg hallaði mér upp að bólstrin-
um og sagði mjög spekingslega:
“Davíðssálmarnir eru miklu
verri en Passíusálmarnir. Þeir
hafa hvorki rím ná stuðla. Það
er enginn efi um það, að Hall-
grímur Pétursson var miklu
meira skáld en Davíð konung-
ur!”
Símon hló.
Samræðurnar féllu nú niður,
og Símon fór aftur að raula vís-
ur fyrir munni sér. Mér þótti
ákaflega leiðinlegt að hlusta á
hann, mest vegna þess, að
kvæðastemman hans var í mesta
lagi mjög óviðfeldin. Eg ásetti
mér því að fitja upp á nýju um-
talsefni til þess að brjóta þessa
endalausu suðu í honum.
“Við ætlum að halda “töðu-
gjöldin” á sunnudaginn kemur”,
byrjaði ég. Hann hætti að kveða
og leit upp.
“Töðugjöldin”, sagði hann. “Þá
ber nú vel í veiði, hvað mig
snertir”.
“Mamma hefir bakað sæta-
brauð, og svo ætlar hún að hafa
rúsínu-velling og svo er nú kút-
urinn hans pabba fullur”.
Það lifnaði yfir Símoni: “Svo
pabbi þinn hefir fullan kút?”
spurði hann áhyggjufullur. Það
var auðséð á honum, að kútur-
inn og það sem í honum var,
mundi verða tekið fram yfir
sætabrauðið og vellinginn.
“Já, það er nú vandinn”, sagði
ég, “það er altof mikið af
brennivíni í honum”.
Símon hló.
“Það er aldrei of mikið af því
góða”, sagði hann.
“En pabbi verður veikur ef
hann drekkur of mikið”. — Svo
sagði ég honum hvað hefði kom-
ið fyrir, við sama tækifæri, síð-
astliðið sumar. Símon hlustaði
alvarlega á mig en sagði ekkert.
Svo fór hann aftur að kveða. En
nú stóð mér á sama ym kveð-
skap hans. Eg var að hugsa um
A förnum vegi
Jólin nálgast — þess þarf eng-
inn að ganga dulinn. Hvarvetna
er önn og ys — á heimilunum, í
verksmiðjunum og í búðunum.
Alsstaðar er meira en nóg að
gera fyrir jólin.
Ríkisútvarpið byrjaði líka
flutning jólakveðjanna í gær-
kveldi — óvenjulega snemma
óþarflega snemma mætti jafnvel
segja, því að fáir munu kjósa að
fá jólakveðjuna sína þremur
dögum fyrir jól, þó að Grænlend
ingar verði að sætta sig við það.
En hvað um það — það fylgir
sami hugur kveðjunum, þótt
ríkisútvarpið íslenzka sé kanske
helzt til snemmbært í þetta
skipti. Og fyrstu kveðjurnar
þrjár, sem fluttar voru 1 þetta '
skipti, voru frá þremur ágætum
íslendingum í Vesturheimi —
Ásmundi P. Jóhannssyni í Winni
peg, Gunnari Pálssyni í New
York og Richard Beck í Grand
Forks. Allir þessir menn eru vel
flestum Islendingum hér heima
kunnir, enda tengdir Islandi
böndum órjúfandi tdyggðar.
Mér þótti það gaman, að fyrsta
jólakveðjan, sem flutt var skyldi
einmitt vera frá Ásmundi P.
Jóhannssyni. Eg þykist hafa
nokkurt hugboð um það, hvaða
tilfinningar liggja bak við hin
einföldu orð kveðjunnar. — Eg
vona, að allir, sem til þekkja og
hana heyrðu, hafi móttekið
hana eins og bar.
Ásmundur P. Jóhannsson er
Húnvetningur að ætt, og er einn
þeirra mörgu íslendinga, sem
ungir fóru févana vestur um
haf. Hagur hans rýmkaðist, þeg-
ar fram í sótti. En hann gleymdi
aldrei landinu sínu gamla, og
og hefir á ótal vegu verið einn
af þess traustu hjálparhellum
og ágætu málsvörum og fulltrú-
það, að ef til vill mundi Hinrik
ekki hafa flösku þetta sumar og
svo mundu þeir verða þrír um
kútinn, pabbi minn, Símon og
Hinrik, og svo mundu gestir
koma, sem líka mundu fá sopa
úr kútnum. Það mundi hjálpa
til þess, að pabbi mundi ekki
drekka of mikið. En Símon
hætti alt í einu að kveða.
“Hvar er kúturinn”, spurði
hann.
Eg sá á augabragði við hvað
hann átti, og mér kom ráð til
hugar: Hvemig væri, ef að ég léti
Símon taka sér fáeina sopa úr
kútnum. Það mundi verða stig í
þá átt, að pabbi minn mundi
ekki eiga kost á því, að drekka
of mikið, og eftirköstin mundu
því ekki verða svo vond. En
Símon virtist lesa hugsanir
mínar. Hann beygði sig yfir mig
og sagði:
“Einn eða tveir sopar af góðu
brennivíni mundi koma sér vel
einmitt núna”. Hann sletti tung-
unni í góminn og það hlakkaði
í honum. Hann þurfti ekki að
biðja mig um þetta tvisvar sinn-
um. Eg sótti kútinn og Símon
tók við honum feginsamlega. En
ég hafði gleymt kopar-ílátinu
sem pabbi minn hafði altaf með
sér þegar úr kútnum var drukk-
ið. Símoni tókst fljótlega að ná
tappanum úr honum, en það var
nú ekki alt þar með búið. Þegar
hann vildi fá sér sopa úr kútn-
um, varð hann að drekka af lögg
hans og þar sem hann gat ekki
haldið kútnum nógu stöðugt,
streymdi mesti hlutinn af brenni
víninu niður báðum megin við
munnvik hans. Símon drakk
brennivínið eins og vatn en þeg-
ar ég benti honum á það, að
hann spilti svo miklu af því nið-
ur í föt sín kom honum ráð til
hugar. Hann lagði sig niður á
bakið og hélt munninum opnum,
svo hélt hann kútnum hér um
bil í 8 þumlunga fjarlægð yfir
sér og svo lét hann brennivínið
streyma af lögg kútsins í munn-
inn á sér. Á milli drykkja var
Símon ákaflega fjörugur og
talaði í stuðlum og vísum. Bráð-
lega fór ég að óttast að hann
um. Hann er einn þeirra Vestur
Islendinga, sem hvað oftast hef-
ir vitjað gamla landsins, og ég
hygg, að hann sé einn þeirra
manna vestra, er allra bezt fylg-
ist með hverju einu, er við ber
hér heima. Það sætir undrum,
hversu vel honum er kunnugt
um allt, sem hér gerist, jafnvel
hina smæstu viðburði. Það er
því áreiðanlega oftar en á jólun-
um, sem hugur hans hvarflar
hingað heim yfir slétturnar og
þetta þúsund rasta haf, sem skil
ur löndin.
Ásmundur P. Jóhannsson er nú
orðinn aldraður maður og van-
heilsa tekin að þjá hann.. Mér er
‘ þó ekki grunlaust um, að hann
kunni að hugsa enn til íslands-
ferðar og víst yrði honum vel
fagnað. En hvað sem því líður,
þá er ég viss um að jólakveðjan
hans í gær hefir vakið í hugum
margra þær öldur, sem ekki hafa
brotnað fyrr í vesturborginni
við Rauðá, þar sem hinn aldni
Miðfirðingur situr á friðstóli.
J. H.
Tíminn, 22. des. 1947.
Þeir VITRU sögðu:
George Meredith: “Ef þú sigr-
ast á óttanum við dauðann, ert
þú orðinn eigandi að lífi þínu”.
Höjberg-Christensen: „I tóm-
stundum mínum leita ég hælis
í þeirri einu tilveru, sem að mínu
viti er fullkomin, en það er heim
ur tónlistarinnar. Þegar við
hlustum á Adagio eftir Beet-
hoven eða Mozart, er sem hlið
himinsins opnist fyrir okkur”.
E. P.: “Jafnvel þótt þú sért á
réttri leið, munt þú verða troð-N
inn undir, ef þú tekur upp á því
að hvíla þig á miðri leið”.
Samtíðin.
mundi tæma kútinn að fullu, en
það var ekki ætlan mín, því
pabbi gamli átti það sannarlega
skilið, að fá sér í staupinu á
töðugjaldadaginn. Það hafði að-
eins vakað fyrir mér, að hann
drykki ekki of mikið. En brenni-
vínið tók fljótlega hald á
Símoni. Hann varð fjörminni og
svo fór hann að hixta og að lok-
um lagði hann kútinn frá sér og
fleygði sér flötum á grúfu niður
undir bólsturinn, og þaðan
hreyfði hann sig ekki það sem
eftir var af deginum. Eg tók nú
kútinn og lét tappann í hann og
hristi hann. Eg gladdist við það,
að talsvert var enn eftir í hon-
um. Eg hrúgaði nú heyi allt í
kringum Símon, og skildi svo við
hann að ekkert sást af honum.
Um kveldið var ég spurður hvar
Símon væri, en ég lét fátt yfir
því, en gat þess til, að hann gæti
hafa farið til næsta bæjar. Um
nóttina læddist ég svo út, til
hans til þess ,að grenslast um,
hvernig honum liði en hrotumar
í honum fullvissuðu mig um
það, að alt væri í lagi.
Morguninn eftir þegar pabbi
fór að binda heyið í bólstrinum
og fann Símon þarna í heydyngj-
unni, sá ég á svip hans, að hann
var fljótur að geta þess til, hvað
skeð hafði, en hann sagði þó
ekkert. Hann tók Símon heim í
bæinn og eftir að Símon hafði
drukkið nokkra bolla af góðu
kaffi, hrestist hann bráðlega.
Daginn á eftir var sunnudag-
ur; það var töðugjalda-dagurinn.
Eg át mikið af sætum kökum og
svo rúsínuvellinginn. En Símon,
Hinrik og pabbi minn, sátu yfir
kútnum og svo hafði Hinrik
flöskuna sína með sér, og þar
sem þeir voru nú þrír, var geng-
ið til atkvæða um það, hvort
brennivín væri betra í kútum
eða í flöskum. Símon greiddi at-
kvæði með kútnum svo Hinrik
varð í minnihluta. Allir voru í
bezta skapi í þessu samsæti, en
seinna var ég hróðugur yfir því,
og þakkaði sjálfum mér það, —
og Símoni gamla, — að enginri
þeirra var sjúkur daginn eftir
töðugjalda-daginn í þetta sinn.