Lögberg - 05.02.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. FEBRÚAR, 1948

VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦J»
Þar stansaði Montrose, tók skamm-
byssu upp úr vasa sínum og hlóð hana
með tveimur skotum.
Kveldið var milt og hlýtt. Stjörnurn-
ar voru að byrja að blika á himninum
eins og demantar, en það var enn næg
skíma, til að Montrose gæti greint and-
litin á fólki, sem um veginn fór. — Hann
stóð um stund hreyfingarlaus, við gat-
ið, eða vindaugað á limagarðinum og
horfði út á veginn. Hann var ákveðinn
í því hvað gjöra skyldi; og alvörusvip-
urinn á andliti hans var ákveðinn.
Svo rétti hann sig upp, og var í þann
veginn að láta skamihbyssuna í vasa
sinn. —
“Er nokkur annar vegur?” spurði
hann sjálfan sig og hann hafði spurt
sumu spurningarinnar í huga sér mörg-
um sinnum eftiV að hann skildi við
Mulready á gestgjafahúsinu og svarið
hafði altaf verið hið sama. “Þetta er
vissasti vegurinn. Maðurinn er of utan
við sig til að hægt sé að sansa hann í
kveld, en á morgun er það of seint. —
“Maður, sem ekki er ákveðinn glæpa-
maður að eðlisfari, er seinn á sér að
ráðast í að drepa mann. En Montrose,
sem vanalega var hinn mesti stillingar-
maður, hafði að þessu sinni fallið undir
áhrif vínsins, sem er skálkaskjól er
veikbygðir menn leita í, á tímum hug-
arangurs og mótlætis.
Til þess að viðhafa almenna umsögn
voru eldglæringar í augum Montrose,
þar sem hann beið á bak við vindaug-
að á trjálimagarðinum í rökkurró
kveldsins. Hikið, sem á fyrirætlan hans
kom, varði aðeins örstutta stund. Aftur
varð hugur hans ákveðinn, og aftur
horfði hann stöðugt út um vindaugað á
garðinum. Hann var ákveðinn í að láta
ekki smáatriði aftra sér frá að fram-
kvæma það sem í huga hans bjó.
Ætlaði þessi bið aldrei að taka enda?
Nú, þegar að hann hafði ákveðið, hvað
hann ætlaði að gjöra, þá vildi hann ljúka
við verkið sem allra fyrst.
Úti fyrir á veginum heyrðist fótatak
Hann beygði sig út í vindaugað á garð-
inum, hlustaði og hélt fingrinum á gikk
skammbyssunnar.
Fótatakið færðist nær og nær.
Ja, svei! Þetta var þá bóndaræfill,
sem kom slagandi eftir yeginum.
Fugl flaug tístandi úr tré rétt hjá
Montrose. Hann hrökk við, og blövaði
í hljóði út af hugdeyfð sinni. — Hann
tók úrið upp úr vasa sínum og leit á það.
Tíminn var 9.26, en klukkan 9.45 átti
járnbrautarlestin að fara frá Faring. —
“Hann hefir ekki farið framhjá ennþá”,
sagði Montrose við sjálfan sig.
Aftur heyrðist fótatak á veginum. —
Montrose leit út um opið á viðargyrðing
unni í ákafri geðshræringu, og aftur
hafði hann fingurinn á gikk skamm-
byssu sinnar.
Þetta var þá vinnuklætt ástapar, sem
voru á skemtigöngu í kveldkyrðinni,
sem óefað var að byggja kastala fram-
tíðar sinnar og höfðu víst enga hug-
mynd um, að þau væru eins nærri hlað-
inni skammbyssu, eins og þau í raun
og veru voru.
Þau gengu mjög hægt eftir veginum
— miklu hægara, hugsaði Montrose, en
nokkur nauðsyn var til. Það var lífs-
spursmál að enginn væri á veginum —
enginn nema persónan sem átti að
verða þátttakandi í sorgarleiknum fyr-
irhugaða. Montrose var dauðhræddur
um að þessir lallandi elskhugar, mundu
ekki verða komnir nógu langt í burtu,
áður en hann þyrftí að skjóta.
Aftur varð þögn. Montrose þurkaði
svitann af andliti sér. Honum fanst hit-
inn alveg óþolandi. Hann tók úrið upp
úr vasa sínum aftur og leit á það. —
Klukkan var meira en hálf tíu. “Hann
getur ekki ætlað sér að ná í þessa járn-
brautarlest”, hugsaði Montrose, en rétt
í því heyrði hann einhverja hreyfingu á
veginum álengdar.
“Fjandinn hafi það. Það er þá vagn
sem kemur”. f
Hjólahljóðið færðist nær, ljósin á
vagnlömpunum blikuðu í myrkrinu og
vagn kórónu gistihússins þaut framhjá
í fartinni og í honum sat Anthony Mul-
ready. — Montrose tók skotin úr
skammbyssunni og sneri heimleiðis.
Hr. Mulready hafði ekki treyst sér til
að ganga á vagnstöðina og það bjargaði
lífi hans.
X KAPÍTULI
Bréf frá Mulready
Um sama leyti og frú Montrose var
að samningagjörð við manninn, sem
hún sagði að væri sérfræðingur í lögum
Bandaríkjanna, var Constance Bryden
önnum kafin í að sinna fólki sem talaði
við hana af mikilli þekkingu um fína
borða, brjóstlín, belti, híalín, kjólaefni
og ótal undursamlega hluti, sem jafn
erfitt er að gjöra sér grein fyrir og flókn
ustu lögum. Hún var mæld og mæld af
ungfrú Primmer, sem í rauninni var nú
ekki svo ung og aðstoðarmeyjum henn-
ar, sem allar komu til Laurels á morgn-
ana.
Þessar athafnasömu konur störfuðu
í dagstofunni og þar ægði saman títu-
prjónum, tvinnaspólum, pappír-sniðum
og mesta kynstri af alla vega litlu kjóla
efni og skemti Ledo sér sérstaklega við
að elta tvinnakeflin úr einu horni í ann-
að í stofunni og hrista þau í kjafti sér
eins og rottur, þegar að honum tókst
að ná í þau.
Constance ætlaði að gifta sig snemma
í júlí mánuði, því þá stóð til að Archi-
bald Drake fengi frí og það hafði komið
upp fjöður og fit á athafnalífinu á
Laurels. Það var í rauninni umrótunar-
tímabil í húshaldinu þar, sem undir
vanalegum kringumstæðum hefði al-
deilis ekki liðist. í sannleika sagt, þeg-
ar að fimmti dagur vikunnar kom voru
húsmunirnir í bláu stofunni ekki einu
sinni viðrað, né heldur dyr, eða glugg-
ar opnaðir, en slíkt hafði ekki komið
fyrir í tuttugu og fjögur ár. Þar inni
lágu kvennkjólar og annar ókláraður
kvennfatnaður sem ekki mátti hreifa.
Ungfrú.Bryden skoðaði nýtízku kjóla
myndir og verzlunarskrár, í stað þess að
lesa Times, eða ræður eftir séra Pusey.
Ungfrú Livinia var öll á hjólum fram og
til baka í húsinu og húsþernurnar, sem
allar voru í blóma aldursins, og allar
voru vongóðar um tilhugalíf og trúnað-
arvin, gátu ekki um annað talað en: —
“Herra minn, eru ekki kjólarnir dásam-
legir, og gátu aldrei á því þagnað. —
Nokkurrar konur komu í heimsókn til
Laurels-systranna og Constance á
þessu undirbúnings- og eftirvæntingar-
tímabili. Ein af þeim sem sýndi Con-
stance sérstaka vináttu, var Lesbia
Paine, sem tókst, undir yfirskini vináttu
merkja sinna, að blinda alla nema föð-
urbróður sinn fyrir öfundareldi þeim,
sem brann í sálu hennar út af að hafa
tapað, í samkeppninni við Constance,
allri von um að ná í Archibald Drake.
Henni sveið það sáran, að hafa borið
minni hlutann í þeim viðskiftum við
Constance.
Frú Montrose kom einu sinni, fáum
dögum eftir að Anthony Mulready fór,
og rann útlit hennar Constance, sem lífs
gleðin lék við, mjög til rifja, því það
leyndi sér ekki, að vonargleði sú, sem
fæðing barns hennar hafði veitt henni,
fór þverrandi en þunglyndis köstin lögð-
ust aftur yfir hana með ofur þunga.
Það virtist eins og að uppfylling æsku
drauma hennar hefði haft bölvun eina
í för með sér, og að auðurinn sem hún
nú átti yfir að ráða, hefði orðið henni
byrði, en ekki blessun.
“Við ætlum að taka okkur frí og fara
til Miðjarðarhafslandanna eftir að þú
ert gift”, sagði frú Montrose, “því ég er
ekki vel frísk. Willie hlær að mér, en ég
er sannfærð um, að skógurinn í kring-
um Breiðavatnskastalann sé altof þétt-
ur, til þess að þar sé heilsusamlegt að
búa. Eg skrifaði Archibald og bauð hon-
um að vera hjá okkur þangað til að þið
giftið ykkur. Hvenær áttu von á að
hann komi?”
“Innan tveggja vikna frá deginum í
gær“, svaraði Constance. Hún hafði tal-
ið dagana fram að þeim tíma sem hún
átti von á Drake, eins og skólabörn
telja dagana fram að sumarfríi sínu.
Frú Montrose brosti.
“Eg vona að þú verðir mjög ham-
ingjusöm,” sagði hún. “Hann virðist
vera ágætis maður og ég hefi það á til-
finningunni, að Breiðavatn heyri hon-
um til og að sá tími komi að hugur hans
liggi þungt til okkar. Jæja, ég hugsa að
þess verði ekki langt að bíða, að þú
verðir húsmóðirin á Breiðavatni”.
“Ó, segðu ekki þetta”, sagði Con-
stance, því það gat ekki fram hjhá henni
farið, að frú Montrose ætti við sinn eig-
in dauðdaga og að hans mundi ekki
langt að bíða, “og láttu þér ekki til hug-
ar koma að Archibald beri hugar-
þykkju til þín, því ég veit að hann gjörir
það ekki. Kastalinn er mikils til of stór,
fyrir okkur til að búa í, og ég mundi
týna sjálfri mér í honum.
Það var mála sannast, að Constance
öfundaði frú Montrose ekkert af “hús-
inu mikla”, því hin bjarteygða, unga
húsmóðir þess hafði ekki átt neinni lífs-
gleði eða gæfu þar að fagng.
í þessar tvær vikur, sem eftir voru þar
til giftingin átti fram að fara, var fjöður
og fit uppi á hlutunum á Laurels. Ung-
frú Pimmer var að reka smiðshöggið á
handaverk sín þar. Livinia þaut áfram
og aftur um húsið, og þjónustustúlk-
urnar hlógu dátt og dreymdu á milli um
sína eigin loftkastala.
Á Breiðavatni var alt hljóðara í hús-
um. Heilsu frú Montrose fór hnignandi.
Lesbia var í vondu skapi og hr. Mont-
rose var þungbúinn og þögull.
“Eg vona að það verði tekið vel á móti
hr. Archibald þegar að hann kemur”,
sagði Daniels vínmeistari við ráðskon-
una, þegar að þeim tíma kom, að von
var á Lautenant Drake til Breiðavatns.
“Já, giftingin kemur þeim öllum í gott
skap”, sagði frú Praudhay.
Tíminn leið fljótt, og giftingin átti að
fara fram, eftir þrjá daga.
Við verðum nú í svip að hverfa í burtu
frá Laurels og til Lundúna þar sem sól-
in helti geislum sínum inn um glugga á
efri hæð hinnar fornu Temple-bygging-
ar og féllu geislar hennar á stórum blett
um á þráðberan tyrkneskan gólfdúk á
bökin af röðum af gömlum og snjáðum
lögfræðibókum, sem drengur, er stóð
sjáanlega mjög óþolinmóður fram við
herbergisdyrnar, var að reyna að lesa
nöfnin á. Þetta var a ðverða óþolandi.
Tommi Bulger beið eftir honum ofan á
götunni og var nú máske orðinn hund-
leiður á biðinni og hann hafði komið
Tommi Bulger sem var sendur til
Farringdon-strætis, til að bíða eftir sér,
á meðan að hann skryppi upp á loft í
Temple-byggingunni, sem ekki tæki
sig meira en mínútu, svo þeir gætu orð-
ið samferða eftir endilöngu Fleet-
stræti. — Mínútan hafði liðið fljótt og
nú var hann búinn að standa þarna í
tuttugu mínútur, og enn hélt Mayne á-
fram að skrifa. Einu sinni hafði hann
lagt frá sér pennann, en það var þá til
þess að troða tóbaki í reykjarpípu sína
og kveikja í henni. Öðru sinni stóð hann
upp frá skrifborðinu og gekk út að her-
bergisglugganum og dróg niður glugga-
blæjuna til að byrgja fyrir geisla, sem
skein inn um gluggann og beint á skall
ann á honum, þar sem hann sat við
skrifboroðið. Satt að segja þá virtist
hr. Ferdinand Mayne lögfræðingur og
rithöfundur hafa steingleymt drengn-
um, sem beið við dyrnar.’
Að síðustu virtist Payne hafa lokið
verki sínu. Hann númeraði blöðin sem
hann hafði skrifað á, leit upp og sá
drenginn sem við dyrnar beið.
“Drengur minn”, mælti Wayne, færðu
þetta með allri virðingu þeim sem situr
í sæti fyrirlitningarinnar og segðu hon-
um að hann þurfi ekki að vonast eftir
meiru handriti frá mér þar til á fimtu-
daginn og að lesendur hans verði að
bíða eftir meiri vísdómi um hinn undur-
samlega og töfrandi tví-meðil — gull
og silfur með eins mikilli þolinmæði og
þeir geti. Ef að þú kemur aftur fyrri
partinn í næstu viku og berð hér að dyr-
um, þá er það til ónýtis, því ég verð ekki
heima. — Eg verð í burtu úr þessari
miklu borg. Eg ætla að vera svaramað-
ur — fidus Achates, manns sem sjálf-
viljuglega ætlar að láta leggja Hymen
hlekki á sig, og á meðan, verður penni
minn hinn ólati, að hvíla sig.
“Gleymdu ekki að skila þessari orð-
sendingu minni”, sagði Mayne, um leið
og hann fékk drengnum handrits-
böggulinn, sem brosti góðlátlega að
glettni lögmannsins, saug duglega upp
í nefið og flýtti sér á dyr, til að vitja um
Tommi Bulger, sem að hann vissi að
mundi vera orðinn sárleiður á biðinni.
Við útidyrnar rak hann sig nærri á
mann, mikinn vexti, sem var að ljúka
upp útidyra hurðinni.
“Sæll!” sagði komumaður, er hann
kom inn í herbergið og sá rithöfundinn
sem var nýbúinn að senda frá sér grein
sína, er var um efni sem komumaður
bar lítið skyn á. Hann sat þar snögg-
klæddur, með fæturnar upp á stól.
Hann reis skyndilega á fætur.
“Sæll og blessaður, Archil”, sagði
hann. “Eg átti ekki von á þér svona
snemma. Varaðu þig, sestu ekki á stól-
inn þarna, annar bakfóturinn er bilað-
ur. Ef að þú situr vel framarlega í hæg-
indastólnum þarna, þá verður þú ekki
var við að fjaðrirnar séu brotnar. Jæja,
vinur, hvernig líður þér? Ertu búinn að
kaupa hringinn og draga peningana
þína út úr bankanum? Það er engin á-
stæða fyrir þig að roðna, vinur. — Það
hafa betri menn en þú gengið þennan
sama veg á undan þér”.
Archibald Drake settist niður á stól
sem í virðingarskyni var nefndur hæg-
indastóll, og hlóg, eins og þeir hlægja,
sem vel eru ánægðir með hlutskifti
sín, félaga sína og lífið í heild.
“Eg kom til Chatham í gærkveldi”,
sagði hann, “og mér datt í hug að heilsa
upp á þig um leið og ég fór fram hjá”.
“Það var rétt af þér að gjöra það. Á
ég að þjálfa þig í giftingarsiðunum nú,
eða bíða síðari tíma með það?”
Drake hlóg.
“Fyrst skulum við minnast þessarar
alvarlegu stundar”, sagði Mayne og tók
vínglas sem fóturinn var brotinn af,
leit á það, og sagði: “þú getur ekki sett
þetta frá þér”, rétti honum gamlan
glerbolla og spurði: “Viltu þetta heldur?
Eg hefi orðið að selja vínglösin mín og
Kína-leirtauið, til þess að leysa frakk-
ann minn úr lánstofunni og kaupa mér
nýjan pípuhatt. Hérna, gerðu svo vel.
Við drekkum minni brúðúrinnar!”
Eftir að þessari siðvenju var lokið,
var Wayne reiðubúinn að tala alvarlega
um hlutina.
“Eg skrepp hingað aftur á þriðjudag-
inn”, sagði Archibald. “Eg verð að koma
við á flota-skrifstofunni og kem svo
hingað og tek þig með mér”.
“Það er ágætt, vinur. Eg skal yera
búinn að útvega mér skínandi hvítt
brjóst, alt stífað og í lagi. Eg á von á að
þeir kref jist fínustu máltíða og borðsiða
þarna á Breiðavatni, og þar sé nýtt kjöt
á borðum á hverju kveldi og auðmjúkir
hofsveinar fylli bjórglösin jafnóðum og
þau eru tæmd. Heyrðu Archill, það var
ljóti snoppungurinn fyrir þig, að John
föðurbróðir þinn skyldi hafa svift þig
erfðaréttinum að Breiðavatni”.
“En ég lít ekki þann veg á það”, svar-
aði Archibald Drake kæruleysislega. En
vel á minnst”, bætti hann við. “Eg hefi
fengið einkennilegt bréf — hótunar-
bréf. Það kom einhver með það um
borð með póstinum í Waletta. Hérna er
það”. Og Drake rétti Wayne bréfið sem
hljóðaði þannig:
“Kæri herra. — Mér skilst að þú mun-
ir koma hingað innan skamms, til þess
að gifta þig, og mér mun veitast sú á-
nægja að ná sambandi við þig áður en
gifting þín fer fram, og muntu þá verða
þess vísari að ósegjanlega þýðingar-
miklar fréttir bíða þín á giftingardegi
þínum, sem koma þér mjög á óvart. —
Þér er því betra að búa þig undir veru-
legan árekstur; en um það hvers eðlis
hann er, segi ég ekki meira að þessu
sinni.
Yðar þegnskyldugur
A. Mulready”.
#
“Hvað heldurðu um þetta?” spurði
Drake.
Hr. Wayne skoðaði bréfið nákvæm-
lega.
“Hvaðan kom þetta bréf?” spurði
hann.
“Það bar Faring póstmark”.
“Áttu nokkra fjandmenn í Faring?”
spurði Wayne.
“Ekki sem ég veit um”, svaraði
Drake.
"Þekkirðu þennan yðar þegnskyldug-
an A. Mulready?”
“Eg hefi aldrei heyrt um hann áður”.
“Jæja, þeir sjálfsagt þekkja hann í
Faring og þú getur ónýtt ráðabrugg
hans, hvað svo sem það er”.
“Bréf þetta er mér hin mesta ráð-
gáta”, sagði Drake. “Skriftin er góð,
en annar frágangur —”
“Þú meinar að málfræðin, og setn-^
ingaskipunin sé ekki í samræmi við
hinar fullkomnustu málfræðireglur vor-
ar? Eg veit ekki. stíllinn er frumlegur,
og það er mikilsvirði. Mér fellur endur-
tekningin vel í geð — að gifta sig — að
gifta sig. Hann leggur þó sannarlega
áherzlu á það atriði”.