Lögberg - 22.07.1948, Blaðsíða 1

PHONE 21374

4 ^jð^e
^^dcrets ^oíUvG^
L0-^ntt S l A Complele
Cleaning
totð
^ „o fltt'
Inslilulion
PHONE 21 374

io^

fVettt'<!TS
;dererS gfoS?0®
Xjtttt A Complele
Cleaning
Insliiuiion
61. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMTUDAGINN, 22. JÚLÍ, 1948
NÚMER 30 ’
Flokksþing Demokrata velur Truman að merkisbera
Senator Alben Barkley
varaforsetaefni
Flokksþing Demokrata hófst í
Philadelphíu á mánudaginn þ.
12. þ. m., og stóð yfir í þrjá daga;
megin verkefni þingsins var, að
velja forsetaefni flokksins,
varaforsetaefni, og semja nýja
stefnuskrá, sem nokkur von
væri um að fyndi náð í augum
kjósenda; að því er blaðafregnir
herma, var þing þetta að meira
og minna leyti, auðkent af ósam-
ræmi frá upphafi til enda. Suð-
urríkin voru bálreið við Tru-
man yfir því að hann vildi rétta
hlut Negranna; að þessu kvað
svo ramt, að þingfulltrúarnir frá
Alabama gengu af fundi; um val
forsetaefnis var lítið rætt. Tru-
man forseti hlaut útnefningu
við fyrstu talningu, og sama var
um meðreiðarsvein hans að
segja, Senator Alben Barkley
sjötugan; en hvað sem svo um
Mr. Truman má segja, virtist
það einstætt, að flokksþingið
hafði ekki upp á annan betri að
bjóða; er riú auðsjáanlega tlla
komið fyrir þessum sögufræga,
ameríska stjórnmálaflokki, er í
samtíð vorri átti öðrum eins
hugsjónamönnum á að skipa eins
og þeim Woodrow Wilson og
Franklin D. Roosevelt.
Brezkur blaðamaður, sem við-
staddur var áminst flokksþing,
kvað alt sem þar fór fram, hafa
mint sig á óvenju dapurlega út-
fararathöfn.
Lœtur af forustu
Mr. John Bracken leiðtogi
íhaldsflokksins í Canada, hefir
látið af flokksforustu vegna
heilsubilunar; á flokkurinn því
ekki annars úrkosta en kveðja
til flokksþings við fyrstu hentug
leika og velja sér nýjan leiðtoga;
sagt er að helzt komi til mála
þeir George Drew forsætisráð-
herra í Ontario eða Joþn Diefen-
baker sambandsþingmaður fyrir
Lake Centre kjördæmið í Sask-
atchewan. Líklegt þykir að á-
minst flokksþing verði háð í
Winnipeg.
Þann 15. þ. m., lézt á hermanna
spítala í Washington, D. C.,
General John J. Pershing, sá er
hafði með höndum forustu amer-
íska hersins í fyrri heimsstyrj-
öldinni frá 1914—1918. Hann var
87 ára að aldri. General Pers-
hing var mikilhæfur maður, og
naut almennra vinsælda, jafn-
vel utan herþjónustu sem innan;
hann var lagður til hinstu hvíld-
ar í þjóðgrafreit Bandaríkjanna,
Arlington Cemetery, að við-
stöddu miklu fjölmenni.
Kveðjusamsœti
Síðastliðið mánudagskvöld
efndi Þjóðræknisfélagið til
kveðjusamsætis fyrir séra Eirík
S. Brynjólfsson og frú hans Guð-
rúnu, sem nú leggja af stað á-
leiðis til íslands í dag. Séra E. H.
Fáfnis forseti íslenzka lúterska
kirkjufélagsins, flutti borðbæn.
Séra Philip M. Pétursson forseti
Þjóðræknisfélagsins, hafði veizlu
stjórn með höndum; ávarpaði
hann heiðursgesti fögrum hlý-
yrðum og þakkaði þeim ljúfa
samvinnu. Mr. J. J. Bildfell á-
varpaði og heiðursgesti nokkr-
um velvöldum orðum og afhenti
þeim að gjöf frá Þjóðræknisfé-
laginu, alla árganga tímarits
íélagsins í vönduðu skraut-
bandi. —
Séra Eiríkur þakkaði fyrir
hönd sína og konu sinnar gjöfina
og hið myndarlega samsæti, og
bað Þjóðræknisfélaginu og Vest-
ur-íslendingum í heild, blessun-
ar í framtíð allri. — Lögberg
árnar séra Eiríki og fjölskyldu
hans góðs brautargengis.
Skotið á leiðtoga
í vikunni, sem leið, var skotið
á foringja kommúnistaflokksins
ítalska, Palmiro Togliatti, er
hann var að ganga af þingfundi
í Róm; særðist hann allmjög og
var fluttur á sújkrahús; í fyrstu
var honum naumast hugað líf,
en nú er talin nokkur von um
að hann komist til heilsu; ung-
ur lögfræðinemi frá Sikiley, var
valdur að áverkanum; árásin á
Mr. Togliatti leiddi til verkfalla
vítt um landið, sem lauk þó
brátt, með því að hinn særði
leiðtogi skoraði á fylgismenn
sína að taka þegar upp vinnu.
Minni Islands
ST. G. STEPHANSSON
Gamla ísland, ættland mitt,
Ægi girt og fjöllum.
Rétt að nefna nafnið þitt
nóg er kvœði öllum!
Hljómar innstu óma þá
allra ræktar-tauga,
stolt og vonir víxlast á —
vöknar nærri um auga.
Árdags-sólu opnast nýtt
útsýni, er hækkar —
við að fara frjálst og vítt
föðurland manns stœkkar.
Hillir úti upp úr sæ
ættjörð gleggst við sonum,
bernsku minning blíðkast æ,
birtir yfir vonum.
Legg þú auðna ár og frið
íslands ver og grundum.
Hitt veit enginn eins og við,
að oss langar stundum.
Hörpu að lokka Oreif af,
inn á frónska móa
syngja austur yfir haf
akra vora og skóga.
Æsku-systkin, ástarþökk,
— af þó legðust fundir —
fyrir orð og atlot rökk,
ótal glaðar stundir!
Feðrum, sem að framtak oss
festu í skapi ungu,
mæðrum, sem við kvæði og koss
kenndu oss þessa tungu.
KVEÐJA OG ÞAKKIR
Þegar við hjónin ásamt sonum
okkar, hverfum héðan eftir rúm-
lega ársdvöl, þökkum við ógleym
anlega vinsemd og gestrisni í
orði og verki.
Starfið í Fyrsta Lúterska söfn-
uði, hefir verið mjög ánægju-
legt, og samvinnan við safnaðar-
nefndina, djáknanefndina, söng-
stjóra, organista, söngflokka og
umsjónarfólk kirkjunnar, gat
ekki betri verið. — Safnaðar-
fólkið tók fagran þátt í kirkju-
lífinu og mikið og göfugt var
starf kvenfélaganna. Og ekki
gleymist Sunnudagaskólinn,
æskulýðsfélagið og bræðrafé-
lagið — the Men’s club. Guð
blessi söfnuðinn, safnaðarstarf-
ið og ágætan og frjálslyndan
sóknarprest, er hann nú kemur
heim eftir göfugt, farsælt og
mikið starf heima á íslandi.
Víða var ferðast um íslenzkar
bygðir, allt vestur á Kyrrahafs-
strönd; guðsþjónustur fluttar og
erindi um Island, hag þess og
menningu. Alsstaðar var okkur
tekið með vinsemd, hlýleika og
frábærrí gestrisni. Fjöldi fólks,
sem ann af hjarta íslandi og
öllu, sem íslenzkt er, hefir
hlustað með hrifningu á góðar
frétfir um framfarir og batnandi
hag íslenzku þjóðarinnar. —
Blómlegar byggðir og fögur
heimili höfum við séð, framtak,
menningu og manndóm. Alt
geymist þetta í ljúfum minning-
um. — Gott hefir verið sam-
starfið og lærdómsríkt við prest-
ana innan Kirkjuíélagsins og
utan. Allir hafa þeir verið okk-
ur eins og beztu bræður.
Samsæti ’ var okkur hjónum
haldið af Fyrsta lúterska söfnuði,
stjórnarnefnd Þjóðræknisfélags-
iris og prestafélagi Kirkjufélags-
ins. Voru okkur þar færðar
dýrmætar gjafir, ræður fluttar
og kvæði. — Ótal margar ánægju
stundir höfum við átt í vina-
fagnaði á heimilum kærra vina
í Winnipeg og víðsvegar í land-
inu. Fjölmargir hafa gefið okk-
ur fagrar gjafir til minningar
um dvöl okkar hér, og munu þær
ævinlega verða okkur undurkær
ar. — Þetta allt og ótal margt
annað, alla vinsemd auðsýnda
ungum sonum okkar, fyrirbænir
og blessunaróskir, þökkum við
af hjarta. — Við biðjum Guð að
blessa ykkur öll og varðveita, í
fögru og frjósömu og sólríku
landi. —
“Vegir skiljast”. En vináttu-
bönd hafa verið tengd. Oft
munu hugir okkar hverfa King-
að og minnast svo margs með
ánægju og þakklæti. Guð blessi
þau bönd, er tengja saman
íslenzkt fólk hér og heima á
íslandi, og gefi að þau megi
vaxa og styrkjast.
Guð blessi ykkur öll og gefi
ykkur bjarta framtíð í vaxandi
farsæld lands og þjóðar. Lifið heil
Guðrún Guðmundsdóttir.
Eiríkur S. Brynjólfsdóttir.

Frá vinstri til hægri:
Björn, National Broad
casting Co., Washing-
ton; Hjálmar, einn af
ritstjórum Minnepolis
Tribune, Gunnar B.
Björnsson, fyrrum rit-
stjóri Minneota Mas-
cot, Valdimar meðrit-
stjóri St. Paul Dis-
patch-Pioneer og út-
varpsþulur og Jón, er
starfar hjá miklu aug-
lýsingafélagi í Min-
neapolis.

Gunnar B. Björnson og fjórir synir —
Aðalsmenn í ríki blaðamenskunnar
Síðastliðinn föstudag sæmdi
ritstjórafélag eystri bygða Min-
nesota-ríkis þá Gunnar B. Björns
son fyrrum ritstjóra -og sonu
hans fjóra, sem allir eru blaða-
menn, “honorary degress”, eða
heiðursskírteinum fyrir framúr-
skarandi hæfileika og starfsemi
á vettvangi blaðamenskunnar;
eiga þeir sérstöðu í þsesu efni, og
mega réttilega teljast aðalsmenn
í sínum verkahring.
Það er jafnan gott til þess að
vita, er góðu fólki fjölgar í
mannheimi, því í því tilfelli er
góð vísa sjaldan of oft kveðin;
nú eru barnabörn þeirra Gunn-
ars B. Björnssonar og frú Ingi-
bjargar orðin tíu; þann 10. apríl
fæddist Valdimar og frú Guð-
rúnu önnur dóttir þeirra, er
nefnd var Kristín RannVeig;
þann 24. júní eignuðust þau
Björn og frú hans dóttur, sem
Eileen Erin heitir, og hinn 15.
þ. m. fæddist þeim Jóni og Matt-
hildi sonur, er nefndur hefir
verið Jón Ragnar.
Ritstjóri þessa blaðs sem er
náinn vinur Björnsson-fjölskyld
unnar, fagnar yfir þeirri sæmd,
sem þeim Bjömsson-feðgum
hefir maklega fallið í skaut; en
honum gengur illa að átta sig á
því, hvers vegna systurnar, þær
Helga og Stefanía, voru settar
hjá, því honum skilst að þær séu
í engu eftirbátar strákanna,
nema síður væri.
Hér fer á eftir ritstjórnargrein
um þá Björnsson’s feðga úr
sunnudagsútgáfu blaðsins Min-
neapolis Tribune:
Honors for Seven,
Including ihe Bjornsons
The First District of the
Minnesota Editorial association
honored seven Minnesota news-
paper men Friday at Owatonna
in its amiable tradition. One was
J. C. Morrison, editor and pub-
lisher of the Morris Tribune for
more than 50 years. Another
was Harry Rasmussen of the
Austin Daily Herald. And then
there were five members of the
almost fabulous Bjornson family
which has been leaving its com-
petent mark on Minnesota jour-
nalism for more than 40 years.
Gunnar Bjornson and his four
sons have become one of the
pleasantest of the state’s news-
paper legends over that period.
From the turn of the century
until 1944 the Minneota Mascot
in Lyon cóunty was the Bjornr
son family’s pride and joy.
Gunnar pioneered, but his four
boys followed along the Mascot
trail with a zest and eagerness
that warmed his heart.
Hjalmar and Valdimar set
type by hand. Later on Bjorn
was to master the mysteries of
the Linotype machine. Jon, the
youngest, proved an apt pupil in
the Mascot school.
In all five of the Bjornsons
there was a deep pride in the
Minneota community, and a fine
sense of editorial responsibility
to it. They wrote well; they
maintained high standards of
professional integrity; they read
avidly, with a sharp hunger for
good books.
But this is too much in the past
tense. While the Bjornsons are
no longer functioning as a
family team upon the Mascot,
they are still very much a family
newspaper phenomenon whose
roots run deep into tF»t Min-
neota weekly. The Tribune has
a special interest in the Bjornson
family, for three of the sons have
written for it, and one of them,
Hjalmar, is now a member of its
editorial page staff.
It must also confess to a rather
generous measure of awe and
admiration for Mrs. Gunnar
Bjornson, who has never been
daunted by having five news-
papermen in one family, and
whose pride and patience, under
s u c h extraordinary circum-
stances have been unlimited.
Minnesota’s rural press has
many distinguished graduates,
and many distinguished present
members. The Bjornsons, father
and sons, are practically a “must”
on any roll of honor, and so are
J. C. Morrison and Harry Ras-
mussen. They have all helped
to fashion a newspaper tradi-
tion in Minnesota which is
sinewy and stout and honest.
The good wishes of hundreds of
their friends, associates and
neighbors must have gone with
them Friday night. They are a
credit,4surely, to their state and
their profession.