Lögberg - 12.05.1955, Blaðsíða 3

Lögberg - 12.05.1955, Blaðsíða 3
LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 12. MAl 1955 3 enda með skrækjum einum og hávaða, blandaði töframaðurinn sér í málið. Hann talaði fyrst við Ogolo og síðan við móður Ujii. Niðurstaðan varð sú, að Ogolo fór aftur heim í kofa sinn og sótti tvær fallegustu voðirnar í viðbót, einn sígarettupakka og auk þess lét hann reka heim til þeirra fjögur feit svín. Með því voru kaupin gerð. Allir aðilar voru hæstánægðir, nema höfuð- aðilinn — Ujii. Hún, „söluvaran" í þessum viðskiptum, varð nú hnuggin að fylgja húsbónda sín- um til kofa hans. Hún tíndi sam- an föggur sínar og flutti úr kofa foreldra sinna yfir í kofa manns síns. Þegar hún kom þangað varð hún strax að byrja að vinna, en brúðguminn reykti eina hamppípu til viðbótar með föðurnum og móðurinni, til þess að komast í tilhlýðilega stemn- ingu. Ég hafði fylgzt með við- skiptunum og einnig reykt með þeim hamppípu. En Eno reykti fimm eða sex pípur af þessari áfengu jurt, og þegar við lögð- um af stað heimleiðis notfærði ég mér vímuástand hans, til þess að telja hann á að koma aftur með mér inn í frumskóginn. En þótt hann væri ekki allsgáður, var hann of slunginn til þess að fallast strax á uppástungur mín- ar. En þegar ég lofaði honum leikhúskíki, sem ég hafði sýnt honum einhvern daginn, lofaði hann að hjálpa mér til að veiða górillaunga eftir nokkra daga. Ég veiði górillaunga Nú leið vika, er ég varði í fíla- veiðar, til þess að seðja svanga negrana. En svo vakti Eno mig loksins árla morguns og sagði mér að ferðbúa mig. Það tók mig auð- vitað ekki langan tíma, því að ég hafði hvorki haft frið nótt né nýtan dag fyrir umhugsuninni um að veiða górillaunga. Áður en við fórum úr þorpinu, fram- kvæmdi hann skringilega athöfn í blekkingarskyni, því að hvorki Ogolo né nokkur annar í þorpinu mátti vita, að við værum að fara á górillaveiðar. Hann safnaði öllum þorps- búum saman og hóf síðan dans, sem var með þeim hætti, að ég varð að taka á öllu, sem ég átti til, svo að ég skellti ekki upp úr. Hann hafði áður skreytt sig kostulega með hvítum lit, girt sig belti úr apaskottum og lagt um háls sér festi úr dýra- og ef til vill mannabeinum. Þegar hann hafði lokið dansinum, til- kynnti hann með miklum til- burðum, að hann og hvíti mað- urinn ætluðu inn í frumskóginn, til þess að búa til meðal. Loks, þegar sólin var komin allhátt á loft, gaf hann mér brottfarar- merki. Aðstoðarmaður hans hafði þá laumað byssu minni inn í kjarrið. Síðan hélt hann með mér inn í skóginn, en þorpsbúar horfðu á eftir honum með lotn- ingu. Hann ætlaði að halda beint áfram, en ég tók í apaskotta- beltið á honum, því að ég trúði því ekki, að við kæmumst langt án þess að hafa með okkur nesti og tjald. En Eno sagði, að þess þyrftum við ekki, því aðeinmitt núna væri górillaflokkur stadd- ur í fæðuleit skammt frá þorp- inu. Górillurnar flakka ekki nærri því eins víða um og negra- dvergarnir, sem kalla mætti totara Afríku, því að ferðalöng- unin er þeim í blóð borin, og þeir hafast aldrei lengi við á sama stað í einu. Við þurftum heldur ekki að ganga lengur en í klukkustund, því þá gaf Eno mér merki um, að við skyldum leggjast niður. Brátt kom ég auga á górillamóð- ur rétt hjá okkur, sem var að baða barnið sitt í læk. Barnið var hrætt við vatnið og barðist á móti með höndum og fótum. En að lokum var móðirin ekki lengur með neinar vífilengur, frekar en mennirnir, þegar þannig stendur á, heldur kaf- færði krakkann. Auk þessarar górillamóður sá ég tvær aðrar, sem voru að fást við börnin sín. Karlaparnir sáust hvergi, og féll okkur það síður en svo miður. Þeir voru einhvers staðar í ná- grenninu að kýla vömbina. Eno benti mér að bíða. En sú bið var alls ekki skemmtileg. Við lágum í kjarrinu og máttum ekki hreyfa okkur, til þess að gera ekki hávaða. Loksins, eftir tvo eða þrjá klukkutíma, héldu górilla-aparnir burtu, að undan- skilinni einni apaynju, sem var enn að leika við barnið sitt á lækjarbakkanum. Nú virtist mér rétta tækifærið, til að fram- kvæma ætlun mína. Ég þreifaði gætilega og hljóðlaust aftur fyrir mig, til þess að taka byss- una úr hendi burðarkarlsins, því að ég varð að vera viðbúinn því, að górillamóðirin léti barn sitt ekki átakalaust af hendi. Þegar ég tók um byssuskeftið, sem enn var volgt úr höndum dvergsins, fannst mér, að nú væri það ég, sem ráðin hefði. En Eno hafði gefið mér nánar gætur. Þegar ég ætlaði að rísa upp og grípa górillaungann, sem var að skoppa um rétt hjá mér, stöklc hann á fætur, rak upp hátt ösk- ur og hljóp beint í áttina til apa- ynjunnar. Það, sem því næst skeði, stóð aðeins yfir í fáeinar sekúndur. Górillan hafði ekki fyrr heyrt hljóðið en hún stökk til ungans síns. En þar sem hann varð hræddur við manninn, sem allt í einu birtist, og hið skyndilega viðbragð móður sinnar, flýði hann og lenti beint í höndunum á mér. Enda þótt hann væri. í mesta lagi tveggja ára gamall, varðist hann af æðisgengnum á- kafa og hinu mesta afli. Ég hafði misst byssuna og gat hvoruga höndina losað, til að taka hana upp. Og þá sá ég apaynjuna, á að gizka tveggja metra háan beljaka, tvö skref frá mér. Ég sleppti apaunganum og stökk aftur á bak. Apaynjan stóð rétt hjá byssunni minni og öskraði heiftarlega. 1 sama bili heyrði ég Eno kalla: — Herra, upp í tré! Ég litaðist um. Rétt hjá mér var ungt tré, á að gizka fimm metra hátt. Ég klifraði upp í það í snatri og kom um leið auga á Eno, sem kleif upp annan trjá- stofn eins og api. Þegar ég var kominn hálfan þriðja metra frá jörðu og upp á neðstu greinina, nam ég snöggvast staðar og lit- aðist um. Tæplega fimmtíu sentimetra frá mér sá ég hrika- legar, loðnar hendur, sem fálm- uðu eftir mér. Og á næsta augna- bliki tók tréð að rugga til, eins og í stórviðri. Það var apaynjan, sem hristi tréð Lg rak um leið upfTgjallandi, æðisgengin reiði- öskur. Ég varð að halda mér, til þess að hrapa ekki niður. Mér heppnaðist með erfiðismun- um að klifra einum metra ofar, þangað sem laufið skýldi mér. Dýrið hamaðist þarna í um það bil þrjár mínútur. Þá heyrði ég allt í einu, að hún þrammaði burtu. Um leið heyrði ég hátt og gjallandi öskur, sem ég fyrst í stað vissi ekki, frá hverjum stöf- uðu, en mér skildist þó brátt, að það væri rödd górilla-ungans. Ég gægðist niður um laufkrón- una og sá þá Eno, sem var að hverfa eins og örskot inn í kjarr- ið með górilla-ungann á hand- leggnum. Apaynjan sá það ekki, en hljóp eins og fætur toguðu í áttina þangað, sem kveinstafir ungans heyrðust. Eno hafði bjargað lífi mínu, og nú varð ég að bjarga lífi hans. Ég flýtti mér niður úr trénu og að byssunni minni. En um leið °g ég greip hana, sá ég apaynj- una koma í áttina til mín. Hún sá mig ekki, en nú gall aftur við öskur ungans bak við mig. Ég veit ekki, hvort eðlishvöt eða umhugsun réði næsta við- bragði mínu, en ég stökk af stað, fyrir augunum á æðisgengnu dýrinu, og hljóp aftur að trénu. Ég heyrði bresta í greinum að baki mér. Skyldi ég komast að trénu í tæka tíð? Nú var ég kominn að því. Ég hugsaði mig augnablik um, hvort ég hefði tíma til að skjóta, en þá lenti þungt högg á öxl minni, svo að ég féll til jarðar. Ég skaut hálf- meðvitundarlaus á grábrúna ófreskjuna, sem stóð yfir mér og bjóst til að tæta mig í sundur með klósterkum gripfótunum. Skotið virtist hafa drepið dýr- ið á svipstundu. Þegar ég stóð upp, fann ég sárt til í öxlinni, en það var enginn tími til að rann- saka sárið. Eno, sem hafði á meðan vafið górilla-ungann inn í fléttaða mottu, sem hann hafði tekið með sér, hrópaði til mín, að hinir aparnir væru að koma. Ég fylgdi honum eftir inn í kjarrið, eins hratt og ég gat. Mér þótti slæmt, að geta ekki skoðað fallna dýrið betur, en ég missti fljótt áhugann á því, þar sem sársaukinn í öxlinni var alveg að gera út af við mig. Ju-Ju-górillan kemur Um nóttina hófst regntíminn. Vatnsflóðið dundi yfir þorpið, drap varðeldinn úti fyrir kofun- um og rak þorpsbúa inn í þá. Mér kom ekki dúr á auga alla nóttina fyrir þrumum og leiftr- andi eldingum, og þar við bætt- ist beljandinn í fossandi frum- skógalækjunum. Ég hýrðist í tjaldi mínu og bölvaði sjálfum mér, Eno og öllum górillaöpum í heiminum. Högg apaynjunnar hafði skaddað vöðvana í hægri öxl minni, og enda þótt Eno legði græðandi jurtir á sárið, fann ég sárt til, og ég fann, að ég var að fá hitasótt. Það gat farið illa, hér inni í miðjum frumskóginum, tuttugu dagleið- ir frá næsta stóru þorpi. Ég tók inn eitt gramm af aspiríni og horfði út um tjalddyrnar á leiftrin rjúfa náttmyrkrið. Suðan fyrir eyrum mínum blandaðist sveljandanum í rign- ingunni, þrumunum og hinum óhugnanlegu brestum, þegar eldingarnar klufu skógartrén. En eitt sinn, þegar stundarhlé varð milli þrumanna, heyrði ég annað hljóð, sem kom mér til að reyna að rísa upp í rúminu. Það var ægilegt, gjallandi öskur úr apynjubarka, og á eftir fylgdu því ýmis konar kynjahljóð, sem ég gat með engu móti heimfært, svo að ég var gripinn ótta um að eitthvað óvenjulegt hefði skeð. Þá gall við sérlega hávaðasöm þruma, sem yfirgnæfði um stund öll önnur hljóð. Það varð bjart eins og um hádag úti fyrir tjaldinu mínu. Áður en niða- myrkrið byrgði aftur alla útsýn, sá ég Eno, Ogolo og hóp annarra manna hlaupa rennblauta yfir mjóa sundið, sem var milli tjaldsins míns og kofanna. Síðan sá ég ekkert, nema blá- leitt endurvarp eldingarglamp- ans, er ég lokaði augunum ó- sjálfrátt, og nokkra svarta depla. Ég opnaði augun aftur, er ég heyrði fjölda manna mása og blása inni hjá mér. Ég sá ó- glöggt móta fyrir þeim, sem hreyfðu sig fyrir opnum tald- dyrunum. Þá heyrði ég rödd Enos. Hann bar ótt á, og ég skildi það eitt af máli hans, að ég hefði leitt ógæfu yfir þorpið, og svo talaði hann eitthvað um einhvern Ju-ju-górilla-apa, sem ógnaði lífi þeirra allra. Ég leyfði honum að tala út, hlustaði and- artak á kveinstafi Ogolos og skipaði þeim svo að þegja. — Hvað vilt þú að ég geri, Eno? spurði ég. Eno dró andann létt- ar. Hann talaði hægar og greini- legar. Hann sagði eftirfarandi sögu: Fyrir fáeinum mínútum hefði risavaxinn górilla-api nærri því hrætt líftóruna úr nokkrum þorp'sbúum, sem bjuggu í þeim kofanum, er næst lá frumskóg- inum. Þeir sátu umhverfis eld, sem þeir höfðu kveikt á miðju kofagólfinu, og eitt sinn, þegar óvenju björt elding leiftraði, höfðu þeir litið upp og séð þá haus á górilla-apa koma inn um kofadyrnar. Þeir ráku upp hræðsluöskur, og þá hvarf apinn. Kofabúarnir hlupu út, til að gera hinum þorpsbúunum að- vart, því að um regntímann koma oft górilla-apar út úr frum skóginum og gereyðileggja maís- og mainoka-akra negr- anna. En í þetta sinn hafði að- eins einn górilla-api komið, ~ gamall, risavaxinn beljaki, og Eno fullyrti, að þetta hefði verið Ju-jugórilla-api, og hann hefði konlið til þess að heimta aftur unga Injunann, sem rænt hafði verið. Ég reyndi að sefa ótta þeirra, en þeir gripu fram í fyrir mér með háværum öskrum. Og Eno sagði mér, að Ju-ju-górillan biði úti í þorpsjaðrinum, og hann sæist greinilega í hvert sinn, er elding leiftraði. Ég fann, að ég hafði háan hita. Mér gramdist þessar æsingar negranna inni í tjaldinu mínu, og mér leið bölvanlega. — Hvað viljið þið? spurði ég Eno. — Þú átt að færa Ju-ju-Injunanum litla Injunann, svo að hann ræni ekki börnunum okkar, sagði Eno. — Fáðu mér byssuna, skip- aði ég Eno, ég rek þennan Ju-ju- górilla-apa strax í burtu. Þegar Eno hafði þýtt þessi orð mín fyrir kynbræðrum sínum, hóf- ust hin mestu ólæti. Þá heyrði ég djúpa rödd Ogolos, höfðingj- ans: — Hvíti herrann hefir leitt ógæfu yfir okkur, hann verður að skila litla, týnda bróðurnum aftur til Ju-ju-górilla-apans. — Hvar er apaunginn? spurði ég. — Hann er fyrir utan dyrnar, svöruðu tíu raddir. Ég kenndi í brjósti um górillaungann, það var ekki útlit fyrir annað en hann króknaði út af í skóginum. Fyrir utan dyrnar stóðu tuttugu negrar í viðbót í úrhellisrign- ingunni. í miðjum hópnum var litli apinn, sem starði dapurleg- um augum fram undan sér. Ég tók hann upp á handlegginn, og hann bar sig ekki mikið á móti. Ég hlóp eins hratt og mér var unnt, veikinda minna vegna, út í koldimmt skógarkjarrið. Eng- inn fylgdi mér eftir, en ég fann að fimmtíu hvöss augu fylgdust með hverju skrefi mínu. Litla dýrið þrýsti hlýju andliti sínu fast upp að brjósti mínu. Ég lét apann varlega á jörðina, og hann sat kyrr og laut höfðinu gegn veðrinu og rigningunni. Ég hafði gert það, sem krafizt var af mér, er margraddað óp gall við frá þorpinu. Það brá fyrir eldingu, og við bjarmann af henni sá ég risavaxinn górilla apa. Hann stóð uppréttur, og leiftrið lýsti upp tennurnar í víð- um hvofti hans. Hann var naum- ast þrjá metra frá mér, ör- skammt frá litla apanum. Síðan dimmdi aftur, og ég hraðaði mér heim í tjaldið mitt. Ég var reiðu búinn að sverja, að það hefði verið górilla-api, sem stóð þarna. Ef til vill hafði mér skjátlazt, er ég hélt, að kvengórillan væri dauð. Þau eru lífseig, þessi dýr, og ef til vill hafði hún raknað við aftur og veitt unganum sín- um eftirför. Hans vegna vonaði ég, að svo væri. Daginn eftir var glaða sólskin. Reimleikar næturinnar voru um garð gengnir. Eno kom og heils- aði mér vingjarnlega. Hann sagði, að litli Injuninn hefði far- ið burt með þeim gamla, þeir hefðu fundið slóð þeirra beggja. Nú væri öllum áhyggjum létt af þorpsbúum. Eftir eina viku hafði ég náð mér aftur að mestu leyti. Lækn- ingajurtir töframannsins Enos höfðu haft undraverð áhrif. Þá vildi ég kveða niður draugasög- una um Ju-ju- górilla-apann. Ég bað Eno því að fylgja mér þang- að, sem ég hafði á sínum tíma fellt górilla-apann. Hann færð- ist í fyrstu undan því, en þegar ég lofaði að hafa enga byssu meðferðis og reyna ekki að veiða górilla-apa, lét hann undan. Eftir tveggja stunda erfiða göngu gegnum skóginn komum við á staðinn, þar sem viður- eign okkar við górilluna hafði farið fram. Að minnsta kosti sagði Eno, að það væri sami staðurinn, og hann benti mér á tréð, sem ég hafði klifrað upp í. En hvergi fundum við neinar leifar af hræi kvengórillunnar. Það var því framvegis óráðin gáta, hvort móðirin hefði í raun og veru sótt górillaungann sinn Framhald á bls. 7 Phone 74-7855 ESTIMATES FREE J. M. Ingimundson Re-Roofing — Asphalt Shingles Insul-Brir Siding Vents Installed to Help Eliminate Condensation 832 Slmcoe St. Winnlpeg, Man. Gilbart Funeral Home Selklrk, Manltoba. J. Roy Gilbart Licensed Embalmer Phone 3271 Selkirk Dr. ROBERT BLACK Sérfræðingur I augna, eyrna, nef og hálssjúkdómum. 401 MEDICAL ARTS BLDG. Graham and Kennedy St. Skrifstofusími 92-3851 Helmasfmi 40-3794 Dunwoody Saul Smilh & Company Chartered Accountants Phone 92-2468 100 Princess St. Winnipeg, Man. And offices at: FORT WILLIAM - KENORA FORT FRANCES - ATIKOKAN Hofið Höfn í huga Heimili sólsetursbarnanna. Icelandic Old Folks' Home Soc. 3498 Osler St.. Vancouver. B.C. ARLINGTON PHARMACY Prescriplion Specialist Cor. Arlington and Sargent Phone 3-5550 We collect light, water and phone bills. Post Office Muir's Drug Store Ltd. J. CLUBB FAMILY DRUGGIST SERVING THE WEST END FOR 27 YEARS Phone 74-4422 Ellice & Home Thorarinson & Appleby Barristers and Solicitors S. A. Thorarinson, B.Sc., L.L.B. W. R. Appleby. B.A.. L.L.M. 701 Somerset Bldg. Winnipeg, Man. Ph. 93-8391 Phone 92-7025 H. J. H. PALMASON Chartered Acccuntant 505 Confederation Life Buildlng WINNIPEG MANITOBA PARKER. TALLIN, KRIST- JANSSON, PARKER AND MARTIN BARRISTERS — SOLICITORS Ben C. Parker, Q.C. (1910-1951) B. Stuart Parker, CUve K. Tallin, Q.C., A. F. Kristjansson, Hugh B. Parker, W. Steward Martin. 5th n. Canadlan Bank of Commerce Building, 389 Main Street Winnipeg 2, Man. Phone 92-3561 G. F. Jonasson, Pres. & Man. Dir. Keystone Fisheries Limited Wholesale Distributors of FRESH AND FROZEN FISH 60 Louise Street Slmi 92-5227 EGGERTSON FUNERAL HOME Dauphin, Manitoba Eigandl ARNI EGGERTSON Jr. Dr. P. H. T. Thorlakson WINNIPEG CLINIC St. Mary's and Vaughan, Winnipeg PHONE 92-6441 J. J. Swanson & Co. LIMITED 308 AVENUE BLDG. WINNIPEG Fasteignasalar. Leigja hús. Út- vega peningalán og eldsábyrgí. bifreiðaábyrgC o. s. frv. Phone 92-7538 SARGENT TAXI PHONE 20-4845 For Quick, Reliable Service DR. E. JOHNSON 304 Eveline Street SELKIRK, MANITOBA Phones: Office 26 — Residence 230 Office Hours: 2.30 - 6.01 p.m. Thorvaldson, Eqgertson, Bastin & Stringer Barristers and Solicitors 209 BANK OF NOVA SCOTIA Bldg. Portage og Garry St. PHONE »2-8291 CANADIAN FISH PRODUCERS LTD. J. H. PAGE, Managing Director Wholesale Distributors of Fresh and Frozen Fish 311 CHAMBERS STREET Office: 74-7451 Res.: 72-3917 Office Phone 92-4762 Res. Phone 72-6115 Dr. L. A. Sigurdson 528 MEDICAL ARTS BUILDING Office Hours: 4 p.m.—6 pjn. and by appointment. A. S. BARDAL LTD. FUNERAL HOME 843 Sherbrook Street Selur líkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaCur sá bezti. StofnaC 1894 SÍMI 74-7474 Minnist BETEL í erfðaskrám yðar. S. O. BJERRING Canadian Stamp Co. RUBBER & METAL STAMPS NOTARY & CORPORATE SEALS CELLULOID BUTTONS 324 Smith St. Winnipeg PHONE 92-Í824 Creators of Distinctive Printing Columbia Press Ltd. 695 Sargent Ave. Winnipeg PHONE 74-3411 SELKIRK METAL PRODUCTS Reykháfar, öruggasta eldsvörn, og ávalt hrelnir. Hltaeiningar- rör, ný uppfynding. Sparar eldl- viö, heldur hita frá aö rjúka flt meÖ reyknum.—Skrifiö, sfmlÖ tll KELLY SVEIN8SON 825 WaU St. Wlnnlpeg Just North of Portage Ave. Símar 3-3744 — 3-4431 Van's Etectric Ltd. 636 Sargenl Ave. Authorized Home Appliance Dealers GENERAL ELECTRIC — ADMIRAL McCLARY ELECTRIC — MOFFAT Phone 3-4890 J. Wilfrid Swanson & Co. Insurance in all its branches Real Eitate - Mortgagei - Rental* 210 POWER BUILDING Telephone 83-7181 Res. 44-348« LET US SERVE YOU

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.