Lögberg - 03.05.1948, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. MAÍ, 1948
Farþegar á jörð - reikistjörnu
FJAÐRAFOK
Vér erum farþegar á reiki-
stjörnunni Jörð, kominni úr k-
þekktxi höfn, og enginn veit,
hvert för hennar er heitið. — En
vér vitum margt um stefnu og
hraða skipsins og áhrif loftslags
ins í geimhafinu á heilsufar,
hegðun og samlyndi farþeg
anna. Leiðin er löng og farið að
ganga á birgðirnar, sem vér höf-
um meðferðis, og því viljum vér
vita, hvort takast megi að
leggja net fyrir síldartorfur
þeirra óbeizluðu orkulinda, sem
í geimnum eru.
Menn erum vér og dveljumst
á reikistjörnunni Jörð og hún
flytur oss um djúp geimsins og
um óravíða vegi. Enginn þekkir
þá höfn, sem hún sigldi frá. Eng-
inn þekkir ákvörðunarstað
hennar.
Miklar líkur eru til að leið
hennar hafi í fyrndinni legið í
gegnum geimþoku. Nú er aftur
hieiðskírt í lofti svo að sést til
stjarnanna, hinna fjarlægu
geimvita. Enginn veit hvenær
vér lendum aftur í þokuhafi,
sem byrgir sólina til hálfs. — En
þess má finna í jarðsögunni ýms
an vott, að þetta hefir átt sér
stað. —
Förunautar vorir á jarðarskip-
inu eru af mörgum kynþáttum
og játa mörg trúarbrögð. Jörðina
sjálfa og stjörnuheiminn varðar
það litlu hvernig farþegum er
skipað niður á farþegarúmin. —
Sjálfum er þeim það mikilsvert,
að svo sé skipað högum þeirra,
að árekstrar hljótist ekki af. —
Mikið er komið undir athygli
^eirra og afstöðu til hinna sí-
felldu breytinga á umhverfinu.
Öld framíara
Farþegar þessir horfa á breyt-
ingar á himninum og hugleiða
tilgang ferðarinnar og forlög
skipsins af mjög misjafnlega
ljósum skilningi. Tækifæri til að
fá aukna þekkingu á stefnu og
hraða skipsins og leiðinni eru
þessum farþegum mikilsverð og
gera þeim hægara fyrir um að
samhæfast aðstæðunum og að
hliðra til fyrir samferðamönn-
unum.
Þessi öld hefir fært oss miklar
framfarir í vísindum. Þau hafa
greinzt í æ fleiri flokka og
flokkarnir í fleiri og fleiri sér-
greinar. Þetta hefir orðið til
þess, að örðugra er um yfirlit,
útsýn yfir heiminn hefir dofnað,
svo að örðugra er orðið um skiln
ing á samhengi hlutanna. Til
þessa skilnings, sem ég kalla
heimsfræði, þarf sameinaða
þekkingu á eðlisfræði, veður-
fræði, útvarpsverkfræði, stjörnu
fræði, líffræði og ef til vill aðal-
atriðum hagfræði. Hugtakið
“heimsfræði” kom fram í fyrsta
skipti í vísindariti fyrir tíu ár-
um, í bók minni Jörðin, útvarpið
og stjörnurnar. Ástæðan til þess
að ég notaði þetta orð var sú, að
mér skildist, að athugun á jörð-
innþog línum hennar með tilliti
til afstöðu þeirra til heimsins og
heimsrásarinnar gaeti orðið
nægilegt verkefni fyrir sérstaka
fræðigrein, ómissandi til að
samhæfa þekkingarforða margra
annarra.
F' ?
Áhrifa gælir frá
sijörnunum
Margt hefir komið í Ijós á síð-
ustu tíu árum er styður þá skoð
un, að áhrifa frá umhverfi jarð-
arinnar, stjörnugeimnum, gæti
mjög hér í heimkynni voru. At-
huguð hafa verið áhrif sólbletta
á foreindaútstreymi hinna efri
loftslaga, en það gerir ýmist að
minnka eða færast, kunnugt er
um breytingar á sem verða á sól-
inni. Það er jafnvel hægt að segja
fyrir skilyrði útvarpssendinga,
er kunnugt er um breytingar á
sólblettum. Margar sannanir eru
fyrir hendi um það, að tunglið
valdi öldugangi í lofthvolfi jarð
arinnar, engu síður en sjávar-
föllum og að rafeindasvæði ofar-
lega í lofthvolfinu, þau sem
valda því, að útvarp er starfhæft
haldist í horfinu vegna rafeinda
útstreymis frá tunglinu. Senni-
lega losna þessar rafeindir vegna
C-geislunar á Hunglið, eða út-
fjólublárrar geislunar frá sól-
inni.
Auk þess stefna hingað hvaða
næva geimgeislar, sem eru jafn-
vel ennþá orkumeiri. Þýðing
þessarar geislunar fyrir lífið á
jörðinni er ennþá órannsakað
mál. Samstarf hinna ýmsu vís-
indagreina er óhjákvæmilegt til
skilnings á mörgum þeim fyrir-
bærum, sem hljóta að ákvarða
örlög mannkynsins og breyttni
þess.
Sólarorka
Hversu gaman sem það annars
er, að athuga hinar fjarlægu
stjörnur, og hversu varhugaverð
ir hlutir sem kunna að dyljast
í geimdjúpinu, sem vér förum
gegn um, er þó sólin lang þýð-
ingarmest allra himinhnatta fyr
ir lífið á jörðinni, og það er hún
sem hefir forustuna í flugi sól-
kerfisins um hina víðu vegi og
leiðir það inn á nýjar brautir.
Hún er ihilljón sinnum stærri
en jörðin, og hún er lík ótal öðr-
um stjörnum; hún geislar frá
sér óhemjulegri orku, og af
henni fær jörðin í sinn hlut einn
hluta af tveimur millijörðum. En
þó að hún fái ekki meira en
þetta, byggist á því allt líf henn
ar og hringrás efnanna á yfir-
borðinu.
Athugun á árhringum mjög
gamalla trjáa og jurtaleifum í
jarðlögum frá hinum fyrri jarð-
öldum leiða í ljós að breytingar
á magni geislaorku sólarinnar
hafa orsakað breytinguna á lífs-
skilyrðum á jörðinni, ýmist til
hins verra eða hins betra. Nú
virðist ætla að fara að hlýna í
lofti.
Sólarorka sú er jörðin tekur
við, nemur fjórum milljónum
hestafla á hverja fermílu af yf-
irborði jarðarinnar. Ekki hefir
mönnum ennþá tekizt að beizla
þessa orku og hagnýta hana. En
nú ganga brátt til þurrðar birgð-
ir vorar af kolum og olíu, og er
því mikil þörf á að handsama
sólarorkuna. Enginn veit hvort
það muni takast áður en tekizt
hefir að hagnýta orku atómsins,
eða eftir það. En þegar það tekst,
að handsama þessar orkulindir,
aðra hvora þeirra eða báðar,
verður mikil fjárhagsleg bylting
og menning jarðbúa mun taka
gagngerum stakkaskiptum.
Vísindin breyia
hagkerfunum
Vísindin eru sífellt að breyta
hagkerfum þjóðanna, og hverri
nýrri uppgötvun fylgja einhverj
ar hættur. Vér veigrum oss við
að gera oss grein fyrir háskan-
um sem býr í beizlun nýrra orku
linda í framtíðinni, nema þá
verði komin fram þjóðfélagsvís-
indi sem fyrirbyggt geti, að sú
orka verði misnotuð.
Margt býr í djúpi hugarins,
sem ætlað er til verndar ein-
staklingum, en fer oft í bága
við hagsmuni þjóðfélagsins. Allt
fram að þessu hafa framfarir í
náttúruvísindum orðið miklu
örari en framfarir í félagsvísind
um, hegðun og breytni.
Með tilliti til þeirrar tortím-
ingar, sem styrjöldin hefir vald-
ið, getum vér a. m. k. fyrirgefið
biskupunum í Ripon, sem stakk
upp á því fyrir nokkurum árum,
að vísindin tækju sér hvíld í tíu
ár. Fyrir nokkurum árum kom
út grein, sem hét Andi vísind-
anna á þessari öld. Grein þessi
er einhver hin svæsnasta ákæra
á hendur, vísindunum, sem ég
hefi séð. Höfundurinn heldur því
fram, að vísindin hafi leitt í ljós
þýðingarleysi mannkynsins i
hinni víðu veröld alheimsins,
gert trúarbrögðin að gagnslitnu
ævintýri, og tekið frá oss þá
huggum og þann aflvaka, sem
þau voru oss, og hleypt oss út í
fen af hálfri þekkingu, án trausts
og trúar á nútíð og framtíð. —
Hann ákærir hyggjuvit og verk-
snilli mannsandans fyrir að
hafa beinzt gegn oss sjálfum,
dæmir þau fyrir ’að hafa í af-
mannað menninguna að sama
skapi og valdið yfir náttúruöflun
um hefir aukizt. “Hvernig fer”,
segir hann að lokum, “ef lífinu
verður framvegis stjórnað af
agalausum, ógöfugum og ósið-
legum vísindum?”
Það er líklegt, að margir, sem
ekki þekkja hið sanna eðli vís-
indanna séu á sama máli. Og
þeim er vorkunn með tilliti til
þeirrar skelfilegu, vísindalegu
stigamennsku, sem á sökina á
því, hvílíkar hörmungar hafa
verið leiddar yfir þjóðir jarðar-
innar. —
Hverjir eiga sökina
Tæplega er þó hægt að kenna
vísindunum sjálfum um mis-
notkun vísindalegra uppgötvana,
ekki fremur en hægt er að
kenna upploftunum um það regn
sem þaðan streymir yfir réttláta
og rangláta. Það er barnaskap-
ur áð álykta svo óviturlega. —
Barnið reiðist þeim hlut, sem
meiðir það, þó að óvarkárni þess
sé um að kenna. Sérhverri vís-
indauppgötvun má beita jafnt til
tortímingar sem uppbyggingar.
Þegar einhverjum hugvits-
manninum á eldri steinöld tókst
að sverfa egg á steinöxina sína,
hafði hann betra vopn í viður-
eign við villidýrin, og betra tæki
til að hola eintrjáninga og
byggja sér skýli, en þó má telja
það víst, að villimenn þessir
hafi fljótt lært að beita þessu
vopni í bardögum sín á milli. —
Hefði nú, samt sem áður verið
betra, að uppgötvun þessi hefði
ekki verið gerð, né aðrar slíkar?
Þegar Galileo smíðaði stjörnu-
sjá sína árið 1610, birtust í henni
tungl Jupiters og óteljandi stjörn
ur í Vetrarbrautinni. Eftirlits-
menn, sem fengnir voru til að
skoða þessa nýjung fyrir stjórn-
arvöldin, dáðust mest að henni
fyrir það, að hér væri fengið
mikilsvert hernaðartæki. Þegar
Alfre'd Nobel fann sprengiefni
1867, áttu verkfræðingar að
fagna mikilsverðri nýjung, sem
gerði jarðboranir stórum auð-
veldari. Þá fyrst var hægt að
grafa göng gegnum fjöll, og
skipaskurði, sem styttu sjóleið-
ir til mikilla muna. En Nobel
sjálfum var það sjálfum fyrstum
manna ljóst hve hættulegt vopn
þetta gæti orðið í höndum her-
skárra manna. Ættum vér þá að
áfellast Nobel eða vísindin fyrir
uppgötvun þeirrar efnasam-
setningar, sem kallast sprengi-
efnið TNT?
Þrátt fyrir alla þá tortímingu,
sem hlotizt hefir af Hagnýtingu
vísindalegra uppgötvana í þágu
hertækninnar, mætti þó vænta
þess, að sú þjóðfélagsþróun, sem
þær hafa skapað, gæti komið í
veg fyrir þá upplausn, sem í sið-
menningunni býr. Andi frjáls-
borinna manna, sem risið hefir
upp gegn yfirvofanli harðstjórn
hefir flutt boðskap sinn í útvarpi
um allan hnöttinn. Á hverri
stund dagsins berast leiftur
nýrra heimsviðburða inn á heim
ilin. Stjórnmálamenn, fulltrýar
stjórnarvalda og forsetar tala til
milljóna í einu. Flugvélar flytja
samningamenn yfir meginlönd
og höf til viðræðna á styttri tíma
en sendiboði gat hlaupið vega-
lengdina milli Washington og
Fíladelfíu fyrir hundrað árum.
Nýit hluiverk handa
vísindunum.
1 náinni framtíð mun verða
flogið milli fjarlægustu staða
á hnettinum á sex klukkustund-
um. Eftir fáein ár verða viðskipti
þjóða á milli og ferðalög langt-
um meiri en var meðan velmeg
un stóð sem hæst fyrir stríðið. —
Einangrun heyrir fortíðinni til,
hvort sem oss líkar betur eða
verr.
Vér munum komast í náin
kynni við þjóðflokka, sem oss er
nú með öllu framandi og við
trúarbrögð þeirra og siði. Slík
kynni stuðla að bættum skiln-
ingi og samvinnu. Jafnframt
fylgir þeim varhugaverð hætta.
Hin ólíku rótgrónu sjónarmið
þjóða sem aldrei fyrr hafa
þekkst eru líkleg til að verða
til ásteytingar þegar kynni tak-
ast. Svo að nú er líklegt, að þekk
ingarleysið á því, hvernig skipa |
skuli sem hagkvæmast kynnum
manna milli, verði oss til meiri
trafala, en nokkuru sinni fyrr.
Misnotkun vísindsfuppgötvana
er fyrst og fremst þjóðfélagslegt
og fjárhagslegt vandamál. — Og
lausn slíkra samþjóðlegra vanda-
mála hlýtur að verða hlutverk
vísindanna. Sen\ betur fer, fer
vaxandi meðal vísindamanna
skilningurinn á þörf þess að vís-
indum sé beitt að lausn þessara
mála og öðrum misfellum á
þjóðfélagslegri breytni af sömu
nákvæmni og staðfestu og þau
hafa viðhaft í rannsóknum og
athugunum í rannsóknarstofum.
Það er ekki ólíklegt, að það
verði vísindin, sem eiga eftir að
koma á nánara samstarfi þjóða
á milli og manna. Vísindin við-
urkenna engin landamæri og
gera ekki upp á milli kynþátta.
Sérhvert land hefir lagt fram
sinn skerf til aukningar þekking
unni.
Gátur jarðsögunnar
Með samvinnu maygra þjóða
hefir oft tekizt að leysa gátur
jarðsögunnar og mörg verkefni
bíða slíkrar úrlausnar. Ljóst
dæmi um þetta er hin alþjóðlega
vísindastofnun, Union of Geo-
desy and Geophysics, en hún
hefir gert ýmsar athuganir á
byggingu jarðlaganna, á loftinu
og hafinu. Þessi stofnun hefir
deildir fyrir jarðfræði, eldfjalla
fræði, jarðskjálftafræði, loft-
steinafræði, jarðsegulmagns-
fræði, rafmagnsfræði, og haf-
eðlisfræði, en allt eru þetta fræði
greinar, sem allar þjóðir varðar.
Veðurfar, byggingu jarðar og
strauma hafsins væri ekki hægt
að athuga, ef ekki nyti til þess
samvinnu margra þjóða. — Og
heimsfræði, eða rannsóknir á
sambandi jarðarinnar við um-
hverfi sitt, verður að byggjast á
rannsóknum gerðum víðsvegar
um heim.
í alþjóðlegu vísindasamstarfi
lærist mönnum að leggja niður
misklið og samkeppni til hags-
muna fyrir aukningu þekkingar.
Nýjungar í uppeldi munu stefna
að því að gera hina uppvaxandi
kynslóð víðsýnni og skerpa
skilning hennar til þess að andi
og aðferðir vísindanna megi
njóta meiri skilnings og hylli
meðal fjöldans, en hingað til
hefir átt sér stað.
Þáttur líffræðinnar
í slíkum fyrirætlunum er óhjá
kvæmilegt að leggja áherzlu á
þátt líffræðinnar í hinni kom-
andi heimsfræði. Örar framfarir
í lífeðlisfræði hafa á síðustu tíu
árum lagt grundvöll að kenn-
ingu um það, að rafmagnið sé
undirrót lífsins, en sú kenning
hefði fyrir einum mánnsaldri
verið álitinn heilaspuni.
Rannsóknartækni síðustu ára
hefir gert kleift að mæla rafsvið
það, sem umlykur lifandi frum-
ur, og ýmsar tegundir rafmagns,
sem búa 1 lifandi líkömum. Þessi
öfl hafa ákveðna stígandi og
hrynjandi, sem líklega ákvarðast
af umhverfinu. Tæki til að mæla
raföldur frá mannsheilanum hef-
ir verið fundið upp og tekið í
notkun af vísindamönnum, og
er tæki þetta mjög nákvæmt.
Sumt af þessum raföldum er
næsta óverulegt. En sé tekið
tillit til þess, hve hér er um
örsmáar einingar að ræða, en
það eru frumur heilans, kemur í
Ijós að raforka þessi er geipilega
mikil að tiltölu.
Magnús í Ögri
Jónsson, átti Ragnheiði, dóttur
Eggerts Hannessonar. Hann var
ágætur höfðingi. Hann reið jafn-
an svo á Alþing að fylgd hans
var auðkend, því að þeir höfðu
allir lagvopn, 40 menn eða
fleiri, og setti hver vopnin upp
fyrst, er hann reið á Þingvöll. —
Var það svo hvert sumar meðan
hann sat uppi, og vildu sem flest
ir vera í hans för. — Árb.).
Sieinbíiahamar
Á Selárdalshlíðum hinum
nyrðri, gengur klettur einn í sjó
fram, sem heitir Steinbítuham-
ar, og er allmikið dýpi við hann.
Sagt er að nafn dragi hann af
því að þar hafi menn dregið
steinbít fram af hamrinum. Eitt
sinn lá maður þar við um vor-
tíma og dró mikið af steinbít og
öðrum fiski. En á hvítasunnudag
hvarf hann og var talið að hann
hefði fengið flyðru á færið og
hún kippt honum fram af hamr-
inum.
Hrafnaþing
Það er víst sumstaðar almenn
meining manna, að hrafnar haldi
þing á haustin og skipti sér til
vetursetu niður á bæina, pari sig
og rífi í sundur staka hrafninn,
ef hann verður nokkur. Á Hörðu
völlum í Fljótum sá ég í ung-
dæmi mínu tvívegis, eitthvert
haustið, 60—80 hrafna saman
komna, sem að litlum tíma liðn-
um flugu allir burt í ýmsar-átt-
ir, 2 og 2 eða 4 og 4 saman, en í
engum hóp sá ég fleiri en 4. —
Hvort nokkur hrafninn varð stak
ur, man ég nú ekki með vissu,
enda þó mig minni, að í annað
skiptið væri stakur hrafn, sem
nokkrir hrafnar sóttu að, en
forðaði sér það er ég til sá.
Séra Jón Normann.
Jón biskup Vídalín
átti Sigríði dóttur Bauka-
Jóns Hólabiskups. — Hún var
svinn mjög og þótti ekki bæta
um fyrir manni sínum. — Einu
sinni rak hval á reka biskups og
var mjög hart í ári, en samt seldi
biskup allan hvalinn dýrum
dómum. Margrét, móðir hans,
frétti þetta og þótti ill tíðindi.
Hún tók sér ferð á hendur í Skál
holti. Þegar biskup frétti að hún
var komin, gekk hann út að
fagna henni, en kerling rak hon
um þá utan undir og sagði um
leið, að hann mætti ekki láta
skurðgoðið frá Leirá draga sig
Kenningin um breytiþróun
líftegundanna á sér ennþá enga
fullnægjandi skýringu. Tilraunir
með x-geislan á frjóanga eða
vaxandi vefi hafa valdið ýmsum
vanskapnaði í fósturþróuninni.
Líkurnar til þess að geimgeislar-
nir, sem eru ennþá sterkari en
x-geislar, hafi áti þátt í þróun
líftegundanna á jörðinni, hafa
farið vaxandi og er þessu nú
mjög mikill gaumur gefinn.
Úifjólubláu geislarnir frá
sólinni.
Engu ólíklegri þykir sú tilgáta,
að vöxtur lifandi vefja sé háður
breytingum á útfjólublárri geisl-
un frá sólinni. Sannanir fara vax-
andi fyrir því að magn útfjólu-
blárra geisla, sem fara gegnum
lofthvolf jarðarinnar, sé háð
þeirri sólblettahringrás sem
verður á ellefu ára frest. Breyt-
ingar á geislun sólarinnar hafa
sennilega áhrif á lífið á jörð-
inni, annaðhvort beinlínis með
því, að örfa lísstörfin eða óbein-
línis með auknu eða minnkuðu
magni af yítamínum og öðrum
áhrifum á fæðuna. Ef þetta sann-
aðist, mundi mega draga af því
vítækar ályktanir.
Þó að þekkingin á starfsemi
innrennsliskirtla sé enn í berns-
ku er það orðið ljóst, að náið sam-
band er milli skaplyndis og
hegðunar og starfsemi þessara
kirtla, en hún gengur í öldum.
Það kann að sannast, að breyt-
til helvítis. Að svo mæltu fór
hún leiðar sinnar, en biskup
mælti: “Reið er móðir vor nú”.
Skömmu seinna rak aftur hval
á reka hans og gaf biskup þann
hval allan.
Steinboginn á Brúará
Fjöldi manna flosnaði þá upp
— árið 1602 — og er þess getið
að mikil aðsókn varð í Skálholts-
stað. Hugði brytinn að henni
myndi létta, ef brúin sú hin sjálf
gerða, eða steinboginn á Brúará,
sá er hún hefir nafn af tekið,
væri brotinn. Fór hann þá til með
vitund eða ráði Helgu Jónsdótt-
ur biskups, og braut brúna með
mannafla. Biskupi líkaði illa er
hann fékk slíkt að vita, og hvað
hvorki sér né honum happ
myndi verða. Drukknaði bryt-
inn litlu síðar í Brúará; en mönn-
um þótti bending á hinum yngri
börnum biskups, að Eiríkur hafði
vitsmunabrest mikinn, en Mar-
grét var kvenna fríðust öðru-
megin á andlitinu, svo að kinnin
var fagurrjóð og blómleg, en
önnur hvít og yisin. — Árb. Esp.
Ebenezer Henderson
enskur prestur, sem var hér
laust eftir aldamótin 1800, lýsir
Reykjavík svo: “Reykjavík er
eflaust versti staðurinn á ís-
landi, sem menn geta dvalið í að
vetrarlagi. Félagsbragurinn er
hinn auðvirðilegasti, sem hugs-
ast getur. Hinir útlendu íbúar
sitja vanalega allan daginn auð
um höndum, með tóbakspípur í
munninum, en á kvöldin spila
þeir og drekka púns”. — Reykja-
vík mátti þá kallast dönsk.
Sigurour Breiðfjörð
gisti einu sinni á Hjalla í Ölfusi
hjá nafna sínum Sigurði Hinriks
syni. Fékk hann þar góðar við-
tökur, en. eitthvað bar þeim á
milli þvi að Breiðfjörð kvað
þessa vísu um nafna sinn:
Ef það væri ekki synd
að ég líkti saman,
hefir rétta marhnútsmynd
mannskrattinn í framan.
Lésb. Mbl.
Prófessorinn: — Nú er illt í
efni, maðurinn, sem ég hefi að
undanförnu tekið í tíma til þess
að skerpa hugann, hefir gleymt
að borga mér og ég man ekki
hvað hann heitir.
ingar eða öldugangur.í skaplyndi
sem allir menn eru háðir, stjórn-
ist af ástandi því í umhverfinu,
sem háð er utanaðkomandi afl-
vaka. Sé þetta rétt, gætu vísindin
lagt fram sinn drýgsta skerf
mannkyninu til heilla með því
að segja fyrir þau tímabil, er
mest ætti að reyna á þolgæði og
lund manna. Þó að þetta sé enn
í lausu lofti byggt, er vert að
gefa þessari hugmynd nánar
gætur.
Allt í þágu
hernaðar.
Á síðustu árum hafa vísindin
verið tekin í hemaðarþjónustu
nær eingöngu. Vísindastofnan-
ir hafa risið upp sem eingöngu
var ætlað að vinna í hernaðar-
þágu, miklu meiri og stærri en
nokkuru sinni fyrr. í framtíðin-
ni mun verða þörf fyrir svipaðar
stofnanir til viðhalds slíkri vís-
indastarfsemi sem National Re'
search Council.
Þess er að vænta, að afskipti
stjórnarvalda af vísindunum
verði viturleg, og að þau veiti
þeim mátulegt aðhald án þess að
hefta á nokkurn hátt frjálsar
rannsóknir. Vísindafélög þau
sem til eru og þau sem stofnuð
munu verða, munu geta orðið a-
gæt aðstoð til samvinnu þeirrar
í vísindastarfsemi, sem hsefa
mundi frjálsum heimi.
Fríða Einars þýddi-
Vísir