Lögberg - 08.03.1951, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. MARZ, 1951
7
Hugleiðingar um þjóðræknis-
og mannfélagsmól
Framhald af bls. 4.
Minnesota-búa. Við höfum rekið
okkur á eitt suður frá, sem þið
þekkið eflaust hér líka. Það er,
að ekki virðist gera nokkurn
mun hvað langt Norðmenn séu
komnir frá gamla landinu í fjar-
lægð tíma eða vegalengdar, þá
eru þeir altaf jafn fúsir að setja
út á Svía og leiðbeina þeim. Get-
ur skeð að enn megi segja það
um landa og Dani. En með Norð
mennina, þá var alls ekki nauð-
synlegt að fara alla leið heim
til þeirra til að læra um viðhorf
þeirra hvað Svía snertir. Við
þekkjum það vel hjá þeim. sem
„gróðursettir“ eru hér um slóð-
ir. Norðmenn finna enn að ýmsu
í utanríkisstefnu Svía. Þeir
gleyma heldur ekki fyrst um
sinn að Svíar leyfðu flutning á
þýzkum hermönnum yfir Sví-
þjóð til Noregs á meðan á stríð-
inu stóð. Nú er fundið að því að
Svíar kusu það ráð að verða
ekki aðiljar að Norður-Atlants-
hafssáttmálanum. Samt sem áð-
ur ætti að játa það, að Svíar
voru til með að gerast þátttak-
endur í hernaðarsamningi Norð-
urlanda. Þeir voru viljugir að
snúa við blaðinu, að hætta al-
gerlega að reyna að halda sér
við hlutleysis-stefnuna, og að
lofast til þess að veita Norð-
uaönnum eða Dönum aðstoð ef
ráðist yrði á þeirra lönd. Þei
hefði orðið stórtækt skref 1
Svíum. En þá kom Norði
Atlantshafssáttmálinn til si
unnar; Norðmenn og Dai
vildu vera með, en Svíar ek
Mér veittist ágætt tækifæri
tala við kunningja í Stokkhól
1 fyrra — hafði hitt hann nokl
uni sinnum í Bandaríkjunu
Staða hans stendur næst r;
herranum sjálfum í utanrík
deildinni. Hann vildi lítið 1;
hafa eftir sér í blaðaviðtí
Hann rétti mér handrit af ræ
sem hann hafði flutt nýlega i
utanríkisstefnu Svía. Og
Serði hann eitt, sem mér fam
^nfalt og áhrifamikið um le
ann benti bara á stærðar k<
sem hékk á veggnum á bak '
skrifborðið. Hann benti fyrst
^nnland, og hvaða þýðingu þ
hefði að Rússar fái það í sjál
vald sett hvort og hvenær þ
vhJa senda þangað herlið
® ki með því að rjúfa samni
eldur að framfylgja honu
Þetta hefir alvarlega þýðin
lra sjónarmiði Svía. „En“, sa{
vmur minn, „ekki dugar bara
at uga Finnland, nærveru þ<
°g friðarsamning Rússa'„ Lii
sunnar á kortinu“. Og þá bej
ann á Eystrasaltslöndin
atvia, Estonia og Lithuan
eins og við nefnum þau á ens
öl] þau lönd fyrir lön
S eypt af Rússum. Enn var ]
1 suður á bóginn — Pólland
austur-hluti Þýzkalands, alg<
i6ga innan við járntjald hi
raðvaxandi heimsveldis Rú
ands. Svíþjóð er umkringd
PDa vegu af löndum þar s<
ussar ráða mestu. Þetta verð
u aka 111 greina þegar rætt
Fn ufanríkisstefnu Svíþjóð
lön ,Sviar fyígja ekki einræð
máliT,603 lepPum Þeirra
Ipíh Jekar en Skandinavar y
ut. Svíþjóð er lýðræðisland
staða Svía mótast af því.
Nú hef ég aðeins drepið á
a 0 u Norðurlanda og Fir
ands. Hvað þá um íslan
utleysi íslands varð í rai
:?nl dauður bókstafur í síða:
t»u * 1 ®kki var þeim „fáum,
um, smáum“ hrint með s<
emum stríðsaðiljum. Isla
ar aldrei skráð með „Unil
Nati°ns“ __ sameinuðu þjóði
’ sem toku sér það heiti þ<
stnöiö geysti { algleymin
®n fsland var skráð með J
biöíf ^ Nations“ — sambam
Pjoðunum, ef svo mætti að o:
komast, tilgreindar í f0rml<
ru samþykktum sem „vinvei
r smáþjóðir er hjálplegar vc
orustum", — „friendly smal
powers helpful in the v
effort“. Á þeim forsendum tók
ísland virkan þátt í fleiri milli-
landa-stofnunum stríðsárin.
Þannig var Island með í mat-
vælaráðstefnum frá byrjun, í
flugmálaráðstefnum, alþjóða-
bankafundum, og öðrum svipuð-
um samtökum meðal stríðsaðilja
er börðust á móti Þýzkalandi
og Japan.
Island gekk inn í félag Sam-
einuðu þjóðanna í nóvember,
1946, inn í Norður-Atlantshafs-
bandalagið 31. marz, 1949. Blöð
að heiman síðan um áramót
flytja á greinilegan hátt ummæli
stjórnmálaleiðtoga um afstöðu
íslands gagnvart hættu þeirri,
sem nú býður varðveizlu friðar.
Sveinn Björnsson, fyrsti for-
seti hins endurheimta lýðveldis,
sagði í áramótaboðskap sínum:
„Því verður ekki neitað, að á
liðnu ári hafa gerzt atburðir í
heiminum, sem ættu að opna
augu manna fyrir því, hvers
virði það er, ef hægt væri að
skapa frelsi frá, eða öryggi gegn,
ótta. Margar þjóðir fórna nú
miklu til þess að reyna að
tryggja sér slíkt öryggi“.
Ólafur Thors, formaður
stærsta stjórnmálaflokksins á
í s 1 a n d i, Sjálfstæðisflokksins,
sagði í áramótagrein sinni:
„Menn skilja nú, að líf og fram-
tíð siðmenntaðs manns byggist
á því einu, að takast megi að
efla svo varnir frelsisins, að
grimm lund ofbeldisseggjanna
skelfist. Markar sá mikilvægi
skilningur nú stefnu og starf
lýðræðisþjóðanna. íslendingar
vita vel hversu vanmáttugir
þeir eru í þessum heljarátökum.
Þó eiga þeir líf sitt að verja
jafnt og aðrir. Er sjálfsagt að
íslendingar leggi það af mörk-
um sem þeir megna. Er um það
enginn ágreiningur meðal lýð-
ræðisflokkanna á lslandi“.
Forsætisráðherra í s 1 a n d s,
Steingrímur Steinþórsson, einn
af leiðtogum Framsóknarflokks-
ins, sem ásamt Sjálfstæðis-
flokknum fer nú með stjórnar-
völdin, sagði í áramótaræðu:
„Vér íslendingar erum meðlim-
ir í félagi Sameinuðu þjóðanna
og í Atlantshafsbandalaginu.
Vér höfum að sjálfsögðu tekið á
oss vissar skuldbindingar í þessu
þjóðasamstarfi. Vér teljum að
það hafi verið gert af fullri
nauðsyn og í samræmi við ein-
dreginn vilja og óskir yfirgna&f-
andi meirihluta þjóðarinnar. Við
mumlm að sjálfsögðu halda á-
fram að efla samvinnu og sam-
band við hinar vestrænu lýð-
ræðisþjóðir, sem vér viljum
hafa nánast samstarf við“.
Hermann Jónasson, formaður
Framsóknarflokksins, víkur að
sama máli í áramótahugleiðing-
um, þannig: „Þróunin í þá átt
að skipta heiminum í tvær and-
stæður hefir orðið örari en flesta
óraði fyrir . . . Ríkisstjórnin get-
ur vitanlega ekki komist hjá að
gefa þessu gaum og draga af því
sínar ályktanir. Og vitanlega er
það gert“.
Stefán Jóhann Stefánsson, for
maður Alþýðuflokksins, sem er
eiginlega í stjórnarandstöðu sem
stendur, sýnir einingu lýðræðis-
flokkanna í þessu mikla máli
þar sem hann segir í áramóta-
grein: „íslendingar eru orðnir
sér þess meðvitandi að lífi þeirra
og framtíð er hætta búin. At-
lantshafsbandalagið er þeirra
mikla varnarvon. Og það er bezt
að segja það einnig opinskátt,
sem meginhluti manna hugsar,
að Keflavíkurflugvöllur getur
einnig orðið okkur ómetanlegur.
Það er blátt áfram barnaskapur,
heimska eða blekking að láta
sér detta í hug, að ef allsherjar-
átök brjótast út í Evrópu, þá
fari þáu öll fram hjá íslandi.
Reynslan hefir ómótmælanlega
sýnt að öryggi okkar liggur ekki
í einangrun, hlutleysi og varnar-
leysi. Ef Evrópu-styrjöld brýzt
út, þá er ísland, og jafnvel áður,
eða í, upphafi, í hættu. Og Is-
Ársskýrsla forseta Þjóðræknisfélagsins, séra
Philips M. Péturssonar, ó 32. órsþingi
land þarf ekki að óttast árás
nema úr einni átt, árás frá Rúss-
landi, eða fylgifiskum þess. Þær
árásir þarf að varast og, ef til
kemur, verja sig gegn þeim“.
í þessu yfirliti er aðeins ein-
um stjórnmálaflokki sleppt.
Moskva-línan er alveg eins í
Reykjavík og í málgagni Kom-
múnistaflokksins, er kemur út
hömlunarlaust í New York.
----☆----
Maður lýkur svo máli þessu
frekar með svartsýni. Líklega
hefir sá möguleiki verið orsök
útúrdúranna þegar byrjað var.
Ég hef reynt að tala um alt ann-
að en heimsástandið og áhrif
þess á hugsunarhátt, á daglegt
líf einstaklinga og þjóða, og
jafnvel áhrif á starfsemi og
stefnur félagssamtaka eins og
Þjóðræknisfélags íslendinga í
Vesturheimi. Það er alls ekki
skemmtilegt umhorfs í heimin-
um í dag. Það er léttara að
hugsa og tala um bókmenntir
og menningarerfðir, um vináttu
og félagslyndi meðal okkar
Vestur-lslendinga — um alt ann-
að en þau aðkallandi mál, sem
rædd eru stanzlaust á opinber-
um vettvangi.
Það væri ánægjulegt að geta
huggað sig með því að halda því
fram að nú loksins, eftir styrj-
öldina miklu, sem lauk aðeins
fyrir rúmum fimm árum, vær-
um við að nálgast varandi frið.
Það væri svo sem æskilegt að
spádómar rættust, að sálmavers
Matthíasar lýsti ástandi sem
væri þegar í vændum: —
„Sælu njótandi, sverðin
brjótandi,
faðmist fjarlægir lýðir.
Guðsríki drotni, dauðatis vald
þrotni,
komi kærleikans tíðir“.
Þeirri hugsjón ber að þjóna.
En við verðum að líta berum
augum á veruleikan. Ef við næð-
um, í þjónustu friðar og frelsis,
bara brot af þeirri sameiningu
sem virðist koma nærri því ó-
sjálfrátt þegar barist er, þá yrðu
sálmar og bænir okkar að raun-
Verulegum stefnuskrám.
Heimsstyrjöld núna er hvorki
yfirvofandi né óumflýjanleg. En
við verðum að fórna efni og
kröftum til varðveizlu friðar.
Það kemur ekki af sjálfu sér.
Alt sem dýrmætt er í heim^ium
er bundið við það markmið —
menningararfur okkar, og allra
þjóðflokka með.
Alþjóðastofnun á menntasvið-
inu, UNESCO, kom með slá-
andi setningu í starfsáætlun,
sem fylgdi þeirri stofnun úr
hlaði. Hún var eitthvað á þessa
leið: „Since it is in the minds of
men that war is bred, it is in
the minds of men that peace
must make its conquests“. „Úr
því að styrjaldir skapast í hug-
um manna, þá verður sigur
friðarins unninn aðeins á sama
vettvangi — í hugum manna“.
Ekki er hægt að ná varanleg-
um friði aðeins með því að hrópa
orðið. Til eru hreyfingar, sem
staðið hafa á bak við friðar-ráð-
stafanir og undirskriftasmalan-
ir, sem hafa verið og eru tómar
blekkingatilraunir. Mannkynið
þráir frið. Langþjáðar þjóðir
eiga enga ósk heitari né einlæg-
ari. En sá friður, sem tryggir
varðveizlu einmitt slíkra menn-
ingarerfða, sem við tölum oft
og tíðum um, næst ekki með
uppgjöf.
Það eru andstæð öfl, sem
keppa í heiminum núna, einmitt
með hugi manna sem orustu-
völl. Frelsi andans er öðru meg-
in, kúgun hinu megin. Hnefa-
rétturinn sker ekki úr þeirri
deilu. En jafnvel friðarsinnar
verða stundum að láta hart
mæta hörðu. Hinn gullni meðal
vegur er vandrataður, og öfgar
meðal þeirra er glata andlegu
frelsi algerlega í blindri þjón-
ustu Kommúnismans hleypa
stundum öfgum á stað hjá þeim,
er standa á öndverðum meiði.
Við, sem fylkjum liði einmitt
um andlegan menningararf, á
ársfundi þessum, ættum að
skiljá vel hvað sé í húfi í þess-
(Frh. af hls. 2)
urðsson, listamaður, voru sæmd
ir riddarakrossi af Islands-
stjórn.
Útgáfumál.
I sambandi við útgáfumál
Þjóðræknisfélagsins, er lítið
annað að segja, en sagt var í
fyrra. Haldið er enn áfram að
gefa út tímaritið undir umsjón
og stjórn þess ágæta ritstjóra,
Gísla Jónssonar, sem hefir ár
hvert, síðan að hann tók við
stjórn á því, yandað sig á því,
og séð um að það væri með sömu
ágætum og það hefir altaf verið
og verið félaginu til mikils heið-
urs og sóma. Ég þakka honum
enn einu sinni vel unnið starf,
og veit að allir samþykkja það
með einum rómi. Og fyrir aug-
lýsingasöfnun í ritið, vil ég, fyr-
ir hönd félagsins, votta Mrs. P.
S.'Pálsson þakklæti okkar allra,
því án auglýsinga gætum við
ekki gefið Tímaritið út. Ég vildi
minna menn á það, að það er á
kostnað auglýsenda að við get-
um haldið áfram að gefa ritið
út og gefið það ókeypis með
hverju ársgjaldi til allra með-
lima félagsins. Ég get ekki stillt
mig um að geta þess, að það er
í raun og veru skömm fyrir ís-
lendinga að heimta það að nokk-
ur stjórnarnefnd leggi á sig það,
sem nefnd félagsins þarf að
leggja á sig til að halda félaginu
við, og svo heimta að hún gefi
út Tímaritið í viðbót, og þeir
borgi sem meðlimagjald aðeins
einn ómerkilegan dollar. I fyrra
var tillaga felld um að hækka
gjaldið upp í tvo dollara. Á þessu
ári hefir stjórnarnefndin verið
óspar á sjálfri sér til að vera fé-
laginu og íslendingum til sóma,
og oft þurft að gera persónuleg
fjárútlát. Mér finst það varla
vera að skipta verkum á rétt-
mætan hátt, að heimta mikið af
nefndinni en borga lítið sjálfir.
Hið minsta sem meðlimir gætu
gert væri að hjálpa nefndinni
til að vinna verk sín og standa
í skilum eins og sæmir nefnd
mikilsvarðandi félags, með því
að hækka gjaldið upp í tvo doll-
ara á ári, allra minnst. Það hjálp
aði til að sýna virðingu á störf-
um ritstjóra okkar við útgáfu
Tímaritsins og líka það, að við
værum ekki algjörlega upp á
ari skoðana-baráttu. Við vitum
að varðveizla alls þess, sem okk-
ur er kærast, bæði í heimalönd-
um okkar og í íslenzka arfinum,
sem við geymum með þakklæti
og virðingu, hvílir algerlega á
sigri frelsis, friðar og réttlætis.
1 breiðri merkingu, eigum við
engan verðmætan arf að hirða
ef einræði og skoðanakúgun
sigra í heiminum. Andlegur arf-
ur íslands-niðja flytur þeim, þó
dreifðir séu, hið dýrmæta og
göfuga, sem allir frelsis- og lýð-
ræðisvinir vilja verja og halda
við. Hugsið ykkur íslenzka arf-
inn og þau skáldlegu uppörfun-
arorð, sem við hann hafa bund-
ist í bókmenntum um aldaraðir.
Góð vísa er aldrei of oft kveðin.
Þið hafið heyrt hana áður — við
höfum allir gagn af henni enn,
er við leyfum okkur að segja
með Þorsteini Erlingssyni: —
„Og samt á auðnan ekkert haf
sem oss er tryggt að beri
í trúrra faðm en gæfan gaf
og Gunnar aftur sneri.
Og mjög af tímans tötrum ber
þín tign í sögn og ljóði,
hver geislinn verður gull hjá þér
ef glampar ljós í óði.
Og þótt mættu af sonum sjá,
þú sekkur ei til grunna.
Þú bíður, móðir, manna þá
sem meira þora og unna.
Og sittu heil með hópinn þinn
en hnipptu að þeim ungu,
þeir ættu að hirða um arfinn
sinn,
sem erfa þessa tungu“.
Ég þakka ykkur fyrir!
ölmusugjafir annara manna
komnir sem félag.
i
Háskólamál.
Nú kem ég að liö, sem, hvern-
ig sem menn líta á hann í dag,
mun í framtíðinni verða talinn
Islendingum meira til heiðurs og
sóma en næstum því nokkuð
annað eitt verk, sem þeir hafa
unnið. Það er háskólamálið. Ég
geri ráð fyrir, að nú aftur á
þessu þingi, eins og á öðrum
þingum, komi háskólanefndin
með skýrslu inn á þing, og vil
ég því fara sem fæstum orðum
um það mál. En ég verð að lýsa
ánægju minni yfir hve nefnd-
inni hefir tekist vel á undan-
förnu ári í að nálgast takmark-
ið, sem sett hefir verið. Nú er í
beinum fjárframlögum komið í
sjóðinn í höndum háskólans
meira en $150,000 dollarar og um
$170,000 alls í sjóði og í loforð-
um. Og vegna þess hve málinu
hefir miðað áfram gerir forseti
háskólans hér ráð fyrir að geta
gefið markverða yfirlýsingu
seinna í vor. Nefndin hefir aug-
lýst að það verði gert á sam-
komu, 30. marz í Playhouse
Theatre hér í borg, þegar söng-
konan góðkunna og fræga,
María Markan Östlund og píanó
snillingurinn, Agnes Helga Sig-
urðsson, koma báðar fram til að
skemta undir umsjón háskóla-
nefndarinnar. En þetta verður
áreiðanlega auglýst í skýrslu
nefndarinnar auk annars í sam-
bandi við það. Læt ég því þessa
stuttu yfirlýsingu nægja.
íslenzku-kensla.
Um íslenzkukenslu hér í Win-
nipeg þetta ár er ekki margt að
segja. Eins og allir muna, varð
að fresta allskonar samkomum
og öðrum athöfnum í vor sem
leið vegna flóðsins, og þar á með-
al var hin árlega skemtun laug-
ardasskólans, sem búið var að
undirbúa mjög vandlega og
selja aðgöngumiða að. Vegna
flóðsins var hætt að starfrækja
skólann miklu fyr en vanalega
og með því og vegna samkomu-
frestsins, minkaði áhuginn hjá
börnunum svo, að þegar byrjað
var aftur í haust, voru miklu
færri börn en áður og árangur-
inn af starfinu minni. Gert hefir
verið ráð fyrir að reyna að hafa
samkomu aftur í vor, og er ver-
ið að æfa börnin til þess og er
vonast eftir að það takist vel.
Kennararnir eiga miklar þakkir
skilið fyrir starf sitt og nota ég
þetta tækifæri til að birta þakk-
læti Þjóðræknisfélagsins til
þeirra. Kennarar hafa verið
þetta ár: Mrs. Ingibjörg Jónsson;
Mrs. Ragnheiður Guttormsson.
Út um land, meðal deilda, því
miður, veit ég ekki hvað hefir
gerzt í þessu máli nema í Ár-
borg, þar sem árleg samkeppni
í framsögn fór fram, eins og ég
gat um áður, og fórum við þang-
að, Gísli Jónsson, ritstjóri Tíma-
ritsins, Mrs. Ingibjörg Jónsson
vararitari félagsins, og ég, til að
dæma á milli þeirra ungmenna,
sem tóku þátt í samkeppninni,
sem var hin ágætasta. Hún fór
fram í hinu nýja samkomuhúsi
Geysis-bygðar, og stýrði forseti
deildarinnar „Esjan“ samkom-
unni, hr. Gunnar Sæmundsson.
En um kenslu annars staðar
veit ég ekki, og bið velvirðing-
ar á því að hafa gleymt nokkr-
um stöðum, sem halda kenslu
uppi, ef svo skyldi vera.
Ný mál.
Svo kem ég að enda þessa á-
varps, og undir þessum lið „Ný
mál“ tel ég upp tvö atriði. Hið
fyrsta er minnisvarðinn sem
Canadastjórn sá sér fært að
reisa til minningar um Stephan
G. Stephanson skáld í Red Deer
í Alberta s.l. sumar. Þetta er
alveg sérstætt í sögu þessarar
þjóðar, því aldrei fyrr, er ég
bezt veit, hefir nokkuð skáld
þessa lands verið heiðrað á sama
hátt, á hvaða tungu sem það
hefir ort. Þjóðræknisfélagið
fékk sérstakt boð til að senda
fulltrúa vestur til að vera við
staddur við athöfnina, en eng-
inn nefndarmanna gat farið og
lét nefndin sér því nægja að
senda skriflegt ávarp með próf.
Skúla Johnson, sem var aðal-
ræðumaðurinn við afhjúpun
minnisvarðans.
Ræða próf. Skúla hefir birst
í blöðunum. Hann flutti einnig
kveðju okkar og hefir nefndin
fengið þakkarbréf fyrir, frá for-
stöðunefndinni, „Historical Sites
and Monuments Board“.
Námsstyrkur.
Á síðasta þingi var rætt um
að veita námsmönnum, sem
sýna sérstaka hæfileika í ein-
hverri list, styrki til framhald.S’
náms. — Milliþinganefnd var
sett í þetta mál og kom hún með
skýrslu inn á stjórnarnefndar-
fund með álit sitt, en þar sem
nefndin var milliþinganefnd var
áliti hennar vísað til þessa þings
og verður hér að sjálfsögðu bor-
ið upp til afgreiðslu.
Nú er mál mitt langt orðið og
tími kominn til að byrja á þing-
störfum og afgreiða þau mál,
sem liggja fyrir. En samt hefi
ég það á samvizkunni að enn sé
eftir atriði, sem ég hefði átt að
minnast. Ég vona að svo sé ekki.
En ef svo er, þætti mér vænt
um, ef einhver góður félagsbróð
ir vildi minna mig á, svo að ég
gæti bætt það upp, ef ekki nú í
þingsetningarávarpi þessu, þá í
hinu prentaða formi, sem það
birtist í að ári liðnu í Tímarit-
inu.
Að svo sögðu, býð ég þing-
gesti og fulltrúa alla velkomna.
Ég vona að þetta þing verði gott
þing og að alt, sem við gerum
verði okkur og íslenzka þjóðar-
brotinu hér vestra til heiðurs
og sóma. Markmiðið er, þegar
alt kemur til alls, að vinna að
heill þjóðar vorrar, — þjóðar
vorrar hér vestra, hvort sem er
Bandaríkin eða Canada, og þjóð-
ar vorrar fyrir handan hafið.
Með þetta í huga, segi ég þetta
þrítugasta og annað ársþing
Þjóðræknisfélags íslendinga í
Vesturheimi sett, og bið þing-
heim að taka til starfa.
415 atvinnulausir
í Reykjavík
VIÐ atvinnuleysisskráningu
hér í Reykjavík, sem fram hefir
farið að undanförnu, létu 418
skrá sig.
Flestir hinna atvinnulausu
eru verkamenn, eða 284. Vöru-
bílstjórar voru 54, sjómenn 40,
trésmiðir 15, múrarar 10 og 15
úr öðrum stéttum.
Við atvinnuleysisskráningu í
byrjun febrúar í fyrra komu
220 til skrásetningar.
—Mbl. 13. febr.
KAUPENDUR LÖGBERGS
' Á ÍSLANDI
Gerið svo vel að senda mér sem fyrst greiðslu fyrir
yfirstandandi árgang Lögbergs, kr. 75.00. Dragið
ekki að greiða andvirðið. Það léttir innheimtuna.
Æskilegt að gjaldið sé sent í póstávísun. Þeir sem
eiga ógreidda eldri árganga, eru vinsamlega beðnir
að snúa sér til mín.
BJÖRN GUÐMUNDSSON
BÁRUGATA 22 REYKJAVÍK