Lögberg - 09.12.1948, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 9. DESEMBER, 1948
»
Œttmaðurinn
Eftir
THOMAS DIXON Jr.
Málið hafði þegar haft óþægileg á-
hrif á Howle.. Fréttin um það, að einn
af áhrifamestu og þektustu mönnum
ríkisins hefði verið settur í járn, hafði
læst sig eins og eldur út um alt ríkið og
orsakað hina fyrstu verulegu undiröldu.
H o w 1 e sá, að það var fásinna ein að
halda þannig áfram. Kosningarnar voru
í aðsigi. Hann var ríkisstjóri og að
árekstur á milli manna og málefna,
voru honum til lítilla hagsbóta. Hann
réði við sig að láta Cameron læknir laus
ann tafarlaust og bað hann velvirðingar
á frumhlaupi því sem orðiði hafði og fór
með honum og Jake til Piedmont til þess
að athuga ástandið í Ulster héraðinu.
Eftir þrjátíu mínútna tal, vað Gilbert
foringja, sem Howle átti var Gilbert far-
inn að finna víðar til enn í nefinu.
“En því léstu negla aftur hurðina
á presbyterianisku kirkjunni?” Spurði
Howle ísmeygilega.
“Vegna þess að ungi spjátrungur-
inn, sem að messar þar, hann McAlpin,
var svo djarfur að koma hingað í búð-
irnar og misbjóða mér útaf því, að eg
lét taka Cameron læknir fastann.”
“Eg á von á að þú hafir fyrirskipað
að hann skyldi hætta að prédika.” sagði
Howle.
“Já, það gerði eg, og sagði honum,
að hann skyldi líka verða settur í járn,
ef hann opnaði á sér munninn aftur.”
“Ágætt. Rússneska valdið þarf ekki
að vera órólegt af því, að eiga ekki virðu
legan arftaka. Nokkrar fleiri kirkjuleg-
ar fyrirskipanir?”
“Engar, nema í sambandi við eið-
inn sem eg hefi fyrir skipað að prestarn-
ir taki, áður en þeir fá að prédika.”
“Gott! Það víst fellur þessum
skosku Covenant-um vel í geð.”
“Eg hefi látið þá beygja svírann, og
þeir vita hverjir það eru sem stjórna hér
í bænum, skal eg segja þér.”
“Eg efast ekki um það. En að öllu
má þó of mikið gjöra, jafnvel af þvi
góða. Félagið The League var stofnað
til að stjórna. En verkahringur ykkar
hermannanna er, að hafa sig hæga, og
aðstoða félagið þegar það þarf á því að
halda.”
“Við höfum sterka deild hér í bæn-
um, þá sterkustu sem við höfum nokk-
urstaðar í þessum parti ríkisins.” Sagði
Gilbert yfirlætislega.
“Svo er það. Deildin heldur fundi
einusinni í viku. Við höfum lofað, þeim
landinu sem eigendur þeirra áttu, og
fullkomnu jafnrétti, bæði félagslega og
stjórnmálalega. Negranir koma á fund-
ina og hafa svo heræfingar á laugar-'
dögum á almenningstorginu. Þeir hvítu
eru hræddir við að skerast í leikinn —
óttast að ef þeir gjöri það, að þá muni
húsin þeirra, eða fjósin brenna. Þegar
að Negrar hér eru teknir fyrir rétt, þá
þurfa þeir ekki annað en að depia aug-
unum tíT þess að þeim sé sleppt, og
fríkendir. Það er ekki einasta einn Negri
sem þorir að greiða atkvæði á móti
okkur. Við höfum mynd^ð sérstakjt fé-
lag á meðal negra kvennfólksins, og
látið þær leggja eið útá að skilja við
menn sína, það er að segja þær sem
giftar eru, eða eiga menn, og þær sem
ógiftar eru, að giftast ekki neinum þeim
mönnum sem á móti okkur mæla, eða
fylgja okkur ekki að málum, og við höf-
um loforð frá safnaðrráðum allra Negra
safnaðanna í þessu umdæmi, að reka
hvern þann úr söfnuðum sínum, sem
einhvern mótþróa sýnir. Hvers meira
geturðu óskað?”
“Svo er enn önnur hlið á þ e s s u
máli,” tók Gilbert fram í. “Síðan að
negranir tóku að sinna þessum félags-
skap fyrir alvöru, þá hafa allir hvítu
mennirnir snúið við því bakinu, að und-
anteknum fáeinum slæpingjum sem auð
sjáanlega eru að keipa eftir embættum
en hvort heldur þeir menn eru í kirkju-
legum, eða veraldlegum félagsskap þá
eru þeir eitur. Hvernig á nokkur mensk-
ur maður að geta þolað það? Eg hefi
reynt að troða og merja þessa andlegu
aðstöðu undir hælum mér, og nema því
aðeins að mér takist að gjöra það, þá
verða þeir þér sterkari með tíð og tíma.
í
Þú veröur að njóta stuðnings s u m r a
þessara hvítu manna, eða bíða ósigur.”
Ekki óttast eg það á meðan við höf-
um hundrað þúsund negra undir vopn-
um,” sagði Howle kímnilega. “Þá hefst
gamanið fyrir alvöru. En á meðan ætla
eg aö biðja þig að fara þér hægt í stjórn
málunum, hvað þetta hérað snertri. Eg
kom með manninn sem slóg þig niður
til baka. Láttu hann í friði. Eg hefi gefið
honum upp allar sakir. Það er öllum fyr-
ir bestu, að sem minst sé um það sagt.”
Eftir því sem nær dróg kosningun-
um — fyrstu kosningunum undir endur-
seisnar fyrirkomulaginu, óx og elfdist
eftirvænting negranna, því umtal var
mikið um hin sérstöku hlunnindi sem
þeim stóð til boða. Hver einasti þeirra
átti að fá fjörutíu ekrur af landi fyrir
athvæði sitt. Ræöumennirnir, og kenn-
arnir gjörðu þetta glæsilega fyrirheit
enn girnilegra með því, að tilkynna að
stjórnin ætlaði að gefa hverjum einn
múlasna sem upphót, eða ofanálag á
þessum fjörutíu ekrum. Sumir af negr-
unum sem var um og ó, með þessar
fjörutíu ekrur, því það þurfti auðvitað
að vinna við þær, gátu ekki staðist lof-
orðið um asnann.
Svo var líka nauðsynlegt að giftast,
til þess að erfingjarnir gætu lögumsam-
kvæmt, erft óðulin og asnana og var það
hvalreki fyrir frjálsra manna félagið
(The Freeman’s Bureau) sem fékk
$2.00 fyrir hvert giftingar leyfi.
Hverjum e i n a s t a ókunnugum
manni í Piedmont var veitt nákvæm eft-
irtekt, því ekki var ólíklegt að þar væri
að ræða um landmælingamann ‘ frá
Washington sem sendur væri til að
mæla þessar f jörutíu ekrur handa negr-
unum.
Og þess var heldur ekki langt að
bíða, að þeir létu sjá sig. Uncle Aleck
sem nú var fastur starfsmaður Free-
man’s Bureau til að innkalla gjöld fé-
lagsmanna og drekka brennivín
sem hann borgaði fyrir m e ð pening-
um féalgsins, var einn dag gangandi
á leiðinni til Piedmont frá félagsfundi
er haldinn var út í sveitinni og var að
hugsa um fjörutíu ekrurn og múlasn-
ann.
Hann gekk þannig eftir götunni um
tíma, þar til að honum varð litið upp
og sá tvo menn á undan sér — það voru
mælingamenn, því þeir höfðu með sér
heilmikið af tré hælum sem málaðar
voru á rauðar og bláar randir. Það voru
auðsjáanlega menn frá norðurríkjunum,
mannborlegir og vel klæddir — það var
ekki hægt fyrir hann að villast á þess-
um mönnum enda var ekki minsti efi
í huga hans. Fyrirheitið var að rætast.
Gus hneigði sig fyrir mælingamönn
unurn og sagði: “Lofaður sé Guð! Sendi-
boði hans er kominn ! Lengi hefi ég beð-
ið, en nú sé eg hann, með mínum eiginn
augum.”
“Þú getur reitt þig á það, selurinn
þinn,” svaraði sá, ar orð hafði fyrri þess
um mönnum.” “Við erum á ferðinni
tveir og tveir segir annar, eins og postul
arnir forðum. Við höfum aðeins nokkra
hæla eftir.”
“Þeir eru að flýta sér drengirnir
að ná í heimili handa sér alt sem þú
þarft að gjöra, er að reka einn af þess-
um hvítu og rauðu og bláu hælum niður
við hornin á fjórutíu ekrunum af landi
því sem þú vilt fá og það eru engir upp-
reiysnar menn í landinu sem geta tekið
þá upp.”
“Hlustið þið bara til !”
“Það er eins og eg sagði þér. Þeg-
ar búið er að reka þessa hæla ofaní
jörðina, þá er það eins og settar væru
þúsund fallbyssur á hvert horn.”
“Vill sendiboði drottins koma með
mér undir eins til bugðunnar eða gils-
ins þar sem ég hefi valið mér mínar
fjörutíu ekrur ?”
“Já við skulum gera það, ef að þú
hefir það sem með þarf til þess að við
getum lokið verkinu. Það kostar tvo
dollara að reka hvern hæl, og við höf-
um engan tíma til að eyða á óforsjálar
meyjar, sem að hafa enga olíu á lömpum
s í n u m. Brúðuminn er kominn. Sá
sem hafði orð fyrir mælingamönnunum
hafði auðsjáanlega verið prestur í norð-
urríkjunum og helgi hljómur orða hans
insiglaði vild hans, að því er negrann
snerti, sem sjálfur, hafði verið prédik-
ari, þó óvígður væri.
Aleck fór að leita í vösum sínum
þar sem hann geymdi tuttugu gull doll-
ara sem félagið átti og honum var trúað
fyrir. Hann tók átta af þeim og fékk
mælinga mönnunum, en þeir h o n u m
fjóra hæla í staðinn og sýndu honum
hvernig að hann skyldi reka þá niður.
Þegar að þeir höfu mælt um fjörutíu
ekra blett af landi því sem Aleck hafði
valið sér, sem var á Lenoir landareign-
inni, og bestÞparturinn af láglendinu í
gili sem var á landinu, og var unnin af
börnum Alecks undir umsjón konu hans,
en fyrir frú Lenoir, ráku þeir hælana
niður, en Aleck hrópaði:
“Lofaður veri Guð.”
“Nú.” Sagði talsmaður mælinga-
mannannna, þarft þú að fá eignar bréf
með stóru rauðu stjórnar innsigli á og
þá er þér borgið fyrir lífstíð. Eignarbréf-
ið getur þú skrásett, í dómshúsinu.”
“Hann dróg uppúr vasa sínum skjal
með rauðu stóru innsigli á.”
Augun ættluðu út úr höfðinu á
.Uncle Aleck.
“Er þetta eignarbréfið?”
Það verður það, eftir að eg set. lýs-
inguna á landinu á það og nafn þitt.”
“Og hvað kostar það?”
“Aðeins tólf dollara ! Þú getur tek-
ið bréfiðtnúna, eða seinna. Það liggur
ekkert á með það.”
Hygginn maður geymir aldrei hluti
til morguns, sem að han getur tekið með
sér í dag.
“Eg vil fá eignar bréfið nú þega,
herrar mínir,” sagði Aleck og fékk mæl-
inga manninum tólf dollarana sem eft-
ir voru. “Fullgjörið þið bréfið núna í
mínu nafni.” Mælingamaðurinn settist
niður og ritaði bréfið gætilega.
Svo skddu þeir. Mælingamannirn-
ir héldu sína leið enn Uncle Aleck, til
Piedmont og var heldur en ekki upp
með sér yfir því að vera orðin land eig-
andi. Hann gekk hnakkakertur heim að
gestgjafahúsinu þar sem hann sé Marg-
réti sitja á húspallinum og vera að lesa
og Marion var á tröppum húsins og lék
sér við skothund.
Marion leit upp og sagði: “Það ert
þú uncle Aleck ! Eg hefi ekki séð þig
lengi.” Aleck rétti úr sér, og stóð eins
réttur og hann gat og sagði: Ungfrú
Marion eg ættla að biðja þig að hætta að
kalla mig “uncle”; eg heiti Alexander
Lenoir—”
“Þangað til að Aunt Cindy er búin
að tala við þig”, sagði Marion hlægjandi.
“Þegar hún er búin sjð því, verður
nafn þitt orðiði miklu styttrav uncle
Aleck.”
Aleck tvísteig, og horfði út á torg-
ið.
“Já, ungfrú. Þessvegna er eg hing-
að kominn —eg kom til að segja henni
móðir þinni, að láta þessa Cindy konu
og börnin hennar fara burtu af landinu
mínu. Eg ætla mér ekki, að láta einn
draga leigu fé, eftir það lengur.”
“Þitt land uncle Aleck? Hvenær
eignaðist þú það?” spurði Marion.
“Stjórnin gaf mér það í dag,” svar-
aði Aleck og fór leita í vasa sínum og
dróg fram skjalið. “Þú getur lesið það
sjálf.” \
Hann rétti Marion skjalið og Marg-
rét flýtti sér ofan tröppurnar og las það
yfir öxlina á Marion.
Báðar stúlkurnar fóru að skelli-
hlægja.
Aleck leit snögglega upp.
“Veistu hvað stendur á þessu skjali
Uncle Aleck?” spurði Margét.
“Eg skyldi nú segja það. Það er eign
arbréf fyrir landinu sem eg valdi mér—
fjörutíu ekrunum sem eg merkti mér
með hvítu, rauðu og bláu hælunum í gil-
inu, sem eg fékk frá stjórninni.”
“Eg skal lesa það fyrir þig”, sagði
Margrét.
“Bíddu svo lítið”, sagði Marion. “Eg
vil að Aunt Cindy heyri það. Hún er inni
hjá mömmu.”
Hún hljóp til að sækja konu uncle
Alecks. Aunt Cindy gekk í hægðum sín-
um í kringum h ú s i ð og stansaði við
tröppurnar að framan og leit fyrirlitlega
til manns síns.
“Hefir þú fengið eignarrétt, fyrir
land blettinum, til þess að eg geti ekki
borgað húsmóðurinni leigu fyrir land-
blettinn sem börnin mín eru að vinna á.
Þú ert þokka piltur, það má þó segja um
þig. Látum okkur heyra hvað stendur
í eignarbréfinu.”
Aleck færði sig lítið fjær, og sagði:
“Þarna er bréfið með stóra stjórnar
markinu á.”
Aunt Cindy snéri uppá sig.
“Hvað stendur á því góða mín?”
spurði hún Margréti . . .”
Margrét las með uppgerðar alvöru
leyndarmálið sem á skjalið var skráð.
Til þesá sem þetta kemur við:
Eins og Móse upphóf höggorminn
á eyðimörkinni forðum fólki sínu til and-
legs þroska, þannig hefi eg og lyft tutt-
ugu gull doliurum úr vasa þessa einfalda
negra. “Selha!”
Þegar að uncle Aleck gekk í burtu,
með “Þarna hefurðu það” á baki sér,
frá vörum Cindy var hann bæði niður-
lútur og ómannborlegur.
VI Kapítuli
HLJ ÓÐSKRAF
Hrifningin sem gagntók negrana
í suðurríkjunum á undan fyrstu kosn-
ingunni í sambandi við endurreisn-
ar fyrirkomulagið gekk brjálæði næst.
Þegar æsingamenn frá noröurríkjunum
komu, og fóru að æsa tilfinningar og ala
upp— hefðar valdi negranna, þá mistu
þeir það litla vald sem þeir höfðu á sjálf-
um sér, þeir stukku frá plógunum og
skildu þá eftir í strengnum í kringum,
hentu hlújarnunum í görðunum og
héldu að þúsundára ríkið væri komið.
Negrar sem vinnusamning höfðu
við “Freeman’s Bureau” hættu vinnu
og tóku hesta og asna húsbændanna og
riðu um allar sveitir að e 11 a æsinga-
mennina.
Tap á baðmullar framleiðslunni
sem stafaði frá þessum ófögnuði var
metið á $60,000,000.00.
Það eina sem bjargaði frá algjorð-
um vandræðum var, að hagsýnir bænd-
ur höfðu geymt korn og garðávexti frá
árniu á ð u r í hlöðum sínum, sem var
þeim svo dýrmæt i n n s t æ ð a að þeir
höfðu sett sérstaka vakt um það. Cam-
eron læknir réði Jake til að líta eftir
sinni.
Hlaða hans var stór og vegleg og
stóð um tvö hundruð faðma á bak við
hús hans, og var uppáhalds skemtistað-
ur Hughs og Marion. Hún hafði mikið
uppáhald á hryssu ágætri sem Ben
Cameron átti og hún fór þangað á hverj-
um degi til þess að gæða henni á epplum
og sykri, eða gefa henni hey og hryssan
var orðin svo elska að henni að hún elti
hana á röndum. Annað var það líka sem
dróg Marion þangað, það var veiðitík
sem Ben átti og hét Becky Sharp. Einn
morgun kom hún til Marion mjög vina-
leg, beit með tönnunum í kjól Marion
og togaði hana í áttina til hlöðunnar, og
þegar þangað kom togaöi hún Marion að
auðum stalli sem þar var, og þar undir
stallinum voru tíu, hvítir og s va r t i r
hvolpar og sváfu.
Marion hafði aldrei áður séð slík-
ann hóp og varð stórhrifin af honum.
Becky stóð og vaggaði rófunni ánægju-
lega heldur en ekki uppmeð sér af fa-
milíunni sinni ,og svo gerði hún þ e 11 a
sama á hverjum morgni,til þess að
heyra Marion hlægja og sjá hana
strjúka hvolpunum.
Hvað svo sem kosninga dagurinn
meinti fyrir karlmennina, þá er það víst,
að hann færði Marion ósegjanlega
ánægju, því þá átti hún að fá að koma á
hestbak, og fara á sinn fyrsta dansleik.
Ben hafði kent henni að sitja á hestbaki
og lofað henni að ljá henni queen, til að
fara til “Lovers Leap” og til baka. Mar-
ion hlakkaði mjög til þessarar ferðar
og þegar hún fór til að sækja queen ljóm
aði andlit hennar af ánægju. Hún leiddi
hryssuna að uppsprettulind sem var
rétt hjá húsinu og horfði á hana drekka
silfurtært vatnið. Hún leiddi queen heim
að dyrum hússins og Ben hjálpaði hénni
á bak, og þegar að hún reið út úr garðs-
hliðinu og lét fagurlega að hreifingum
hryssunnar, sagði Ben:
“Eg veit ekki hvor þeirar er yndis-
legri, Marion eða Queen !”
“Eg veit það,” Svaraði móðir Mar-
ion sem stóð þar hjá.
“Þær eru báðar dásamlegar,” sagði
Ben og horfði með aðdáun á þær.
“Bíddu þangað til þú sérð hana í
kveld í fyrsta danskjólnum sínum,”
sagði frú Lenoir lágt.
Um miðjan dagin gengu þeir Phil
og Ben Cameron til þess að sjá, hvernig
að fyrstu kosningarnar u n d i r endur-
reisnar fyrirkomulaginu gengju. Torg-
ið var troðfullt með kjósendur — Negr-
um sem stimpuðust hver við annan,
hrópuðu hver á annan—af karlmönn-
um, kvennfólki og krökkum. Það var
heitt veður og mikill svita mugguþefur,
fylti loftið. Um tvö hundruð Negrar skip
uðu sér þétt utanum kassa er farands-
ali stóð á, eða öllu heldur tveir menn.
Annar gyllti vöruna, en hinn bjó um það
sem seldist og afhenti það — það sem
þeir voru að selja var ný tegund af rottu
eitri.