Lögberg - 25.03.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. MARZ, 1948

VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL. þýddi.

“Mér þykir fyrir því, að geta ekki
orðið þér að liði”, sagði Boweles. “Eg
skyldi gera það ef ég gæti. Hann hefir
gjörst mér nærgöngull, og ég vildi
gjarnan hafa hendur í hári hans, ef ég
gæti og ná einhverju af því aftur frá
honum. Eg á von á að hann sé farinn af
landi burt”.
“Hann póstaði bréf í Hoxton á
þriðjudaginn”.
Hr. Boweles hnyklaði brýrnar.
“í Hoxton; það er einkennilegur
staður fyrir hann að fara til. Hann get-
ur ekki falið sig þar. Hann hefir verið
í stór viðskiftasamböndum að undan-
förnu, og ég skyldi halda að hann væri
líklegri til að vera í Monte Carlo en í
Hoxton”.
Drake komst að þeirri niðurstöðu að
Boweles væri að segja satt, og þar sem
að ekki var um neinar upplýsingar að
ræða hjá honum, þá fór Drake til Gray’s
Inn og ók til Scotland Yard. Þar var
honum vísað inn í skrifstofu til ungs og
skrafhreifinns manns, sem sagði hon-
um að þeir þar hefðu engar fréttir að
segja af Mulready. — Að þeir hefðu ekki
enn fundið hann, en voru mjög vongóð-
ir um að þeir mundu gjöra það bráðlega
— að þeir væru enn að leita hans í Hox-
ton og í nágrenninu við Hoxton. Drake
fór tafarlaust til Hoxton eftir að hann
var búinn að ljúka erindi sínu í Scot-
land Yard o| þegar hann gekk eftir
þeirra fjölförnustu götu, vaknaði vqn-
arneisti í brjósti hans, um að máske
mundi hann nú mæta Constance, þeg-
ar minst varði, því þar hefði hún verið
í gær og póstað bréfið.
XIX. KAPÍTULI
Maðurinn sem sópaði krossgöturnar
Annar viðvanings njósnari hafði
komið til Hoxton á undan Ðrake.
Hr. Ferdenant Wayne hafði fengið
tilkynningu í símanum að týnda brúð-
urin hefði póstað bréf í Hoxton, eins og
Mulready.
“Leikurinn gránar”, sagði hann við
sjálfan sig, er hann steig út úr keyrslu-
vagni í Hoxton, um sama leyti og Drake
beið eftir Boweles á skrifstofu hans.
“Eg er ekki Sherlock Holms”, husgaði
Wayne með viðeigandi auðmýkt. “En
ef ung stúlka póstar bréf á vissu póst-
húsi, þá er ekki nema eðlilegt að halda,
að hún sjálf hafi verið þar og póstað
bréfið. Ef að hún hefir póstað eitt bréf
þar, þá er ekki óhugsandi að hún pósti
annað á sama stað, og þess vegna, ef
að maður bíður nógu lengi við þetta
sama pósthús þá er ekki ólíklegt að
maður sjái hana”. — Wayne kveikti í
pípu sinni, setti höndurnar í vasana og
beið svo á götuhorni beint á móti póst-
húsinu.
“Ef að ég verð að stunda þessa iðn
lengi”, hugsaði hann, “þá er ég hrædd-
ur um að mér leiðist og svo er þetta
þreytandi”. En rétt, sama bili kom hann
auga á mann sem var að sópa kross-
götuna og honum datt snjallt ráð í hug.
Hann beið þar til að manninn, sem
var ungur, krangalega vaxinn, en með
gáfulegt andlit, bar að stéttinni þar sem
hann stóð.
Wayne tók krónu upp úr vasa sínum,
leit á hana og sagði við sjálfann sig:
“Þessa skrifa ég á reikninginn hans
Archie”, og rétti svo krónuna að mann-
inum, sem bar hendina upp að húfunni
og mælti: “Þakka þér fyrir, kafteinn”.
“Þú ert skýr maður”, sagði Wayne;
“hvernig datt þér í hug að ég væri
kafteinn?”
Maðurinn brosti, en Wayne hélt
áfram:
“Eg gef þér ekki þessa vel útilátnu
þóknun til þess að bæta upp verkalaun
þín, heldur til þess að þú hættir að
sópa í fáeinar mínútur og takir vel eftir
því sem ég segi þér. Hvað heitirðu?”
“Jerry Dunning, herta”, svaraði mað-
urinn brosandi og var að hugsa um,
hvað þessum glettna herramanni mundi
vera í huga.
“Hr. Dunning”, sagði Wayne og var
blendingur af hvatning og alvöru í rödd-
inni, eins og honum var títt að béita við
vitni sem voru fyrir rétti. “Hvar varst
þú í gær?”
*“Eg, herra? Eg var hérna, að sópa
krossgötuna mína”, sagði maðurinn
undrandi. “Já, herra minn, ég var
hérna — ég var hérna í allan gærdag”.
“Alian daginn — það er ágætt. Eg ef-
ast ekki um að þú veitir fólkinu eftir-
tekt sem fer inn í pósthúsið?”
“Já, herra, stundum”.
“Þú lítur þér eftir viðskiftavinum?”
“Já, he«ra.”
“Og stundum eftir að fólk póstar
bréf þá kemur það yfir strætið. Sástu
konu pósta bréf í gærmorgun, eða fyrir
kl. tvö?”
Herra Dunning klóraði sér á bak við
eyrað og sagði:
“Mundi hún hafa verið í bláum kjól?”
“Mjög líklega”, svaraði Wayne. “Há
kona með dökkt hár og frítt andlit —
þú skilur mig, ég segi — kona”.
“O! Eg skil þig, herra”, sagði maður-
inn skýrlega; “einhver með dálítið af
tignarblæ yfir sér”.
“Þetta umhverfi er ekki sem allra
æskilegast”, sagði Wayne, sem vanur
var að umgangast alskonar fólk og gat
hæglega sett sig inn í hugsun og mál-
færi Dunnings; “og ég spái að þú sjáir
ekki margar af þeirri tegund kvenna”.
“Ekki eins margar og þegar ég sópa
Audly-kross-straptið, herra”, svaraði
Dunning.
“Eg mundí halda ekki. Ef að þú sérð
þessa konu aftur, þá skalt þú fylgja
henni eftir, án þess þó að hún verði
þess vör, og komast eftir hvar hún á
heima og ef þú getur komist að heim-
ilisfangi hennar, þá skal ég gefa þér
fimm punda seðil”.
Jerry Dunning leit stórum augum á
Wayne.
Wayne var á móti skapi að ráða mann
sem á götum borgarinnar vann, til að-
stoðar í þessu vandamáli, en þegar í
óefni er komið, verða menn að grípa
til þeirra vopnanna sem handhægust
eru. —
“Þú getur reitt þig á, herra, að ég
skal nudda stírurnar úr augum mér”.
“Það, er ágætt. En það eru fleiri en
þessi kona sem ég þarf að finna. — Eg
þarf líka að fkina mann”.
“Er hann fimm punda virði líka?”
spurði Dunning.
“Já”, svaraði Wayne, “hann er fimm
punda virði, en ég get ekki gefið góða
lýsingu á honum, því ég veit ekki hvern-
ig að hann mundi vera klæddur. Það
er lágur maður, með dökkt yfirlit og
svart yfirskegg — ef hann hefir ekki
rakað það af sér”, svo bætti hann við
meira til sjálfs sín talað, en Jerry
Dunnings; “og ég held að hann sé Gyð-
ingur að ætt”.
“Það er mikið af þeim hér í kring”,
sagði Dunning.
“Hann klæðir sig praktuglega, er mér
sagt”, bætti Wayne við.
“Eg held, herra”, sagði þessi athuguli
mannþekkjari, sem daglega átti kost á
að virða hinn iðandi urmul á götum
Lundúnaborgar, fyrir sér,“ að ég þekki
þá tegund manna. Þeir víkja mér aldrei
neinu. Uppskafningar, sem hreikja sér
eins og páfagaukar”.
“Lýsing þín er efalaust eins rétt, og
hún er snjöll”, sagði Wayne. “Jæja þá,
líttu eftir honum. Eg sé þig aftur
seinna í dag”.
“Ert’þú njósnari?” spurði Dunning
með aðdáun.
“Ofurlítið brot af viðvanings njósn-
ara”, svaraði Wayne og hann skildi við
Dunning undrandi og skimandi í allar
áttir eftir ungri stúlku og manni af
Gyðinga-ættum. Wayne 'hafði ekki
gengið langt áður en hann mætti Drake
og varð honum bilt við að sjá hve fölt
og raunalegt útlit hans var.
“Hristu af þér hugarangrið”, sagði
Wayne: “Eg hefi talað við mann sem ég
held að hafi séð Constance í gær”. Og
hann sagði Drake frá samtali sínu við,
Dunning. Drake fanst mikið til um frétt
irnar og þeir fóru báðir og áttu aftur
tal við Dunning og þar skildi Wayne við
Drake, því hann hafði öðru að sinna, en
Drake átti langt og alvarlegt samtal við
Dunning.
Þegar Drake skildi við Dunning, gekk
hann fram og aftur um göturnar í Hox-
ton það sem eftir var dagsins og talaði
aftur við Dunning einum tvisvar sinn-
um, en fáir Gyðingar höfðu borið fyrir
sjónir hans um daginn, og hann hafði
séð aðeins eina konu í bláum kjól sem
hefði farið inn í pósthúsið. Hún var við
aldur og krangalega vaxin og Dunning
fannst að ástæðulaust væri að gefa
henni neinn sérstakan gaum.
Drake sagði Dunning nafnið á hótel-
inu sem hann ætlaði sér að vera á, og
bað hann að síma sér ef hann yrði nokk-
urs vísari. Hann sendi samskonar boð
til hr. Sparks í Scotland Yard, tók svo
svefnlyf og lagðist upp í rúm, því hann
var orðinn úrvinda af svefnleysi og
hugarangri. Hann hafði notið sáralítils
svefns síðan að Constance hvarf, og
hann vissi, að það væri ekkert unnið
við það, þó að hann gengi alveg fram
af sér. Honum hafði að sönnu ekki unn-
ist mikið á með ferð sinni til Lundúnar,
en útlitið var ekki sem allra verst —
ekki eins vonlaust eins og daginn áður.
Constance var á lífi, heil heiisu og að
því er séð varð, í engri hættu. Það var
máske ekki heppilegt að reiða sig á það
sem Dunning segði, en það benti á, að
Constance hefði undir einhverjum
kringumstæðum verið í Hoxton. Hann
virtist muna eftir að hann hefði séð
konu líka henni á pósthúsinu. Hún hefði
póstað bréfið sjálf, og svo fór hún allra
sinni ferða. Það var nokkur hugarfró í
að vita þetta, þó það væri ekki mikið,
og hann var í huga sér Wayne þakklát-
ur fyrir að hafa fundið Jerry Dunning
og fengið þessar upplýsingar hjá hon-
um, þó þær næðu ekki langt.
XX. KAPÍTULI
Fundinn
Archibald Drake svaf vært og rólega
þangað til klukkan tíu næsta morgun,
og þegar að hann vaknaði var tvent sem
beið eftir honum — morgunverðurinn
og hr. Sparks. Sparks þótti lítið koma
til sambands Drakes við Dunning, eða
sambands Dunnings við málið. Hann
sagði að Scotland Yard væri fær um að
líta eftir Mulready í Hoxton; sagðist
skyldi láta vakta pósthúsið, og ef Con-
stance póstaði þar annað bréf, þá væri
öllum erfiðleikum þeirra lokið.
“Svo þú ættir að vera rólegur”, bætti
Sparks við. “Eg viðurkenni að ég tók
mér nærri þegar lögreglan í Faring var
að leita í tjörnunum. Eg vissi að þeir
hefðu ef til vill komist að hinni réttu
niðurstööu, og að mínar niðurstöður um
málið væru rangar, og var á nálum, þar
til að bréfið frá Constance kom. En nú
vitum við að hún er á lífi og líður vel,
það er engin ástæða fyrir okkur til þess
að örvænta.
Hr. Sparks hafði einnig hitt Boweles
að máli og verið sér úti um allar þær
upplýsingar um Mulready sem hann gat
fengiö. Yfir uppruna hans hvíldi dul-
ræn hula, og hann vildi aldrei tala um
æskuár sín. Hann hafði byrjað lögfræði
feril sinn sem vikadrengur og hafði
sjálfur unnið sig áfram. Hann hafði
verið í félagi með hr. Boweles um
þriggja ára skeið. Upp á síðkastið hafði
hann verið mjög ör á fé, leigt sér sér-
staka stúku í Empire leikhúsinu, bjó í
dýrri íbúð í Piccadilly, veðjaði miklu fé
á veðreiðar, og mist all marga viðskifta-
vini sökum sinnuleysis og vaxandi þrá
til nautnalífs.
Drake fór aftur til Hoxton og hitti
Dunning, sem varla tók augun af póst-
húsinu. Hann sagðist ekki hafa séð blá-
klæddu konuna aftur, en hann var von-
góður um að hann mundi gera það, sem
hafði góð áhrif á Drake. Þetta var fyrir
hádegi annars dagsins sem Drake var
í Lundúnum. Hann hafði hugboð um, að
eitthvað yrði til þess að binda enda á
þetta vandræðamál áður en langt utn
liði. Constance mundi skrifa föðursystr-
um sínum aftur, sem höfðu sett aug-
lýsingu í dagblöðin, og ef hún póstaði
bréf sjálf, þá væru njósnararnir, eða þá
viðvaningsnjósnararnir, sem allir voru
að líta eftir henni, líklegir til að sjá
hana.
Drake kvaddi götuþjóninn og tók aft-
ur að ganga fram og aftur um göturn-
ar í Hoxton í betra skapi en áður. En
eftir að hafa gjört það allan daginn á-
rangurslaust, fór að þyngja yfir honum
og vonbrigðin lögðust aftur um huga
hans. Andúð hans til Mulready fór sí
vaxandi. Hvers vegna hafði hann vakið
allt þetta hugarstríð, og allann þennan
ótta? Drake veitti hverjum manni, sem
fram hjá honum fór, nánar gætur í
þeirri von að hann mundi þekkja mann-
inn sem hann hafði talaö við á dans-
leiknum á Breiðavatni á meðal þeirra,
en fólkið streymdi framhjá honum í
óslitinni þvögu, á meðan dagsbirtan
entist, í rökkrinu og eftir að kveikt var
á götuljósunum, þar til hann svimaði
innan um öll þau iðandi andlit, en á
meðal þeirra sá hann ekkert sem líktist
því er var á manninum, sem hann var
að leita að, og þráði að klófesta.
Drake hélt áfram göngu sinni langt
fram á nótt, verandi sér þess meðvit-
andi, hversu litlar líkur voru til þess að
finna einn mann í vulundarhúsi Lund-
únaborgar, ef að sá maður vildi ekki
láta finna sig. Eina von hans var, að
Mulready héldi sig enn í nágrenninu við
pósthúsið sem hann sendi bréfið til
Constance frá. Ef að Mulready væri
ekki þar að finna, þá væri vonlaust með
að finna hann, því í Lundúnum væru
götur, sem til samans væru fleiri þús-
und mílur á lengd, og að tveir menn
gætu gengið um þær í aldaraðir án þess
að mætast.
í fjóra daga hélt Drake uppteknum
hætti, að ganga fram og aftur -um göt-
urnar í Hoxton, reiður, vongóður og
stundum örvæntandi og heimafólkið
fór að veita þessum einkennilega og
þreytulega manni, sem starði á hvern
mann sem framhhjá honum fór, sér-
staka eftirtekt, en Drake hélt áfram
sínum upptekna hætti, án þess að láta
sig forvitni fólksins nokkru varða, og
án þess að gjöra sér grein fyrir að fram
koma hans var einkennileg, og viðleitni
hans máske með öllu þýðingarlaus og
að hann sjálfur var að falla í dáleiðslu
draum. Ein hugsun rann þó eins og
rauður þráður í gegnum huga hans og
hún var, að finna Mulready — að finna
mann sem hafði rænt hann tiltrú og
trausti ástmeyjar hans, eins og honum
fanst að Mulready hefði gjört, og neyða
hann til að opinbera vélabrögð þau er
hann hafði beitt við að spilla á miili sín
og Constance, og knýja hann til að bæta
ráð sitt, en ef hann fengist ekki til þess,
þá að ganga á milli bols og höfuðs á
honum. Drake var kominn í þann ham,
að hann var reiðubúinn að fremja hvaða
ofbeldisverk sem vera skyldi.
Hr. Sparks var farinn frá Hoxton til
að halda áfram ransókn sinni annars-
staðar. Hann sagði Drake frá ástæðu
sinni fyrir því, að halda að Mulready
væri farinn af landi burt — skuldheimtu
menn hans voru líklegir til þess að gjöra
honum búsetu í Lundúnum óþægilega,
en þrátt fyrir það, ásetti Drake sér að
halda áfram rannsóknum sínum í
Hoxton.
Engir gættu pósthússins nú að götu-
þjóninum Dunning einum undantekn-
um. Leynilögreglumennirnir höfðu ver-
ið kallaðir í burtu, svo Drake og Dunn-
ing voru þeir einu sem þar voru á varð-
bergi. —
Á fimmta degi sem Drake var í Hox-
ton, datt honum í hug að fara inn í póst
húsið og spyrja um, hvort þar væru
nokkur bréf til manns sem Mulready
hét. Póstþjónninn tók pakka af bréfum
út úr pósthólfi og fór að leita í honum.
Póstþjónninn stansaði bráðlega við að
flétta bréfunum, tók bréf út úr pakkan-
um. Leit á Drake og spurði “hverjir eru
fornafnsstafirnir ? ”
“Er þarna bréf til manns sem Mul-
ready heitir?”
“Já, hvað eru fornafnsstafirnir?”
endurtók þjónninn.
“Eg veit það ekki”, svaraði Drake,
bréfið er ekki til mín”, og hann hljóp
út, og þjónninn starði á eftir honum
stein hissa. Þe^ar Drake kom út fór
hann að hugsa málið. Mulready var að
líkindum ^nn í Hoxton, eða í gr^ndinni
og faldi sig fyrir félaga sínum, skradd-
aranum og bankastjóranum, því við alla
þessa menn hafði verið talað og þeir
spurðir um hvar Mulready væri — en
einhver var að skrifast á við hann, og
hann hafði gefið honum heimilisfang
sitt í Hoxton og að hann væri líklegur
til að vitja bréfsins. Honum datt í hug,
að það gæti verið fleiri en einn Mul-
ready í Hoxton; en hann hvarf frá
þeirri hugsun. Bréfið á pósthúsinu var
til óþokkans sem hann var að leita að,
hann þóttist viss um það.