Lögberg - 22.02.1951, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. FEBRÚAR, 1951
NÓTT
OG
MORGUN
Eftir LYTTON LÁVARÐ
J. J. BlLDFELL, þýddi
Máske; ég er að bíða eftir vagninum, sem
að maður átti að koma með hingað, ég ætla
að taka mér dálítinn túr“.
„Við erum glöð að sjá þig, herra!“ sagði
ungfrúin, sem upplýsingin um listivagninn
hafði sett innsigli sitt á, í viðbót við hina fyrri
vinsamlegu framkomu mannsins, og hún lagði
nafnspjald í lófa hans, sem á var prentað:
„Wavers and Snow Staymakers, High
Street“.
Maðurinn lét nafnspjaldið í vasa sinn, stökk
út úr póstvagninum og ýtti keppinaut sínum í
hvítu yfirhöfninni til hliðar og rétti ungfrúnni
hendina, sem tók þeirri kurteisi fegins hendi
og studdist við armlegg mannsins viðmótsþýða
„Þessi maður hefir verið svo kurteis við
mig, James“, sagði hún, og James tók ofan
hattinn. Hinn maðurinn klappaði á öxlina á
honum, — „ó, þú ert ekki ánægður — ertu? Ó,
nei langt frá því að þú sért ánægður! Góðan
daginn! Eftirlitsmaður, þetta er kassinn minn!“
Á meðan að Philip var að borga ökumann-
inum, fór maðurinn fram hjá honum og hvísl-
aði að honum:
„Þú gleymir ekki honum gamla Gregg —
Er nokkuð um að vera hérna — spilltu ekki
skemmtun minni þó við hittumst!“ fór hann
svo inn í gistihúsið blístrandi „God save the
King“.
Philip brá og reyndi að glöggva sið á mönn-
unum, sem hann hafði mætt í piássinu ó-
kunna, er hann hafði verið tekinntil og 'hélt
að hann myndi eftir andlitsfallinu, sem þessi
samferðamðaur hans bar, en reyndi þó ekki að
ná frekari kynningu af honum, heldur spurði
til vegar heim til hr. Mortons og hélt af stað
þangað. Honum var sagt að hann gæti stytt
sér leið með því að fara götuslóða, sem honum
var vísað á og sagt að við byrjun hans væri
tréstaur reistur upp til vegvísis. Hann fann
götuslóðann og hélt inn á hann. Öðru megin
við hann var hvítur veggur meðfram matjurta-
garði, sem læknirinn í bænum átti, á hinn veg-
inn var trégirðing með fram skógræktargarði.
Það var engin umferð um þessa götu, því það
var kominn sá tími að fólk var ekki lengur á
ferðinni til viðskipta í landbæjunum. Engin
hreyfing eða hljóð heyrðist nema hans eigið
fótatak. Þegar hann kom nær enda þessarar
götu, sem nær var aðalgötu bæjarins, sá hann
stóra búð og við síðustu geisla sólarinnar, sem
geisluðu á gluggunum sá hann nafnið „Morton“,
en rétt í sömu andránni heyrði hann sáran grát-
ekka. Hann stansaði og sá að í anddyri við hús
læknirins, sem lá út að veginnm, sat drengur
á steintröppum og grét sáran — það var eins
og hitastraumur færi um hann allan. Þekkti
hann virkilega hreiminn í þessum grátstunum?
Hann gekk til drengsins og lagði hendina á öxl-
ina á honum:
„Ó, ekki — ekki — ég bið þig að gjöra það
ekki — ég ætla að fara, svo sannarlega ætla
ég að fara!“ stundi drengurinn upp og vék
sér undan handtakinu og. hélt höndunum enn
fyrir augum sér.
„Sidney!“ sagði Philip. Drengnum brá og
hann stóð upp, hljóðaði upp í gleði sinni og
hljóp í fangið á bróður sínum.
„Ó, Philip! elsku, elsku, Philip! Þú ert
kominn til að taka mig heim aftur til hennar
mömmu; ég skal alltaf vera góður, ég skal
aldrei vera óþekkur við hana aftur — aldrei —
aldrei. Mér hefir liðið svo ósköp illa“.
„Sestu niður og segðu mér hvað þeir hafa
gjört þér“, sagði Philip og bældi niður geðs-
hræringuna, sem að hann hafði orðið fyrir þeg-
ar nafn móður hans var nefnt.
Svo sátu þeir þarna á ísköldum steintröpp-
unum við anddyri á húsi manns, sem var þeim
alókunnugur, munaðarleysingjarnir tveir: Phil-
ip með hægri hendina um mitti bróður síhs.
Sidney hjúfraði sig upp að brjósti Philips
og sagði honum frá því, sem á daga hans hefði
drifið, máske nokkuð aukið, og þegar að hann
kom að því, sem skeði þá um morguninn, rétti
hann út hendina og sýndi Philip vandarförin
á henni. Philip varð svo æstur í skapi út af
þessum vott harðneskju og grimmdar, að hann
vildi strax fara á fund hr. Mortons og taka
fyrir kverkarnar á honum, og var ekki laust
við að sú aðstaða Philips hefði áhrif á frásögn
Sidney um rangindin, sem að honum höfðu ver-
ið sýnd og hugarangrið sem að hann hafði
orðið að líða. Þegar að hann hafði lokið sögu
sinni, hélt hann sér fast við bróðir sinn og
sagði: (
„Við skulum ekki fást um þetta, Philip; við
förum nú heim til hennar mömmu“.
Philip svaraði:
„Hlustaðu á mig, elsku bróðir minn. Við
getum ekki farið til hennar móður okkar. —
Seinna skal ég segja þér, hvers vegna að við
getum það ekki. Við erum einir í veröldinni —
við tveir! Ef að þú vilt koma með mér — guð
hjálpi þér! Þú verður þá að ganga í gegnum
þrautir og þjáningar: Við verðum að vinna og
þræla, og þú verður að þola kulda og máske
hungur, og vera þreyttur Sidney — dauðþreytt-
ur, lengi og oft! Þú veist, að fyrir löngu síðan,
þegar að ég var svo ákaflyndur, að þá var ég
aldrei vondur við þig. Nú sver ég, að ég skal
heldur bíta úr mér tunguna, en að segja eitt
einasta ónotaorð í þinn garð. Ég get ekki lofað
meiru. Hugsaðu þig vel um. Heldurðu að þú
munir ekki sakna þægindana, sem þú nýtur
oú?“
„Þægindanna!“ endurtók Sidney raunalega
og leit á vandarförin á hendinni á sér. „Ó, lát—
lát — láttu mig fara með þér. Ég dey ef ég verð
hér eftir. Já, ég dey áreiðanlega!“
„Hafðu ekki hátt um þig!“ sagði Philip, því
að hann heyrði fótatak og sá fölleita manninn
koma í hægðum sínum eftir götunni. Það var
eins og að honum brygði.Hann stansaði og leit
raunalega til drengjanna.
Þegar að hann var farinn fram hjá stóð
Philip upp.
„Það er þá afráðið“, sagði hann ákveðinn.
„Komdu með mér undir eins. Þú ferð ekki til
þessa fólks aftur. Komdu fljótt: „Við þurfum
að ferðast margar mílur í nótt“.
\
6. Kapítuli
Fölleiti maðurinn gekk inn í búðina til hr.
Mortons, leit í kringum sig og sá kaupmann-
inn vera að sýna ungri konu, sem var nýgift
sjal. Hann settist á stól, og þegar búðarráðs-
maðurinn kom til hans með bugti og beyging-
um, sagðist hann ætla að bíða unz hr. Morton
væri búinn að afgreiða konuna.
Eftir að konan hafði skoðað sjö sjöl, og sagt
hr. Morton hve falleg þau væru, sagðist hún
þurfa að hugsa málið betur og fór. Herra Mor-
ton kom að heilsa upp á gestinn.
„Herra Morton“, sagði fölleiti maðurinn,
„þú hefir ekki breyst mikið. Þú manst ekki
eftir mér?“
„—Ja, hérna, hr. Spencer! Ert það virkilega
þú? Það hefir margt drifið á dagana síðan að
við sáumst síðast! Vertu velkominn! Hvað hef-
ir dregið þig til N . . .? Viðskitpi?"
„Já, verzlunarviðskipti. Við skulum koma
inn fyrir“.
Herra Morton fylgdi gesti sínum inn í setu-
stofuna, þar sem Tom sat á stól og var að ljúka
við brauðsnúðinn. Hr. Morton sagði honum að
fara út að leika sér, og fölleiti maðurinn sett-
ist niður.
„Herra Morton“, sagði gesturinn og leit á
föt sín; „ég er í sorgarklæðum eins og þú sérð.
Ég syrgi systir þína. Ég hefi ekki komist yfir
minn fyrri kunningsskap við hana — get ekki
gleymt henni“. ,
„Systir mín! Hamingjan hjálpi mér!“ sagði
hr. Morton og fölnaði; „er hún dáin? Vesalings
Katrín! Og að ég skyldi ekki hafa frétt það.
Hvenær dó hún?“
„Fyrir fjórum dögum síðan; og — og —“
sagði hr. Spence hrærður. „Ég er hræddur um
allslaus. Ég hafði verið burtu úr landinu í
nokkra mánuði; þegar að ég kom til baka í vik-
unni sem leið, sá ég í dagblöðunum (ég læt
alltaf halda þeim saman) stutta frásögn af mál-
inu sem að hún höfðaði,gegn Baufort lávarði
fyrir nokkru síðan, svo ég ásetti mér að leita
hana uppi og mér tókst það í gegnum lögmann
hennar, en það var oft seint. Ég komst þangað,
sem að hún átti heima tveimur dögum eftir að
hún var — jörðuð. Ég ásetti mér þá að heim-
sækja þig og vita hvort nokkuð væri hægt að
gjöra fyrir þá, sem að hún skildi eftir“.
„Drengirnir eru aðeins tveir. Philip sá eldri
er í R—! og líður vel, sá yngri er hér hjá mér
og frú Morton, það er mánuður. — Það er að
segja, hún lætur sér mjög umhugað um hann.
Ehem! Vesalings — vesalings systir mín!“
„Er hann líkur móður sinni?
„Mjög líkur henni, þegar að hún var ung —
vesalings Katrín!"
„Hvað er hann gamall?“
„Um tíu ára held ég, veit það ekki upp á
víst; hann er miklu yngri heldur en hinn. Svo
að hún er dáin!“
„Herra Morton, ég er gamall og ógiftur
(raunalegt bros lék um varir hr. Spencers, er
hann sagði þetta); lítill hluti af eignum mínum
er samkvæmt erfðaskrá ánafnaður skyldfólki
mínu; hitt á ég sjálfur, og ég held mig ekki um-
fram efni. Eldri drengurinn er máske orðinn
nógu gamall til þess, að sjá að einhverju leyti
fyrir sjálfum sér. En sá yngri — máske að þú
hafir fjölskyldu sjálfur og getir verið án hans!“
Herra Morton hikaði við og bretti upp
bugsnaskálmar sínar.
„Þetta er mjög vingjarnlega sagt af þér. Ég
veit ekki — við skulum sjá. Drengurinn er úti
núna, en komdu klukkan tvö, ef þú vilt gjöra
svo vel og borðaðu miðdagsverð með okkur.
Jæja, svo hún er dáin og horfin! Það er nú
svo. í millitíðinni skal ég tala um þetta við
frú Morton“.
„Ég þigg boð þitt“, sagði hr. Spencer og stóð
á fætur.
„Ó!“ sagði hr. Morton, „ef Katrín hefði gifst
þér, þá hefði hún verið hamingjusöm kona“.
„Ég hefði reynt að gjöra hana það“, sagði
hr. Spencer, leit undan, kvaddi og fór.
Klukkan var orðin tvö, og Sidney var ó-
kominn. Það hafði verið sent til fólksins, sem
að hann var sendur til; hann hafði ekki komið
þar.
Herra Morton var orðinn órólegur og þeg-
ar Spencer kom til miðdagsverðar, þá var hr.
Morton farinn og hann kom ekki aftur fyrr
en klukkan þrjú. Hann hafði verið tafinn þann
dag frá því að neyta bæði morgunmatar og
miðdagsverðar á réttum tíma, og sökum þess
að Sidney átti sinn þátt í því, ásetti hann sér
að láta hann fara undir eins og að hann fynd-
ist. Frú Morton var talin trú um að drengurinn
væri einhvers staðar í felum, og mundi koma
þegar að hann væri orðinn nógu hungraður.
Hr. Spencer reyndi að gjöra sig ánægðan með
það, og nartaði í kindakjötssteikina, sem að
honum var færð, og var brunnin. En þegar að
klukkan var orðin fimm, sex, sjö og drengur-
inn fannst ekki, — þá féllst jafnvel frú Morton
4, að tími væri kominn til þess, að hefja form-
lega leit. Svo heila fjölskyldan fór af stað, feinn
í hverja áttina. Klukkan var orðin tíu, þegar að
leitarfólkið kom saman aftur, og allt sem það
hafði orðið vísara var, að drengur, sem líktist
Sidney hefði sést á þremur stöðum í bænum í
fylgd með ungum manni, og síðast utarlega í
bænum, á vegi sem að lá til iðnaðarhluta bæj-
arins. Þessar fréttir veittu hr. Morton hugar-
fró, að því leyti, að þær lægðu óttann, sem að
sárast sveið, — þann að Sidney hefði drekkt
sér. Drengir drekkja sér stundum! Lýsingin á
unga manninum kom alveg heim og saman við
ferðafélaga Spencers, svo að hann var ekki í
neinum vafa um, að hann væri sami maður-
inn, og svo styrktist hann í sannfæringu sinni,
þegar að hann minntist þess, að hann hefði séð
hann þá um daginn með ljóshærðum dreng
við anddyrið á læknishúsinu, og hann styrktist
ennþá betur þegar hann minntist þess hve líkur
þessi maður hefði verið Katrínu, sem kom hon-
um til þess að veita honum sérstaka eftirtekt í
póstvagninum og spurningarnar sem höfðu
víikið grunsemd Philips. Leyndardómurinn
varð þannig augljós. — Sidney hafði flúið með
bróður sínum. Ekkert meira varð aðhafst þá
um kveldið.
\
Stjórn og starfsfólk
Safeway búðanna
býður erindreka, sem koma
á hið þrítugasta og annað
ársþing þjóðræknisfélags
íslendinga í Vesturheimi, vel-
komna til Winnipeg og væntir
að þeir njóti mikillar ánægju
af heimsókninni.
CANADIAN SAFEWAY LIMITED