Lögberg - 12.07.1951, Blaðsíða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 12. JÚLÍ, 1951
7
MINNI LANDNÁMSINS
Framhald af bls. 2
snotran gufubát og nefndu
Ospray. Var hann víða í förum.
Mikleyingarnir Kjartan Stefáns-
son og Jón H. Johnson keyptu
og uppnýjuðu gufubát seín Ida
hét. Hafði hún einn barða í
eftirdragi og flutti tirnbur frá
mylnu Gests Oddleifssonar (sem
var eins og áður segir 1 Lundi-
þorpi) til Selkirk. Þeir bræður
Stefán og Jóhannes Sigurðssyn-
ir létu smíða sér í Selkirk eitt
af stærstu gufuskipum sem á
Winnipeg vatn hafa komið. Hét
það Lady of the Lake. Svo var
skrautið á því og prýðin að því-
líkast var sem konungshöllinni
hefði verið skotið á flot. Var
hún í förum í mörg ár vatnsend-
anna á milli. Nokkrum árum
síðar keypti Stefán stórskip
eimknúið sem hét Mikadó og
var það í förum svo langt sem
það gat flotið. Tvö minni gufu-
skip átti hann sem hétu Víking-
ur og Frank Burton. Baldvin
skipstjóri Anderson, hinn al-
kunni glaði öðlingur, keypti
gufubát sem lá á vatnsbotni
skamt frá Mikley, mjög vægu
verði sem nærri má geta. Svo
leið heilt sumar að ekki hirti
Baldvin um að ná honum upp,
enda var það talið ógerningur.
Hugðu menn að Baldvin hefði
keypt bátinn aðeins til að geta
sagt að hann ætti gufuskip, því
fyrir Balda að vera gufubáts-
laus var sama og vera tóbaks-
laus. Svo kemur veturinn og
vatnið verður ein íshella. Þá fer
Baldvin einn góðan veðurdag og
heggur vök beint yfir gufubátn-
um lyftir honum svo upp á
skörina og dregur hann heim
á sleða. Bátur þessi hét Elín og
fór stórskipaleiðir eingöngú,
hefði átt að heita Hekla, því
hann spjó svo miklum eldi upp
um reykháfinn að allir farþeg-
ar á þilfarinu stóðu í björtu
báli og höfðu ekki við að þurka
eld úr skegginu á sér. Var ótt-
ast um að hann mundi kveikja
í öllu Winnipegvatni.
Jafnframt því sem þegar er
talið var unnið að skógarhreins-
un, framræzlu landsins og
vegabótum. Risatré voru höggv-
in af stofni með handöxi, trén
látin þorna og brend í löngum
röstum, stofnarnir látnir bíða 3
ár svo auðvaldara yrði að ná
þeim upp úr jörðinni. Man ég
að „heldri maður að ofan“ sagði
í samsætisræðu að Ný-íslend-
ingar reistu spelkur við stofn-
ana, svo þeir dyttu ekki um
sjálfa sig. Skurðir voru ristir
með heyhnífum og grafnir með
rekum. Vegabætur voru gerðar
með handöxum og rekum, síðar
með hestum og hestaskóflum.
Stjórnirnar lögðu stundum pen-
inga til vegagerða, kannske
$100.00 með löngu millibili tíma
og rúms. Einu sinni fyrir kosn-
ingar birtist það í stjórnarblöð-
um að þáverandi stjórn hefði á
því ári varið 90 þúsund dollur-
um til vegabóta í Nýja-íslandi.
Yfirleitt vildi fólk ekki kannast
við þetta, vissi ekki um nema
einn stuttan vegaspotta sem
gerður hafði verið í bygðinni á
því herrans ári, vildi vita hvar
aðalvegabæturnar hefðu farið
fram, því hin tilteknu vegastæði
voru ekki á landi. Upplýstist
þá að þau voru fyrir framan
Drunkard Point.
Garðar voru grobbaðir með
grobbhóf. Hin mikla akur-
yrkja Nýja-íslands hófst með
því að íslendingar plægðu með
einum uxa, en Galisíu-menn með
átta kerlingum fyrir plóg. Þá
voru landnámsmennirnir ekki
síður athafnamenn á andlegum
vettvangi. Útkoma Framfara
mun ekki eiga sér neitt hlið-
stætt á meginlandi Ameríku.
Áhugi á blaðamensku í Nýja-
íslandi dó ekki út með Fram-
fara, því á Gimli hófu göngu
sína eitt eftir annað og sum
samferða eftirfylgjandi blöð og
t í m a r i t: Bergmálið, Baldur,
Gimlungur, Dagsbrún og hið
uierka tímarit Svava. Sjónleik-
ú-, íslenzkir og þýddir, hafa ver-
ið sýndir árlega til þessa og leik-
listin náð hámarki í Geysisbygð
sem kunnugt er. Fyrsta leikritið
sem leikið var í Nýja-íslandi
fór fram árið 1885 í fyrstu kirkju
b y g g i n g u Bræðrasafnaðar,
bjálkahúsi er stóð rétt fyrir
norðan prestsmiðju Framfara.
Leikrit þetta var að sögn eftir
síra Valdimar Briem. Sum leik-
ritanna, sem leikin voru, voru
eftir bygðarmenn sjálfa; eitt
þeirra eftir Jóhann Briem, ann-
að eftir Gunnstein Eyjólfsson,
sem hét: „Ein nótt í Hróars-
keldu. Var það tveggja persónu
leikur; leikendur voru: Gunn-
steinn og Magnús Markússon
skáld, þá „emigranti“. J. Magnús
Bjarnason samdi fjölda leikrita
meðan hann var búsettur í
Nýja-íslandi. Á fyrstu frum-
býlingsárunum bar mjög á
ljóðagerð og öðrum listum.
Kvæðin, sem ég hygg að séu
þau fyrstu, sem ort og prentuð
voru í Nýja-íslandi voru eftir
Björn Jónsson bygðarstjóra,
föður síra Björns B. Jónssonar.
Kvæði Björns var þakkarávarp
til frú Láru Bjarnason fyrir
kenslustörf hennar og birtist það
í Framfara. Kvæði Jóhanns
Briem var kveðja til síra Jóns
Bjarnasonar er hann var að fara
alfarinn úr Nýja-lslandi. Var
það kvæði sérprentað í prent-
smiðju Framfara. Móðir mín,
Pálína Ketilsdóttir orti með á-
gætum og birtust kvæði hennar
í Framfara og síðar í Leifi. Eft-
ir þriggja missera veru í Graven
Hurst, Ontario, var hún bæði
talandi og læs á enskt mál og
má það einstakt finnast. Menn,
sem komu fram á samkomum
og við hátíðleg tækifæri og
fluttu frumort kvæði, voru
mjög í hávegum svo sem Jó-
hann Briem og hið mikla glæsi-
menni Þorgrímur Jónsson og
seinast en ekki sízt hinn orð-
hepni alþýðuskáldi Þorsteinn
Borgfjörð. Meginið af ljóðum sín
um ortu þeir J. Magnús Bjarna-
son og Jón Runólfsson í Nýja-
íslandi. Á Möðruvöllum við Is-
lendingafljót ritaði Torfhildur
Þorsteinsdóttir Hólm meginið af
bók sinni Eldingu og margar
fleiri skáldsögur. í Geysibygð
ritaði J. Magnús Bjarnason
Eirík Hansson og fjölda annara
skáldsagna. Á Unalandi ritaði
Gunnsteinn Eyjólfsson söguna
Elinóra og margar aðrar skáld-
sögur og samdi fjölda sönglaga
sem vöktu aðdáun og urðu þjóð-
kunn. Skáldahjónin Sigfús Bene
diktsson og Margrét búsett' í
Mikley beittu sér fyrir nýjum
hugarstefnum; hann: frjálstrú-
arefnum, en hún: kvenréttind-
um. Sem kunnugt er, er Mar-
grét brautryðjandi kvenréttinda
í Canada, stórgáfuð kona, vel
máli farin og mælsk með af-
brigðum. Skrifuðu þau fjölda
blaðagreina um sín hugðarefni.
Þá voru margir ritfærir í bygð-
inni og rituðu blaðagreinar um
flest eða öll mál sem voru á döf-
inni. Verður ekki sagt að þeir
svæfi svefni hins andvaralausa.
Ritsnillingur nokkur sem ritaði
undir gervinafninu Juniper
Dick tók sig fram um að gera
þá verandi sveitarráð ódauðlegt,
ritaði flugrit og sendi á hvert
pósthús í nýlendunni. Lærðu
margir það utanbókar og kunnu
það betur en kristindóminn. Rit
þetta var parodía eða stæling af
fundargerning sveitarráðsins.
Dramatis personæ þess voru:
Jón oddviti
Jón skrifari
Jón smyrill
Jón kjaftur
og Jón kvenholli.
Frá upphafi landnámsins hef-
ir mikil rækt verið lögð við
sönglist. Er söngflokkurinn sem
við heyrum á í dag eitt marg-
stirnið í (og eitt hið bjartasta)
í stjörnukerfi stórra söngflokka,
sem komið hafa fram á sjónar-
sviðið, „því vel mér sýndist
sungið“. Sigurgeirssynir — hin-
ir svonefndu Grundarbræður
gerðu garðinn frægan á Mikley.
Gunnsteinn Eyjólfsson var
reiðubúinn að kenna hverjum
unglingi, sem vildi læra, söng-
fræði — ókeypis. Man ég að
hann kendi fjölda unglinga
söngfræði á sunnudögum. Söng-
flokka æfði hann iðulega og
efndi til stórfeldra samsöngva.
Lögin, sem hann valdi til þeirra,
voru engir húsgangar heldur há-
sigld klassik svo sem „Hósíanna“
og „Brúðurförin í Harðangri".
Fyrstu ungmenni í norðurbygð-
um Nýja-íslands sem leituðu
æðri mentunar á öðrum stöð-
um voru þau Dr. Rúnólfur Mar-
teinsson og Salín Péturson. Til
þeirra verður rakið samhengi
sæmdar þeirrar er Nýja-ísland
hefir haft af sínum námsmönn-
um.
Og aldamótin (1900—1901)
voru gerð hátíðleg með lúðra-
blæstri, básúnuþyt og bumbu-
við sjónum, þegar menn koma
til Teheran, heldur er það fá-
tæktin, neyðin, sjúkdómar og
larfar þeir, sem fólkið klæðist í
þessu eymdarinnar þjóðfélagi.
Á götunum úir og grúir af tötra-
legum beiningamönnum, sem
við< samanburð á flækingum í
Evrópu myndi gera þá blátt á-
fram vel klædda. Orð ná ekki til
að lýsa þeirri eymd, sem aug-
anu mætir í þessari sólríku
borg.
Hér situr móðir á götunni,
hún er með yngsta barnið á
brjósti, en hin leika sér á göt-
unni. Þau eru berfætt og klædd
í tötra. Um leið og hún kemur
auga á ókunnan mann gefur
hún börnunum merki og allur
barnahópurinn ræðst að vegfar-
andanum í von um að hann gefi
þeim einn rial (um 25 aura).
Allir hafa löngun til að gefa eitt-
hvað, þó ekki sé nema örlítið,
en hafi maður gert það einu
sinni, kemur það víst varla fyr-
ir aftur að fenginni reynslu, því
að á næsta augnabliki er mað-
ur umkringdur stórum hóp betl-
ara, sem hanga í fötum manns
og fylgja manni eftir. Sumir
sýna handleggsstúfa, a n d 1 i t
sumra eru afmynduð af sjúk-
dómum. Sum barnanna hafa
liðið langvarandi næringarskort,
sem sést bezt á því, að rifbeinin
standa næstum út í gegn um
tötrana ,sem þau vefja um
kroppinn. Gamlir, tötralegir
menn hökta um stiætin í leit að
ölmusu. Neyðin er svo mikil, að
rrftrga riala þarf til, ef úr henni
á að verða bætt.
Stjórnin hefir að vísu reynt
að bæta úr neyðinni, en hingað
til hefir þeim orðið lítið ágengt.
Hún skellir skuldinni á Eng-
lendinga og styrjöldina. Fyrir
stríð hafði voldugasti maður
Iran, Riza Shah, hafið fram-
kvæmd á stórtækri áætlun um
aukningu iðnaðar og véltækni
og koma samgöngukerfinu í
betra horf. Stór liður í þessari
áætlun var járnbrautarlagning,
sem framkvæmd var af Kamp-
saxfélaginu. En er styrjöldin
hófst varð Riza Shah að láta af
stjórn, vegna þess hve hlynntur
hann var Þjóðverjum, og þar
með féll iðnaðaráformið niður.
Rússar hernámu annan helming
landsins, en Bretar og Banda-
ríkjamenn hinn. Á stríðsárunum
streymdu hergagnalestir Banda-
ríkjamanna til Rússlands eftir
hinum nýgerðu vegum, þangað
til hinn glansandi Vestur-
Evrópiski litur, sem Riza Shah
hafði gefið landinu, var upp-
eyddur og hinn sterki austur-
landa litur gægðist í gegn.
Þau auðæfi, sem bárust inn í
landið með hernáminu, lentu öll
í hendur hinna 100 ríku fjöl-
skyldna, sem mestu ráða í íran.
Spillingin varð svo djúptæk, að
sjálfum austurlandabúum blöskr
aði. Svarti markaðurinn komst
í algleyming og verð á lífsnauð-
synjum varð 10 til 11 sinnum
hærra en fyrir stríð, enda engir
möguleikar fyrir hendi að
stöðva spillinguna.
Þegar Persar gera samanburð
á stjórnartímum Riza Shah og
því stjórnarfari, sem nú er, segja
slætti lúðrasveitar er kendi sig
við Lund og var sú eina sinnar
tegundar á öllu svæðinu frá
Selkirk-íslendingum til\ Eski-
móa.
Tíminn leyfir ekki að nefna
nema „fáa fleiri“: Þoryald Þor-
valdsson, Master of Arts, Þor-
berg Þorvaldsson, háskólapró-
fessor og vísindamann, Jóhann*
es pálsson, lækni og rithöfund,
síra Guttorm Guttormsson, er
bar af öllum sínum háskóla-
bræðrum í grísku og latínu,
Stefán Guttormsson, er bar af
sjálfum prófessorunum í stærð-
fræði. Þessi sjálfmentaði ungl-
ingur nýkominn neðan úr Nýja-
íslandi til Winnipeg í háskólann
leysir stærðfræðidæmi sem pró-
fessorinn, kennarinn hans, réði
ekki við.
þeir: Áður höfðum við aðeins
einn þjóf, en nú eru allir þjófar.
Með því eiga þeir við embættis-
mannastéttina. I íran eru um
250 þúsund embættismenn, en
sérfróðir menn í ríkisrekstri, og
sem eru kunnugir austur þar,
að einn þriðji af þessum stóra
hópi, geti framkvæmt embættis-
verkin. Vegna þess hve launin
eru lág og þar að auki fá þeir
ekki launin sín mánuðum sam-
an, þar eð ríkiskassinn er oft
tómur, hafa þeir ekki annað til
að framfleyta sér en svarta-
markaðsbrask og svindl.
íran er lýðveldi, þar sem allir
hafa kosningarétt og eru jafnir
fyrir lögum. Maður skyldi því
halda, að hægt væri að bæta úr
eymdinni og jafna kjör manna.
En því miður er Iran ekki annað
en skopstæling á lýðveldisþjóð-
skipulagi. Þingmennirnir eiga
afar auðvelt með að ná kosn-
ingu. Það er álitið að aðeins 10
prósent af þjóðinni séu læsir og
skrifandi, svo að kjósendum
gengur vafalaust illa að átta sig
á því, hvar þeir eiga að merkja
við á kjörseðlinum. Þar að auki
er ekki farið dult með atkvæða-
kaup.
Jafnvel sumt af því fólki, sem
vann á opinberum skrifstofum
og átti að leiðbeina útlending-
um, var hvorki læst né skrif-
andi. Það kom oft fyrir okkur,
að þegar við komum með ýmiss
skrifleg gögn á þessa staði, að
miðinn eða bréfið gekk frá
manni til manns, þar til einhver
fannst, sem gat lesið það, sem
í því stóð. Venjulegast var það
einhver af yngstu mönnunum.
Nú er meira kapp lagt á það, að
börn gangi í skóla, en mikill
hluti íranskra barna verða út-
undan og komast aldrei á skóla-
bekkinn.
Það má einnig skýra þessa
sérkennilegu samsetningu þings-
ins og auðklíkunnar, sem þar
situr, með afstöðu bænda til
jarðeigendanna. Jarðirnar eru
allar í höndum fárra manna,
sem eiga landsvæði, sem eru á
stærð við Sviss og þorpin á þess-
um jarðeignum skipta mörgum
hundruðum, jafnvel þúsundum.
Jarðeigendurnir líta á bænd-
urna eins og vinnudýr sín, sem
verða að skila ákveðnu magni
af afrakstri jarðarinnar í vasa
jarðeigandans. Að vísu mega
bændurnir flytja af jarðnæði
því, sem þeir hafa, en svo er í
pottinn búið, að þeir eru jarð-
eigendunum svo fjárhagslega
háðir að þeir komast hvergi.
Jarðeigandinn á landið, áveitu-
vatnið, sáðkornið og venjulega
flest húsdýrin. Hann fær venju-
lega fjóra fimmtu hluta af af-
rakstri jarðarinnar, en bóndinn
fær aðeins fimmta hluta fyrir
vinnu sína, sem mun vera um
fjögur til fimm hundruð krónur
(danskar) á ári. Það er því auð-
velt að skilja, að fátæktin er
mikil.
Ástandið í landinu skapar á-
kjósanleg starfsskilyrði f y r i r
h i n n kommúnistíska Tudeh-
flokk. Flokkurinn var að vísu
bannaður eftir morðtilraun við
Shahen fyrir þremur árum síð-
an, en starfsemi hans hefir samt
verið haldið áfram á bak við
tjöldin í íran og með stuðningi
rússneskrar áróðurs útvarps-
stöðvar í Baku. Útvarpið sem
áróðurstæki er ekki eins áhrifa-
mikið í íran og margur haldur,
og kemur það til af því, að út-
varpstæki eru slíkur lúxus í
þessu fátæka landi, að aðeins
efnaðri borgarar geta eignast
viðtæki.
Fadayam, félagsskapur mú-
hameðskra þjóðernissinna, virð-
ist ganga betur í áróðri sínum.
Þegar hinir rétttrúðuðu Persar
lúta í bæn í áttina til Mekka, í
hinum skrautlegu musterum, sá
þeir hatri til alls þess, sem út-
lent er og ekki múhameðstrúar.
Það var Fadayam flokkurinn en
ekki kommúnistarnir, sem lét
myrða ráðherrana tvo og kom
af stað verkföllum í Abadan. En
að kommúnistarnir blási 1 glæð-
urnar, — það er önnur saga.
Árið 1947 gerði persneska
stjórnin örvæntingarfulla til-
raun til að bæta úr neyðar-
ástandi þjóðarinnar með því að
koma með sjö ára nýsköpunar-
áætlun, sem leit prýðilega út á
pappírnum. Og á pappírnum lít-
ur hún enn vel út. Áætlunin var
gerð af 13 voldugum bandarísk-
um fyrirtækjum, sem ætluðu
með samþykki stjórnarinnar að
reisa landið við Jj árhagslega með
því að byggja verksmiðjur, vegi,
endurskipuleggja landbúnaðar-
framleiðsluna, gera stórfelldar
áveitur, koma heilbrigðismálun-
um í viðeigandi horf, bæta
fræðslukerfið og húsakost lands
manna og yfirleitt að koma þjóð
inni á veg vesturlandamenning-
ar. Það var áætlað, að kostnað-
urinn við þessar framkvæmdir
myndi nema 3 milljörðum króna
(danskra). Það voru bandarísk
fyrirtæki, sem gerðu áætlunina
og Persar væntu fjárhagsað-
staða'r frá stjórn Bandaríkjanna,
en stjórnin hefir ekki viljað
leggja fé til framkvæmdanna og
er það sennilega vegna þess, að
skýrslur bandaríska sendiherr-
ans í Teheran hafa sýnt stjórn-
inni fram á það, að fé þetta
myndi mestmegnis lenda í vasa
hinna ríku, en ekki verða til
þess að rétta við hag fátækling-
anna. Eftir þá reynslu, sem
Bandaríkin fengu af fjársukki
stjórnar Chiang Kai shek í
Kína, er varla hægt að álasa
þau fyrir að kasta ekki fé í
spillingarforað íranskra stjórn-
mála. Þar að auki eiga íranskir
auðmenn 400 milljónir dollara í
bönkum í Bandaríkjunum, svo
mörgum verður á að spyrja:
Hvers vegna ekki nota það fé?
Samt var byrjáð að fram-
kvæma 7 ára áætlunina, en hún
hefir gengið seint. Byggðar hafa
verið nokkrar sykurverksmiðj-
ur, teverksmiðja, eitt stórt gisti-
hús og vefnaðarvöruverksmiðja.
Þrjátíu milljónum króna er
veitt til járnbrautarlagninga ár-
lega. Einnig er unnið að áveit-
um og lokið hefir verið við flug-
völl í Teheran, þar sem SAS
greiðir um 6 milljónir króna í
skatta árlega.
Þjóðin er vonsvikin yfir léleg-
um árangri af 7 ára áætluninni
Núverandi forsætisráðherra
Iran á við margvíslega örðug-
leika að etja. Ramara forsætis-
ráðherra, sem myrtur var fyrir
skemmstu, hafði gert tilraunir
til að koma íran undan áhrifum
Evrópuþjóða, með það fyrir aug-
um að gera íran hlutlaust land,
ef til átaka kæmi. Hann hafði
gert víðtæka viðskiptasamninga
við Rússland, rætt um nýja
landamæraskipan, og talað um
að endurheimta gullforða þann,
er Rússar tóku úr íranska bank-
anum á hernámsárunum í síð-
ustu styrjöld. En stjórnmála-
stefna hans samræmdist ekki
stefnu þjóðernissinna, svo það
var ekki aðeins afstaða hans til
olíudeilunnar, sem varð þess
valdandi, að hann var myrtur.
Fyrsta verkefni hinnar nýju
stjórnar er því að leiða olíu-
deiluna til lykta. I Teheran álíta
menn, að olíudeilan verði sett
fyrir alþjóðlegan gerðardóm og
að dómsúrskurðurinn verði Eng
lendingum í hag, þannig að olíu-
samningurinn verði látinn gilda
til 1993, en að íran fái meiri
hlut af afrakstri olíulindanna.
Það er kyrrlátt i Teheranborg.
Olíulyktina leggur frá ofnum
brauðgerðarhúsanna, þar sem
bökuð eru hin stóru persnesku
brauð, sem eru flöt eins og
pönnukaka og eru hengd á nagla
á þilin til geymslu. Á götum
borgarinnar ber mikið á vel-
klæddu fólki, sem stingur í stúf
við hina tötralegu betlara. Kon-
urnar ganga í svörtum kuflum
með blæju fyrir andlitinu. Riza
Shah bannaði búning þennan,
en kvenþjóðin hefir tekið hann
upp a’ð nýju. Úlfaldalestirnar
ganga letilega eftir götunum,
það glamrar í málmklukkunum,
se mfestar eru um háls þeirra.
Börnin sitja þolinmóð og hnýta
hnút eftir hnút í teppin, og vef-
arameistarinn syngur litasam-
setninguna til barnanna — einn
rauður í viðbót og tveir grænir
fyrir neðan — en í göturæsinu,
sem er um hálfan metra á dýpt,
fossar vatnið úr jökultindi
Dermavendfjallsins. Það eru
ekki göturæsi í venjulegum
skilningi, því þetta er jafnframt
neyzluvatn milljóna borgarbúa,
er rennur óyfirbyggt eftir götu-
ræsunum.
Menn taka ekki hreinlætis-
reglur alvarlega í þessari borg,
þar sem næsti leirkofi við götu-
ræsið er náðhús og þar sem ekk-
ert athugavert þykir við það,
þótt vegfarendur skoli af skít-
ugum tánum í vatni því, sem
flestir borgarbúar nota til að
slökkva þorsta sinn. Ef Persar
vilja taka Vestur-Evrópu til
fyrirmyndar, þurfa þeir ekki að-
eins 7 ára áætlun, heldur 7 sinn-
um 7 ár.
—Alþbl. 2. júní
Sá, sem hefir völdinn, en fram
kvæmir vilja fjöldans, enda þótt
fjöldinn þekki ekki ávalt vilja
sinn. Hitler
Rovaizos Flower Shop
og varla nokkurrar bjartsýni
gætir með betri afkomu á næstu
árum, þótt stjórnin hafi lofað að
leggja meira fé til framkvæmd-
anna, ef hlutur hennar af olíu-
sölunni verður stærri.
Business College Education
In these modern times Business College
Education is not only desirable but almost
imperative.
The demand for Business College Educa-
tion in industry and commerce is steadily
increasing from year to year.
Commence YourBusiness Traimnglmmediately!
For Scholarships ConsuLi
THE COLUMBIA PRESS LIMITED
I PHONE 21 804 695 SARGENT AV ‘. WINNIPEG
I!___________________________ _
253 Notre Dame Ave.
WINNIPEG MANTTOBA
Bu». Phone 27 989—Res. Phone 36 151
Our Specialties:
WEDDING CORSAGES
COLONIAL BOUQUETS
FUNERAL DESIGNS
Mlst Chrtstte, ProprietreM
Formerly with Robinson & Co.
Stjórnmól og stéttir í Iran
ÞAÐ ERU EKKI hinir austur-'
lenzku litir og fegurð, sem blasir