Lögberg - 12.02.1948, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. FEBRÚAR, 1948
0

VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.

Vertu ekki að gjöra gis að þessu,
Freddie, en segðu mér, hvað ég á að
gjöra”, mælti Drake. “Þú skilur upplag
og eðli glæpamanna”.
“Jæja,” sagði lögfræðingurinn ungi,
glaðlega. “Það fyrsta sem ég mundi
gjöra er að leita Mulready uppi”.
“Já?”
“Fyrst mundi ég gefa honum á hann,
og svo krefjast skýringar. Ef að ég væri
ekki ánægður með skýringar hans, þá
fengi ég hann lögreglunni í hendur. —
Þetta er annars einkennilegt bréf, það
er eins og höfundur þess hafi verið
þreyttur þegar hann lauk við bréfið. —
Fyrsta setningin er rituð í föstum og á-
kveðnum verzlunarmanna stíl. Mið-
partur bréfsins er lausungslegri, og síð
asta línan er blátt áfram óhæfilegt
gleiðgosa Þár, og mér finst að maðurinn
hafi mist pennan, eða ekki haft vald á
honum, eftir að hann skrifaði nafnið
sitt. Þessi smekklegi blikblettur var
ekki settur á bréfið, af ásettu ráði”.
“Heldurðu að þetta sé virkilega al-
varlegt?” spurði Drake.
“Eg er ekki taugaveiklaður sjálfur, en
ég vildi síður að eitthvað óvænt kæmi
fyrir við giftinguna”.
“Nei, vissulega ekki”, sagði Wayne.
“Þú verður að komast að með vissu,
hver þessi vingjarnlegi kunningi þinn er,
og fá hann í hendur lögreglunnar, ef
hann er nokkuð vafasamur. Eg skyldi
far ameð þér n ústrax í dag og athuga
náungann sjálfur, en annirnar, minn
kæri Archie. Embættisannirnar banna
mér það. Há-yfirdómarinn hefir biðið
mig um álit mitt í sambandi við sér-
stakt atriði hegningarlaganna, og rit-
stjóri Times hefir biðið mig um álit mitt
um, hvaða stefnu að blað hans eigi að
taka í Mansjúríu-málunum. Eg skal
koma með þér á þriðjudaginn, en á með-
an skal ég minna þig á það sem stendur
í kvæðinu “Það er bjórgnæpa í bænum”
— There is a Tavern in the town — en
það er ekki minst á í því kvæði, að ein-
mitt um þetta leytið sit ég mig þar nið-
ur, og sutra mitt vín, í sálinni glaður og
reifur, yfir dilka kjöts-steik, kartöflum
og “Cauliflower”, eins og William
framisttöðumaður kemst svo heppilega
að orði. Komdu, Archiel, og legðu þig
einu sinni niður við einfaldan mat, stál-
hníf og gafal, áður en þú tekur þátt í
Sybasitic — ríkmannlega — húshald-
inu á Breiðavatni. Til þess að lengja
þetta ekki meirg, látum okkur fara og
matast”.
Ungu mennirnir tveir gengu ofan
stigana, máðu og gömlu í hinni sögu-
ríku byggingu og Archibald Drake, sem
hlustaði á gamanyrði sem flutu fyrir-
hafnarlaust af vörum vinar hans,
Wayne, gleymdi þessu einkennilega
bréfi, sem hafði verið honum óþægileg
ráðgáta síðustu dagana.
XI. KAPÍTULI
Leyndarmálið skýrt
Maður, áhyggjufullur, gekk fram og
aftur um járnbrautarpallinn á Water-
loo járnbrautarstöðinni og hélt sig
nærri hliðinu sem vissi út að einu járn-
brautarsporinu, því hann hafði leitað
sér upplýsingar um frá hvaða palli, eða
stétt, í allri þeirri ys, þys og mannþyrp-
ingu, að lestin til Faring færi. Hann tók
úr sitt hvað eftir annað upp úr vasa sín-
um og leit á það, og á milli þess hafði
hann augun á fólkinu sem var á hlaup-
um fram og til baka til að komast út í
vagnlestirnar sem biðu á sporunum við
pallana.
Þjónar ýttu hjólsleðum sínum á
hraðri ferð fram hjá honum. Herramenn
sem ætluðu til Aldershot, sjómenn sem
voru á leiðinni til Portsmouth, bændur
sem voru á leiðinni til Hampshire og
kerlingar sem mest hugsuðu um að
verja hatta-hylki sín frá skemdum, fóru
í straumum fram hjá honum. Að síðustu
stóð hann grafkyr, eins og steinn sem
hafaldan síður alt í kringum.
Hann leit á klukkuna og svo aftur á
mannþvöguna með þykkju svip.
Að síðustu kom sólbrendur, hraust-
legur og vel vaxinn maður út úr farbréfa
skrifstofunni og Montrose, því það var
hann sem hafði verið að vakta ferða-
fólkið og klukkuna, gekk í veginn fyrir
þennan nýkomna mann og heilsaði
Archibald Drake, sem hafði slitið sig í
burtu frá Ferdinand Wayne.
“Þetta er ágætt”, mælti Montrose.
“Við getum orðið samferða. Eg var að
bíða eftir þér, því ég þóttist viss um að
þú mundir koma með lestinni sem kem-
ur klukkan fjögur. Það er skásta dag-
lestin og er þá ekki mikið sagt. Eg varð
að skreppa til borgarinnar í verzlunar-
erindum í morgun. Er nokkuð að frétta
spurði Montrose er þeir gengu saman
úr að járnbrautar lestinni.
“Nei”, svaraði Drake og brosti. “Eg
var í þann veginn að spyrja að sömu
spurningunni. Þú kemur frá höfuðstaðn
um”.
“Nú, jæja”, svaraði Montrose létti-
lega og settist niður í hornsæti í reyk-
ingar vagninum. Það á stórkostleg
giftingarathöfn að fara fram innan
þriggja daga, svo þú sérð að við stönd-
um ekki í stað í þessum parti landsins.
Eg sá brúðurina í morgun, þegar ég ók
eftir Há-stræti og hún leit út eins fal-
lega og ánægjulega eins og nokkur
æskumær getur litið. Eg held að það
séu nú aðal fréttirnar”.
Drake hló léttilega, og lestin rann á
stað út af stöðinni. Þeir Montrose og
Drake voru einir í vagnherberginu og
eftir að hafa talast við um stund,
kveiktu þeir í vindlum og sátu þegjandi.
Drake horfði út um vagngluggann og
dreymdi ljúfustu dagdrauma. Lestin
bar hann hratt í áttina til unnustu
hans, þar sem hún brunaði fram hjá
reykháfum húsa, sem voru þéttsetin
fólki, svo fram hjá strjálbygðari pört-
um í útjaðri borgarinnar — eftir græn-
um grundum, í gegnum furuskógarbelti
og á milli djúpra sandbakka — og hver
mílan sem að baki var, færði hann nær
Constance, en sólin baðaði haf og hauð-
ur í aftangeislum sínum.
Það var engin furða þó að hinn ungi
sjómaður væri sæll og fyndi til þess að
indælt væri að lifa slíka stund sem að
hugurinn hvarflaði til, þegar skýin
skygðu á gleði lífsins á komandi árum
og að hann þá gæti hvílst við hina und-
ur fögru Eden-mynd sem augum hans
mætti nú.
Lestin þaut hljóðlega áfram og inn í
jarðgöng. Drake leit til Montrose og sá
a ðhann horfði alvarlega á sig sem vakti
hann upp af dagdraumi sínum og til á-
kveðnari hugsana, svo þegar lestin kom
út úr jarðgöngunum og þaut áfram á
milli grenitrjánna, sagði hann:
“Vel á minst, Montrose. Eg fékk ein-
kennilegt bréf frá Faring þegar ég var
í Valetta um daginn. Máske að þú getir
gefi ðmér upplýsingar um leyndarmál-
ið sem það flytur”.
“Leyndarmál!” endurtók Montrose.
“Hvað meinarðu? Þetta er að verða
blátt áfram spennandi”.
“Þetta er bréfið sem ég fékk”, svar-
aði Drake kæruleysislega, og rétti hon-
um bréfið. “Það er ærið einkennilegt og
undirskriftin er Mulready”.
Montrose hleypti brúnum eins og
hann yrði hissa.
“Mulready”, endurtók hann. Tók
bréfið og las það tvisvar.
Svo leit hann upp með undrunarsvip
á andlitinu.
“Þetta er einkennilegt”, sagði hann
svo — “mjög einkennilegt. Það var ein-
mitt erindi mitt til Lundúna í morgun að
grenslast eftir Mulready — herra
Anthony Mulready félaga í lögfræðifé-
laginu Bowls og Mulready, — eða rétt-
ara sagt sem var félagi í því firma til
skamms tíma”.
“Það skýrir málið lítið fyrir mér”,
svaraði Drake.
Montrose var að lesa bréfið í þriðja
sinn.
“Þorparinn”, tautaði Montrose, “að
leyfa sér að rita hótunarbréf til vinar
míns!” Það var illilegur svipur á andliti
Montrose á meðan að hann athugaði
undirskrift mannsins sem hafði sýnt
konu hans hina mestu ókurteisi.
“Óþokkinn!” tautaði Montrose aftur
og Drake skildist að hann myndi hafa
styrka stoð í Montrose til þess að mæta
vélráðum höfundar bréfsins, hver hezlt
sem þau væru.
“Hver er þessi Mulready?” spurði
Drake.
“Hverslags maður finst þér hann
vera eftir bréfi hans að dæma?” spurði
Montrose.
“Mér finst, eftir bréfinu að dæma, að
hann muni vera klaufi að skrifa, sem
riti einkennilega hendi og endurtaki
sjálfan sig klunnalega”, svaraði Drake.
“Rétt. Hann var drukkinn þegar að
hann skrifaði þetta bréf. Hann var
staddur í Kórónu-gistihúsinu þegar að
hann skrifaði það, stuttu eftir að ég
rak hann í burtu frá Breiðavatni fyrir
hrottaskap er hann sýndi konunni
minni. Eg fékk annað samskonar bréf
frá honum, og ég get fullvissað þig um
að ég legg ekkert upp úr hótunum
hans”, sagði Montrose.
“Svo þér finst að þetta sé hótunar-
bréf?” spurði Drake.
“Já; en hann er máske búinn að
gleyma því öllu núna, því hann hefir nóg
annað til að hugsa um. Bréfið er mein-
laust, eins og skrugguljós í skýi sum-
ars”.—
“Eg er enn í þoku”, sagði Drake. —
“Hefi ég nokkurn tíma mætt þessum
Mulready?”
“Já, á dansleiknum hjá okkur, — litli
maðurinn, dökkleiti og drukkni”.
“Ó!” sagði Drake um leið og hann fór
að ranka við sér. Eg man eftir honum.
Mér fanst hann vera illa vaninn óþokki
og ég var vondur við hann”.
Montrose brosti og sagði:
“Hann hefir þá víst ekki gleymt því,
eða hafði að minsta kosti ekki, þegar
að hann skrifaði bréfið, þú getur verið
viss um það. Mín meining er að hon-
um sé illa við þig sjálfann, en sérstak-
lega þó vegna þess, að þú ert venslað-
ur konunni minni. Hann er lögfræðing-
ur og hafði einhverja umsjón með eign-
um hennar í Bandaríkjunum, en hann
var ágengur og ókurteis við hana, og
til að koma að kjarna málsins, þá rak
ég hann burt af heimilinu. Svo herrann
skundaði til Kórónu-gistihússins, lagði
sjálfan sig í bleyti í brennivíni og skrif-
aði hótunarbréf í allar áttir og á meðan
að hann var í þeim ham, þá hefir hann
sjáanlega munað eftir þér. Það er ekki
minsti vafi í mínum huga að hann
mundi gjöra þér, og öðrum vinum mín-
um alt það ilt sem hann gæti með hinni
mestu ánægju. En ég ímynda mér að
hann sé ekki óttalegur lengur. Eg frétti
í dag að hann hefði verið rekinn úr lög-
mannafélaginu fyrir að eyða peningum
sem honum hafði verið trúað fyrir, og
það er sennilegast að hann sé farinn úr
landi burt. Hann er óþokki og ég vona
bara að hann hafi ekki gert neinar
skammir af sér í sambandi við eignir
konunnar minnar. Því miður hefi ég
ekkert vit á viðskiptum svo ég hefi ekk-
ert skift mér af þessum málum sjálf-
ur”. —
Drake tók bréfið og lét það í vasa
sinn, og þessar hótanir, eða dylgjur,
Mulready gleymdust í bili, því járnbraut
arlestin var að hægja á sér. Hún skreið
yfir brúna sem hann kannaðist svo vel
við. Kirkjuturninn sem hann mundi svo
vel eftir, kom í ljós, og — jú, þarna stóð
hún bláklædda stúlkan, á biðpallinum
og alt í kringum hana kassar og búnk-
ar af alslags sveita-vöru eins og tíðkast
á járnbrautarstöðvum í sveitum.
Hr. Montrose talaði við járnbrautar-
stöðvar-meistarann á meðan að Archi-
bald Drake heilsaði ástmey sinni.
Xn. KAPÍTULI
Daginn áður
Það var daginn fyrir giftingardaginn.
Ungfrú Primmers hafði lokið verki sínu
og Constance dreymdi ekki lengur um
nælur og kjólaefni. Tedo gat ekki leng-
ur skemt sér við tvinnakefli og borða.
Bryden-systurnar og þjónustustúlkur
þeirra gengu um íbygnar oð fyrirmann-
legar, og pósturinn kom hvað eftir ann-
að til Laurels með bögla og bréf. En
þrátt fyrir komu pórstmannsins var
hljótt um á Laurels, eftir ys og þys und-
anfarinna daga. Daginn eftir átti aðal-
athöfnin að fara fram, og nú sat eldri
Bryden systirin við gluggann á setustof
unni og lézt vera að lesa viðeigandi hús-
lestur.
En í sannleika sagt, þá var eldri
Bryden-systirin í all-súru skapi út af
fréttum er henni hafði borist þá um
morguninn. Hún hafði kynnst hr. Mul-
ready þegar að hann hafði dvalið á
Breiðavatni, og svo hafði hann heimsótt
Bryden-systurnar á Laurels og komið
þeim til að kaupa 200 punda virði af
hlutum í gullnámu sem hann var einn af
ráðamönnunum fyrir. Nú hafði hún
frétt a ðhlutirnir í námunni voru ekki
tíu centa virði, og að Mulready væri
þorpari, sem væri búið að reka úr lög-
fræðingafélaginu.
“Eg sé eftir að mér varð á að minnast
á þetta svo að hún Constance heyrði”,
sagði ungfrú Bryden við systur sína. —
Mér er ant um að hugur hennar sé hlýr
og hreinn og a ðenginn skuggi dragi úr
gleði hennar nú sem stendur”. Og ung-
frú Cecila Bryden leit út um stofu-
gluggann og út í garðinn þar sem Con-
stance stóð undir Júdasartré og brosti
bríðlega framan í unnusta sinn.
“Við getum ekki haft sólskin án
skugga”, sagði Livinia og varp öndinni
mæðilega, því hún var að hugsa um að
þær systur yrðu nú að hætta við sumar-
frí í Sviss, sem þær höfðu verið lengi
búnar að hlakka til og bíða eftir, en sem
200 punda tapið gerði óframkvæman-
legt. —
“Eg eðlilega hélt, að Mulready væri
strangheiðarlegur maður, af því að
hann var vinur frú Montrose, annars
hefði hann aldrei komið inn fyrir dyr
hér á Laurels”.
“Eg held að hann hafi lent í alvarlegt
orðakast við hr. Montrcse, áður en
hann fór frá Breiðavatni”, sagði ungfrú
Livinia.
“Er það svo! Og hver var svo góður
að segja þér það?” spurði systir henn-
ar. —
Ein af undirþjónustustúlkunum á
Breiðavatni, hún María —” byrjaði
yngri Bryden-systirin.
“Livinia! Eg er aldeilis hissa á þér, að
þú skulir vera að gefa vinnufólkinu und-
ir fótinn með að slúðra”, sagði^ eldri
systirin og hélt áfram að lesa húslest-
urinn í nokkrar mínútur, svo leit hún
upp kuldalega.
“Hvað sagði María?”
María hafði heyrt söguna um burtför
Mulready frá Breiðavatni, sem í sann-
leika var söguleg og hún hafði heldur
engu tapað í meðferðinni.
“Þessi ungi Mulready var auðsjáan-
lega útsmoginn fantur”, sagði ungfrú
Bryden, “og hr. Montrose komst að því.
Við höfum verið glaptar, Livinia”.
Það má segja það til réttlætis hr.
Mulready, að hin eldri ungfrú Bryden
var ekki ófús á að ljá honum eyra;
henni hafði fundist að hann var aðlað-
andi og skemtilegur, þegar að hún
kyntist honum á dansleiknum á Breiða-
vatni, og samtal þeirra þar hafði ein-
hvern veginn borist að verðbréfakaup-
um. Hr. Mulready sem altaf hafði annað
augað á verzlunartækifærum, gjörði sér
sérstakt far um að koma sér í mjúkinn
hjá ungfrú Bryden. Hann sagði henni að
hann hefði með höndum félag sem
þyrfti á auknum höfuðstól að halda, og
að fólk sem ætti fé á banka og fengi
ekki nema 3 prósent í vöxtu af því ætti
að nota sér slíkt tækifæri, ekki síst þeg-
ar um litla eða enga hættu væri að
ræða. Svo Mulready fékk 200 pund af
peningum ungfrúarinnar til að ávaxta,
en þau viðskifti kröfðust þess að hann
heimsækti þær í Laurels tvisvar, eða
þrisvar. — 200 pund voru töpuð og
Mulready hafði komið sér út úr fleirum
húsum í Faring, en á Laurels.
“Hann var samvizkulaus maður”,
sagði Livinia; “en eins og þú sagðir, þá
skulum við ekki vera að fjasa um
óhöpp í dag — það er seinasti dagur-
inn sem Constance verður hér hjá
okkur”.
Tár drupu niður kinnar Liviniu, ekki
þó sökum skaða þess sem systurnar
höfðu orðið fyrir, heldur sökum þess að
bróðurdóttir þeirra var að fara í burtu
frá þeim og í gegnum tárin sá hún þau
Constance og Drake undir Judasar-
trénu.
Constance var í sjöunda himni. Það
hafði að vísu hryggt hana að heyra um
tap föðursystra sinna, en þær sýndust
ekki taka það mjög nærri sér, svo hún
sá ekki neina ástæðu til að vera að
ergja sig neitt sérstaklega út' af því.