Lögberg - 18.05.1950, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 18. maí, 1950.
7
Þjóðhátíðir og þýðing þeirra.
Eftir SIG. JÚL. JÓHANNESSON
(Niðurlag)
VI.
BÚSTAÐUR GOÐANNA
Staðurinn var þegar valinn.
Það var Gimli. Enginn annar
staður mun hafa komið mönn-
um til hugar. í fyrsta lagi var
hann örskamt frá megin lend-
ingastað frumbyggjanna; í öðru
lagi var staðurinn svo undur
fagur og hentugur, að enginn
annar stóð nokkurn samanburð.
Þar var eins og skaparinn hefði
óbeðinn — eða kannske fyrir afl
þögulla bæna — smíðað hinn
undurfagra skemtigarð, þar sem
þúsundir manna gátu mætt í
skjóli fyrir kulda og skugga fyr-
ir sól. Hversu heitt sem veðrið
hefði verið, sakaði það ekki;
vegna hinna háu og skuggaríku
trjáa. Það var eins og sólin
teygði geislafingur sína inn á
milli trjánna og hengdi ljós-
hjálma hér og þar í lim skógar-
ins. Bærinn Gimli var allur
skreyttur flöggum og fánum,
lömpum og ljósum. Ræðupallur
hafði verið bygður, sem rúmaði
70 manns og söngpallur fyrir
tvo söngflokka, sem ýmist sungu
saman, eða siim í hvoru lagi —
en aldrei hvor með sínu nefi.
Þeir höfðu verið vel og vand-
lega æfðir bæði sér í lagi og sam
an af Brynjólfi Þorlákssyni, sem
mikið og blessunarríkt starf
leysti af hendi meðal Vestur-
íslendinga, en er nú nýlega lát-
inn og „Blundar vært í fóstur-
jarðar faðmni“. Voru í söng-
flokki hinna fullorðnu 120
manns, en í flokki unglinganna
manns.
Um þann unað, sem söngur-
inn skapaði, má að nokkru dæma
af vísu sem Sigurður Markús-
son kastaði fram á hátíðinni. Sig
urður þessi var söngvinn maður
og vel hagorður. Hann var föður-
bróðir Maríu Markan. Vísuna
gerði hann eftir að sungið hafði
verið „Faðir andanna". Vísan er
þannig:
„Söngur, lífs og gleðigjafi,
Gimli börnum hækkar brá —
Er sem drottins englar hafi
ofan stígið himni frá“.
Sérstakur staður var á hátíð-
inni fyrir alt gamla fólkið, sem
verið hafði hér fimtíu ár eða
lengur. Voru þeir allir heiðurs-
gestir hátíðarinnar.
Sæti voru í garðinum fyrir
2000 manns, en 4000 var talið að
sótt hefðu hátíðina.
Auk söngflokkanna var þar
15 manna lúðrasveit, sem Gutt-
ormur J. Guttormsson skáld
stjórnaði með list og fjöri.
Samvinnuna og eininguna á
þessari hátíð má bezt marka á
því, að kvenfélögin bæði: það
lúterska og unitariska, tóku sam
an höndum við veitingarnar og
fórst það prýðilega. Einar Jóns-
son stýrði hátíðinni, hann var þá
bæjarstjóri á Gimli, en B. B.
Olson var skrifari hátíðanefndar
innar.
Eftirfarandi auglýsing birtist
1 íslenzku blöðunum nokkru fyr-
ir hátíðahaldið.
Munið eftir Gimli.
1- Að Gimli verður haldin
fimtíu ára landnámshátíð íslend
lnga í Ameríku laugardaginn .22.
agúst næstkomandi.
2- Öllum íslenzkum frumherj-
^m> hvar sem þeir búa í þessari
neimsálfu, hefir verið boðið á
h4b'ðina.
Tveggja manna nefnd — B.
; ^aldvinsson og Guðmundur
Jelsted — hefir verið valinn til
fess að mæta þeim á vagnstöð-
lnni á Gimli og annast um leið-
Sogn þeirra og aðhlynning allan
ha««Waginn
■ Skrautganga mikil verður
f 10 frá vagnstöðinni á Gimli
y| komu lestarinnar þangað kl.
sð morgni dagsins.
• Gimlibær verður allur
sreyttur Svo sem föng eru bezt
1 • hús, stræti og vagnar.
6. Kvenfélögin bæði, það lút-
erska og unitariska hafa tekið
það að sér að annast í samein-
ingu allar veitingar þeirra 3000
gesta, sem væntanlegir eru á há-
tíðina.
7. Mikill viðbúnaður og full-
kominn hefir verið gerður í listi-
garði bæjarins, til þess að gest-
um megi líða þar sem bezt.
8. í garðinum verður nákvæm
líking fyrsta bjálkahússins, sem
bygt var í landnáminu 1875 og
með þeim húsgögnum, sem þar
voru notuð fyrsta veturinn. Ein
landnámskonan verður í bjálka-
húsinu allan daginn og ræðir þar
við gesti hátíðarinnar.
9. Nákvæm líking af bátum
þeim, sem frumherjana fluttu
frá Winnipeg til landnámsins
um haustið 1875, verður einnig
til sýnis í grend við garðinn
(konan, sem getið er um að verði
allan daginn í bjálkakofanum
til skrafs og ráðagerða, var frú
Stefánsson móðir Steinunnar
blaðakonu, sem gift er dr. Sum-
merville í Winnipeg). Meðal
annars, sem geymt var og sýnt
í bjálkakofanum, var: rúm-
stæði, rúmfjöl, skrautstafir, rúm
ábreiða, lýsislampi, kvörn, rokk-
ur, snælda, kambar, músagildra,
kertisstjaki, askur og ausa. Þessi
bjálkakofi var bygður úr mjó-
um trjám, börkurinn var ekki
fleginn af þeim, en mold og
mosa var troðið eða klest í rif-
urnar. Ofan á tóftina var reft
með mjóum renglum, einnig ó-
byrktum, og þakið með mold og
mosa. Svo lágt var undir loftið
að tæplega var gengt meðal-
manni uppréttum.
Kofinn var 16x12 fet að stærð.
Litlar dyr voru fyrir gafli og
örlítill gluggi á annari hliðinni.
Þar var ekkerkt gólf, nema mold
in. Þar var eldstó og örlítið borð
í einu horninu.
Því er tæplega hægt að trúa
hvílíkur fjöldi það var, sem lét
sér ant um að sjá og skoða kof-
ann: „Hefirðu séð kofann?“
„Komdu og sjáðu kofann!“ „Við
skulum koma og sjá kofann!“
Þetta gall við úr öllum áttum.
Og sumir voru þar lengi. Sumir
stóðu þar inni og störðu á ein-
hvern sérstakan hlut í kofan-
um, eins og þeir gætu ekki slitið
sig frá honum. Sumir þurkuðu
sér um augun þegar þeir komu
út. — Fróðlegt hefði það verið
að sjá inn í huga þeirra.
Finnur Johnson, fyrvetandi
ritstjóri Lögbergs, sem skrifaði
hátíðar fréttirnar í það blað,
segir um bjálkakofann: „Engum
íslending gæti nú komið það til
hugar, með konur og börn, að
hafast við í slíkum húsakynn-
um; og það vetrarlangt. Kofi
þessi er sýnilegt og áþreifanlegt
tákn þess allsleysis, sem fyrstu
frumbyggjarnir íslenzku í Vest-
ur Canada, áttu við að búa. Þar
er umhugsunarefni fyrir afkom-
endur þeirra — og verður það
lengi —“
Það var eins og alt hjálpaðist
að til þess að hátíðin gæti orðið
sem allra ánægjulegust: Veðrið
gat ekki verið betra, glaða sól-
skin allan daginn, en samt ekki
of heitt.
Hátíðin var byrjuð kl 12 með
fagurri bæn, sem séra Jónas A.
Sigurdson flutti. Að henni lok-
inni var sunginn sálmurinn:
„Faðir andanna". Að söngnum
loknum var kallað einhversstað-
ar úti í mannþrönginni og beðið
um að sungið yrði aftur erindið
með orðunum: „líkna landinu
kalda“. Það var gert. Söngur-
inn var indæll, en klökkur og
margir klútar sáust á lofti úti í
þyrpingunni.
Næst var gefið hlé til kl. 2,30.
Sumri notuðu þann tíma til þess
að hressa líkamann með góðri
næringu, aðrir til þess að seðja
sálina á einhvern hátt. Sumir
leituðu uppi gamla vini, frænd-
ur eða kunningja, sem þeir
höfðu ekki séð lengi, og varð
þar víða fagnaðarfundur:
Tveir gamlir menn mættust
þar, sem höfðu verið hásetar á
sama skipi þegar þeir voru ung-
ir heima á íslandi; en höfðu al-
drei sést síðan, þó þeir hefðu
báðir verið hér vestra yfir 40 ár.
Aðrir tveir menn, háaldraðir,
höfðu verið smalar sinn á hvor-
um bæ og setið saman yfir án-
um; þeir höfðu báðir fluzt vestur
um tvítugs aldur, en aldrei mæzt
fyr en hér á hátíðinni.
Tveir fermingarbræður, sem
gengið höfðu saman til prestsins.
höfðu verið hér' vestra um 50
ár, en aldrei fundist fyr en nú.
Það var eftirtektarvert hversu
misjafnt hrifningin og geðs-
hræringarnar lýstu sér í lát-
bragði þessa fólks, sem mætti
fornvinum sínum í fyrsta skipti
eftir 40—50 ár. Sumir voru dul-
ir og þögulir, og vildu helzt sem
fæst segja um liðin ár, bjuggu
auðsjáanlega yfir mörgum hugs-
unum, sem fróðlegt hefði verið
að geta lesið. Aðrir gáfu hugs-
unum sínum lausan tauminn.
Það var eins og þeir yrðu allir
að augum; þeir virtust opna all-
ar dyr sálar sinnar og ætlast til
að hinir, sem þeir mættu, gerðu
það sama.
Klukkan 2,30 setti forsetinn
hátíðina aftur. Flutti hann
snjalla ræðu, bæði á íslenzku og
ensku, því hann var jafnvígur
á bæði málin og þar var fjöldi
fólks, sem ekki skildi íslenzka
tungu. Hann stjórnaði hátíðinni
með hinum mesta skörungsskap.
Skemtiskráin var löng og
vönduð. Skal því ekki frekar
lýst, nema að því leyti að Einar
H. Kvaran flutti ræðu fyrir
minni Vestur-lslendinga með
kveðju frá stjórn og þjóð Is-
lands. Þótti mörgum vænt um
þá ræðu; hún var talinn fyrir-
boði langrar og bróðurlegar sam
vinnu milli íslendinga austan og
vestan Atlants-ála; enda var
ekki hægt að velja mann, sem
túlkað gæti betur hug og hjarta
allra íslendinga: hlýleikinn, vel-
viljinn og skilningurinn á lífi,
starfi og kjörum Vestur-íslend-
inga fanst streyma eins og verm
andi ylur út yfir allan mann-
söfnuðinn frá hverri setningu í
ræðunni. Hér fylgir kveðja sú,
sem hann flutti frá stjórn og
þjóð íslands: „Háttvirta sam-
koma: Ég stend hér í dag sem
fulltrúi stjórnarinnar á Islandi.
Það samkvæmt hennar vilja,
umboði og tilmælum að ég á-
varpa ykkur á þessari hátíð ykk-
ar. Fyrir hennar hönd og ís-
lenzku þjóðarinnar á íslandi ber
ég fram þá ósk, að bræðraband-
ið milli hennar og þeirra manna,
sem hér verða af íslenzku bergi
brotnir, megi aldrei slitna.----
Fyrir hönd íslenzkrar stjórn-
ar og þjóðar þakka ég Vestur-
íslendingum fyrir alla þá sæmd,
sem þeir hafa áunnið þjóðstofni
vorum með framkomu sinni í
þessari álfu, við hvaða örðug-
leika sem þeir hafa átt að stríða.
Og ég þakka þeim þá ekki síð-
ur fyrir það af hve mikilli göf-
ugmensku og ástríki þeir hafa
styrkt bræðraböndin.
Og fyrir hönd stjórnarinnar á
íslandi og íslenzku þjóðarinnar
þar, árna ég ykkur allrar bless-
unar á óförnum leiðum“.
Einar Hjörleifsson Kvaran
sagði einhverju sinni að gildi
orðanna væri ekki einungis
fólgið í því hver þau væru, held-
ur engu síður 1 því hvernig þau
væru flutt. Ég þarf ekki að taka
það fram hér hvernig þessi orð
hans voru flutt. Þau snertu
djúpt tilfinningar allra þeirra,
sem á hann hlýddu.
Skemtiskráin stóð yfir í fulla
fjóra klukkutíma. En svo var
mikil áfergja fólksins að heyra
alt, sem fram fór að enginn
sýndi ókyrð né ferðasnið fyr en
því var öllu lokið.
Enginn getur haldið því fram,
sem opin hefir andleg augu, að
hátíð eins og þessi geti liðið hjá
eftir straumi viðburðanna, án
þess að hún skilji eftir nokkur
þjóðræknisleg áhrif. Það er að
vísu rétt að þetta var meira en
venjulegur þjóðræknis- eða Is-
lendingadagur, og hefir því haft
dýpri og varanlegri áhrif en þeir
hafa venjulega. En það var held-
ur ekki fullkomin þjóðhátíð;
það var mitt á milli. íslendinga-
dagarnir eru nokkurs konar smá
vaxin útgáfa af þjóðhátíðum, og
því gæti ég trúað að þeir yrðu
langlífastir allra íslenzkra stofn-
ana í Vesturheimi.
Undirbúningurinn undir slík-
ar hátíðir sem þessa, skapar í
sálarlífi fólksins meiri og dýpri
hreyfingu en það gerir sér grein
fyrir. Það er svo ótal margt, sem
þar skolast á land úr hafróti
hugsananna, sem áður var
gleymt, eða jafnvel týnt.
Nú eru liðin 25 ár síðan Gimli
Fáein orð frá Morden byggð
„Allt fram sireymir endalaust.ár og dagar líða".
Síðan Dr. Beck skrifaði um 50
ára afmæli byggðarinnar okkar
síðastliðið sumar, hefir ekkert
heyrzt héðan. Reyndar er ekki
mikið að frétta úr þessari litlu
byggð; samt má, ef til vill, eitt-
hvað tína til. Ef Lögberg vill
taka við þessum fáu línum, og ef
einhverjum þykir gaman að
frétta héðan, þá er tilganginum
náð.
Veturinn hefir verið langur og
strangur, snjór mikill, sem fór
hátíðin var haldin. Og er nú haf- ! að miklu leyti um miðjan apríl,
ið starf til undirbúnings 75 ára
landnámshátíð Vestur-íslend-
inga. Er vonadi að hún verði að
engu leyti eftirbátur Gimli-
hátíðarinnar 1925:
Við gátur lífs og meginmál
er mönnum skylt og holt að
glíma.
Það endurlífgar anda og sál
að endurminnast liðins tíma.
Sig. Júl. Jóhannesson
en síðan hefir hver bylurinn
rekið annan. Að vísu þýður á
milli, og vatn því víða undir
snjónum, og nú 5. maí er jörð
alhvít af snjó, og í gær var snjó-
koma. Það hefir því fram að
þessu ekki verið um neitt veru-
legt „vor“ að ræða, og ekkert út-
lit fyrir að sáning byrji fyrst um
sinn, og er bændum ekki farið
að lítast á blikuna, því vanalega
er hveitisáning um það að vera
búin um þetta leyti.
Á ferð og flugi
Með Gullfaxa iil Prestwick
I dag er laugardagur 18. marz
1950, og ég er staddur um borð
í skýjakljúfnum Geysi á flug-
ferð milli Reykjavíkur og Prest-
wirck. Ferðahugur er sérstakt
sálrænt fyrirbrigði, og þennan
morgun vaknaði ég kl. 5.30 eftir
væran sjö stunda svefn, alveg
af sjálfu sér. Ferðahugurinn
kvöldið áður hafði stillt á þann
tíma og verkaði eins og vekjara-
klukka. Það er bjart veður, al-
heiðríkt, logn og svo sem 3—4
stiga frost. Kl. 8.45 er Geysir
kominn á loft með okkur. Kl.
10.08 kemur flugfreyjan með
„fréttablaðið“ framan úr stjórn-
klefanum. Þar er okkur skýrt
frá því, að við fljúgum í 9000
feta hæð, að 18 stiga frost sé úti
fyrir í þessari hæð og að við
munum koma til Prestwick kl.
13.55. Allt í lagi!
Það er unaðslegur morgun
þarna uppi í háloftunum. Mér
líður hvergi betur en uppi á há-
um fjöllum eða í flugvél. Lækn-
arnir segja víst, að það sé af
lágum blóðþrýstingi. Ég held, að
það sé fremur af því, að þá flýg-
ur maður frjáls eins og fuglinn
„háa vegaleysu" og skilur á-
hyggjurnar eftir niðri á jörðinni.
Það er ágætt að skrifa hér, þar
sem maður situr í sínum þægi-
lega flug-„bedda“, og ég hafði
haft á orði að senda Vísi eitthvað
frá ferðalaginum. Bezt er að
efna gefin heit sem fyrst, og hér
er ekkert sem truflar. Niðurinn
frá hreyflunum er róandi og
varla nokkrum til óþæginda.
Já, þannig rætast draumar vor
mannanna! Hér fér nú „vorboð-
inn ljúfi“, sem Jónas kvað um,
í líki risavaxins fugls, sem tækni
nútímans hefir fullkomnað. Hér
fer hann „með fjaðrabliki“ um
háloftin, því það blikar á vængi
hans hér uppi í sólskininu, yfir
þokudúknum, sem nú hefir
breitt úr sér fyrir neðan okkur.
Á löngum vetrarkvöldum lið-
inna alda hafa sveimhuga ungl-
ingar setið við íslenzkar hlóða-
glæður, horft í eldinn og látið
sig dreyma um, að ævintýrin
mættu rætast. „Fljúgðu, fljúgðu
klæði og „renni, renni rekkja
mín, hvert sem ég vil!“ Þráin
til að lyfta sér til flugs, sem
logaði í þessum liðnu kynslóð-
um, þrátt fyrir kulda og kröm,
og yljaðist við eld ævintýra og
sagna, hefir hér náð einu tak-
marki, og ævintýrið er orðið að
veruleika. Hér svífur nú klæðið
undir fótum okkar og farþeg-
anna á Geysi, hvít þokubreiðan,
mjúk og hlý eins og nýþvegin
vorull breidd til þerris á grænni
flöt, því hér og þar sér niður á
grænleitt hafið. —
En nú vekur flugfreyjan okk-
ar ástúðlega mig upp af þessum
hugleiðingum og ber okkur á-
gætt íslenzkt kaffi með kræsing-
um. Strendur Skotlands eru ekki
langt undan, landsins, sem frægt
er í söngvum og sögum, með há-
löndin, sem Robert Burns orti
um sín ástaljóð og gat aldrei
gleymt. Það er gamla sagan og
sú sama og hjá okkur heima.
Ættjarðarástin er alls staðar
söm við sig.
Um stund fljúgum við í gegn-
um þokuhaf svo dimmt, að varla
sér yfir á skrúfuvængi fjarri
hreyfilsins þeirra tveggja, sem
ég hefi útsýn yfir frá mínum
glugga. En fjórhreyfluð vélin,
knýr okkur áfram, út úr þok-
unni, og áður en varir erum við
aftur í sólskini. Og nú er þoku-
teppið fyrir neðan okkur farið
að leysast upp í ærið einkenni-
legar myndir. Nrangar og strók-
ar, stallar og kúfar, teygja sig
upp í sólskinið. Sumar þessar
þokumyndir taka á sig líkingu
dýra og manna. Og þarna sé ég
ekki betur en komi svífandi á
móti mér kollurinn á einum
kunningja mínum heima í
Reykjavík. Höfuðlagið er það
sama. En svo er þetta náttúrlega
ekkert annað en tálmynd, sem
þokan fyrir utan og ímyndunar-
afl sjálfs mín höfðu lagt saman
í að skapa. En mikið var mynd-
in lík fyrirmyndinni!
Aftur fljúgum við í gegnum
þokuhaf, og það er eins og kólni
í vélinni í hvert sinn sem þokan
legst að. En svo birtir aftur og
hlýnar. Og nú sézt „Barrahead“
framundan — og brátt koma æ
fleiri og fleiri af Skotlandseyj-
um í ljós. Á tilsettum tíma lent-
um við í Prestwick, og þessum
fyrsta áfanga ferðarinnar er
lokið.
Að lokum þetta: íslenzku milli
landaflugvélarnar standast full-
komlega samanburð við sams-
konar farartæki annarra þjóða.
Áhafnirnar eru úrvalsfólk, og
þjónusta öll stendur ekki að baki
sams konar þjónustu í erlendum
millilandaflugvélum. Ég hefi
þegar átt kost á að gera um þetta
nokkurn samanburð, af eigin
sjón og reynd. Það er óskandi,
að flugfélögin okkar tvö megi
verða þess megnug að halda
velli í samkeppninni við hin
stóru erlendu flugfélög og eflast
sem mest og bezt, til gagns og
heilla fyrir hina íslenzku þjóð.
Þökk fyrir ánægjulega ferð!
Sveinn Sigurðsson
VÍSIR, 3. apríl.
Smith: „Konan mín er sannar-
lega nýtin. Hún bjó mér til bindi
úr gömlum kjól, sem hún átti“.
Jones: „Það er ekkert. Konan
mín bjó sér til kjól úr bindi, sem
ég átti“.
Heilsufar fólks er yfirleitt
gott. Mrs. Ágústa Gíslason gekk
undir uppskurð á sjúkrahúsi
Mordenbæjar 16. marz, en er
nú sem betur fer komin heim.
Það hefir verið heldur dauft
hér, að undanteknum fáeinum
danssamkomum. — Tvo fundi
hefir deildin „Island“ haft..Tveir
erindrekar mættu fyrir hennar
hönd á þjóðræknisþinginu, Mr.
J. B. Johnson, sem nú er forseti
deildarinnar, og Thorsteinn J.
Gíslason.
Manitoba Hydro Commission
býst við að leiða raforku um
byggðina næsta sumar. Sem von
er, hlakkar fólk til þess að þetta
verði gjört. Er búið að þrá þetta
lengi.'
Nokkrir ungir menn úr vorum
hópi fóru austur til Ontario, og
unnu við viðarhögg í vetur, en
eru nú komnir heim fyrir
nokkru.
Fjórir ungir menn stunda nú
nám við Búnaðarskóla Mani-
tobafylkis: William og Lawrence
Johnson, William Ólafsson og
Ragnar Gillis. Ragnar var heiðr-
aður fyir ágæta frammistöðu af
skólanum og er það gleðiefni.
Doreen Ólafsson og frænka
hennar, Frances Johnson, stunda
nám á miðskólum (High Scools).
Sú fyrnefnda í Morden, en hin í
Winnipeg.
Þær systur, Freyja og Lára
Ólafsson, fóru til Elfros, Sask.
um páskana. Þær heimsóttu
móðursystur sína Mrs. Carl
Halldórrsson.
Mrs. B. Brynjólfsson frá
Vancouver, B. C. var hér í byggð
inni í tvær vikur, gestur á heim-
ili frænda síns og konu hans, Mr.
og Mrs. F. Stephenson.
Frá fyrstu tíð þessarar byggð-
ar höfum við reynt að koma
saman á sumardaginn fyrsta. —
Ekkert hefir verið sérstaklega
merkilegt við þessar sumarmála
samkomur okkar. Hér getur eng
inn sungið eins og Pétur, né
prédikað eins og Páll, en við
höfum gaman af að koma saman
á þessum uppáhaldsdegi Islend-
inga, syngja „hver með sínu
nefi“, „Hvað er svo glatt“ „Þú
vorgyðjan svífur“, „Vorið er
komið“ og mörg fleiri íslenzk
sumar- og sólarljóð; óska hvert
öðru góðs og gleðilegs suamars,
drekka kaffi o. s. frv.
Þjóðræknisdeildin okkar „Is-
land“ hefir staðið fyrir þessum
samfundum, síðan hún var
mynduð, og einn þennan skemti-
fund átti að hafa síðastliðinn
fyrsta sumardag, 20. apríl, en
sökum leysinga og illra, helzt
ófærra vega varð ekkert af þess-
um samfundi og þótti fólki það
ekki gott.
Sextánda apríl bilaði flóð-
garður svo sem eina mílu vestur
af Morden, sem er verzlunar-
staður okkar. Helmingur bæjar-
ins varð fyrir skemdum. Vatn
var svo djúpt, að báta varð að
nota, og flóð þetta kom svo
snögglega að fólk var alls ekki
undir þetta búið. Búist var við
að flóðlokan myndi ráða við
vatnið, en það varð ekki. Þetta
flóð stóð ekki yfir nema í 2 til 3
daga, því brugðist var við skjótt
og skarðið fyllt með 400 sand-
pokum, mold og trjávið. Vatn
þetta nefnist Lake Minnewashta
og er búið til af manna höndum
þannig að stífla eða flóðgarður
var hlaðinn þvert yfir gil og er
hann heilmikið mannvirki, sem
Dominion stjórnin borgaði.
Þegar um ekkert flóð er að
ræða þá er vatnið um 50 fet á
dýpt. Dept. of Fisheries setti
smáfiska í þetta vatn fyrir nokkr
um árum og er sagt að þeir hafi
margfaldast og þrífist vel.
Seinni partinn í sumar eða
haust á að hreinsa og leiða vatn
úr þessu áminsta vatni um
Mordenbæ, eru það mjög mikil
hlunnindi og búist er við að það
verði til þess að fleiri verkstæði
verði sett á fót en þar nú eru.
Með beztu óskum til Lögbers
T. J. G.