Lögberg - 15.04.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. APRÍL, 1948
♦*♦♦*♦♦♦♦♦*♦♦*♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦*♦♦*♦♦*♦♦*♦♦*♦♦*♦♦*♦♦♦♦♦£♦♦$♦
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.
“Hvaða þátt gat lykillinn átt í því?”
“Eg held að við getum litið á þessar
fréttir þínar að nokkru leyti sem góðar
fréttir”, sagði Wayne. “Það er engin
ástæða til að halda, að Constance hafi
verið gjört neitt mein, en framkoma
hennar er í mesta máta óskiljanleg. Þú
segir eftir þessari stúlku, að Mulready
hafi borgað til baka mest af peningun-
um sem að hann tók traustataki”.
“Já, hún sagði það”.
“Hann borgaði ekki ungfrú Bryden
aftur 200 pundin hennar?”
“Eg veit það ekki”.
Wayne gekk um gólf hugsandi.
“Það er í augum uppi, að hann þorði
ekki að koma á sínar fornu slóðir. —
Hann átti á hættu að vera tekinn fast-
ur þangað til fyrir viku síðan. Máske
að hann hafi haft peninga falda ein-
hversstaðar og hafi sent Constance
lykilinn til þess að ná þeim”.
. “Já”, sagði Drake, sem var feginn að
grípa í hvert smá strá. “Og —” en hér
komu veiku hliðarnar á hugsanakeðju
Wayne fram. En það skýrði ekki þögn-
ina í bréfi Constance né heldur burtú-
veru hennar.
“Hún hefir látið til sín heyra aftur”,
sagði Drake. “Efni bréfsins var alveg
það sama og í því fyrra”.
“Póstað í Lundúnum?”
“Já, Oxfordstræti”.
“Hún er þá frjáls og sjálfri sér ráð-
andi, auðsjáanlega, og henni líður vel
að minsta kosti, og er ekki í neinnri
hættu”, sagði Wayne með yfirborðslétt-
leika. —
“En hvað getur hafa fjarlægt hana
vinum sínum, — frá mér? Það er svo
ólíkt allri hennar fyrri framkomu, að
beita slíku miskunarleysi gagnvart
mér og ættfólki sínu”.
“Lykillinn á einhvern þátt í því”,
svaraði Wayne.
“Heldurðu það. Lét hún peningatap
föður-systra sinna fá mikið á sig?”
“Nei, nei! Upphæðin var ekki stór. —
Þær komast sæmilega vel af”.
“Þú ert viss um að hún hefir ekki
heimsótt Mulready?”
“Já; konurnar sem ég talaöi við í
Hoxton sögðu satt. Eg er viss um það.
Mulready veiktist sama daginn og hann
sendi bréfið til Constance, og síðan
hefir hann aldrei reist höfuðið frá
koddanum”. *
Wayne gafst upp við gestaþrautina,
þó að hann segði Drake ekki frá því. —
Ung stúlka fær bréf og innan í því
er lykill, hún fer að heiman með hvoru
tveggja og hverfur á leynistigum
Lundúnar, kveldið áður en hún* ætlar
að gifta sig, og slítur öllu sambandi við
vini sína, og segir þeim ekkert annað
en að sér líði vel og það í eins fáorðum
bréfum og hægt er að hugsa sér. Sann-
arlegur undra-lykill að valda slíkum
breytingum á skapgerð hennar, óvana-
legri framkomu og leynd. Þannig hugs-
aði Wayne. Svo kom honum í hug að
þeir væru máske að leggja of mikið upp
úr þessum orðum Mulready á banasæng
inni. —
“Var Mulready með réttu ráði í fyrri
nótt?” spurði hann.
“Já! Hann var með fullu ráði, þó
hann gæti ekki talað”, svaraði Drake,
sem skildi hvað á bak við spurningu
Wayne lá. “Eg er viss um að hann sendi
lykilinn, og það er einnig ljóst, að hann
vakti undrun hjá Constance, og var
þess valdandi að hún fór undir eins að
heiman”.
“Til að mæta föðursystur sinni?”
“Það var það sem hún sagði þjónustu
stúlkunni, þegar hún fór út”.
Drake svaraði því engu.
“Hún hefir sjálfsagt ætlað sér að
fara til Lundúna þegar að hún fór að
heiman”, hélt Wayne áfram.
“Eg veit það ekki”, sagði Drake ang-
urvær. “Eg aðeins veit að það er ægi-
lega hart, að eini maðurinn sem hefði
getað gefið okkur upplýsingar, eða leitt
okkur í sannleikann, er dauður”.
Það var enn snemma morguns. —
Wayne lét Drake leggja sig út af þang-
að til morgunmaturinn væri tilbúinn,
sem hann dróg eins lengi að reiða, og
liann þorði. — Drake vaknaði um
klukkan ellefu, og eftir að þeir höfðu
matast, sagði Drake vini sínum, að
hann hefði ákveðið að fara til Faring
með fyrstu járnbrautarlest sem þangað
færi.—
“Hún er máske komin heim, eða þeir
þar frétt eitthvað meira af henni”.
Hálfum klukkutíma síðar var hann
að ganga yfir London Bridge og vonin
hvatti spor hans, um að fá góðar frétt-
ir, þegar að hann kæmi til Faring. Hann
tók sér sæti á lestinni og sté út úr
henni stuttu eftir hádegi í Faring.
Undir eins og hann kom inn á Laurels,
sá hann að engar hugljúfar fréttir biðu
sín þar. Það voru engar fréttir sem þar
biðu. Ungfrú Cecile gekk um, eins og í
leiðslu, en Livinia var grátsjúk orðin.
Drake sá síðara bréfið frá Constance
— bréfið sem var póstað í Oxford-
stræti, en hann vissi þegar um innihald
þess. Hann aðgætti bréfið nákvæmlega.
Það var hennar vanalega og fallega rit-
hönd á því. Hvers vegna, ó, hversvegna
var hún að kvelja vini sína með þessari
óskiljanlegu þagmælsku?
XXII. KAPÍTULI
Mín er syndin
Frú Montrose hafði verið mjög veik
síðan um kveldið sem Constance hvarf
Læknarnir sem stunduðu hana, voru
ekki klárir á því hvað að henni gengi,
en héldu að það væri taugaveiklun. —
Stundum hafði hún verið með óráði, og
þegar að af henni brá svo, að hún þekti
þá sem hjá henni voru, var hugsun
hennar reikandi. Hún lá í herbergi sínu
með gluggatjöldum öllum dregnar nið-
ur þegar að Drake kom til Breiðavatns
frá Lundúnaborg, órólegur og angur-
vær. —
“Lesbía”, spurði frú Montrose. —
“Hvar er Constance?”
Þetta samtal átti sér stað rétt eftir
að hún náði sór eftir óráðskastið.
Lesbia, sem ekki varð talin nærgætin
hjúkrunarkona, var eigi að síður stöð-
ugt við hendina og árvökur til eftirlits
með vinkonu sína.
“Hafðu ekki svona hátt”, sagði Les-
bia og laut ofan að sjúklingnum. “Þú
mátt ekki ergja þig of mikið”.
“Hvar er Constance?” spurði frú
Montrose órólega. “Segðu mér, Lesbia,
hvar er hún?” '
Lesbia leit á hjúkrunarkonu sem með
henni gætti frú Montrose og var í her-
berginu. Hjúkrunarkonan hneigði höf-
uðið. Það var þýðingarlaust að halda
fréttum í sambandi við Constance frá
frú Montrose, ekki sízt þar sem hún
sýndist svo áköf með að fá að heyra
þær. —
“Constance hefir ekki fundist enn-
þá”, sagði Lesbia. “Þeir eru altaf að
leita að henni, og vita að henni líður
vel”. —
“Lesbia, hvers vegna segirðu mér
ekki frá því?” spurði frú Montrose;
“hvérsvegna segir þú mér ekki frá því?
Er hún dauð?”
Lesbia leit á hjúkrunarkonuna og
snerti höfuð sér með hendinni til merk-
is um að óðráðið hefði aftur náð valdi
á hugsun sjúklingsins.
“Þú vilt ekki segja mér það! Stundi
frú Montrose. “Hvers vegna viltu ekki
segja mér það?”
Lesbia gekk út úr sjúkraherberginu
og frú Montrose lá þegjandi dálitla
stund. Svo heyrði hjúkrunarkonan
hana segja: “Mín er syndin. — Eg er
syndarinn mesti. — Syndin hvílir á
mér. — Guð hjálpi mér”.
Aftur og aftur brutust beizk ásökun-
arorð fram af vörum hennar, svo þagn-
aði hún.
Þannig var ástatt þegar að Drake
kom til Breiðavatns, hugsjúkur og nið-
urbrotinn.
“Er nokkuð að frétta, herra?” spurði
vínmeistarinn, um leið og hann opnaði
dyrnar.
“Eg hefi ekki fundið hana”, sagði
Drake. “En, Daniells, ósköp er að sjá
þig, þú ert snjóhvítur í framan og lítur
svo illa út”.
Þetta var ekki sagt að ástæðulausu,
því útlit hoffmeistarans var bæði ó-
hraustlegt og einkennilegt.
“Þakka þér fyrir umhyggju þína fyrir
mér, herra”, sagði Daniells. “Eg er við
góða heilsu, herra, þakka þér fyrir”.
Drake virti hoffmeistarann fyrir sér
dálitla stund, en fór svo inn og beint
til bókahlöðunnar, þar sem hann hitti
Montrose. Hann gekk inn án þess að
gjöra vart við sig og Montrose stóð á
fætur, hissa.
“Drake, minn kæri vinur! Velkominn
hingað aftur. Nokkrar fréttir — af
henni?” spurði Montrose ákafur.
“Nei, engar af henni. En ég fann
Mulready”.
Montrose brá nokkuð.
“Þú fanst Mulready?” sagði Montrose
og það eins og dó niður í honum. “Hvar,
— hvernig?”
“Eg fann hann á sóttarsæng sinni,
aðframkominn dauða”.
“Virkilega! Og hvað sagði hann?”
“Hann sagði ekkertt Hann gat ekki
talað. En hann skrifaði línur, sem hann
gat þó ekki lokið við”.
Montrose stóð á fætur, gekk út að
glugganum og til baka.
“Hvað var það sem hann skrifaði?”
spurði Montrose með ákefð.
DraKe var hiýtt til Montrose út af
hluttekningarsemi þeirri er hann sýndi
í sambandi við hvarf Constance, og sá
eftir því, að sér hefði nokkurn tíma
legiö þungt hugur til hans, því að með-
vitundin um að hafa haft Mulready fyr-
ir rangri sök hafði auðmýkt hann mjög
“Það skýrði málið lítið, eða ekkert”,
sagði Drake! “Hérna er það”.
Hann rétti Montrose blaðið, og hann
tók við því með auðsærri eftirvæntingu.
“Var hann með fullu ráði þegar að
hann skrifaði þetta?”
“Já, Montrose. Eg held að við höfum
misskilið manninn”.
“En minn kæri Drake, hótunar-
bréfið —”.
“Var það hótunarbréf? Það gaf til
kynna að von væri á alvarlegum frétt-
um, en alvarlegar fréttir eru ekki nauð-
synlega vondar fréttir”.
“Hvað er það, sem hefir komiö þér
til aö breyta áliti þínu á Mulready?”
“Ó, útlit hans og svipbrlgði, þegar að
hann lá máttvana og gat ekki talað. Það
var auðsjáanlega eitthvað sem hann
vildi segja mér og andlitssvipur hans
var vingjarnlegur”.
“Það er nú ekki hægt að leggja mikið
upp úr svoleiðis. Eg vil ekki tala illa um
þá dauðu, en ég held fast við hina fyrri
hugmynd mína um hann. Þú veist að
ungfrú Constance hefir látið til sín
heyra aftur”.
“Já, það er allt óskiljanleg ráðgáta.
Eg sé aðeins einn veg til að gjöra sér
grein fyrir háttalagi hennar”.
“Og það er ?—”
“Að hún sé ekki með réttu ráði”,
svaraði Drake, stundi við og huldi and-
litið í höndum sér.
Montrose gekk fram og aftur um
gólfið í lestrarsalnum í óróu skapi.
“Mable er mjög veik”, sagði hann
allt í einu. “Eg er mjög hræddur um
hana”.
“Er það svo? Mér þykir fyrir að
heyra það”, sagði Drake og leit upp, og
meðlíðunarkendin með Montrose varð
enn dýpri, sem eins og hann sjálfur átti
við sára erfiðleika að etja. Hann endur
tók viðburðina frá nóttunni áður. Tók
boði Montrose; var um kyrt á Breiða-
vatni, og gekk svo út í kastalagarðinn.
Það var dimmur og drungalegur dag-
ur og Drake gekk fram og aftur um trjá
göngin í garðinum og hugsanir hans
voru eins raunalegar og þungar eins og
dagurinn. Aftur og aftur rifjaði hann
upp hinar leyndardómsfullu línur Mul-
readys, og reyndi til að firina eitthvert
samband á milli þeirra og hvarfs Con-
stance, en gat ekki fundið neitt. Lík-
legast var það ekki til, en samt hafði
bréf hans komið henni til þess að fara
í flýti að heiman til að ná tali af föður-
systir sinni, svo mikið var víst, sam-
kvæmt vitnisburði þjónustustúlkunnar,
en í stað þess að fara til móts við hana,
þá hafði hún farið til Lundúnar í ein-
hverjum leynierindum.
Þegar Drake var að brjóta heilann
um þessi atriði, þá sá hann hvítum
kvennmannskjól bregða fyrir á milli
trjánna. Hann stóð á öndinni í nokkrar
mínútur, en svo þegar Lesbia Paine
kom til lians. náði hann jafnvæginu
aftur. —
Hún rétti honum hendina og leit al-
varlega á hann, og hún sá undir eins
að þýðingarlaust mundi vera að spyrja
um fréttir. Samt spurði hún:
“Eru nokkrar fréttir?”
“Litlar eru þær”, svaraði Drake; “en
ég fann Mulready. — Hvað gengur að,
ungfrú Paine?”
Lesbia hafði hopáð nokkur spor til
baka og stóð þar náföl í framan með
óttafullu augnaráði og horfði á hann
felmtursfull.
“Hvað gengur að?” endurtók Drake.
Eg fann Mulready, eins og að ég sagði,
og hann er dauþur. En hann gat lítið
sagt mér”.
“Lítið sagt þér!” tók Lesbia upp eftir
honum seinlega. “Fyrirgefðu mér. Þér
finnst máske framkoma mín einkenni-
leg; en nafnið Mulready var mér sem
reiðarslag. Og hann er dauður, og hann
sagði þér ekkert.
“Nei, leyndarmálið er enn óskiljan-
legra, en það var áður. Því ég held að
það hafi ekki verið neitt samband á
milli bréfsins sem hann skrifaði Con-
stance og hvarfi hennar”.
Lesbia var mjög áfram um að heyra
allar fréttirnar. Hún náði jafnvæginu
fljótlega aftur, og skýrði þessa snöggu
breytingu sem á hana kom, með tauga-
veiklun. —
“Eg hefi búið við þögn og þunglyndi
undanfarið”, sagði hún. Mable er veik,
Constance horfin, og Willie hefir verið
fokvondur út í Mulready. Vikan síðasta
hefir hvílt eins og martröð yfir öllu. —
Heldur þú að Mulready hafi sagt þér
sannleikann í þessu bréfi?”
“Eg held”, sagði Drake alvarlega, “að
maður í hans ásigkomulagi, mundi
naumast fara með fláttskap. Hann
vissi, held ég, að hann mundi deyja”.
“En hefndarhugur hans hefir máske
verið vakandi. Jafnvel á banasænginni”.
‘*Nei, andlitssvipur hans bar vott um
einlægni og alvöru. Það má vera að hann
hafi ekki verið ávalt einlægur, eða ráð-
vandur í lífi sínu, en hin þögula neitun
hans á að hann bæri illvilja til mín, eða
Constance, var áreiðanlega einlæg og
sönn, um það er ég alveg viss, og and-
litssvippr hans stendur mér enn fyrir
hugskotssjónum”, svaraði Drake.
Þau Lesbia og Drake gengu þegjandi
heim, bæði sokkin niður í sínar eigin
hugsanir, bæði undrandi, og þessar síð-
ustu línur sem Mulready skrifaði, komu
Drake aftur og aftur í huga.
“Eg sendi henni lykilinn — ég sendi
henni lykilinn”.
En hann gat ekki með neinu móti
ráðið gátuna.
XXIV. KAPÍTULI
Leyndardómsfullt Ijós
Það var orðin stór breyting á Archi-
bald Drake eftir veru haris í Lundúnum.
Hann var ekki lengur fljótur til, ákveð-
inn, ráðhygginn, og fljótur til fram-
kvæmda, eins og að hann átti að sér
að vera, heldur virtist hann hafa mist
máttinn til áræðis; hann var óeyrinn
og þunglyndur.
Daginn sem Drake kom til Faring var
hann á ferli, ýmist í Breiðavatnskast-
ala-garðinum, í heimsókn til Laurels,
á pósthúsið til að senda símskeyti til
hr. Sparks. Hann gekk fram og aftur
um veginn, sem Constance hefir hlotið
að fara þegar hún fór að heiman; hon-
um datt í hug að koma við á lögreglu-
stöðinni og eiga tal við lögreglumenn-
ina, en hætti við það; ákvað að fara
aftur til Lundúnar og var kominn miðja
vegu á vagnstöðina, en sneri aftur. Alt
hans háttalag um daginn lýsti reikandi
ráði og skerandi hugarkvöl.
Hann árnaði Montrose heilla með þá
tilkynning læknisins, að frú Montrose
væri betri til heilsunnar, þegar að hann
kom til baka til Breiðavatns. Læknirinn
hafði ráðlagt Montrose, að taka konu
sína úr landi burt og í annað, henni
hentugra loftslag, þar sem hann áleit
að hún mundi ná sér að fullu innan
skamms tíma. En þrátt fyrir þessar
góðu fréttir voru þau Montrose, Lesbia
og Drake þögul og þungbúin, þegar þau
settust til kveldverðar, og eins fljótt og
Drake gat losnað frá máltíðinni, afsak-
aði hann sig og fór út í kveldloftið til
þess enn að ganga fram og aftur um
kastalagarðinn, niðursokkinn í hugs-
anir sínar.