Lögberg - 03.05.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. MAI, 1948
I
r
VALD
MYRKRANNA
Eftir DERWENT MIALL
J. J. BÍLDFELL, þýddi.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^
“Nei; ég er nú rétt komin að því. Eftir
að ég sagðist ætla að sýna þér bréfið,
þá hvíslaði Lesbia einhverju að Mont-
rose. Við vorum þá komin þangað sem
bátarnir voru og Montrose sneri sér að
mér og sagði: “Segjum, að við færum
út á vatnið og tölum um þetta í ró og
næði“. Eg sagðist hafa komið til að finna
föður systur mínar og yrði því að fara
strax heim til kastalans. Það var þá,
sem ég fór fyrst að gruna Montrose —
hann leit svo einkennilega út. Útlit hans
varð í sannleika sagt ægilegt, og við-
mót Lesbiu breyttist líka allt í einu.
Áður en ég vissi af gripu þau sitt um
hvern handlegg á mér og drógu mig
upp í bátinn og Montrose ýtti frá landi.
Eg var sárreið og heimtaði að þau settu
mig tafarlaust á land aftur. Auðvitað
var þetta um albjartan dag, og í aug-
sýn allfa sem heima við kastalann voru,
svo mér datt ekki fyrst í stað í hug að
ég væri í neinnri hættu; en svo fór ég
að hugsa um, að ég vissi um leyndar-
mál, sem, ef uppvíst yrði, mundi svifta
hr. Montrose öllum eigum hans og
framfæri, og að líkindum Lesbiu líka.
Mér hefir aldrei fallið Montrose vel
í geð, en útlit hans varð svo ægilegt
þegar ég neitaði að sýna honurn bréfið,
að ég fór að verða hrædd.
Hann réri á bak við nokkur tré, svo
að við sáumst ekki lengur frá kastal-
anum, svo hvíldi hann sig fram á ár-
arnar og mælti: Ungfrú Bryden, þú
mátt ekki sýna Drake þetta bréf, áður
en ég les það. Viltu vera svo góð að lofa
mér að sjá það?”
“Eg hefði ekki getað orðið við bón
hans, þó ég hefði viljað”, hélt Constance
áfram, “því ég hafði böglað því saman,
og lætt bæði bréfinu og lyklinum innan
í því, ofan í vatnið, og ég sagði honum
það að síðustu”.
Hann spurði Lesbiu hvar þessi erfða-
skrá ætti að vera, vegna þess að hún
hafði lesið bréfið. En hún virtist ekki
muna vel, hvað um hana var sagt í bréf-
inu. Við vorum að berast nær eyjunni í
vatninu, á meðan að hann var að tala,
og enn datt mér ekki í hug, að ég væri
í neinnri verulegri hættu, þó að við nú
værum komin úr augsýn frá kastalan-
um og á bak við eyjuna.
“Hlustaðu á mig”, sagði Montrose,
“það kemur íVeg fyrir allrahanda óþæg-
indi, og ef til vill málsókn, ef að þú vilt
lofa mér því, að segja ekki Drake, eða
nokkrum öðrum frá þessu. Það er alt
einn lygavefur úr honum Mulready,
spunninn til að auka okkur óþægindi
og koma illyndi á stað á meðal okkar”.
“Ef að það er svo”, sagði ég, “þá má
þér standa á sama um, hverjum ég segi
frá því. Það er auðvelt að ganga úr
skugga um, hvort þessi saga er sönn,
eða ekki. Af framkomu þinni að dæma,
þá er ég viss um að hún er sönn”.
Montrose reri nú knálega að eynni.
Viðmót hans breyttist allt í einu, svo
að mér ofbauð og gat naumast hreift
mig. Hann dróg bátinn að landi og
sagði Lesbiu að hjálpa mér upp úr
honum: “Vertu svo góð að hjálpa ung-
frú Bryden upp úr bátnum”, sagði
hann. —
“Eg ætla ekki að fara upp úr bátnum
sagði ég. “Viltu vera svo góður að róa
með mig í land tafarlaust. Eg þarf að
fara til kastalans undir eins, hr. Mont-
rose”. —
En þá varð ég fyrst hrædd, verulega
hrædd. Þau gripu til mín bæði og drógu
mig upp úr bátnum. Eyjan þessi er eyði-
legur staður, og það var enginn líkleg-
ur til að heyra hróp mitt um hjálp; þó
kallaði ég eins hátt og ég gat. En nú
var mér það ekki lengur dulið, að það
sem Mulready sagði í bréfinu, var sann-
leikur. Þau tóku mig inn í þetta ein-
kennilega sumarhús og Montrose lok-
aði dyrunum.
“Ungfrú Bryden”, sagði Montrose og
sneri sér að Constance, “þú verður að
þegja yfir þessu bréfi, og því sem fram
hefir fariö í síðastliðnar fimmtán mín-
útur. Lofaðu mér því upp á þitt dreng-
skaparorð, og skal ég þá róa. með þig
í land tafarlaust og biðja þig auðmjúk-
lega fyrirgefningar í tilbót, fyrir að hafa
bakað þér þessi óþægindi”.
“Það er heimska”, tók Lesbia fram í;
“það getur hver og einn gefið loforð, en
að halda það, það er annað mál”.
Þá vissi ég, að hún var hættulegri
óvinur, en Montrose.
“Eg geri mig ánægðan með loforð,
sem dóttir kapteins Brydens gefur”,
sagði Montrose, “eins og það væri
drengskaparorð hins ágætasta dreng-
skaparmanns. Ef hún gefur loforðið, þá
heldur hún það. Það er ég viss um”.
“Eg er þér þakklát fyrir þessi góðu
ummæli þín”, svaraði ég, en ég ætla
mér ekki að gefa neitt loforð. — Þú
segir að bréfið sé aðeins heilaspuni. Ef
það er satt, þá hefir þú ekkert að ótt-
ast. Eg held að það sé sannleikur sem
í því stendur og ég ætla ekki að hjálpa
til að svíkja út úr Archie það, sem hon-
um ber að lögum. En svo hefir herra
Mulready líklega skrifað honum um
þetta, svo að hann fréttir sannleikann
hvort sem ég þegi um þetta, eða ekki.
Viltu nú flytja mig í land hr. Montrose,
og þá skal ég glöð meðtaka afsakanirn-
ar sem þú varst að tala um”.
Þegar að ég mintist á, að Mulready
hefði máske skrifað þér líka, þá varð
Montrose mjög skelkaður.
“Þú þarft ekki að óttast það, Willie”,
sagði Lesbia. “Eg man ekki eftír öllu
sem stóð í bréfinu, en ég man vel að
Mulready sagði að Constance ætti að
segja Lautenant Drake fréttirnar sjálf,
svo að hann hefir auðsjáanlega ekki
skrifað honum ennþá. Og eins og þú
veist, þá hefir Mulready brotið af sér
traust og tiltrú allra manna og er lík-
lega farinn úr landi burt, svo þó hann
skrifi einhverjum um þetta hér eftir,
þá verður lítill trúnaður á það lagður.
En ég vona, að hann fáist ekkert
meira um þetta. Þetta er síðasta árás-
in sem hann gjörir á okkur, og hann
gengur út frá því sem sjálfsögðu, að
hún hafi hrifið”.
Hr. Montrose gekk fram og aftur um
gólfið, auðsjáanlega í ákafri geðshrær-
ingu.
“Við erum komin í þokkalegan gapa-
stokk núna, Willie”, sagði Lesbia, “því
þó við sleppum nú bréfinu alveg, þá
verður það þokkaleg saga sem að
Constance hefir að segja um okkur.”
“Ungfrú Bryden, þú verður að leggja
eið út á, að segja ekki orð um það, sem
komið hefir fyrir í kveld”, sagði Mont-
rose og hvesti á mig augun. “Ef að þú
vilt gjöra það, þá getur gifting þín farið
fram á morgun; ef ekki —”.
“Jæja”, sagði ég, og var mér þess
meðvitandi, að mótstöðuafl mitt var
farið að linast. En þá kom mér í hug
ósvífni sú og yfirgangur er hann hafði
mót vilja mínum sýnt með því að taka
mig út í eyjuna. Og sagði: “Eg skal sjá
um, að allir í Faring fái að vita um
þessa svívirðilegu framkomu þína”.
“Eg skal sjá um, að þú gjörir það
ekki”, svaraði Montrose og hann hvæsti
að mér, Archie, en Lesbia hló. Þá vissi
ég, að hún hataði mig.
Áður en ég vissi af, þá lokuðu þau mig
hér inni og fóru. Eg reyndi dyrnar, og
gluggana, en gat hvorugt opnað, og
enda þótt að ég hefði getað komist út,
þá var ég samt fangi hér á eynni.
Eg var í of æstu skapi fyrst í stað til
þess að átta mig á, að ég væri í veru-
legri hættu. En við rólegri umhugsun,
skildist mér, að það væri ekki auðvelt
fyrir þau, að láta mig lausa, ef þau
vildu óhult vera sjálf.
Eg kallaði á hjálp, að sjálfsögðu, en
mér skildist fljótt að slíkt væri þýðing-
arlaust, og því barnaskapur. Eg reyndi
að sjá veg til að komast í burt, en sá
engann. Það var mér dálítill raunalétt-
ir að ég gat séð efri gluggana á kast-
alanum úr glugganum hér. Mér datt í
hug að brjóta gluggann, en hafði ekkert
til að gjöra það með, en rúðurnar svo
þykkar hér, að ekki var tiltök að brjóta
þær með höndunum”..
“Eg hugsaði og hugsaði um, hvað við
mundi taka næst, og hvort mér mundi
nokkur hjálp koma, eða hvort að þau
mundi ráða mig af dögum. Já, mér þótti
það ekki ótrúlegt þar sem ég sat ein í
myrkrinu.
“Vesalings barn”, sagði Drake, það
var nóg til að hræða hvern sem var. —
Það er ekki að furða, þó að Montrose
væri þungbúinn og Lesbia óróleg þá um
kveldið. Þau hafa hlotið að vera ærið
skelkuð líka út af því sem þau höfðu
aðhafst. —
Constance hélt áfram:
“Þegar að ég vissi, að áliðið var orð-
ið, sofnaði ég, þrátt fyrir örvæntinguna
sem yfir mig lagðist.
Þegar að ég vaknaði var orðið albjart
af degi — deginum sem átti að vera
giftingadagurinn minn! Þegar ég var að
hugsa um, hvað þið öll mundu hugsa
um hvarf mitt, þá varð ég nærri sturl-
uð; en ég gat ekki komist í burtu. Eg
var farin að óttast, að ég hefði verið
skilin þarna eftir til að svelta í hel. ,
En mér býður við að hugsa um þetta
aftur. Það var óttalegur dagur, Archie
— dagurinn, sem átti að hafa verið,
heiöursdagur lífs míns”.
“Hættu, þú skalt ekki halda* þessari
sögu lengra áfram, ef þér er það óþægi-
legt”, sagði Drake og dróg höfuð henn-
ar niður að öxl sér, þar sem hún grét
eins og barn. En sögu hennar var samt
ekki lokið enn.
XXVII. KAPÍTULI
Björgun
“Þorparinn; Ó, endemis þorparinn! Að
hugsa sér, að ég hefi staðið á bak við
stól manns, sem er svo gott sem morð-
ingi!” Þetta voru ummæli Daniels, eft-
ir að hafa hlustað á sögu Constance.
Honum hafði aldrei fallið Montrose í
geð, en hann mat tiginborið fólk meira
en svo að honum gæti til hugar komið
að bróðir Faring lávarðar gæti sokkið
ofan í glæpamannatölu. — Constance
gat nú haldið áfram fangelsisvistarsögu
sinni. —
“Eg var búin að vera matarlaus í tutt
ugu og fjóra klukkutíma, þegar Lesbia
kom. Archie, hún var óskapleg! Hún
sagði, að það væri ekki um annað talað
í Faring en mig, og allir héldu að ég
hefði strokið með Mulready til þess að
giftast honum. Var það satt?”
“Það var hún sem gaf það í skyn. En
það trúði enginn þeirri heimskulegu til-
gátu. Við vissum, að þú fékkst bréf frá
Mulready, en við vissum ekkert meira”,
svaraði Drake.
“Lesbia sýndi mér fram á hversu
miklu betra það hefði verið fyrir mig,
ef ég hefði afhent Montrose bréfið og
lykilinn og lofast til að segja engum frá
þeim! Þú hefðir getað verið gift núna!”
sagði hún, “en eins og nú er komið, þá
held ég að þú fáir Archibald Drake
aldrei framar, til að líta á þig!”
“Eg sagði henni, að ég vildi ekki eiga
orð við hana, og hún fór og skildi eitt-
hvað af mat eftir.
Svo varð ég veik og máttvana. — Eg
vissi ekki, hvernig á því stóð, að ég
misti viljaþrek og kjark. Ef til vill hefir
maturinn verið blandaður svefn-, eða
eiturlyfi, sem kom mér í það ástand,
að mér stóð á sama hvort að ég kæmist
í burtu, eða ekki.
“Eg svaf mikið og þegar að ég vakn-
aði var alltaf matur og vín á borðinu.
Eina nótt þegar að ég vaknaði voru
þau bæði, Montrose og Lesbia í her-
berginu.
Hann ávarpaði mig og sagði: “Þú
verður að skrifa bréf og ég skal lesa þér
fyrir hvað í því á að vera. Föðursystur
þínar eru orðnar hræddar um þig og
þú verður að láta þær vita, að þér líði
vel”. —
“Eg hélt fyrst að þau væru orðin ótta
slegin út af athöfnum sínum, og væru
að mildast og að þau væru að vonast
eftir að geta mútað mér til þagnar, með
því að bjóða mer frelsi mitt“.
“Linast!” sagði Drake! “Það var til
þess að ná hinu svívirðilega takmarki
þeirra, að þau létu þig skrifa. — Þau
vildu fá fólk til að trúa að þú værir í
Lundúnum, til að villa sjónir, og koma
mér í burtu úr nágrenninu og svo til að
koma í veg fyrir það, að lögreglumenn-
irnir færu að leita að þér í Breiðavatni,
því þá hefðu þeir máske komið of nærri
eyjunni. Þau hafa verið glæpsamlega
opinská frá byrjun. Við fengum bréfin
frá þér, og héldum að þú hefðir skrifað
þau frá Lundúnum”.
“Himnarnir fyrirgefi mér. Eg hugsaði
um tíma — þar sem ljóst var, að bréfið
frá Mulready hafði ollið hvarfi þínu —
að Mulready hefði sagt þér eitthvaö
misjafnt um mig, og að þú heföir fariö
til Lundúna til þess að fá skýringu á
því hjá honum”.
“Ó, Archie, hvernig gat þér dottið þaö
í hug?” sagði Constance.
Daniells hélt að það væri skynsam-
legt, að bregða sér út um stund, með
fram sökum þess, að regninu hafði stytt
upp. —
“Það var Lesbia sem kom þeirri flögu
inn hjá mér fyrst”, hélt Drake áfram
“og Montrose lézt vera sár við hana út
af að láta sér detta það í hug, og hefir
það að sjálfsögðu verið allt undirbúið.
Samvinna þeirra var grand hugsuð og
skarplega í að finna ástæður fyrir
burtuveru þinni. Eg er ekki í minsta
vafa um að þau höfðu líka áhrif á skoð-
anir leynilögreglumannsins”.
“Leynilögreglumannsins ? ”
“Já. Eg sendi eftir æfðum leynilög-
reglumanni sem nú er að leita að þér
í Lundúnum. En Daniells hefir sýnt að
hann er snjallari njósnari en við allir
til samans”, sagði Drake í því að Dani-
ells kom inn aftur.
“Eg veit nú ekki um það, herra”,
sagði Daniells með hógværð. “Eg hafði
augu mín aðeins opin, og sá ljósiö í
glugganum af og til. En þegar að ég sá
konu róa út í eyjuna, þá var ég viss um
að það væri ungfrú Bryden. Eg var ekki
nógu skarpur til að láta mér detta í hug
aö það væri ungfrú Paine. Að hugsa sér
að sú yngismær sé ekkert yfir morð-
ingjatöluna hafin, herra minn. Það er
reiðarslag fyrir fjölskylduna hr. Archie.
Eg vorkenni Faring lávarði”.
Drake var ekki í neinu skapi til að
eyða tíma til samhyggðar með ýstru-
bólgnum aðalsmanni. Hann var að vélta
því fyrir sér hvort að Montrose og Les-
bia hefðu virkilega ætlað sér að myrða
Constance. En að raun um það mætti
komast með því að gjörskoða matinn
sem væri á borðinu.
“Archie, ég vissi, frá því fyrsta, að
þau mundu reyna að bana mér. Held-
urðu að þau hafi ásett sér það frá byrj-
un?” spurði Constance.
“Það er ekki gott að segja”, svaraði
Drake. Eg held samt ekki. Þú sérð að í
byrjun þá réðust þau í þetta án nokk-
urrar fyrirhyggju og svo ef Mulready
hefði lifað, hann dó í gærmorgun, þá
hefði hann máske skrifað mér um það
sem í þínu bréfi stóð. Þegar að hann
hefði séð um hvarf þitt í blöðunum og
hann var nógu skýr til þess að skilja,
að allt væri ekki með feldu frá hendi
þess fólks sem ranglega sat að eignum
móðurbróður míns. En viðburðirnir
féllu Montrose í hag. Mulready var of
veikur til að lesa blöðin, og ég sagði
Montrose rétt nýverið, að hann þyrfti
ekki að óttast að Mulready ónáðaði
hann framar”.
“Svo þau hefðu getað ráðið mér bana
án þess að nokkur hefði hinn minsta
grun um það”, sagði Constance.
“Já, það er ekki skemtileg tilhugsun,
og það fer hrollur um mig þegar að ég
hugsa um að við komum nærri því of
seint. Eg hafði ekki lagt mikið upp úr
sögu Daniells. Daniells, þú ert gersemi!
Eg hélt að þú værir drukkinn, þegar þú
fyrst mintist á ljósið á eynni og bátinn.
Eg er þakklátur fyrir að ég breytti um
þá skoðun.
“Sannarlega, og svo er ég”, svaraði
Daniells frekar þurrlega.
“Heldurðu að frú Montrose viti um
allt þetta?” spurði Constance. “Eg tæki
það nærri mér, ef ég yrði að missa alla
trú á drengskap og dygðir mannanna.
Eg sé nú að þau Montrose og Lesbia
eru ekki upp úr því vaxin að fremja
hvaða glæp sem er í eigin hagsmuna
skyni, en ég er treg til að trúa því á
Mable Montrose, jafnvel þó hún hafi
rænt þig svo skammarlega”.
Frú Montrose hefir verið mjög veik
síðan að þú hvarfst”, sagði Drake; “svo
að ég hugsa að hún viti aldeilis ekkert
um þetta. En eftir á að hyggja, ef að
hún hefði dáið, þá hefðu eignirnar fall-
ið til mín, án þess að þessi önnur erfða-
skrá væri löglýst. Það getur verið sök-
um þess, að læknirinn gaf betri vonir
um heilsu frú Montrose í gær, að Mont-
rose þótti reynanadi að varðveita leynd-
armálið um lykilinn, með því að sjá svo
um a ,þðú gætir aldrei sagt frá því. —
Þrælmennið! Guði sé lof fyrir að við
komum í tíma. Og það eigum við allt
þér að þakka, Daniells”.