Lögberg - 25.11.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 25. NÓVEMBER, 1948
Œttmaðurinn
Eftir
THOMAS DIXON Jr.
Hann var látinn vera þarna í pínu-
kassanum í þrjátíu og þrjá klukkutíma
áður en hann var tekinn út. Hendur
hans og fætur voru stokk bólgnar og
þegar að hann reyndi að ganga slagaði
hann og féll. Varðmaðurinn sem þarna
var viðstadur, kom honum aftur á fæt-
urnar, en kapteinninn sagði við raust:
“Eg er hræddur um að við höfum sleppt
honum út of snemma, en ef hann talar
ekki þá getur hann farið til baka og ent
út mánuðinn.”
Það leið yfir vesalings negrann og
þeir báru hann inn í klefann hans.
Phil ásetti sér að gjöra alt sem í
hans valdi stæði, með réttu eða röngu,
illu eða góðu, til að frelsa Ben Cameron
úr höndum þessara djöfla.
Hann vissi enn ekki hvar klefi sá
var sem þeir héldu honum í. Hann hélt
áfram þessu yfirskini vingjarnlegrar
forvitni, stóð í sambandi við Kafteininn,
og Kafteinninn í sambandi við peninga
buddu Phils. Hann fékk boð um eftir-
tekta verða athöfn sem fram ætti að
fara í fangelsinu og hann flýtti sér á
staðinn. Kafteinninn gaf honum í skyn
að nokkuð nýtt væri á ferðinni og tók
hann með sér þangað sem hann sá hvar
raðir af fangelgis húsum sem bygð voru
úr trjábolum stóð. Að innan voru klefarn
ir í þeim fóðraðir með sterkum borðum
sem negld voru á bolina og efst á hverri
klefa hurð, um tíu fet frá jörðu, var
ofur lítil rúða í hurðinni hérum bil átta
þumlungar á kant.
Frá þessum klefum mátti h e y r a
hreyfingu og mannamál, blótsyrði,
stunnur og hróp um vægð, öllu saman-
blönduðu.
“Hvað gengur hér á?” spurð Phil.
“Djöflagangur”. Sagði Kafteinninn
hlægjandi.
“Það lítur út fyrir það.”
Heilmikill dýnkur heyrðist inni í
einum klefanum eins og að þungur hlut-
ur félli á gólfið, og svo varð alt hljótt.
“Það er slæmt að við getum ekki
séð þetta altsaman”, sagði Kafteinn-
inn.
“Hvað meinar þetta?” Spurði Phil.
Aftur hlóg Kafteinninn hrottalega.
Eg hefi mann með herra blóði í æð-
um þarna inni, sem verið er að lægja
í rostann. Hann gerðist máldjarfur við
mig og eg er að láta hann skilja hverjir
það eru sem að ráða hér.
“Hvað ertu að gjöra við hann”?
Spurði Phil sem nú var farinn að verða
órór.
“Ó, eg er að gjöra að gamni mínu
við hann ! Eg setti tvo íllvíga hvíta
drykkjurúta inn til hans og sagði þeim
að reyna að laga í honum tennurnar
og nudda dálítið um andlitið á honum
til þess að undirbúa hann undir hlut-
verk hans á meðal almúgafólksins.”
Svo hlóg hann aftur.
Phill lagði eyrað við skráargatið og
hélt uppi hendinni.
“Gefðu hljóð þeir eru að tala.”
Hann heyrði rödd Ben Camersons,
sem sagði: “Segðu það aftur.”
“Sem þér þóknast herra.”
“Nú báðir saman og dálítið hærra.”
“Sem þér þóknast herra.”
“Sú tegund sem kemur er herra
hennar kallar.”
“Tegundin sem kemur þegar herra
hennar kallar.”
“Nú báðir saman — hundurinn sem
undir er virðist hafa ofmikið ofaná sér,
það er eins og munnurinn á honum sé
fullur af baðmull.”
Þeir höfðu þetta upp eftir honum,
en nokkuð hærra.
“Algengur — róu — skeltur — ílla-
ættaður — hundur.”
“Já herra.”
. “Hafið þið þetta upp.”
“Algengur — róuskeltur — íllaætt-
aður — hundur.”
“Tveir af þeim.”
“Nú altsaman, og samtaka — við —
erum — það.”
“Já herra,” tóku þeir upp sam-
róma.”
“Með fyrirgefningar bón til hund-
anna — ”
“Og hvernin stendur á að herra
ykkar heiðrar hundabúrið, með nær-
veru sinni í dag?”
“Hann barði Negra á höfuðið, svo
hart að hann kiknaði í ökla liðnum, og
að hann hefir tekið kvíld frá starfi
sínu.”
“Það er satt Towser, ef að eg hefði
þig og hann Tige í nokkra klukkutíma
á dag til að temja þá gæti eg gjört góða
veiði hunda úr ykkur.”
Svo varð þögn. Phil leit upp og
brosti.
“Hverju er það líkast?” Spurði
K'afteinninn í efablöndnum róm.”
“Mér heyrist það vera líkast því, ef
að sunnudagaskóla kennari væri að
kenna nemendum sínum ný fræði.”
Kafteinninn tók upp lykil sinn og
sagði “Það er eitthvað athugavert við
þetta.”
Hann opnaði dyrnar og skaust inn.
Ben Cameron sat á bakinu á óþokk-
unum báðum, hélt í hárið á þeim og var
að berja hausunum á þeim saman.
“Komið þið inn herrar mínir, sýn-
ingin stendur yfir — dýrin standa sig
ágætlega.” sagði Ben.
Þegar Kafteinninn sá hvað um var
að vera bölvaði hann sárann og hefði
sjálfsagt hafist handa til hjálpar sendi
sveit sinni, ef Phil hefði ekki ráðist á
hann, rekið aftur á bak upp að vegg
klefans og tekið fyrir kverkarnar á hon-
um, og lyklana af honum. “Ef að þú
opnar á þér munninnn, mann hundurinn
þmn þá læt eg t a k a þig fastann, og
hneppa þig í varðhald. Eg hefi allar þær
sannanir sem eg þarf. Eg er foringi í her
Bandaríkjannna — hinum verulega
landher þerira — ekki í neinni rándeild.
Þessi maður hérna er vinur minn.
Komdu með okkur á skrifstofu þína
og strykaðu út úr bókum ykkar ákær-
urnar á móti honum.”
“Kafteinninn þorði ekki annað en
hlýða, og Ben og Phil héldu aftur heim
til Piedmont.
Þegar Elsie heyrði söguna um ó-
hæfu þá, sem höfð var í frammi við Ben
sýnd niún honum óvanalega m i k i n n
hiýhug, en hann vissi að það sem fyrir
hafði komið hlaut að verða til þess að
færa þau fjær hvort öðru, en þau hefðu
áður verið. Ósjálfrátt fann hann kalda
og ósveigjanlega andúð frá föður henn-
ar leggja um sig eins og hrímþoku vetr-
arins, sem varð til þess, að efia og auka
hans eigin mótþróa og metnað, þrátt fyr
ir það þó hann vissi, að Elsie hefði aldrei
til hugar komið að gefa hönd sína og
hjarta nokkrum manni án vilja og sam-
þykkis föður síns, en metnaður Ben
Camerons var of róttækur til þess, að
hann hefði geð í sér til að leita sam-
þykkis Stonemans um ráðahag við dótt-
ir hans, og svo var vöknuð tilfinnnig hjá
lionum fyrir því, að skoðanamunurinn
á milii Stoneman föður Elsie, og síns
fólks, væri svo róttækur að yfir hann
yrði aldrei komist.
Phil varð frægur af þessari ferð,
og það lék um hann nokkurskonar netju
ljómi að minstakosti að því er Cameron
fjölskylduna snerti Margret var fáorð,
en viðmótið hennar talaði skýrar en
nokkur orð hefðu gjört, en honum fanst
það ódrengilegt að færa sér tilfinningar
hennar í nyt, undir kringumstæðunum.
En hann var ekki seinn til að sýna,
að honum var móðurleg viðkvæmni, og
þakklæti frú Cameron kærkomið. Það
voru nokkrir nágrannar saman komnir
á Cameron heimilinu þetta sama kvöld,
til þess að tala við læknirinn, um ástand-
ið — um vonir fólksins, ótta þess og
sorgir, og hlustaði Phil þar á þær átak-
anlegustu og alvarlegustu samræður
sem hann hafði nokkurntíma heyrt.
Samræðurnar virtust vera eðlilegar, af
stöðu þeirra og lífi. En þær voru alt
annars eðlis og alvarlegri, en þær sam-
ræður er hann hafði vanist, yfirlætis-
leysi, göfgi, þolgæði og hógværð þessa
fólks, náði æ sterkari tökum á Phil. Það
varð honum geðþekkara með hverjum
líðandi degi.
Marion fór ekki dult með aðdáun
sína á Phil, og var sífelt að stríða hon-
um á Margreti. Miðvikudaginn næstan
eftir að Phil kom til baka frá Columbia
var hún úti með séra Hugh McAlpin
allan daginn, svo Phil fór að hitta Mar-
ion sér til afþregingar.
“Hvað viltu gefa mér til að stríða
þér á Margréti þegar hún er viðstödd?”
Spurði Marion.
Phil roðnaði út að eyrum. “Þú skalt
ekki dyrfast að reyna slíkt, ef þér er
ant um að lifa!”
“Þú veist þér er ekki fjarri skapi
að vera strítt á henni.” Sagði Marion
glettnislega.
“Máske ekki þegar það er gjört
prívatlega á milli mín og annars eins
vinar og þú ert —”
“Þú nærð aldrey í Margréti, nema
þú berir þig betur eftir henni, en þú hef-
ir gjört.
“Þá finn eg náð í þínum augum.”
‘Nei, eg ættla mér að gifta mig á
meðan að eg er ung.”
“Og hver er svo hugsjón þín í líf-
inu?”
“Að fylla heiminn með fögrum
blómum, hlátri og söng — sérstaklega
mitt eigið heimili og taka aldrei hend-
inni til neins sem að eg get látið mann-
inn minn gjöra fyrir mig. Hvernin lýst
þér á það?”
“Eg held það sé yndislegt,” svar-
aði Phil alvarlega.
Á föstudaginn næstan á eftir þess-
um atburðum skrifaði Cameron læknir
leiðara í Piedmont blaðið “Eagle” undir
sínu eigin nafni, þar sem hann for-
dæmdi meðferðina á Ben sem ófyrir-
gefanlegan yfirgang og einstaklings
réttar rán.
Klukkan þrjú þann sama dag kom
Gilbert Kafteinn foringi herdeildarinnar
sem var þar í bænum, með flokk her-
manna með sér á skrifstofu blaðsins.
Einn þeirra hafði með sér sleggju og
á tíu mínútum höfðu þeir brotið alt sem
brotið varð, á skriftstofunni, sópuðu
síðan öllusaman út á götu, settu það
þar í hrúgu, hveiktu í hrúgunni og
brendu upp alt sem brunnið gat.
Þann sama dag var eftirfarandi
yfirlýsing fest upp á hurð dómssalsins
í bænum.
Til fólksins í Ulster héraði: <
Ávítanir í sambandi við verk al-
mennra starfs þjóna hins opinbera
verða máske liðnar, en heraflinn sem
yfir þess héraði ræður er ekki í þjón-
ustu fólksins í Suður Carolina. Við er-
um herrar þess. Ósvífnis aðfinslur
blaða, að því er hermálin snerta verða
ekki liðnar.
G. C. Gilbert
Kafteinn og foringi.
En Gilbert Kafteinn lét e k k i við
þetta sitja. Hann ákvað að sýna fólki
að hann léti ekki við orðin ein sitja, svo
hann tók Cameron læknir fastann og
gaf honum að sök, að hann væri leið-
togi hinns ráðandi hugsunarháttar
fólksins í Ulster héraðinu.
Hann sendi deild af Negra her-
mönnum til að taka læknirinn fastann
og flytja hann til Columbia og sakaði
hann um, að veita endurreisnar lögun-
um mótspyrnu, og til foringja þessa
flokks, kvaddi hann Gus, sem nú hafði
verið reistur upp í undirforingja tign
(Corporal), Gus var sagt, að hann skyldi
bíða þangað til að hann væri viss um
að læknirinn væri kominn heim í hús
sitt, en ganga þá að með hreysti og taka
hann fastann.
Þegar Gus og menn hans komu
heim til Cameron læknis sást þar engin
hreifing. Þeir gengu rak leitt inn í húsið
og inn í skrifstofu læknisins, en urðu
ekki varir við neinn. Gus skifti þar liði
sínu setti varðmann við allar dyr hús-
ins, en tók tvo liðsmenn með sér og fór
upp á loft og beint inn í herbergi frú
Cameron, þar sem Cameron læknir lág
á legubekk og var að hvíla sig því hann
hafði verið sóttur til sjúklings þá um
morguninn sem bjó í nokkurri fjarlægð
og var þreyttur.
Þó að púki frá undirheimum hefði
komið inn til hans hefði læknirinn ekki
orðið reiðari, eða meira hissa, en að sjá
Gus og þessa menn sem með honum
voru koma inn. Hann spratt upp af legu-
bekknum og stóð frammi fyrir fyrver-
andi þræli sínum, réttur sem teinn, ka-
frjóður í framan og hvesti á hann augun
um og sagði: “Hví dyrfist þú?”
Gus fór að skjálfa og misti skamm-
byssuna sem hann hélt á úr hendinni,
og sjálfur fleygði hann sér á gólfið á
grúfu, þeir sem með honum voru hróp-
uðu upp og þutu út og kölluðu til manna
sinna.
“Forðið þið ykkur! Forðið þið ykk-
ur! Hann hefir drepið Gus! Skotið hann
með augunum. Hann hefir töfrað hann.
Skæð þið alt liðið fjótt.”
Þeir flýttu sér allir á fund Gilberts
Kafteins.
Kafteinninn skipaði Negrunum að
fara til tjalda sinn, en kvaddi alla hvítu
hermennina sem hann átti ráð á sér
til fylgdar og fór heim til Camerons-
læknis og tóku hann fastann, og björg-
uðu Gus, sem var næstum búinn að ná
sér, og sat undir tré á flötinni hjá hús-
inu og tóku hann með sér.
Kafteinn Gilbert var í vondu skapi.
Hann neitaöi að veita lækninum nokk-
*urt ráðrúm til að skrifa fáeinar línur
og láta fólk sitt vita hvað komiö hefði
fyrir, því það var alt í burtu að heiman
þegar þetta gerðist. Frú Cameron var
í heimsókn hjá kunningja konu sinni,
Ben hafði farið til “Lovers Leap” með
Elsie og Margrét var á göngu túr með
Phli. Þeir tóku hann með sér og settu
hann í gæslu varðhald og vóru tuttugu
hermenn setti rtil að gæta hans.
Þetta gekk alt svo fljótt fyrir sig,
að það voru sárafáir menn í bænum sem
vissu nokkuð um það, en þegar það fór
að kvisast komu margir til hans, til að
votta honum samúð sína, og skyldu ekk-
ert í hvernin að á þessu gæti staðið. En
þó það furðaði sig á handtöku læknisins,
þá var það enn meiri furða, að eftir að
hann hafði verið þrjátíu mínútur í varð-
haldinu þá kom til hans undirforingi úr
hernum og með honum voru hermaður
og Negri sem var járnsmiður, og hélt
negrinn á tveimur digrum keðjum, með
fjötur á báðum endum.
Cameron læknir horfði á komu-
mennina í svip, og svo þegar svívirð-
ingin sem blasti við honum varð honum
ljós, rétti hann úr sér og fölnaði í fram-
an.
Hann bar hendina upp að andlitinu
og jafnvægi færðist aftur á hugsun
hans, hann leit á fjörana sem Negrinn
hélt á og svo á liðsforingjann, og spurði:
“Hefir þú verið sendur til að setja
þessa fjötra á mig?”
“Mér hefir verið falið að gjöra það
* herra minn,” svaraði liðsforinginn og
benti negranum á að framkvæma sitt
verk. Negrinn gekk fram og lauk upp
lásum fjötranna og bjó sig undir að setja
þá á hendur og fætur læknisins. Fjötrar
þessir voru ákaflega þungir, gjörðir úr
járnteinum sem voru þrír fjórðu úr
þumlungi í þvermál, og festir saman
með keðju sem var svipuð og teinarnir
að gildleik. “Þetta er óhæfa!” stundi
læknirinn upp, og leit í vandræðalega í
kring um sig eftir einhverju sem hann
gæti varið sig með, svo leit hann aftur
á liðsforingann og sagði:
“Eg krefst herra minn að fá að tala
við yfirforingjann. Honum getur ekki
verið alvara með að það sé nauð-
synlegt, að setja þessa f jötra á aldraðan
mann til að halda honum í fangelsi, sem
að tvöhundruð hermenn halda vörð
um.”
“Það er þýðingarlaust, því hann
hefir sjálfur skipað mér að gjöra þetta.”
“Eg verð að sjá hann. Það eru eng-
in dæmi, til að slík forsmán hafi verið
höfðu í frammi við neinn Ameríku
mann. Eg krefst réttar þess, sem öllum
þeim sem á enska tungu tala var veitt-
ur með “Magna Charta” (Hinni miklu
réttarskrár) að engin skuli vera tekinn
fastur, settur í fangelsi, eða sviftur
heimilisrétti án dómsrannsóknar og
landslaga.”
“Sverðseggjarnar eru einu lögin
sem þú verður að lúta. Fyrirskipanir
m í n a r þola enga bið. Eg ráðlegg þér
sjálfs þín vegna að lúta þeim, eins og
góður hermaður, Cameron læknir, þú
veist að ég verð að hlýða skipunum yf-
irboðara minna.”
“Þetta getur ekki verið fyrirskipun
nokkurs ærlegs hermanns,” sagði fang-
inn æstur. “Slíkar skipanir gefa ekki
aðrir fangaverði,” en böðlar og skriðdýr
enginn hermaður, sem er í þjónustu sið-
aðra þjóða getur beygt sig undir slíka
skipun. Stríðinu er nú lokið suðurríkin
yfirunnin, og eg á ekki annað föðurland
en Bandaríkin, sem eg barðist einu sinni
fyrir við Buena Vista. Eg mótmæli þess-
ari óhæfu!”
Sveitarforingin hörfaði lítið eitt til
baka, fyrir eldmóði læknisins.
“Takið þið líf mitt! Drepið þið mig ”
hélt Cameron læknir áfram og rétti út
handleggina. “Drepið— Eg er á valdi
ykkar, og hefi enga löngun til að lifa, við
slík, kjön Drepið, en neyðið ekki uppá
mig og fólk mitt, svívirðingu sem er
dauðanum verri.”
’“Gerðu skyldu þína, járnsmiður,”
sagði lifsforinginn, sneri sér við og gekk
til dyra.
Negrinn færði sig nær lækninum,
en fór þó varlega. Hann reyndi að festa
fjöturinn á hægri handlegg læknisins.
Cameron Læknir, greip negrann á
augabragði, hóf hann á loft og rak hann
niður á gólfið, en steig sjálfur aftur á
bak upp að veggnum.